Έσχατοι καιροί: Είναι συνείδηση πλέον της Εκκλησίας, ως σώματος όλων των πιστών κι όχι ως μεμονομένου σώματος κάποιων διοικητικών γραφειοκρατικών μονάδων, των εσχάτων στα οποία ζούμε ,όπως αποτυπώνεται και στην λειτουργική ζωή της Εκκλησίας μας, αποκαλούμενοι όλοι οι νεώτεροι Αγίοι ως έσχατοι Άγιοι.

Και όπως μας βεβαιώνει ο Κύριός μας :

Καὶ ἔσται …ἐπὶ τῆς γῆς συνοχὴ ἐθνῶν ἐν ἀπορίᾳ

ἠχούσης θαλάσσης καὶ σάλου,

ἀποψυχόντων ἀνθρώπων ἀπὸ φόβου καὶ προσδοκίας

τῶν ἐπερχομένων τῇ οἰκουμένῃ·.(Λουκ.κα΄25-26)

Δηλαδή, στα έσχατα της ιστορίας ανάμεσα στα άλλα θα υπάρξει τεράστια στεναχώρια , αμηχανία και φόβος στα κράτη για το μέλλον,όπως και θόρυβοι από την κίνηση των κυμάτων (Βλ.Τσουνάμια και άλλες φυσικές καταστροφές)ενώ οι άνθρωποι θα γίνονται ως νεκροί(κατάθλιψη κ.α) από τον φόβο και την απελπισία τους για το μέλλον της οικουμένης.

Όμως ο γλυκύς Χριστός δεν αφήνει έτσι απροστάτευτα τα παιδιά του και συνάμα μας συμβουλεύει:

Ἀγρυπνεῖτε οὖν ἐν παντὶ καιρῷ δεόμενοι ἵνα καταξιωθῆτε ἐκφυγεῖν πάντα τὰ μέλλοντα γίνεσθαι καὶ σταθῆναι ἔμπροσθεν τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου.

(Λουκ κα΄-36)

Δηλαδή να προσεύχεστε συνεχώς όπως καταξιωθείτε(όχι απλώς μπορέσετε ,ούτε μόνο αξιωθείτε ,αλλά κατα-ξιωθείτε δηλ. Θα είναι μεγάλος λαχνός όποιος τότε μπεί κάτω από την σκέπη του Χριστού ) και αποφύγετε όσα θα γίνουν στο μέλλον. και μπορέσετε και σταθείτε με καλή απολογία ενώπιον Του.

Ας μπούμε λοιπόν, όσο έχουμε καιρό,στο καταφύγιο της ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ το γρηγορότερο, ας διώξουμε κάθε κρατούμενο αμαρτίας που μας πνίγει ,ας βρούμε έναν αγαθό Εξομολόγο να διώξουμε τα μπάζα από μέσα μας και ας κοινωνούμε τακτικά το Σώμα και το Αίμα του Χριστού ,έχοντας μέσα μας και για πάντα ένοικο τον ίδιο τον δημιουργό του σύμπαντος όλου και τότε τίποτε δεν μας απειλεί , ούτε επίγειο ,ούτε αιώνιο!

«καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν.(Ματθ. κη,20)»

ς

Οξυπόδησον!... και … Γένοιτο!

(Από το βιβλίο: «ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ»)

Νεοελληνική απόδοση

Τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος

Μεγάλα είναι και ξεπερνούν την ανθρώπινη λογική τα χαρίσματα που μάς δώρισε σήμερα ο φιλάνθρωπος Θεός. Γι’ αυτό ας χαρούμε όλοι μαζί και σκιρτώντας από αγαλλίαση ας ανυμνήσουμε τον Κύριό μας. Γιατί η σημερινή ημέρα είναι για μάς εορτή και πανηγύρι.Όπως δηλαδή διαδέχονται η μια την άλλη οι εποχές και οι κινήσεις του ήλιου, έτσι ακριβώς και στην Εκκλησία η μία εορτή διαδέχεται την άλλη και με τον τρόπο αυτό απ’ τη μια πηγαίνουμε στην άλλη. Πριν από λίγο καιρό εορτάσαμε τον σταυρό, το πάθος και την Ανάσταση, και ύστερα από αυτά την Ανάληψη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού στους ουρανούς.

Σήμερα φθάσαμε στην κορυφή των αγαθών, σ’ αυτήν την κορωνίδα των εορτών, βρισκόμαστε πια στην πραγματοποίηση των επαγγελιών του Κυρίου. «Γιατί αν φύγω –λέει- θα σάς στείλω άλλον Παράκλητο, και δεν θα σάς αφήσω ορφανούς». (Ιωάν. 16,6). Βλέπετε το πατρικό Του ενδιαφέρον; Βλέπετε την ανέκφραστη φιλανθρωπία Του; Πριν λίγες ημέρες ανελήφθη στον ουρανό, κάθισε στον βασιλικό θρόνο, στα δεξιά του Πατρός, και σήμερα μάς στέλνει ως δώρο τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος και μ’ αυτόν τον τρόπο μάς χορηγεί άπειρα ουράνια αγαθά. Γιατί, πες μου, ποιο από τα αγαθά που συμβάλλουν στη σωτηρία μας δεν μάς δόθηκε από το Άγιο Πνεύμα;

Με τη χάρη Του απαλλασσόμαστε απ’ τη δουλεία του διαβόλου, καλούμαστε στην ελευθερία του Χριστού, οδηγούμαστε στην ουράνια υιοθεσία, αναγεννιόμαστε απ’ την αρχή και ξεφορτωνόμαστε το βαρύ και δυσβάστακτο φορτίο των αμαρτιών μας. Με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος βλέπουμε να υπάρχουν τόσοι ιερείς κι έχουμε τάγματα διδασκάλων της Εκκλησίας. Απ’ την πηγή αυτή πήγασαν πλούτη προφητειών και χαρίσματα ιάσεων και όλα τα άλλα που συνήθως στολίζουν την Εκκλησία του Θεού από το Άγιο Πνεύμα προέρχονται. Και φωνάζει ο Παύλος και λέει: «Για όλα αυτά τα χαρίσματα ενεργεί το ένα και μοναδικό Πνεύμα, που τα μοιράζει όπως θέλει στον καθένα χωριστά» (Α’ Κορ. 12,11).

«Όπως θέλει», λέει, όχι όπως έχει διαταχθεί. «Μοιράζει», και δεν μοιράζεται. Έχει εξουσία, και δεν εξουσιάζεται. Γιατί ο Παύλος λέει πως έχει και το Άγιο Πνεύμα την ίδια εξουσία, που έχει και ο Πατήρ. Κι όπως είπε για τον Πατέρα «ο Θεός είναι εκείνος που ενεργεί παντού και πάντα» (Α’ Κορ. 12,6), έτσι λέει και για το Άγιο Πνεύμα «για όλα αυτά τα χαρίσματα ενεργεί το ένα και μοναδικό Πνεύμα, που τα μοιράζει όπως θέλει στον καθένα χωριστά». Είδες τέλεια εξουσία που έχει; Γιατί όσα πρόσωπα έχουν την ίδια φύση και ουσία είναι φανερό ότι έχουν και την ίδια εξουσία, και όσα έχουν την ίδια αξία, σ’ αυτά μία είναι η δύναμη και η εξουσία.

Χάρη στη δύναμη του Αγίου Πνεύματος απαλλαχτήκαμε από τις αμαρτίες, μ’ αυτήν ξεπλύναμε την ψυχή μας από κάθε ρύπο. Με τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος, ενώ ήμασταν άνθρωποι, γίναμε άγγελοι, όσοι βέβαια θελήσαμε να μάς βοηθήσει η χάρη Του, χωρίς να αλλάξει η φύση μας, αλλά, κι αυτό είναι το πιο αξιοθαύμαστο, διατηρήσαμε την ανθρώπινη φύση μας και μ’ αυτή επιδείξαμε αγγελική συμπεριφορά. Τόσο μεγάλη είναι λοιπόν η δύναμη του Αγίου Πνεύματος!

Και όπως η πραγματική φωτιά όταν δεχτεί τον μαλακό πηλό τον καθιστά σκληρό κεραμίδι, έτσι ακριβώς και η φωτιά του Αγίου Πνεύματος, όταν δεχτεί μια ψυχή συνετή, ακόμη κι αν τη βρει πιο μαλακή κι απ’ τον πηλό, την κάνει πιο γερή κι απ’ το σίδερο. Και κάνει ξαφνικά πιο καθαρό απ’ τον ήλιο εκείνον που έως τώρα ήταν μολυσμένος απ’ την ακαθαρσία των αμαρτιών.[…]

«Με τη δύναμη του ονόματος του Κυρίου Ιησού Χριστού», λέει, «και με τη χάρη του Πνεύματος του Θεού μας». Είδες, αγαπητέ, τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος; Είδες ότι το Άγιο Πνεύμα, εξαφάνισε όλες αυτές τις κακίες, και ότι εκείνους που ήταν προηγουμένως υποδουλωμένοι στις αμαρτίες τους, τους ανέβασε ξαφνικά σε τόσο υψηλές τιμές;

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Ἀπολυτίκιον
Ήχος πλ. δ'.
Εὐλογητὸς εἶ Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ πανσόφους, τοὺς ἁλιεῖς ἀναδείξας, καταπέμψας αὐτοῖς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, καὶ δι' αὐτῶν, τὴν οἰκουμένην σαγηνεύσας· φιλάνθρωπε, δόξα σοι.

Κοντάκιον:
Ήχος πλ. δ’.
Ότε καταβάς τας γλώσσας συνέχεε, διεμέριζεν έθνη ο Ύψιστος· ότε του πυρός τας γλώσσας διένειμε, εις ενότητα πάντας εκάλεσε· και συμφώνως δοξάζομεν το Πανάγιον Πνεύμα.

Καύχηση: «Τι δε έχεις ο ουκ έλαβες;» ρωτά τον καθένα μας ο Απ .Παύλος. Και συνεχίζει: «ει δε και έλαβες, τι καυχάσαι ως μη λαβών;».

Αυτό το «τι καυχάσαι» κρίνει τον εγωισμό και την υπερηφάνεια όλων μας, όταν έχουμε καύχηση κάτω από τη γλώσσα μας, έτοιμοι να την παρουσιάσουμε σε κάθε μας βήμα και με κάθε τρόπο.

Μέγα λάθος, μέγα πάθος και όλεθρος της ψυχής για τον χριστιανό, που αγωνίζεται και δεν πρέπει να καυχιέται ποτέ και για τίποτε. Και μόνη του καύχηση πρέπει να έχει πάλιν τον λόγον του μεγάλου Αποστόλου των εθνών Παύλου: «ο καυχώμενος εν Κυρίω καυχάσθω» και να μη φθάνουμε ποτέ στο «γέγονα άφρων καυχώμενος»!

Γιατί είναι όντως αφροσύνη η καύχηση και όταν ακόμα γίνεται αναγκαστικά για λόγους διδαχής ή για άλλες αιτίες. Ο Αββάς Ώρ έλεγε ότι όλα τα καταστρέφει η καύχηση.

«Όταν τρυπώσει μέσα σου ο λογισμός υψηλοφροσύνης και υπερηφάνειας, ψάξε στην συνείδηση σου αν όλες τις εντολές τήρησες, αν αγαπάς τους εχθρούς σου και λυπάσαι για την ελάττωση τους και θαρρείς τον εαυτό σου δούλο άχρηστο και πιο αμαρτωλό από όλους. Αλλά και τότε μην καυχηθείς, ότι όλα τα κατόρθωσες, ξέροντας ότι αυτός ο λογισμός όλα τα καταστρέφει».

Π. Μ. ΣΩΤΗΡΧΟΣ, «Υπέρ των αμαρτωλών»