αναρτήθηκε στις από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε
]
Ένα μυστήριο, την αξία του οποίου πολλοί δεν κατανοούν, είναι αυτό της μετανοίας και εξομολογήσεως.
Πολλοί το συγχέουν με την κοσμική ψυχοθεραπεία. Ακόμη κι αν
αισθάνονται ότι ο ιερέας δεν είναι ψυχολόγος, εντούτοις, οι περισσότεροι
που μετέχουν στο μυστήριο τον θεωρούν υποψήφιο ακροατή των προβλημάτων
και των παθημάτων τους, και όχι ως τον πνευματικό πατέρα, ο οποίος
ακούει την εξαγόρευση των αμαρτιών, βοηθά στην πνευματική αναγέννηση του
εξομολογουμένου και την ίδια στιγμή προσπαθεί να τον βοηθήσει να
σηκώσει τους σταυρούς του εντός του σώματος του Χριστού, της Εκκλησίας.
Έτσι και οι νέοι. Όσοι εξομολογούνται, συνήθως έχουν επίγνωση της
ανάγκης για κάθαρση της καρδιάς από τα πάθη εφόσον έχουν μεγαλώσει σε
περιβάλλον που έχει επαφή με την Εκκλησία. Πολλοί νέοι επισκέπτονται τον
πνευματικό όταν αντιμετωπίζουν προβλήματα, ιδιαιτέρως στις σχέσεις τους
ή στην οικογένειά τους, και αναζητούν μία συμβουλή.
Άλλοι αναζητούν απαντήσεις σε αγωνίες που ανακύπτουν μέσα από
διάφορες δοκιμασίες, όπως η αρρώστια ή ο θάνατος. Άλλοι προσελκύονται
από το πρόσωπο του πνευματικού, ιδίως όταν αυτός μπορεί να επικοινωνήσει
μαζί τους. Άλλοι πάλι επηρεάζονται από κάποιους φίλους τους, όταν
συμβεί να συμμετέχουν στην ενοριακή ζωή.
Είναι κρίσιμη η εξέταση αυτών των λόγων, διότι το κυριότερο ερώτημα
που ανακύπτει είναι κατά πόσον ο Θεός μιλά στις καρδιές των νέων που
προσέρχονται στο μυστήριο. Η απάντηση φαντάζει αυτονόητα καταφατική. Δεν
είναι όμως πάντοτε έτσι. Κάποιοι νέοι μπορεί να απογοητευτούν είτε από
την αδιάκριτη αυστηρότητα είτε από την στενά θρησκευτική αντιμετώπιση
των προβληματισμών τους.
Ο πνευματικός καλείται να συζητά με τους νεώτερους περισσότερο, διότι
αυτοί θα χτίσουν σχέση με τον Θεό και την Εκκλησία διά του μυστηρίου. Ο
Θεός δίνει την χάρη της αφέσεως. Το πρόσωπο όμως του πνευματικού είναι
σημαντικό.
Σε βάθος χρόνου βεβαίως ο Θεός, ο οποίος βλέπει την προαίρεση των
νέων που προστρέχουν στη εξομολόγηση, θα μιλήσει σ’ αυτούς. Όμως η
εξομολόγηση είναι σπουδαία δωρεά, ιδίως αν το όλο μυστήριο έχει
εκκλησιοκεντρικό χαρακτήρα.
Αν ο νέος κατανοήσει, με τη βοήθεια του πνευματικού, ότι η μετοχή του
δεν έχει σκοπό ούτε την αυτοδικαίωσή του ούτε την καταδίκη του, αλλά
την αποκατάσταση της σχέσης του με το σώμα του Χριστού. Η αμαρτία μάς
χωρίζει από τον Θεό και τον συνάνθρωπο και διχοτομεί τον εαυτό μας σε
παλαιό και νέο άνθρωπο.
Γι’ αυτό και το μυστήριο αποκαθιστά την τραυματισμένη ενότητα. Διότι
κάνει τον άνθρωπο να συνειδητοποιεί την έλλειψη της αγάπης και την
επικράτηση ενός ψεύτικου εαυτού, τον βοηθά να διακρίνει την αλήθεια για
τη ζωή και να δει πού υποκύπτει στον πονηρό. Ακόμη κι αν ο πολιτισμός
δεν επιτρέπει την στόχευση σε ιδιαίτερες εναλλακτικές, εντούτοις η
αντίσταση στο κακό και η πρόταξη της αγάπης αποτελούν σημεία-κλειδιά για
την ένταξη στην εκκλησιαστική ζωή.
Γι’ αυτό και τελικά οι νέοι χρειάζονται την εξομολόγηση. Χρειάζονται
ένα σταθερό σημείο πνευματικής αναφοράς που είναι ο
εξομολόγος-πνευματικός, αλλά και το σώμα του Χριστού στο οποίο να
ανήκουν. Χρειάζονται όμως και αυτό που η ψυχοθεραπεία δεν μπορεί να
δώσει:την άφεση των αμαρτιών, την απάλειψη των ενοχών και την ελευθερία
που η σχέση με τον Χριστό προσφέρει. Τα υπόλοιπα είναι του Θεού!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ορθόδοξη Αλήθεια»
στο φύλλο της Τετάρτης 20 Απριλίου 2016
αναρτήθηκε στις από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε
]
Πολυεύσπλαχνε Κύριε, ένα θαύμα. Και για μένα τον αμαρτωλό ένα θαύμα. Γιατί αλλιώς πως θα σωθώ; Πώς να απαλλαγώ από το βάρος των κακών μου;
Δεν αγωνίστηκα όταν ήμουν νέος και η αμαρτία μου με κυρίευσε. Μπήκε μέσα στην ψυχή μου το κακό και διαπότισε όλο μου το είναι. Έφθειρε όλη την ύπαρξη μου. Και τώρα τι να κάνω;
Η ηλικία μου προχωρεί, οι μέρες μου λιγοστεύουν, η θέληση μου κάμπτεται, θέλω και δε μπορώ να απαλλαγώ. Προχωρώ μπροστά αλλά και αδιόρθωτος μένω. Μετανοώ αλλά και πάλι αμαρτάνω. Κλαίω και ζητώ συγχώρηση αλλά πάλι στα ίδια μένω.
Τι θα γίνει με εμένα Θεέ μου; Ντρέπομαι που ζω, διστάζω να σκεφτώ πως είμαι Χριστιανός. Με έχει κυριεύσει το κακό, με λειώνει το πάθος. Αλύπητα με χτυπά και με παραλύει η αμαρτία.
Κυριευμένος
από τα πάθη, φορτωμένος από την ενοχή, «πεπραγμένος υπό την αμαρτία»
και βασανισμένος από τα κακά μου καταφεύγω σε εσένα. Όχι δεν απελπίζομαι, δεν ολιγοψυχώ, δεν τα χάνω μπροστά σε τόσες κακουχίες.
Πιστεύω στη δύναμη σου και ελπίζω στην ευσπλαχνία σου. Αρπάζομαι από την αγάπη σου και σου ζητώ να με σώσεις. Θεέ μου… Θεέ μου… δεν με λυπάσαι; Δεν με συμπονείς; Ενα θαύμα Κύριε μου κάνε και εσύ για μένα, ένα σωτήριο θαύμα. Και θα σωθώ, θα λάβω από εσένα την απαλλαγή μου, τη λύτρωσή μου και τη σωτηρία μου. Αμήν
αναρτήθηκε στις 1 Δεκ 2018, 8:36 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 1 Δεκ 2018, 8:36 π.μ.
]
Κάποτε ο διάβολος
το έριξε στο εμπόριο. Άνοιξε ένα μεγάλο κατάστημα, ένα σούπερ – μάρκετ,
όπως θα λέγαμε σήμερα. Και κάθε μέρα διαφήμιζε και πουλούσε τα προϊόντα
του. Ανάμεσα στα εμπορεύματά του, υπήρχε και ένα εργαλείο με πολύ
παράξενο και προκλητικό σχήμα. Επάνω στο εργαλείο αυτό ο διάβολος είχε
βάλει μία πινακίδα που έλεγε: ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΠΟΥΛΙΕΤΑΙ.
Πολλοί από τους πελάτες του ενδιαφέρθηκαν να το αγοράσουν, το
παράξενο αυτό εργαλείο. Αλλά ο διάβολος έμεινε άκαμπτος και
ανυποχώρητος. Μην κάνετε κουβέντα! έλεγε. Ότι άλλο θέλετε, μπορώ να το
πουλήσω. Αυτό όχι! Αυτό είναι το πιο χρήσιμο, από όσα έχω. Και είναι
πραγματικά παράξενο. Με αυτό κατορθώνω, εκείνα που δεν θα μπορούσα να
κατορθώσω με κανένα άλλο τρόπο. Μην κάνετε λοιπόν συζήτηση. Γιατί
πουλώντας το εργαλείο αυτό, εγώ το έκλεισα το μαγαζί μου!…
Ποιο ήταν αυτό το εργαλείο; Ένας που θέλησε να το
περιεργασθεί λίγο καλύτερα, διάβασε το όνομά του! Το έλεγαν: ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ
ΣΩΤΗΡΙΑ… Και πράγματι. Όταν στην καρδιά ενός ανθρώπου ριζώσει ο λογισμός, ότι δεν υπάρχει σωτηρία, δεν υπάρχει Θεός,
δεν υπάρχει παράδεισος, τότε ο άνθρωπος είναι ικανός για όλα! Γι’ αυτό
και ο κύριος αγώνας μας πρέπει να είναι, να αχρηστέψουμε το όπλο αυτό
του διαβόλου. Πως όμως θα το αχρηστέψουμε;
Ας δούμε, τι μας λέξει ο άγιος Θεοφάνης ο έγκλειστος: Η έλλειψη
πίστης στον Θεόν προέρχεται από τον εχθρό μας. Αυτός χτίζει έναν τοίχο
ανάμεσα σε μας και στον Θεό. Με σκοπό να μας χωρίσει για πάντα από τον
Θεό! Αυτόν τον τοίχο τον γκρεμίζει η μετάνοια και η εξομολόγηση. Ο
διάβολος αυτό το ξέρει. Και για αυτό αγωνίζεται με όλες τους τις
δυνάμεις, να μη μας αφήσει να στραφούμε με πίστη στον Χριστό.
Πώς;
Άλλοτε σπέρνει μέσα στην ψυχή μας αμφιβολίες.
Άλλοτε μας κάνει να σκεπτόμαστε, ότι εμάς δεν θα μας συγχωρήσει ο Χριστός! Οι χειρότερες παγίδες του διαβόλου είναι η αμφιβολία και η απελπισία.
Αν λοιπόν θέλετε να σωθείτε, φυλαχθείτε από αυτές, όσο πιο πολύ
μπορείτε! Μη πιστεύετε ποτέ σε τέτοιους λογισμούς!… Και αν ο διάβολος
δεν σας παραδίδει το όπλο του αυτό, αρπάχτε το με τη βία!… Διώχτε και
καταφρονήστε τους λογισμούς αυτούς.
Μην ξεχνάτε ποτέ ότι: Ο Κύριος θέλει την σωτηρία όλων μας. Και
συνεπώς και την δική σας. Μας προσκαλεί κοντά του όλους μας. Και το
ενδιαφέρον σας για τη σωτηρία σας αυτό δείχνει: ότι ο Χριστός σας
φωνάζει: «Δεύτε προς με… καγώ αναπαύσω υμάς». Μη νομίζετε, ότι το
ενδιαφέρον σας αυτό προέρχεται από σας τους ίδιους; Όχι ο Κύριος το
έσπειρε αυτό στην ψυχή σας. Και αφού Αυτός το έσπειρε, δεν επιτρέπεται
να αμφιβάλλουμε, ότι θα μας χαρίσει αυτό, στο οποίο ο ίδιος μας καλεί.
Πλησιάστε λοιπόν με θάρρος. Και μην αφήνετε τον εχθρό, να σπέρνη στην
ψυχή σας ζιζάνια αμφιβολίας και απιστίας. Ούτε να σας λέει, ότι δεν
πρόκειται να σωθείτε. Μην τον πιστεύετε. Τον πλάνο. Τον ψεύτη. Μην
ξεχνάτε, ότι «ο Θεός θέλει πάντας σωθήναι». Και έχει άνα πόθο. Να ελεεί.
Να ελεεί. Να ελλεί.
αναρτήθηκε στις 24 Νοε 2018, 1:35 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 24 Νοε 2018, 1:36 π.μ.
]
Κάποτε ένας άρχοντας καλός και αγαθός, ελεήμων και εύσπλαχνος, θέλησε να κάνει έναν μοναχικό περίπατο στο γειτονικό δάσος. Στον
δρόμο που πήγαινε, συνάντησε έναν ζητιάνο με αξιολύπητη εμφάνιση, ο
οποίος του ζήτησε ελεημοσύνη. Τον ευσπλαχνίστηκε και, γενναιόδωρος καθώς
ήταν, άδειασε τις τσέπες του στα χέρια του.
Είχε πάνω του 168 λίρες. Του έδωσε τις 166 και κράτησε μόνο τις δύο!
Ο ζητιάνος έκθαμβός μπροστά σ΄ αυτή τη γενναιοδωρία, τον
χιλιοευχαρίστησε , πρόσεξε όμως και τις δύο λίρες που κράτησε ο
άρχοντας. Μετά από αυτό, ο ελεήμων άνθρωπος συνέχισε τον δρόμο του προς
το δάσος. Ο ζητιάνος, όμως, ο οποίος ήταν μεταμφιεσμένος ληστής,
χώθηκε στο δάσος και από άλλον δρόμο του βγήκε μπροστά κι εκεί στην
ερημιά χτύπησε και σκότωσε τον ευεργέτη του και του πήρε και τις δύο
λίρες που είχε κρατήσει!!!
Αγανακτεί κανείς μπροστά σ’ αυτή την αχαριστία και απληστία. Κι
όμως, χωρίς να το καταλαβαίνουμε , μπαίνουμε στην θέση αυτού του
αχάριστου και άπληστου ληστού! Ο Πανάγαθος Θεός μας χαρίζει 168
ώρες ζωής την εβδομάδα για να τις αξιοποιήσουμε όπως θέλουμε, και
κρατάει για Εκείνον μόνον δύο ώρες, τις ώρες που πρέπει να συμμετέχουμε
στην Θεία Λατρεία της Κυριακής, στην Θεία Λειτουργία. Κι αυτό,
πάλι για μας. Για να μας ξεκουράσει ψυχικά, να μας θρέψει με το Πανάγιον
Σώμα και Αίμα Του, για να ανανεώσει τις δυνάμεις μας με το ουράνιο
οξυγόνο της Χάριτος. Του τις αφαιρούμε ληστρικά κι αυτές με διάφορες
προφάσεις.
Έτσι αδικούμε τον Πανευεργέτη μας και Σωτήρα μας Χριστό, αλλά κυρίως
την ψυχή μας, που την αφήνουμε νηστική από την θεία Χάρι και
εξαντλημένη.
Απόσπασμα από το βιβλίο: “Εκφράσεις του πνευματικού κόσμου”
αναρτήθηκε στις 24 Νοε 2018, 12:49 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 24 Νοε 2018, 12:49 π.μ.
]
“ΜΑΧΑΙΡΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ”:Η Αγία Μεγαλομάρτυς Αικατερίνη έζησε επί
εποχής Μαξιμίνου,άρχοντα της Αιγύπτου, και ήταν κόρη του αριστοκράτη Κώνστα.
Έτυχε μεγάλης μόρφωσης και ήταν κάτοχος της ελληνικής φιλολογίας.
Σπούδασε φιλοσοφία, ρητορική και πολλές ξένες
γλώσσες της εποχής της. Νεαρή ακόμη ελκύστηκε από την χριστιανική διδασκαλία
την οποία μελέτησε και αφού ασπάσθηκε τον Χριστιανισμό, εργάσθηκε δραστήρια για
την διάδοσή του, επιτυγχάνοντας πολλά χάριν της ρητορικής της δεινότητας και
των πολλών γνώσεών της. Την Αικατερίνη, όμως, εκτός της σοφίας και των αρετών
της, την διέκρινε και το σπάνιο κάλλος της μορφής της. Στην ηλικία των 18 ετών
επισκέφτηκε τον Ρωμαίο αυτοκράτορα, που ήταν πιθανόν ο Μαξιμίνος Β΄ή ο
Μαξέντιος, και προσπάθησε να τον πείσει να παύσει τους διωγμούς που διεξήγε
κατά των Χριστιανών, πετυχαίνοντας μάλιστα να μεταστρέψει στον Χριστιανισμό την
γυναίκα του αυτοκράτορα.
Σύμφωνα με την παράδοση όταν πληροφορήθηκε ο
Αυτοκράτορας όσα διαδίδονταν περί των ιδεών της και του τρόπου της ζωής της
Αγίας, ανέθεσε σε πενήντα περίφημους ρήτορες, συζητώντας μαζί της, να της
αποδείξουν το αβάσιμο των ιδεών της. Αποτέλεσμα όμως υπήρξε το αντίθετο. Η
Αικατερίνη με την κομψότητα του λόγου της και των επιχειρημάτων της «εφίμωσε
λαμπρώς τους κομψούς των ασεβών, του πνεύματος την μαχαίραν». Ακόμη με τα σοφά
της επιχειρήματα, κατάφερε να τους προσηλυτίσει στο Χριστιανισμό. Όταν ο
Αυτοκράτορας έμαθε το αποτέλεσμα οργίσθηκε και διέταξε την θανατική καταδίκη
όλων στη πυρά, ενώ για την Αικατερίνη διάταξε μαρτύρια μέχρι θανάτου.
ΦΥΛΑΚΙΣΗ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΙΟ:Στην αρχική φυλάκιση η νεαρή Αγία υπέμεινε
τις πιέσεις και τις κακουχίες με θάρρος που αντλούσε από την δύναμη της βαθιάς
της πίστης. Όταν έμαθε η Φαυστίνα, σύζυγος του αυτοκράτορα, τον λόγο της
καταδίκης της Αγίας, θαύμασε την καρτερικότητά της και ζήτησε να την
επισκεφθεί, πράγμα που έγινε με συνοδεία πολλών στρατιωτών υπό τον Φρούραρχο
Πορφυρίωνα. Όλοι αυτοί τελικά κατηχήθηκαν στη νέα θρησκεία. Τότε ο Αυτοκράτορας
διέταξε τον αποκεφαλισμό της Φαυστίνας και της ακολουθίας της και την τελική
εκτέλεση της Αγίας. Μέσον θανάτωσης ήταν ο "βασανιστικός τροχός" που
έμοιαζε με τροχό, η
περιφέρεια του οποίου έφερε καρφιά που
ετίθετο σε κίνηση με σχοινιά και τροχαλίες πλησιάζοντας αργά το δεμένο σώμα του
καταδίκου, με συνέπεια τις εκδορές μέχρι διαμελισμού. Η παράδοση αναφέρει πως
τα καρφιά του τροχού όταν πλησίασαν το σώμα της Αγίας ξεκολλούσαν ή έσπαζαν.
Έτσι αποφασίσθηκε τελικά ο αποκεφαλισμός της Αγίας που όταν συνέβει αυτός οι
παριστάμενοι αντιλήφθηκαν να ρέει γάλα αντί αίμα.
ΣΤΟ ΘΕΟΒΑΔΙΣΤΟ ΣΙΝΑ:Η Ιερά Παράδοση αναφέρει ότι το πάναγνο σώμα της
Αγίας μεταφέρθηκε υπό "πτερύγων αγγέλων" στο όρος Σινά της ομώνυμης χερσονήσου
όπου επί αιώνες έμεινε άταφο, κατά τους συναξαριστές, μέχρι τον 6ο αιώνα,
όταν ερημίτες μοναχοί της περιοχής μέσω οράματος ειδοποιήθηκαν και κατέβασαν
από το όρος το σώμα της Αγίας το οποίο και εναπόθεσαν σε μαρμάρινη θήκη. Ο
αυτοκράτορας Ιουστινιανός έκτισε τη γνωστή ιερά Μονή της Αγίας Αικατερίνης του
Σινά και το καθολικό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος (548-565), εντός της οποίας
τοποθετήθηκε η μαρμάρινη θήκη. Στη Μονή διασώζεται σημαντικό θησαυροφυλάκιο της
πρώιμης Χριστιανικής τέχνης, κυρίως εικονογραφημένων χειρογράφων, ενώ οι
μοναστές της και σήμερα είναι Έλληνες.
ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ: Η ημέρα του μαρτυρίου της Αγίας Αικατερίνης
θεωρείται η 24 Νοεμβρίου, της δε εύρεσης των λειψάνων της η 25 Νοεμβρίου. Όλοι
οι χριστιανοί, εκτός των σλαβικών εκκλησιών, συνέπτυξαν σε μία και τις δύο
εορτές και όρισαν την 25 Νοεμβρίου ημέρα τιμώμενη της ιερής μνήμης της,
συνεορταζόμενη με την απόδοση της εορτής των Εισοδίων της Θεοτόκου. (βλέπε
http://www.ecpatr.org/gr/typikon].
Μεγαλυνάριο Έχει το σον πνεύμα ο ουρανός, σώμα δε θείον
τεθησαύρισται εν Σινά, αίμα μαρτυρίου εν Αλεξανδρουπόλει, σοφή Αικατερίνα σκέπε
τους δούλους σου.
αναρτήθηκε στις 19 Νοε 2018, 2:29 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 19 Νοε 2018, 2:29 π.μ.
]
Στην
Σκήτη του Αγίου Παντελεήμονος στο Κουτλουμούσι, ο μοναχός Ιωσήφ, θέλησε
να επισκευάσει, στο πάτωμα της καλύβας του, ένα σανίδι που είχε σπάσει.
Καθάρισε το σάπιο, πήρε με ακρίβεια τα μέτρα, έκοψε το σανίδι και πήγε
να το τοποθετήσει.
Όταν το έβανε στη θέση του, το σανίδι ήταν μεγαλύτερο. Το πήρε, έκοψε
το περίσσιο και πήγε πάλι να το τοποθετήσει. Το είδε πως ήταν μικρότερο
απ΄ ότι έπρεπε.
Ο Γέρο – Ιωσήφ, ήταν μαραγκός στο επάγγελμα. Παίρνει για δεύτερη φορά
τα μέτρα, κόβει άλλο σανίδι στα μέτρα που χρειάζονταν με ακρίβεια, πήγε
να το βάλει στη θέση του, αλλά και πάλι περίσσευε, το έκοψε, κι όταν
πήγε να το καρφώσει, έγινε μικρότερο.
Τότε έχασε την υπομονή του και με θυμό είπε : «Άει στο διάβολο,
διάβολε, τί έχεις, τί να σου κάμω για να ταιριάξεις ; Τέσσερις φορές σε
μέτρησα και τέσσερις σε έκοψα, τώρα τί διάβολο έχεις και δεν
ταιριάζεις»;
Ο ταλαίπωρος αυτός μοναχός, αντί να ειπεί την ευχή και να επικαλεστεί
τη θεία βοήθεια στην εργασία του, προτίμησε να μνημονεύσει τον διάβολο,
ο οποίος δεν άργησε αλλά κάτι τέτοιες ευκαιρίες ζητάει, γι΄ αυτό
παρουσιάστηκε μπροστά του, ο διάβολος, μ΄ όλη την αγριωπή μορφή του και
του είπε : «Με φώναξες γέροντα, τί είναι, τί θέλεις ; Εδώ είμαι ‘γω για
να σε βοηθήσω».
Ο Γέρο – Ιωσήφ τρομαγμένος έκαμε το σταυρό του, παράτησε το σανίδι κι
έτρεξε στον Πνευματικό του να εξομολογηθεί, αλλά από τότε μέχρι σήμερα
έχουν περάσει περισσότερα από 30 χρόνια και δεν μπορεί να συνέλθει, του
έμεινε ο φόβος και μια αφηρημάδα στο μυαλό, σαν αντιμισθία από τον
διάβολο.
Τούτο ας γίνει μάθημα σε όλους, μικρούς και μεγάλους, να μη λένε το διάβολο, ούτε για αστεία.
Επειδή, ο διάβολος βάνει τον άνθρωπο να θυμώνει και στον θυμό του
επάνω, τον βάνει να βρίζει ή να βλασφημεί τα θεία, κι αν δεν κατορθώσει
τούτο, τον πείθει να ειπεί στον συνάνθρωπό του, στον αδελφό του, στο
παιδί του, ή και στον εαυτό του ακόμη, «Άει στο διάβολο».
Τούτο γίνεται κακίστη συνήθεια και πολλοί γονείς στέλνουν τα παιδιά τους στον διάολο.
Ενώ μπορεί ο άνθρωπος να αποκτήσει καλές συνήθειες κι αντί να λέει
«άει στο διάβολο», να λέει «άει στην ευχή» ή «άει στο καλό σου» ή όπως
συνηθίζουν οι πατέρες να λένε «να σε πάρει η ευχή» ή «ο Θεός να σ΄
ελεήσει», που είναι το καλύτερο απ΄ όλα.
Έτσι συνηθίζει ο άνθρωπος να εύχεται και να λέει πάντοτε τα καλά,
σύμφωνα με την Αγία Γραφή «ευλογείτε και μη καταράσθε» (Ρωμ. 12, 14».)
Ανδρέου Μοναχού Αγιορείτου
«Γεροντικό Αγίου Όρους»
αναρτήθηκε στις 23 Οκτ 2018, 12:53 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 23 Οκτ 2018, 12:53 π.μ.
]
Μια σκοτεινή νύχτα, έπιασε μια καταιγίδα κάποιον στον δρόμο.
Χτυπάει την πρώτη πόρτα που συναντά.
– Ανοίξτε μου σας παρακαλώ να γλυτώσω από τούτο το κακό.
– Α, δεν μπορώ, λέει μια αυστηρή φωνή από μέσα, εγώ είμαι η
«Δικαιοσύνη». Είσαι άξιος της τιμωρίας αυτής. Δικαίως έρχεται στο κεφάλι
σου. Εγώ την έστειλα!
Χτυπάει κι άλλη πόρτα παρακεί…
– Άνοιξε μου, λέει, να προφυλαχτώ.
– Εδώ μένει η «Αλήθεια», λέει μια φωνή από μέσα! Ποτέ δεν σου άρεσε η συντροφιά μου. Πώς με θυμήθηκες τώρα;
Κι ο ταλαίπωρος άνθρωπος προχώρησε απελπισμένος.
Χτυπάει τρίτη πόρτα τώρα.
– Άνοιξε μου σε παρακαλώ. Ποιος κάθεται εδώ;
– Το «Έλεος», απαντά μια πρόθυμη φωνή από μέσα και την ίδια στιγμή η
πόρτα ανοίγει. Πέρασε μέσα φίλε μου, του λέει, τόσο καιρό σε περίμενα!
Φόρεσε αυτά τα καθαρά, καινούργια ρούχα, για σένα τα έχω, ξεκουράσου
τώρα!
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΥΠΟΔΟΧΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΟ ΚΑΘΕ ΜΕΤΑΝΟΗΜΕΝΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ!!!
Αλήθεια όμως, εμείς έχουμε μετάνοια, ταπείνωση, εξομολογούμαστε τα
λάθη μας, πλησιάζουμε την Θεία Κοινωνία, τον ίδιο τον Θεό για να
ζητήσουμε συγχώρεση και προστασία και να ξεκουραστούμε κοντά Του, στην
στοργική αγκαλιά Του;
ΠΟΘΟΥΜΕ ΝΑ ΜΠΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΥΣΠΛΑΧΝΙΚΗ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΕΝΑ ΜΑΖΙ ΤΟΥ;
Ας ρωτήσουμε τους εαυτούς μας. Εκείνος μας περιμένει…
αναρτήθηκε στις 16 Οκτ 2018, 1:52 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 16 Οκτ 2018, 1:52 π.μ.
]
Όσιος Παΐσιος Αγιορείτης (1924-1994).
[Γράφει ο όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης]:
Κάποτε με επισκέφθηκε ένας νεαρός
πρωί-πρωί, και χτυπούσε το σιδεράκι. Έριξα μια ματιά να δω ποιος είναι,
γιατί δεν ήταν η ώρα ν’ ανοίξω. Όταν είδα έναν νέο με φωτεινό πρόσωπο
κατάλαβα ότι έχει πνευματικά ενδιαφέροντα και διέκοψα, διότι ήμουν
απασχολημένος.
Του πρόσφερα ένα νερό, και με τρόπο τον
ρωτούσα να μάθω γύρω από τη ζωή του, γιατί είχε πνευματικό περιεχόμενο,
και μου άνοιξε απλά την καρδιά του.
– Εγώ, πάτερ μου, τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου τα πέρασα στις φυλακές, τώρα είμαι 26 χρονών.
Τον ρωτάω:
– Καλά τι έκανες, παλικάρι;
Και άρχισε να μου διηγήται:
– Από μικρός που ήμουν, πονούσα όταν έβλεπα δυστυχισμένους και τους
ήξερα όλους, όχι μόνον της ενορίας μας, αλλά και από άλλες ενορίες. Ο
Παπάς της ενορίας μας, επειδή συνέχεια μάζευε χρήματα και έφτιαχνε
κτίρια, αίθουσες, οι φτωχές οικογένειες είχαν ξεχαστή. Εγώ δεν κρίνω αν
ήταν απαραίτητα αυτά που φτιάχνει ή όχι, αλλά έβλεπα να είναι πολλοί
δυστυχισμένοι άνθρωποι.
Πήγαινα λοιπόν κρυφά και έκλεβα χρήματα
της Εκκλησίας, αγόραζα τρόφιμα και τα άφηνα κρυφά έξω από τα φτωχά
σπίτια, και αμέσως πήγαινα στην Αστυνομία και τους έλεγα ότι εγώ έκλεψα
τα χρήματα της Εκκλησίας, για να μην πιάσουν άλλον άδικα, χωρίς να τους
πω τίποτε άλλο. Μετά, με άρχιζαν στο ξύλο και στο βρισίδι. «Αλήτη,
κλέφτη, κτλ». Εγώ σιωπούσα και με έκλειναν στην φυλακή. Αυτή η δουλειά
γινόταν για χρόνια.
Όλη η πόλη και άλλες πόλεις με είχαν
μάθει και “αλήτη” με ανέβαζαν, “κλέφτη” με κατέβαζαν· εγώ σιωπούσα και
αισθανόμουν καλά. Κάποτε μάλιστα με είχαν κλείσει 3 ολόκληρα χρόνια στην
φυλακή. Άλλες φορές με έκλειναν και όταν έπιαναν τον ένοχο με
άφηναν.Έτσι πέρασα όλα αυτά τα χρόνια, γι’ αυτό σου είπα, Πάτερ μου, ότι
τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου τα έκανα σε φυλακές.
Αφού τον άκουσα με προσοχή, του είπα να
μην το επαναλάβη αυτό που κάνει, όσο καλό κι αν φαίνεται. Να πάη σε άλλη
πόλη άγνωστη, να βρη μια εργασία -γνώριζε και από υδραυλικά- για να
βοηθάη όσο μπορεί κι από το υστέρημά του, αυτό έχει και μεγαλύτερη αξία.
Και όταν δεν έχη καθόλου να δώση σε έναν φτωχό, και πονάει η καρδιά
του, τότε κανείς κάνει ανώτερη ελεημοσύνη, διότι κάνει ελεημοσύνη με
αίμα της καρδιάς, διότι αν είχε κάτι και έδινε, θα αισθανόταν και χαρά,
ενώ όταν δεν έχη να δώση, αισθάνεται πόνο στην καρδιά.
Έφυγε μετά χαρούμενος και μου υποσχέθηκε ότι θ’ ακούση την συμβουλή μου.
Πέρασαν λοιπόν από τότε που έφυγε 7 μήνες και μου γράφει από τις φυλακές του Κορυδαλλού, και παραξενεύτηκα.
Ανοίγω και διαβάζω το γράμμα του και μου έλεγε τα εξής:
“Ασφαλώς, Πάτερ μου, θα απορέσης μετά από τόσες συμβουλές σου, και μετά
από τις υποσχέσεις που σου έδωσα, να σου γράφω πάλι από την φυλακή. Μάθε
ότι αυτήν την φορά υπηρετώ μια φυλάκιση την οποία είχα υπηρετήσει, κάτι
λάθος έγινε. Ευτυχώς που δεν υπάρχει ανθρώπινη δικαιοσύνη και έτσι δεν
χάνουν οι Πνευματικοί άνθρωποι τον Ουράνιο μισθό».
Όταν διάβασα αυτά, θαύμασα τον νεαρό,
πόσο στα ζεστά πήρε την Πνευματική ζωή,και πώς συνέλαβε τόσο βαθιά το
βαθύτερο νόημα της ζωής!
Είπα μετά με τον λογισμό μου:
“Τους μεν μεγάλους κλέφτες πολλές φορές δεν τους κλείνουν ούτε μια φορά
στην φυλακή. Ενώ αυτόν τον δόλιο και από δυο φορές για την ίδια ποινή”!
Από το βιβλίο του Οσίου Παϊσίου Αγιορείτη, “Ωφέλιμες διηγήσεις”, έκδοση της Ιεράς Μονής Αγίου Ιλαρίωνος, Πρόμαχοι Αριδαίας.
αναρτήθηκε στις 13 Οκτ 2018, 1:58 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 13 Οκτ 2018, 1:59 π.μ.
]
Μια μέρα o γάιδαρος ενός αγρότη έπεσε σε ένα πηγάδι. Το ζώο φώναζε
απελπισμένα για ώρες κι ο αγρότης προσπαθούσε να καταλάβει τι έπρεπε να
κάνει.
Τέλος, αποφάσισε ότι το ζώο ήταν γέρικο, και τα έξοδα που απαιτούνταν για να το βγάλει από το πηγάδι ήταν πολλά.
Δεν άξιζε τον κόπο να προσπαθήσει να σώσει τον γάιδαρο. Το μόνο που
σκέφτηκε να κάνει ήταν να το θάψει ζωντανό. Κάλεσε όλους τους γείτονές
του να έρθουν και να τον βοηθήσουν. Πήραν όλοι από ένα φτυάρι και
άρχισαν να πετάνε χώματα στο πηγάδι. Στην αρχή, ο γάιδαρος
συνειδητοποίησε τι συνέβαινε και φώναξε φρικτά. Μετά όμως, προς έκπληξη
όλων, ησύχασε.
Λίγα φορτία χώμα αργότερα, ο γεωργός κοίταξε κάτω το πηγάδι κι έμεινε
έκπληκτος με αυτό που είδε. Ήταν κάτι καταπληκτικό!!!! Με κάθε φτυαριά
χώμα που έπεφτε στην πλάτη του, ο γάιδαρος τιναζόταν και έκανε ένα βήμα
προς τα πάνω. Οι γείτονες του αγρότη συνέχισαν να πετάνε φτυαριές χώμα
πάνω στο ζώο, κι αυτό κάθε φορά τιναζόταν κι έκανε ένα βήμα προς τα
πάνω. Πολύ σύντομα, όλοι ήταν έκπληκτοι με το γαϊδούρι να έχει φτάσει
στην επιφάνεια του πηγαδιού.
Ηθικό δίδαγμα: Η ζωή μπορεί να φέρει σε σας πολλές φτυαριές από
σκουπίδια μέσα στο πηγάδι της ζωής σας. Να θυμάστε όμως πως κάθε ένα από
τα προβλήματά σας αυτά είναι ένα εφαλτήριο. Μπορούμε να βγούμε από τα
βαθύτερα πηγάδια απλά με ένα τίναγμα. Πατάμε πάνω στο πρόβλημα και
κάνουμε ένα βήμα πάνω.
Αυτή η ιστορία θα μπορούσε να αναφέρεται ακριβώς και στην χώρα μας.
Κάποιοι Ευρωπαίοι εταίροι μας προσπαθούν να μας θάψουν. Πρέπει να βρούμε
τρόπους να το εκμεταλλευτούμε όπως ο γάιδαρος.
αναρτήθηκε στις 8 Οκτ 2018, 9:03 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 8 Οκτ 2018, 9:03 π.μ.
]
Ρωτήστε τους εαυτούς σας: Πότε θεωρείτε τον εαυτό σας ευτυχισμένο και σωσμένο;
Όταν γλυτώνετε κάθε φορά από έναν κίνδυνο; Ή όταν ζείτε συνέχεια μέσα
από τον έρωτα με τον αγαπημένο σας; Τι είναι αυτό που αναζητάτε; Τον
έρωτα με τον αγαπημένο μας.
Αυτόν σας τον δίνω να γίνει μέσα από ένα δρόμο, αυτόν που μίλησε ο ίδιος Μου ο Γιός και είπε σε όλο τον κόσμο:
«εγώ ειμι ο άρτος ο ζων ο εκ του ουρανού καταβάς· εάν τις φάγη εκ τούτου
του άρτου, ζήσεται εις τον αιώνα. (Ιωάν. 6,51). Δηλαδή: «Εγώ είμαι ο
Άρτος ο ζων, που κατέβηκα από τον ουρανό, για να δοθεί σε όλους η
δυνατότητα να τον φάτε και να ζήσετε…».
Τι λέει όμως στην συνέχεια;
«εάν μη φάγητε την σάρκα του υιού του ανθρώπου και πίητε αυτού το αίμα, ουκ έχετε ζωήν εν εαυτοίς». (Ιωάν. 6, 53).
‘’Δεν θα έχετε ζωή αιώνιον’’, γιατί η αιώνιος ζωή είναι ο θεϊκός έρωτας,
που αντέχει διαχρονικά στο πέρασμα των αιώνων, στην απειρότητα του
χρόνου. Μόνο αυτός, λέει ο Θεός Πατέρας, που θα θελήσει να γνωρίσει τον
Γιό Μου και θα Τον αγαπήσει, θα Τον ερωτευθεί, μόνο αυτός αντιλαμβάνεται
την αξία της μυστικής θυσίας που γίνεται κάθε φορά μέσα από τη θεία
Λειτουργία.
Πολλοί θα υπάρξουν που θα Με γνωρίσουν, πολλοί θα υπάρξουν που θα Με
αγαπήσουν, πολλοί θα είναι αυτοί που θα μιλούν στο όνομά Μου, αλλά
πολλοί ελάχιστοι είναι αυτοί, που θα γνωρίσουν και θα ζήσουν το «καθ’
ομοίωση».
Οι περισσότεροι αρκούνται στο να ξέρουν ότι πέτυχαν να ζουν στο «κατ’
εικόνα Μου», αλλά αυτό δεν αρκεί. Εγώ σας δίνω την δυνατότητα του «καθ’
ομοίωση» και αυτό γίνεται μόνο μέσα από τον θεϊκό Μου έρωτα. Μόνο το
Πανάγιό Μου Πνεύμα μπορεί να σας διδάξει μυστικά, πως θα γίνετε ένα με
Εμένα!
(απόσπασμα από απομαγνητοφωνημένο κήρυγμα του π. Ελπιδίου Βαγιανάκη)
