Επίκαιρα

Εγγραφή σε αναρτήσεις

Κυριακή Ε΄ Νηστειών (Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας) – Πορεία πρoς τo Πάθος

αναρτήθηκε στις 17 Απρ 2021, 7:48 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου   [ ενημερώθηκε 17 Απρ 2021, 7:48 π.μ. ]

 

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ : Μάρκ. ι΄ 32-45
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ :Ἑβρ. θ΄ 11-14

Ὁ Κύριος πορεύεται μὲ τοὺς μαθητές Του πρὸς τὰ Ἱεροσόλυμα γιὰ τὸ Πάθος. Πορεύεται μὲ θαυμαστὴ σταθερότητα. Ἐπιθυμεῖ ὅμως νὰ προετοιμάσει καὶ τοὺς μαθητές Του. Γι᾿ αὐτό, ὅπως ἀκούσαμε στὴν ἀρχὴ τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς, τοὺς προανήγγειλε τὰ Πάθη καὶ τὴν Ἀνάστασή Του.

 Καὶ ἐμεῖς ὅμως ἔχουμε ἀνάγκη προετοιμασίας, γιὰ νὰ ὠφεληθοῦμε οὐσιαστικὰ ἀπὸ τὴ μεγάλη ἑορτὴ ποὺ ἔρχεται. Σ᾿ αὐτὸ ἀκριβῶς θὰ ἐπιμείνουμε σήμερα: πῶς πρέπει νὰ ἑορτάσουμε τὸ Πάσχα. Θὰ μᾶς καθοδηγήσουν τὰ λόγια τοῦ Κυρίου ποὺ προτάξαμε.
«Ἰδοὺ ἀναβαίνομεν», εἶπε ὁ Κύριος στοὺς μαθητές Του. «Ἰδού». Σημαίνει: Προσέξτε σ᾿ αὐτὸ ποὺ θὰ σᾶς πῶ. «Ἀναβαίνομεν». Ἀνεβαίνουμε στὴν Ἱερουσαλήμ, ὅπου θὰ πάθω. Ὁ Κύριος λέει «ἀνεβαίνουμε», διότι ἡ Ἱερουσαλὴμ ἦταν χτισμένη ἐπάνω σὲ λόφους, σὲ μεγαλύτερο ὑψόμετρο ἀπὸ τὴ γύρω περιοχή.
Οἱ λόγοι αὐτοὶ ἀφοροῦν καὶ σ᾿ ἐμᾶς, ἀλλὰ μὲ ἄλλη ἔννοια. Νὰ προσέξουμε καθὼς πλησιάζουν οἱ ἅγιες ἡμέρες τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος. Νὰ ἀνεβοῦμε ὄχι ὑψομετρικὰ ἀλλὰ πνευματικά. Νὰ ὑψωθοῦμε πάνω ἀπὸ τὰ πάθη μας, νὰ ὑπερβοῦμε τὸν κατώτερο ἑαυτό μας. Νὰ μετανοήσουμε βαθύτερα. Νὰ ἐξομολογηθοῦμε μὲ μεγαλύτερη θέρμη. Νὰ συγχωρηθοῦμε μὲ ὅσους ἔχουμε μαλώσει ἢ παρεξηγηθεῖ.
Ὀφείλουμε ἀκόμη νὰ φράξουμε κάθε δρόμο ἀπὸ ὅπου εἰσέρχεται ἡ ἁμαρτία καὶ μᾶς μολύνει. Νὰ νηστέψουμε καὶ στὶς αἰσθήσεις. Νὰ νηστέψουμε καὶ στοὺς λογισμούς. Νὰ παρακαλέσουμε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα νὰ πνεύσει στὴν καρδιά μας σὰν βίαιος εὐεργετικὸς ἄνεμος καὶ νὰ ἀπομακρύνει τὶς ἀναθυμιάσεις τῆς ποικίλης κακίας καὶ ἀκαθαρσίας μας. Σὲ ὅλα αὐτὰ μᾶς βοηθάει ἡ περίοδος ποὺ διερχόμαστε, ἡ νηστεία τῶν τροφῶν καὶ οἱ ἱερὲς Ἀκολουθίες· δίνουν τόνο στὸν ἀγώνα τῆς ψυχῆς.
Νὰ ὑψωθοῦμε ὅμως ὄχι μόνο πάνω ἀπὸ τὰ ἐφάμαρτα ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὰ γήινα, ἀπὸ τὸν θόρυβο τῆς καθημερινότητος, τὶς πολλὲς ἀσχολίες καὶ ὑποχρεώσεις. Μὰ πῶς θὰ ξεφύγουμε; Ὁπωσδήποτε ὅσα εἶναι ἀναγκαῖα καὶ δὲν ἐπιδέχονται ἀναβολή, πρέπει νὰ γίνουν. Τὸ ζητούμενο εἶναι νὰ μὴ μᾶς ἀπορροφήσουν, νὰ μὴν κυριαρχήσουν στὴν καρδιά μας. Εὐχῆς ἔργον εἶναι ποτὲ νὰ μὴν κυριαρχοῦν στὴ σκέψη καὶ στὴν καρδιά μας, πολὺ περισσότερο τὶς ἡμέρες τῶν μεγάλων ἑορτῶν. Νὰ ἀφήσουμε καὶ τὶς εὐχάριστες ἀσχολίες μας· θὰ τολμούσαμε νὰ ποῦμε, καὶ τὰ προβλήματά μας. Καὶ ποῦ νὰ στραφοῦμε;
Νὰ στραφοῦμε «εἰς Ἱεροσόλυμα». Ὅσο γίνεται πνευματικὰ πιὸ καθαροὶ καὶ ἤρεμοι, νὰ ἀνεβοῦμε στὴν Ἱερουσαλήμ· ὄχι στὴ γεωγραφικὴ πόλη Ἱερουσαλήμ, ἀλλὰ στὰ μεγάλα κοσμοσωτήρια γεγονότα ποὺ συνέβησαν τότε ἐκεῖ· στὰ Πάθη τοῦ Κυρίου, ποὺ ἄλλαξαν τὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος, ποὺ ἄνοιξαν τὸν Παράδεισο.
Νὰ βροῦμε χρόνο νὰ μελετήσουμε. Μποροῦμε νὰ μελετήσουμε τὶς ἱερὲς Ἀκολουθίες τῶν ἡμερῶν ἢ τὰ δώδεκα Εὐαγγέλια ἢ ἄλλο σχετικὸ βιβλίο. Νὰ ἐμβαθύνουμε, νὰ μᾶς ἀγγίξουν βαθιὰ τὰ ἱερὰ γεγονότα. Νὰ ἱκετεύσουμε τὸν Κύριο νὰ μᾶς χαρίσει κατάνυξη, μετάνοια, εὐγνωμοσύνη. Ἡ ἀνθρώπινη καρδιὰ εἶναι δύσκολη στὸ νὰ ὑψωθεῖ στὰ οὐράνια, νὰ αἰσθανθεῖ τὸν ὠκεανὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Χρειάζεται προσπάθεια, φροντίδα, ἡσυχία. Χρειάζεται κυρίως ἡ θεία Χάρις, γιὰ νὰ ἀνοίξει στὰ μάτια τῆς ψυχῆς τὸ μυστικὸ κάλλος τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος.
Νὰ βρεθοῦμε εὐλαβικὰ στὸ Ὑπερῶο, ὅπου ὁ Κύριος, ἀπόλυτα εἰρηνικὸς καὶ ἀνεξίκακος, χαρίζει στὴν ἀνθρωπότητα ποὺ ἑτοιμάζεται νὰ Τὸν θανατώσει, τὸ πιὸ μεγάλο δῶρο, τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα Του, «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ εἰς ζωὴν αἰώνιον». Στὴ Γεθσημανῆ νὰ γίνουμε μάρτυρες τῆς ἀγωνίας Του καὶ νὰ λυπηθοῦμε γιατὶ τόσο εὔκολα ἁμαρτάνουμε, γιατὶ δὲν μισήσαμε τὰ πάθη μας. Νὰ ἀτενίσουμε τὸν προδότη μαθητή, τὸν ἀρνητὴ Πέτρο – μήπως τοὺς μοιάζουμε κάποτε; Νὰ δοῦμε τὴ φραγγέλωση, τὰ ραπίσματα, τοὺς ἐμπτυσμούς, τοὺς χλευασμοὺς καὶ τέλος τὴ φοβερὴ Σταύρωση.
Ἐκεῖ στέκεται ἡ πιὸ ἁγία καὶ ἡ πιὸ πονεμένη Μητέρα τοῦ κόσμου. Μποροῦμε νὰ τὴν κοιτάξουμε στὰ μάτια; Τὸ δικό μας χέρι κρατάει τὴ ρομφαία ποὺ ξεσχίζει τὴν καρδιά της. Νὰ μετανοήσουμε. Νὰ τῆς ζητήσουμε εἰλικρινὰ συγγνώμη. Νὰ σταθοῦμε κι ἐμεῖς κάτω ἀπὸ τὸν Ἐσταυρωμένο γιὰ ὥρα. Νὰ συναισθανθοῦμε τὴ δική μας εὐθύνη, τὴ δική Του ἀγάπη. Νὰ Τοῦ μιλήσουμε, νὰ Τοῦ ἀνοίξουμε τὴν καρδιά μας. Καὶ ν᾿ ἀποφασίσουμε τί θὰ Τοῦ ἀνταποδώσουμε γιὰ τὴ μεγάλη θυσία Του γιὰ ἐμᾶς. «Συμ­πορευθῶμεν αὐτῷ καὶ συσταυρωθῶμεν». Νὰ πορευθοῦμε μαζί Του καὶ νὰ σταυρωθοῦμε μαζί Του.
***
Τὰ Ἄχραντα Πάθη καὶ ἡ λαμ­προφόρος Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου εἶναι γεγονότα ποὺ περιέχουν πέλαγος ἱερῶν νοημάτων, χαρίζουν ἀνεπανάληπτα βιώματα καὶ πραγματικὰ μεταμορφώνουν, ἐξαγιάζουν τὸν πιστὸ ποὺ τὰ ἑορτάζει μὲ ψυχικὴ ἀνάταση, ἐσωστρέφεια, ἐσωτερικὴ ἡσυχία καὶ μετάνοια. Ἂς ἀνταποκριθοῦμε στὴν εὐκαιρία ποὺ μᾶς χαρίζει καὶ ἐφέτος ὁ Κύριος· ἂς χαροῦμε, ἂς ζήσουμε τὸ πολύτιμο δῶρο Του ποὺ λέγεται Ἁγία καὶ Μεγάλη Ἑβδομάς, ἐφέτος καὶ ὅσες ἀκόμη φορὲς μᾶς τὸ χαρίσει στὴ ζωή μας.

Κυριακή Δ΄ Νηστειών (Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος )- Τα παιδιά μας στο Χριστό

αναρτήθηκε στις 10 Απρ 2021, 3:05 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου   [ ενημερώθηκε 10 Απρ 2021, 3:05 π.μ. ]


 
«Διδάσκαλε, ἤνεγκα τὸν υἱόν μου πρός σε»
Τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα μᾶς παρουσιάζει μὲ ἔντονα χρώματα τὸ δράμα ἑνὸς πατέρα. Ὁ γιός του ἐδῶ καὶ χρόνια – ἀπὸ παιδί – εἶχε κυριευθεῖ ἀπὸ δαιμόνιο, τὸ ὁποῖο τοῦ εἶχε ἀφαιρέσει τὴ λαλιά.
Καὶ σὰν νὰ μὴν ἔφθανε αὐτό, τὸν ἔριχνε σὲ φωτιὰ καὶ σὲ νερό, γιὰ νὰ τὸν θανατώσει. Ὁ πατέρας ἀπελπισμένος ἀπὸ ὁποιαδήποτε ἄλλη βοήθεια ὁδήγησε τὸν γιό του στὸν Κύριο καὶ Ἐκεῖνος τὸν θεράπευσε. Αὐτὸ μᾶς παραδειγματίζει, γιὰ νὰ κάνουμε καὶ ἐμεῖς τὴν ἴδια κίνηση. Διότι καὶ σήμερα τὰ παιδιά μας μεγαλώνουν μέσα σὲ μία κυριολεκτικὰ δαιμονοκρατούμενη κοινωνία. Μὲ αὐτὴ τὴν ἀφορμὴ λοιπὸν ἂς δοῦμε πῶς μποροῦμε νὰ τὰ ὁδηγήσουμε στὸ Χριστό.
1. Μὲ τὴν ἔγκαιρη καὶ ἐπιμελημένη ἀγωγὴ
Ὁ Κύριος εἶχε πεῖ κάποτε: «Ἄφετε τὰ παιδία καὶ μὴ κωλύετε αὐτὰ ἐλθεῖν πρός με». Ἀφῆστε τὰ παιδιὰ καὶ μὴν τὰ ἐμποδίζετε νὰ ἔλθουν σ᾿ Ἐμένα (Ματθ. ιθ´ [19] 14). Ὁ δὲ ἀπόστολος Παῦλος θεωροῦσε προσὸν τοῦ μαθητῆ του Τιμοθέου τὸ ὅτι γνώριζε τὰ ἱερὰ γράμματα «ἀπὸ βρέφους» (Β´ Τιμ. γ´ 15).
Εἶναι λοιπὸν πολὺ σημαντικὸ νὰ δώσουμε χριστιανικὴ ἀγωγὴ στὰ παιδιά μας ἀπὸ τὴν πολὺ μικρή τους ἡλικία. Διότι τότε μαθαίνουν πολὺ εὔκολα καὶ ἐμπιστεύονται ἀπόλυτα τοὺς γονεῖς τους. Καὶ εἶναι ἐπεῖγον νὰ τὰ συνδέσουμε μὲ τὸν Χριστό, πρὶν προλάβει ἡ κοινωνία μας νὰ διαφθείρει τὶς ἀθῶες ψυχές τους.
Νὰ τὰ διδάξουμε νὰ κάνουν σωστὰ τὸν σταυρό τους, νὰ σέβονται τοὺς ἱερεῖς, νὰ ἀσπάζονται εὐλαβικὰ τὶς ἱερὲς εἰκόνες· νὰ ἐκκλησιάζονται καὶ νὰ κοινωνοῦν, ἀργότερα καὶ νὰ ἐξομολογοῦνται. Νὰ τοὺς διηγούμαστε ἱστορίες ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ βίους Ἁγίων. Νὰ τὰ μάθουμε νὰ προσεύχονται· νὰ ἀποστρέφονται τὸ κακὸ καὶ νὰ ἀγαποῦν τὸ καλό, τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Νὰ τὰ διδάξουμε νὰ μὴν τὰ θέλουν ὅλα δικά τους, νὰ νηστεύουν, νὰ ἀναγνωρίζουν τὰ λάθη τους, νὰ συγχωροῦν, νὰ συμπονοῦν… Ὅλα αὐτὰ ὅμως ὄχι πιεστικά· μὲ πολλὴ ἀγάπη καὶ διάκριση, μὲ σεβασμὸ στὶς ἀντοχὲς τῆς ἡλικίας τους. Ἐπίσης θὰ τὰ ὁδηγήσουμε στὸ Κατηχητικό, τὸ ὁποῖο ἔχουμε εὐθύνη νὰ μὴ χάνουν ἐξαιτίας φροντιστηρίων ἢ ἄλλων ἀπασχολήσεων.
2. Μὲ τὸ παράδειγμα
Ἀγωγὴ ὅμως δίνουμε πολὺ περισσότερο μὲ τὸ παράδειγμά μας. Τὰ μικρὰ ἰδίως παιδιὰ μιμοῦνται αὐθόρμητα καὶ ἀντιγράφουν πιστὰ τὶς συνήθειες καὶ ἀντιδράσεις τῶν γονέων τους καὶ ὄχι μόνο.
Ἐὰν ἐμεῖς δὲν ζοῦμε καὶ δὲν χαιρόμαστε τὴ χριστιανικὴ ζωή, δὲν μποροῦμε νὰ τὴν ἐμπνεύσουμε στὰ παιδιά μας. Πῶς θὰ μάθει τὸ παιδὶ νὰ ἐκκλησιάζεται, ἂν δὲν ἐκκλησιάζονται οἱ γονεῖς του; Πῶς θὰ μάθει νὰ μὴν κατακρίνει, ἂν ἀκούει τοὺς γονεῖς του νὰ κατακρίνουν; Ἂν ἡ ζωή μας δὲν συμβαδίζει μὲ τὶς συμβουλές μας, τὰ παιδιὰ ὄχι μόνο δὲν θὰ τὶς ἀκούσουν, ἀλλὰ καὶ θὰ ἀντιδράσουν γιὰ τὴν ἀσυνέπειά μας.
Ἀντίθετα, δὲν μποροῦμε νὰ φαντασθοῦμε πόσο ἐντυπώνεται μέσα τους π.χ. ἡ εὐλαβικὴ στάση τοῦ πατέρα ἢ τῆς μητέρας στὴν προσευχὴ καὶ στὴ λατρεία, ἢ ἡ μεταξύ τους ἀλληλοσυγχώρηση. Τὰ παιδιὰ θὰ ἀγαπήσουν τὴν ἐν Χριστῷ ζωή, ἐὰν δοῦν τοὺς εὐλογημένους καρπούς της, τὴν ἐν Κυρίῳ χαρὰ καὶ εἰρήνη, στὴ ζωὴ τῶν γονέων τους.
3. Μὲ τὴν προσευχὴ
Θὰ ὁδηγήσουμε τὰ παιδιά μας στὸ Χρι­στὸ κυρίως μὲ τὴν προσευχή. Καὶ ἂς γνωρίζουμε ὅτι ἡ προσευχὴ τῶν γονέων, μάλιστα τῆς μητέρας, ἔχει μεγάλη δύναμη.
Γιατί εἶναι ἀναγκαία ἡ προσευχή; Διότι ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας εἴμαστε τελείως ἀνεπαρκεῖς γιὰ νὰ μορφώσουμε τὸν Χριστὸ στὶς καρδιὲς τῶν παιδιῶν μας. Μὲ τὴν προσευχὴ θὰ βάλουμε τὸ δύσ­κολο αὐτὸ ἔργο στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ. Θὰ ζητήσουμε τὸν θεῖο φωτισμὸ γιὰ ἐμᾶς καὶ γιὰ ἐκεῖνα. Θὰ παρακαλέσουμε νὰ τὰ προστατεύει ἀπὸ τοὺς πολλοὺς καὶ μεγάλους πειρασμοὺς στοὺς ὁποίους ἐκτίθενται στὴν ἐποχή μας.
Ἡ προσευχὴ εἶναι τὸ μόνο ὅπλο τοῦ γονιοῦ ποὺ ἔχει ἀντιδραστικὸ καὶ ἐπαναστατημένο παιδί. Εἶναι γνωστὴ ἡ ρήση: «Ἂν δὲν μπορεῖτε νὰ μιλήσετε στὰ παιδιά σας γιὰ τὸν Θεό, μιλῆστε στὸ Θεὸ γιὰ τὰ παιδιά σας». Θὰ παρακαλέσουμε τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο νὰ διορθώσει τὰ τυχὸν δικά μας λάθη, νὰ μαλακώσει τὶς καρδιές τους, νὰ τὰ φυλάξει ἀπὸ ἀνεπανόρθωτες πτώσεις, νὰ ἐνεργήσει μυστικὰ μέσα τους τὴν καλὴ μεταστροφή. Ἡ προσευχὴ εἶναι φῶς, καταφυγή, παρηγοριά, δύναμη.
***
Ἡ πολυτιμότερη κληρονομιὰ ποὺ ἔ­χου­με νὰ ἀφήσουμε στὰ παιδιά μας εἶναι ἡ χριστιανικὴ πίστη καὶ ζωή, νὰ ἀγαπήσουν τὸν Χριστό, νὰ συνδεθοῦν μαζί Του. Δίνοντας στὰ παιδιά μας τὸν Χριστό, τοὺς δίνουμε τὰ πάντα. Γι᾿ αὐτὸ ἀξίζει κάθε κόπος καὶ κάθε θυσία στὴ χριστιανικὴ ἀγωγή τους. Νὰ δώσει σὲ ὅλους μας ὁ Θεὸς τὴ μεγάλη χαρὰ νὰ βλέπουμε τὰ βλαστάρια μας νὰ βαδίζουν σταθερὰ στὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ, στὸ δρόμο τοῦ ἁγιασμοῦ καὶ τῆς σωτηρίας.

Γ Κυριακή Νηστειών-Σταυροπροσκυνήσεως

αναρτήθηκε στις 3 Απρ 2021, 8:03 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου   [ ενημερώθηκε 3 Απρ 2021, 8:03 π.μ. ]



«Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυ­τόν και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι» (Μάρκ. η' 34).
Ό σταυρός του Χριστού
Καθώς βρισκόμαστε στο μέσο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, η Εκκλησία μας προβάλλει στους ιερούς Ναούς μας τον Τίμιο Σταυρό του Κυρίου και μας καλεί να τον προσκυνήσουμε με δέος και πίστη και να πάρουμε χάρη πολλή και δύναμη για τον πνευματικό αγώνα που διεξάγουμε την περίοδο αυτή.
ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ ΑΥΤΑΠΆΡΝΗΣΗ
Λίγες εβδομάδες πριν από το πάθος του ο Κύριος κάλεσε τους μαθητές του και τα πλήθη του λαού για να τους πει λόγια βαρυσήμαντα για τη ζωή τους και τη ζωή όλων μας. Όποιος θέλει, είπε, να με ακολουθήσει και να γίνει μαθητής μου, ας απαρνηθεί τον εαυτό του κι ας πάρει τη σταθερή απόφαση να υποστεί για μένα όχι μόνο κάθε θλίψη και δοκιμασία αλλά και θάνατο σταυρικό, και τότε ας με ακολουθεί.
Τι σημαίνει όμως «απαρνούμαι τον εαυτό μου»; Σημαίνει δυο πράγματα. Πρώτα ότι νεκρώνω τον παλαιό εαυτό που κρύβω μέσα μου, τον διαγράφω από τη ζωή μου. Παύω να υπάρχω γι’ αυτόν. Αρνούμαι δηλαδή και νεκρώνω τα θελήματα, τις επιθυμίες και τις ροπές του παλαιού ανθρώπου. Ακόμη κι αν τον δω να επαναστατεί, να αντιδρά, να επιζητεί με μανία και επιμονή καθετί αμαρτωλό, εγώ δεν υποκύπτω, δεν του δίνω σημασία. Έχω αρνηθεί όχι μόνο κάτι από τον εαυτό μου αλλά όλο τον παλαιό εαυτό μου.
Αρνούμαι τον παλαιό εαυτό μου σημαίνει ταυτόχρονα ότι υποτάσσομαι στο άγιο θέλημα του Θεού. Αυτό σημαίνει ότι ακολουθώ τον Κύριο όπου με οδηγεί. Και υπομένω όλες τις θλίψεις που επιτρέπει στη ζωή μου για τον εξαγιασμό μου. Μέχρι του σημείου να περιφρονώ ακόμη και το θάνατο. Διότι αυτό σημαίνει να σηκώνω διαρκώς τον σταυρό των θλίψεων και της θυσίας. Όπως κάθε κατάδικος σήκωνε ως μελλοθάνατος τον σταυρό του, έτσι κι εγώ πρέπει να σηκώνω τον δικό μου σταυρό περιμένοντας το μαρτύριο. Με την απόφαση να είμαι έτοιμος σε κάθε στιγμή, αργά ή γρήγορα, να πεθάνω, αν μου το ζητήσει ο Κύριος. Και να προχωρώ με τέτοια διάθεση όχι για λίγο αλλά σε όλη μου τη ζωή. Να σηκώνω τον σταυρό των θλίψεων όχι αναγκαστικά, επειδή δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, αλλά με χαρά κι ελπίδα, με τη συναίσθηση ότι ο δρόμος της υποταγής στο θέλημα του Θεού, τον οποίο βαδίζω σηκώνοντας τον σταυρό των θλίψεων, είναι ο μοναδικός δρόμος που οδηγεί στη σωτηρία μου, στον Παράδεισο.
Όλη η ζωή του Κυρίου άλλωστε ήταν μία διαρκής αυταπάρνηση, προσφορά και θυσία, που κορυφώθηκε και ολοκληρώθηκε στη σταυρική θυσία. Κι επειδή αυτός πρώτος εφάρμοσε την τέλεια αυταπάρνηση, ζητά κι από μας ν’ ακολουθήσουμε ολόψυχα το παράδειγμά του.
ΠΌΣΟ ΑΞΊΖΕΙ ΜΙΑ ΨΥΧΉ
Ο Κύριος συνέχισε τη διδασκαλία του λέγοντας: όποιος θέλει να σώσει την επίγεια ζωή του, θα χάσει την αιώνια. Όποιος όμως θυσιάσει τη ζωή του για μένα και το Ευαγγέλιό μου, αυτός θα σώσει την ψυχή του. Διότι τι θα ωφελήσει τον άνθρωπο εάν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο και χάσει την ψυχή του; Και τι μπορεί να δώσει ως αντάλλαγμα για να την εξαγοράσει; Όποιος ντραπεί εμένα και τους λόγους μου επειδή φοβάται τους χλευασμούς των ανθρώπων της αποστατημένης και αμαρτωλής αυτής γενιάς, αυτόν θα τον αποκηρύξω κι εγώ όταν θα έλθω μέσα στη θεϊκή δόξα μου μαζί με τους αγίους αγγέλους.
Και ο Κύριος επισφράγισε τους λόγους του λέγοντας: Πολλοί από σας, πριν πεθάνουν, θα δουν να θεμελιώνεται με δύναμη ακαταγώνιστη η Βασιλεία του Θεού στη γη, δηλαδή η Εκκλησία μου.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Σ’ όλη αυτή τη διδασκαλία του ο Κύριος τονίζει την αξία της ψυχής μας. Και τι λέει; Πόσο αξίζει η ψυχή μας; Ανυπολόγιστα. Δεν συγκρίνεται με όλα τα αγαθά του κόσμου αυτού. Έχει ασυγκρίτως ανώτερη αξία από όλα τα πλούτη, τις τιμές και τις απολαύσεις αυτής της ζωής. Γι’ αυτήν ο Θεός έγινε άνθρωπος, γι’ αυτήν έχυσε το αίμα του επάνω στο σταυρό και μας εξαγόρασε με το τίμιο Αίμα του. Κι αν εμείς περιφρονήσουμε το πολυτιμότατο αυτό λύτρο που έδωσε ο Χριστός για την ψυχή μας, η καταστροφή μας θα είναι ανεπανόρθωτη. Διότι, όταν εμείς αμαρτάνουμε συστηματικά και ασύστολα, κινδυνεύουμε να χάσουμε την ψυχή μας για πάντα στην αιώνια κόλαση. Εκεί η ψυχή θα χωρισθεί αιωνίως από τον Θεό, τη χάρη του και την αγάπη του και θα βυθισθεί στο αιώνιο σκοτάδι. Γι’ αυτό λέει ο Κύριος ότι το χειρότερο κακό που μπορούμε να πάθουμε οι άνθρωποι, είναι το να χάσουμε την ψυχή μας. Και αν χάσουμε την ψυχή μας, χάσαμε τον Θεό, χάσαμε τον εαυτό μας, χάσαμε τα πάντα. Κι αυτή η απώλεια είναι αμετάκλητη. Μήπως έχουμε και άλλη ψυχή, ώστε να δώσουμε μία στον σατανά και μία στον Θεό; Ή να δώσουμε τη μία αντάλλαγμα για την απώλεια της άλλης; Τα χρήματα και τα κτήματα και τα σπίτια μπορούμε να τα ανταλλάξουμε. Την ψυχή όμως ποτέ.
Και δεν είναι δύσκολο να τη χάσουμε. Σ’ αυτή τη ζωή φοβερός πόλεμος διεξάγεται. Με λύσσα οι δαίμονες ζητούν να αρπάξουν και να κατασπαράξουν την ψυχή μας. Ας αντισταθούμε λοιπόν κι ας αγωνισθούμε. Ώστε, όταν κλείσουμε τα μάτια μας, να παραλάβουν την ψυχή μας οι παμφώτεινοι άγγελοι στην αγκαλιά του Θεού
+Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος





Κυριακή Β΄ Νηστειών ( Αγ. Γρηγορίου Παλαμά)- Η παγγνωσία του Θεού

αναρτήθηκε στις 27 Μαρ 2021, 8:57 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου   [ ενημερώθηκε 27 Μαρ 2021, 8:57 π.μ. ]

 

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ: Μάρκ. β΄ 1-12
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Ἑβρ. α΄ 10-β΄ 3

Ἀκούσαμε στὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ἕνα θαῦμα τοῦ Κυρίου: τὴ θεραπεία τοῦ παραλυτικοῦ τῆς Καπερναούμ. Πρὶν ὅμως θεραπεύσει τὸ σῶμα του, ὁ Κύριος θεράπευσε τὴν ψυχή του, τοῦ συγχώρησε τὶς ἁμαρτίες. 

Τότε οἱ γραμματεῖς ποὺ ἦταν ἐκεῖ παρόντες καὶ δὲν πίστευαν ὅτι ὁ Κύριος εἶναι Θεός, σκέφθηκαν ὅτι αὐτὸ ποὺ εἶπε ὁ Χριστὸς ἦταν βλασφημία – μόνο ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ συγχωρεῖ ἁμαρτίες. Ἀμέσως Ἐκεῖνος ὡς Θεὸς ἀντιλήφθηκε τὶς σκέψεις τους καὶ τοὺς εἶπε: «Τί ταῦτα διαλογίζεσθε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν;». Γιατί δέχεσθε καὶ κυκλοφορεῖτε τέτοιους λογισμοὺς μέσα στὶς καρδιές σας; Μὲ αὐτὴ τὴν ἐρώτηση τοὺς ἀπέδειξε ὅτι εἶναι Θεός, Θεὸς παν­τογνώστης καὶ παντεπόπτης· γνωρίζει τὰ πάντα καὶ βλέπει τὰ πάντα, ἀκόμη καὶ τὰ βάθη τῶν καρδιῶν. Μὲ αὐτὴ τὴν ἀφορμὴ ἂς δοῦμε σήμερα τί σημαίνει γιὰ τὴ ζωή μας αὐτὴ ἡ ἀλήθεια.
Ἡ ἀλήθεια αὐτὴ εἶναι πολὺ βοηθητικὴ στὸν πνευματικό μας ἀγώνα. Μᾶς συγ­κρατεῖ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Εἶναι εὔκολο νὰ καταλάβουμε τὸ γιατί.
Ὅταν μᾶς βλέπουν οἱ ἄνθρωποι, ἐπιβαλλόμαστε στὸν ἑαυτό μας πολὺ πιὸ εὔκολα. Δὲν θέλουμε νὰ κάνουμε κάτι τὸ ὁποῖο θὰ μᾶς ἐκθέσει στὰ μάτια τῶν ἄλλων. Παραδείγματος χάριν, περπατοῦμε στὸ δρόμο μὲ πρόσωπο ποὺ σεβόμαστε καὶ ἀγαποῦμε. Εἴμαστε πολὺ προσεκτικοὶ στὴ συμπεριφορά μας: νὰ μὴν ποῦμε κάτι ποὺ θὰ τὸ στενοχωρήσει, νὰ μὴ φερθοῦμε μὲ ἀγένεια…
Αὐτὸ ἰσχύει πολὺ περισσότερο γιὰ τὸν πανάγιο Θεό. Ἡ αἴσθηση τῆς παρουσίας Του μᾶς βοηθάει νὰ νικοῦμε τὸν κακὸ ἑαυτό μας, νὰ συγκρατοῦμε τὸ στόμα, τὰ μάτια μας, νὰ κυριαρχοῦμε στὴ φαν­τασία, στὶς σκέψεις μας.
Ὁ πάγκαλος Ἰωσὴφ χάρη σὲ αὐτὸ τὸ ὅπλο μπόρεσε νὰ ἀντιμετωπίσει τὶς συν­εχεῖς σαρκικὲς προκλήσεις τῆς κυρίας του. Τῆς εἶπε: «Πῶς ποιήσω τὸ ρῆμα τὸ πονηρὸν τοῦτο, καὶ ἁμαρτήσομαι ἐναντίον τοῦ Θεοῦ;». Πῶς θὰ κάνω αὐτὴ τὴν τόσο πονηρὴ πράξη καὶ θὰ ἁμαρτήσω μπροστὰ στὸ Θεό; (Γεν. λθ´ [39] 9). Τί δύναμη ἔδωσε στὸ δίκαιο Ἰωσὴφ ἡ αἴσθηση τῆς θείας παρουσίας!
Ἡ βίωση αὐτῆς τῆς ἀλήθειας μᾶς γλυ­τώνει ἀπὸ πολλὴ ταλαιπωρία· ἀπὸ μι­κρὲς καὶ μεγάλες πτώσεις, ἀπὸ τὴν «θλῖψιν καὶ στενοχωρίαν» ποὺ δοκιμάζει κάθε ἄνθρωπος ποὺ συστηματικὰ ἁμαρτάνει χωρὶς φόβο Θεοῦ (βλ. Ρωμ. β´ 9).
Ἡ ἀλήθεια αὐτὴ ὅμως – τὸ ὅτι ὁ Θεὸς γνωρίζει τὰ πάντα – ὅταν βιώνεται σωστά, μᾶς ὠφελεῖ καὶ μὲ ἄλλον τρόπο. Τὸ μικρὸ παιδάκι αἰσθάνεται ἀσφάλεια ὅταν παίζει κοντὰ στὴ μητέρα του καὶ κάτω ἀπὸ τὸ βλέμμα της. Τὸ ἴδιο καὶ ὁ πιστὸς ποὺ ἀγάπησε τὸν Θεὸ καὶ ταπεινώθηκε ἀπέναντί Του σὰν παιδί, νιώθει τὴν καρδιά του νὰ πλημμυρίζει ἀπὸ πνευματικὴ χαρὰ καὶ ἀσφάλεια, διότι αἰσθάνεται τὸ στοργικὸ θεῖο βλέμμα ἐπάνω του, γλυκαίνεται ἀπὸ τὴ θαλπωρὴ τῆς θείας ἀγάπης.
Ἀκόμη, ὅταν βαραίνει τὴν καρδιά του κάποια θλίψη, τότε, ἐπειδὴ πιστεύει ὅτι ὁ Θεὸς γνωρίζει τὴν ἐσωτερικὴ δυσκολία του, κάνει πολλὴ ὑπομονὴ καὶ παρηγορεῖται ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα.
Ἐπίσης ὅταν βρίσκεται σὲ κίνδυνο, δὲν ὀλιγοψυχεῖ. «Ἐὰν γὰρ καὶ πορευθῶ ἐν μέσῳ σκιᾶς θανάτου, οὐ φοβηθήσομαι κακά, ὅτι σὺ μετ᾿ ἐμοῦ εἶ» (Ψαλ. κβ´ [22] 4). Ἀκόμη κι ἂν βρεθῶ ἀντιμέτωπος μὲ τὸν θάνατο, λέει, δὲν θὰ φοβηθῶ νὰ πάθω κάποιο κακό, διότι Ἐσὺ εἶσαι μαζί μου.
Ὑπάρχει μάλιστα ἕνας θαυμάσιος Ψαλμός, ὁ ὑπ᾿ ἀριθμὸν 138, ὁ ὁποῖος ξεχειλίζει ἀπὸ πίστη, ἅγιο φόβο, θαυμασμὸ καὶ εὐγνωμοσύνη γιὰ τὴ θεία παγγνωσία. «Τὸ ἀκατέργαστόν μου εἶ­δον οἱ ὀφθαλμοί σου», γράφει ὁ Ψαλμωδός. Μὲ εἶδαν τὰ μάτια Σου, Κύριε, ὅταν ἤμουν ἀδιαμόρφωτο ἔμβρυο στὴν κοιλιὰ τῆς μητέρας μου. Ἐσὺ γνωρίζεις ὅλες τὶς σκέψεις μου, πρὶν τὶς βάλω στὸ νοῦ μου. «Ποῦ πορευθῶ ἀπὸ τοῦ πνευματός σου;». Ποῦ μπορῶ νὰ πάω γιὰ νὰ ξεφύγω ἀπὸ τὴν παρουσία Σου; στὸν οὐρανό; στὸν Ἅδη; στὶς ἐσχατιὲς τῆς θάλασσας; Εἶσαι παντοῦ, μὲ κρατᾶ σφιχτὰ καὶ μὲ ὁδηγεῖ τὸ δεξί Σου χέρι…
***
Ζοῦμε σὲ μιὰ ἐποχὴ κατὰ τὴν ὁποία ὅλο καὶ περισσότερο παρακολουθεῖται ἡ ζωή μας ἀπὸ κάμερες καὶ δορυφόρους. Καὶ αὐτὸ γεμίζει μὲ ἀνησυχία τὴν ἀνθρωπότητα. Ὅμως πάνω καὶ πέρα ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη παρακολούθηση ὑπάρχει τὸ βλέμμα τοῦ Θεοῦ, ποὺ παρακολουθεῖ τὰ πάντα καὶ προνοεῖ γιὰ τὰ πάντα. Ἂς μὴν τὸ ξεχνοῦμε. Ἂς Τὸν παρακαλοῦμε νὰ μᾶς δίνει αὐτὸ τὸ μεγάλο δῶρο, τὴν αἴσθηση τῆς παρουσίας Του. Παράλληλα, ἂς προσπαθοῦμε κι ἐμεῖς νὰ τὴν θυμόμαστε καὶ νὰ τὴν συνειδητοποιοῦμε ἔχοντας προσοχὴ στὸν ἑαυτό μας. Τότε θὰ ζοῦμε καὶ θὰ κινούμαστε μέσα στὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ.

Κυριακή Α΄ τῶν νηστειῶν (τῆς Ὀρθοδοξίας).

αναρτήθηκε στις 20 Μαρ 2021, 8:59 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου   [ ενημερώθηκε 20 Μαρ 2021, 8:59 π.μ. ]


Εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν.
Σήμερα, ἀδελφοί καί ἀδελφές, εἶναι ἡ ἁγία Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, μία ἀπό τίς πενήντα δύο Κυριακές τοῦ ἔτους πού ὀνομάζεται Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας.
Μεγάλη καί ἁγία Κυριακή. Κυριακή, κατά τήν ὁποία ἑορτάζεται ἡ νίκη τῆς Ὀρθοδοξίας ἐναντίον κάθε ψεύδους, ἐναντίον κάθε ἀναλήθειας, ἐναντίον κάθε αἱρέσεως, ἐναντίον κάθε ψευδοθεοῦ· νίκη τῆς Ὀρθοδοξίας ἐναντίον κάθε ψευδοῦς διδασκαλίας, ἐναντίον κάθε ψευδοῦς φιλοσοφίας, ἐπιστήμης, πολιτισμοῦ, εἰκόνος. Ἁγία νίκη τῆς Ὀρθοδοξίας. Καί αὐτό σημαίνει ἁγία νίκη τῆς Παναληθείας.
Ποιός ὅμως εἶναι ἡ Παναλήθεια σέ αὐτόν τόν κόσμο; Ποιός εἶναι ἡ Ἀλήθεια σέ αὐτόν τόν κόσμο; Αὐτός πού εἶπε γιά τόν ἑαυτό Του: Ἐγώ εἰμί ἡ ἀλήθεια! Ὁ Ἰησοῦς Χριστός.
Ὁ Θεός ἐν σαρκί. Νά, αὐτή εἶναι ἡ Ἀλήθεια στόν γήινο κόσμο μας, αὐτή εἶναι ἡ ἀλήθεια γιά τόν ἄνθρωπο. «Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί».
Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός ἔλαβε σῶμα, ὥστε μέ τό σῶμα μας νά εἰπῇ σέ ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους τί εἶναι ἀλήθεια, πῶς ζῆ κανείς ἐν ἀληθείᾳ, πῶς πεθαίνει γι’ αὐτήν, καί πῶς δι’ αὐτῆς ζῆ αἰωνίως. Ὁ Χριστός συνεκέντρωσε ὅλες τίς ἀλήθειες καί μᾶς ἔδωσε τήν Παναλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας. [σελ. 81-82]
Ὅταν ὁ Θεός κατέβηκε σέ αὐτόν τόν κόσμο, ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, Αὐτός ἔγινε ὁρατός γιά μᾶς τούς ἀνθρώπους. Ὁ Θεός ἔγινε ὁρατός. Καί ἐμεῖς βλέποντάς Τον, στήν πραγματικότητα βλέπουμε τόν Ζῶντα Θεό. Αὐτός εἶναι ἡ ζῶσα Εἰκών τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο.
Διαφυλάσσοντας τήν ζῶσα Εἰκόνα τοῦ Θεοῦ σέ αὐτόν τόν κόσμο, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία διεφύλαξε τόν ἄνθρωπο, διεφύλαξε τόν Χριστό ὡς ἄνθρωπο. Ὁ ἴδιος ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος, γιά νά βρῆ σ’ ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους τήν θεία Εἰκόνα, τήν ζῶσα θεία Εἰκόνα, τήν ὁποία ἐμεῖς ἀμαυρώσαμε μέ τίς ἁμαρτίες καί τά πάθη, τήν παραμορφώσαμε, τήν καταξέσαμε ὅλη μέ τήν ἁμαρτωλή ζωή μας.
Ὅπως λέγεται στούς θαυμάσιους ἐκκλησιαστικούς ὕμνους, ὁ Κύριος κατέβηκε σέ αὐτόν τόν κόσμο, ἔγινε ἄνθρωπος, «ἵνα τήν ἑαυτοῦ ἀναπλάσῃ Εἰκόνα», νά ἀνακαινίσῃ τήν Ἰδική Του Εἰκόνα στόν ἄνθρωπο· «φθαρεῖσαν τοῖς πάθεσι», πού ἐφθάρη δηλαδή μέ τά ἐλαττώματά μας καί μέ τίς ἁμαρτίες μας, καί ὁ ἄνθρωπος ἔγινε μία παραμορφωμένη, μία δύσμορφη, εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Καί ὁ Θεός, κατεβαίνοντας σέ αὐτόν τόν κόσμο σάν καθαρή, ὁλοκάθαρη Εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ὡς Θεός, ἔδειξε τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος, τί εἶναι ὁ τέλειος ἄνθρωπος, πῶς πρέπει νά εἶναι ὁ ἄνθρωπος σέ αὐτόν τόν κόσμο. [σελ. 83]
Πῶς πρέπει νά εἶναι ὁ ἄνθρωπος σέ αὐτόν τόν κόσμο;
Ἐμεῖς σέ αὐτόν τόν κόσμο πραγματικά πολεμᾶμε, συνέχεια πολεμᾶμε γι’ αὐτήν τήν θεία Εἰκόνα πού εἶναι μέσα στήν ψυχή μας.
Ποιός μᾶς τήν κλέβει;
Ὅλοι οἱ εἰκονομάχοι.
Πρῶτος εἰκονομάχος εἶναι ἡ ἁμαρτία. Ἡ ἁμαρτία δέν θέλει τόν Θεό. Δέν θέλει τόν Θεό οὔτε μέσα στόν ἄνθρωπο, οὔτε μέσα στόν κόσμο γύρω ἀπό τόν ἄνθρωπο. Καί διά τῆς ἁμαρτίας κατεξοχήν εἰκονομάχος εἶναι ὁ Σατανᾶς καί οἱ ἄγγελοί του, οἱ ἀπαίσιοι δαίμονες. Ἐκεῖνοι εἶναι πού κλέβουν τήν ψυχή μας, πού σωρεύουν ἁμαρτίες στήν ψυχή μας καί κατακαλύπτουν τήν θεία Εἰκόνα πού εἶναι μέσα μας. Μέ τό μαῦρο κατράμι τῆς ἁμαρτίας ἀλοίφουν τήν θεία Εἰκόνα πού εἶναι μέσα στήν ψυχή μας. Καί ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ζῆ ἀμετανόητος μέσα στήν ἁμαρτία, ὅταν δέν πολεμᾶ κατά τῶν ἁμαρτιῶν του, ὅταν μένει σέ αὐτές, ὅταν δέν τίς ἐξομολογῆται, τί ἀπομένει ἀπό τήν ψυχή του; Ἀπομένει ἡ θεία Εἰκόνα πασαλειμένη μέ τό μαῦρο πῦον τῆς ἁμαρτίας, τῶν παθῶν, τοῦ θανάτου. Φρικτό θέαμα, φοβερή ντροπή!
Τί σημαίνει λοιπόν νά εἶσαι Εἰκόνα τοῦ Θεοῦ;
Σημαίνει, ἀδελφοί, τό ἑξῆς:
Ἐμεῖς ἔχουμε νοῦ, ἀλλά ὁ νοῦς μας εἶναι εἰκόνα τοῦ νοῦ τοῦ Θεοῦ μέσα μας.
Ἐμεῖς ἔχουμε θέλησι, ἀλλά ἡ θέλησις εἶναι εἰκόνα τῆς θελήσεως τοῦ Θεοῦ μέσα μας.
Ἐμεῖς ἔχουμε αἴσθησι, ἔχουμε καρδιά, ἀλλά αὐτά εἶναι εἰκόνα θείων αἰσθήσεων μέσα μας.
Ἐμεῖς ζοῦμε σέ αὐτόν τόν κόσμο, ἀλλά αὐτό εἶναι εἰκόνα τῆς ζωῆς τοῦ Θεοῦ.
Ἐμεῖς εἴμαστε ὡσάν εἰκόνες τοῦ Θεοῦ ἀθάνατες, ἀλλά αὐτό εἶναι εἰκόνα τῆς ἀθανασίας τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Θεός μᾶς ἔπλασε θεοειδεῖς, γιά νά ζοῦμε μέσα σέ αὐτόν τόν κόσμο δι’ Αὐτοῦ, γιά νά σκέπτεται πάντοτε ὁ νοῦς μας: πρόσεχε ἀπό Ποιόν εἶσαι, εἶσαι ἀπό τόν Θεό, νά κάνῃς καθαρές σκέψεις, σκέψεις θεϊκές.
Τότε τό θέλημά μας εἶναι τέλειο καί ὑγιές, ὅταν εὐθυγραμμίζεται πρός τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, πρός τό πρωτότυπό του. Ἡ αἴσθησίς μας τότε εἶναι καθαρή, ὑγιής, θεϊκή, ὅταν εὐθυγραμμίζεται πρός τήν αἴσθησι τοῦ Θεοῦ.
[σελ. 87]
Ἄς μᾶς καθαρίσῃ Αὐτός ἀπό κάθε ἁμαρτία, ἀπό κάθε πάθος, ἀπό κάθε θάνατο. Ἄς μᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπό κάθε διάβολο, γιά νά μποροῦμε νά εἴμαστε πραγματικά ζῶσες εἰκόνες τοῦ Θεοῦ, γιά νά μπορῇ ὁ ἄνθρωπος νά εἶναι ἐπί τῆς γῆς ἕνα θεῖο μεγαλεῖο.
Ἄνθρωπε! Ἀδελφέ! Ποτέ μήν ξεχνᾶς ὅτι εἶσαι μικρός Θεός μέσα στήν λάσπη! Μέσα στήν λάσπη τοῦ σώματός σου ἐσύ ἔχεις τήν ζῶσα Εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Πρόσεχε πῶς ζῆς. Πρόσεχε τί κάνεις μέ τήν Εἰκόνα τοῦ Θεοῦ πού εἶναι μέσα σου. Πρόσεχε, –ἄνθρωπε! ἄνθρωπε! ἄνθρωπε! Διότι ἡ ζωή μας ξεκινᾶ ἀπό τήν γῆ καί καταλήγει στό πάμφωτο πρόσωπο τοῦ Θεοῦ, γιά νά δώσουμε ἐκεῖ ἀπολογία τί κάναμε μέ τήν Εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ὅσο ἤμασταν σέ αὐτόν τόν κόσμο.
Εὔχομαι ὁ Ἀγαθός Κύριος νά χαρίσῃ στήν καρδιά τοῦ καθενός μας ὅλα τά οὐράνια δῶρα, ὅλες τίς εὐαγγελικές ἀρετές: τήν πίστι καί τήν ἀγάπη καί τήν ἐλπίδα καί τήν προσευχή καί τήν νηστεία καί τήν ὑπομονή καί τήν πραότητα καί τήν ταπείνωσι, ὥστε νά μπορέσουμε νά ἀντέξουμε ὅλο αὐτόν τό φοβερό ἐπίγειο ἀγῶνα, νά διαφυλάξουμε στήν ψυχή μας τήν θεία μορφή καί νά μετατεθοῦμε ἀπό τόν κόσμο αὐτό πρός τόν Ἀναστάντα Κύριο σέ ἐκεῖνο τόν κόσμο.
Ἀλλά μέχρι τότε ἡ ἁγία νηστεία ἄς μᾶς ὁδηγῇ πρός τό Ἅγιον Πάσχα, τήν Ἁγία Ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ, γιά νά προσκυνήσουμε, ὅσο εἴμαστε ἀκόμη μέ τό σῶμα μας, Αὐτόν, τόν Ἀναστάντα Κύριο, τόν Νικητή τῆς ἁμαρτίας, τοῦ θανάτου καί τοῦ διαβόλου, Αὐτόν πού ἐξασφάλισε τήν Αἰώνιο Ζωή γιά τό σῶμα μας καί γιά τήν ψυχή μας.
Σέ Αὐτόν, μόνο σέ Αὐτόν, ἀποκλειστικά σέ Αὐτόν, ἀνήκει αἰώνιος δόξα καί τιμή, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Κυριακή της Τυρινής- Καιρός μετανοίας

αναρτήθηκε στις 13 Μαρ 2021, 8:07 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου   [ ενημερώθηκε 13 Μαρ 2021, 8:07 π.μ. ]



    Κυριακὴ τῆς Τυρινῆς, σήμερα, κι ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ νὰ θυμηθοῦμε τὴν ἐξορία τῶν Πρωτοπλάστων ἀπὸ τὸν Παράδεισο καὶ νὰ θρηνήσουμε μαζί τους τὴν ἀπομάκρυνσή μας ἀπὸ τὸν Θεὸ ἐξαιτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας. Ὡστόσο δὲν μᾶς ἀφήνει νὰ ἀπελπιστοῦμε. Ἀντίθετα, μὲ τὴν ἀσκητικὴ περίοδο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ποὺ ἀνοίγεται μπροστά μας, καλούμαστε νὰ ἐπιστρέψουμε στὴν ὁδὸ τῆς σωτηρίας μὲ εἰλικρινὴ μετάνοια καὶ πνευματικὸ ἀγώνα.
    Εἶναι λοιπὸν ἐπίκαιρη ἡ ἀποστολικὴ περικοπὴ ποὺ μᾶς παρακινεῖ διὰ τοῦ ἀποστόλου Παύλου νὰ βάλουμε ἀρχὴ μετανοίας χωρὶς καμία ἀναβολή: «νῦν ἐγγύτερον ἡμῶν ἡ σωτηρία ἢ ὅτε ἐπιστεύσαμεν», μᾶς λέει· δηλαδή, ἡ μέρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας, ποὺ θὰ σημάνει τὴ σωτηρία τῶν πιστῶν, εἶναι πλησιέστερη σὲ μᾶς τώρα, παρὰ τότε ποὺ πιστέψαμε. 

     «Ἡ νὺξ προέκοψεν, ἡ δὲ ἡμέρα ἤγγικεν»· ἡ ζωὴ αὐτή, ποὺ μοιάζει μὲ νύχτα σκοτεινή, προχώ­ρη­σε, ἐνῶ ἡ μέρα τῆς ἄλλης ζωῆς πλησίασε. Κι ἂν ἀκό­μη δὲν ἔλθει ὁ Κύριος σύν­τομα μὲ τὴν ἔνδοξη Δευ­τέ­ρα Του Παρουσία, ἔρχεται ὅμως γιὰ τὸν καθένα μας τὴν ὥρα τοῦ θανάτου. Συν­επῶς ὁπωσδήποτε πλησιάζει γιὰ ὅλους μας ἡ μέ­­ρα τῆς ἄλλης ζωῆς. Ἂς ἀποθέσουμε λοιπὸν σὰν νυκτερινὰ ἐνδύματα τὰ ἔργα τῆς ἁμαρτίας, ποὺ γίνο­νται στὸ σκοτάδι, καὶ ἂς ντυθοῦμε σὰν ἄλλα ὅπλα τὰ φωτεινὰ ἔργα τῆς ἀρετῆς. 
    Ὅπως συμπεριφέρεται κανεὶς τὴν ἡμέρα, ποὺ τὰ βλέμ­­­­­­­­­­ματα πολλῶν τὸν παρακολουθοῦν, ἔτσι κι ἐμεῖς ἂς συμπεριφερθοῦμε μὲ εὐπρέπεια καὶ σεμνότητα· ὄχι μὲ ἄσε­μνα φαγοπότια καὶ μεθύσια, οὔτε μὲ πράξεις αἰσχρότητας καὶ ἀσέλγειας, μὲ φιλονικίες καὶ ζηλο­τυ­πίες. 
    «Ἀλλ᾿ ἐνδύσασθε τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν»· φορέστε σὰν ἔνδυμα τῆς ψυ­­χῆς σας τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ὥστε νὰ ζῆτε ἑνωμένοι μαζί Του. Καὶ μὴ φρον­τίζετε γιὰ τὴ σάρκα, πῶς νὰ ἱκα­νο­­ποιεῖτε τὶς παράνομες ἐπιθυμίες της.
Μὴν ἀφήνετε τὴ σάρκα νὰ ρυθμίζει τὴ ζωή σας.
Ἀφυπνιστικὸς ὁ λόγος τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου. Σηκωθεῖτε! φωνάζει. Πλησιάζει νὰ ξημερώσει. Ἔρχεται ἡ «ἡμέρα Κυρί­ου», κι ἐσεῖς κοιμάστε;... Μέχρι πότε θὰ εἶστε βυθισμένοι στὴν ἁμαρτία, στὶς διασκεδάσεις καὶ στὶς ἀνηθικότητες, τὶς ἀδικίες καὶ τὶς φιλονικίες;... 
    Κανεὶς δὲν γνωρίζει τὸν ἀκριβὴ χρόνο ποὺ θὰ ἔλθει ὁ Κύριος κατὰ τὴ Δευτέρα Του Παρουσία. Κανεὶς δὲν ξέρει πότε θὰ ἔρθει ἡ ὥρα ποὺ θὰ φύγει ἀπὸ αὐτὸ τὸν κόσμο. Πάντως, ὅσο προχωροῦν τὰ χρόνια τῆς ζωῆς μας, τόσο πιὸ κοντὰ ἐρχόμαστε στὴν ὥρα αὐτή. Ἂς μὴ ζοῦμε λοιπὸν μὲ ραθυμία καὶ ἀμέλεια. «Νῦν ὁ και­ρὸς τῶν ἀρετῶν ἐ­πεφάνη καὶ ἐπὶ θύραις ὁ Κριτής», ψάλαμε σ’ ἕ­ναν ὕμνο (κά­θισμα) τοῦ Ὄρθρου. Τώρα, λέει, εἶ­ναι καιρὸς νὰ ἀποτινάξουμε τὴν ἁμαρτία καὶ νὰ ἐργαστοῦμε τὴν ἀ­­ρετή. Ὁ Κύριος βρίσκεται ἤδη ἔξω ἀπὸ τὴν πόρτα μας. Ἀλίμονο ἂν μᾶς βρεῖ στὸν ὕπνο!
    Ἡ περίοδος τῆς ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσ­σα­ρα­κοστῆς, ποὺ ἀρχίζει ἀ­πὸ αὔριο, μὲ τὴ νηστεία καὶ τὴν ἐγκράτεια, τὶς ἱερὲς Ἀκολουθίες καὶ τὴ συχνότερη συμμετοχή μας στὰ ἅγια Μυστήρια, μᾶς βοηθεῖ σὲ αὐτὴ τὴν πνευματικὴ ἀφύπνιση.
    Ἡ πείρα τοῦ πνευματικοῦ ἀγώνα μᾶς κάνει πιὸ συγκαταβατικοὺς καὶ συμπαθεῖς πρὸς τοὺς ἀδελφούς μας, καθὼς ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι ὅπως ἐμεῖς, ἔτσι κι αὐτοὶ ἔχουν νὰ ἀγωνιστοῦν γιὰ τὶς δικές τους ἀδυναμίες. Κι ἂν ἀκόμη ἐμεῖς εἴμαστε πιὸ δυνατοί, ἂς μὴν ὑποτιμοῦμε τοὺς ἀσθενέστερους, μᾶς συμβουλεύει ὁ ἅγιος Ἀπόστολος, ἀναφέροντας συγ­κεκριμένο παράδειγμα:
    Νὰ δέχεστε μὲ καλο­­σύ­νη ἐκεῖνον ποὺ εἶναι ἀδύνατος στὴν πίστη καὶ ἐξαρτᾶ τὴ σωτηρία του καὶ ἀπὸ τὴ διάκριση τῶν φαγη­­­τῶν καὶ τῶν ἡμερῶν, χωρὶς νὰ συζητᾶτε καὶ νὰ ἐπικρίνετε τὶς ἰδέ­ες του. Ἄλλος βέβαια πιστεύει ὅτι δὲν ἀπαγορεύεται νὰ φάει ἀπὸ ὅλα τὰ φαγητά. Ὁ ἀδύνατος στὴν πίστη τρώει λαχανικὰ καὶ ἀποφεύγει τὰ ἄλλα φαγητὰ ἀπὸ τὸν φόβο μή­πως μολυνθεῖ ἀπ’ αὐτά. 
    Ἐκεῖνος ποὺ λόγῳ ἰσχυρότερης πίστεως τρώει ἀπὸ ὅλα τὰ φαγητά, ἂς μὴν περιφρονεῖ ὡς στενοκέφαλο ἐκεῖνον ποὺ δὲν τρώει ἀπὸ ὅλα. Κι αὐτὸς ποὺ δὲν τρώει ἀπὸ ὅλα, ἂς μὴν κατακρίνει ἐκεῖνον ποὺ τρώει. Διότι «ὁ Θεὸς αὐτὸν προσελάβετο»· δηλαδή, κι αὐτὸν ποὺ τρώ­ει ἀπὸ ὅλα, ὁ Θεὸς τὸν προσέλαβε στὴν Ἐκκλησία Του. 
«Σὺ τίς εἶ ὁ κρίνων ἀλλό­τριον οἰκέτην;». Ποιὸς εἶσαι ἐσὺ ποὺ κατακρίνεις ξένο δοῦλο; Αὐτὸς δὲν ἔχει ἐσένα κύριο, ἀλλὰ τὸν Θεό. Σὲ σχέση μὲ τὸν κύριό του στέκεται ἢ πέφτει πνευματικά. Μάθε λοιπὸν ὅτι, ἐνῶ ἐσὺ τὸν κατακρίνεις, αὐτὸς θὰ σταθεῖ στερεὸς στὴν πίστη. Διότι ὁ Θεὸς ἔχει τὴ δύναμη νὰ τὸν ἀνορ­θώ­σει καὶ νὰ τὸν στερεώσει. 
   Πράγματι, ἀδελφοί, δὲν ἔχουμε καμία ἁρμοδιότητα νὰ κρίνουμε τοὺς ἄλλους. Ἕνας εἶναι ὁ δίκαιος Κριτής, ὁ φιλάνθρωπος Κύριος. Ἀλίμονο ἂν κατακρίνουμε καὶ καταδικάζουμε τοὺς ἄλλους! Μὲ τὴν ἐνέργεια αὐτὴ στὴν οὐσία ὑπογράφουμε τὴ δική μας αἰώνια καταδίκη. Ἂς προσέχουμε λοιπὸν πολὺ τὴν κατάκριση κι ἂς παρακαλοῦμε τὸν ἅγιο Θεό, ὅπως μᾶς διδάσκει ὁ ἅγιος Ἐφραὶμ ὁ Σύ­ρος στὴν προσευχὴ ποὺ χρησιμοποιοῦμε καθημερινὰ κατὰ τὴ Μεγάλη Τεσσαρακοστή: «Κύριε... δώρησαί μοι τοῦ ὁρᾶν τὰ ἐμὰ πταίσματα καὶ μὴ κατακρίνειν τὸν ἀδελφόν μου».

Κυριακή της Απόκρεω, Η ώρα της κρίσεως

αναρτήθηκε στις 6 Μαρ 2021, 3:50 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου   [ ενημερώθηκε 6 Μαρ 2021, 3:51 π.μ. ]




Ἱερὸ δέος καὶ ἅγιος φόβος μᾶς κατακλύζουν κάθε φορὰ ποὺ σκεπτόμαστε τὴ Μέλλουσα Κρίση. Ἡ ψυχή μας συγκλονίζεται, προβληματίζεται, σαστίζει. Καλύτερα νὰ μὴν τὰ σκεπτόμαστε αὐτά, σπεύδουν νὰ ἀπαντήσουν κάποιοι, νομίζον­τας ὅτι ἔτσι θὰ γλυτώσουν τὸ μεγάλο Δικαστήριο. Καὶ ὅμως, ἡ φοβερὴ αὐτὴ ὥρα εἶναι τὸ πιὸ βέβαιο γεγονὸς τοῦ μέλ­λοντος!
1. Τὸ μεγάλο Δικαστήριο
Αὐτὴ τὴ μεγάλη στιγμὴ τῆς τελικῆς Κρίσεως μᾶς περιέγραψε ἡ σημερινὴ Εὐαγγελικὴ περικοπή. Θὰ ἔλθει ὁ Θεάνθρωπος Χριστὸς μὲ ἄπειρη δόξα καὶ μεγαλοπρέπεια κατὰ τὴ Δευτέρα του Παρουσία περιστοιχιζόμενος ἀπὸ πλήθη ἁγίων ἀγγέλων. Τότε θὰ καθίσει σὲ θρόνο ἔνδοξο καὶ λαμπρὸ καὶ θὰ συγ­κεντρωθοῦν μπροστά Του «πάντα τὰ ἔθνη», ὅλοι δηλαδὴ οἱ ἄνθρωποι, ἀπὸ κάθε γωνιὰ τοῦ πλανήτη, ὅλοι ὅσοι ἔζησαν ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς Δημιουργίας μέχρι τὸ τέλος τοῦ κόσμου.
Τότε θὰ τοὺς χωρίσει ὁ Κύριος τὸν ἕ­ναν ἀπὸ τὸν ἄλλον ὅ­πως ὁ βοσκὸς ­χωρίζει τὰ πρόβατα ἀπὸ τὰ κατσίκια. Θὰ τοποθετή­σει τοὺς δικαίους, ποὺ εἶναι ἥμεροι σὰν τὰ πρόβατα, στὰ δεξιά Του, ἐνῶ τοὺς ἁμαρτωλούς, ποὺ εἶναι ἀτίθασοι καὶ ἄτακτοι σὰν τὰ κατσίκια, στὰ ἀριστερά Του.
Ἔρχεται λοιπόν· ὅλο καὶ πλησιάζει ἡ ὥρα τῆς Κρίσεως. Κάθε μέρα, κάθε λεπτὸ ποὺ περνάει, μᾶς φέρνει πιὸ κοντὰ στὸ μεγάλο αὐτὸ Δικαστήριο, στὸ ὁποῖο θὰ εἴμαστε παρόντες ὅλοι οἱ ἄνθρωποι· πλούσιοι καὶ φτωχοί, μορφωμένοι καὶ ἀγράμματοι, βασιλιάδες καὶ ταπεινοὶ δοῦλοι.
Ἐκεῖ θὰ λάμψει ἡ θεία δικαιοσύνη. Κάθε ἀδικία ποὺ ἐπικρατεῖ τώρα στὸν κόσμο μας, κάθε πλεονεξία καὶ ἐκμετάλλευση ποὺ μένει ἀτιμώρητη ἀπὸ τὰ ἀνθρώπινα δικαστήρια, κάθε ἔγκλημα καὶ ψέμα τὸ ὁποῖο συγκαλύπτεται μὲ εὔσχημο τρόπο, θὰ ἀποκαλυφθεῖ τότε ἀπὸ τὸν δικαιοκρίτη Χριστό. Ὁ Κριτὴς αὐτὸς δὲν δωροδοκεῖται. Οἱ ἀποφάσεις του δὲν ἐξαγοράζονται. Ὁ καθένας μας θὰ λάβει τὴ δίκαιη ἀνταπόδοση τῶν ἔργων του καὶ πιὸ συγκεκριμένα τῶν ἔργων ἀγάπης, ὅπως φαίνεται στὴ συν­έχεια τῆς περικοπῆς.
2. Ὁ Χριστὸς ἀνάμεσά μας
Θὰ στραφεῖ, λοιπόν, ὁ Κύριος σ᾿ ἐκείνους ποὺ θὰ εἶναι στὰ δεξιά Του καὶ θὰ τοὺς πεῖ: Ἐλᾶτε ἐσεῖς ποὺ εἶσθε εὐλογημένοι ἀπὸ τὸν Πατέρα μου, κληρονο­μῆστε τὴ Βασιλεία ποὺ ἔχει ἑτοιμασθεῖ γιὰ ἐσᾶς ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου. Διότι πείνασα καὶ μοῦ δώσατε νὰ φάω, ἤμουν διψασμένος καὶ μοῦ δώσατε νὰ πιῶ, ἤμουν ξένος καὶ μὲ περιμαζέψατε στὸ σπίτι σας, γυμνὸς καὶ μὲ ντύσατε, ἄρρωστος καὶ μὲ ἐπισκεφθήκατε, φυλακισμένος καὶ ἤλ­θατε νὰ μὲ ἐνισχύσετε.
Θὰ τὸν ρωτήσουν τό­τε οἱ δίκαιοι: Κύριε, πότε Σὲ εἴδαμε πεινασμένο ἢ διψασμένο ἢ ξένο ἢ γυμνὸ ἢ ἄρρωστο ἢ φυλακισμένο καὶ Σὲ φροντίσαμε; Ὁ Κύριος θὰ τοὺς ἀποκριθεῖ: «ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε»· ἀληθινὰ σᾶς λέω, καθετὶ ποὺ προσφέρατε σ᾿ ἕναν ἀπὸ τοὺς φτωχοὺς αὐτοὺς καὶ ἄσημους ἀδελφούς μου, τὸ προσφέρατε σ᾿ Ἐμένα.
Θὰ στραφεῖ κατόπιν καὶ σ᾿ ἐκείνους ποὺ θὰ εἶναι στὰ ἀριστερά Του καὶ θὰ τοὺς πεῖ κατηγορηματικά: Φύγετε μακριά μου, στὸ πῦρ τὸ αἰώνιο, ποὺ ἔχει ἑτοιμασθεῖ γιὰ τὸν διάβολο καὶ τοὺς ἀγγέλους του, ἐσεῖς ποὺ ἀπὸ τὰ ἔργα σας γίνατε καταραμένοι. Διότι πείνασα, δίψασα, ἤμουν ξένος, γυμνός, ἀσθενής, φυλακισμένος καὶ δὲν μὲ βοηθήσατε. Ὅταν δὲ αὐτοὶ θὰ ἀπορήσουν πότε Τὸν περιφρόνησαν, θὰ λάβουν τὴν ἀποστομωτικὴ ἀπάντηση: «ἐφ᾿ ὅσον οὐκ ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἐλαχίστων, οὐδὲ ἐμοὶ ἐποιήσατε». Ἀληθινὰ σᾶς λέω, καθετὶ ποὺ δὲν κάνατε σ᾿ ἕναν ἀπ᾿ αὐτοὺς ποὺ ὁ κόσμος θεωροῦσε μικροὺς κι ἀσήμαντους, οὔτε σ᾿ Ἐμένα τὸ κάνατε. Τότε θὰ ὁδηγηθοῦν αὐτοὶ σὲ αἰώνια κόλαση, ἐνῶ οἱ δίκαιοι στὴν αἰώνια ζωή.
Ἀνεπανάληπτοι οἱ λόγοι τοῦ ­Κυρίου! Βάζει τὸν Ἑαυτό του στὴ θέση τῶν «ἐλαχίστων». Κάθε φτωχὸς καὶ ἀσήμαντος συνάνθρωπός μας, δηλαδή, εἶναι μιὰ εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ. Στὸ πρόσωπό του βλέπουμε τὸν Χριστό. Κάθε βοήθεια καὶ ἐξυπηρέτηση, κάθε πράξη ἀγάπης καὶ ἐλεημοσύνης πρὸς τὸν ἐνδεὴ ἀδελφό μας, στὸν ἴδιο τὸν Χριστὸ προσφέρεται τελικά. Ἀλλὰ καὶ κάθε περιφρόνηση καὶ ἀδιαφορία, κάθε ἀπαξίωση καὶ σκληρότητα ἀπέναντι στοὺς μικροὺς καὶ ἄσημους τῆς ζωῆς αὐτῆς, στὸν ἴδιο τὸν Χριστὸ τελικὰ ἀναφέρεται.
Καὶ σήμερα, λοιπόν, ὁ Χριστὸς βρίσκεται ἀνάμεσά μας. Κρύβεται στὰ πρόσωπα τῶν πεινασμένων, τῶν διψασμένων, τῶν ἀστέγων, τῶν ρακένδυτων, τῶν ἀσθενῶν, τῶν φυλακισμένων καὶ περιμένει τὴν ἀνταπόκρισή μας. Ἂς μὴν Τὸν προσπεράσουμε ἀδιάφοροι.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΣΩΤΟΥ

αναρτήθηκε στις 27 Φεβ 2021, 1:34 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου   [ ενημερώθηκε 27 Φεβ 2021, 1:35 π.μ. ]



«Εἶπε ὁ Κύριος τὴν παραβολὴ αὐτὴν ἐδῶ·
Κάποιος ἄνθρωπος εἶχε δύο γιούς· Καὶ εἶπε ὁ νεώτερος ἀπ᾽ αὐτοὺς στὸν πατέρα· πατέρα, δῶσε μου τὸ μερίδιο τῆς περιουσίας ποὺ μ᾽ ἀνήκει. Καὶ μοίρασε σ᾽αὐτοὺς τὴν περιουσία. Καὶ ὕστερα ἀπὸ λίγες μέρες, ἀφοῦ τὰ μάζεψε ὅλα ὁ νεώτερος γιὸς ἀναχώρησε γιὰ χώρα μακρινή, καὶ ἐκεῖ διασκόρπισε ὅλη τὴν περιουσία του ζώντας ἄσωτα. Καὶ ὅταν τὰ ξώδεψε ὅλα ἔπεσε μεγάλη πείνα στὴ χώρα ἐκείνη, καὶ αὐτὸς ἄρχισε νὰ στερεῖται. Καὶ πῆγε καὶ προσκολλήθηκε σὲ ἕναν ἀπὸ τοὺς πολίτες τῆς χώρας ἐκείνης, καὶ τὸν ἔστειλε στὰ χωράφια του νὰ βόσκη χοίρους. Καὶ ἐπιθυμοῦσε νὰ γεμίση τὴν κοιλιά του ἀπὸ τὰ ξυλοκέρατα ποὺ ἔτρωγαν οἱ χοῖροι, καὶ κανένας δὲν τοῦ ἔδινε· καὶ ἀφοῦ ἦλθε στὸν ἑαυτό του εἶπε· Πόσοι μισθωτοὶ τοῦ πατέρα μου ἔχουν μὲ τὸ παραπάνω ψωμιά, ἐνῶ ἐγὼ χάνομαι ἀπὸ τὴν πείνα!
Θὰ σηκωθῶ, θὰ πάω στὸν πατέρα μου καὶ θὰ τοῦ πῶ· πατέρα, ἁμάρτησα στὸν οὐρανὸ καὶ μπροστὰ σὲ σένα· δὲν εἶμαι πιὰ ἄξιος νὰ ὀνομάζομαι γιός σου· κάνε με σὰν ἕνα ἀπὸ τοὺς μισθωτούς σου. Καὶ σηκώθηκε καὶ ἦλθε στὸν πατέρα του. Καὶ ἐνῶ ἀκόμα βρισκόταν μακριὰ τὸν εἶδε ὁ πατέρας του καὶ τὸν εὐσπλαγχνίστηκε, καὶ ἔτρεξε, καὶ ἔπεσε στὸ λαιμό του καὶ τὸν φίλησε. Εἶπε τότε σ᾽ αὐτὸν ὁ γιός· Πατέρα, ἁμάρτησα στὸν οὐρανὸ καὶ μπροστά σου, καὶ δὲν εἶμαι πιὰ ἄξιος νὰ ὀνομάζουμε γιός σου. Εἶπε τότε ὁ πατέρας στοὺς δούλους του· βγάλτε τὴ στολὴ τὴν πρώτη καὶ ντύστε τον, καὶ δῶστέ του δακτυλίδι γιὰ τὸ δάκτυλό του καὶ ὑποδήματα γιὰ τὰ πόδια του καὶ φέρετε τὸ μοσχάρι τὸ καλοθρεμμένο καὶ σφάξτε το, καὶ ἀφοῦ φᾶμε, ἄς χαροῦμε, διότι αὐτὸς ὁ γιὸς μου ἦταν νεκρὸς καὶ ἀναστήθηκε, ἦταν χαμένος καὶ βρέθηκε. Καὶ ἄρχισαν νὰ εὐφραίνωνται. Καὶ ὁ γιός του ὁ μεγαλύτερος βρισκόταν στὸ χωράφι· καὶ ὅταν πλησίασε στὸ σπίτι, καθὼς ἐρχόταν, ἄκουσε μουσικὰ ὄργανα καὶ χορούς, καὶ προσκάλεσε ἕνα ἀπὸ τοὺς ὑπηρέτες καὶ τὸν ρώτησε νὰ μάθη τί εἶναι αὐτά. Καὶ αὐτὸς τοῦ εἶπε ὅτι ἦλθε ὁ ἀδελφός σου καὶ ἔσφαξε ὁ πατέρας σου τὸ μοσχάρι τὸ καλοθρεμμένο, διότι τὸν ὑποδέχτηκε ὑγιῆ· ὠργίστηκε τότε καὶ δὲν ἤθελε νὰ μπῆ μέσα. Καὶ ὁ πατέρας του ἀφοῦ βγῆκε ἔξω τὸν παρακαλοῦσε. Καὶ αὐτὸς εἶπε στὸν πατέρα· Νά! τόσα χρόνια σὲ δουλεύω καὶ ποτὲ δὲν παρήκουσα τὴν ἐντολή σου, καὶ ὅμως ποτὲ δὲν ἔδωσες σὲ μένα ἕνα κατσίκι γιὰ νὰ εὐφρανθῶ μὲ τοὺς φίλους μου· ὅταν ὅμως ἦλθε αὐτὸς ἐδῶ ὁ γιός σου, ποὺ κατέφαγε τὴν περιουσία σου μὲ τὶς πόρνες, ἔσφαξες γιὰ χάρη του τὸ μοσχάρι τὸ καλοθρεμμένο. Καὶ αὐτὸς εἶπε σ᾽ αὐτόν· παιδί μου, ἐσὺ πάντοτε μὲ μένα εἶσαι, καὶ ὅλα τὰ δικά μου εἶναι δικά σου· ἔπρεπε νὰ εὐφρανθῆς καὶ νὰ χαρῆς, διότι ὁ ἀδελφός σου αὐτὸς ἐδῶ ἦταν νεκρός, καὶ ἀναστήθηκε, ἦταν χαμένος, καὶ βρέθηκε».
Ἡ εὐαγγελικὴ αὐτὴ παραβολὴ μᾶς διδάσκει δύο μεγάλες ἀλήθειες· Πῶς ὁ Θεὸς πατέρας δέχεται τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ μετανοημένου ἀνθρώπου, καὶ πῶς οἱ ἄνθρωποι.Ὁ Θεὸς εἶναι ἀγάπη καὶ περιμένει τὴν μετάνοια καὶ τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ ἁμαρτωλοῦ μὲ μεγάλη χαρὰ καθὼς ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μᾶς εἶπε· «χαρὰ γίνεται ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ ἐπὶ ἑνὶ ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι». Ὁ Θεὸς θέλει ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νὰ μετανοήσουν καὶ νὰ σωθοῦν. Μᾶς περιμένει ὅλους στὴν οὐράνια Βασιλεία του. Δὲν ὑπάρχει ἁμαρτία ποὺ νὰ μὴν τὴ συγχωρῆ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.
Αὐτὸ εἶναι τὸ καινούργιο ποὺ ἔφερε ὁ Χριστὸς στὴ γῆ, ἡ θεία συγχώρηση· ὅτι καὶ ὁ μεγαλύτερος ἁμαρτωλὸς μπορεῖ νὰ σωθῆ καὶ νὰ συγχωρηθοῦν ὅλες οἱ ἁμαρτίες του, ἐὰν μετανοήση καὶ ζητήση τὴ συγχώρηση ἀπὸ τὸ Θεό, ἀφοῦ τὶς ἐξομολογηθῆ στὸν Ἐξομολόγο Ἱερέα. Ἡ μετάνοια μὲ τὴν ἐξομολόγηση εἶναι οἱ δυὸ ἀπαραίτητες προϋποθέσεις γιὰ νὰ συγχωρηθοῦν οἱ ἁμαρτίες μας. Χρειάζονται καὶ τὰ δύο, γιὰ νὰ δοθῆ ἡ συγχώρηση, καὶ ἡ μετάνοια καὶ ἡ ἐξομολόγηση. Καὶ ἐδῶ ὁ ἄσωτος γιὸς τῆς παραβολῆς, μετανόησε γιὰ τὴ φυγή του ἀπὸ τὸ πατρικὸ σπίτι, ἦλθε στὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ δὲν σταμάτησε μέχρις ἐκεῖ, πῆγε καὶ στὸν πατέρα του, ἔπεσε στὰ πόδια του καὶ τοῦ εἶπε· ἁμάρτησα, πατέρα μου, συγχώρησέ με, δηλαδὴ ἔτρεξε καὶ ἐξομολογήθηκε τὸ λάθος του, καὶ ζήτησε τὴ συγχώρηση.
Ὁ Θεὸς συγχωρεῖ· οἱ ἄνθρωποι δὲν συγχωροῦν. Καὶ ὅταν κάποιος μετανοήση δὲν τὸν πιστεύουν γιατί δὲν ἔχουν μέσα ἀγάπη, μὰ οὔτε καὶ πίστη στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Καὶ αὐτὸ ἀκριβῶς μᾶς διδάσκει ἐδῶ ὁ Κύριος· νὰ μὴν εἴμαστε σκληροὶ καὶ φθονεροὶ στοὺς συνανθρώπους μας, ποὺ ἁμάρτησαν, ἀλλὰ μὲ ἀγάπη καὶ συμπόνοια νὰ τοὺς κρίνουμε καὶ νὰ περιμένουμε μὲ χαρὰ τὴ μετάνοια τους. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀμέτρητη καὶ μπορεῖ νὰ χωρέση μέσα της ὅλη τὴν ἁμαρτία τῶν ἀνθρώπων, ἀρκεῖ νὰ τὸ θέλη ὁ ἄνθρωπος καὶ νὰ πῆ· «ἀναστὰς πορεύσομαι πρὸς τὸν πατέρα μου», καὶ νὰ πάη καὶ νὰ τοῦ πῆ· «Πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιον σου». Καὶ νὰ εἶναι βέβαιος ὅτι ὁ Θεός πατέρας θὰ τὸν δεχθῆ μὲ χαρά. Αὐτῷ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Τριώδιον – Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου.

αναρτήθηκε στις 20 Φεβ 2021, 1:44 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου   [ ενημερώθηκε 20 Φεβ 2021, 1:44 π.μ. ]



Από σήμερα Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου, η αγία μας Εκκλησία, αγαπητοί μου αδελφοί, μας εισάγει για μια ακόμη χρονιά σε μιά νέα περίοδο του εορτολογίου της, την περίοδο του Τριωδίου. Είναι μια πένθιμη και κατανυκτική περίοδος, που αρχίζει, από την Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου και φθάνει μέχρι τον Εσπερινό του Μεγάλου Σαββάτου. Αυτήν διαδέχεται κατόπιν η χαρμόσυνη περίοδος του Πεντηκοσταρίου, που αρχίζει από την Κυριακή του Πάσχα και φθάνει μέχρι την Κυριακή των αγίων Πάντων. Είναι περίοδος εντονωτέρου πνευματικού αγώνος, στην οποία η Εκκλησία, με τα τροπάρια, τους ύμνους, τα αναγνώσματα, τις κατανυκτικές Προηγιασμένες Θείες Λειτουργίες, με την  νηστεία, στην οποία θα εισέλθουμε σε λίγες ημέρες, από την Καθαρά Δευτέρα και με την όλη κατάλληλη ατμόσφαιρα των ημερών αυτών, μας καλεί σε μιά ακριβέστερη και βαθύτερη βίωση του μυστηρίου της μετανοίας. Μας καλεί να παλέψουμε και να σταυρώσουμε τα πάθη και τον παλαιόν άνθρωπο, που φέρουμε μέσα μας, έτσι ώστε συσταυρωμένοι και συναναστημένοι με τον Χριστό, να εορτάσουμε τα άγια Πάθη και την Ανάστασή του. 

Βέβαια αυτό δεν σημαίνει, ότι μετά την παρέλευση της περιόδου αυτής μπορούμε να χαλαρώσουμε τον πνευματικό αγώνα και να ικανοποιούμε τα πάθη, αλλά οφείλουμε πάντοτε να αγωνιζόμαστε με την ίδια ένταση, ή μάλλον με διαρκώς αυξανόμενη ένταση, ωσάν να ήταν όλη η ζωή μας ένα διαρκές και ισόβιο Τριώδιο. Αν μελετήσουμε τους βίους των αγίων, θα δούμε, ότι η ζωή τους ήταν ένας ακατάπαυστος αγώνας προς τα πάθη, μιά ισόβια κατάσταση νηστείας, μιά σταυροαναστάσιμη πορεία χαρμολύπης προς την Βασιλεία των Ουρανών. Επειδή ίδιον χαρακτηριστικό γνώρισμα της ανθρωπίνης φύσεως είναι το τρεπτόν και μεταβαλλόμενον, το γεγονός δηλαδή ότι ο άνθρωπος παρουσιάζει διακυμάνσεις και αυξομειώσεις στην πνευματική του ζωή και, σήμερα μεν είναι δυνατόν να έχει ζήλο και προθυμία, αύριο όμως να περιπέση σε κατάσταση αμελείας και ραθυμίας, πιεζόμενος και επηρεαζόμενος από την «ευπερίστατη αμαρτία», που κυριαρχεί γύρω του, γι’ αυτό καθιέρωσαν οι άγιοι Πατέρες, με πολλή σοφία και σύνεση, την ευλογημένη αυτή περίοδο του Τριωδίου, ώστε να αποτελέση όχι μόνον στάδιο προετοιμασίας για τον εορτασμό του Πάσχα, αλλά και τρόπον τινά, εγερτήριον σάλπισμα, αφορμή ανανήψεως και ανανεώσεως του πνευματικού αγώνος.

Πήρε το όνομα «Τριώδιον» από το ομώνυμο λειτουργικό βιβλίο, το οποίο χρησιμοποιεί κατά την περίοδο αυτή, επειδή οι κανόνες των καθημερινών της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, που υπάρχουν στο βιβλίο αυτό, έχουν μόνο τρεις ωδές. Χωρίζεται σε τρία μέρη: Το πρώτο μέρος περιλαμβάνει τις τρείς πρώτες εβδομάδες, μέχρι την Κυριακή της Τυρινής. Έχει προκαταρκτικό χαρακτήρα και αποσκοπεί στο να μας προετοιμάσει σε μια σταδιακή είσοδο στη νηστεία, που επακολουθεί στη συνέχεια. Το δεύτερο αρχίζει από την  Καθαρά Δευτέρα και φθάνει μέχρι το Σάββατο του Λαζάρου. Κυρίαρχο γνώρισμά του είναι ο αγώνας προς τα πάθη με την βοήθεια της νηστείας υπό την διπλή της μορφή: Νηστεία των τροφών και νηστεία των παθών. Τέλος το τρίτο περιλαμβάνει την Μεγάλη Εβδομάδα, που είναι η τελική κατάληξη, η αποκορύφωση του Τριωδίου, όπου συμπορευόμαστε  μαζί με τον Χριστό προς το άγιον Πάθος και βιώνουμε την λαμπροφόρο Ανάσταση ως ένα προσωπικό γεγονός.

Πολύ δε σοφά και εύστοχα οι άγιοι και θεοφόροι Πατέρες «οι τα πάντα καλώς διαταξάμενοι» μας εισάγουν στην περίοδο του Τριωδίου, προβάλλοντας την γνωστή σε όλους μας παραβολή του Τελώνου και Φαρισαίου, που είναι μια περικοπή από το 18ο κεφάλαιο του κατά Λουκάν ευαγγελίου. Και το κάνουν αυτό, βέβαια όχι τυχαία, αλλά διότι θέλουν να μας διδάξουν, ότι η ταπείνωση και η συντριβή της καρδιάς είναι το θεμέλιο, που συγκρατεί και βαστάζει όλο το οικοδόμημα των αρετών, χωρίς το οποίο όλη η αρετή του ανθρώπου, οι νηστείες, οι ελεημοσύνες και οι προσευχές του και γενικά όλη η διακαιοσύνη του μεταβάλλεται σε «ράκος αποκαθημένης», όπως δηλώνει το Πνεύμα του Θεού διά του αγίου προφήτου Ησαΐου. Θέλουν ακόμη να μας διδάξουν αυτό που διακηρύσσει ο προφήτης Δαυΐδ στον 50ο ψαλμό: «καρδίαν συντετριμένην και τεταπειωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει», αλλ’ ότι απεναντίας θα γίνει αυτή η αγαθή συνήγορος, η οποία θα κάμψει την ευσπλαχνία του Θεού και θα επιτύχει την άφεση των αμαρτιών, όσο πολλά και μεγάλα και αν είναι αυτά και θα παραστήσει την ψυχή δεδικαιωμένη ενώπιον του Θεού.

Στην παραβολή αυτή ο Κύριος παρουσιάζει δύο τύπους ανθρώπων που έρχονται να προσευχηθούν στο Ιερό, τον ναό του Σολωμόντος: «Άνθρωποι δύο ανέβησαν εις το ιερόν προσεύξασθαι, ο είς Φαρισαίος και ο έτερος Τελώνης». Στο πρόσωπο του Φαρισαίου παρουσιάζει τον τύπο του θρησκευομένου ανθρώπου, του εναρέτου, του αυστηρού τηρητού του Μωσαϊκού Νόμου και των ιουδαϊκών παραδόσεων. Στο πρόσωπο του Τελώνου τον τύπο του μεγάλου αμαρτωλού, την προσωποποίηση της αδικίας της αρπαγής και της πλεονεξίας, όπως εθεωρούντο τότε οι εισπράκτορες του ρωμαϊκού κράτους.

«Ο Φαρισαίος σταθείς προς εαυτόν ταύτα προσηύχετο· ο Θεός, ευχαριστώ σοι ότι ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων, άρπαγες, άδικοι, μοιχοί, ή και ως ούτος ο τελώνης». Η προσευχή του Φαρισαίου δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα εγκώμιο του εαυτού του, μιά επίδειξη των αρετών του και ταυτόχρονα μια εξουθένωση και περιφρόνηση του Τελώνου. Παρουσιάζεται άψογος στα θρησκευτικά του καθήκοντα, τα οποία φαίνεται ότι πράγματι τηρούσε και μάλιστα με ακρίβεια. Όμως όλα αυτά τα καλά του έργα δεν έφερναν το αποτέλεσμα, που έπρεπε να φέρουν στην ψυχή του, αλλά το αντίθετο αποτέλεσμα. Αντί δηλαδή όλα αυτά να τον βοηθούν, να συναισθάνεται όλο και περισσότερο την αμαρτωλότητά του, την ενοχή του, την αναξιότητά του ενώπιον του Θεού και επομένως να ταπεινώνεται, αντιθέτως καλλιεργούσαν μέσα του ένα υπερήφανο φρόνημα, ένα φρόνημα αυτοδικαιώσεως. Έτσι όπως ομιλεί δείχνει ότι με τις δικές του δυνάμεις κατόρθωσε τις αρετές και όχι με την δύναμη του Θεού. Διότι δεν λέει: Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου, που με φύλαξες από την αμαρτία και μου έδωσες την δύναμη να φυλάξω το θέλημά σου, αλλά το αντίθετο: «Σ’ ευχαριστώ, διότι δεν είμαι όπως οι άλλοι άνθρωποι». Ο Φαρισαίος αυτός μπορεί να μην ήταν άρπαγας, ή μοιχός, ή άδικος, είχε όμως μέσα του ένα άλλο πάθος, που είναι πολύ φοβερότερο από κάθε άλλο πάθος, το πάθος της υπερηφανείας, (η νόσος του διαβόλου), το οποίο κατ’ εξοχήν βδελύσσεται και αποστρέφεται ο Θεός, σύμφωνα με τον θεόπνευστο λόγο της Γραφής: «ακάθαρτος παρά Θεώ πας υψηλοκάρδιος», (Παροιμ.16,5). Και πάλιν «ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν», (Α΄ Πετρ. 5,5).

Γενικότερα θα μπορούσαμε να πούμε, ότι εάν ο πνευματικός αγώνας του χριστιανού δεν φέρνει μέσα στην ψυχή του αυτό το τελικό αποτέλεσμα, να αισθάνεται δηλαδή ότι είναι ο πιο αμαρτωλός από όλους και ότι χειρότερος από αυτόν δεν υπάρχει άλλος, τότε δεν βαδίζει σωστά στην πνευματική του ζωή. Τα καλά του έργα όχι μόνον δεν τον ωφελούν, αλλά μάλλον τον ζημιώνουν. Όχι διότι αυτά καθ’ εαυτά τα καλά έργα είναι αξιοκατάκριτα, αλλά διότι η όλη στάση του ανθρώπου απέναντι στο Θεό είναι λανθασμένη, αφού αντί να τον οδηγήσουν στην ταπείνωση, τον οδηγούν στην έπαρση. Ο κάθε άνθρωπος χωρίς εξαίρεση είναι μεγάλος αμαρτωλός. Τόσο αμαρτωλός, που δεν υπάρχουν περιθώρια να ασχοληθεί με τους άλλους, να τους υποτιμήσει, ή να τους κρίνει. Την αλήθεια αυτή μας βεβαιώνει ο ίδιος ο Κύριος: «Όταν ποιήσετε πάντα τα διατεταγμένα υμίν λέγετε ότι αχρείοι δούλοι εσμέν και ό οφείλομεν ποιήσαι πεποιήκαμεν», (Λουκ.17,10). Τώρα εμείς όταν ούτε τα διατεταγμένα πράττομε, πόσο αχρείοι δούλοι είμαστε;

Τελείως αντίθετη ήταν η στάση του Τελώνου: «Και ο τελώνης μακρόθεν εστώς ουκ ήθελεν ουδέ τους οφθαλμούς εις τον ουρανόν επάραι, αλλ’  έτυπτεν εις το στήθος αυτού λέγων· ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ». Ούτε τα μάτια του δεν τολμάει να σηκώσει. Είναι πολύ - πολύ συντετριμμένος, αλλά όχι και απελπισμένος. Χτυπάει το στήθος, δείχνοντας και εξωτερικά την φοβερή μετάνοια, που βιώνει εσωτερικά. Μια σύντομη μόνο φράση βγαίνει από το στόμα του  «Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ». Μια φράση που τα λέει όλα, που συνοψίζει ολόκληρη την αμαρτωλή ζωή του. Δεν περιφρονεί κανένα, δεν κατακρίνει κανένα, μόνο ζητάει το έλεος του Θεού. Πιστεύει ότι από τον εαυτό του είναι χαμένος, αλλά πιστεύει ακόμη ότι το πέλαγος της ευσπλαχνίας του Θεού θα νικήσει το πλήθος των αμαρτημάτων του.

Ποίο ήταν τώρα το αποτέλεσμα της προσευχής και των δύο; Τίνος την προσευχή δέχθηκε ο Κύριος; Το λέει στη συνέχεια η παραβολή:  «λέγω υμίν, κατέβη ούτος δεδικαιωμένος εις τον οίκον αυτού η γαρ εκείνος· ότι πας ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται, ο δε ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται». Ο καρδιογνώστης Κύριος, ο οποίος μόνος γνωρίζει να ζυγίζει αλάνθαστα την κάθε μια ψυχή, μας δίδει το αποτέλεσμα. Του Τελώνου η προσευχή έγινε δεκτή και όχι του Φαρισαίου. Ο Φαρισαίος δικαίωσε τον εαυτό του, γι’ αυτό και κατακρίθηκε, ενώ αντίθετα ο Τελώνης καταδίκασε τον εαυτό του, γι’ αυτό και δικαιώθηκε.

Η σπουδαιότατη αυτή παραβολή του Κυρίου μας, αγαπητοί μου αδελφοί, ας γίνει αφορμή να εξετάσουμε και να ανακρίνουμε τον εαυτό μας. Να ερευνήσουμε δηλαδή,  μήπως η όλη θρησκευτικότητά μας και η όλη σχέση μας με τον Θεό, μοιάζει κατά κάποιον τρόπο με αυτή του Φαρισαίου. Μήπως καλλιεργούμε στο υποσυνείδητό μας κάποιο φαρισαϊκό φρόνημα αυτοδικαιώσεως, χωρίς ίσως να το έχουμε  συνειδητοποιήσει. Μήπως και εμείς σπεύδουμε να δικαιώσουμε τον εαυτό μας, κατακρίνοντας μάλιστα τους άλλους, που ζουν κοσμική ζωή, μακράν της Εκκλησίας και δεν καλλιεργούμε το ταπεινό φρόνημα του Τελώνου. Εάν ο απόστολος Παύλος έλεγε περί του εαυτού του ότι: «ουδέν γαρ εμαυτώ σύνοιδα· αλλ’  ουκ εν τούτω δεδικαίωμαι· ο δε ανακρίνων με Κύριός εστιν», (Α΄ Κο.4,4), πως εμείς τολμούμε, να δικαιώσουμε τον εαυτό μας;

Ένα κατανυκτικό τροπάριο που ψάλλεται όλες τις Κυριακές του Τριωδίου μέχρι την Ε΄ Κυριακή των Νηστειών λέγει: «Της μετανοίας άνοιξον μοι πύλας ζωοδότα…». Η αγία μας Εκκλησία, ανοίγοντας από σήμερα τις πύλες του Τριωδίου, μας ανοίγει ταυτόχρονα και τις πύλες της μετανοίας. Ας σπεύσωμε λοιπόν, αδελφοί μου, να περάσουμε αυτές τις πύλες και ας αξιοποιήσουμε αυτή την ευλογημένη περίοδο που μας χαρίζει και τη φετινή χρονιά η φιλανθρωπία του Κυρίου, με εντονότερο πνευματικό αγώνα. Ας προφθάσουμε, να περάσουμε τις πύλες αυτές, πριν τις κλείσει ο θάνατος, διότι τότε κανένας πια δεν θα μπορέσει να μας τις ανοίξει. Ας καταφύγουμε όπως ο Τελώνης προς τον Θεόν με συντετριμμένο και ταπεινό φρόνημα, με την βεβαιότητα ότι δεν θα αστοχήσωμε, όπως δεν αστόχησε ο Τελώνης. Εκείνος που μακάρισε τους «πενθούντες» και τους «πτωχούς τω πνεύματι» θα παρηγορήσει τις ψυχές μας και θα μας χαρίσει την άφεση των αμαρτιών. Αμήν.  

Κυριακή ΙΖ΄Ματθαίου (Χαναναίας) -«Ἐλέησόν με, Κύριε, υἱὲ Δαβίδ»

αναρτήθηκε στις 13 Φεβ 2021, 12:57 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου   [ ενημερώθηκε 13 Φεβ 2021, 12:57 π.μ. ]


ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Β΄ Κορ. στ΄16 – ζ΄1

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ: Ματθ. ιε΄ 21-28

«ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ, ΚΥΡΙΕ, ΥΙΕ ΔΑΒΙΔ»

 Σπαρακτική η κραυγή της γυναίκας του σημερινού Ευαγγελίου. Η κατάστασή της ήταν απελπιστική. Η κόρη της είχε καταληφθεί από δαιμονικό πνεύμα κι εκείνη, παρ’ ότι δεν ήταν Εβραία αλλά Χαναναία, δηλαδή αλλοεθνής και ειδωλολάτρισσα, έτρεξε προς τον Χριστό για να ζητήσει τη θεραπεία του παιδιού της.

Οι ικεσίες και οι παρακλήσεις της δεν συγκίνησαν τον Χριστό. Αντίθετα φαίνεται να την περιφρονεί και να την αγνοεί παντελώς. Ούτε και στο αίτημα των μαθητών να τη διώξει γιατί δημιουργούσε ταραχή δεν εκάμφθη. Εκείνη, όμως, επιμένει, φωνάζει δυνατότερα, γίνεται το επίκεντρο της προσοχής. Πλησιάζει τον Χριστό και τον παρακαλεί γονατιστή «Κύριε, βοήθει μοι». Στις επίμονες ικεσίες της ο Κύριος όχι μόνο δεν ανταποκρίθηκε αλλά της απάντησε ότι δεν είναι σωστό να στερήσει την τροφή από τα τέκνα και να τη δώσει στα κυνάρια, δηλαδή στα σκυλιά. Χρησιμοποιεί, ο Κύριος, τους συνήθεις όρους με τους οποίους οι Ιουδαίοι χαρακτήριζαν από τη μια μεριά τον εαυτό τους και από την άλλη τους εθνικούς.

Ιδιαιτέρως σκληρή η στάση του Χριστού προς τη Χαναναία. Εκείνος που ακόμα και στον πιο μικρό αναστεναγμό έσκυβε πάντα πρόθυμα με συμπάθεια, «ὁ πατὴρ τῶν οἰκτιρμῶν καὶ Θεὸς πάσης παρακλήσεως», ο γλυκύς Ιησούς, εδώ παρουσιάζεται ανάλγητος απέναντι στο δράμα μιας δυστυχισμένης μητέρας. Εκείνη «παρακαλεῖ, δέεται, κλαίει τὴν συμφοράν, αὔξει τὴν τραγῳδίαν, διηγεῖται τὸ πάθος καὶ ὁ φιλάνθρωπος οὐκ ἀποκρίνεται αὐτῇ λόγον». Η συμπεριφορά, όμως, αυτή του Κυρίου δεν ήταν τυχαία. Ως καρδιογνώστης, ασφαλώς, γνώριζε την καρδία της Χαναναίας και με τη θεϊκή Του σκέψη κάτι άλλο, μεγαλύτερο από μιαν απλή θεραπεία προγραμμάτιζε.

Εάν θεράπευε αμέσως τη θυγατέρα της θα μας έκρυβε τον πλούτο της πίστεως, της ταπεινώσεως και της συνέσεώς της. Ο ιερός Χρυσόστομος σημειώνει χαρακτηριστικά ότι «οὐκ ἔδει τοσαύτην ἀρετήν κρυβῆναι... διὸ ὁ Χριστὸς τὸν ἐναποκείμενον αὐτῇ θησαυρὸν θεοσόφῳ τεχνάσματι ἐκκαλύπτει». Ο Κύριος, μ’ ένα θεοπρεπή τρόπο, αποκαλύπτει τον εσωτερικό πνευματικό πλούτο της Χαναναίας για να καταισχύνει τους Ιουδαίους που θεωρούσαν ότι ο Θεός ενδιαφέρεται αποκλειστικά και μόνο για εκείνους, αδιαφορώντας για όλους τους άλλους λαούς και, ταυτόχρονα, για να στηλιτεύσει την υποκρισία και ολιγοπιστία τους. Την δοκιμάζει «ἵνα μειζόνως αὐτήν στεφανώσῃ».

Και πράγματι, η γυναίκα εκείνη είχε μερικά γνωρίσματα αξιοθαύμαστα. Ήταν, πρώτα απ’ όλα, η μεγάλη πίστη της. Παρά τον πόνο και την ταλαιπωρία που βίωνε εξαιτίας της κατάστασης της κόρης της, τρέχει να αναζητήσει τον Χριστό σε ξένο και εχθρικό περιβάλλον. Παρ’ ότι αλλόθρησκη τον αποκαλεί “Κύριο” και «υιόν Δαβίδ», αναγνωρίζει, δηλαδή, τη Μεσσιανική Του ιδιότητα. Εισπράττει τη φαινομενική άρνηση και αδιαφορία του Χριστού κι όμως δεν ολιγοπιστεί ούτε απελπίζεται. Θα μπορούσε, έστω κι αν δεν παραπονιόταν φανερά, να αρχίσει να μειώνεται η πίστη της, να εξασθενεί ψυχικά και να πει: «φώναξα, ξαναφώναξα, κραύγασα αλλά δεν γίνεται τίποτε». Εκείνη, όμως, όχι μόνο δεν απογοητεύεται αλλά συνεχίζει, με αυξανόμενο, μάλιστα, βαθμό πίστεως, να απευθύνεται στον Χριστό και να ελπίζει για θεραπεία. Δικαίως, λοιπόν, ο Κύριος την επαινεί, για να διαλαλείται η βαθιά και γνήσια πίστη της εις τον αιώνα.

Ήταν ύστερα η μέγαλη ταπεινοφροσύνη της. Οι μαθητές αγανακτούν μαζί της. Ο Χριστός την απαξιώνει και την αποκαλεί σκυλί. Ωστόσο, εκείνη δεν θίγεται, δεν αγανακτεί ούτε σκανδαλίζεται με τα λόγια του Κυρίου. Αντιθέτως, δέχτηκε τους υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς και τους μετέτρεψε σε επιχείρημά της. Με ειλικρινή ταπείνωση και επίγνωση της αναξιότητάς της ικετεύει τον Χριστό έστω και για ένα «ψιχίο» θείου ελέους και ευσπλαχνίας. Και ο Κύριος, που «ἐπιβλέπει ἐπὶ τὴν προσευχὴν τῶν ταπεινῶν καὶ οὐκ ἐξουδενοῖ τὴν δέησιν αὐτῶν», δεν την αποστράφηκε τελικά. Όχι μόνο της έδωσε το ποθούμενο, την ίαση του παιδιού της, αλλά την κατέστησε, διαχρονικά, πρότυπο και παράδειγμα ταπείνωσης για όλους μας.

Ηταν, τέλος, κι η μεγάλη επιμονή της. Μπροστά στη ψυχρότητα του Χριστού δεν αποθαρρύνθηκε, ούτε απέκαμε μετά την πρώτη ή δεύτερη προσπάθεια. Τα ψυχικά και σωματικά της αποθέματα δεν εξαντλήθηκαν από τα πολλά εμπόδια κι οι προσβολές δεν κατέβαλαν το φρόνημά της. Απεναντίας «ἀπηναισχύντησε καλὴν ἀναισχυντίαν». Με παρρησία, θαυμαστή καρτερία και επιμονή συνέχισε να ικετεύει τον Χριστό και, έτσι, είλκυσε το έλεος και τη φιλανθρωπία Του.

Η περίπτωση της Χαναναίας γυναίκας του σημερινού ευαγγελίου διδάσκει κι εμάς πως πρέπει να προσευχόμαστε και να προσεγγίζουμε τον Θεό. Δεν είναι λίγες οι φορές που κι εμείς αισθανόμαστε ότι ο Θεός δεν μας ακούει ή βραδύνει να απαντήσει στις προσευχές και στα αιτήματά μας. Αυτό δεν πρέπει να μας αποθαρρύνει ή πολύ χειρότερα να μας οδηγεί στην απελπισία και τελικά στην παραίτηση. Μας δοκιμάζει πολλές φορές ο Θεός με τη μη ανταπόκριση στις προσευχές μας για να μας βοηθήσει να αυξήσουμε την πίστη μας και να αποκτήσουμε την αξιοθαύμαστη επιμονή της Χαναναίας. Αν μας δώσει αμέσως αυτό που ζητούμε υπάρχει το ενδεχόμενο να σταματήσουμε την προσευχή και να φύγουμε από κοντά Του. Να λάβουμε το δώρο και να ξεχάσουμε τον Δωρεοδότη. Και τότε το δώρο που λάβαμε θα είναι ασήμαντο μπροστά στην πνευματική ζημιά πού πάθαμε.

Ας μην απελπιζόμαστε, λοιπόν, κι ας μην αποκάμνουμε προσευχόμενοι όταν ο Θεός δεν απαντά άμεσα στις προσευχές μας γιατί αυτό μας ωφελεί πνευματικά και μάλιστα πολλαπλά. Ας επιμείνουμε με αταλάντευτη πίστη και αληθινή ταπείνωση στην προσευχή και να είμαστε βέβαιοι ότι θα έρθει η ώρα που ο Θεός θα ικανοποιήσει το αίτημά μας και θα δώσει τη θεοπρεπή εντολή «γενηθήτω σοι ως θέλεις». 

1-10 of 1184