Επίκαιρα

Εγγραφή σε αναρτήσεις

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ

αναρτήθηκε στις 7 Μαΐ 2022, 7:32 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου   [ ενημερώθηκε 7 Μαΐ 2022, 7:32 π.μ. ]



Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕ ΠΡΩΤΗ ΤΟΝ ΑΝΑΣΤΑΝΤΑ ΚΥΡΙΟ*
1. Ἑορτάζουμε, ἀδελφοί χριστιανοί, τό λαμπρό γεγονός τῆς πίστης μας, τήν ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μας εἶναι και δική μας ἀνάπλαση καί ἐπαναφορά στήν ἀθάνατη ζωή τοῦ πρώτου Ἀδάμ, πού εἶχε στόν παράδεισο, προτοῦ νά ἁμαρτήσει. Κανείς δέν εἶδε τόν Ἀδάμ τότε ὅταν τόν δημιουργοῦσε ὁ Θεός, ἀλλά ὅταν ἔλαβε τήν πνοή τῆς ζωῆς μέ τό θεῖο φύσημα, πρώτη ἀπ᾽ ὅλους τόν εἶδε μία γυναίκα. Ἡ Εὔα! Ἔτσι θά ποῦμε σήμερα, τήν Κυριακή τῶν Μυροφόρων, ὅτι ἡ πρώτη πού εἶδε τόν ἀναστάντα Κύριο, τόν δεύτερο Ἀδάμ, ἦταν μία γυναῖκα, ἡ Μητέρα Του Παναγία, ἡ Θεοτόκος. 

Αὐτό βέβαια δέν φαίνεται καθαρά στά Εὐαγγέλια, λέγεται ὅμως «συνεσκιασμένως», ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς· καί μέ τήν ἑρμηνεία πού κάνει τό πράγμα γίνεται φανερό. Ὅπως λέγει ὁ ἅγιος, «πρώτη ἀπ᾽ ὅλους τούς ἀνθρώπους, ὅπως ἦταν σωστό καί δίκαιο, τό μήνυμα τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου τό δέχθηκε ἀπό τόν Ἴδιο τόν Κύριο ἡ Θεοτόκος καί αὐτή εἶδε πρίν ἀπ᾽ ὅλους τόν ἀναστάντα καί ἀπήλαυσε τήν θεία Του ὁμιλία. Καί ὄχι μόνο τόν εἶδε μέ τούς ὀφθαλμούς Της καί Τόν ἄκουσε, ἀλλά καί πρώτη καί μόνη ἄγγιξε τά ἄχραντα πόδια Του, ἔστω καί ἄν οἱ Εὐαγγελιστές δέν τά λέγουν φανερά ὅλα αὐτά, μή θέλοντας νά φέρουν ὡς μάρτυρα τήν Μητέρα, γιά νά μή δώσουν ἀφορμή στούς ἀπίστους».
2. Κυριακή τῶν Μυροφόρων σήμερα, ἀδελφοί χριστιανοί! «Μυροφόρες» εἶναι οἱ γυναῖκες ἐκεῖνες πού ἀκολουθοῦσαν τόν Κύριο μαζί μέ τήν Μητέρα Του, ἔμειναν μαζί Της κατά τήν ὥρα τοῦ σωτηρίου Πάθους, καί φρόντισαν νά ἀλείψουν μέ μύρα τό Σῶμα τοῦ Κυρίου. Τήν ὥρα πού ὁ Ἰωσήφ καί ὁ Νικόδημος κατέβασαν ἀπό τόν Σταυρό τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ὅπως μᾶς εἶπε σήμερα τό Εὐαγγέλιο, καί τυλιγμένο μέ καθαρή σινδόνα καί ἐκλεκτά ἀρώματα τό τοποθέτησαν σέ λαξευτό μνημεῖο, παρευρίσκονταν ἐκεῖ καί παρατηροῦσαν ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή καί ἡ ἄλλη Μαρία, πού καθόταν ἀπέναντι τοῦ τάφου. Αὐτή, «ἡ ἄλλη Μαρία», λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ἀποδεικνύοντάς το μάλιστα, εἶναι ἡ Θεομήτωρ, ἡ Παναγία. Δέν παρευρίσκονταν δέ μόνο αὐτές παρατηρώντας ὅταν ἐνταφιαζόταν ὁ Κύριος, ἀλλά καί ἄλλες γυναῖκες, ὅμως μᾶς τό λέει ὁ Εἀυγγελιστής Λουκᾶς (βλ. 23,35) καί μάλιστα καί κάποιες γυναῖκες ἀπό τήν Γαλιλαία. Ἦταν πολλές, λοιπόν, oἱ Μυροφόρες, καί ἦρθαν στόν τάφο ὄχι μιά φορά, ἀλλά καί δυό καί τρεῖς φορές. Ἔρχονταν σέ συντροφιές, ἀλλά ὄχι οἱ ἴδιες· στόν ὄρθρο ἦρθαν ὅλες, ἀλλά ὄχι τόν ἴδιο χρόνο ἀκριβῶς. Ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή ἦρθε πάλι μόνη της καί ἔμεινε περισσότερο. Κάθε Εὐαγγελιστής λέγει γιά τόν ἐρχομό μερικῶν μόνο Μυροφόρων και παραλείπει τίς ἄλλες. Γι᾽ αὐτό φαίνεται ἡ κάποια ἀσάφεια στούς Εὐαγγελιστές. Λέγει ὅμως ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ὅτι, ὅπως τό ὑπολογίζει καί συνάγει ἀπό ὅλους τούς Εὐαγγελιστές, πρώτη ἀπ᾽ ὅλες ἦρθε στόν τάφο τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ ἡ Θεοτόκος, ἔχοντας μαζί Της τήν Μαγδαληνή Μαρία. Καί τό συμπεραίνει πάλι ἀπό τήν ἔκφραση τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου (βλ. 28,1-10), «ἦλθε ἡ Μαγδαληνή Μαρία καί ἡ ἄλλη Μαρία», γιά νά ἰδοῦν τόν τάφο. Καί λέγει πάλι ὅτι, «ὁπωσδήποτε» («πάντως») Αὐτή “ἡ ἄλλη Μαρία” ἦταν ἡ Θεομήτωρ. Ἡ Θεοτόκος. Ὅπως γνωρίζουμε ἔγινε μέγας σεισμός καί ἄγγελος Κυρίου κατέβηκε ἀπό τόν οὐρανό και κύλισε τόν μέγα λίθο ἀπό τήν θύρα τοῦ μνημείου καί καθόταν πάνω σ᾽ αὐτόν μέ μορφή ἀστραφτερή. Ὅλες οἱ ἄλλες Μυροφόρες γυναῖκες ἦρθαν μετά τον σεισμό καί βρῆκαν τόν τάφο ἀνοιγμένο καί τήν πέτρα ἀποκυλισμένη. Ἡ Θεοτόκος ὅμως Παναγία ἔφθασε στόν τάφο τήν στιγμή πού γινόταν ὁ σεισμός καί ἀνοιγόταν ὁ τάφος. Ἀπό τόν σεισμό τρόμαξαν οἱ φύλακες τοῦ τάφου καί ἔφυγαν, ἐνῶ ἡ Παναγία καθόταν ἐκεῖ καί ἐντρυφοῦσε στήν θέα («ἡ δέ Θεομήτωρ ἀδεέστερον ἐνετρύφα τῇ θέᾳ»)! «Ἐγώ πάντως νομίζω – λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς – ὅτι γιά τήν Θεοτόκο ἀνοίχθηκε ὁ ζωηφόρος ἐκεῖνος τάφος. Καί ὅτι γι᾽ αὐτήν ἄστραπτε ἔτσι ὁ ἄγγελος, ὥστε, ἄν καί ἡ ὥρα ἦταν ἀκόμη σκοτεινή, Αὐτή, μέ τό πλούσιο φῶς τοῦ ἀγγέλου, εἶδε ὄχι μόνο τόν τάφο κενό, ἀλλά καί τά ἐντάφια νά εἶναι τακτοποιημένα καί νά μαρτυροῦν τήν ἔγερση τοῦ ἐνταφιασθέντος».
3. Αὐτός ὁ ἄγγελος, λέγει μέ βεβαιότητα ὁ ἅγιος Γρηγόριος, ἦταν ὁ ἀρχάγγελος Γαβριήλ. Γιατί ἐπειδή αὐτός κατά τόν Εὐαγγελισμό εἶχε πεῖ στήν Παρθένο Μαριάμ, «μή φοβᾶσαι, Μαρία, γιατί βρῆκες Χάρη ἀπό τόν Θεό» (Λουκ. 1,30), ἔπρεπε καί πάλι τώρα αὐτός νά ἔλθει καί νά Τῆς ἀναγγείλει τήν ἀπό τούς νεκρούς ἀνάσταση τοῦ σαρκωθέντος ἀφράστως ἀπ᾽ Αὐτήν Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ.
Ὅταν ἔφυγαν ἀπό τό μνημεῖο οἱ Μυροφόρες ἔφυγαν «μετά φόβου καί χαρᾶς μεγάλης», σημειώνει ὁ Εὐαγγελιστής (Ματθ. 28,8). Κατά τήν ἑρμηνεία πάλι τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ὁ μέν φόβος ἁρμόζει γιά τήν Μαγδαληνή Μαρία καί γενικά γιά τίς ἄλλες Μυροφόρες, πού εἶχαν ἔρθει ἕως τότε μαζί, ἐνῶ ἡ Παναγία εἶχε τήν μεγάλη χαρά, γιατί κατενόησε τά λόγια τοῦ ἀγγέλου καί παραδόθηκε ὁλόκληρη στό Φῶς, ὡς τελείως καθαρή καί θείως χαριτωμένη, πού ἦταν. Μετά τόν εὐαγγελισμό αὐτό γιά τήν ἀνάσταση τοῦ Κυρίου, ἡ μέν Μαρία ἡ Μαγδαληνή σάν νά μήν ἄκουσε κἄν τόν ἄγγελο, ἀφοῦ ἄλλωστε οὔτε ἐκεῖνος μίλησε γι᾽ αὐτήν. Διαπίστωσε μόνο τον κενό τάφο καί ἔτρεξε πρός τόν Σίμωνα Πέτρο καί τόν ἄλλο μαθητή, ὅπως λέγει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης. Ἡ Θεομήτωρ ὅμως Παναγία, μαζί καί μέ ἄλλες Μυροφόρες, ἔφευγε ἀπό τόν τάφο. Καί ἰδού, ὅπως λέγει ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος, «τίς συνάντησε ὁ Ἰησοῦς λέγοντας, “χαίρετε”»!
Βλέπουμε, λοιπόν, ὅτι πρίν ἀπό τήν Μαρία τήν Μαγδαληνή ἡ Θεοτόκος Παναγία μας εἶδε τόν Υἱό Της τόν Ἰησοῦ καί ὅταν σταυρώθηκε καί ὅταν ἐτάφη καί μάλιστα θά δοῦμε τώρα ὅτι Τόν εἶδε πρώτη καί ὅταν ἀναστήθηκε. Ναί! Ἡ Παναγία ἦταν πού συνάντησε πρώτη ἀπό τίς ἄλλες τόν ἀναστάντα Κύριο καί τόν ἀναγνώρισε καί τοῦ ἔπιασε τά πόδια Του καί ἔγινε Ἀπόστολός Του πρός τούς Ἀποστόλους καί ὄχι ἡ Μαγδαληνή Μαρία. Αὐτή δέν ἦταν μαζί μέ τήν Μητέρα τοῦ Θεοῦ καί τίς ἄλλες Μυροφόρες ὅταν τίς συνάντησε ὁ Ἰησοῦς ἐπιστρέφοντας ἀπό τόν τάφο καί Τόν προσκύνησαν. Ἡ Μαγδαληνή Μαρία, ὅπως μᾶς τό λέει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, ἔτρεξε πρός τόν Σίμωνα Πέτρο καί πρός τόν ἄλλο μαθητή, τόν ὁποῖο ἀγαποῦσε ὁ Ἰησοῦς, καί εἶπε σ᾽ αὐτούς, «ἐσήκωσαν τόν Κύριο ἀπό τό μνῆμα καί δέν γνωρίζουμε ποῦ τόν ἔβαλαν». Δέν γνωρίζει, δηλαδή, τίποτε ἀκόμη γιά τήν ἀνάσταση, ἐνῶ ἡ Μητέρα τοῦ Χριστοῦ, ἡ Θεοτόκος, καί οἱ ἄλλες Μυροφόρες, πού ἦταν μαζί Της, εἶχαν δεῖ καί εἶχαν προσκυνήσει τόν ἀναστάντα Κύριο. Ἡ Μαγδαληνή Μαρία ἀργότερα, ἀφοῦ πῆγε στόν Πέτρο καί τόν Ἰωάννη, ἔπειτα ἦρθε πάλι μόνη στόν τάφο καί τότε ἀξιώθηκε νά δεῖ τόν ἀναστάντα Κύριο καί ἐστάλη καί αὐτή ὡς ἀπόστολος πρός τούς Ἀποστόλους, καί λέγει σ᾽ αὐτούς, «ὅτι εἶδε τόν Κύριο, πού εἶπε σ᾽ αὐτήν αὐτά» (Ἰωάν. 20,18).
Σύμφωνα μέ τήν παραπάνω πατερική ἑρμηνεία εἶναι συντεθημένος καί ὁ ὕμνος, πού ψάλλουμε τήν περίοδο αὐτή: «Ὁ ἄγγελος ἐβόα τῇ Κεχαριτωμένῃ, Ἁγνή Παρθένε, Χαῖρε καί πάλιν ἐρῶ Χαῖρε, ὁ Σός Υἱός ἀνέστη τριήμερος ἐκ τάφου». 

Κήρυγμα Κυριακής του Θωμά (01-05-2022)

αναρτήθηκε στις 30 Απρ 2022, 8:07 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου   [ ενημερώθηκε 30 Απρ 2022, 8:07 π.μ. ]


«Μακάριοι οἱ μὴ ἱδόντες καὶ πιστεύσαντες»
Χαροποιά και κοσμοσωτήρια γεγονότα συμβαίνουν, όπως ο ιερός Ευαγγελιστής Ιωάννης σήμερα μας εξιστορεί αδελφοί μου στο Ευαγγελικό ανάγνωσμα.
Φοβισμένοι και κατατρομαγμένοι οι μαθητές έχουν κρυφτεί «δια τον φόβον των Ιουδαίων» μέσα σ’ ένα σπίτι, πιθανόν αυτό που πριν λίγες ημέρες είχε τελέσει το Μυστικό Δείπνο ο Κύριος.
Ξαφνικά με κλεισμένες τις πόρτες και τα παράθυρα χωρίς θόρυβο εμφανίζεται ο Αναστημένος Κύριος.
Έχουν λάβει βεβαίως το μήνυμα της Αναστάσεως του Διδασκάλου, το έμαθαν από τις μαθήτριες, αλλά εξακολουθούν να αμφιβάλλουν. Θεωρούν ότι είναι γυναικείες φαντασίες το γεγονός. Και να ο Κύριος εμφανίζεται, τους καλεί να δουν τις πληγές από τα χέρια και τα πόδια που ακόμα είναι νωπές από τα καρφιά του Σταυρού. Θέλει να βεβαιωθούν ότι είναι γεγονός η Ανάστασή Του. Οι μαθήτριες δεν βλέπουν φαντασίες αλλά αυτές πρώτες αξιώθηκαν να δουν το θαύμα, πρώτες αυτές να χαρούν γιατί αυτές δεν δειλίασαν, δεν απόκαμαν. Πόνεσαν και στάθηκαν. Γι αυτό και αμείφθηκαν να δουν πρώτες τον Αναστημένο Διδάσκαλο, τον νικητή του θανάτου.
«Ἐχάρησαν οὖν οἱ μαθηταὶ ἱδόντες τὸν Κύριον» και Εκείνος τους δίνει την ειρήνη, «Ειρήνη ημίν», τους δυναμώνει με το Πνεύμα το Άγιον, «Λάβετε Πνεύμα Άγιον» τους λεει. Τους δίνει το χάρισμα και την εξουσία σαν συνέχεια της παρουσίας του στην γη, για την δημιουργία της επί γης Εκκλησίας Του, να συγχωρούν αμαρτίες «ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε κεκράτηνται».
Η λύπη τους μετατρέπεται σε χαρά, η απελπισία σε ευτυχία, ο φόβος εξαφανίζεται και λαμβάνει την θέση του το θάρρος.
Ένας μόνον λείπει και αυτός είναι ο Θωμάς. Ποιος είναι αυτός που γνωρίζει γιατί απουσιάζει από την ομήγυρη των μαθητών.
Αισθάνεται απογοητευμένος γιατί βλέπει ότι ο Διδάσκαλος είναι πια νεκρός και τα όνειρα και οι ελπίδες για το νέο Μεσσία πήγαν χαμένες; Ο φόβος ή η ολιγοπιστία τον κάνει να είναι μακράν της ομηγύρεως;
Μετά από οκτώ ημέρες στο ίδιο μέρος πάλι, στο ίδιο σπίτι με κλεισμένες πόρτες και παράθυρα οι μαθητές μαζεμένοι, αυτήν την ημέρα όμως χαρούμενοι, βεβαιωμένοι, ευτυχείς! Ο Κύριος ανέστη όντως, είναι μαζί και ο Θωμάς. Αυτός όμως δεν θέλει να πιστέψει στο γεγονός της Αναστάσεως του Διδασκάλου του. Αμφιβάλει, ζητά αποδείξεις, δεν του φτάνουν τα λόγια των συμμαθητών. Ζητά η πίστη να είναι βεβαία και αυτό μόνο με τις αποδείξεις, πρέπει να βεβαιωθεί. Οι άλλοι χαίρονται και αυτός μελαγχολικός και απαισιόδοξος. Είναι βέβαιος ότι στο μνημείο μαζί με τον Κύριο χάθηκε και η ελπίδα. Και όμως να! εμφανίζεται ο Κύριος από το πουθενά, κλεισμένες πόρτες και παράθυρα. Πώς μπήκε; πως εμφανίζεται; Έλα Θωμά πιάσε, ψηλάφισε, δες τις πληγές από τα καρφιά που μου έβαλαν, ψηλάφισε την πληγή της λόγχης, βεβαιώσου, όχι πια «άπιστος αλλά πιστός» και εκείνος πια ομολογεί: «Ο Κύριος μου και ο Θεός μου». Ω καλή ομολογία του Θωμά αδελφοί μου. Ο Απόστολος Θωμάς δεν ήταν άπιστος όπως έχει καθιερωθεί να λέγεται, ήταν πιστός απλά ήθελε αυτή του η πίστη να έχει έρεισμα, και τότε θα έδινε ολόκληρη την ζωή του γι αυτήν, όπως άλλωστε την έδωσε για χάρη του Διδασκάλου.
Αδελφοί μου, ο Απ. Θωμάς για να πιστέψει στο γεγονός της Αναστάσεως ήθελε ένα ορθολογιστικό τεκμήριο, μια λογική και χειροπιαστή απόδειξη και του δόθηκε. Από εκεί και πέρα δόθηκε ολοκληρωτικά μέχρι θανάτου. Το ίδιο και οι λοιποί μαθητές. Ο Θωμάς δεν είναι περισσότερο άπιστος από τους άλλους μαθητές. Κανείς δεν πίστευε στην Ανάσταση πριν τον δουν αναστημένο, γι’ αυτό και κρύβονται και φοβούνται. Απλά ζητά απόδειξη, ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων εκείνων που δεν αρκούνται στην τυφλή παραδοχή. Ερευνά, ελέγχει, εξετάζει. Ζητά η πίστη του να είναι θεμελιωμένη, σταθερή, και τότε πεθαίνει γι αυτήν.
Τι γίνεται όμως με τους σύγχρονους «Θωμάδες;». Οι σύγχρονοι άπιστοι λένε και «αν ίδω ου μη πιστεύσω», και να δω δεν πιστεύω.
Τι παράξενο όμως αδελφοί μου, αυτοί που είναι πρόθυμοι να πιστεύουν και παρασύρονται σ’ ένα ψεύτη ή παράφρονα πολιτικό ή οποιοδήποτε λαοπλάνο ή ακόμα γίνονται εύπιστοι και στον διάβολο, μόνο στον Χριστό δεν θέλουν να πιστέψουν.
Μακάρι αδελφοί όλοι οι σύγχρονοι άπιστοι να ήσαν Θωμάδες. Αλλά δυστυχώς είναι εντελώς άσχετοι και ξένοι με τον μαθητή εκείνον, ο οποίος μας άφησε την θαμαστότερη ομολογία.
Τότε ο Χριστός μας θα δεχόταν όλους τους σύγχρονους αυτούς Θωμάδες, διότι ο Κύριός μας δεν καταδικάζει την έρευνα αλλά την άπιστη διάθεση.
Ο Απ. Θωμάς είναι σύμβολο πίστεως και ειλικρινούς έρευνας. Μακάρι στην ζωή μας να είναι το πρότυπό μας.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

«Ἀναστάσεως ἡμέρα καὶ λαμπρυνθῶμεν τῇ πανηγύρει»

αναρτήθηκε στις 23 Απρ 2022, 8:09 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου



Ἡμέρα χαρᾶς καὶ εὐφροσύνης σήμερα, ἀγαπητοί. Ἡμέρα ἀγαλλιάσεως καὶ σωτηρίας, ἡμέρα φωτισμοῦ καὶ ἁγιασμοῦ, ἡμέρα εἰρήνης καὶ καταλλαγῆς· ἡμέρα ἀναπλάσεως καὶ ἀνακαινισμοῦ τῶν ψυχῶν μας, ἡμέρα πραγματικὰ μεγάλη καὶ θαυμαστή, ἡμέρα ἐπιφανής. Αὐτὴ τὴν ἡμέρα μᾶς συνανέστησε ὁ Χριστός μας, ἐμᾶς ποὺ εἴχαμε πέσει στὴν ἁμαρτία. Αὐτὴ τὴν ἡμέρα μᾶς συνεζωοποίησε ὁ Χριστός, ἐμᾶς ποὺ εἴχαμε νεκρωθεῖ ἀπὸ τὰ παραπτώματά μας. Αὐτὴ τὴν ἡμέρα μᾶς ἄνοιξε τὸν Παράδεισο, γιὰ νὰ ἀπολαύσουμε τὸ ξύλο τῆς Ζωῆς. Δηλαδή, τὸ Τίμιο καὶ ζωοποιὸ σῶμα του καὶ αἷμα του, διὰ τοῦ ὁποίου ἐξαγνιζόμεθα καὶ ἁγιαζόμεθα καὶ φωτιζόμεθα καὶ ἀνακαινιζόμεθα…

Διότι ὁ Χριστὸς ἔδωσε τὸν ἑαυτὸ του λύτρο γιὰ ὅλους μας καὶ μᾶς ὁδήγησε ἀπὸ τὸ θάνατο στὴ ζωή, ἀπὸ τὸ σκοτάδι στὸ φῶς, ἀπὸ τὴν δουλεία στὴν ἐλευθερία, ἀπὸ τὴν ἔχθρα στὴ γνήσια φιλία. Μᾶς ἐξαγόρασε ὁ Χριστός μας ἀπὸ τὴν κατάρα καὶ τὴν ἁμαρτία, ἀφοῦ ἔγινε γιὰ μᾶς κατάρα, κι ἔτσι μποροῦμε νὰ ἀπολαύσουμε τὴν υἱοθεσία, γιὰ νὰ μὴν εἴμεθα πλέον δοῦλοι, ἀλλὰ ἐλεύθεροι, νὰ μὴν εἴμεθα ἐμπαθεῖς, ἀλλὰ ἀπαθεῖς, νὰ μὴν εἴμεθα φιλοκόσμοι, ἀλλὰ φιλόθεοι. Νὰ μὴν πορευόμεθα σαρκικὰ ἀλλὰ πνευματικά.

Ὁ Χριστός μας, ἀγαπητοί, μᾶς ἐδόξασε «ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ». Ἐμεῖς τί θὰ ἀνταποδώσουμε στὸν Κύριό μας γιὰ ὅλα αὐτὰ τὰ ὁποῖα μᾶς χάρισε; Τί θὰ τοῦ προσφέρουμε ἴσο πρὸς τὴν ὑπερβάλλουσα δωρεά του καὶ τὴ χάρη του;…

Ἂς τὸν εὐχαριστήσουμε, ἀγαπητοί, καὶ ἂς προσπέσουμε στὸν Κύριό μας. Ἂς τὸν προσκυνήσουμε καὶ ἂς τοῦ προσφέρουμε μὲ σεβασμὸ καὶ εὐλάβεια τὰ μύρα (τῆς ἀγάπης μας) καὶ τοὺς ὕμνους μας ὡς δῶρα. Διότι εἶναι φιλάνθρωπος καὶ φιλάγαθος ὁ Δεσπότης μας καὶ δέχεται τὰ πάντα, ἔστω κι ἂν εἶναι μικρὰ καὶ εὐτελῆ, αὐτὰ ποὺ τοῦ προσφέρουμε.

Ἂς ἀγαπήσουμε κι ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, Αὐτὸν ποὺ μᾶς ἀγάπησε κατὰ χάρη, …ἂς πορευθοῦμε συμφώνως μὲ τὶς ἅγιες ἐντολές του.

Ἂς καθαρίσουμε τοὺς ἑαυτούς μας ἀπὸ κάθε σαρκικὸ καὶ πνευματικὸ μολυσμό. Ἂς προσφέρουμε στὸ Θεὸ πράξεις ἀγαθές, ὅπως τὴν πίστη, τὴν ἐλπίδα, τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ὑπομονή. Ἂς τοῦ προσφέρουμε τὸ συντριμμὸ τῆς καρδίας μας, τὴ δωρεὰ τῆς κατανύξεως, τὴν καθαρότητα τῆς συνειδήσεως, τὴν νέκρωση τῶν παθῶν, τῆς ἀκαθαρσίας, τῆς κακῆς ἐπιθυμίας καὶ τῆς πλεονεξίας.

Ἂς δουλεύσουμε στὸν Κύριο μὲ σύνεση καὶ εὐστάθεια, μὲ καρτερία καὶ ὑπομονή. Ἂς ἐνστερνιστοῦμε τὸ φίλτρο τῆς ἀγάπης τοῦ Ἀναστάντος Θεοῦ καὶ Σωτήρα μας. Ἂς ψάλλουμε στὸ Θεὸ μᾶς ἄσμα καινό.

Ἂς κροτήσουμε δυνατὰ τὰ χέρια μας κι ἂς φωνάξουμε στὸ Θεὸ μὲ φωνὴ ἀγαλλιάσεως. Διότι ὁ Κύριός μας εἶναι μέγας καὶ τῆς μεγαλοσύνης του δὲν ὑπάρχει τέλος. Μέγας εἶναι ὁ Κύριος καὶ μεγάλη ἡ δύναμή του. Κατάργησε καὶ καταπάτησε τὸν ἀλαζόνα καὶ ὑπερήφανο ἐχθρό μας, τὸν διάβολο, καὶ μὲ τὴν Ἀνάστασή του πάτησε τὸ θάνατο καὶ μᾶς ἀνέστησε ὅλους καὶ μᾶς δώρισε τὴν αἰώνια ζωή. Γι’ αὐτὸ ἂς ἀπολαύσουμε ὅλοι, ἀγαπητοί, τῶν ἀγαθῶν χαρισμάτων αὐτῆς τῆς καλῆς πανηγύρεως. Ἂς εἰσέλθουμε χαίροντες στὴ χαρὰ τοῦ Κυρίου μας…

Ἄρχοντες καὶ ἀρχόμενοι, πρεσβύτεροι καὶ νεώτεροι, πλούσιοι καὶ φτωχοί, ἄνδρες καὶ γυναῖκες, δοῦλοι καὶ ἐλεύθεροι, δοξάσατε καὶ μεγαλύνατε τὸν Κύριο καὶ Θεό μας σήμερα, κατὰ τὴν λαμπρὴ αὐτὴ ἡμέρα καὶ ἑορτὴ τῆς Ἀναστάσεώς του…

Διότι, ἀνέστη Χριστὸς καὶ ἀπὸ τὴ φθορὰ λυτρωθήκαμε.

Ἀνέστη Χριστὸς καὶ ἀπὸ τὴν κατάρα σωθήκαμε.

Ἀνέστη Χριστὸς καὶ ἐμεῖς συναναστηθήκαμε.

Ἀνέστη Χριστὸς καὶ ἐμεῖς ζωοποιηθήκαμε.

Ἀνέστη Χριστὸς ἐκ νεκρῶν καὶ ἀπαρχὴ τῆς ἀναστάσεως τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο.

Σ’ Αὐτὸν τὸν Ἀναστημένο Χριστὸ ἀνήκει ἡ δόξα καὶ ἡ δύναμη, καὶ ἡ προσκύνηση καὶ ἡ μεγαλοσύνη τώρα καὶ πάντοτε καὶ εἰς τοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμ

2022 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 17 – ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ

αναρτήθηκε στις 16 Απρ 2022, 8:31 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου   [ ενημερώθηκε 16 Απρ 2022, 8:32 π.μ. ]


Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη ημέρα, αξίζει να θυμηθούμε τα λόγια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού: «Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα και παραδοθήσεται ο Υιός του ανθρώπου, καθώς γέγραπται περί Αυτού». Ο Χριστός πήγε συνειδητά στην Ιερουσαλήμ, ξέροντας τι Τον περιμένει. Πήγε για να σταυρωθεί για μας, για τη σωτηρία μας.
Τα θαύματα που είχε κάνει μέχρι τότε και ιδιαίτερα η ανάσταση του Λαζάρου, είχαν φτερώσει την πίστη πολλών ανθρώπων. Γι’ αυτό όταν έμαθαν ότι ανεβαίνει στα Ιεροσόλυμα, βγήκαν να Τον υποδεχθούν, φωνάζοντας: «Ωσαννά». Δηλαδή, «σώσε μας. Άπλωσε το χέρι Σου, έλα κοντά μας. Μη μας αφήνεις». «Ευλογημένος ο ερχόμενος, εν ονόματι Κυρίου».
Όμως ο Χριστός έλεγε: «Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα και ο Υιός του ανθρώπου παραδοθήσεται εις θάνατον και εις μαρτύρια». Και ο λόγος Του έγινε πραγματικότητα, γιατί οι άνθρωποι δεν ήταν όλοι της ίδιας γνώμης. Δεν Τον περίμεναν όλοι. Δεν Τον πίστεψαν όλοι. Δεν Τον αγαπούσαν όλοι.
Σε ένα τροπάριο που θα το ψάλλουμε το βράδυ λέμε: «Δεύτε ουν και ημείς, συναναβώμεν μετ’ Αυτού». Πάμε και εμείς μαζί Του. Το «πάμε και εμείς μαζί Του», δεν σημαίνει ότι κύλισε ο χρόνος, ήρθε πάλι μία γιορτή και κάνουμε φιλολογικό μνημόσυνο του Χριστού, όπως λένε στους κοσμικούς κύκλους. Ούτε απλά κάνουμε μια εθνική εορτή και θυμόμαστε περασμένα μεγαλεία. Οι γιορτές της Εκκλησίας μας σημαίνουν ότι παίρνουμε ζωή από το Χριστό, όταν βέβαια φροντίζουμε να ενωνόμαστε μαζί Του, να ζούμε με τον Χριστό. Έχοντας τον Χριστό να ζει και να ενεργεί μέσα μας. Το Πνεύμα Του να μας φωτίζει νου και καρδιά και όλα τα μέλη του σώματός μας να ενεργούν κατά το θέλημα του Θεού.
Έλεγε ένας Άγιος: «Το σώμα είναι όργανο της ψυχής. Πώς είναι δυνατόν να υμνεί με τη γλώσσα του πράγματα που δεν τα θέλει η ψυχή και δεν τα εγκρίνει; Πώς είναι δυνατόν, άμα πιστεύω στο Χριστό, να κάνω πράγματα αντίθετα στο θέλημά Του; Πώς είναι δυνατόν να πιστεύω ότι είμαι μέλος του Χριστού, ότι είναι ο Χριστός μέσα μου και να έχω νου και καρδιά ξέφραγο αμπέλι και τα μέλη του σώματός μου ελεύθερα για κάθε πράξη που μου τυχαίνει;»
Ο δίκαιος Συμεών όταν πήρε το Χριστό στην αγκαλιά του, σαράντα ημερών νήπιο είπε: «Ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών». Δεν είναι ένας τυχαίος άνθρωπος. Ανάλογα με την τοποθέτηση που παίρνει ο καθένας απέναντί Του, ή στέκει - με την πίστη και με τον πόθο να είναι ενωμένος μαζί Του- ή πέφτει. Δεν ήρθε δικαστής. Ήρθε ελευθερωτής. Αλλά Αυτός είναι το κριτήριο. Ο κάθε ένας, μόνος του στέκει ή πέφτει.
Το μήνυμα των εορτών
Ας παρακολουθήσουμε, αδελφοί, τι γινόταν τότε γύρω από τον Χριστό.
Μερικοί έλεγαν αδιάφορα: «Αλήθεια; Αυτός είναι που ανάστησε το Λάζαρο;»
Άλλοι κρατούσαν κλαδιά και φώναζαν: «Ωσαννά».
Άλλοι έβγαζαν τα ρούχα τους και τα έστρωναν κάτω να πατήσει το γαϊδουράκι πάνω στο οποίο ήταν ο Χριστός, για να ευλογηθούν. Και τον ονόμαζαν Θεό, Κύριο και Βασιλέα τους.
Αλλά ήταν και άλλοι οι οποίοι, όταν ο Χριστός έμπαινε στην Ιερουσαλήμ και όταν Τον πήγαιναν στο Σταυρό, μαζεύτηκαν να δουν όπως τρέχουν μερικοί να δουν το ποδόσφαιρο. Σαν να ήταν θέατρο, για να διασκεδάσουν. Μερικοί Τον έβριζαν. Άλλοι γελούσαν. Άλλοι έκαναν κάτι χειρότερο, Τον βλασφημούσαν. Και οι άρχοντες των Εβραίων είχαν ορκιστεί ότι θα Τον ξεπαστρέψουν, γιατί τους ήταν εμπόδιο στο δρόμο τους.
Γι’ αυτό όταν διαβάζουμε την «ευχή για τα Βάγια», λέμε εμείς που έχουμε καταλάβει ότι η σχέση μας με το Χριστό δεν είναι ούτε θέαμα, ούτε φιλολογικό μνημόσυνο, αλλά ταύτιση της ζωής μας με το θέλημα του Θεού: «Αξίωσέ μας Κύριε, να Σου φερθούμε όπως τα παιδιά εκείνα, εκείνη την εποχή, που άδολα, το φώναζαν με όλη τους την καρδιά: ‘‘Ωσαννά, Υιέ Δαυΐδ», σώσε μας! Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου’’»
Ηθελημένα να πηγαίνουμε κοντά στο Χριστό. «Ορκισμένα» να πηγαίνουμε κοντά Του! Και ποτέ να μην αφήνουμε να κυριαρχούν στην καρδιά μας διαφορετικά φρονήματα. Γιατί ο Χριστός είναι ο Κύριός μας, ο Σωτήρας μας, ο Ελευθερωτής μας.
«Δεύτε ουν και ημείς συμπορευθώμεν αυτώ» Και αν χρειαστεί, «συσταυρωθώμεν αυτώ».
Λίγο-πολύ χρειάζεται να σταυρώνουμε τον εαυτό μας κάθε μέρα. Μήπως δεν είναι σταύρωμα για τον κακό εαυτό μας, τον παλαιό άνθρωπο της αμαρτίας, όταν την Κυριακή παίρνουμε την απόφαση να πάμε στην Εκκλησία; «Άσε τον ύπνο λέμε! Την ξεκούραση την έχουμε όποια ώρα θέλουμε! Την εκκλησία δεν την έχουμε όποια ώρα θέλουμε». Κάνουμε τον σταυρό μας και ξεκινάμε. Και έτσι σταυρώνουμε το πάθος της φιλοϋπνίας.
Έρχεται Παρασκευή και μου αρέσει να φάω κάτι που δεν πρέπει. Κάνω τον σταυρό μου και λέω: «Νήστεψε, ευλογημένε. Ο Χριστός σταυρώθηκε Παρασκευή». Και σταυρώνω τον εαυτό μου και συμπορεύομαι με το Χριστό.
Βγαίνει στο στόμα μου κάποια λέξη, έκφραση καρδιάς πονηρής, και λέγω: «Έλα Χριστέ μου. Σταύρωσέ τον, αυτόν τον παλιάνθρωπο που έχω μέσα μου. Ελευθέρωσέ με, ελευθερωτή των ψυχών μας από τον κακό εαυτό μου για να μπορώ να Σε ακολουθώ».
Αυτό είναι το νόημα της χριστιανικής ζωής. Αυτό είναι το μήνυμα των εορτών. Σε κάθε γιορτή, που μας παρουσιάζεται μια φάση από τη ζωή του Χριστού, ή και κάποιου ανθρώπου που Τον μιμήθηκε λέμε: «Κάπως έτσι πρέπει να κάνω και εγώ».
Σωστή τοποθέτηση απέναντι στα Πάθη του Χριστού
Ακόμα σε όλες τις γιορτές βλέπουμε δύο τοποθετήσεις των ανθρώπων απέναντι του Χριστού: Η πρώτη τοποθέτηση είναι εκείνων που Τον αγαπούσαν. Η άλλη εκείνων που Τον μισούσαν.
Όταν γεννήθηκε στο σπήλαιο, η Παναγία Τον προσκύνησε. Ο Ιωσήφ Τον προσκύνησε. Οι μάγοι Τον προσκύνησαν. Αλλά ο Ηρώδης ήθελε να Τον σφάξει.
Όταν ήταν πάνω στο Σταυρό, ο ένας ληστής Τον βλασφημούσε. Ο άλλος Τον ομολόγησε Θεό και είπε: «Μνήσθητί μου Κύριε, εν τη Βασιλεία Σου».
Εσύ, με ποιούς πας; Αυτό είναι το μεγάλο ερώτημα.
Θα έλεγε ίσως κανείς: «Με ποιόν να πάω; Εγώ τον Χριστό δεν Τον είδα ποτέ και πουθενά. Μόνο στην εικόνα Τον βλέπω. Εδώ στη γη βλέπω αυτούς που πάνε στην Εκκλησία, βλέπω και τους ιερείς. Αλλά από αυτά που βλέπω, νομίζω ότι καλύτερα είναι να πάρω μόνος μου το δρόμο μου».
Μη ξεχνάς αδελφέ μου, ότι ο Καϊάφας και ο Άννας ιερείς ήταν και προτίμησαν να σταυρώσουν το Χριστό για να διατηρήσουν την εξουσία τους και για τα προνόμιά τους. Βέβαια όταν ένας άνθρωπος της Εκκλησίας που μιλά για την αιώνια ζωή και την υπακοή στο Χριστό, δείχνει ότι τη ζωή του την βασίζει στην τσέπη του, στον εαυτό του, στη γνώμη του, στο μεγαλείο του, αυτός λέει, όχι με το στόμα, αλλά με τα έργα ότι «Το Ευαγγέλιο δεν έχει αξία». Και κάνει τον απλοϊκό άνθρωπο, με το λίγο μυαλό, να λέει: «Αφού εκείνος που τα ξέρει ζει έτσι, τι να κάνω εγώ; Εγώ θα σώσω την πίστη; Εγώ θα σώσω τον κόσμο;» Και έτσι από κάτι τέτοια παραδείγματα, χάνει για τον «απλό» άνθρωπο –καλύτερα θα ήταν να πούμε για τον απερίσκεπτο άνθρωπο- την αξία του το Ευαγγέλιο.
Τι είπε ο Χριστός; «Όποιος είναι ταγμένος να διδάσκει το Ευαγγέλιο, είναι για τον κόσμο αλάτι που νοστιμίζει τη ζωή, την συντηρεί και την προστατεύει από τη σήψη. Αν όμως κάνει αντίθετα από όσα διδάσκει, ο άνθρωπος αυτός, έπαψε να είναι αλάτι. Δεν κάνει ούτε για σκουπίδια!» Και τι είναι για τον Χριστό; Πόνος, θλίψη και στενοχώρια. Γιατί ο Χριστός, για κάθε άνθρωπο που χάνεται, θλίβεται και πονάει.
Τώρα που ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε τα πάθη του Χριστού, ας συνειδητοποιήσουμε ότι χρέος έχουμε να ακολουθήσουμε το παράδειγμα των παιδιών που φώναζαν το «Ωσαννά», των Αποστόλων και των αγίων που μαρτύρησαν για το Χριστό. Αυτών που Τον κατάλαβαν, Τον έζησαν, και ταυτίστηκαν μαζί Του. Και κήρυξαν ότι Αυτός είναι η ζωή του κόσμου.
Ας Τον παρακαλέσουμε να ανοίξει την αγκαλιά Του σε όλους μας. Κανένας να μην εξαιρεθεί!
Και τα πάθη του Χριστού να μιλήσουν όσο το δυνατόν πιο πολύ, μέσα στις καρδιές μας. Αμήν.

Κυριακή E΄ Νηστειών. «Οσίας Μαρίας Αιγυπτίας»(Μαρκ. ι΄ 32-45) 10 Απριλίου 2022

αναρτήθηκε στις 9 Απρ 2022, 3:03 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου   [ ενημερώθηκε 9 Απρ 2022, 3:03 π.μ. ]



Πλησιάζουμε προς το τέλος της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, αγαπητοί μου αδελφοί, και σήμερα ακούσαμε στο Ευαγγέλιο τον Χριστό μας να απευθύνεται στους μαθητές Του και να τους μιλάει γι’ αυτά τα οποία θα συμβούν όταν θα φθάσουν στα Ιεροσόλυμα. Ο Κύριος ανοίγει την καρδιά Του στους μαθητές Του και τους καταθέτει με περισσότερες λεπτομέρειες από ποτέ όλα όσα θα ακολουθήσουν τις επόμενες ημέρες στην πιο κορυφαία στιγμή της επίγειας παρουσίας Του.
Τους λέει ότι ανεβαίνοντας στα Ιεροσόλυμα θα παραδοθεί στους αρχιερείς και στους γραμματείς. Πως θα τον καταδικάσουν σε θάνατο και πως θα τον παραδώσουν στη ρωμαϊκή εξουσία. Τους αποκαλύπτει και τους φανερώνει πως θα τον εμπαίξουν και θα τον μαστιγώσουν και θα τον φτύσουν και πως θα τον σκοτώσουν και ότι την τρίτη ημέρα θα αναστηθεί. Τους αποκαλύπτει και τους φανερώνει ότι ο Διδάσκαλός τους, αυτός που ευεργέτησε, που κήρυξε τη Βασιλεία του Θεού, που θεράπευσε, που έσωσε, που ανέστησε νεκρούς, που σκόρπισε την ειρήνη και την αγάπη μέσα στον κόσμο, ήρθε η ώρα να ακολουθήσει την οδό του πάθους και του μαρτυρίου.
Αλλά οι μαθητές φαίνεται ότι δεν έχουν κατανοήσει ακόμα τα λεγόμενά Του. Ονειρεύονται και φαντάζονται ότι ο Κύριος θα εισέλθει στα Ιεροσόλυμα ως θριαμβευτής, ως εξουσιαστής, ως κοσμικός ηγέτης για να εγκαταστήσει μία εγκόσμια βασιλεία. Μέσα στα πλαίσια αυτά μπορούμε να αντιληφθούμε και να ερμηνεύσουμε την κίνηση δύο από των μαθητών του Κυρίου, του Ιωάννου και του Ιακώβου οι οποίοι ζήτησαν από τον Διδάσκαλό τους όταν θα ανέβει στην εξουσία να τους διασφαλίσει θέσεις και κοσμικά αξιώματα.
Το περιστατικό αυτό δίνει την ευκαιρία στον Χριστό να διδάξει στους μαθητές Του και διαχρονικά σε όλους εμάς μία καινούρια αντίληψη, μία νέα ανατρεπτική αλήθεια, έναν νέο δρόμο αληθινού μεγαλείου. Ποια είναι αυτή η νέα αλήθεια; «Εκείνος που θέλει να γίνει μεγάλος μεταξύ σας, πρέπει να γίνει υπηρέτης σας. Και όποιος από σας θέλει να είναι πρώτος, πρέπει να γίνει δούλος όλων».
Ο Χριστός, μέσα από τη σημερινή ευαγγελική διήγηση, αδελφοί μου, κηρύττει και προβάλλει στον κόσμο, σε όλους μας ανεξαιρέτως και κυρίως σ’ εμάς τους χριστιανούς του σήμερα μονάχα μία και μοναδική εξουσία: την εξουσία της διακονίας και την εξουσία της αγάπης. Τί σημαίνει αυτό; Ότι αληθινά μεγάλος για τον Χριστό δεν είναι αυτός που εξουσιάζει και καταδυναστεύει, αλλά αυτός που αγαπά θυσιαστικά, και η αγάπη του αυτή τον κάνει να ταπεινώνεται και να γίνεται διάκονος των άλλων. Και πρώτος για τον Χριστό μας δεν είναι αυτός που κατέχει θέσεις και αξιώματα αλλά αυτός που εν ονόματι της αγάπης καταδέχεται να γίνεται δούλος των άλλων. Να θυσιάζεται για τους αδελφούς του και να προσφέρει τα πάντα για χάρη των άλλων.
Πρώτος έρχεται να τα κάνει πράξη όλα αυτά, ποιος; Ο ίδιος ο Χριστός μας ο οποίος έγινε άνθρωπος, έλαβε δούλου μορφή για να μας διακονήσει και να υπηρετήσει την αδυναμία μας. Έδωσε κυριολεκτικά τη ζωή Του για τη δική μας σωτηρία γι’ αυτό κλείνοντας το σημερινό Ευαγγέλιο αναφέρει: «και γαρ ο Υιός του ανθρώπου ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι, και δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών». Δηλαδή, ο Κύριος δεν ήρθε στον κόσμο για να υπηρετηθεί, αλλά για να υπηρετήσει και να δώσει τη ψυχή Του για να λυτρωθούν πολλοί. Έτσι, για ακόμα μία φορά ο Χριστός μας γίνεται για όλους μας το τέλειο υπόδειγμα.
Αδελφοί μου, σε λίγες ημέρες θα κλιθούμε να ζήσουμε τα γεγονότα της Μεγάλης Εβδομάδας, όπου θα μας προσφερθεί ως δώρο για ακόμα μία φορά η σωτήρια οικονομία του Θεού. Όλοι θα κλιθούμε, γι’ άλλη μια φορά, να γίνουμε μέτοχοι της εν Χριστώ σωτηρίας, μέτοχοι στη ζωή του Αναστημένου Χριστού. Τις επόμενες ημέρες θα κλιθούμε και πάλι να γίνουμε κοινωνοί του φωτός και της ζωής που θα πηγάσει από τον κενό τάφο του Χριστού μας. Και το ερώτημα είναι: Πώς θα κατορθώσουμε να γίνουμε μέτοχοι της χαράς και των αιωνίων αγαθών; Όταν θα είμαστε έτοιμοι να ακολουθήσουμε στη ζωή μας τον ευαγγελικό δρόμο της ταπεινώσεως και της προσφοράς που μας γνωστοποίησε σήμερα ο Χριστός μας μέσω του ευαγγελικού αναγνώσματος: Ος εάν θέλη υμών γενέσθαι πρώτος, έσται πάντων δούλος «όποιος θέλει να γίνει μεγάλος μεταξύ σας, πρέπει να γίνει υπηρέτης σας.
Και όποιος από σας θέλει να είναι πρώτος, πρέπει να γίνει δούλος όλων». Αμήν.

Κυριακή Δ' Νηστειών (Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος)- Πίστη, νηστεία, προσευχή

αναρτήθηκε στις 2 Απρ 2022, 3:24 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου   [ ενημερώθηκε 2 Απρ 2022, 3:24 π.μ. ]



Σήμερα, αγαπητοί μου, η Εκκλησία μας άγει την τετάρτην Κυριακήν των Νηστειών. Σε αυτήν την Κυριακή προβάλλει το πρόσωπον του αγίου Ιωάννου της Κλίμακος, συγγραφέως του βιβλίου «Κλίμαξ», για να μας θυμίσει ότι σκαλί- σκαλί πρέπει να ανεβαίνουμε την κλίμακα των αρετών. Αλήθεια, μια Σαρακοστή γίνεται κλίμακα ανοδικής πορείας; Τίθεται το ερώτημα. Ή μένουμε μόνο σε μια τυπική νηστεία, που πολλές φορές μας καλλιεργεί μια κρυφή υπερηφάνεια; Μάλιστα είναι μια ευκαιρία, μια που έγινε λόγος αν δεν έχουμε γνωρίσει αυτό το θαυμάσιον βιβλίον της «Κλίμακος» μέχρι τώρα, ευκαιρία να το γνωρίσουμε, να το προσεγγίσουμε. Είναι θαυμάσιο βιβλίο.
1. «Ἂν μπορεῖς νὰ πιστέψεις, μπορεῖς τὰ πάντα»
Ακόμη η Εκκλησία μας προβάλλει και την ευαγγελική περικοπή που αναφέρεται στη θεραπεία ενός δαιμονιζόμενου νέου,που έγινε ευθύς μετά την κάθοδο του Κυρίου μας από το όρος Θαβώρ, μετά τη Μεταμόρφωση. Και εκείνος ο ταλαίπωρος πατέρας ἔφερε στὸν Κύριο τὸν σεληνιαζόμενο γιό του. Οἱ μαθητὲς δὲν εἶχαν κατορθώσει νὰ τὸν θεραπεύσουν. Ἀπελπισμένος ἀπὸ ὅποια ἄλλη βοήθεια ἀπευθύνεται τώρα σ᾿ Ἐκεῖνον:
–«Εἴ τι δύνασαι, βοήθησον ἡμῖν σπλαγχνισθεὶς ἐφ᾿ ἡμᾶς». Ἂν μπορεῖς νὰ κάνεις κάτι, λυπήσου μας καὶ βοήθησέ μας.
«Ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ τὸ εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάν­τα δυνατὰ τῷ πιστεύον­τι». Ὁ Κύριος τοῦ εἶ­πε τὸν ἑξῆς πο­λὺ σημαν­τι­κὸ καὶ ἀξιομνημόνευτο λόγο:
–Ἂν μπορεῖς ἐσὺ νὰ πιστέψεις, ὅλα εἶναι δυνατὰ σ᾿ αὐτὸν ποὺ πιστεύει.
Δηλαδὴ ὁ Κύριος διορθώνει τὸν ὀλιγόπιστο πατέρα. Ὄχι ἂν μπορῶ· ὅλα μπορῶ νὰ τὰ κάνω. Τὸ πρόβλημα δὲν εἶναι ποιὰ εἶναι ἡ δική μου δύναμη, ἀλλὰ ποιὰ εἶναι ἡ δική σου πίστη, ὥστε νὰ ἐνεργήσει ἡ παντοδυναμία μου στὴ ζωή σου.
Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀξία τῆς πίστεως: «πάν­τα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι». Ὅποιος πιστεύει, ὅλα μπορεῖ νὰ τὰ κατορθώσει διὰ τῆς πίστεως. Ἂς ἀνοίξουμε λοιπὸν τὶς καρδιές μας στὸν Κύριο. Ἂς Τοῦ δώσουμε ὅλη τὴν ἐμπιστοσύνη μας. Ἂς μὴ μᾶς χωρίζει καμία ἀμφιβολία, καμία ἐπιφύλαξη ἀπὸ Ἐκεῖνον. Διότι εἶναι ὁ πιὸ ἀξιόπιστος, εἶναι ὁ Θεός μας. Πίστη στὸν Θεό, γιὰ νὰ ζοῦμε τὸ θαῦμα τῆς θείας παρουσίας καὶ τῆς θείας δυνάμεως στὴ ζωή μας.
2. «Βοήθησέ με νὰ πιστέψω»
Τί ἀπάντησε ὁ ταλαίπωρος πατέρας στὸν λόγο τοῦ Κυρίου; Φώναξε μὲ δάκρυα:
–«Πιστεύω, Κύριε· βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ». Πιστεύω, Κύριε. Βοήθησέ με, ν᾿ ἀ­παλλαγῶ ἀπὸ τὴν ὀλιγοπιστία μου, καὶ ἀναπλήρωσε Ἐσὺ τὴν ἔλλειψη τῆς πίστεώς μου.
Θαυμάσια ἡ ἐπίκληση τοῦ πο­νεμένου αὐ­τοῦ πατέρα· κραυ­γὴ πίστεως καὶ ὀλιγοπιστίας. Εἶναι ἡ δέηση τοῦ ὀ­λι­γόπιστου ποὺ θέλει νὰ ἔλθει στὴν πίστη· ἡ πιὸ κατάλληλη προσ­ευχὴ γιὰ ὅσους δὲν ἔχουμε δυνατὴ πίστη. Ἔτσι νὰ λέμε κι ἐμεῖς: Ναί, Κύριε, πιστεύω· πιστεύω στὴν ἀγάπη Σου, πιστεύω στὴ δύναμή Σου. Ἀλλὰ ἡ πίστη μου δὲν εἶναι δυνατὴ καὶ ἀκλόνητη. Βοήθησέ με, ἀναπλήρωσε τὸ ἔλλειμμα τῆς πίστεώς μου. Αὔξησέ την, ἐνίσχυσε, στερέωσέ την.
3. Ὁ Κύριος τῶν πάντων
Ὁ Κύριος μετὰ τὴ συγκινητικὴ πατρικὴ ἱκεσία ἐνεργεῖ τὸ θαῦμα:
–Πονηρὸ πνεῦμα ποὺ κατέστησες τὸ παιδὶ κωφάλαλο, «ἐγώ σοι ἐπιτάσσω», βγὲς ἀπ᾿ αὐτὸ καὶ μὴν ξαναμπεῖς ποτὲ πιὰ σὲ αὐτό.
Τότε τὸ δαιμόνιο, ἀφοῦ ἔβγαλε φοβερὴ κραυγὴ καὶ σπάραξε πολὺ τὸν νέο, βγῆκε ἀπὸ αὐτόν.
«Ἐγώ σοι ἐπιτάσσω». Ποιός διέταξε; Ὁ ἐνανθρωπήσας Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Δημιουργὸς καὶ Κύριος τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, τῆς ὁρατῆς καὶ τῆς ἀόρατης Δημιουργίας, στὸ πρόσταγμα τοῦ Ὁποίου κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ ἀντισταθεῖ. Αὐτὸς πρόσταξε, καὶ τὸ φοβερὸ δαιμόνιο ἔφριξε καὶ ἐγκατέλειψε τὸν νέο.
Ἂς μὴ μᾶς φοβίζουν λοιπὸν οἱ δυνάμεις τοῦ σκότους, οἱ δαίμονες καὶ τὰ ὄργανά τους. Εἶναι ὄντως ἀπαίσια καὶ ἀποτρόπαια τὰ ἔργα τους καὶ ἔντονη ἡ δραστηριότητά τους μέσα στὴν ἀποστατημένη κοινωνία μας. Εἶναι ὅμως ἐπίσης ἀλήθεια ὅτι πάνω ἀπὸ ὅλους βρίσκεται ὁ Θεὸς ὁ παντοκράτωρ, ποὺ προνοεῖ γιὰ ὅλους. Ἐὰν καταφεύγουμε σ᾿ Ἐκεῖνον μὲ πίστη, δὲν ἔχουμε νὰ φοβηθοῦμε τίποτε. Τὸν ἑαυτό μας νὰ φοβόμαστε, μήπως μὲ τὴν τυχὸν ἀμέλεια καὶ τὶς ἁμαρτίες μας δώσουμε δικαιώματα στὸν ἐχθρὸ τῆς ψυχῆς μας. Ἐὰν ὅμως ζοῦμε κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου, ἐὰν εἴμαστε ἑνωμένοι μαζί Του καὶ παραμένουμε μέσα στὴ μάνδρα τῆς Ἐκκλησίας Του, ὅπου δὲν μποροῦν νὰ μποῦν οἱ νοητοὶ λύκοι δαίμονες, εἴμαστε ἀπόλυτα ἀσφαλεῖς.
4. Προσευχὴ καὶ νηστεία
Ὅταν ἀποσύρθηκε ὁ Κύριος σὲ κάποιο σπίτι, Τὸν ρώτησαν ἰδιαιτέρως οἱ μαθητὲς γιατί οἱ ἴδιοι δὲν μπόρεσαν νὰ βγάλουν τὸ δαιμόνιο. Ἐκεῖνος τοὺς ἀπάντησε:
–«Τοῦτο τὸ γένος ἐν οὐδενὶ δύναται ἐξελθεῖν εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ». Αὐτὸ τὸ εἶδος τοῦ δαιμονίου δὲν βγαίνει μὲ κανέναν ἄλλον τρόπο παρὰ μὲ προσευχὴ καὶ νηστεία.
Ἐμεῖς βέβαια δὲν ἔχουμε νὰ βγάλουμε δαιμόνια· ἔχουμε ὅμως πάθη ποὺ πρέπει νὰ νεκρώσουμε. Καὶ ἰδιαίτερα αὐτὴ τὴν περίοδο ποὺ διανύουμε, τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, καλούμαστε νὰ χρησιμοποιήσουμε αὐτὰ τὰ δύο ὅπλα, τὴν προσευχὴ καὶ τὴ νηστεία, τὰ ὁποῖα, ὅταν συνδυάζονται, ἔχουν πολὺ μεγαλύτερη δύναμη. Διότι ἡ νηστεία βοηθάει τὴν προσευχή. Μὲ τὴ νηστεία ὁ νοῦς μπορεῖ νὰ συγκεντρωθεῖ πιὸ εὔκολα καὶ νὰ ὑψωθεῖ πρὸς τὸν Θεό. Ἀντίθετα τὰ πολλὰ καὶ ὡραῖα φαγητὰ ἀποχαυνώνουν τὸν ἄνθρωπο, διεγείρουν τὶς κατώτερες ὁρμὲς τοῦ σώματος καὶ σκοτίζουν τὸν νοῦ.
Ἂς παρακαλοῦμε τὸν Κύριο νὰ αὐξάνει συνεχῶς τὴν πίστη μας καὶ νὰ μᾶς ἀξιώσει νὰ ὁλοκληρώσουμε αἰσίως καὶ καρποφόρως τὸν ἀγώνα τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς.

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (27/03/2022) (ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ) (Μαρκ. η΄ 34 – θ΄1)

αναρτήθηκε στις 26 Μαρ 2022, 4:40 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου   [ ενημερώθηκε 26 Μαρ 2022, 4:41 π.μ. ]


«Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν, καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι»
Σήμερα, Κυριακή Γ΄ τῶν Νηστειῶν, ἡ Ἐκκλησία, μᾶς καλεῖ νά προσκυνήσουμε τόν Τίμιο καί Ζωοποιό Σταυρό τοῦ Κυρίου μας καί Σωτῆρος μας Χριστοῦ. Νά προσκυνήσουμε μέ πίστη καί ἀφοσίωση, τό «Ξύλο τῆς Ζωῆς», τό ὁποῖο μᾶς φωτίζει τό δρόμο πού ὁδηγεῖ στή σωτηρία μας. Προβάλλεται σήμερα, στό μέσο της Μ. Τεσσαρακοστῆς, ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου, γιά νά πάρουμε πνευματική δύναμη, στόν ἀγώνα μας, πρός ἐξάσκηση τῶν χριστιανικῶν μας ἀρετῶν, δηλαδή, τῆς νηστείας καί τῆς προσευχῆς καί μέ τή σταθερή πίστη καί ὑπομονή, νά παλέψουμε κατά τῶν ἐμποδίων πού μᾶς βάζει ὁ διάβολος, γιά ν’ ἀποτύχουμε στήν ἐκτέλεση τῶν θρησκευτικῶν μας καθηκόντων.
Ὁ Συναξαριστής, γιά τό νόημα τῆς ἑορτῆς, τῆς «Σταυροπροσκυνήσεως», ἀναφέρει τήν ἑξῆς διδακτική παράσταση:
«Ὅπως ἀκριβῶς, λέει, ἐκεῖνοι οἱ ὁδοιπόροι, οἱ ὁποῖοι ἔχουν νά δαπανήσουν τραχείαν καί μακράν ὁδόν, κάτω ἀπό τίς καυτές ἀκτίνες τοῦ ἥλιου, ὅταν στό δρόμο βροῦν ἕνα εὐσκιόφυλλο δέντρο, σπεύδουν νά καθίσουν ὀλίγον, γιά νά δροσιστοῦν καί ἀναπαυθοῦν, κατόπιν ἐγείρονται, γιά νά συνεχίσουν τήν πορεία τους, μέ νέες δυνάμεις, ἔτσι καί οἱ πιστοί, ὁδοιπόροι στόν πνευματικό δρόμο τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς, σταματοῦν ἐμπρός στόν Τίμιο Σταυρό, γιά νά λάβουν ἐνίσχυση καί δύναμη πνευματική, γιά νά φθάσουν στό τέλος τοῦ δρόμου τῆς νηστείας καί τῆς προσευχῆς». Ἀλήθεια, πόσο διδακτική εἶναι ἡ παράσταση αὐτή τοῦ Συναξαριστῆ!
Ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου, γιά μᾶς τούς Ὀρθοδόξους, εἶναι τό πιό σεβαστό σύμβολο. Εἶναι τό σύμβολο τῆς θυσίας καί τῆς νίκης. Οἱ Πατέρες, σέ ὅλα τους τά ἔργα ἀναφέρουν, ὅτι: «Ἐάν δέν προϋπῆρχεν ἡ θυσία τοῦ Κυρίου, ἐπί τοῦ Σταυροῦ, δέν θά ἠκολούθη ἡ λαμπροφόρος Αὐτοῦ Ἀνάστασις. Δύο γεγονότα ἀπό τή ζωή τοῦ Χριστοῦ, διά τῶν ὁποίων ἐνικήθη ἡ δύναμη τοῦ ἅδη καί τοῦ σατανᾶ».
Ἡ Σταύρωση τοῦ Κυρίου καί ἡ Ἀνάστασή Του, εἶναι δύο γεγονότα σημαντικῆς Θεολογικῆς σημασίας, γιατί μέσω αὐτῶν ἀποδείχθηκε χωρίς καμιά ἀμφιβολία, ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός. Στήν πίστη αὐτή, ἑδραιώθηκε στή γῆ, ἡ Χριστιανική Θρησκεία καί Ἐκκλησία, μέ κύρος ἀλάθητο καί θεϊκή αὐθεντία.
Ὁ Σταυρός, γιά μᾶς εἶναι τό σύμβολο τῆς αὐταπαρνήσεως καί θυσίας. Μᾶς τό δήλωσε ὁ Κύριος στή σημερινή Εὐαγγελική περικοπή:
«Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἐαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθήτω μοί» (στ. 34). Μιά πρόσκληση πού ἀντηχεῖ σάν ἐγερτήριο σάλπισμα στή σύγχρονη κοινωνία μας. Οἱ Ἄγ. Πατέρες, τό «Ἀπαρνησάσθω ἐαυτόν», ἑρμηνεύουν ὡς ἑξῆς: «Ὡς πιστοί Χριστιανοί δέν θά πρέπει νά σκεπτόμαστε μόνο γιά τούς ἑαυτούς μας. Τά σαρκικά, ἀλλά καί τά πνευματικά, ἀγωνιζόμενοι κατά τῆς ἁμαρτίας καί μέ ὑπομονή νά ὑπομένουμε τά βάσανα καί τίς θλίψεις τῆς ζωῆς καί τίς ἀδικίες τοῦ κόσμου. Ἅς ἔχουμε ὡς παράδειγμα τό βίο τοῦ Κυρίου, πού ἦταν μία συνεχής πράξη ταπεινώσεως καί αὐτοθυσίας. Νά νεκρώσουμε τά πάθη μας. Νά θυσιάσουμε τόν ἐγωισμό μας πού μᾶς ἀπομακρύνει ἀπό τό Θεό καί τούς συνανθρώπους μας».
Σταυρός, εἶναι ἀκόμη καί ἐξάσκηση τῆς ὑπομονῆς σέ ὅλες τίς δυσκολίες τῆς ζωῆς. Σταυρός, εἶναι ἐπίσης, ὅταν οἱ ἄνθρωποι μᾶς διώκουν μέ ψεύτικες κατηγορίες καί ἐμεῖς τίς ὑπομένουμε μέ πίστη, ὑπομονή καί ἐλπίδα. Ζωντανό παράδειγμα γιά ὅλους μας ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, ὁ ὁποῖος δέχθηκε τό φθόνο τῶν συνεπισκόπων του, μέ ἀποτέλεσμα τήν ἐξορία του ἀπό τήν Ἀρχιερατική θέση του στήν Ἀλεξάνδρεια. Κατέφυγε στήν Ἑλλάδα, ὅπου καί ἐδῶ ἀδικήθηκε καί ἔχυσε πολλά δάκρυα. Ὁ Θεός ὅμως εἶδε τήν πίστη του, τήν ὑπομονή του καί τόν βράβευσε, μέ τή χάρη καί τήν εὐλογία τῆς Ἁγιοσύνης.
Ο Μ. Κων/νος, μέ τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ, πού εἶδε στόν οὐρανό, μέ τίς λέξεις «ἐν τούτῳ νίκα», πίστεψε στή δύναμή Του καί κατασκεύασε τό πρῶτο Χριστιανικό λάβαρο. Μέ αὐτό ἐπιτέθηκε καί νίκησε τούς ἐχθρούς του. Μέ τόν Σταυρό ὁπλισμένοι οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, «πάσαν τήν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ ἐπάτησαν καί πάντα τα ἔθνη σαγηνεύσαντες συνήγαγον εἰς τήν Τούτου προσκύνησιν…».
Σταυροπροσκύνηση, δίδαγμα μεγάλο γιά τούς πιστούς. Θυσία καί σταύρωση στό Γολγοθά τῆς ζωῆς. Νηστεία καί προσευχή διαρκῆς.
Νέκρωση τοῦ ἐαυτοῦ μας, ὡς πρός τά βιοτικά. Καύχημά μας ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου, πού μᾶς παρέχει τή δυνατότητα νά ὑπερβοῦμε μέ ἀγάπη καί ὑπομονή, ὅλα τα βάσανα καί τούς πόνους τῆς ζωῆς. Μᾶς ὁδηγεῖ ἀκόμη στήν προσέγγιση καί τήν ἕνωσή μας μέ τόν Βασιλέα τοῦ πόνου, τόν Σωτήρα μᾶς Χριστό. Μᾶς καλεῖ νά γίνουμε καί ἐμεῖς ὄργανα παρηγοριᾶς, γιά τούς ἀδελφούς μας καί τούς ἑαυτούς μας. Ἀμήν!

2022 ΜΑΡΤΙΟΥ 20 - ΚΥΡΙΑΚΗ Β ΝΗΣΤΕΙΩΝ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΙΚΟΥ ΤΗΣ ΚΑΠΕΡΝΑΟΥΜ (Μαρκ. 2, 1-12)

αναρτήθηκε στις 19 Μαρ 2022, 9:16 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου   [ ενημερώθηκε 19 Μαρ 2022, 9:17 π.μ. ]


Ενώ ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός βρισκόταν σε ένα χωριό και δίδασκε, του πήγαν έναν παράλυτο να τον θεραπεύσει. Αλλά δεν υπήρχε τρόπος να ανοίξουν δίοδο ανάμεσα στον κόσμο, για να περάσουν τον άρρωστο. Τόσοι πολλοί άνθρωποι ήταν και με τόση αφοσίωση άκουγαν τον λόγο του Θεού.
Τότε αυτοί που τον μετέφεραν, ανέβηκαν στη στέγη, άνοιξαν τα κεραμίδια και κατέβασαν τον άρρωστο με σχοινιά μπροστά στο Χριστό.
Φανταστείτε αναστάτωση! Τραβούν σχοινιά, μεριάζουν κεραμίδια, ξεκαρφώνουν καδρόνια... Και ο κόσμος ακούνητος προσέχει τον Χριστό.
Ερώτημα: Αν είμαστε εμείς, θα είχαμε την ίδια καλή διάθεση να ακούμε με τόση αφοσίωση τον λόγο του Θεού;
Όχι; Τότε τι μας λείπει εκτός από την καλή διάθεση; Πίστη; Υπομονή; Ταπείνωση; Όλα; Ό,τι και να μας λείπει, κακό είναι.
Πρέπει να καλλιεργούμε τον εαυτό μας, ώστε μέσα στην Εκκλησία την ώρα της προσευχής, όλα να είναι στραμμένα στο Θεό, τίποτε στον κόσμο. Και να είμαστε με τα αυτιά του σώματος και της καρδιάς ανοιχτά. Για να μπει μέσα μας το φως του Θεού.
Θα ελέγξουμε τον Θεό αν τα λέει καλά;
Κατέβασαν λοιπόν τον άρρωστο για ποιό σκοπό; Για να τον θεραπεύσει ο Χριστός. Και ο Χριστός λέει:
-Τέκνον, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου. Παιδί μου, συχωρεμένες οι αμαρτίες σου.
Οι άνθρωποι, όταν άκουσαν τα λόγια αυτά απόρησαν.
-Μα Χριστέ μου, δεν στον φέραμε εδώ για να του συγχωρήσεις τις αμαρτίες. Εμείς φέραμε τον παράλυτο, για να τον κάνεις καλά. Άσ’ τις αμαρτίες στην άκρη. Και πέσε καμιά άλλη κουβέντα. Άπλωσε το χεράκι Σου πάνω του. Σταύρωσέ τον. Διάβασέ του ό,τι θέλεις. Πέσ’ του ό,τι θέλεις. Για την υγεία του, να γίνει καλά.
Ο Χριστός είπε «τέκνον αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου», γιατί ήθελε να μας διδάξει κάτι βαθύτερο. Και εκείνους τότε και εμάς σήμερα. Ότι δηλαδή αιτία της αρρώστιας είναι η αμαρτία. Αν δεν υπήρχε αμαρτία, δεν θα υπήρχαν αρρώστιες. Γιατί ο Θεός έφτειαξε τον άνθρωπο να ζει στον Παράδεισο χωρίς αρρώστιες, χωρίς πίκρες, χωρίς θάνατο. Γι’ αυτό όταν διαβάζουμε τις ευχές στους κεκοιμημένους, και μιλάμε για την Βασιλεία του Θεού, στην οποία θα αποκατασταθεί εκείνο που χάσαμε με την αμαρτία, λέμε «θα πάμε εκεί όπου ουκ έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός, ούτε θάνατος, αλλά ζωή ατελεύτητος».
Αυτό ήθελε ο Θεός. Αλλά ήλθε η αμαρτία και έφερε όλα τα κακά. Και το χειρότερο από όλα τον θάνατο.
Όταν ακούει κανείς τα λόγια αυτά του Χριστού, με τα κριτήρια τα οποία έχει μέσα στο μυαλουδάκι του σαν φτωχός άνθρωπος, λέει: «Άκου πράγματα. Αυτά λένε και οι παπάδες. Όμως άλλη είναι η πραγματικότητα».
Αδελφέ μου. Την σοφία σου την βάζεις ίσα με την σοφία του Θεού; Και πας να ελέγξεις τον Θεό αν τα λέει καλά; Και να του πεις ότι κάνει λάθος; Αυτό δεν είναι κάτι το πολύ στραβό; Δεν είναι απιστία; Δεν είναι τύφλωση;
Λέει ο Χριστός: Προϋπόθεση και αρχή και αιτία της αρρώστιας, είναι η αμαρτία. Εάν δεν σβήσει ο άνθρωπος από μέσα του την αμαρτία, που είναι η αρρώστια της ψυχής, ούτε το σώμα θεραπεύεται.
Μα υπάρχει αρρώστια της ψυχής; Και τι είναι;
Όταν έχουμε κάτι, πηγαίνουμε στο γιατρό. Τι έχουμε, δεν ξέρουμε.
Καταλαβαίνουμε μόνο ότι δεν πάμε καλά. Γιατί έχουμε ατονία, γιατί μας πονάει κάτι κτλ. Πάμε στο γιατρό και εκείνος μας το λέει. «Αυτό έχεις». Μερικές φορές, άλλο νομίζουμε ότι πονάει, άλλο πονάει στην πραγματικότητα. Έτσι βρίσκει ο γιατρός.
Άλλο σκεπτόμαστε ότι μας φταίει, άλλο βρίσκει ο γιατρός ότι φταίει. Γιατί το βρίσκει ο γιατρός; Γιατί ξέρει καλύτερα από μας…
Και στα πνευματικά το ίδιο συμβαίνει.
Υπάρχει ένας άνθρωπος που υπολογίζει ότι κάτι τον πονάει, εσωτερικά, πνευματικά, αλλά κάτι άλλο πονάει πιο πολύ. Και πρέπει να καταφύγει σε έναν έμπειρο πνευματικό γιατρό. Για να τον βοηθήσει να ελευθερωθεί πραγματικά από την αρρώστια της ψυχής του. Εκείνοι που δεν πηγαίνουν σ’ αυτό τον πνευματικό γιατρό της Εκκλησίας, τον εξομολόγο, κάνουν λάθος εις βάρος του εαυτού τους.
Μη παραμελείτε τα τσεκ απ. Σώζουν ψυχές
Τι λένε οι γιατροί όταν μιλάνε για την υγεία;
-Δεν κάνεις καλά που δεν προσέχεις τον εαυτό σου.
Και τονίζουν κατηγορηματικά: «Πότε-πότε να κάνετε ένα τσεκ απ». Και κάνει καμιά φορά ο άνθρωπος την εξέταση και ενώ δεν υποψιαζόταν τίποτε, του βρίσκουν τις χειρότερες αρρώστιες.
Ας μεταφερθούμε στα πνευματικά. Φανταζόμαστε τον εαυτό μας υγιή, αλλά δεν είμαστε. Λένε οι άγιοι Πατέρες: Όσο πιο πολύ ο άνθρωπος φαντάζεται τον εαυτό του, ότι δεν έχει ανάγκη από πνευματικό γιατρό και από πνευματική θεραπεία των ασθενειών της ψυχής του, τόσο πιο πολύ είναι άρρωστος.
Υπάρχει ακόμη μια περίπτωση ασθένειας που ο άρρωστος νομίζει πως είναι πιο καλά απ’ όλους τους άλλους. Όλους τους άλλους τους νομίζει άρρωστους. Ε, αυτός είναι για δέσιμο. Γιατί όταν ο άνθρωπος χάσει τα λογικά του, έχει τους άλλους τρελούς, ανόητους, παράλυτους. Αλλά εκείνος είναι για δέσιμο. Και μάλιστα για εντατική παρακολούθηση.
Κάτι ανάλογο γίνεται και με την ψυχή μας. Μερικές φορές είμαστε άρρωστοι και δεν θέλουμε να το καταλάβουμε. Αλλά ο Χριστός, μας ξέρει καλύτερα, βλέπει καλύτερα και είναι ο μόνος σοφός ιατρός που μπορεί να μας διδάξει. Και κάθε άνθρωπος που παίρνει από την σοφία του Χριστού και την βάζει μέσα στην καρδιά του, αποκτά «μάτια Χριστού» και βλέπει βαθύτερα.
Οι ιερείς, έχουν την σοφία του Χριστού και γι’ αυτό διδάσκουν την αληθινή σοφία στον κόσμο. Όποιος προσθέτει στη σοφία του Χριστού κάτι δικό του, τα χαλάει. Γι’ αυτό λέμε: «Όσο πιο πολύ δείχνει ο άνθρωπος εμμονή, σταθερότητα, εμπιστοσύνη 100% στα λόγια του Χριστού, τόσο περισσότερο γεμίζει η καρδιά του από την χάρη του Αγίου Πνεύματος. Και γι’ αυτό λέμε, ότι η ορθόδοξη πίστη είναι να μένουμε 100% αφοσιωμένοι σ’ αυτά που είπε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός».
Λέγει ο Χριστός: «Προσέξετε τις αρρώστιες της ψυχής. Ζητείστε την κάθαρση και την θεραπεία της αρρώστιας της ψυχής». Και ερχόμαστε στην Εκκλησία για να τον παρακαλέσουμε να μας δώσει χάρη, έλεος και θεραπεία. Να κοινωνήσουμε τα άχραντα μυστήρια, το σώμα και το αίμα τού Χριστού. «Εις ίασιν ψυχής και σώματος». Δεν είναι μόνο για θεραπεία της ψυχής. Και το σώμα να θεραπευθεί. Γιατί με τη χάρη του Θεού όλα γίνονται.
Διαβάζουμε στις Επιστολές του αποστόλου Παύλου: Στην Κόρινθο, εκείνη την εποχή, που ζούσε ακόμη ο απόστολος Παύλος, ένας χριστιανός, έκανε μια μεγάλη αμαρτία. Αιμομιξία. Φοβερή αμαρτία. Και ο απόστολος Παύλος τι είπε; Στον άνθρωπο αυτό, να βάλλετε μεγάλο επιτίμιο». Γιατί άγιε απόστολε;
Εξηγεί. Ένα από τα δυό πρέπει να πεθάνει.
Ή η σάρκα, για να ζήσει η ψυχή. Ή η ψυχή, και θα ζήσει η σάρκα.
Τι προτιμάτε;
Το θέλημα του σώματος θα κάνετε, την αμαρτία, και θα αφήσετε να πεθάνει η ψυχή, ή θα νεκρώσετε το σώμα για την αμαρτία και θα του πείτε stop, δεν επιτρέπεται να προχωράς έτσι; Γιατί διαφορετικά θα πεθάνει πνευματικά ο άνθρωπος. Θα πεθάνει η ψυχή του.
Σ’ αυτό το δίλημμα ποιός άνθρωπος που έχει επίγνωση τι είναι ο Θεός, τι είναι ψυχή, τι είναι Βασιλεία του Θεού, μπορεί ποτέ να προτιμήσει τις πράξεις τού σώματος, να τους δώσει προτεραιότητα και να έρθει έτσι θάνατος της ψυχής; Δεν θα προτιμήσει χίλιες φορές, να κόψει με το μαχαίρι την αμαρτία, για να μείνει ενώπιον του Θεού καθαρός, και να μπορέσει να έχει ελπίδα ότι θα πάει στην αιώνια ζωή;
Εάν δεν το κάνει, ε τότε, ή πίστη δεν έχει, ή κουκούτσι μυαλό δεν έχει, ή θέληση δεν έχει. Για φαντασθείτε, να ξέρεις την αλήθεια και να μην έχεις θέληση. Να μην μπορείς να σφίξεις το μπράτσο της ψυχής σου, να πεις «όχι». Υπάρχει πιο άθλιο ον επάνω στη γη;
Τήρησε τις υποδείξεις του γιατρού σου
Ερχόμαστε στην Εκκλησία να παρακαλέσουμε τον Χριστό να μας δίνει φωτισμό και δύναμη να αγωνιζόμαστε εναντίον του κακού. Και να μας δώσει φάρμακα. Τα φάρμακα τι κάνουν; Βοηθούν τον άνθρωπο να γίνει καλύτερα. Δυναμώνουν ορισμένα μέλη του σώματος να αντιδράσουν στο δηλητήριο, στο μικρόβιο, σε ό,τι άσχημο και να υπάρχει μέσα μας. Να αμυνθεί ο οργανισμός, να γίνει καλά.
Για να επιτύχουμε αυτό το πράγμα, παίρνουμε το φάρμακο, όπως μας λέει ο γιατρός.
Κάποια φορά, πάει μια απλή γυναίκα στο γιατρό, για να της δώσει αγωγή. Και ο γιατρός της έδωσε φάρμακα και οδηγίες.
-Δύο την ημέρα. Ένα το πρωί και ένα το βράδυ.
Αλλά η απλή γυναικούλα, έκανε την σκέψη, «γιατί να τα παίρνω ένα-ένα, και να αργήσει το καλό να ρθει. Να τα πάρω όλα μαζί, για να ρθει το καλό γρήγορα». Πήρε λοιπόν τα χάπια, όλο το κουτί, τα κατάπιε, αλλά αντί να γίνει καλά, πέθανε.
Τι μας λέγει αυτό; Μέσα στην Εκκλησία και στα όσα λέει ο Θεός, δεν κάνουμε κατά την κρίση μας αυθαιρεσίες. «Έτσι το βλέπω εγώ. Έτσι το θέλω καλύτερα».
Όχι έτσι. Αλλά όπως το διδάσκουν οι νόμοι της Εκκλησίας. Και ρωτάμε τον ιερέα: «Πώς θα το κάνουμε παππούλη αυτό; Πώς εκείνο;»
Λέει ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: «Ό,τι δεν γίνεται μέσα στην Εκκλησία και δεν το λέει ο παπάς είναι του διαβόλου. Εκείνα που γίνονται μέσα στην Εκκλησία να τα εμπιστεύεστε με όλη σας την καρδιά».
Ας παρακαλούμε τον Θεό, να μας βοηθάει να νεκρώνουμε τις πράξεις του σώματος, για να ζει η ψυχή και να έχουμε ελπίδα αιώνιας ζωής. Αμήν.

Κυριακή της Ορθοδοξίας.

αναρτήθηκε στις 12 Μαρ 2022, 8:16 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου   [ ενημερώθηκε 12 Μαρ 2022, 8:16 π.μ. ]


Η πρώτη Κυριακή της μεγάλης Τεσσαρακοστής είναι αφιερωμένη στη νίκη της Ορθοδοξίας εναντίον της εικονομαχίας και όλων των αιρέσεων.

Πριν από δώδεκα αιώνες επί εκατό χρόνια αναστατώθηκε η χριστιανοσύνη για το ζήτημα των ιερών εικόνων.

Η αφορμή και το πρόσχημα ήταν η προσκύνηση των Ιερών εικόνων, η αίρεση όμως είχε βαθύτερες ρίζες, κι όπως είπε ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, ήταν μια «αθεωτάτη μεταστοιχείωσις των απάντων», απέβλεπε δηλαδή σε μια γενική ανατροπή της Εκκλησίας.

Ήταν μια ατυχής ανάμιξη του Κράτους στα πράγματα της ’Εκκλησίας, σαν εκείνες που πολλές φορές δυστυχώς έγιναν στην Ιστορία, εξαιτίας των οποίων πάντα η Εκκλησία επλήρωσε ξένες αμαρτίες.

Η εικονομαχία, ήταν μια από τις πιο δραματικές περιπέτειες της Εκκλησίας, όταν το Κράτος ήλθε σε σύγκρουση μαζί της.

Φανερά μεν ήταν το ζήτημα των εικόνων, στην ουσία όμως, γιατί το Κράτος ήθελε μια ριζικότερη αλλαγή και μεταρρύθμιση των εκκλησιαστικών πραγμάτων.

Στο τέλος νίκησε πάλι η Εκκλησία και επικράτησε η ορθή πίστη· γιατί πάντα η Εκκλησία νικά, όταν αγωνίζεται για τα δίκαια του Θεού.

Σ’ εκείνη λοιπόν τη νίκη και γενικά στους αγώνες και στο θρίαμβο της Ορθοδοξίας είναι αφιερωμένη η σημερινή εορτή.

Η ορθόδοξη πίστη μας είναι η πολύτιμη κληρονομιά των πατέρων μας.

Γι’ αυτό πρέπει να το έχουμε καύχηση πως είμαστε ορθόδοξοι χριστιανοί και να το θεωρούμε ιερότατο χρέος μας να φυλάμε και να υπερασπίζουμε την Ορθοδοξία μας.

Γιατί από τα παλιά χρόνια είναι πολλοί οι εχθροί της Ορθοδοξίας, και τώρα τελευταία πλήθυναν περισσότερο. Μέσα στη μεγάλη ακαταστασία του καιρού μας σε όλο τον κόσμο, πλήθυναν και οι εχθροί της Εκκλησίας. Αυτό κατάντησε πια κοινός τόπος· όλοι το ίδιο λένε και επαναλαμβάνουν, ότι πλήθυναν οι εχθροί της Εκκλησίας και ότι η Εκκλησία αντιμετωπίζει έναν νέο διωγμό. Αυτό είναι βέβαια αλήθεια, μα δεν είναι ανάγκη να λέγεται, ούτε και να μας τρομάζει γιατί κλήρος της Εκκλησίας είναι να διώκεται. Ο Ιησούς Χριστός το είπε καθαρά στους Αποστόλους, ότι «ει εμέ εδίωξαν και ημάς διώξουσι». Οι καλύτερες και οι ενδοξότερες ημέρες της Εκκλησίας είναι οι ημέρες των διωγμών. Το οδυνηρό στον καιρό μας είναι ότι η Εκκλησία δεν διώκεται από την ειδωλολατρία, αλλά από τους ίδιους τους χριστιανούς. Οι Χριστιανικοί λαοί, σαν και να κουράστηκαν να σηκώνουν το σταυρό του Κυρίου, που στ’ αλήθεια δεν τον σήκωσαν ποτέ, βιάζονται να ξαναγυρίσουν στην ειδωλολατρία. Οι σημερινοί εχθροί της Εκκλησίας δεν είναι ξένοι, είναι δικοί της άνθρωποι και βαπτισμένοι χριστιανοί. Αυτή είναι η σύγχρονη δραματική περιπέτεια της Εκκλησίας, ότι βρίσκεται αντιμέτωπη σε μια νέα εσωτερική εικονοκλαστική εξέγερση.

Όταν εδώ λέμε Εκκλησία, εννοούμε την Ορθόδοξη Εκκλησία. Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι «η μία, αγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία»· αυτή είναι η Εκκλησία της αποστολικής και πατερικής παράδοσης, αυτή είναι η κιβωτός της σωτηρίας μας. Είναι γνωστά τα λόγια του Συνοδικού, που διαβάζεται σήμερα στη Λιτανεία· «Αύτη η πίστις των Αποστόλων, αύτη η πίστις των Πατέρων, αύτη η πίστις των Ορθοδόξων, αύτη η πίστις την Οικουμένην εστήριξε». Και είναι γνωστό στην ιστορία πως η Ορθοδοξία στήριξε την Οικουμένη, όσο κι αν αυτό αμφισβητήθηκε πρώτ’ από τους ξένους κι ύστερα κι από εμάς τους ίδιους, που είναι αλήθεια πως άρχισε να μας βαραίνει η Ορθοδοξία. Η Οικουμένη, για την οποία ομιλεί το Συνοδικό, είναι ο τότε πολιτισμένος κόσμος, ο πριν από το σχίσμα χριστιανικός κόσμος, που συμπίπτει σχεδόν με τη Βυζαντινή αυτοκρατορία. Πώς μπορούμε να αρνηθούμε την εθνική μας ιστορία; Πώς μπορούμε να αμφισβητήσουμε το σπουδαίο έργο της Εκκλησίας στη διάσωση και την αναβίωση του Ελληνισμού; ‘Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, τετρακόσια χρόνια πριν από την εικονομαχία, στην ατυχή εκείνη απόπειρα του Ιουλιανού, για να ξαναγυρίσει ο κόσμος στην Ειδωλολατρία, έλεγε κι έγραφε τα εξής· «… τοις χριστιανών  πράγμασι τα Ρωμαίων συνηύξησε», και «το πειράσθαι τα χριστιανών μετατιθέναι και παρακινείν ουδέν έτερον ή την Ρωμαίων παρασαλεύειν αρχήν…». Το ρωμαϊκό κράτος, που στην Ανατολή ήταν πια Ελληνικό, είχε φτάσει σε ακμή, χάρη στην επικράτηση των χριστιανών, και κάθε απόπειρα εναντίον της Εκκλησίας θα ήταν σε βάρος του κράτους. Ύστερα από χίλια τετρακόσια χρόνια, περιοδεύοντας από τόπο σε τόπο στη στεριά και στα νησιά και ξυπνώντας τη συνείδηση των υποδούλων Ελλήνων Ορθοδόξων, το ίδιο θα φωνάζει ο Κοσμάς ο Αιτωλός· «Εάν απολέσωμεν την Ορθοδοξία μας, θα χάσουμε και την ελευθερίαν μας». Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος στη μετακίνηση των εκκλησιαστικών πραγμάτων έβλεπε την πτώση του κράτους. Ο Κοσμάς ο Αιτωλός στη φύλαξη της Ορθοδοξίας έβλεπε την ανάσταση του Γένους και την επανάκτηση της εθνικής ελευθερίας· ο οραματισμός του και ο μέχρι, θανάτου αγώνας του δικαιώθηκαν,

Είναι αρχαίο αξίωμα των Ιερών Πατέρων της Ορθοδοξίας ότι έξω από την Εκκλησία δεν υπάρχει ορθή πίστη και δεν υπάρχει σωτηρία. Όποιος θέλει να είναι χριστιανός πρέπει να ανήκει στην Εκκλησία, κι οποίος θέλει τη σωτηρία του πρέπει να ξέρει πως μόνο μέσα στην Εκκλησία σώζεται. Χριστιανός θα πει άνθρωπος της Εκκλησίας, μέλος του σώματος του Χριστού, που είναι η Εκκλησία. Είναι πολλοί, που στα χαρτιά λέγονται χριστιανοί ορθόδοξοι, αλλά την Εκκλησία δεν την ξέρουν, γιατί θαρρούν πως δεν τους χρειάζεται.

Πιστεύουν πως αρκεί να είναι καλοί άνθρωποι και πείθουν τον εαυτό τους πως πραγματικά είναι καλοί. Το Χριστιανός δεν τους λέγει τίποτε ούτε το καταλαβαίνουν, φτάνει όμως που πιστεύουν πως είναι καλοί άνθρωποι, αφού και οι άλλοι τους βλέπουν για καλούς ανθρώπους. Η αλήθεια είναι πως δεν τους έπιασε ποτέ η ανθρώπινη δικαιοσύνη, κι αυτό είναι αρκετό για να μην μπορεί κανείς να πει πως δεν είναι καλοί άνθρωποι. Ως εκεί φτάνει η αρετή πολλών από κείνους που λέγονται χριστιανοί, αλλά δεν έχουν σχέση με την Εκκλησία. Κι αυτοί οι άνθρωποι, που είναι πάντα απόντες, είναι πρώτοι και καλύτεροι στη δύσκολη ώρα της Εκκλησίας· συντάσσονται πρόθυμα με τους εχθρούς, μ’ εκείνους που ενώ ζητούν τον αφανισμό της Εκκλησίας προφασίζονται πως τάχα θέλουν το καλό και την ανύψωσή της. Αυτοί λοιπόν οι λεγόμενοι χριστιανοί είναι ο πρώτος εχθρός της Ορθοδοξίας. Γιατί πως έχει εχθρούς η Εκκλησία είναι γνωστό, μα να την πολεμούν τα παιδιά της, αυτό είναι από τα πιο αβάσταχτα στον κόσμο.

Οι χριστιανοί, που μπορεί και να μην είναι από τους λεγόμενους καλούς ανθρώπους, είναι και μένουν μέσα στην Εκκλησία και παλέβουν να γίνουν καλοί με τη χάρη του Θεού. Οι άνθρωποι φτιάχνονται στην Εκκλησία, με τον δικό τους πνευματικό αγώνα και με τη θεία χάρη, που αναπληρώνει τα ελλείποντα και θεραπεύει τα ασθενή. Σαν το πρόβατο που ξεκόβει από την ποίμνη του, οι άνθρωποι έξω από την Εκκλησία χάνονται, κι ας θαρρούν κι ας φαίνονται πως προκόβουν στη ζωή. Ο κόσμος πραγματικά καλυτερεύει, όταν μέσα μας ριζώνει ο φόβος του Θεού και εδραιώνεται η αληθινή πίστη. Γιατί η πίστη δεν είναι μια θεωρητική γνώμη, αλλά η δύναμη μέσα μας, που μας φτερώνει και ανεβάζει ως τον ουρανό. Οι άνθρωποι σέρνονται στη γη, γιατί δεν έχουν μέσα τους πίστη, αληθινή και ορθόδοξη πίστη.

Μα όλοι που λέγονται και δεν είναι χριστιανοί, όλοι όσοι δεν θέλουν να ξέρουν την ’Εκκλησία, ένα πράγμα πρόχειρα και για δικαιολογία τους προφασίζονται· «Και, τί καλό τάχα υπάρχει στην Εκκλησία;». Κι όταν το λένε αυτό, εννοούν κυρίως τον ιερό κλήρο. Πολλοί, κι όταν θέλουν να λένε πως είναι χριστιανοί, εννοούν το χριστιανισμό σαν κάτι έξω από την Εκκλησία, σαν κάποια θρησκευτική φιλοσοφία, στην οποία δεν έχει καμιά θέση η ιεροσύνη της Εκκλησίας. Αλλά πρέπει να εξηγήσουμε εδώ πως η Εκκλησία δεν είναι μόνο ο ιερός κλήρος, αλλά και ότι Εκκλησία χωρίς ιεροσύνη «ου καλείται». Όλοι εμείς όσοι λάβαμε το άγιο Βάπτισμα, όσοι κοινωνούμε το σώμα και το αίμα του Κυρίου, όσοι «ομοθυμαδόν» συναγμένοι προσευχόμαστε και λατρεύουμε τον αληθινό και ζώντα Θεό και «σωτήρα απεκδεχόμεθα Κύριον Ιησούν Χριστόν», όλοι εμείς είμαστε η Εκκλησία, ο λαός του Θεού, το σώμα του Χριστού. Κατηγορούν την Εκκλησία οι εχθροί της, όχι μόνο όσοι είναι έξω από την Εκκλησία, μα και πολλοί από κείνους, που λέγονται χριστιανοί και θαρρούν πως Εκκλησία είναι μόνο ο ιερός κλήρος, κατηγορούν λοιπόν την Εκκλησία και λένε· «Τί καλό τάχα υπάρχει στην Εκκλησία;». Βλέπουν τις ατέλειες και τα σφάλματα των ανθρώπων, ακόμα και των ιερέων, και διατυπώνουν έτσι το ερώτημα, που άγει μόνο του στο αρνητικό συμπέρασμα. Μα θα πρέπει εδώ ανυπόκριτα και με τόλμη να κηρύξουμε πως και οι άγιοι δεν είναι αναμάρτητοι, γιατί, αναμάρτητος είναι μόνο ο Θεός· άγιοι είναι οι αμαρτωλοί, που παλέβουν να νικήσουν την αμαρτία τους.

Πρέπει όμως όλοι εμείς, ο κλήρος και ο λαός της Εκκλησίας να αναλογιστούμε τη μεγάλη μας ευθύνη απέναντι στην Ορθοδοξία. Μήπως για μας πολλές φορές οι εχθροί κατηγορούν την Εκκλησία, μήπως εξαιτίας μας υβρίζεται η πίστη, μήπως για μας βλασφημείται το όνομα του Θεού; Εμείς λοιπόν ας προσέχουμε, ας φοβούμαστε το Θεό κι ας ντρεπόμαστε τους ανθρώπους και, αν ο Θεός το ανέχεται, οι εχθροί ας κάνουν το έργο τους εναντίον της Εκκλησίας, που φαίνεται πως αυτό το έργο δεν θα σταματήσει ποτέ. Όλοι οι εχθροί της Εκκλησίας είναι άνθρωποι τόσο περισσότερο πανούργοι όσο και δειλοί. Δεν τολμάνε να τα βάλουν ανοιχτά με την Εκκλησία, αλλά υποκρίνονται ότι τάχα ενδιαφέρονται για την Εκκλησία και για την ανύψωσή της. Ψάχνουν λοιπόν για να βρουν τρωτά μεταξύ των κληρικών και με όλα τα μέσα διαφημίζουν σκάνδαλα σε βάρος των ιερέων για να δημιουργήσουν εντυπώσεις και να κλονίσουν την πίστη και την εμπιστοσύνη των χριστιανών προς την Εκκλησία. Εφαρμόζουν τη γνωστή τακτική, για την οποία λέγει ο Προφήτης· «Πατάξω τον ποιμένα και διασκορπισθήσονται τα πρόβατα της ποίμνης». Εμείς λοιπόν, όσοι πιστεύουμε στη μητέρα μας Εκκλησία και την αγαπάμε, δεν έχομε άλλον καλύτερο τρόπο για να αμυνθούμε παρά, καθώς γράφει ο Απόστολος, να «περιπατώμεν αξίως του Ευαγγελίου». Ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης, δεν μυκτηρίζεται, αλλά και δεν χαρίζεται· ο Απόστολος το γράφει καθαρά, ότι «αποκαλύπτεται οργή Θεού απ’ ουρανού επί πάσαν ασέβειαν και αδικίαν ανθρώπων, των την αλήθειαν εν αδικία κατεχόντων». Στο σημείο αυτό θα πρέπει να προσέξουμε και να θυμηθούμε μήπως κάτι μας λέγει η ιστορία στο πρόσφατο παρελθόν. Ποιός τάχα ευθύνεται για την τωρινή δοκιμασία της Ορθοδοξίας σε όλη την Ανατολή; Μακάρι να μπορούσαμε ανοιχτά και ανεπιφύλακτα να πούμε σε κάθε εχθρό και κατήγορο· «Έρχου και ίδε».

Αξίωμα των ιερών Πατέρων της ’Ορθοδοξίας είναι το «πράξις θεωρίας επίβασις». Αυτό θα πει ότι στην Εκκλησία ο λόγος στηρίζεται επάνω στην πράξη. Τίποτε θεωρητικό, τίποτε φτιαγμένο στο μυαλό του ανθρώπου, τίποτε έξω από τα πράγματα και τη ζωή δεν υπάρχει στην Εκκλησία. Η πίστη, η θεολογία, το Ευαγγέλιο, όλα είναι κήρυγμα γεγονότων. Η Ορθοδοξία είναι ένα γεγονός, μια ζωή και μια παράδοση στο πέρασμα των αιώνων. Ορθοδοξία είναι η ορθή και σωστή δοξολογία του Θεού, η λογική λατρεία και στη σύναξη της Εκκλησίας και στη βιωτή των πιστών. Εορτάζοντας και σήμερα τη νίκη της Ορθοδοξίας εναντίον της εικονομαχίας και όλων των αιρέσεων, εύκαιρο είναι να δώσουμε άλλη μια φορά και να ανανεώσουμε την παλαιά υπόσχεση· Δεν θα σε απαρνηθούμε, αγαπητή μας Ορθοδοξία· δεν θα σε ψευτίσουμε, ιερή και σεβαστή κληρονομιά των πατέρων μας· «Ουκ απαρνησόμεθά σε, φίλη Ορθοδοξία· ου ψευσόμεθά σε, πατροπαράδοτον σέβας». Αμήν.

Κήρυγμα Κυριακής της Τυρινής

αναρτήθηκε στις 5 Μαρ 2022, 3:45 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου   [ ενημερώθηκε 5 Μαρ 2022, 3:45 π.μ. ]


Η εξορία των πρωτοπλάστων από τον παράδεισο.
Η νηστεία: Η άνοιξη της ζωής μας.
Κυριακή της Τυρινής σήμερα, αγαπητοί, και η Εκκλησία μας θυμίζει την εξορία των πρωτοπλάστων από τον Παράδεισο. Εκείνη παρέβησαν την θεϊκή εντολή της νηστείας, έφαγαν από το δέντρο της γνώσεως του καλού και του κακού - με την εισήγηση και την συμβουλή και το βιασμό του Σατανά – και από τότε έχασαν τη σχέση αγάπης με τον Κύριο, γέμισα σκοτάδι και κακό, και μπήκαν στην πορεία του θανάτου και της φθοράς και της απάτης. Και ο Κύριος, για να αισθανθούν το μεγάλο κακό, το οποίο έκαμαν, τους εξόρισε από τον Παράδεισο. Και έτσι ερχόμενοι επάνω στη γη, κατάλαβαν - με την πικρή πια εμπειρία - το πόσο κακό έκαναν στον εαυτό τους, στο ανθρώπινο γένος και στην πλάση.
Και η Εκκλησία μας, επειδή αύριο αρχίζει η Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή, με το άγιο Ευαγγέλιο που ακούσαμε, μας βάζει στην ουσία της νηστείας. Η νηστεία είναι η πρώτη εντολή, που έδωσε ο Θεός στον Παράδεισο. Και τώρα ο Ίδιος ο Θεάνθρωπος, επάνω στο όρος των Μακαρισμών, μας ομιλεί γι' αυτήν. Η νηστεία ελευθερώνει τον άνθρωπο. Και η νηστεία είναι κυρίως πνευματική και λιγότερο υλική, που χρειάζεται σίγουρα κι αυτή για τους δυναμένους.
Μας λέει το Ευαγγέλιο, ο Ίδιος δηλαδή ο Χριστός, ότι «εάν συγχωρήσετε τους ανθρώπους, θα σας συγχωρήσει και ο Θεός. Εάν δεν τους συγχωρήσετε, ούτε ο Θεός θα σας συγχωρήσει».
Η μνησικακία - και κάθε κακία - είναι βάρος και αρρώστια και χειμώνας για την ψυχή όταν προσπαθήσουμε, με τη Χάρη του Θεού, να συγχωρήσουμε τους αδελφούς μας ανθρώπους, - άλλωστε κι εμείς αμαρτωλοί είμαστε και φταίμε και στο Θεό και σ’ αυτούς και στην πλάση - τότε φεύγει από πάνω μας αυτό το βάσανο, αυτός ο χειμώνας που προείπαμε, και έρχεται άνοιξη. Να, γιατί φέρνει η νηστεία άνοιξη στην ψυχή. Κι ένας που είναι άκακος και μη εκδικητικός και συγχωρών, κοιμάται σαν παιδί και νιώθει ανάλαφρα, σαν άγγελος.
Και στη συνέχεια ο Κύριος μας λέει και για ένα άλλο είδος νηστείας: Τη φιλοδοξία και την ανθρωπαρέσκεια. Ο άνθρωπος φτιάχτηκε για τη δόξα του Θεού, αλλά σαν έπεσε, όπως προαναφέραμε, τα έχασε όλα. Και γι’ αυτό η Εκκλησία ορίζει να απέχουμε από τη φιλοδοξία και από την ανθρωπαρέσκεια, που είναι μεγάλοι τύραννοι. Το βλέπουμε ήδη. Όταν τα έχουμε στην ψυχή μας, όπως και την κακία που προείπαμε, υποφέρουμε, χειμαζόμεθα, ταλαιπωρούμεθα. Ενώ, αν είμαστε απλοί και ταπεινοί, όπως ορίζει το Ευαγγέλιο και έκαναν οι άγιοι, έχουμε μέσα μας την ελευθερία του αγίου Πνεύματος, έχουμε μέσα μας την άνοιξη της Εκκλησίας.
Και τέλος, ο Κύριος μας λέγει και για τη νηστεία των υλικών αγαθών, τα οποία είναι πρόσκαιρα και φθαρτά, και τα οποία φτιάχτηκαν για να μας υπηρετήσουν και όχι να τα υπηρετούμε και να τα κάνουμε, από μέσα προς σωτηρίαν, αφεντικά και τυράννους.
Και τελειώνοντας, το άγιο Ευαγγέλιο μας λέει: "Όπου είναι ο θησαυρός σας, εκεί είναι και η καρδιά σας". Μακάρι ο θησαυρός μας να 'ναι ο Χριστός, η καλοσύνη, η αγάπη, η Χάρις Του, η Εκκλησία Του, και τότε έχουμε πολλά να κερδίσουμε.
Καλή Σαρακοστή και Καλή Ανάσταση!

1-10 of 1237