αναρτήθηκε στις 19 Οκτ 2019, 8:36 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 19 Οκτ 2019, 8:37 π.μ.
]
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ: Λουκ. η΄ 27-39
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ : Εφεσ. β' 4 - 10
1.
«Καμία σχέση μ᾿ Ἐσένα»!
Στὸ
Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα αὐτῆς τῆς Κυριακῆς ἀκοῦμε τὸ θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ
δαιμονιζομένου τῶν Γαδαρηνῶν. Στὴ χώρα αὐτὴ ὑπῆρχε ἕνας δαιμονισμένος ποὺ εἶχε
κυριευθεῖ ἀπὸ πολλὰ δαιμόνια καὶ ἦταν ὁ φόβος καὶ ὁ τρόμος τῆς περιοχῆς: Γύριζε
γυμνὸς καὶ κατοικοῦσε στὰ μνήματα. Τὸν ἔδεναν μὲ ἁλυσίδες καὶ δεσμά, ἀλλὰ αὐτὸς
τὰ ἔσπαζε καὶ ἔφευγε στὴν ἔρημο. Μόλις λοιπὸν εἶδε τὸν Κύριο, ἔπεσε στὰ πόδια
Του καὶ φώναξε – δηλαδὴ φώναξαν τὰ δαιμόνια ποὺ ἦταν μέσα του:
–«Τί
ἐμοὶ καὶ σοί, Ἰησοῦ υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου; δέομαί σου, μή με βασανίσῃς». Τί
σχέση ὑπάρχει ἀνάμεσα σ᾿ ἐμένα καὶ σ᾿ Ἐσένα, Ἰησοῦ Υἱὲ τοῦ ὕψιστου Θεοῦ; Σὲ
παρακαλῶ, μὴ μὲ βασανίσεις. Δηλαδή: Μὴ μοῦ ἐπιβάλεις ἀπὸ τώρα τὴν τιμωρία νὰ
κλειστῶ στὸν Ἅδη.
Τὸ
εἶπε αὐτό, διότι ὁ Κύριος εἶχε δώσει ἐντολὴ νὰ βγοῦν τὰ δαιμόνια ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο.
Οἱ
δαίμονες ἀναγνωρίζουν τὴ θεότητα τοῦ Κυρίου καὶ τὴν ἀπόλυτη κυριαρχία Του ἐπάνω
τους· γνωρίζουν ὅτι τελικὰ θὰ τιμωρηθοῦν· καὶ ὅμως δὲν μετανοοῦν, ἀλλὰ ἀναφωνοῦν:
«Τί ἐμοὶ καὶ σοί;». Τί σχέση ἔχουμε μὲ Σένα; Δηλαδὴ δὲν θέλουμε νὰ ἔχουμε καμία
σχέση μαζί Σου. Μὲ αὐτὴ τὴν κραυγή τους ἐκφράζουν τὴν ἀθεράπευτη πλέον ἀμετανοησία
καὶ ὑπερηφάνειά τους, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀπελπισία τους. Γνωρίζουν, ἀλλὰ δὲν
διορθώνονται.
Τὸ
ἴδιο φρόνημα – ἀλίμονο! – ἔχουν καὶ ὅσοι συνειδητὰ ἀρνοῦνται τὸν Θεὸ καὶ τὸν
Νόμο Του. «Ἀπόστα ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὁδούς σου εἰδέναι οὐ βούλομαι», λέει ὁ ἀσεβὴς στὴν
Παλαιὰ Διαθήκη (Ἰὼβ κα´ [21] 14). Φύγε ἀπὸ μένα, Θεέ· δὲν θέλω νὰ ξέρω τὸ
θέλημά Σου.
Ἐμεῖς
μὲ τὴν Χάρι τοῦ Θεοῦ δὲν εἴμαστε ἄθεοι οὔτε ἀσεβεῖς· πέφτουμε ὅμως καθημερινὰ σὲ
ἁμαρτίες, καὶ εἶναι δυνατὸν κάποτε, ἂν δὲν προσέξουμε, νὰ ἐπιμείνουμε στὴν
πτώση μας, εἴτε εἶναι αὐτὴ ὁ θυμός ἢ ἡ μνησικακία, ἡ κατάκριση, ἡ ἀδικία, ἡ
κλοπή, ἡ ἔκτρωση… Τὸ συντομότερο νὰ μετανοοῦμε γιὰ τὴν πτώση μας καὶ νὰ ἀγωνιζόμαστε
γιὰ τὴ διόρθωσή μας, μὴν τυχὸν ἡ πληγή μας γίνει ἀθεράπευτη.
2. Ἡ
θαυμαστὴ μεταβολὴ
Ὁ
Κύριος ἔδωσε ἄδεια στὰ δαιμόνια νὰ κυριεύσουν τοὺς χοίρους, οἱ ὁποῖοι ἐκτρέφονταν
παρὰ τὴ ρητὴ ἀπαγόρευση τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου. Πράγματι, ἐκεῖνα μπῆκαν σ᾿ αὐτούς,
καὶ οἱ χοῖροι ὅρμησαν στὸν γκρεμό, ἔπεσαν στὴ λίμνη καὶ πνίγηκαν. Οἱ βοσκοὶ ἀνήγγειλαν
παντοῦ τὸ γεγονός. Ὅλοι ἔτρεξαν ἐκεῖ· καὶ εἶδαν τὸν γνωστὸ σὲ ὅλους
δαιμονισμένο «ἱματισμένον καὶ σωφρονοῦντα», ντυμένο καὶ σωφρονισμένο, νὰ
κάθεται κοντὰ στὰ πόδια τοῦ Κυρίου· «καὶ ἐφοβήθησαν».
Αὐτὸ
ποὺ δὲν μπόρεσαν νὰ ἐπιτύχουν οἱ ἁλυσίδες καὶ τὰ σιδερένια δεσμὰ τῶν κατοίκων,
τὸ ἐνήργησε ἡ θεία Χάρις. Μόνο ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ μεταβάλει τὸν ἄνθρωπο: τὸν
δαιμονισμένο νὰ τὸν ἐλευθερώσει ἀπὸ τὴ δαιμονικὴ ἐπήρεια, ἀλλὰ καὶ τὸν ἁμαρτωλὸ
νὰ τὸν ἀπαλλάξει ἀπὸ τὴν ἁμαρτία του καὶ νὰ τὸν καταστήσει Ἅγιο. Καμία ἄλλη
δύναμη, οὔτε ἡ φιλοσοφία, οὔτε ἡ ψυχολογία, οὔτε ἄλλη ἐπιστήμη, οὔτε ἡ βία καὶ
τὰ ὅπλα μποροῦν νὰ ἀλλάξουν τὸν ἄνθρωπο, νὰ τὸν ἐλευθερώσουν ἀπὸ τοὺς φόβους, τὰ
πάθη, τὶς προκαταλήψεις του καὶ νὰ τὸν καταστήσουν ἀληθινὰ εὐτυχισμένο. Γι᾿ αὐτὸ
καὶ οἱ κάτοικοι ὅταν εἶδαν τὴ θαυμαστὴ μεταβολή, φοβήθηκαν. Αἰσθάνθηκαν τὴν
παρουσία καὶ ἐνέργεια ὑπερφυσικῆς δυνάμεως.
Αὐτὴ
ἂς εἶναι καὶ ἡ δική μας ἐλπίδα: ὁ Κύριος, ἡ Χάρις Του· ἡ μόνη δύναμη ποὺ μπορεῖ
νὰ μεταμορφώσει καὶ νὰ ἀνακαινίσει τὸ ἐσωτερικό μας.
3.
Μάρτυρες τῶν θαυμασίων Του
Ἡ
θεία Χάρις εἶναι βέβαια παντοδύναμη, δὲν παραβιάζει ὅμως τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου.
Οἱ κάτοικοι τῆς χώρας τῶν Γαδαρηνῶν παρακάλεσαν τὸν Κύριο νὰ φύγει ἀπὸ τὸν τόπο
τους. Ἔδιωξαν τὸν Φιλάνθρωπο, ἀπώθησαν τὴν Χάρι, τὴν ἀνεκτίμητη εὐκαιρία ν᾿ ἀλλάξει
ριζικὰ ἡ ζωή τους! Τί φοβερό! Ἀπὸ τὴν ἄλλη, αὐτὸς ποὺ ἦταν ὁ φόβος καὶ ὁ τρόμος
τῆς περιοχῆς, ὁ πρώην δαιμονισμένος, παρακαλοῦσε τὸν Κύριο νὰ τὸν πάρει μαζί
Του. Ἐκεῖνος ὅμως τοῦ ἀπάντησε:
–«Ὑπόστρεφε
εἰς τὸν οἶκόν σου καὶ διηγοῦ ὅσα ἐποίησέ σοι ὁ Θεός». Γύρισε πίσω στὸ σπίτι σου
καὶ νὰ διηγεῖσαι ὅσα σοῦ ἔκανε ὁ Θεός.
Πράγματι,
ἐκεῖνος ἔφυγε καὶ διακήρυττε ὄχι μόνο στοὺς δικούς του ἀλλὰ σὲ ὁλόκληρη τὴν
πόλη ὅσα τοῦ ἔκανε ὁ Κύριος. Κι ἐμεῖς μαζὶ μὲ ἐκεῖνον νὰ μὴ διστάζουμε νὰ
διακηρύττουμε ταπεινὰ τὰ θαυμαστὰ ποὺ μᾶς ἔκανε ὁ Κύριος, κάποιο θαῦμα ποὺ
ζήσαμε, τὴν ἐμπειρία τῆς θείας Πρόνοιας στὴ ζωή μας ἢ τὸ πόσο ζωντανὴ εἶναι ἡ
Πίστη μας, ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι παρὼν στὴ ζωή μας καὶ ὅλους μᾶς καλεῖ καὶ μᾶς θέλει
κοντά Του. Ἴσως κάποια συνείδηση ἔτσι ξυπνήσει, κάποια ψυχὴ ἴσως βρεῖ τὴν ἀλήθεια
καὶ τὴ σωτηρία της. |
αναρτήθηκε στις 5 Οκτ 2019, 3:16 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 5 Οκτ 2019, 3:16 π.μ.
]
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ: Λουκ. ζ´ 11-16
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ
: Β΄ Κορ. στ΄1-10
1. Συμμετοχὴ στὸ πένθος
Δὲν ἦταν μιὰ
συνηθισμένη κηδεία. Ὁ νεκρὸς ἦταν νέος· καὶ ἦταν τὸ μονάκριβο παιδὶ τῆς μητέρας
του, ἡ ὁποία μάλιστα ἦταν χήρα. Ὁ γιός της ἦταν τὸ μόνο στήριγμά της, ἡ
παρηγοριά της· ἀλλὰ τώρα δὲν ὑπάρχει πλέον στὴ ζωή…
Ὁ πόνος ἦταν μεγάλος, τὸ
πένθος βαρύ. Ὁλόκληρη ἡ κωμόπολη τῆς Ναῒν εἶχε συγκλονισθεῖ ἀπὸ ἐκεῖνον τὸν
θάνατο. Γι᾿ αὐτὸ καὶ «ὄχλος ἱκανός», πολὺς λαός, ἔλαβε μέρος στὴν κηδεία
συμπαριστάμενος στὴν πονεμένη μάνα. Καὶ τώρα, νά, τὸ σκήνωμα μεταφέρεται γιὰ τὴν
ταφή. Τὰ πλήθη ἀκολουθοῦν σιωπηλά…
Πόσο ἀνθρώπινη
σκηνή! Πόσο σημαντικὸ εἶναι, ὅταν οἱ συνάνθρωποί μας δοκιμάζουν πένθος, μάλιστα
βαρύ, νὰ συμμετέχουμε στὸ πένθος τους, δίνοντας λίγο βάλσαμο παρηγοριᾶς μὲ τὴν
παρουσία μας! «Κλαίειν μετὰ κλαιόντων», προτρέπει ὁ ἀπόστολος Παῦλος (Ρωμ. ιβ´
15), ἐνῶ στὴν Παλαιὰ Διαθήκη διαβάζουμε: «Ἀγαθὸν πορευθῆναι εἰς οἶκον πένθους ἢ
ὅτι πορευθῆναι εἰς οἶκον πότου» (Ἐκκλ. ζ´ 2). Εἶναι ὠφελιμότερο νὰ πορευθεῖ
κανεὶς σὲ σπίτι ποὺ πενθεῖ παρὰ σὲ σπίτι ὅπου γίνεται συμπόσιο· ὠφελιμότερο καὶ
γιὰ ἐμᾶς καὶ γιὰ τοὺς ἄλλους. Ἂς ἔχουμε λοιπὸν τὴν εὐαισθησία νὰ μετέχουμε στὸ
πένθος τῶν ἄλλων, διότι «ἡ μοιρασμένη λύπη εἶναι μισὴ λύπη», ὅπως λέει ὁ λαός
μας.
Βέβαια εἶναι ἀναγκαῖο
νὰ ὑπογραμμίσουμε ὅτι δὲν πηγαίνουμε γιὰ νὰ ποῦμε λόγια καὶ εὐχὲς ἀψυχολόγητες,
καὶ ἔτσι νὰ δυσκολέψουμε ἀκόμη περισσότερο τοὺς πενθοῦντες. Ἡ συμπαράστασή μας
νὰ εἶναι πολὺ διακριτική, χωρὶς πολλὰ λόγια, μὲ σεβασμὸ καὶ κατανόηση στὸν
μεγάλο πόνο τῶν δοκιμαζομένων.
2. Θεὸς εὔσπλαχνος
Ἡ θλιβερὴ πομπὴ
βγαίνει ἀπὸ τὴ μοναδικὴ πύλη τῆς κωμοπόλεως. Ἐκεῖ ὅμως συναντᾶται μὲ ἄλλη
πομπή. Εἶναι ὁ Κύριος, οἱ Μαθητές Του καὶ τὰ πλήθη ποὺ Τὸν ἀκολουθοῦν.
«Καὶ ἰδὼν αὐτὴν ὁ
Κύριος ἐσπλαγχνίσθη ἐπ᾿ αὐτῇ καὶ εἶπεν αὐτῇ· μὴ κλαῖε». Τὸ βλέμμα τοῦ
Θεανθρώπου ἔπεσε ἐπάνω στὴ βαρυπενθούσα καὶ τὴ συμπόνεσε. Ἔνιωσε βαθιὰ συμπάθεια
γιὰ τὴ συντετριμμένη μητέρα.
Ὢ, τί παρηγοριὰ μᾶς
δίνουν αὐτοὶ οἱ λόγοι τῆς Ἁγίας Γραφῆς! Στέκεται μπροστὰ στὸ φέρετρο ὁ ἐνανθρωπήσας
Υἱὸς τοῦ Θεοῦ. Καὶ στέκεται μὲ συμπάθεια, «σπλαγχνιζόμενος» τὴν πενθούσα. Ὅταν
λοιπὸν ὁ Θεὸς ἐπιτρέπει κάποιον θάνατο, δὲν τὸ κάνει ἀδιαφορώντας γιὰ τὸν πόνο
ποὺ αὐτὸς θὰ προκαλέσει στοὺς οἰκείους τοῦ ἀπερχομένου, ἀλλὰ ἐνεργεῖ μὲ ἀγάπη, ὡς
ἐλεήμων καὶ πάνσοφος καὶ παντοδύναμος Θεός. Γιὰ νὰ τὸ ἐπιτρέψει, σημαίνει ὅτι αὐτὸ
ἦταν τὸ καλύτερο καὶ γιὰ τὸν κεκοιμημένο καὶ γιὰ ὅσους ἐκεῖνος ἄφησε πίσω του. Ὁ
Θεὸς παίρνει ὅλους μας στὴν καλύτερη στιγμή, ὥστε νὰ ἀξιωθοῦμε τῆς αἰωνίου
μακαριότητος. Ἐπιπλέον ὡς Πατέρας χαρίζει πολλὴ παρηγοριὰ σὲ ὅσους πενθοῦντες
καταφεύγουν σ᾿ Ἐκεῖνον καὶ ζητοῦν τὴ βοήθειά Του.
«Ἐσπλαγχνίσθη ἐπ᾿
αὐτῇ»! Λόγος ποὺ δροσίζει τὴν ψυχὴ τοῦ πενθοῦντος πιστοῦ.
3. Θεὸς παντοδύναμος
Ὁ Κύριος ἄγγιξε τὸ
φέρετρο· οἱ ἄνθρωποι ποὺ μετέφεραν τὸν νεκρὸ σταμάτησαν, καὶ μαζί τους ὅλη ἡ
πομπή. Καὶ ἀφοῦ παρηγόρησε τὴ χαροκαμένη μάνα, στράφηκε στὸν νεκρὸ νέο καὶ εἶπε:
–«Νεανίσκε, σοὶ
λέγω, ἐγέρθητι». Νεαρέ, σ᾿ ἐσένα μιλάω· σήκω ἐπάνω!
Ἀμέσως ὁ νεκρὸς ἀνασηκώθηκε
καὶ ἄρχισε νὰ μιλάει.
Ὁ Κύριος μ᾿ ἕναν
Του λόγο ἀνέστησε τὸν νεκρό. Διότι εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁμοούσιος μὲ τὸν Θεὸ
Πατέρα, ὁ Κύριος τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου. Κανεὶς δὲν μπορεῖ ν᾿ ἀντισταθεῖ στὸ
παντοδύναμο πρόσταγμά Του.
«Σοὶ λέγω»! Σ᾿ ἐσένα
μιλάω. Ὁ Ἅδης καὶ ὁ θάνατος ἔφριξαν στὸ ἄκουσμα τῆς θεϊκῆς προσταγῆς καὶ ἄφησαν
ἀμέσως τὴν ψυχὴ τοῦ νέου ἐλεύθερη νὰ ἐπιστρέψει στὸ νεκρὸ σῶμα.
Ὁ Κύριος παρέδωσε
τὸν νέο στὴ μητέρα του…
Δύο πομπὲς
συναντήθηκαν σήμερα στὴν πύλη μιᾶς ἄσημης πόλεως τῆς Γαλιλαίας· ἡ μία ἦταν
πένθιμη, πομπὴ θανάτου, καὶ στὴν ἄλλη ἡγεῖτο Αὐτὸς ποὺ εἶναι ἡ Αὐτοζωή. Ἡ Ζωὴ
καὶ ὁ θάνατος συναντήθηκαν σήμερα, καὶ νίκησε ἡ Ζωή, νίκησε ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Στὴν
πύλη τῆς Ναῒν ἀκούσθηκε τὸ ζωοποιὸ πρόσταγμα τοῦ Θεανθρώπου, καὶ σείσθηκαν οἱ
πύλες τοῦ Ἅδη, ὡς προανάκρουσμα τῆς ὁλοκληρωτικῆς συντριβῆς του! |
αναρτήθηκε στις 21 Σεπ 2019, 10:56 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 21 Σεπ 2019, 10:57 π.μ.
]
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΗΜΕΡΑ – Κατά Λουκάν Ευαγγέλιο (5΄ 1-11): Αγιος Φωκάς
Ἐγένετο δὲ ἐν τῷ τὸν ὄχλον ἐπικεῖσθαι αὐτῷ τοῦ ἀκούειν τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ αὐτὸς ἦν ἑστὼς παρὰ τὴν λίμνην Γεννησαρέτ,
καὶ εἶδε δύο πλοῖα ἑστῶτα παρὰ τὴν λίμνην· οἱ δὲ ἁλιεῖς ἀποβάντες ἀπ᾿ αὐτῶν ἀπέπλυναν τὰ δίκτυα.
ἐμβὰς δὲ εἰς ἓν τῶν πλοίων, ὃ ἦν τοῦ Σίμωνος, ἠρώτησεν αὐτὸν ἀπὸ τῆς γῆς
ἐπαναγαγεῖν ὀλίγον· καὶ καθίσας ἐδίδασκεν ἐκ τοῦ πλοίου τοὺς ὄχλους.
ὡς δὲ ἐπαύσατο λαλῶν, εἶπε πρὸς τὸν Σίμωνα· ἐπανάγαγε εἰς τὸ βάθος καὶ χαλάσατε τὰ δίκτυα ὑμῶν εἰς ἄγραν.
καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Σίμων εἶπεν αὐτῷ· ἐπιστάτα, δι᾿ ὅλης τῆς νυκτὸς
κοπιάσαντες οὐδὲν ἐλάβομεν· ἐπὶ δὲ τῷ ῥήματί σου χαλάσω τὸ δίκτυον.
καὶ τοῦτο ποιήσαντες συνέκλεισαν πλῆθος ἰχθύων πολύ· διεῤῥήγνυτο δὲ τὸ δίκτυον αὐτῶν.
καὶ κατένευσαν τοῖς μετόχοις τοῖς ἐν τῷ ἑτέρῳ πλοίῳ τοῦ ἐλθόντας
συλλαβέσθαι αὐτοῖς· καὶ ἦλθον καὶ ἔπλησαν ἀμφότερα τὰ πλοῖα, ὥστε
βυθίζεσθαι αὐτά.
ἰδὼν δὲ Σίμων Πέτρος προσέπεσε τοῖς γόνασιν Ἰησοῦ λέγων· ἔξελθε ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὅτι ἀνὴρ ἁμαρτωλός εἰμι, Κύριε·
θάμβος γὰρ περιέσχεν αὐτὸν καὶ πάντας τοὺς σὺν αὐτῷ ἐπὶ τῇ ἄγρᾳ τῶν ἰχθύων ᾗ συνέλαβον,
ὁμοίως δὲ καὶ Ἰάκωβον καὶ Ἰωάννην, υἱοὺς Ζεβεδαίου, οἳ ἦσαν κοινωνοὶ τῷ
Σίμωνι. καὶ εἶπε πρὸς τὸν Σίμωνα ὁ Ἰησοῦς· μὴ φοβοῦ· ἀπὸ τοῦ νῦν
ἀνθρώπους ἔσῃ ζωγρῶν.
καὶ καταγαγόντες τὰ πλοῖα ἐπὶ τὴν γῆν ἀφέντες ἅπαντα ἠκολούθησαν αὐτῷ.
Μετάφραση:
Ενώ δε τα πλήθη τον περιτριγύριζαν εις πυκνάς μάζας και τον
εστρίμωχναν, δια να ακούουν τον λόγον του Θεού, αυτός εστέκετο πλησίον
της λίμνης Γεννησαρέτ.
Και είδε δύο πλοία αραγμένα και ακίνητα εκεί κοντά εις την λίμνην· οι
ψαράδες είχαν βγη από αυτά και έπλυναν τα δίκτυα εις την παραλίαν.
Και αφού εμπήκε εις ένα από αυτά, που ανήκε στον Σιμωνα, τον παρεκάλεσε
να προχωρήση εις μικράν απόστασιν από την ξηράν. Και καθίσας εδίδασκε
από το πλοίον τα πλήθη του λαού.
Οταν δε έπαυσε να ομιλή, είπε στον Σιμωνα· “ξαναφέρε το πλοίον πάλιν εις
τα ανοικτά της λίμνης και ρίξτε τα δίκτυά σας για ψάρεμα”.
Και αποκριθείς ο Σιμων του είπε· “διδάσκαλε, όλην την νύκτα, που είναι
κατάλληλες οι ώρες για ψάρεμα, εκοπιάσαμε ρίχνοντες τα δίκτυα και δεν
επιάσαμε τίποτε. Αλλά, θα υπακούσω στον λόγον σου και θα ρίξω το δίκτυ”.
Και αφού έκαμαν τούτο, έκλεισαν πολύ πλήθος ιχθύων· ήρχισε δε να σχίζεται το δίκτυον από το πολύ βάρος.
Και επροσκάλεσαν με νεύματα τους συνεταίρους των, που ήσαν στο αλλο
πλοίον, να έλθουν, δια να πιάσουν μαζή με αυτούς τα δίκτυα με τα ψάρια.
Και εκείνοι ήλθαν και εγέμισαν και τα δύο πλοία τόσον πολύ, ώστε
εκινδύνευσαν να βυθισθούν.
Οταν δε ο Σιμων είδε το θαυμαστόν αυτό γεγονός, έπεσε κάτω εμπρός εις τα
γόνατα του Ιησού και είπε· “Κυριε, έβγα από το πλοίον μου, διότι εγώ
είμαι ένας άνθρωπος αμαρτωλός και δεν μου αξίζει να ευρίσκομαι τόσον
κοντά σου”.
Τα είπε δε αυτά, διότι κατέλαβε αυτόν και όλους εκείνους, που ήσαν μαζή
του, μεγάλη έκπληξις, δια το πλήθος των ψαριών, που είχαν κλείσει εις τα
δίκτυα.
Η ίδια δε έκπληξις κατέλαβε τον Ιάκωβον και τον Ιωάννην, τα παιδιά του
Ζεβεδαίου, που ήσαν συνεταίροι του Σιμωνος. Και είπεν ο Ιησούς προς τον
Σιμωνα· “μη φοβάσαι· από τώρα θα πιάνης με τα δίκτυα του κηρύγματός σου
ζωντανούς ανθρώπους και θα τους οδηγής εις την βασιλείαν των ουρανών”.
Και αφού έφεραν πάλιν εις την ξηράν τα πλοία, αφήκαν ολα, και ψάρια και
δίκτυα και πλοία, και ηκολούθησαν ως πιστοί μαθηταί τον Χριστόν. |
αναρτήθηκε στις 31 Αυγ 2019, 11:16 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 31 Αυγ 2019, 11:16 π.μ.
]
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ: Λουκ. δ΄ 16-22
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ:
Α΄Τιμ. β΄1-7
Αρχή της Ινδίκτου σήμερα. Δηλαδή αρχή ενός
νέου εκκλησιαστικού έτους ιδιαίτερα αγαπητού, αλλά και αποδεκτού, τόσο από τον
Θεό, όσο και από τους ανθρώπους. Αγαπητού από τον Θεό, γιατί μέσα από αυτό
εκδηλώνεται η αγαθότητα του Θεού με την προσφορά της συγχώρεσης και κατ’
επέκταση της λύτρωσης σε όλους τους ανθρώπους. Ιδιαίτερα, όμως, αγαπητού και
από εμάς τους ανθρώπους, νοουμενου ότι γινόμαστε αποδέκτες αυτής της προσφοράς
και συγκατάβασης του Θεού.
Σήμερα, λοιπόν,
εγκαινιάζεται από τον Χριστό μια νέα περίοδος. Είναι η περίοδος του λυτρωτικού
και σωτηρίου έργου Του, όπως ακριβώς την κατέγραψε και προφητικά την εξήγγειλε
οκτακόσια χρόνια πριν ο Προφήτης Ησαΐας. «Πνεύμα Κυρίου επ’ εμέ, ου είνεκεν
έχρισέ με, ευαγγελίσασθαι πτωχοίς απέσταλκέ με, ιάσασθαι τους συντετριμμένους
την καρδίαν, κηρύξαι αιχμαλώτοις άφεσιν και τυφλοίς ανάβλεψιν, αποστείλαι
τεθραυσμένους εν αφέσει, κηρύξαι ενιαυτόν Κυρίου δεκτόν».
Η περίοδος που
εγκαινιάζεται σήμερα από τον Χριστό, είναι περίοδος ευαγγελισμού, μεταφέροντας
στους ανθρώπους το διπλό μήνυμα, που είναι ο ερχομός του Μεσσία, του Λυτρωτή,
στο πρόσωπο του Χριστού και της προσφοράς, μέσω Αυτού, της συγχώρεσης των
αμαρτιών των ανθρώπων, που επιτεύχθηκε με τη Σταυρική Του θυσία. Το χαρμόσυνο
μήνυμα της εξόδου των ανθρώπων από την πνευματική φτώχεια, στην οποία
οδηγήθηκαν ένεκα της πτώσης και της αμαρτίας, εξαγγέλλει σήμερα ο ίδιος ο
Χριστός με την υλοποίηση της Προφητείας στο πρόσωπό Του, λέγοντας «ότι σήμερον
πεπλήρωται η γραφή αύτη εν τοις ωσίν υμών» «Σήμερα βρίσκει την εκπλήρωση της η
Προφητεία που μόλις ακούσατε».
Ο Μεσσίας, κατά τον
Προφήτη Ησαΐα, διαφέρει από τους ως τώρα απεσταλμένους του Θεού, τόσο ως προς
τη φύση, όσο και ως προς την αποστολή. Σε αντίθεση με τους ως τώρα
απεσταλμένους του Θεού, οι οποίοι ήταν άνθρωποι «κεχρισμένοι ελαίω » , ο
Μεσσίας ως Θεός αληθινός, με την ενανθρώπηση «ατρέπτως» γίνεται για χάρη μας
άνθρωπος. Μάλιστα, κατά τον Κύριλλο Αλεξανδρείας: «Μεθ’ ημών κέχρισται τω ελαίω
της αγαλλιάσεως, του Πνεύματος αυτώ παρά τον Ιορδάνην επιφοιτήσαντος εν είδει
περιστεράς».
Ως Χριστός, διαφέρει από
τους «χριστούς Κυρίου» , όχι μόνο γιατί πάνω Του επαναπαύεται το «Πνεύμα
Κυρίου» , αλλά και γιατί Αυτό εργάζεται για το σωτηριώδες έργο Του, ενώ το έργο
των πιο πάνω απεσταλμένων του Θεού, ήταν να μεταφέρουν το μήνυμα του Θεού σαν
αγγελιοφόροι Του, να προαναγγείλουν και να προετοιμάσουν τους ανθρώπους για τον
ερχομό του Μεσσία. Ο ίδιος έρχεται και με διαφορετική αποστολή.
Ακούσαμε σήμερα να προαναγγέλλεται
γι’ Αυτόν: «ότι ο Κύριος με έχρισε ως άνθρωπο και με έστειλε να κηρύξω το
ευαγγέλιο της βασιλείας σ’ εκείνους που στερούνται τη χάρη του Θεού, δηλαδή
τους εθνικούς και τους απίστους, να θεραπεύσω τους τσακισμένους ψυχικά, στους
αιχμαλώτους από την αμαρτία να φέρω λευτεριά και ν’ αναγγείλω στους τυφλούς ότι
θα βρουν το φως τους, να αναγγείλω τον ερχομό του καιρού που ο Κύριος θα φέρει
τη σωτηρία στον λαό Του».
Ο Χριστός, ως Μεσσίας,
ήρθε για να μεταφέρει στους ανθρώπους το μήνυμα της συμφιλίωσης και να σαλπίσει
τη σάλπιγγα του νέου Ιωβηλαίου. Του Ιωβηλαίου της συγχώρεσης των αμαρτιών των
ανθρώπων. Αυτή την προσφορά της συγχώρεσης την πέτυχε με την σταυρική Του
θυσία. Κι ενώ η προσφορά της σωτηρίας είναι γεγονός και μάλιστα καθολικό για
όλους τους ανθρώπους, εκείνο που απομένει είναι να αποδεχθούμε οι άνθρωποι αυτή
την προσφορά και να σωθούμε. Εμείς, όμως, θέλουμε και πολύ περισσότερο
επιδιώκουμε αυτή τη σωτηρία; Αν ναι, τότε μπορούμε να προχωρήσουμε από το
«θέλω» στο «μπορώ», γιατί βρισκόμαστε στη νέα εποχή που εγκαινίασε ο Χριστός
συμφιλιώνοντας τον Θεό με τον άνθρωπο. Μια εποχή όπου η σωτηρία μπορεί να γίνει
πραγματικότητα, αν ο κάθε ένας από εμάς την επιδιώξει ελεύθερα.
Γιατί, ναι μεν ο Θεός
θέλει όλοι να σωθούμε, αλλά την ίδια στιγμή δεν μας αναγκάζει να σωθούμε. Ο
Απόστολος Παύλος , θέλοντας να τονίσει ότι η σωτηρία υπάρχει ως δυνατότητα για
όλους, αλλά την ίδια στιγμή είναι και προσωπική υπόθεση, μας καλεί να
εκμεταλλευτούμε αυτή τη στιγμή για να σωθούμε. Γιατί, κανένας δεν μπορεί να πει
με βεβαιότητα ότι θα υπάρξουν κι άλλες στιγμές εκτός από τη σημερινή. Για τούτο
και ο Απόστολος Παύλος υπογραμμίζει «ιδού νυν καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού νυν
ημέρα σωτηρίας». «Να τώρα είναι ο καιρός της χάρης, τώρα είναι η ημέρα της
σωτηρίας». Και κάθε μέρα της ζωής θα πρέπει να την τοποθετούμε μέσα σ’ αυτή την
προοπτική της ελπίδας και της αιωνιότητας.
Αδελφοί μου, η σημερινή
αρχή της Ινδίκτου, ας γίνει για τον καθένα από μας η αφορμή μιας νέας ζωής.
Μιας ζωής που θα τη χαρακτηρίζει η ευσέβεια και η ευπρέπεια από κάθε άποψη.
Όσοι αρχίσαμε τον αγώνα ας τον εντείνουμε. Όσοι καθυστερήσαμε, ας αρχίσουμε από
τώρα. Ο Θεός είναι τόσο φιλάνθρωπος που δεν θα μας απορρίψει. Γιατί, κατά τον
υμνωδό, ο Θεός «δέχεται κοντά Του, τόσο εκείνον που εργάστηκε από την πρώτη ώρα,
όπως κι εκείνον που έφτασε τη δωδεκάτη». Ο Θεός παρατείνοντας από φιλανθρωπία
τη ζωή μάς περιμένει. Όμως, ως πότε; Η ζωή είναι όχι μόνο σύντομη, αλλά και
απρόσμενη. Ας μην περιμένουμε μοιρολατρικά το τέλος. Ας αγωνιστούμε για να μας
βρει αυτό το «τέλος» στις επάλξεις. Ο Χριστός, με τη συγκατάβαση, τη θυσία και
την αγάπη Του, δημιούργησε τις προϋποθέσεις. Ας αξιοποιήσουμε αυτές τις
ευνοϊκές προϋποθέσεις με μια ήρεμη και ειρηνική ζωή, με ευσέβεια, με ευπρέπεια,
με ευχαριστία και προσευχή «υπέρ πάντων ανθρώπων». Αμήν. |
αναρτήθηκε στις 19 Αυγ 2019, 1:49 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 19 Αυγ 2019, 1:49 π.μ.
]
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ: Ματθ.
ιδ΄ 22-34
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Θ΄
ἐπιστολῶν (Α΄ Κορ. γ΄ 9-17)
1.
Κατὰ Θεὸν μόνωση
Στὴν εὐαγγελικὴ
περικοπὴ αὐτῆς τῆς Κυριακῆς ἀκούσαμε ὅτι ὁ Κύριος, μετὰ τὸ θαῦμα τῆς διατροφῆς
τῶν πεντακισχιλίων, ἀνάγκασε τοὺς Μαθητές Του νὰ ἐπιβιβασθοῦν σὲ πλοιάριο γιὰ νὰ
περάσουν ἀπέναντι. Ἀφοῦ διέλυσε τὰ πλήθη, «ἀνέβη εἰς τὸ ὄρος κατ᾿ ἰδίαν
προσεύξασθαι»· ἀνέβηκε στὸ γειτονικὸ βουνὸ γιὰ νὰ προσευχηθεῖ μόνος Του.
Πόσο κουραστικὴ ἦταν
γιὰ τὸν Κύριο ἐκείνη ἡ μέρα! Θεράπευσε τόσους ἀρρώστους, δίδαξε τὰ λόγια τοῦ
Θεοῦ στὰ πλήθη ἐπὶ ὧρες, μέχρι τὸ σούρουπο. Κατόπιν φρόντισε καὶ γιὰ τὴ
σωματικὴ διατροφή τους – τοὺς ἔθρεψε μὲ πέντε ψωμιὰ καὶ δύο ψάρια. Καὶ ὅμως οὔτε
τώρα ἀποζητᾶ σωματικὴ ἀνάπαυση, ἀλλὰ ἀποσύρεται γιὰ κατ᾿ ἰδίαν προσευχή! Ἐπιδιώκει
τὴν ἀτομικὴ προσευχή: «ἠνάγκασε τοὺς μαθητάς… ἀπέλυσε τοὺς ὄχλους»· μήνυμα
πολύτιμο γιὰ τὴν ἐποχή μας, ἡ ὁποία εὐνοεῖ τὴν ἐξωστρέφεια, τὴν πολυπραγμοσύνη,
τὴν πληθωρικὴ ἐπικοινωνία μὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους· μήνυμα ταιριαστὸ γιὰ τὸ
καλοκαίρι, μάλιστα τώρα στὸν κατ᾿ ἐξοχὴν μήνα τῶν διακοπῶν.
Ἔχουμε ἀνάγκη
κάποτε νὰ μένουμε μόνοι μὲ τὸν ἑαυτό μας καὶ μὲ τὸν Θεό. Ἔχουμε ἀνάγκη νὰ
κοιτάζουμε μέσα μας, νὰ ἀσκοῦμε αὐτοκριτική, νὰ μελετοῦμε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, νὰ
ἐπιδιδόμαστε στὴν προσευχή· νὰ ὑψώνουμε τὸν νοῦ μας στὸν Κύριο καὶ Θεό μας καὶ
νὰ Τοῦ ἀνοίγουμε τὴν καρδιά μας: νὰ Τὸν εὐχαριστοῦμε γιὰ τὶς δωρεές Του, νὰ Τοῦ
ἀναφέρουμε τὰ προβλήματἀ μας, ν᾿ ἀποθέτουμε μπροστὰ στὸν θρόνο Του τὰ ἀγαπημένα
μας πρόσωπα, ἀλλὰ καὶ ὅλους τοὺς πονεμένους, καὶ ὅλο τὸν κόσμο. Νὰ Τοῦ ζητοῦμε
βοήθεια καὶ φωτισμὸ ὄχι μόνο γιὰ τὰ ἐπίγεια ἀλλὰ καὶ γιὰ τὰ οὐράνια: νέκρωση τῶν
παθῶν, πνευματικὴ πρόοδο, ἀρετή, πόθο τῆς Βασιλείας Του…
Βέβαια ὁ συνειδητὸς
πιστὸς ὅλο τὸν χρόνο ἐπιδιώκει τὴν κατὰ Θεὸν μόνωση κάθε μέρα. Ὡστόσο τὸν
χειμώνα αὐτὸ γίνεται ἴσως μὲ κάποια πίεση. Τώρα τὸ καλοκαίρι μπορεῖ νὰ γίνεται
πιὸ ἄνετα. Πόσο θὰ γλυκαίνεται τότε καὶ θὰ εἰρηνεύει ἡ ψυχή μας, καὶ θὰ ἐπιδιώκει
πλέον αὐθόρμητα πιὸ συχνὰ νὰ ἀποσύρεται γιὰ νὰ «κατατρυφᾷ τοῦ Κυρίου»!
2. «Κύριε, σῶσόν με»
Ἐνῶ ὁ Κύριος
προσευχόταν στὸ βουνό, οἱ Μαθητές Του πάλευαν μὲ τὰ κύματα. Ἡ ξαφνικὴ θύελλα ἀπειλοῦσε
τὸ πλοιάριό τους καὶ τὴ ζωή τους. Περασμένα μεσάνυχτα καὶ ἡ ἀγωνία τους στὸ
κατακόρυφο. Ἐκείνη τὴν ὥρα τοὺς πλησίασε ὁ Κύριος. Τὸν νόμισαν γιὰ φάντασμα,
φοβήθηκαν. Ἐκεῖνος ὅμως τοὺς καθησύχασε: «Ἐγὼ εἶμαι, μὴ φοβάστε!» Τότε ὁ ἀπόστολος
Πέτρος ζήτησε ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ τοῦ δώσει ἐντολὴ νὰ ἔλθει πρὸς Ἐκεῖνον, νὰ περπατήσει
πάνω στὰ κύματα ὅπως ὁ Διδάσκαλος. Πράγματι, τοῦ εἶπε: «Ἔλα». Ὁ ὁρμητικὸς
μαθητὴς ἀποβιβάσθηκε ἀπὸ τὸ πλοιάριο καὶ ἄρχισε νὰ περπατᾶ στὴ θάλασσα σὰν νὰ ἦταν
στεριά. Ὅταν ὅμως εἶδε ὅτι ὁ ἄνεμος ἦταν ἰσχυρὸς καὶ τὰ κύματα μεγάλα,
φοβήθηκε, ἡ πίστη του κλονίστηκε, καὶ ἔτσι ἄρχισε νὰ βουλιάζει. Τότε ἔβγαλε ἐναγώνια
κραυγή:
–«Κύριε, σῶσόν
με»!
Ὁ Κύριος τὸν ἔσωσε.
Ἀμέσως ἅπλωσε τὸ χέρι Του καὶ τὸν κράτησε σταθερά.
«Κύριε, σῶσόν με»!
ἡ κραυγὴ τῶν κλυδωνιζόμενων πιστῶν, ἡ καρδιακὴ προσευχή – ἱκεσία γιὰ τὴν ἄμεση
παρέμβαση τοῦ Θεοῦ. Ὅταν κινδυνεύουμε νὰ καταποντισθοῦμε στὸ τρικυμισμένο
πέλαγος τῆς ἀπελπισίας, νὰ κυριευθοῦμε ἀπὸ τὴ μανία τῆς ἐκδικήσεως καὶ ὁποιουδήποτε
ἄλλου πάθους, ἢ νὰ ὑποκύψουμε σὲ ὁποιονδήποτε πειρασμό, ἂς κραυγάζουμε· «Κύριε,
σῶσόν με» μὲ ὅλη τὴ δύναμη τῆς ψυχῆς μας. Κι Ἐκεῖνος θὰ ἔρχεται, νά ᾿μαστε
βέβαιοι, καὶ θὰ μᾶς σώζει, θὰ μᾶς ἁρπάζει ἀπὸ τὰ νύχια τοῦ πονηροῦ, ἀπὸ τὸ χεῖλος
τοῦ γκρεμοῦ, ἀπὸ τὴν ὁλοκληρωτικὴ ἀπώλεια.
3. «Γιατί δίστασες;»
Ὅμως ὁ Κύριος ἀφοῦ
διέσωσε τὸν Μαθητή Του, τὸν ἐπέπληξε κιόλας:
–«Ὀλιγόπιστε, εἰς
τί ἐδίστασας;», τοῦ εἶπε. Ὀλιγόπιστε, γιατί δίστασες; γιατί δείλιασες; Εἶναι σὰν
νὰ τοῦ ἔλεγε: Δὲν ὑπῆρχε κανεὶς λόγος νὰ δείξεις ὀλιγοπιστία.
Νὰ περπατάει ὁ
Μαθητὴς πάνω στὴν ταραγμένη θάλασσα γιὰ πρώτη φορὰ στὴ ζωή του, νὰ σφυρίζει
γύρω του ὁ ἄνεμος, νά ᾿ναι νύχτα, ἡ βάρκα νὰ κινδυνεύει νὰ βουλιάξει, καὶ ὁ
Κύριος νὰ τοῦ λέει· «γιατί δίστασες;». Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ μὴ φοβηθεῖ κανείς;
Ἡ ἀλήθεια ὅμως εἶναι
ὅτι ὁ Κύριός μας, ὁ τόσο συγκαταβατικὸς στὴν ἀνθρώπινη ἀδυναμία, ποτὲ δὲν εἶναι
ὑπερβολικὸς στὶς ἀπαιτήσεις Του. Οὐσιαστικὰ εἶναι σὰν νὰ εἶπε στὸν ἀπόστολο
Πέτρο: Τὸ ἔπαθες αὐτό, διότι πῆρες τὰ μάτια σου ἀπὸ πάνω μου καὶ τὰ ἔστρεψες στὰ
κύματα. Ἀφοῦ περπάτησες πάνω στὴ θάλασσα, γιατί μετὰ δίστασες; Ἐγὼ δὲν εἶμαι ὁ
Κύριος ὄχι μόνο τῆς θάλασσας ἀλλὰ καὶ τοῦ ἀνέμου;
Ἡ ὀλιγοπιστία δὲν
δημιουργεῖται ἀπὸ τὶς δυσμενεῖς ἐξωτερικὲς συνθῆκες ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἀδύναμη
προαίρεσή μας: διότι ἐμεῖς δὲν εἴμαστε στραμμένοι σταθερὰ πρὸς τὸν Κύριο.
Στρέφουμε τὴν προσοχή μας πρὸς τὰ κύματα, πρὸς τὰ προβλήματα καὶ τὶς δυσκολίες,
καὶ λησμονοῦμε τὶς πολλὲς θαυμαστὲς ἐπεμβάσεις Του στὴ ζωή μας.
Ὅταν ὁ Χριστιανὸς ἔχει
πίστη χωρὶς ταλαντεύσεις, ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ στερεώνει τὴν καρδιά του μὲ τόσο ἰσχυρὴ
βεβαιότητα, ὥστε νὰ μὴν κλονίζεται ἀπὸ τὰ συμπεράσματα τῆς κοντόφθαλμης ἀνθρώπινης
λογικῆς καὶ τὶς τυχὸν ἀντίθετες πληροφορίες ποὺ δίνουν οἱ αἰσθήσεις του. Μακάρι
ν᾿ ἀξιωθοῦμε ὅλοι μας νὰ ἀποκτήσουμε τέτοια πίστη. |
αναρτήθηκε στις 10 Αυγ 2019, 2:32 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 10 Αυγ 2019, 2:32 π.μ.
]
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ: Ματθ.
ιδ΄ 14-22
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Η΄
ἐπιστολῶν (Α΄ Κορ. α΄ 10-17)
1. Θυσίασε τὴν ἀνάπαυσή Του
Στὴν εὐαγγελικὴ
περικοπὴ αὐτῆς τῆς Κυριακῆς ἀκούσαμε ὅτι ὁ Κύριος ἐπιτέλεσε τὸ καταπληκτικὸ θαῦμα
τῆς διατροφῆς τῶν πεντακισχιλίων. Τὸ θαῦμα ἔγινε σὲ ἔρημο τόπο.
Ἀλλὰ γιατί ὁ
Κύριος εἶχε βρεθεῖ ἐκεῖ; Ὅπως γράφουν οἱ ἱεροὶ Εὐαγγελιστὲς στὶς παράλληλες
περικοπές – δὲν τὸ ἀκούσαμε στὸ σημερινὸ Ἀνάγνωσμα – εἶχε ἀποσυρθεῖ στὴν ἐρημιὰ
ἐκείνη, στὸ ὄρος ἐκεῖνο τῆς Γαλιλαίας, γιὰ νὰ ξεκουρασθεῖ μαζὶ μὲ τοὺς Μαθητές
Του ἀπὸ τοὺς πολλοὺς κόπους τῆς ἱεραποστολικῆς ἐργασίας (βλ. Μάρκ. ς´ 31, Ἰω.
ς´ 1-3). Ὅμως τὸ ἀντιλήφθηκαν πολλοὶ ἄνθρωποι καὶ πῆγαν νὰ Τὸν συναντήσουν. Ὁ
Κύριος τοὺς εἶδε καὶ τοὺς σπλαχνίσθηκε, θεράπευσε τοὺς ἀρρώστους τους καὶ τοὺς
κήρυξε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ μέχρι τὸ ἀπόγευμα…
Ὁ Κύριος λοιπὸν ἀπὸ
τὴ μεγάλη Του εὐσπλαχνία θυσίασε τὴν ἀνάπαυση καὶ ἡσυχία Του γιὰ νὰ
συμπαρασταθεῖ καὶ νὰ εὐεργετήσει ἀνθρώπους πονεμένους καὶ πνευματικὰ
διψασμένους· καὶ ὄχι μόνο σὲ αὐτὴ τὴν περίσταση. Πάντοτε ξεχνοῦσε τὸν Ἑαυτό του
γιὰ χάρη τῶν ἄλλων. Ὅλη Του ἡ ζωὴ ἦταν θυσία ἀγάπης καὶ προσφορᾶς στοὺς ἀνθρώπους.
Ποτὲ δὲν ζήτησε τὴν ἄνεση καὶ τὴν καλοπέραση.
Μᾶς συγκινεῖ τὸ
φρόνημα τῆς αὐταπαρνήσεως καὶ κακοπαθείας ποὺ εἶχε ὁ Κύριος ἀπὸ τὴν ἀγάπη Του
πρὸς ἐμᾶς, ὅπως φανερώνεται μέσα ἀπὸ τὶς σελίδες τῶν ἱερῶν Εὐαγγελίων. Ἂς μὴ
μένουμε ὅμως μόνο στὴ συγκίνηση, ἀλλὰ νὰ φιλοτιμούμαστε νὰ τὸ μιμούμαστε. Ὅποιος
θέλει νὰ εἶναι ἀληθινὸς μαθητής Του, ποθεῖ νὰ Τὸν μιμηθεῖ σὲ ὅλα.
Βέβαια ἐμεῖς δὲν ἔχουμε
τὴν τέλεια ἀγάπη καὶ αὐταπάρνηση, ὥστε νὰ θυσιάζουμε πάντοτε τὴν ἀνάπαυσή μας. Ὑπάρχουν
ὅμως τακτικὲς ἢ ἔκτακτες περιστάσεις στὴν καθημερινότητά μας κατὰ τὶς ὁποῖες ἔχουμε
ὁλοφάνερα καθῆκον ἀγάπης ἱερὸ νὰ ἀφήσουμε τὴ δική μας ξεκούραση γιὰ χάρη τῶν ἄλλων:
τῆς μητέρας ποὺ ἔχει ἀνάγκη συμπαραστάσεως τοῦ συζύγου στὸν μεγάλο της κόπο –
μάλιστα ἐὰν εἶναι ἐργαζόμενη – στὶς ἐργασίες τοῦ σπιτιοῦ καὶ στὴν ἀνατροφὴ τῶν
παιδιῶν, τῶν γερόντων γονέων ἢ τοῦ ἀρρώστου μας ποὺ ἔχουν ἀνάγκη διακονίας· τοῦ
συναδέλφου στὴν ἐργασία ἢ τοῦ γείτονα ποὺ ζητάει ἀναγκαία βοήθεια σὲ ἀκατάλληλη
ὥρα…
Ὅταν ἀνταποκρινόμαστε
στὴν ἀνάγκη τῶν συνανθρώπων μας σὲ τέτοιες περιπτώσεις, κουραζόμαστε, βγαίνουμε
ἀπὸ τὸ πρόγραμμά μας, ἀφήνουμε αὐτὸ ποὺ θὰ μᾶς εὐχαριστοῦσε. Ἂν τὸ κάνουμε ὅμως
χωρὶς γογγυσμό, ἀλλὰ μὲ ἀγάπη, στὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου, ὁ Ὁποῖος «ἐσπλαγχνίσθη ἐπ᾿
αὐτοῖς», ἔνιωσε βαθιὰ συμπάθεια γιὰ τὰ πλήθη, τότε καὶ ὅσους ἐξυπηρετοῦμε θὰ ἀναπαύουμε
καὶ θὰ ὠφελοῦμε, καὶ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι θὰ γεμίζουμε μὲ χαρὰ καὶ Χάρι.
2. Πνεῦμα οἰκονομίας
Ὅμως ἡ ἡμέρα
πέρασε, οἱ ἄνθρωποι εἶχαν μείνει τόσες ὧρες κοντὰ στὸν Κύριο νηστικοὶ ἀκούγοντας
τὴ διδασκαλία Του. Οἱ Μαθητὲς ἀνησύχησαν καὶ Τοῦ εἶπαν νὰ σταματήσει γιὰ νὰ
μπορέσει ὅλος αὐτὸς ὁ κόσμος νὰ πάει στὰ γύρω χωριὰ νὰ βρεῖ τροφή. Ὁ Κύριος ἀρνήθηκε
καὶ παρήγγειλε νὰ καθίσουν οἱ ἄνθρωποι πάνω στὰ χόρτα. Θὰ τοὺς ἔτρεφε ὁ Ἴδιος μὲ
θαῦμα. Καὶ τὸ θαῦμα ἔγινε! Μὲ πέντε ψωμιὰ καὶ δύο ψάρια ποὺ εὐλόγησε ὁ Κύριος, ἔφαγαν
5.000 ἄνδρες μαζὶ μὲ τὶς οἰκογένειές τους! Ἔφαγαν ὄχι ἀπὸ λίγο, ἀλλὰ ὅσο
χρειάζονταν γιὰ νὰ χορτάσουν – «ἔφαγον πάντες καὶ ἐχορτάσθησαν», σημειώνει ὁ ἱερὸς
Εὐαγγελιστής. «Καὶ ἦραν τὸ περισσεῦον τῶν κλασμάτων», συνεχίζει, «δώδεκα
κοφίνους πλήρεις». Οἱ δώδεκα Ἀπόστολοι, ποὺ εἶχαν περάσει ἀπὸ τὶς παρέες τῶν
καθισμένων ἀνθρώπων γιὰ νὰ μοιράσουν τὴν τροφή, μετὰ τὸ τέλος τοῦ θαυμαστοῦ
γεύματος, πέρασαν ξανὰ γιὰ νὰ μαζέψουν τὰ περισσεύματα. Καὶ ἦταν πολλά: 12
κοφίνια γεμάτα μέχρι πάνω! Ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης μάλιστα μᾶς πληροφορεῖ ὅτι αὐτὸ
ἔγινε μὲ ἐντολὴ τοῦ Κυρίου, «ἵνα μή τι ἀπόληται», γιὰ νὰ μὴ χαθεῖ τίποτε.
Ὁ Κύριος καὶ Θεός
μας ποὺ τρέφει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους καὶ τὰ λοιπὰ ἔμβια ὄντα καὶ δὲν Τοῦ λείπει
ποτὲ ἡ δύναμη νὰ μᾶς τροφοδοτεῖ πλούσια, δὲν θέλει νὰ χαθεῖ οὔτε ἕνα κομμάτι
τροφῆς χωρὶς λόγο! Δίνει ἔτσι στὴ σύγχρονη καταναλωτικὴ κοινωνία, σὲ ὅλους μας,
μάθημα οἰκονομίας, μάθημα σεβασμοῦ τῆς ὑλικῆς τροφῆς, μὲ τὴν ὁποία Χάριτι Θεοῦ
συντηρεῖται ὁ ἄνθρωπος στὴ βιολογικὴ ζωή. Ἀκόμη καὶ ὅταν ἔχουμε ἄφθονα τὰ ὑλικὰ
ἀγαθά, δὲν ἔχουμε δικαίωμα νὰ τὰ σπαταλᾶμε καὶ νὰ τὰ πετᾶμε, τὴ στιγμὴ μάλιστα
ποὺ ὑπάρχουν τόσοι συνάνθρωποί μας ποὺ πεινοῦν. Νὰ ἐκτιμοῦμε τὴ δωρεὰ τοῦ Θεοῦ
καὶ νὰ διαχειριζόμαστε τὰ ἀγαθά Του μὲ φόβο Θεοῦ. Εἰδάλλως ὑπάρχει ἐνδεχόμενο νὰ
ἐπιτρέψει παιδαγωγικῶς ὁ Κύριος νὰ τὰ στερηθοῦμε.
Ὁ Κύριος ἐκείνους
ποὺ Τὸν ἀναζητοῦσαν ἐπίμονα, τοὺς γέμισε μὲ τὰ ἀγαθά Του, μὲ τὶς δωρεές Του:
θεράπευσε τοὺς ἀσθενεῖς τους καὶ τοὺς ἔθρεψε μὲ ὑλικὴ καὶ πνευματικὴ τροφή.
Μετέτρεψε τὴν ἔρημο σὲ παράδεισο! Ἂς θελήσουμε κι ἐμεῖς ν᾿ ἀνήκουμε σ᾿ ἐκείνους
ποὺ συνεχῶς ἀναζητοῦν τὸ πρόσωπό Του καὶ ποθοῦν τὴν παρουσία Του. Σ᾿ αὐτὴ τὴν ἱερὴ
ἀναζήτηση θὰ βροῦμε τὸ νόημα τῆς ζωῆς καὶ τὴν ἀληθινὴ εὐτυχία. |
αναρτήθηκε στις 3 Αυγ 2019, 11:10 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 3 Αυγ 2019, 11:10 π.μ.
]
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ: Ματθ. θ΄ 27-35
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: ζ΄ ἐπιστολῶν (Ῥωμ. ιε
«Καὶ ἐθαύμασαν οἱ ὄχλοι λέγοντες ὅτι οὐδέποτε ἐφάνη
οὕτως ἐν τῷ Ἰσραὴλ»
Μιὰ σειρὰ ἀπὸ ἀλλεπάλληλα
θαύματα τοῦ Κυρίου μᾶς παρουσιάζει ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή. Ἡ θεραπεία τῶν
δύο τυφλῶν, τοῦ δαιμονισμένου κωφοῦ ἀλλὰ καὶ πολλῶν ἀκόμη ἀσθενῶν προκαλοῦσαν αὐθόρμητα
τὸν θαυμασμὸ τοῦ λαοῦ, ποὺ ὁμολογοῦσε «ὅτι οὐδέποτε ἐφάνη οὕτως ἐν τῷ Ἰσραήλ», δηλαδή,
ποτὲ στὴν ἱστορία τοῦ Ἰσραὴλ δὲν ξανάγιναν τέτοια θαύματα.
Μὲ ἀφορμὴ λοιπὸν αὐτὴ
τὴν ἐντυπωσιακὴ διαπίστωση τοῦ ἰουδαϊκοῦ λαοῦ ἂς δοῦμε γιατί τὰ θαύματα τοῦ
Κυρίου προκαλοῦσαν τόσο μεγάλο θαυμασμὸ καὶ κατὰ πόσο εἶναι δυνατὸν νὰ ἐπαναληφθοῦν
παρόμοια θαύματα καὶ στὴ δική μας ζωή.
1. ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ
Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὁ
λαὸς τοῦ Ἰσραήλ, ὁ ὁποῖος ἀπολάμβανε τὴν ἰδιαίτερη εὔνοια καὶ προστασία τοῦ Θεοῦ,
κατὰ τὴ διάρκεια τῆς μακραίωνης ἱστορίας του εἶχε ζήσει πολλὰ καὶ ἐκπληκτικὰ
θαύματα. Ὅμως τὰ θαύματα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἦταν κάτι τὸ ἐντελῶς διαφορετικὸ καὶ
πρωτόγνωρο.
Πρῶτον, διότι τὰ ἐπιτελοῦσε
αὐτεξουσίως. Μὲ τὴ θεϊκή του δύναμη. Ἕνα ἁπλὸ ἄγγιγμα ἢ καὶ μόνο ὁ θεϊκός του
λόγος ἀρκοῦσε γιὰ νὰ γίνει τὸ θαῦμα. Ἀντιθέτως τὰ θαύματα ποὺ πραγματοποιοῦσαν
οἱ δίκαιοι ἢ οἱ προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης δὲν μποροῦσαν νὰ γίνουν, ἂν οἱ ἴδιοι
δὲν ἐπικαλοῦνταν μὲ θερμὴ προσευχὴ τὴν ἐπέμβαση τῆς θείας δυνάμεως.
Ἔπειτα, τὰ θαύματα
τοῦ Κυρίου εἶναι ποικίλα καὶ μοναδικὰ ὡς πρὸς τὴ φύση τους. Οἱ θαυμαστὲς ἐπεμβάσεις
στὴ φύση, οἱ θεραπεῖες κάθε εἴδους ἀσθένειας, οἱ ἀναστάσεις νεκρῶν καὶ γενικὰ ὅλα
τὰ θαύματα τοῦ Κυρίου ἀποτελοῦν πρωτόγνωρα καὶ μοναδικὰ φαινόμενα. Ποιὸς ἄλλος
θεράπευσε ἐκ γενετῆς τυφλὸ ἢ ἀνέστησε τετραήμερο νεκρό, ὅπως συνέβη μὲ τὸν
Λάζαρο;
Εἶναι ἀναρίθμητα τὰ
θαύματα τοῦ Κυρίου. Διότι ἐκτὸς ἀπὸ αὐτά, τὰ ὁποῖα μᾶς περιγράφουν μὲ
λεπτομέρειες οἱ ἱεροὶ Εὐαγγελιστές, ὑπάρχουν καὶ πολλὰ ἄλλα τὰ ὁποῖα ἀναφέρουν
μὲ γενικὲς ἐκφράσεις: «Καὶ προσήνεγκαν αὐτῷ πάντας τοὺς κακῶς ἔχοντας… καὶ ἐθεράπευσεν
αὐτούς» (Ματθ. δ΄ 24).
2. ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΘΑΥΜΑΤΑ
Πολλὲς φορὲς ὅμως
δημιουργεῖται μέσα μας τὸ ἐρώτημα: Ἄραγε σήμερα γίνονται θαύματα ὅπως καὶ
τότε; Μπορεῖ ὁ Θεὸς νὰ κάνει θαῦμα καὶ στὴ δική μας ζωή;
Τὴν ἀπάντηση μᾶς τὴν
ἔδωσε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, ὁ Ὁποῖος ὄχι μόνο δὲν περιόρισε τὰ θαύματα στὸν καιρὸ τῆς
ἐπὶ γῆς παρουσίας του, ἀλλὰ ὑποσχέθηκε πολὺ περισσότερα στοὺς πιστοὺς μαθητές
του κάθε ἐποχῆς. Εἶπε: «Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, τὰ ἔργα ἃ ἐγὼ ποιῶ κἀκεῖνος ποιήσει,
καὶ μείζονα τούτων ποιήσει» (Ἰω. ιδ΄ 12). Δηλαδή, ἐκεῖνος ποὺ πιστεύει σ’ ἐμένα
θὰ μπορεῖ νὰ ἐπιτελεῖ θαύματα σὰν τὰ δικά μου ἀλλὰ καὶ μεγαλύτερα ἀκόμη!
Αὐτὴ τὴν
πραγματικότητα ζοῦμε στὴν Ἐκκλησία 2.000 χρόνια τώρα. Αὐτὸ ἀποδεικνύουν τὰ ἀναρίθμητα
θαύματα ποὺ ἀναφέρονται στὴ ζωὴ τῶν Ἁγίων. Αὐτὸ ἐπιβεβαιώνει καὶ ἡ προσωπικὴ
πείρα τοῦ κάθε πιστοῦ. Χάρη στὶς πρεσβεῖες τῶν Ἁγίων καὶ ἰδιαιτέρως τῆς Ὑπερευλογημένης
Θεοτόκου, ὁ πανάγαθος Θεὸς συνεχίζει νὰ μᾶς εὐεργετεῖ μὲ θαύματα ποικιλοτρόπως.
Πόσες φορὲς ἀλήθεια στεκόμαστε ἐκστατικοὶ μπροστὰ στὶς θαυμαστὲς ἐπεμβάσεις
τῆς θείας Προνοίας στὴ ζωή μας!
Καὶ σήμερα λοιπὸν ὁ
Θεὸς μπορεῖ νὰ κάνει θαύματα. Ἀρκεῖ ἐμεῖς νὰ μὴν Τὸν «ἐμποδίζουμε»… Διότι ἐκεῖνο
ποὺ στέκεται ἐμπόδιο στὴ θαυματουργικὴ ἐπέμβαση τοῦ Κυρίου εἶναι ἡ ἀπιστία μας.
Ὁ ἅγιος εὐαγγελιστὴς Μάρκος ἀναφέρει χαρακτηριστικὰ ὅτι ἦταν τόσο μεγάλη ἡ ἀπιστία
τῶν συμπατριωτῶν τοῦ Κυρίου, δηλαδὴ τῶν Ναζαρηνῶν, ὥστε ὁ Κύριος «οὐκ ἠδύνατο ἐκεῖ
οὐδεμίαν δύναμιν ποιῆσαι» (Μάρκ. ς΄ 5). Τὸν ἐμπόδιζε ἡ ἀπιστία τους, καὶ γιὰ τὸν
λόγο αὐτὸ ἐλάχιστα ἦταν τὰ θαύματα ποὺ ἔκανε στὴ Ναζαρέτ. Συνεπῶς γιὰ νὰ γίνει
τὸ θαῦμα χρειάζεται πίστη. Πίστη στὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Τὸν παντοδύναμο Θεό.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Ὁ Κύριος δὲν ἐπιτελοῦσε
τὰ θαύματα γιὰ νὰ κάνει τοὺς ἀνθρώπους νὰ πιστέψουν. Τὰ θαύματα τὰ ἔκανε ἐφόσον
αὐτοὶ πίστευαν. Καὶ ὁ λόγος ἦταν ὅτι δὲν ἤθελε μιὰ πίστη ἐπιβεβλημένη ἀπὸ τὸ
θαῦμα. Ἤθελε νὰ Τὸν ἀποδέχονται, νὰ Τὸν πιστεύουν, νὰ Τὸν ἀγαποῦν ἐλεύθερα. Αὐτὸ
ζητᾶ καὶ ἀπὸ τὸν καθένα μας. Νὰ Τὸν πιστεύουμε, νὰ Τὸν ἀγαποῦμε καὶ νὰ ζοῦμε
ὅπως ὁρίζει Ἐκεῖνος. Μὲ συνειδητὴ συμμετοχὴ στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας καὶ στὰ ἱερὰ
Μυστήρια. Τότε θὰ ἑλκύουμε πλούσια τὴ Χάρη του. Τότε δὲν θὰ ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ
θαύματα γιὰ νὰ πιστέψουμε. Διότι ἡ ζωή μας ἑνωμένη μαζί του θὰ εἶναι ἕνα θαῦμα! |
αναρτήθηκε στις 29 Ιουλ 2019, 2:23 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 29 Ιουλ 2019, 2:24 π.μ.
]
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ: Ματθ. θ΄ 1-8
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Στ΄ ἐπιστολῶν, Ρωμ. ιβ΄ 6-14
1. Μὲ πίστη καὶ μετάνοια
Τὴν Κυριακὴ αὐτὴ ἀναγινώσκεται
στοὺς Ναούς μας ἡ περικοπὴ τῆς θεραπείας τοῦ παραλυτικοῦ τῆς Καπερναοὺμ ἀπὸ τὸ
κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγέλιο.
Σ᾿ αὐτὴν ὁ ἱερὸς Εὐαγγελιστὴς μᾶς περιγράφει τὸν
παράδοξο τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ἐκεῖνοι ποὺ μετέφεραν τὸν ἄρρωστο, ἐπειδὴ τὸ πλῆθος
τοῦ κόσμου τοὺς ἐμπόδιζε νὰ πλησιάσουν τὸν Κύριο μέσα στὸ σπίτι ποὺ δίδασκε, ἀνέβηκαν
στὴ στέγη τοῦ σπιτιοῦ, ξεσκέπασαν ἕνα τμῆμα της καὶ ἀπὸ ἐκεῖ μὲ σχοινιὰ
κατέβασαν τὸν παραλυτικὸ μπροστὰ στὸν Κύριο.
Καὶ τότε Ἐκεῖνος «ἰδὼν
τὴν πίστιν αὐτῶν», ὅταν εἶδε τὴν πίστη τους, τοῦ παραλυτικοῦ καὶ ἐκείνων ποὺ τὸν
μετέφεραν, εἶπε στὸν παραλυτικό:
–«Θάρσει, τέκνον· ἀφέωνταί
σοι αἱ ἁμαρτίαι σου». Ἔχε θάρρος, παιδί μου. Σοῦ ἔχουν συγχωρηθεῖ οἱ ἁμαρτίες.
Μόνο ὁ εὐαγγελιστὴς
Ματθαῖος καταγράφει αὐτὰ τὰ ἐνθαρρυντικὰ λόγια, «θάρσει, τέκνον». Γιατί ὅμως τὰ
εἶπε ὁ Κύριος; Διότι ὁ παραλυτικὸς ἀγωνιοῦσε μήπως δὲν τὸν δεχόταν ὁ Κύριος ἐξαιτίας
τῶν ἁμαρτιῶν του, οἱ ὁποῖες ἦταν ἡ αἰτία τῆς παραλυσίας του. Ὁ Κύριος ὅμως τὸν ἐνίσχυσε
χρησιμοποιώντας μάλιστα ἕναν τρυφερὸ χαρακτηρισμό: «παιδί μου».
Ἔτσι μᾶς δέχεται
πάντοτε ὅλους. Γι᾿ αὐτὸ κι ἐμεῖς ἂς μὴ διστάζουμε λόγῳ τῶν ἁμαρτιῶν μας νὰ
καταφεύγουμε στὸν Κύριο καὶ νὰ Τοῦ διατυπώνουμε τὰ αἰτήματά μας. Ὁ Κύριος
πράγματι προκαλεῖ δέος σὲ ὅποιον Τὸν πλησιάζει μὲ συναίσθηση, διότι εἶναι ὁ
πανάγιος καὶ παντέλειος Θεός. Ἀλλὰ εἶναι καὶ «ὁ πρᾷος καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ», ὁ
προσηνής, ὁ φίλος τῶν ἁμαρτωλῶν (βλ. Ματθ. ια΄ [11] 29, 19).
Μόνο νὰ Τὸν
πλησιάζουμε μὲ πίστη, μὲ ἐμπιστοσύνη στὴν ἀγάπη Του, μὲ διάθεση νὰ ὑπακούσουμε
στὶς ἐντολές Του. Νὰ Τὸν πλησιάζουμε μὲ μετάνοια γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας. Τότε μᾶς
θεωρεῖ οἰκείους Του, παιδιά Του, ἀκόμη καὶ ἐμᾶς τοὺς ἁμαρτωλούς.
Τίποτε ἄλλο δὲν ἑλκύει
τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή μας ὅσο ἡ ταπείνωση, ἡ συντριβή, ἡ συναίσθηση τῶν ἁμαρτιῶν
μας, ἡ διάθεση διορθώσεως. Καὶ τότε θ᾿ ἀκοῦμε κι ἐμεῖς τὴ γλυκύτατη φωνή, τὸν ἐνθαρρυντικὸ
λόγο ποὺ διαλύει κάθε σύννεφο ἀπελπισίας: «Θάρσει, τέκνον»· ἔχε θάρρος, παιδί
μου!
2. Προστάζει, καὶ γίνεται
Ὁ Κύριος στὴ συνέχεια,
ἀποστομώνοντας τοὺς Γραμματεῖς ποὺ Τὸν κατηγοροῦσαν ἀπὸ μέσα τους ὡς
βλάσφημο, εἶπε στὸν παραλυτικό:
–«Ἐγερθεὶς ἆρόν
σου τὴν κλίνην καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου». Σήκω ὄρθιος, πάρε στοὺς ὤμους σου
τὸ κρεβάτι σου καὶ πήγαινε στὸ σπίτι σου.
«Καὶ ἐγερθεὶς ἀπῆλθεν
εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ». Καὶ πράγματι ἐκεῖνος σηκώθηκε καὶ πῆγε στὸ σπίτι του.
Ἕνα πρόσταγμα, ἕνας
λόγος, κι ἀμέσως ἔγινε πράξη. Εἶπε ὁ Κύριος: Σήκω καὶ πήγαινε· καὶ ὄντως
σηκώθηκε καὶ πῆγε, ὅπως τὸν διέταξε ὁ Κύριος· ἀμέσως· τόσο εὔκολα! Αὐτὴ εἶναι ἡ
δύναμη τοῦ Θεοῦ μας, ἄπειρη, τέλεια, θαυμαστή. Μὲ τὴ λογικὴ δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ
κατανοήσει πῶς αὐτὴ ἐνεργεῖ· μόνο μὲ τὴν πίστη τὴν ἀντιλαμβάνεται καὶ τὴ
γεύεται στὴ ζωή του.
Μὲ τέτοια διάθεση
νὰ καταφεύγουμε σ᾿ Ἐκεῖνον, στὸν «ἰατρὸν τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἡμῶν», μὲ
πίστη ὄχι μόνο στὴν ἀγάπη καὶ συγκατάβασή Του, ὅπως ἐπισημάναμε παραπάνω, ἀλλὰ
καὶ στὴν ἄπειρη δύναμή Του. Νὰ Τοῦ ἀναφέρουμε τὸν πόνο μας, τὴ δυσκολία μας, κι
Ἐκεῖνος θὰ ἀπαντᾶ, κατὰ τὸ συμφέρον βέβαια τῆς ψυχῆς μας. Διότι δὲν ὑπάρχει
τίποτε ἀδύνατο στὸν Θεό, κανένα ἐμπόδιο ἀνυπέρβλητο, καμία ἀσθένεια ἀνίατη.
Προστάζει, καὶ γίνεται ἀμέσως!
3. Δοξολογία γιὰ τὶς δωρεές Του
Τὰ παρόντα πλήθη εἶδαν
καὶ θαύμασαν «καὶ ἐδόξασαν τὸν Θεὸν τὸν δόντα ἐξουσίαν τοιαύτην τοῖς ἀνθρώποις»·
δόξασαν τὸν Θεό, ὁ Ὁποῖος ἔδωσε μέσῳ τοῦ Χριστοῦ τέτοια δυνατότητα στοὺς ἀνθρώπους,
δηλαδὴ τοῦ νὰ συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες τους καὶ νὰ θεραπεύονται μὲ ἕνα λόγο ἀθεράπευτες
ἀρρώστιες τοῦ σώματος.
Ὅσοι εἶδαν τὸ θαῦμα
καὶ δὲν ἦταν τυφλωμένοι ἀπὸ τὴ ζήλεια ὅπως οἱ Γραμματεῖς, χάρηκαν, διότι δόθηκε
στοὺς ἀνθρώπους τέτοια δυνατότητα, τέτοια Χάρι. Χάρηκαν καὶ δόξασαν τὸν Θεό.
Τέτοια βέβαια
θαύματα γίνονται καὶ σήμερα στὴν Ἐκκλησία μας. Θεραπεύονται πολλοὶ ἀπὸ ποικίλες
ἀρρώστιες καὶ ὅλων μας συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες στὸ Μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως.
Μεγάλοι ἐγκληματίες μετανοοῦν καὶ σώζονται. Ἄνθρωποι ἄθεοι καὶ ἀσεβεῖς βρίσκουν
τὸν δρόμο τῆς σωτηρίας.
Πολλοί, φθονεροὶ σὰν
τοὺς Γραμματεῖς, χλευάζουν καὶ εἰρωνεύονται τὴν Ἐκκλησία σ᾿ αὐτὲς τὶς
περιπτώσεις. Ἐμεῖς ὅμως ἂς δοξάζουμε τὸν Θεὸ ὁλόψυχα, ποὺ καὶ στὴν ἐποχή μας ἐνεργεῖ
μεγάλα θαύματα μέσῳ τῶν ἁγίων Του. Καὶ ἐπιτελεῖ τόσες νεκραναστάσεις ψυχῶν μὲ τὴ
μετάνοια καὶ τὴν εἰλικρινὴ ἐξομολόγηση |
αναρτήθηκε στις 22 Ιουλ 2019, 12:48 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 22 Ιουλ 2019, 12:48 π.μ.
]
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ: Ματθ. η΄ 28 – θ΄ 1
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: ε΄ ἐπιστολῶν, Ρωμ. ι΄ 1-10
1. Ἀνθρωποκτόνος
Ἀκούσαμε στὸ
σημερινὸ Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα ὅτι ὁ Κύριος πῆγε στὴ χώρα τῶν Γεργεσηνῶν. Ἐκεῖ Τὸν
συνάντησαν δύο δαιμονισμένοι «ἐκ τῶν μνημείων ἐξερχόμενοι, χαλεποὶ λίαν»· ἔβγαιναν
ἐπιθετικοὶ καὶ πολὺ ἐπικίνδυνοι ἀπὸ τὰ ἐκεῖ μνήματα, ὅπου εὐχαριστοῦνταν νὰ
κατοικοῦν. Ἦταν ὁ φόβος καὶ ὁ τρόμος τῆς περιοχῆς. Μάλιστα ὁ ἱερὸς εὐαγγελιστὴς
Μᾶρκος γράφει ἐπιπλέον ὅτι ἔβγαζαν ἄγριες κραυγὲς καὶ κατέκοπταν τὸ σῶμα τους μὲ
μυτερὲς πέτρες (Μάρκ. ε´ 5)!
Ἀπὸ τὴ σύντομη ἀλλὰ
μεστὴ αὐτὴ περιγραφὴ διδασκόμαστε κάτι πολὺ σημαντικό: τὸ ἄσβεστο μίσος τῶν
δαιμόνων πρὸς τὸν ἄνθρωπο καὶ τὴ μανία τους νὰ τὸν βασανίσουν καὶ τελικὰ νὰ τὸν
ρίξουν στὴν αἰώνια κόλαση. Τὸ δίδαγμα αὐτὸ εἶναι πολὺ ἐπίκαιρο γιὰ τὴν ἐποχή
μας, κατὰ τὴν ὁποία ὁ σατανισμὸς βρίσκεται σὲ ἔξαρση καὶ ὁ Ἑωσφόρος
παρουσιάζεται μὲ συμπάθεια ὡς σύμβολο ἀπελευθερώσεως καὶ αὐτονομίας, τρόπον τινὰ
πρότυπο ἐπαναστάτη. Στὴν ἀλλοπρόσαλλη ἐποχή μας κυρίως στὴν Ἀμερικὴ στήνονται ἀγάλματα
τοῦ σατανᾶ καὶ ἐξυμνεῖται ἀνοιχτὰ τὸ ὄνομά του!
Οἱ πιστοί, ὅσοι
θέλουμε τὴ σωτηρία μας, ἂς προσέξουμε πολὺ νὰ μὴν ἔχουμε καμία ἀπολύτως σχέση μὲ
τὸν διάβολο καὶ ὅλο τὸ στράτευμά του καὶ τὴ λατρεία του καὶ τὰ ἔργα του, ὅπως
δώσαμε ὑπόσχεση κατὰ τὸ ἅγιο Βάπτισμά μας. Ἂς ἀπέχουμε ὄχι μόνο ἀπὸ τὸν
σατανισμό, τὴ μαγεία καὶ τὴν ἀστρολογία, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ὁποιαδήποτε ἁμαρτία, ἡ ὁποία
τοῦ δίνει δικαιώματα ἐπάνω μας.
Ἀπὸ ἐκεῖνον δὲν ἔχουμε
νὰ κερδίσουμε τίποτε. Εἶναι «ἀνθρωποκτόνος», κατὰ τὴ διαβεβαίωση τοῦ Κυρίου μας
(Ἰω. η´ 44). Μᾶς μισεῖ καὶ μᾶς φθονεῖ ὅσο δὲν μποροῦμε νὰ φαντασθοῦμε, διψᾶ τὴν
ἀπώλειά μας. Ἐξαιτίας τῆς ἀποστασίας του εἶναι τὸ πιὸ δυστυχισμένο πλάσμα τῆς
Δημιουργίας, ὁρατῆς καὶ ἀόρατης, τυφλωμένος ἀπὸ τὸν θηριώδη ἐγωισμό του καὶ τὴν
ἀθεράπευτη ἀμετανοησία του.
2. Ἡ ἀδυναμία τῶν δαιμόνων
Οἱ δαίμονες μὲ τὸ
στόμα τῶν δαιμονισμένων ὅταν εἶδαν τὸν Κύριο, φώναξαν σ᾿ Ἐκεῖνον: Ἂν πρόκειται
νὰ μᾶς βγάλεις ἀπὸ τὴν εὐχάριστη αὐτὴ κατοικία μας, τοὺς ἀνθρώπους, «ἐπίτρεψον ἡμῖν
ἀπελθεῖν εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοίρων». Δῶσε μας ἄδεια νὰ πᾶμε στὸ κοπάδι μὲ τοὺς
χοίρους.
Ὅσο φόβο μᾶς
προκαλεῖ ἡ παραπάνω περιγραφὴ τῶν δαιμονισμένων, τόσο καὶ ἀκόμη περισσότερο μᾶς
ἐνισχύει τοῦτο τὸ αἴτημα τῶν δαιμόνων· διότι ἀποκαλύπτει τὴ μεγάλη ἀδυναμία
τους.
Οἱ δαίμονες
τρέμουν μπροστὰ στὸν Θεάνθρωπο. Αἰσθάνονται νὰ τοὺς καίει καὶ μόνη ἡ παρουσία
Του. Ἀναγνωρίζουν τὴν ἀδυναμία τους ἀπέναντί Του καὶ παρακαλοῦν νὰ τοὺς ἐπιτρέψει
τουλάχιστον νὰ ἱκανοποιήσουν τὴν καταστροφική τους μανία στὴν ἀγέλη τῶν χοίρων.
Οἱ δαίμονες, τὰ
φοβερὰ αὐτὰ ἄυλα πνεύματα, οἱ ἄσπονδοι καὶ δολιότατοι ἐχθροί μας, δὲν ἔχουν ἐξουσία
ὄχι μόνο ἐπάνω στὴν κορωνίδα τῆς δημιουργίας, τὸν ἄνθρωπο, νὰ τὸν πειράξουν καὶ
νὰ τὸν βλάψουν ὅποτε τὸ θελήσουν, ἀλλὰ οὔτε ἐπάνω στὰ ζῶα, καὶ μάλιστα στοὺς
χοίρους, ποὺ κυλιοῦνται μέσα στὶς λάσπες!
Νὰ σκεφθεῖ μάλιστα
κανεὶς ὅτι οἱ Ἰουδαῖοι δὲν ἐπιτρεπόταν νὰ φᾶνε χοιρινὸ κρέας σύμφωνα μὲ τὸν
Μωσαϊκὸ Νόμο. Ἄρα ἡ ἐκτροφὴ χοίρων ἦταν ἁμαρτία. Καὶ ὅμως οἱ δαίμονες δὲν ἔχουν
ἐξουσία νὰ βλάψουν οὔτε αὐτοὺς τοὺς παράνομα ἐκτρεφόμενους χοίρους! Ἔσχατη ἀδυναμία!
Ὁ Κύριος βέβαια τοὺς ἔδωσε τὴν ἄδεια, τιμωρώντας τὴν παρανομία αὐτὴ τῶν
κατοίκων ἐκείνης τῆς περιοχῆς καὶ καλώντας τους ἔτσι σὲ μετάνοια.
Λοιπόν, δὲν ἐξουσιάζει
ὁ διάβολος τὸν κόσμο, ἀλλὰ ὅσους τοῦ δώσουν τέτοιο δικαίωμα. Ἕνας εἶναι ὁ ἀπόλυτος
Παντοκράτωρ, ὁ Τριαδικὸς Θεός. Καὶ ἡ δαιμονικὴ παρουσία καὶ ἐνέργεια στὸν κόσμο
εἶναι ἀπόλυτα ἐλεγχόμενη, πρὸς παιδαγωγία καὶ ὠφέλεια τῶν ἀνθρώπων, ἐκείνων
βέβαια ποὺ ἀγωνίζονται καὶ καταφεύγουν στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ ἀπολαμβάνουν τὴν
ἀνίκητη βοήθεια καὶ σκέπη Του. Ἑπομένως δὲν ἔχουμε νὰ φοβηθοῦμε τίποτε ἀπὸ τὸν
σατανᾶ. Τὸν ἑαυτό μας νὰ φοβόμαστε, μὴν τυχὸν δώσουμε δικαιώματα στὸν ἐχθρὸ τῆς
ψυχῆς μας.
3. Τὸ θλιβερὸ αἴτημα
Οἱ χοῖροι ὑπὸ τὴν ἐπήρεια
τῶν δαιμόνων ὅρμησαν στὸν γκρεμό, ἔπεσαν στὴ λίμνη καὶ πνίγηκαν! Ὁλόκληρη ἡ
πόλη ἔμαθε καὶ γιὰ τὴν καταστροφὴ τοῦ κοπαδιοῦ καὶ γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῶν
δαιμονισμένων. Καὶ μὲ μιὰ γνώμη πῆγαν στὸν Κύριο καὶ Τὸν παρακάλεσαν νὰ φύγει ἀπὸ
τὴ χώρα τους. Φοβήθηκαν μήπως χάσουν κι ἄλλοι τά παράνομα κοπάδια τους.
Προτίμησαν τὸν χρυσὸ ἀπὸ τὸν Χριστό. Κι Ἐκεῖνος βέβαια ἔφυγε.
Τί θλιβερὸ αἴτημα,
τί φοβερὸ κατάντημα! Νὰ ἔρχεται ὁ Χριστὸς στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου, καὶ ἐκεῖνος νὰ
Τὸν ἀρνεῖται, ἐπειδὴ προτιμᾶ τοὺς χοίρους του, τὰ πάθη του.
Ἐμεῖς, ἀντίθετα πρὸς
τοὺς κατοίκους τῶν Γεργεσηνῶν, νὰ δώσουμε ὁλόκληρη τὴν καρδιά μας στὸν Κύριο,
στὸν Σωτήρα μας, στὸν Ἐλευθερωτὴ τῶν ψυχῶν μας. Νὰ ἀγαπήσουμε χωρὶς κρατούμενα Ἐκεῖνον
ποὺ μᾶς ἀγάπησε μέχρι θανάτου. Νὰ Τὸν ἀγαπήσουμε, ὥστε νὰ ἀπολαμβάνουμε τὸ
ζωοποιὸ φῶς Του στὴν παρούσα ζωὴ καὶ στὴν ἀτελεύτητη αἰωνιότητα. |
αναρτήθηκε στις 13 Ιουλ 2019, 12:38 μ.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 13 Ιουλ 2019, 12:38 μ.μ.
]
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ:
Ματθ. ε΄ 14-19
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Τίτ.
γ΄ 8-15
1.
Ἔλαμψε ἡ ἀλήθεια γιὰ τὸν Θεάνθρωπο!
Αὐτὴ τὴν Κυριακὴ τιμοῦμε
τοὺς 630 ἁγίους Πατέρες τῆς Δ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ἡ Σύνοδος αὐτὴ συγκλήθηκε
τὸ 451 μ.Χ. στὴ Χαλκηδόνα, προάστιο τῆς Κωνσταντινουπόλεως στὴν ἀσιατικὴ ἀκτὴ
τοῦ Βοσπόρου, γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσει τὴν αἵρεση τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ καὶ νὰ
διατυπώσει τὴν Ὀρθόδοξη διδασκαλία σχετικὰ μὲ τὸ Πρόσωπο τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ
Χριστοῦ. Οἱ ἅγιοι Πατέρες μὲ τὸν φωτισμὸ τοῦ Θεοῦ δίδαξαν ὅτι ὁ Κύριος εἶναι
τέλειος Θεὸς καὶ τέλειος ἄνθρωπος. Εἶναι ἕνα Πρόσωπο, ὁ Θεὸς Λόγος, ποὺ ὅμως ἔχει
δύο τέλειες φύσεις. Οἱ θεοφώτιστες ἀποφάσεις τους προκάλεσαν πολλὲς ἀντιδράσεις,
ἀλλὰ τελικὰ ἐπικράτησε τὸ φῶς τῆς ἀλήθειας καὶ διαλύθηκε τὸ σκοτάδι τῆς πλάνης.
2.
Ὀρθόδοξο δόγμα καὶ ἁγία ζωὴ
Οἱ ἅγιοι Πατέρες ἔλαμψαν
μὲ τὴν ὁσία βιοτή τους καὶ τὴν Ὀρθόδοξη ὁμολογία τους. Ἐφάρμοσαν αὐτὸ ποὺ ἀκούσαμε
νὰ λέει ὁ Κύριος στὸ Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα τῆς Ἑορτῆς, ὅτι οἱ μαθητές Του, εἶναι
τὸ φῶς τοῦ κόσμου. Κάτι ποὺ ἀσφαλῶς ἰσχύει καὶ γιὰ μᾶς, γιὰ ὅλους τοὺς πιστούς.
Κατὰ τὴν τέλεση τοῦ ἱεροῦ
Μυστηρίου τοῦ Βαπτίσματος ὁ λειτουργὸς λέει τὰ ἑξῆς λόγια ποὺ ἐπίσης ἀκούσαμε
στὴν περικοπή: «Οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν
τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσι τὸν πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς». Ἔτσι νὰ λάμψει
τὸ φῶς τῆς ἀρετῆς σας μπροστὰ στοὺς ἀνθρώπους, γιὰ νὰ δοῦν τὰ καλά σας ἔργα καὶ
νὰ δοξάσουν τὸν Πατέρα σας ποὺ εἶναι στοὺς οὐρανούς.
Ἡ χριστιανικὴ ζωὴ εἶναι
ζωὴ ἀρετῆς. Ὅμως αὐτὴ δὲν συνίσταται στὸ νὰ κάνει ὁ Χριστιανὸς κάποια καλὰ ἔργα
ὅποτε τοῦ δίνεται εὐκαιρία, ἀλλὰ στὴ συστηματικὴ καλλιέργεια καὶ ἐφαρμογὴ κάθε ἀρετῆς.
Ὁ ἀληθινὸς Χριστιανὸς πρέπει νὰ ἔχει τέτοιο πλοῦτο ἀρετῆς, ὥστε χωρὶς νὰ τὸ ἐπιδιώκει,
νὰ κάνει αἴσθηση στοὺς ἀνθρώπους τοῦ περιβάλλοντός του, οἱ ὁποῖοι ἔτσι θὰ
δοξάζουν τὸν Θεὸ Πατέρα ποὺ ἔχει τέτοια παιδιά.
Νὰ ἀσκεῖ τὴν ἀρετή, νὰ
κρατάει ὅμως καὶ τὴν ἀλήθεια τῆς Πίστεώς του ἀμόλυντη. Διότι ὅποιος χάνει τὴν ἀλήθεια,
χάνει καὶ τὴν Χάρι τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία καλλιεργεῖ τὴν ἀρετή. Τὸ διατυπώνει
κατηγορηματικὰ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης μιλώντας γιὰ τὴν ταπεινοφροσύνη, τὸ
θεμέλιο τῶν ἀρετῶν, ἰσχύει ὡστόσο γιὰ κάθε ἀρετή: «Εἶναι ἀδύνατο ἀπὸ τὸ χιόνι
νὰ βγεῖ φλόγα· ἀλλὰ ἀκόμη πιὸ ἀδύνατο εἶναι νὰ ὑπάρξει ἡ ταπεινοφροσύνη στοὺς αἱρετικούς.
Αὐτὸ εἶναι κατόρθωμα μόνο τῶν πιστῶν καὶ εὐσεβῶν, καὶ μάλιστα αὐτῶν ποὺ ἔχουν
καθαρθεῖ ἀπὸ τὰ πάθη τους»(*). Ὀρθόδοξο δόγμα καὶ ἁγία ζωὴ εἶναι τὰ δύο ἀξεχώριστα
γνωρίσματα τοῦ ἀληθινοῦ πιστοῦ, ποὺ τὸν ἀναδεικνύουν φῶς τοῦ κόσμου.
3.
Ὅλες τὶς ἐντολὲς
Ἡ περικοπὴ κλείνει μὲ τὴ
διακήρυξη τοῦ Κυρίου ὅτι ὁ λόγος Του εἶναι αἰώνιος καὶ ἀκατάλυτος. Ἔτσι, ἂν
κάποιος ἀθετήσει ἀκόμη καὶ μία ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἐντολές Του ποὺ φαίνονται ἐλάχιστες
καὶ μικρές, καὶ διδάξει ἔτσι τοὺς ἀνθρώπους, δηλαδὴ νὰ μὴν τὴν τηροῦν καὶ ἐκεῖνοι,
«ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν», τελευταῖος θὰ καταταγεῖ στὴ
Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν· δηλαδὴ θὰ ἀποκλεισθεῖ ἀπὸ αὐτήν. Ἀντίθετα, ὅποιος ἐφαρμόσει
καὶ διδάξει ὅλες τὶς ἐντολές, αὐτὸς θὰ ἀναγνωρισθεῖ μεγάλος στὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.
Συνεπῶς, ὁ ἀληθινὸς πιστὸς
δὲν κάνει ἐπιλογὲς στὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ: «αὐτὸ τὸ ἐφαρμόζω, αὐτὸ δὲν τὸ ἐφαρμόζω».
Ἂν θέλουμε νὰ σωθοῦμε, θὰ πρέπει νὰ ἀποδεχόμαστε τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ στὸ σύνολό
του χωρὶς καμία ἐξαίρεση. Ἂν ἐπιλέγουμε, τότε φτιάχνουμε δικό μας «Εὐαγγέλιο»,
καὶ ἑπομένως ἀποκλείουμε τὸν ἑαυτό μας ἀπὸ τὴ σωτηρία ποὺ χαρίζει ὁ Κύριος.
Οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Δ´ Οἰκουμενικῆς
Συνόδου ἀκριβῶς σὲ αὐτὸ ἀρίστευσαν: Ἔδειξαν ἰδιαίτερη προσοχὴ νὰ μὴν ἀθετήσουν
οὔτε τὴν παραμικρὴ ἐντολή, οὔτε τὸ παραμικρὸ δόγμα τῆς Πίστεως, νὰ φυλάξουν δὲ ἀκέραιη
τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη, ὅπως τὴν παρέλαβαν ἀπὸ τοὺς προγενέστερους Πατέρες, ὅπως τὴ
δίδαξαν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι, ὅπως τὴν ἀποκάλυψε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Δὲν
δέχθηκαν νὰ ἀλλάξουν οὔτε τὸ ἐλάχιστο ἀπὸ τὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, οὔτε νὰ
προσθέσουν οὔτε νὰ ἀφαιρέσουν, ὅποιες καὶ ἂν ἦταν οἱ ἀντιδράσεις τῶν Μονοφυσιτῶν
καὶ οἱ πιέσεις τῶν ἀρχόντων ἐκείνης τῆς ἐποχῆς. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ Θεὸς τοὺς
προστάτευσε καὶ τοὺς εὐλόγησε. Ἡ ἀλήθεια τελικὰ ἐπικράτησε καὶ οἱ ἴδιοι ζοῦν
πλέον αἰώνια κοντὰ στὸν Θεό, τὸν Ὁποῖον ἀγάπησαν μὲ ὅλη τὴν ὕπαρξή τους.
Ἀπὸ τὸ παράδειγμά τους νὰ
ἐμπνευσθοῦμε καὶ ἐμεῖς οἱ σύγχρονοι πιστοί, ποὺ ζοῦμε σὲ ἐποχὴ οἰκουμενισμοῦ καὶ
συμβιβασμῶν. Νὰ ἀνανεώσουμε τὴν ἀπόφασή μας νὰ βαδίζουμε τὴν εὐθεία ὁδό, τὴ
μόνη ποὺ ὁδηγεῖ στὴ σωτηρία· τὴν ὁδὸ τῆς ἀπαραχάρακτης Ὀρθόδοξης Πίστεως καὶ τῆς
τέλειας ὑπακοῆς στὶς ζωοποιὲς ἐντολές. |
|
