Επίκαιρα

Εγγραφή σε αναρτήσεις

Κυριακή Α΄ Λουκά - Η θαυμαστή αλιεία

αναρτήθηκε στις 22 Σεπ 2018, 2:34 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου   [ ενημερώθηκε 22 Σεπ 2018, 2:34 π.μ. ]

 

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Τοῦ Προδρόμου: Γαλ. δ΄ 22-27
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ: Λκ. ε΄ 1-1
1. Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΣ
Ὁ Κύριος περιδιαβαίνει τὴν ἀκρογια­λιὰ τῆς Γαλιλαίας καὶ τὰ πλήθη τρέχουν μὲ πόθο κοντά του. Καὶ καθὼς βλέπει δυὸ μικρὰ πλοῖα ἀραγμένα στὴ λίμνη, μπαίνει σ’ ἕνα ἀπὸ αὐτά· εἶναι τὸ πλοῖο τοῦ Σίμωνα. 

Καὶ τὸν παρακαλεῖ νὰ τὸ σύρει λίγο πιὸ μέσα στὴ λίμνη γιὰ νὰ διδάξει τὰ πλήθη μέσα ἀπὸ τὸ πλοῖο αὐτό. Ὅταν τελείωσε τὴ διδασκαλία του ὁ Κύριος, λέει στὸν Σίμωνα: Φέρε πάλι τὸ πλοῖο στὰ βαθιὰ νερὰ τῆς λίμνης καὶ ρίξτε τὰ δίχτυα σας. Ὁ Σίμων ὅμως μὲ ἔκπληξη τοῦ ἀποκρίνεται: Διδάσκαλε, ὅλη τὴ νύχτα κοπιάσαμε ρίχνοντας τὰ δίχτυα καὶ δὲν πιάσαμε τίποτε. Ἀφοῦ ὅμως τὸ λὲς ἐσύ, θὰ ρίξω τὸ δίχτυ. Καὶ τὸ θαῦμα ποὺ ἀκολούθησε ἦταν ἐντυ­πωσιακό. Τὸ δίχτυ τους γέμισε τόσο πολλὰ ψάρια, ὥστε ἄρχισε νὰ σχίζεται. Οἱ ψαράδες τότε φώναξαν ἀμέσως τοὺς συνεταίρους τους ποὺ ἦταν στὸ ἄλλο πλοῖο, νὰ βοηθήσουν νὰ σύρουν τὸ δίχτυ ἐπάνω. Ἀλλὰ τὰ ψάρια ἦταν τόσο πολλά, ὥστε τὰ δυὸ πλοῖα κινδύνευαν νὰ βυθισθοῦν.
Τί νόημα ὅμως εἶχε αὐτὸ τὸ τόσο ἐν­­τυπωσιακὸ θαῦμα; Καὶ γιατί ὁ Κύριος πρὶν τὸ ἐπιτελέσει ζήτησε ἀπὸ τοὺς ψαράδες νὰ ρίξουν τὰ δίχτυα τους καὶ μάλιστα σὲ ἀκατάλληλη ὥρα; Διότι ὁ Κύριος μέσα ἀπὸ τὸ θαῦμα αὐτὸ ἤθελε νὰ διδάξει πολὺ με­γάλες ἀλήθειες στοὺς ψαράδες τῆς Γαλιλαίας, τοὺς ὁποίους σὲ λίγο θὰ καλοῦσε νὰ γίνουν ἁλιεῖς ἀνθρώπων καὶ νὰ σαγηνεύουν στὰ πνευματικά τους δίχτυα ὅλη τὴν οἰκουμένη. Αὐτὸ τὸ θαῦμα ἦταν τύπος τῆς πνευματικῆς ἁ­­­­­λι­­είας τους. Καὶ ἔπρεπε νὰ χαραχθεῖ βα­θιὰ στὴν ψυχή τους. Ἔπρεπε νὰ τὸ θυ­­­­μοῦνται πολὺ καλὰ οἱ Ἀπόστολοι τοῦ Κυρίου ὅταν ἀργότερα στὸ τιτάνιο ἔργο τους θὰ συναντοῦσαν δυσκολίες καὶ ἀπογοητεύσεις. Νὰ θυμοῦνται καὶ νὰ συναισθάνονται ὅτι στὴν πνευματική τους διακονία χωρὶς τὸν Κύριο δὲν θὰ μποροῦσαν τίποτε νὰ ἐπιτύχουν, ἐνῶ μὲ τὴ δική του δύναμη θὰ μποροῦσαν νὰ κάνουν τὰ πάντα. Ἄδεια τὰ δίχτυα χωρὶς τὴν εὐλογία του. Γεμάτα ὅταν τὰ εὐλογοῦσε ὁ Χριστός.
Ἔπρεπε ἀκόμη νὰ καταλάβουν οἱ μα­­θητὲς μέσα ἀπὸ τὸ θαῦμα αὐτὸ ὅτι γιὰ νὰ ἔχουν καρποφορία στὸ ἔργο τους θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχουν τυφλὴ ὑπα­κοὴ στὰ προστάγματα τοῦ Κυρίου. Ἀ­­­κόμη καὶ σ’ αὐτὰ ποὺ δὲν κατανοοῦσε ἡ περιορισμένη τους λογική. Καὶ νὰ μὴν ὑ­­­πολογίζουν κόπο καὶ θυσίες. Αὐτοὶ νὰ δίνουν τὸ χρόνο τους, τὸν κόπο τους καὶ τὴ ζωή τους στὴν ὑπηρεσία τοῦ Κυρίου, γιὰ νὰ τὰ μεταχειρισθεῖ ὅπως Αὐτὸς ἤθελε· ἔχοντας τὴ βεβαιότητα ὅτι ὁ Κύριος θὰ ἐπιβραβεύει τὴ θυσία τους, τὴν πρόθυμη ὑπακοή τους, τὴν ἀδιάσειστη πίστη τους στὴ δύναμή του.
2. ΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ ΑΜΑΡΤΩΛΟΤΗΤΟΣ
Ὅταν εἶδε ὁ Πέτρος τὸ πρωτοφανὲς αὐτὸ καὶ ἀνέλπιστο πλῆθος τῶν ψαριῶν, ἔπεσε στὰ γόνατα τοῦ Χριστοῦ καὶ εἶπε: Βγὲς ἀπὸ τὸ πλοῖο μου καὶ φύγε ἀπὸ μένα, Κύριε, διότι εἶμαι ἄνθρωπος ἁμαρτωλὸς καὶ δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ Σ’ ἔχω στὸ πλοῖο μου. Ὁ Κύριος ὅμως τὸν καθησύχασε καὶ τοῦ εἶπε: Μὴ φοβᾶσαι. Ἀπὸ τώρα θὰ σαγηνεύεις ἀνθρώπους, τοὺς ὁποίους μὲ τὸ κήρυγμά σου θὰ ὁδηγεῖς στὴ σωτηρία. Κατόπιν ἀφοῦ ὅλοι μαζὶ οἱ ψαράδες ἐπανέφεραν τὰ πλοῖα στὴ στεριά, ἄφησαν τὰ πάντα καὶ Τὸν ἀκολούθησαν.
Ἡ στάση ὅμως τοῦ ἀποστόλου Πέτρου μᾶς δημιουργεῖ κάποιον προβληματισμό. Γιατὶ ἀντὶ νὰ πανηγυρίσει γιὰ τὸ μεγαλειῶδες θαῦμα, παρακάλεσε τὸν Κύριο νὰ φύγει ἀπὸ τὸ πλοῖο του; Αὐτὸς ποὺ ἀπὸ τὰ παιδικά του χρόνια περίμενε τὸν Μεσσία, τώρα Τοῦ ζητᾶ νὰ φύγει ἀπὸ τὴ ζωή του; Ἀσφαλῶς τὸ αἴτημα τοῦ Πέτρου δὲν ἐκφράζει μία διάθεση ἀρνήσεως καὶ ἀποδιώξεως τοῦ Χριστοῦ. Ἀντίθετα. Ὁ ἄδολος αὐτὸς ψα­ρὰς τῆς Γαλιλαίας ἔνιωσε τὴν ὥρα ἐκείνη ἕνα φοβερὸ συγκλονισμὸ στὴν ψυχή του. Κατάλαβε μέσα στὴν εὐλογία τοῦ θαύματος ὅτι δὲν ἔχει μπροστά του ἕναν ἁπλὸ ἄνθρωπο, ἀλλὰ ἕνα μο­ναδικὸ διδάσκαλο ποὺ ἔχει θεία δύναμη. Καὶ αἰσθανόμενος τὸ μεγαλεῖο του δὲν ἀντέχει νὰ ἀτενίσει τὸ θεϊκό του πρόσωπο, ἀλλὰ πέφτει συντετριμμένος καὶ Τὸν προσκυνᾶ. Διότι αἰσθάνεται τὸν ἑαυτό του ἀνάξιο τῆς παρουσίας του. Αἰσθάνεται τοῦ Χριστοῦ τὴν ἁγιότητα καὶ τὴ δική του μικρότητα καὶ ἁμαρτωλότητα.
Αὐτὸ ἀκριβῶς συμβαίνει σὲ κάθε πνευματικὸ ἄνθρωπο κάθε φορὰ ποὺ αἰσθάνεται ἰδιαιτέρως ἔκδηλη τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή του. Εἶναι ἕνα βίωμα ποὺ τὸ νιώθουμε οἱ πιστοὶ καθὼς βρισκόμαστε σὲ μία ἱερὴ ὥρα τῆς λατρείας ἢ σὲ στιγμὲς ποὺ αἰσθανό­­μαστε τὸν Θεὸ ὁλοζώντανο στὴ ζωή μας, καὶ ἀφυπνίζεται ἡ συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητός μας. Μᾶς συνέχει τότε ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ. Τρέμουμε, φοβό­μαστε τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ταυ­­τόχρονα καὶ τὴν ποθοῦμε καὶ τὴ λα­­χταροῦμε. Πῶς νὰ πλησιάσουμε τὸν πάναγνο Κύριο οἱ ρυπαροὶ καὶ ἀνάξιοι; Αἰσθανόμαστε πόσο ἁμαρ­τωλοὶ εἴμαστε καὶ ὅτι δὲν ἀξίζουμε τῶν εὐλογιῶν τοῦ Κυρίου. Αὐτὸ ὅμως ποὺ δὲν κα­ταλαβαίνουμε ἴσως εἶναι ὅτι ὅσο περισσότερο ἀναγνωρίζουμε τὴν ἁ­μαρτωλότητά μας, τόσο περισσότερο ἑλκύουμε τὸ ἔλεος καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Κυρίου. Γι’ αὐτὸ ἂς στεκόμαστε μὲ δέος καὶ φόβο ἐνώπιόν του καὶ ἂς Τὸν παρακαλοῦμε ταπεινὰ καὶ ὁλοκάρδια νὰ μὴ φύγει ποτὲ ἀπὸ κοντά μας λόγῳ τῆς μεγάλης ἁμαρτωλότητός μας, ἀλλὰ νὰ μένει πάντοτε στὴ ζωή μας καὶ νὰ τὴν γεμίζει μὲ τὶς εὐλογίες του.

Κυριακή μετά την Ύψωση- Η Θεολογία του Σταυρού και του Εσταυρωμένου Κυρίου μας

αναρτήθηκε στις 15 Σεπ 2018, 1:26 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου   [ ενημερώθηκε 15 Σεπ 2018, 1:26 π.μ. ]


Σχετική εικόνα
1. Καί τήν σημερινή Κυριακή, ἀδελφοί χριστιανοί, ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ ἰδιαίτερα τόν τίμιο Σταυρό, γιατί ὀνομάζεται «Κυριακή μετά τήν Ὕψωσιν τοῦ τιμίου Σταυροῦ». Τήν ἑορτή αὐτή τήν ἑορτάσαμε χθές-προχθές. Καί ὁ λόγος μας σήμερα, λοιπόν, θά εἶναι πάλι γιά τόν Σταυρό τοῦ Κυρίου. – Στό προηγούμενο κήρυγμά μου σᾶς εἶπα ὅτι γιά τήν σωτηρία μας ἔπρεπε νά σταυρωθεῖ ὁ Χριστός. Τό ἔπρεπε λέγεται «δεῖ». Καί ὁ Χριστός εἶπε, «οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τόν Υἱό τοῦ Ἀνθρώπου» (βλ. Ἰω. 3,14). Ἔπρεπε, λοιπόν, νά σταυρωθεῖ ὁ Χριστός, γιατί διαφορετικά δέν θά σωζόμεθα. Αὐτό τό δόγμα, αὐτή ἡ ἀλήθεια, κηρύττει τήν τιμή στόν Τίμιο Σταυρό. Θά ἐξηγήσουμε ἄλλοτε, μέ περισσότερα λόγια σέ ἄλλο κήρυγμά μας, γιατί ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἔπρεπε νά σταυρωθεῖ, γιά νά σωθοῦμε ἐμεῖς. Εἶναι μεγάλη θεολογία αὐτό καί θέλει ἰδιαίτερο λόγο.

2. Ἐδῶ θέλω νά πῶ μόνο γι᾽ αὐτό τό θέμα ὅτι οἱ Ἰουδαῖοι, οἱ ὁποῖοι περίμεναν τόν Μεσσία ὡς ἕνα ἔνδοξο πολιτικό ἡγέτη, πού θά ἐξεγείρει τόν λαό ἐναντίον τῶν Ρωμαίων, δέν μποροῦσαν να δεχθοῦν τόν Ἰησοῦ, ἕνα κρεμασμένο στό ξύλο τοῦ σταυροῦ, γιά Μεσσία. Καί ὅμως ἔτσι, ὡς ἐσταυρωμένο, παρουσίαζε τόν Μεσσία ἡ Παλαιά Διαθήκη, πού ἦταν ἡ Βίβλος τῶν Ἰουδαίων. Πρῶτος ὁ Μωυσῆς εἶχε πεῖ στούς Ἰουδαίους: «Ὄψεσθε τήν ζωήν ὑμῶν κρεαμένην ἀπέναντι τῶν ὀφθαλμῶν ὑμῶν». Καί μάλιστα προέβλεψε τήν ἀπιστία τους καί τούς εἶπε ἀκόμη: «Καί οὐ μή πιστεύσητε τῇ ζωῇ ὑμῶν» (Δευτ. 28,66)! Ἀλλά καί ὁ Ἠσαΐας εἶχε παρουσιάσει τόν Μεσσία ὡς ἀμνό πορευόμενο γιά σφαγή καί εἶπε: «Ὡς πρόβατον ἐπί σφαγήν ἤχθη, καί ὡς ἀμνός ἐναντίον τοῦ κείροντος αὐτόν ἄφωνος» (Ἠσ. 53,7). Καί γιά τόν Ἰερεμία, πού ἡ ζωή του προτύπωνε τόν Μεσσία, εἶπαν οἱ ἐχθροί του νά τόν θανατώσουν μέ τό νά τοῦ βάλουν θανατικό ξύλο στό ψωμί του:  «Δεῦτε ἐμβάλωμεν ξύλον εἰς τόν ἄρτον αὐτοῦ» (Ἰερ. 11,19). Καί ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός πού σταυρώθηκε εἶναι Θεός τό εἶχε πεῖ ὁ Ἔσδρας. Εἶπε: «Εὐλογητός Κύριος ὁ ἐκπετάσας τάς χεῖρας αὐτοῦ (δηλαδή, πού σταυρώθηκε) καί σώσας τήν Ἰερουσαλήμ κατέναντι τῶν ὀφθαλμῶν ὑμῶν». Καί ὅπως μᾶς εἶπε τό Εὐαγγέλιο τῆς προηγούμενης Κυριακῆς, ὅταν οἱ ὄφεις θανάτωναν τόν λαό, ὁ Μωυσῆς, μέ τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ, κρέμασε ὄφι σέ ξύλο καί εἶπε γι᾽ αὐτό τό σημεῖο: «Τοῦτο προσέχετε καί οὐ μή ἀποθάνητε» (Ἀριθμ. 21,8.9). Καί ὁ Δαβίδ πάλι, μιλώντας ὡς ἐκ προσώπου τοῦ Μεσσία, εἶπε γιά τό πάθημά Του στόν Σταυρό: «Ὤρυξαν χεῖράς μου καί πόδας μου, καί διεμερίσαντο τά ἱμάτιά μου ἑαυτοῖς, καί ἐπί τόν ἱματισμόν μου ἔβαλον κλῆρον» (Ψαλμ. 21,17.19). Γι᾽ αὐτό καί τελικά λέγει ὁ Χρυσόστομος στόν ἄπιστο Ἰουδαῖο: «Ἔδει (= ἔπρεπε) τόν Χριστόν σταυρωθῆναι, ὦ παράνομε καί ἀγνώμων Ἰουδαῖε, ὅτι ὁ νόμος καί οἱ προφῆται οὕτως ἐκήρυξαν, σώζεσθαι τήν ἀνθρωπότητα διά Χριστοῦ»!
3. Ἀλλά καί γιά τόν ἴδιο τόν τίμιο Σταυρό ὁ Θεός ἔδωσε σημεῖο καί τόν παρουσίασε ὡς σωτήριο: Ἐνῶ, ὅπως διαβάζουμε στό βιβλίο τοῦ προφήτου Ἰεζεκιήλ, ὅλοι οἱ ἄνομοι καί μή ἀνήκοντες στόν Θεό θά ἐθανατώνοντο, ὅμως τά τέκνα τοῦ Θεοῦ, τά ἔχοντα στά μέτωπά τους τό σημεῖο ΤΑΒ, δηλαδή, τόν Σταυρό, θά ἐσώζοντο ἀπό τήν καταδίκη καί τήν καταστροφή (βλ. Ἰεζ 9,4.6). Ὁ Σταυρός εἶναι τό σημεῖο, πού ἔδωσε ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός στήν ἀνθρωπότητα γιά νά πιστέψουν. Θυμηθεῖτε, παρακαλῶ, ἐκείνη τήν σκηνή πού οἱ Φαρισαῖοι ζήτησαν ἀπό τόν Χριστό ἕνα σημεῖο γιά νά πιστέψουν. Καί ὁ Χριστός τούς εἶπε ὅτι ὡς τέτοιο σημεῖο θά τούς δοθεῖ τό σημεῖο τοῦ προφήτου Ἰωνᾶ (Ματθ. 12,32). Ποιό εἶναι αὐτό; Οἱ Πατέρες ἑρμηνεύουν ὅτι εἶναι ὁ Σταυρός καί ὁ θάνατος καί ἡ ταφή καί ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Kαίθυμηθεῖτεπάλι, χριστιανοί μου, τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ πού εἶπε στούς Ἰουδαίους: «Ὅταν ὑψώσετε (δηλαδή, ὅταν σταυρώσετε)τόνΥἱό τοῦ ἀνθρώπου, τότε θά γνωρίσετε ὅτι εἶμαι ὁ “ἐγώ εἰμι”» (= ὁ Γιαχβέ Θεός). Δηλαδή, μέ τήν σταύρωση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ φάνηκε ἡ θεϊκή Του δύναμη. Πραγματικά, μετά τήν σταύρωση τοῦ Χριστοῦ ἔπαυσαν τά ἰουδαϊκά ἤθη καί τότε ξαπλώθηκε τό κήρυγμα στά πέρατα τῆς οἰκουμένης.
4. Χριστιανοί μου, πρέπει νά τιμᾶμε πάντοτε καί μέ βαθειά εὐλάβεια τόν Τίμιο Σταυρό, τοῦ ὁποίου τήν παγκόσμια Ὕψωση ἑορτάσαμε προχθές. Καί ὅταν λέγω νά τιμᾶμε τόν Τίμιο Σταυρό ἐννοῶ καί τόν σταυρωθέντα πάνω σ᾽ αὐτόν Ἰησοῦ Χριστό, τόν Ἐσταυρωμένο Χριστό. Ἀλλά πρέπει νά γνωρίζουμε γιατί σταυρώθηκε ὁ Ἰησοῦς Χριστός, γιά νά τιμᾶμε τό πάθος Του. Ὅπως λέγει κάπου, σέ μία ὡραία του ὁμιλία στήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ὁ ἅγιος Χρυσόστομος, ὅταν σέ ρωτάει ὁ ἄπιστος Ἰουδαῖος, γιατί σταυρώθηκε ὁ Χριστός, ἐσύ νά τοῦ ἀπαντᾶς: «Γιά νά σταυρώσει τόν Διάβολο». Καί ὅταν σοῦ λέγει, γιατί κρεμάστηκε σέ ξύλο, ἐσύ νά τοῦ λές: «Γιά νά ἀνακαλέσει τήν ἁμαρτία πού ἔκαναν οἱ πρωτόπλαστοι στό ξύλο, στό δένδρο, ὅταν ἔφαγαν ἀπό τόν ἀπαγορευμένο καρπό». Καί ὅταν πάλι σέ ἐρωτᾶ, γιατί φόρεσε ἀκάνθινο στέφανο, ἐσύ νά τοῦ ἀπαντᾶς: «Γιά νά ἐκριζώσει τά ἀγκάθια καί τούς τριβόλους πού ἔφερε ἡ ἁμαρτία τοῦ Ἀδάμ. Ὅπως ὁ Χριστός γεννήθηκε ἀπό γυναίκα γιά νά ἀπαλείψει ἀπό τούς ἀνθρώπους τήν ἁμαρτία πού ἔφερε ἡ Εὔα, ἔτσι καί ἐδῶ. Τήν γῆ πού γεωργήθηκε μέ ἀγκάθια, ἀπό τήν ἀνυπακοή τῶν πρωτοπλάστων, ὁ Χριστός, πού φόρεσε ἀγκάθια στήν κεφαλή Του, ἔκανε, μέ τήν ὑπακοή Του, ἡμερωτέρα. Καί ἄν πάλι σέ ἐρωτᾶ ὁ Ἰουδαῖος, γιατί ὁ Χριστός ἤπιε ὄξος καί χολή, νά τοῦ λές: «Γιά νά ἐξεμέσουμε ἡμεῖς τό θανατηφόρο δηλητήριο, πού ἤπιαμε μέ τήν ἁμαρτία τοῦ Ἀδάμ». Γιατί, ἡ χολή ἐκείνη τοῦ Χριστοῦ στό Σταυρό, «ἐμόν γέγονε γλύκισμα», λέγει ὁ Χρυσόστομος. «Καί τό ὄξος ἐκεῖνο ἐμόν γέγονεν ἴαμα»!
5. Ἀλλά ὁ Χριστός μᾶς εἶπε καί συγκεκριμένο τρόπο, πῶς νά τιμοῦμε τόν Σταυρό. Γιά εκεῖνον πού θέλει νά εἶναι τοῦ Χριστοῦ, ὁ Χριστός εἶπε: (α) «Ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν» καί (β) «ἀράτω τόν Σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθήτω μοι» (Μάρκ. 8,35). Γιά τό τί σημαίνει τό πρῶτο, τό νά ἀπαρνηθοῦμε τόν ἑαυτό μας, ἄς τό μάθουμε ἀπό τό τί σημαίνει τό νά ἀπαρνηθοῦμε κάποιον. Σημαίνει ὅτι δέν τόν νοιαζόμαστε, δέν τόν λυπούμαστε, οὔτε τόν βοηθᾶμε καί ἄς παθαίνει τά χειρότερα. Ἔτσι, λοιπόν, καί τό νά ἀρνηθοῦμε τόν ἑαυτό μας σημαίνει νά μήν νοιαζόμαστε γιά τόν ἑαυτό μας, ἀκόμη καί νά μήν τόν λυπούμαστε, ὅταν πάσχει γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Σημαίνει ὅτι γιά τήν πίστη στόν Χριστό πρέπει νά παραδίδουμε τόν ἑαυτό μας σέ κινδύνους καί σέ ἀγῶνες καί νά τά ὑποφέρουμε πρόθυμα αὐτά, σάν νά συμβαίνουν ξένο πρόσωπο, πού τό ἔχουμε ἀπαρνηθεῖ. Καί τό δεύτερο πάλι, τό «ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ», σημαίνει τό ἴδιο. Δέν σημαίνει ἁπλῶς τό νά βαστάζουμε στό χέρι ἤ νά φέρουμε πάνω μας τόν Σταυρό, ἀλλά σημαίνει αὐτό πού λέγει ὁ ἅγιος Χρυσόστομος: Σημαίνει ὅτι γιά τήν πίστη καί τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, πρέπει νά εἴμαστε παρατεταγμένοι σέ κινδύνους, νά εἴμαστε ἕτοιμοι γιά καθημερινό θάνατο καί γιά σφαγή, ὅπως τό εἶπε ὁ ἀπόστολος Παῦλος, «καθ᾽ ἡμέραν ἀποθνήσκω» (MPG 50,825.52.837).
Εὔχομαι, ἀδελφοί μου, μέ τήν διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων νά νοήσουμε τήν θεολογία τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, πού ἑορτάσαμε προχθές τήν παγκόσμια Ὕψωσή Του, καί μέ τήν Χάρη τοῦ Ἐσταυρωμένου Κυρίου μας νά ζοῦμε τήν θεολογία αὐτή μέ ἀσκητικό βίωμα καί μέ θυσιαστική προσφορά.
 

Ὁ Σταυρός: τὸ ἁγιότερο σύμβολο τῆς πίστεώς μας

αναρτήθηκε στις 12 Σεπ 2018, 2:58 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου   [ ενημερώθηκε 12 Σεπ 2018, 2:58 π.μ. ]

 

Αποτέλεσμα εικόνας για Ύψωση του Τιμίου Σταυρού
Στὶς 14 Σεπτεμβρίου ἑορτάζουμε μὲ λαμπρότητα τὴ μεγάλη Ἑορτὴ τῆς Παγκοσμίου Ὑψώσεως τοῦ τιμίου καὶ ζωοποιοῦ Σταυροῦ. Ὅλος ὁ μήνας Σεπτέμβριος εἶναι ὁ μήνας τοῦ Σταυροῦ. Ἡ ἱερὴ Ὑμνολογία τοῦ Σταυροῦ, τὰ ἱερὰ Ἀναγνώσματα καὶ οἱ Κυριακὲς Πρὸ τῆς Ὑψώσεως καὶ Μετὰ τὴν Ὕψωσιν, ποὺ δορυφοροῦν τὴν Ἑορτή, ὑπογραμμίζουν τὴν ἐπισημότητά της.

Ὁ Σταυρὸς μέχρι τὴ σταυρικὴ θυσία τοῦ Κυρίου μας ἦταν ὄργανο τοῦ πιὸ ἀτιμωτικοῦ θανάτου. Ἦταν «τὸ ξύλον τῆς αἰσχύνης». Ἀλλὰ ἀπὸ τότε ποὺ ἔγινε θυσιαστήριο ἐπάνω στὸ ὁποῖο ὁ Χριστὸς προσέφερε τὸν Ἑαυτό Του θυσία γιὰ ὅλο τὸν κόσμο, ἁγιάσθηκε καὶ ὀνομάζεται «τρισμακάριστον ξύλον»! «Ὢ ξύλον τοῦ Σταυροῦ, σὺ τῇ ἀληθείᾳ εἶσαι πολλῶν μακαρισμῶν ἄξιον· διότι ἐπάνω εἰς ἐσὲ ἐτανύσθη κατὰ τὰς χεῖρας καὶ (τούς) πόδας καὶ καθ᾿ ὅλον τὸ σῶμα ὁ γλυκὺς Ἰησοῦς Χριστός, ὁ τῶν αἰώνων ὑπάρχων Βασιλεύς, καὶ πάντων τῶν ὄντων Κύριος, καὶ διὰ μέσου σου ἔπεσε πτῶμα ἐλεεινὸν καὶ ἀξιο­δάκρυτον ὁ διάβολος», ἀναφωνεῖ ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης (Ἑορτοδρόμιον, Ἑρμηνεία εἰς τὸν κανόνα τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ᾠδὴ Ε΄).
Ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ «ἔγινε θεμέλιο μεγάλης εὐλογίας γιὰ τὴν ἀνθρωπό­τητα, κτύπημα θανατηφόρο κατὰ τοῦ διαβόλου, χαλινάρι τῶν δαιμόνων, φί­μωτρο τῆς δυνάμεως τῶν ἐχθρῶν… Κατήργησε τὸν θάνατο, συνέτριψε τὶς χάλκινες πύλες τοῦ Ἅδη, τσάκισε τὶς σιδερένιες ἀμπάρες του, ἔκοψε τὰ νεῦρα τῆς ἁμαρτίας, κατέπαυσε τὴ μάστιγα ποὺ βασάνιζε τὴν ἀνθρώπινη φύση, ἄ­νοιξε τὶς πύλες τοῦ Οὐρανοῦ, «τοὺς μισουμένους φίλους ἐποίησεν, εἰς τὸν Οὐ­ρανὸν ἐπανήγαγεν, ἐν δεξιᾷ τοῦ θρόνου ἐκάθισε τὴν ἡμετέραν φύσιν», κηρύττει ὁ μεγαλύτερος ἱεροκήρυκας τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος (Κατὰ Ἰουδαίων Ὁμ. Γ΄, δ΄, PG 48, 867).
Ὁ Σταυρὸς εἶναι τὸ ἁγιότερο σύμβολο τῆς πίστεώς μας, τὸ σύμβολο τῆς σωτηρίας μας. Ὅλα τὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας ὁλοκληρώνονται μὲ τὴν ἐπίκληση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ τὴ σφραγίδα τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Ὅλες οἱ ἱερατικὲς εὐλογίες εἶναι σταυρικές. Ὅλοι οἱ ἱεροὶ ναοί, τὰ ἱερὰ σκεύη, τὰ ἱερὰ ἄμφια ἁγιάζονται μὲ τὸν Τίμιο Σταυρό. Δὲν νοεῖται λειτουργικὴ πράξη ἢ σύναξη τῶν πιστῶν χωρὶς τὴ σφραγίδα τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.
Οἱ πιστοὶ Χριστιανοὶ τὸν Σταυρὸ ἔχουμε χαραγμένο ἐπάνω μας καὶ τὸν περιφέρουμε σὰν ἄλλη στήλη θριάμβου, σημειώνει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος (PG 48, 826). Μὲ τὸν Σταυρὸ ὁμολογοῦμε τὴν πίστη μας στὸν Χριστό, ἐκδηλώνουμε τὴν εὐγνωμοσύνη μας γιὰ τὴ σωτηρία ποὺ μᾶς χάρισε καὶ ζητοῦμε τὴν εὐλογία του καὶ τὴ δύναμή του γιὰ τὴν καθημερινὴ καὶ τὴν αἰώνια πορεία μας.
Μὲ τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ σφραγίζουμε τὸ σῶμα μας, τὰ σπίτια μας, τὰ πρά­γματά μας, τοὺς χώρους τῆς ἐργασίας μας, τὰ πάντα. Εἶναι τόσο εὐρύτατη ἡ χρήση τοῦ Σταυροῦ, τόσο στὴ λειτουργικὴ ὅσο καὶ στὴν καθημερινή μας ζωή, ποὺ δὲν ὑπερβάλλουμε ἐὰν ποῦμε ὅτι, ὅπου κι ἂν στρέψει κανεὶς τὰ βλέμματά του, βλέπει Σταυρό: στοὺς τρούλους τῶν ἐκκλησιῶν, στοὺς τάφους τῶν κοιμητηρίων, στοὺς δρόμους, στὶς ἀγορές, στὶς βραχονησίδες, στὶς βουνοκορφές, στὰ πλοῖα καὶ στὰ αὐτοκίνητα ποὺ ταξιδεύουν, παντοῦ δεσπόζει ὁ Σταυρός. «Παν­ταχοῦ τῆς οἰκουμένης ὁ Σταυρὸς ὑπὲρ τὸν ἥλιον διαλάμπει»!
Ὁ Σταυρὸς εἶναι τὸ ἀνίκητο ὅπλο τῶν Χριστιανῶν. «Κύριε, ὅπλον κατὰ τοῦ διαβόλου τὸν Σταυρόν σου ἡμῖν δέδωκας. Φρίττει γὰρ καὶ τρέμει, μὴ φέρων καθορᾶν αὐτοῦ τὴν δύναμιν» (Στιχηρὸν ἀναστάσιμον Αἴνων πλ. δ΄ ἤχου)! Ὁ διάβολος φρίττει καὶ τρέμει μπροστὰ στὴ δύναμη τοῦ Σταυροῦ.
Ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ συντρίβει τοὺς δαίμονες, σώζει τοὺς ἀνθρώπους, κατέστησε ἀμετακίνητους στὸ ἀγαθὸ τοὺς ἀγγέλους, ἀνακαινίζει ὅλη τὴν κτίση. «Ὁ Σταυρὸς εἶναι ἡ δόξα τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ, ἡ ἀγαλλίαση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὸ στολίδι τῶν ἀγγέλων, ἡ ἀσφάλεια τῆς Ἐκκλησίας… τὸ φῶς ὁλόκληρης τῆς οἰκουμένης» (PG 49, 396-97). «Σταυρός, ὁ φύλαξ πάσης τῆς οἰκουμένης· Σταυρός, ἡ ὡραιότης τῆς Ἐκκλησίας…» (Ἐξαποστειλάριον Ἑορτῆς).
Ἡ σωτηρία διὰ τοῦ Σταυροῦ. Τί ἄλλο εὐφροσυνότερο! Καὶ ἡ ἀνύψωση διὰ τοῦ Σταυροῦ. Τί ἄλλο θαυμασιότερο! Καὶ ἡ θέωση διὰ Σταυροῦ. Τί ἄλλο ἐρασμιότερο! «Ἡ ζωηφόρος Σου πλευρά… τὴν Ἐκκλησίαν Σου, Χριστέ, ὡς λογι­κὸν ποτίζει Παράδεισον… τὸν κόσμον ἀρδεύουσα, τὴν κτίσιν εὐφραίνουσα…» (Τροπάριον Μακαρισμῶν Μ. Πέμπτης).
Νά γιατί πανηγυρίζουμε οἱ πιστοὶ στὴ γιορτὴ τοῦ Σταυροῦ: διότι ὅλες οἱ εὐλογίες ποὺ ἀπολαμβάνουμε ὡς μέλη τῆς Ἐκκλησίας πηγάζουν ἀπὸ τὸν πανσεβάσμιο Σταυρὸ τοῦ Κυρίου μας. «Ἀπὸ θανάτου γεγόναμεν ἀθάνατοι… Ταῦτα τοῦ Σταυροῦ τὰ κατορθώματα» (PG 49, 396). Τί νὰ ἀνταποδώσουμε στὸν Κύριό μας γιὰ ὅλα ὅσα μᾶς χάρισε; «Τί ἀνταποδώσωμεν τῷ Κυρίῳ περὶ πάντων, ὧν ἀνταπέδωκεν ἡμῖν;».

ΕΝ ΤΗ ΚΟΙΜΗΣΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΝ ΟΥ ΚΑΤΕΛΙΠΕΣ ΘΕΟΤΟΚΕ

αναρτήθηκε στις 14 Αυγ 2018, 12:29 μ.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου   [ ενημερώθηκε 14 Αυγ 2018, 12:29 μ.μ. ]




Αποτέλεσμα εικόνας για ΚΟΙΜΗΣΗ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Σήμερα, αυτή τη μεγάλη θεομητορική εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, οι ορθόδοξοι χριστιανοί σε όλο τον κόσμο τιμούν την Παναγία Μητέρα μας. Όπου υπάρχει Εκκλησία του Χριστού, η πονεμένη ψυχή του Χριστιανού γονατίζει εμπρός στην αγία της εικόνα, αποθέτει με εμπιστοσύνη το φορτίο των προβλημάτων της, ευγνωμονεί για τις ευεργεσίες της και ζητάει τις πρεσβείες της.
Η Παναγία τιμάται ιδιαιτέρως σήμερα στην Ελλάδα μας. Δεν υπάρχει χωριό η πολιτεία που να μην έχει ναό στο όνομά της, που να μην ακούγονται ύμνοι και ψαλμοί της μεγάλης μας Μητέρας αυτό τον θεομητορικό μήνα του Αυγούστου. Από τότε που οι Έλληνες δέχθηκαν την πίστι του Χριστού έκαναν την Μητέρα Του και δική τους Μητέρα. Την έκαναν πολιούχο στη βασιλίδα των πόλεων, την έταξαν Υπέρμαχο Στρατηγό τους, την ύψωσαν ως σεπτό σύμβολο του πολιτισμού τους, την προσκύνησαν οι γενεές των προγόνων και των πατέρων μας με πίστι θερμή, με δέος άμετρο, με μύρια «χαίρε» και θυμιάματα.

Εμπρός στις ωραίες, στις αχειροποίητες και θαυματουργές αλλά και στις σύγχρονες εικόνες της, οι Έλληνες έκλαψαν, φανέρωσαν τους πόνους, τους πόθους, τη λαχτάρα τους, έκαναν παρακλήσεις και τάματα. Την ένοιωσαν οι αγιασμένοι, οι ηρωικοί, οι γενναίοι πρόγονοί μας ως Μάνα γλυκιά, στοργική, ουράνια σκέπη, στήλη ολοφώτεινη που πάντοτε φώτιζε τη ζωή τους, μεσίτρια, προστάτιδα  και  σώτειρα.  Πάντα  ακουμπούσαν  με  εμπιστοσύνη  και  αφοσίωσι στη χάρι της.
Και η Παναγία μας;  Ουδέποτε  εγκατέλειψε  τους Έλληνες  και την Ελλάδα. Κάθε ιστορικό και αγιασμένο μοναστήρι της, κάθε ιερό προσκύνημά της έχει να απαριθμήση μεγάλα και συγκλονιστικά θαύματα που βεβαιώνουν και διαλαλούν την άμετρη αγάπη και τη στοργή της Παναγίας στους Έλληνες. Πόσα, αλήθεια, θαύματα δεν ζήσαμε στις μέρες μας, δια των οποίων μιλάει η Παναγία για την παντοδυναμία του Υιού της, αλλά και την ανύστακτη φροντίδα της για εμάς!
Μήπως και για την Πατρίδα μας δεν ήταν και εξακολουθεί να είναι η Παναγία, αληθινή σκέπη και προστάτιδα; Κάθε σπιθαμή της ελληνικής γης που είναι ποτισμένη με αίμα αγίων και ηρώων και στολισμένη με δόξα και μεγαλείο, είναι και ευλογημένη από τα πανάχραντα χέρια της. Δεν είναι φαντασία ο λόγος μας αυτός. Όποιος μελετά την καθαρή, την ανόθευτη ελληνική ιστορία, όποιος αναζητεί την αλήθεια, μπορεί να διαπιστώση του λόγου του αληθές.
Η Παναγία πάντοτε προστάτευσε και προστατεύει το Έθνος μας, το διέσωσε και το διασώζει.  Αντιπροσωπευτικά να υπενθυμίσουμε ελάχιστα γεγονότα.
Το 626 μ.Χ., η Παναγία μας ενθάρρυνε τους πολιορκημένους από τους Αβάρους, χριστιανούς της Βασιλευούσης. Ο πολυάριθμος εχθρός ηττήθηκε και οι χριστιανοί χαιρέτισαν την Παναγία «ως βροντήν τους εχθρούς καταπλήττουσαν». Στους αγώνες της εθνικής μας παλιγγενεσίας η Παναγία μας δεν έπαυσε να θεωρήται από την εθνική συνείδησι των Ελλήνων ως προστάτιδα του Γένους.
Ο Γέρος του Μωριά, Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, καλούσε συνεχώς την Κυρία Θεοτόκο σε βοήθεια. Κάποτε εισήλθε σε ένα εξωκκλήσι, γονάτισε εμπρός στην αγία εικόνα της, την παρακάλεσε και είπε: «Παναγιά μου, βοήθησε και τούτη τη φορά τους Έλληνες να εμψυχωθούν».
Ο στρατηγός Καραϊσκάκης, ασθενής από τους εξαντλητικούς αγώνες του για την Πατρίδα, κατέφυγε στην Ιερά Μονή Προυσσού και θερμά παρακάλεσε την Προυσιώτισσα για την υγεία του και για την Ελλάδα.
Ο πυρπολητής Κωνσταντίνος Κανάρης, όταν νικητής βραβεύτηκε με δάφνινο στεφάνι, το στεφάνι το κατέθεσε στην εικόνα της Παναγίας και γονατισμένος προσευχήθηκε και ευχαρίστησε την Παντάνασσα για τη βοήθειά της.
Σαν σήμερα, βέβαια, το 1940, οι τάχα φίλοι της Ελλάδος βύθισαν στο λιμάνι της Τήνου το αντιτορπιλικό «Έλλη» που ήταν αγκυροβολημένο εκεί για να τιμήση την Μεγαλόχαρη. Πόσο όμως στη συνέχεια βοήθησε η Υπέρμαχος Στρατηγός τους Έλληνες στα ελληνοαλβανικά βουνά! Προφθάσαμε και γνωρίσαμε αυτόπτες μάρτυρες, αξιωματικούς και οπλίτες, οι οποίοι μας διηγήθηκαν τα μεγαλεία και την προστασία της Παναγίας.
Πάντοτε και σήμερα, η Κυρία Θεοτόκος αγαπούσε και αγαπά την Ελλάδα μας και τους Έλληνες. Δεν την αγαπούν όμως οι Έλληνες. Οι σημερινοί Έλληνες,  οι ευηργετημένοι και ευεργετούμενοι,  οι απόγονοι μαρτύρων, αγίων και ηρώων δεν πιστεύουν, δεν αγαπούν, δεν τιμούν, δεν δέχονται, δεν  ευγνωμονούν την Παναγία μας. Δεν πιστεύουν, δεν νοιώθουν, δεν αποδέχονται την σκέπη και την προστασία της, την Υψηλοτέρα των Ουρανών, δεν στηρίζονται, δεν ελπίζουν στις πρεσβείες της.
Κατακλύζονται βέβαια σήμερα οι Ιεροί Ναοί και τα ιερά προσκυνήματα της Παναγίας από πιστούς χριστιανούς. Δεν είναι όμως μόνο αυτοί οι ευεργετημένοι Έλληνες. Είναι τόσοι άλλοι άρχοντες και αρχόμενοι, οι οποίοι δέχθηκαν και δέχονται την βοήθεια της Παναγίας μας, αλλά δεν την τιμούν, δεν την ευχαριστούν. Αντί ευχαριστίας και ευγνωμοσύνης, περιφρονούν, υποτιμούν, προσβάλλουν, βλασφημούν και μάλιστα ασεβέστατα την μεγάλη μας Μητέρα. 
Η Παναγία μας, αγαπητοί, δεν είναι φανταστικό πρόσωπο. Όπως υπογραμμίσαμε, με τα θαύματά της, που μόνο σκοτισμένοι και ανόητοι τα αμφισβητούν, κάνει καθημερινά σε εμάς αισθητή την παρουσία της και την αγάπη της.
Όλοι μας, κληρικοί και λαϊκοί,  αυτές τις ημέρες της συγχύσεως των πνευμάτων,  ας συστρατευθούμε  και ας αγωνισθούμε για να εξαλειφθή η ασέβεια, η αγνωμοσύνη προς την Παναγία μας,  αλλά και η βλασφημία των Ελλήνων.  Είναι φοβερό,  απίστευτο και απαράδεκτο,  η ευεργετημένη Πατρίδα μας  να  βρίζη  την  Υπέρμαχο Στρατηγό  και  σώτειρα του Γένους μας.
Κληρικοί, λαϊκοί, νέοι, νέες, άντρες, γυναίκες, πανέλληνες, ας  θρονιάσουμε την Παναγία στην καρδιά μας,  ας την κάνουμε πρότυπό μας,  Μητέρα μας αληθινή.
Σήμερα, αγαπητοί, που η πατρίδα διέρχεται τόσες κρίσεις και κινδυνεύει, ας γονατίσουμε εμπρός στην Παναγία μας, να την παρακαλέσουμε θερμά για να λυτρώση και να ελευθερώση την Ελλάδα μας. Ας φωνάξουμε όλοι μας: «Δέσποινα, πρόσδεξαι τας δεήσεις των δούλων σου και λύτρωσαι ημάς από πάσης  ανάγκης  και  θλίψεως».  

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 12 Αυγούστου 2018

αναρτήθηκε στις 11 Αυγ 2018, 12:28 μ.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου   [ ενημερώθηκε 11 Αυγ 2018, 12:37 μ.μ. ]



Ἀνεξικακία, τὸ κλειδὶ τοῦ Παραδείσου

Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· ὡμοιώθη ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἀνθρώπῳ βασιλεῖ, ὃς ἠθέλησε συνᾶραι λόγον μετὰ τῶν δούλων αὐτοῦ. ἀρξαμένου δὲ αὐτοῦ συναίρειν προσηνέχθη αὐτῷ εἷς ὀφειλέτης μυρίων ταλάντων. μὴ ἔχοντος δὲ αὐτοῦ ἀποδοῦναι ἐκέλευσεν αὐτὸν ὁ κύριος αὐ­τοῦ πραθῆναι καὶ τὴν γυναῖκα αὐτοῦ καὶ τὰ τέκνα καὶ πάντα ὅσα εἶχε, καὶ ἀποδοθῆναι. πεσὼν οὖν ὁ δοῦλος προσε­κύνει αὐτῷ λέγων· κύριε, μακροθύμησον ἐπ’ ἐμοὶ καὶ πάντα σοι ἀποδώσω. σπλαγχνισθεὶς δὲ ὁ κύριος τοῦ δούλου ἐκείνου ἀπέλυσεν αὐτὸν καὶ τὸ δάνειον ἀφῆκεν αὐτῷ. ἐξελθὼν δὲ ὁ δοῦλος ἐκεῖνος εὗρεν ἕνα τῶν συνδούλων αὐτοῦ, ὃς ὤφειλεν αὐτῷ ἑκατὸν δηνάρια, καὶ κρατήσας αὐτὸν ἔπνιγε λέγων· ἀπόδος μοι εἴ τι ὀφείλεις. πεσὼν οὖν ὁ σύνδουλος αὐτοῦ εἰς τοὺς πόδας αὐτοῦ παρεκάλει αὐτὸν λέγων· μακροθύμησον ἐπ’ ἐμοὶ καὶ ἀποδώσω σοι. ὁ δὲ οὐκ ἤθελεν, ἀλλὰ ἀπελθὼν ἔβαλεν αὐτὸν εἰς φυλακὴν ἕως οὗ ἀποδῷ τὸ ὀφειλόμενον. ἰδόντες δὲ οἱ σύνδουλοι αὐτοῦ τὰ γενόμενα ἐλυπήθησαν σφόδρα, καὶ ἐλθόντες διεσάφησαν τῷ κυρίῳ ἑαυτῶν πάν­τα τὰ γενόμενα. τότε προσκαλεσάμενος αὐτὸν ὁ κύριος αὐτοῦ λέγει αὐτῷ· δοῦλε πονηρέ, πᾶσαν τὴν ὀφειλὴν ἐκείνην ἀφῆκά σοι, ἐπεὶ παρεκάλεσάς με· οὐκ ἔδει καὶ σὲ ἐλεῆσαι τὸν σύνδουλόν σου, ὡς καὶ ἐγώ σε ἠλέησα; καὶ ὀργισθεὶς ὁ κύριος αὐτοῦ παρέδωκεν αὐτὸν τοῖς βασανισταῖς ἕως οὗ ἀποδῷ πᾶν τὸ ὀφειλόμενον αὐτῷ. Οὕτω καὶ ὁ πατήρ μου ὁ ἐπουράνιος ποιήσει ὑμῖν, ἐὰν μὴ ἀφῆτε ἕκαστος τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ ἀπὸ τῶν καρδιῶν ὑμῶν τὰ παραπτώματα αὐτῶν.

«Οὐκ ἔδει καὶ σὲ ἐλεῆσαι τὸν σύνδουλόν σου, ὡς καὶ ἐγώ σε ἠλέησα;»

Ἀκούσαμε στὸ σημερινὸ εὐ­αγγελικὸ ἀνάγνωσμα τὴν Πα­ραβολὴ τῶν ­μυρίων τα­λάν­των. Ἕνας δοῦλος, δηλαδὴ ὁ κάθε ἄνθρωπος, χρωστοῦσε στὸ βασιλιά του, δηλαδὴ στὸ Θεό, «μύρια τάλαντα», 10.000 τάλαντα, ἀμύθητο ποσό, ποὺ δηλώνει τὶς πολλές του ἁμαρτίες. Ὁ δοῦλος παρακάλεσε τὸν βασιλιὰ νὰ τοῦ χαρίσει τὸ χρέος· πράγματι ὁ βασιλιὰς τὸν σπλαχνίσθηκε καὶ τοῦ τὸ χάρισε. Ὅμως ὁ δοῦλος ἐκεῖνος δὲν ἔδειξε ἀνάλογη συμπάθεια σὲ σύνδουλό του ποὺ τοῦ χρωστοῦσε 100 δηνάρια, ποσὸ συγκριτικὰ ἀσήμαν­το, ἀλλὰ τὸν ἔβαλε στὴ φυλακή. Τότε ὁ βασιλιὰς ὀργίστηκε, ἄλλαξε τὴν ἀπόφασή του καὶ παρέδωσε τὸν ἄσπλαχνο δοῦλο στοὺς βασανιστὲς μέχρι νὰ ξεπληρώσει τὸ χρέος του. Τὸ δίδαγμα τῆς Παραβολῆς εἶναι ἡ ἀπεριόριστη συγχώρηση, δηλαδὴ τὸ νὰ συγχωροῦμε πάντοτε ὅποιον μᾶς ἔχει φταίξει, ὅσες φορὲς κι ἂν μᾶς ἔχει φταίξει. Γιὰ νὰ καταλάβουμε ὅμως καλύτερα τὴν Παραβολή, ἂς δοῦμε γιατί οἱ ἁμαρτίες τοῦ κάθε ἀνθρώπου παρομοιάζονται μὲ ὑπέρ­ογκο χρέος καὶ πόσο σημαντικὸ εἶ­ναι νὰ συγχωροῦμε τοὺς ἄλλους.

1. Ὅλοι εἴμαστε πολὺ ἁμαρτωλοὶ

Πολλοὶ θεωροῦν ὅτι δὲν ἔχουν ἁμαρτίες. Ἡ Ἁγία Γραφὴ ὅμως ἄλλα μᾶς διδάσκει. Ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος τονίζει ὅτι «πολλὰ πταίομεν ἅπαντες» (Ἰακ. γ´ 2). Ὅλοι – συμπεριλαμβάνει καὶ τὸν ἑαυτό του ὁ Ἅγιος – ὅλοι ἀνεξαιρέτως φταῖμε σὲ πολλά. «Πάντες ἥμαρτον καὶ ὑστεροῦνται τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ», διδάσκει καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος (Ρωμ. γ´ 23). Ὅλοι ἀνεξ­αιρέτως ἁμάρτησαν καὶ στεροῦνται τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ· καὶ ἑπομένως ἔχουν ἀνάγκη ἐλέους.

Ἀλλὰ καὶ στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ὁ Ἰὼβ διερωτᾶται: «Τίς καθαρὸς ἔσται ἀπὸ ρύ­­που;» Ποιὸς θὰ βρεθεῖ καθαρὸς ἀπὸ τὸν ρύπο τῆς ἁμαρτίας; Καὶ ἀπαντᾶ: Κανείς, ἀκόμη κι ἂν ζοῦσε μόνο μιὰ μέρα πάνω στὴ γῆ (Ἰὼβ ιδ´ 4-5).

Ἀκόμη στὴ Γένεση διαβάζουμε ὅτι ὁ Θεὸς μετὰ τὸν Κατακλυσμὸ ἀποφάσισε: Δὲν θὰ ἐπιφέρω ξανὰ τέτοια ὁλοκληρωτικὴ καταστροφὴ στὸ ἀνθρώπινο γένος, «ὅτι ἔγκειται ἡ διάνοια τοῦ ἀνθρώπου ἐπιμελῶς ἐπὶ τὰ πονηρὰ ἐκ νεότητος αὐτοῦ»· διότι ἡ καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου ρέπει μὲ πολλὴ ἐπιμέλεια στὸ κακὸ ἀπὸ τὴν παιδική του ἡλικία (Γεν. η´ 21)· καὶ ἑπομένως θὰ ἔπρεπε συχνὰ νὰ τιμωρεῖ τὴν ἀνθρωπότητα γιὰ τὸ πλῆθος τῶν ἁμαρτιῶν τους.

Ἐπίσης ὁ Μέγας Βασίλειος γράφει στὰ «Ἀσκητικά» του ὅτι «πολλὰ ἁμαρτάνον­τες, τὰ πλεῖστα οὔτε συνίεμεν»· κάνουμε πολλὲς ἁμαρτίες, καὶ τὶς περισσότερες οὔτε ποὺ καταλαβαίνουμε ὅτι τὶς διαπράττουμε (ΕΠΕ 9, 404). Ὅλοι λοιπὸν εἴμαστε πολὺ ἁμαρτωλοί· Ἐπιπλέον τὴν ἐνοχή μας αὐξάνει ἀσύλληπτα τὸ ὅτι δὲν ἁμαρτάνουμε σ᾿ ἕναν ἴσο μὲ ἐμᾶς ἀλλὰ στὸν ἄπειρο Θεό.

2. Ἂν δὲν συγχωροῦμε, δὲν θὰ σωθοῦμε

Λοιπὸν τί θὰ κάνουμε; Πῶς θὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὸ τεράστιο αὐτὸ χρέος καὶ τὶς φοβερὲς συνέπειές του, δηλαδὴ ἀπὸ τὴν αἰώνια κόλαση; Ὑπάρχει λύση στὸ πρόβλημα, ἀνέλπιστη λύση. Τὴν ἀκούσαμε στὴν Παραβολὴ τῶν μυρίων ταλάντων. Μᾶς τὴν προτείνει ὁ εὐσπλαχνικότατος Κύριός μας: «Ἂν συγχωρεῖς μέσα ἀπὸ τὴν καρδιά σου ὅσους σοῦ φταῖνε, ἐγὼ θὰ σοῦ συγχωρήσω ὅλα τὰ ἁμαρτήματα, ὅσο πολλὰ κι ἂν εἶναι αὐτά». Μὲ ἄλλα λόγια εἶναι σὰν νὰ μᾶς λέει ὁ Κύριος: «Μοῦ χρωστᾶς 100.000.000 εὐρώ. Θὰ σοῦ τὰ χαρίσω ὅλα· ὑπὸ μία ὅμως προϋπόθεση: νὰ χαρίσεις κι ἐσὺ τὰ χρέη τῶν ἄλλων πρὸς ἐσένα, τὰ ὁποῖα εἶναι ἀσυγκρίτως μικρότερα, 10, 20, 100 εὐρώ!»

Τί συμφέρουσα πρόταση! Τί ἐπιείκεια, τί ἔλεος ἐφαρμόζει ὁ Κύριος ἀπέναντί μας! Ἂν συνέβαινε αὐτὸ μὲ οἰκονομικὸ χρέος, θὰ τὸ θεωρούσαμε καταπληκτι­κὴ εὐκαιρία. Καὶ ὅμως ὅσον ἀφορᾶ τὸ θέμα μας συνήθως δυσκολευόμαστε οἱ ἄνθρωποι νὰ συγχωρήσουμε, καὶ μάλιστα μέσα ἀπὸ τὴν καρδιά μας, νὰ ξεχάσουμε τελείως τὸ κακὸ ποὺ μᾶς ἔκαναν!

Ἂν ὅμως εἶναι τόσο σημαντικὸ νὰ συγχωροῦμε, πῶς θὰ τὸ κατορθώσουμε; Νὰ θυμόμαστε πάντοτε τὴν Παραβολὴ τῶν μυρίων ταλάντων. Καὶ νὰ σκεφτόμαστε: Ὁ ἀναμάρτητος Χριστὸς μὲ συγχωρεῖ γιὰ τὶς ἀναρίθμητες ἁμαρτίες μου, καὶ ἐγὼ ὁ ἁμαρτωλὸς δὲν συγχωρῶ τὸν συνάνθρωπό μου; Καὶ πῶς περιμένω νὰ βρῶ ἔλεος; Νὰ συγχωροῦμε, ἂν ὄχι ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τὸν ἄλλον, τουλάχιστον ἀπὸ ἐνδιαφέρον γιὰ τὴ δική μας σωτηρία – εἶναι κι αὐτὸ ἕνα πρῶτο βῆμα. Τέλος νὰ καλλιεργοῦμε τὴ μετάνοια. Ὅ­ποιος συναισθάνεται πόσο ἁμαρτω­λὸς εἶναι, εὔκολα συγχωρεῖ.

***

Ἡ ἀνεξικακία εἶναι πολὺ μεγάλη ἀ­ρετή. Μᾶς ἐξομοιώνει μὲ τὸν Θεό, ὁ Ὁ­ποῖος συνέχεια συγχωρεῖ ὅσους μετανοοῦν καὶ ἐλεεῖ ὅλους. Αὐτὴ μᾶς ἀνοίγει τὸν Παράδεισο. Εἶναι ἡ αἰτία ὅλων τῶν ἀγαθῶν, γράφει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, καθὼς ὁδηγεῖ τὴν ψυχὴ σὲ γαλήνιο λιμάνι (ΕΠΕ 28, 170). Νὰ τὴν ἀγαπήσουμε καὶ νὰ παρακαλοῦμε τὸν Κύριο νὰ μᾶς τὴν χαρίζει, ὥστε νὰ μᾶς ἀξιώσει τῆς Βασιλείας Του, ὅπου ἐπικρατεῖ ἡ ἀπέραντη ἀγάπη καὶ μακαριότητα.

Κυριακή Ι΄Ματθαίου – Σχέση της Μεταμορφώσεως και της Ευαγγελικής περικοπής

αναρτήθηκε στις 4 Αυγ 2018, 2:22 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου   [ ενημερώθηκε 4 Αυγ 2018, 2:22 π.μ. ]


Αποτέλεσμα εικόνας για Κυριακή Ι΄Ματθαίου – Σχέση της Μεταμορφώσεως και της Ευαγγελικής περικοπής

1. Αὔριο, ἀδελφοί χριστιανοί, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ἔχει μία μεγάλη Δεσποτική ἑορτή. Ἑορτάζουμε τήν Μεταμόρφωση τοῦ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μέ τήν Μεταμόρφωση ἔλαμψε ἡ δόξα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἀποδείχθηκε δυνατά ἡ θεότητά Του. Ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή πού ἀκούσαμε συνδέεται μέ τήν Μεταμόρφωση τοῦ Χριστοῦ καί γι᾽ αὐτό ἡ Ἐκκλησία μας καθόρισε νά διαβάζεται σήμερα, τήν Κυριακή πρίν ἀπό τήν Μεταμόρφωση.

Ἀλλά πῶς συνδέεται ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή μέ τήν Μεταμόρφωση; Ὅπως μᾶς διηγοῦνται τά ἅγια Εὐαγγέλια, ἀδελφοί, ἡ Μεταμόρφωση ἔγινε λίγο πρίν ἀπό τόν σταυρικό τοῦ Χριστοῦ. Καί ἔγινε τότε γιά νά μάθουν οἱ μαθητές ὅτι ὁ Χριστός δέν πάσχει ἀπό ἀδυναμία, γιατί εἶναι Θεός, ὅπως τό δείχνει ἡ Μεταμόρφωση. Πάσχει ἑκούσια, μέ τήν θέλησή Του, γιά τήν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Ἔτσι λέγει τό κοντάκιο τῆς ἑορτῆς, πού ἀκούσαμε καί σήμερα, σάν προεόρτιο ὕμνο. Λέγει ὅτι ὁ Χριστός μεταμορφώθηκε στό ὄρος ἐνώπιον τῶν μαθητῶν Του, «ἵνα ὅταν (οἱ μαθητές) σέ ἴδωσι σταυρούμενον τό μέν πάθος νοήσωσιν ἑκούσιον...».
Πῶς συνδέεται, λοιπόν, τό σημερινό Εὐαγγέλιο, πού μίλαγε γιά τήν θεραπεία ἑνός σεληνιαζομένου νέου, μέ τήν Μεταμόρφωση τοῦ Χριστοῦ; Ἄν προσέξατε, ἀδελφοί, τό σημερινό Εὐαγγέλιο μιλοῦσε στό τέλος του γιά τό πάθος τοῦ Χριστοῦ, ὅτι θά τόν συλλάβουν οἱ ἐχθροί Του καί θά τόν θανατώσουν. Μέ αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἀναφορά στήν σταύρωση τοῦ Χριστοῦ συνδέεται ἡ σημερινή μας εὐαγγελική περικοπή μέ τήν Μεταμόρφωση τοῦ Χριστοῦ, πού ἔγινε λίγο πρίν ἀπό τό πάθος Του, ὅπως εἴπαμε παραπάνω.
2. Ἀλλά θέλω κάτι ἄλλο νά πῶ, χριστιανοί μου, γιά νά συνδέσω ἀκόμη περισσότερο τό πάθος τοῦ Χριστοῦ, γιά τό ὁποῖο μίλαγε τό Εὐαγγέλιο σήμερα, μέ τήν Μεταμόρφωση, τήν ὁποία θά γιορτάσουμε αὔριο. Σᾶς ἐρωτῶ: Γιατί γιορτάζουμε τήν Μεταμόρφωση στίς 6 Αὐγούστου, ἀφοῦ ἔγινε λίγο πρίν ἀπό τήν σταύρωση τοῦ Χριστοῦ, πού ἔγινε σέ χειμερινή περίοδο (βλ. Ἰωάν. 18,18); Σᾶς ἀπαντῶ, γιά νά μήν κουραστεῖτε: Μετά ἀπό 40 μέρες, στίς 14 Σεπτεμβρίου, θά ἑορτάσουμε τά πάθη τοῦ Χριστοῦ μέ τήν ἑορτή τῆς Ὕψωσης τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Ἡ ἑορτή αὐτή εἶναι σάν τήν Μεγάλη Παρασκευή. Οὔτε λάδι δέν ἐπιτρέπεται νά φᾶμε τήν ἡμέρα αὐτή. Καί 40 μέρες, λοιπόν, πρίν ἀπό τό πάθος τοῦ Χριστοῦ, πού τό γιορτάζουμε στίς 14 Σεπτεμβρίου, ἔβαλε ἡ Ἐκκλησία τήν Μεταμόρφωση τοῦ Χριστοῦ, πού μιλάει γιά τήν δόξα Του, γιά τήν θεότητά Του. Ὥστε ἀρχίζει μία μυστική Τεσσαρακοστή ἀπό αὔριο, πού καταλήγει στήν σταύρωση τοῦ Χριστοῦ, μέ τήν ἑορτή τοῦ Σταυροῦ. Ὅτι δέ αὐτό εἶναι ἀλήθεια φαίνεται ἀπό τίς Καταβασίες πού θά ἀκούσουμε αὔριο, τό «Σταυρόν χαράξας Μωσῆς». Ὥστε, λοιπόν, πρός τόν Σταυρό, πρός τό πάθος τοῦ Κυρίου, μᾶς ὁδεύει ἡ Μεταμόρφωση τοῦ Χριστοῦ. Καί ἡ σημερινή Εὐαγγελική περικοπή μᾶς λέγει πῶς νά ζήσουμε, πῶς νά συμμετάσχουμε στό πάθος τοῦ Χριστοῦ.
3. Στό πάθος τοῦ Χριστοῦ, ἀδελφοί μου, συμμετέχουμε καί ᾽μεῖς μέ τήν ἄσκηση καί γενικά μέ τόν προσωπικό μας πνευματικό ἀγώνα. Ὄχι μέ τήν καλοπέραση, ὄχι μέ τήν ἄνεση καί τήν καλοζωΐα, ἀλλά μέ τήν ἄσκηση καί τόν ἀγώνα λέγω, μέ τήν προσευχή καί τήν νηστεία, ὅπως μᾶς εἶπε σήμερα ὁ Κύριος στό Εὐαγγέλιό Του. Ἄν ἀγαπήσουμε τήν προσευχή καί νοιώθουμε τόν γλυκασμό πού ἔχει αὐτή ἡ συνομιλία μέ τόν Χριστό καί στήν Παναγία μας, καί ἄν καταφέρουμε μέ τήν νηστεία νά νικήσουμε τίς ἡδυπάθειες, τότε πραγματικά γίναμε σωστοί προσκυνητές τοῦ Σταυροῦ καί συμμετέχουμε στό πάθος τοῦ Χριστοῦ, πού ὑπέφερε γιά μᾶς στόν Γολγοθᾶ.
4. Ἀδελφοί μου, αὐτά τά δύο νά ἀγαπήσουμε γιά νά ζοῦμε σάν σωστοί χριστιανοί: Τήν προσευχή καί τήν νηστεία. Αὐτά τά δύο μᾶς εἶπε σήμερα στό Εὐαγγέλιο ὁ Κύριος ὅτι ἔχουν μεγάλη δύναμη. Ξέρετε πόση δύναμη ἔχουν; Ἔχουν δύναμη νά βγάζουν καί δαιμόνια! Ἤ, νά τό πῶ ἀκριβέστερα, ὅπως τό εἶπε ὁ Κύριος, μόνο μέ αὐτά τά δύο βγαίνουν τά δαιμόνια. Ὁ Κύριος εἶπε: «Τοῦτο τό γένος – τῶνδαιμόνων τό γένος – οὐκ ἐκπορεύεται, εἰ μή ἐν προσευχῇ καί νηστείᾳ»!
Αὐτόν τόν λόγο τόν εἶπε ὁ Κύριος στούς μαθητές Του, οἱ ὁποῖοι δέν μπόρεσαν νά βγάλουν τό δαιμόνιο ἀπό ἕνα σεληνιαζόμενο νέο, πού ἔφερε ὁ πατέρας του σ᾽ αὐτούς γιά νά τόν θεραπεύσουν. Ἀλλά τελικά ὁ δυστυχισμένος πατέρας πῆγε τό βασανιζόμενο παιδί του στόν Χριστό καί θεραπεύθηκε. Καί στό ἐρώτημα τῶν μαθητῶν πρός τόν Χριστό, γιατί αὐτοί δέν μπόρεσαν νά τόν θεραπεύσουν, ὁ Χριστός τούς ἀπήντησε ὅτι γιά τήν ἐκβολή τῶν δαιμόνων χρειάζεται δυνατή πίστη καί ζωή μέ προσευχή καί νηστεία.
5. Ἀδελφοί χριστιανοί! Μέ τήν προσευχή καί τήν νηστεία, πού μᾶς εἶπε σήμερα ὁ Κύριος στό Εὐαγγέλιο, θά καθαίρεται ἡ ψυχή μας, θά ἀτονοῦν καί θά νεκρώνονται τά ἁμαρτωλά μας πάθη καί θά νοιώθουμε ἔτσι πιό φωτεινό καί γλυκό τό Φῶς τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Χριστοῦ. Καί ἡ ψυχή μας θά ἀπολαμβάνει γλυκύτερα τό θεῖο Φῶς τῆς Παναγίας μας, πού εἶναι «καθαρωτέρα λαμπηδόνων ἡλιακῶν»!
Ὁ Κύριος μᾶς εἶπε σήμερα, ἀδελφοί, γιά προσευχή καί νηστεία. Ἀλλά, ὅπως ξέρετε, τήν περίοδο αὐτή κάνουμε τήν πιό ὡραία προσευχή, τήν Παράκληση στήν Παναγία, σάν μιά προετοιμασία γιά τήν μεγάλη Της ἑορτή πού περιμένουμε. Καί νηστεύουμε πάλι, κάνοντες μία θυσία, δηλώντας τήν ἀγάπη μας σ᾽ Αὐτήν, πού τήν ἔχουμε προστάτιδά μας καί καταφύγιό μας στίς δυσκολίες τῆς ζωῆς μας.
Παρακαλοῦμε τήν Παναγία μας νά πρεσβεύει στόν Κύριο γιά τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας καί νά μᾶς ἀξιώσει νά εἴμαστε πάντοτε μαζί Της καί σ᾽ αὐτόν καί στόν μέλλοντα αἰώνα, εἰς αἰώνας αἰώνων, ΑΜΗΝ.

Κυριακή Θ´ Ματθαίου – Περί προσευχής

αναρτήθηκε στις 28 Ιουλ 2018, 11:13 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου   [ ενημερώθηκε 28 Ιουλ 2018, 11:13 π.μ. ]

Αποτέλεσμα εικόνας για Κυριακή Θ´ Ματθαίου – Περί προσευχής


 Δυνατό ὅπλο γιά τόν πνευματικό μας ἀγώνα, ἀλλά καί ἀκούμπισμα καί δυνάμωμα γιά τόν ἀγώνα τῆς ζωῆς γενικά μᾶς δίνει ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή, ἀδελφοί μου χριστιανοί. Στό Εὐαγγέλιο σήμερα ἀκούσαμε ὅτι ὁ Χριστός βιαζόταν νά βρεθεῖ μόνος· γι᾽ αὐτό καί ἀνάγκασε τούς μαθητές Του νά μποῦν στό πλοῖο καί νά πᾶνε στήν ἀπέναντι ὄχθη. Καί φρόντισε ὁ Χριστός, μᾶς εἶπε πάλι τό σημερινό Εὐαγγέλιο, νά διαλύσει τά πλήθη γιά νά εἶναι μόνος Του. Τί σπουδαῖο ἔργο ἤθελε νά κάνει, γιά νά βρεθεῖ μόνος Του, μᾶς τό λέγει ἀμέσως παρακάτω ἡ περικοπή. Ἤθελε νά προσευχηθεῖ! Καί ἀνέβηκε στό ὄρος, γιά νά προσευχηθεῖ μόνος Του. Καί ἔμεινε ἐκεῖ ψηλά στό βουνό πολύ ὥρα. Γιατί ἦταν μέρα, ὅταν ὁ Χριστός πῆγε στό ὄρος. Ἀλλά μᾶς λέγει τό Εὐαγγέλιο ὅτι καί ὅταν βράδυασε ἦταν στό ὄρος. Καί μετά τόν βλέπουμε κατά τίς τρεῖς τό πρωί καί ἔπειτα νά ἐμφανίζεται στούς μαθητές Του. Ἄρα μέχρι τότε ὁ Ἰησοῦς Χριστός προσευχόταν πάνω στό βουνό.

Ὡραῖο δίδαγμα αὐτό γιά ᾽μᾶς, ἀδελφοί χριστιανοί. Νά προσευχόμαστε! Πέραν ἀπό τήν κοινή προσευχή πού κάνουμε μέ τούς ἄλλους στό Ναό, νά προσευχόμαστε καί κατ᾽ ἰδίαν, κατά μόνας, ὅπως ἀκούσαμε στό σημερινό Εὐαγγέλιο ὅτι ἔκανε ὁ Χριστός μας. Ἐδῶ καί στίς δύο ἐπαρχίες μας, καί στήν Γορτυνία καί τήν Μεγαλόπολη, οἱ μακαριστοί παποῦδες μας, παρά τήν πτώχεια τους, καί στούς κάμπους καί στά βουνά μας, μᾶς ἔκτισαν ὡραῖα Ἐκκλησάκια. Εἶναι πολύ ὡραῖο, λοιπόν, χριστιανοί μου, νά πᾶτε σέ ἕνα τέτοιο Ἐκκλησάκι καί νά σταθῆτε ἐκεῖ μόνοι σας γιά νά προσευχηθεῖτε. Ὅποιος τό κάνει αὐτό μιμεῖται ἀκριβῶς αὐτό πού ἔκανε ὁ Χριστός, πού ἀνέβηκε στό βουνό νά προσευχηθεῖ. Καί ἐκεῖ, μακρυά ἀπό τόν πολυτάραχο θόρυβο τοῦ κόσμου, στήν σιγαλιά τῆς ἡμέρας ἤ τῆς νύκτας, στό μικρό ἐρημοκλήσι, νοιώθει κανείς δυνατά τό μεγαλεῖο τοῦ Θεοῦ. Νοιώθει κανείς κοντά του καί μέσα του τόν Θεό! Χριστιανοί μου, μέ τήν προσευχή νοιώθει κανείς τήν γλυκύτητα καί τό μεγαλεῖο τοῦ Θεοῦ. Γι᾽ αὐτό χαρά καί εὐτυχία σ᾽ ἐκεῖνον πού προσεύχεται ἤρεμα καί καρδιακά καί νοιώθει τήν γλυκύτητα τῆς ἐπικοινωνίας του μέ τόν Θεό, καί λυπηθεῖτε τόν ἄλλο, πού μπορεῖ νά εἶναι πλούσιος καί ἄρχοντας, ἀκόμη δέ καί μορφωμένος, ἀλλά νά μή γεύθηκε αὐτήν τήν χαρά, τήν πιό γλυκιά χαρά τοῦ ἀνθρώπου, τήν χαρά καί γλυκύτητα τῆς προσευχῆς.
 Καί γιατί νά προσευχόμαστε; Ὁ πρῶτος λόγος γιά τόν ὁποῖο πρέπει νά προσευχόμαστε, ἀγαπητοί μου, εἶναι λόγος ἀνάγκης· εἶναι γιά νά μιλήσει ἡ ψυχή μας μέ τόν Θεό. Πρέπει νά μᾶς εἶναι ἀνάγκη αὐτό. Ἄν εἶναι ἀνάγκη ψυχῆς γιά τό παιδί νά μιλάει μέ τήν μάνα του καί ἡ μάνα μέ τό παιδί, πρέπει νά μᾶς εἶναι πιό μεγάλη ἀνάγκη νά μιλᾶμε, νά προσευχόμαστε στόν Δημιουργό μας Θεό.
Ἀλλά ὑπάρχει καί ἄλλος λόγος, ἀδελφοί, γιά τόν ὁποῖο πρέπει καί ἐπιβάλλεται νά προσευχόμαστε. Καί ὁ λόγος αὐτός εἶναι γιά τά ὅσα μᾶς συμβαίνουν σ᾽ αὐτήν τήν ταλαίπωρη ζωή. Ἡ ζωή αὐτή, ὅπως τό λέει παραστατικά ἡ Ἁγία Γραφή, ἡ ζωή αὐτή εἶναι «μιά λεκάνη πού ἔχει τά δάκρυά μας». «Κοιλάδα τοῦ κλαυθμῶνος» (Ψαλμ. 83,7)! Ἤ, γιά νά μιλήσω μέ ἄλλη εἰκόνα, πού ἔλεγε σήμερα τό Εὐαγγέλιο, ἡ ζωή αὐτή μοιάζει μέ μιά θάλασσα. Καί ἡ θάλασσα αὐτή δέν εἶναι ἤρεμη καί γαλήνια – ἄχ, θάλασσα μπαμπέσα! – ἀλλά ἡ θάλασσα τῆς ζωῆς εἶναι τρικυμισμένη. Ὑψώνονται τά κύματά της καί κτυπᾶμε τά πλοιαράκια μας, δηλαδή τήν οἰκογένεια τοῦ καθενός μας, καί κινδυνεύουμε νά βουλιάξουμε. Καί γιά τό πλοῖο πού ἦταν μέσα οἱ Μαθητές, μᾶς εἶπε σήμερα τό Εὐαγγέλιο, ὅτι «ἦν βασανιζόμενον ὑπό τῶν κυμάτων»! Μᾶς κτυπᾶνε τά κύματα τῆς ἁμαρτίας καί τῆς ἀδικίας, τοῦ πόνου καί τῶν θλίψεων, μᾶς κτυπᾶνε καί μᾶς πληγώνουν καί κινδυνεύουμε νά πνιγοῦμε.
Ἀπό ποῦ τώρα σ᾽ αὐτά τά κακά πού μᾶς συμβαίνουν, χριστιανοί μου, ἀπό ποῦ θά βροῦμε βοήθεια; Ὅλοι εἶναι ἀδύναμοι, ἀλλά εἶναι καί ψεῦτες. Ὅλοι μᾶς ἀπάτησαν. Ποῦ θά καταφύγουμε γιά βοήθεια καί στηριγμό; Ἀλλά ἔχουμε ὡς ὅπλο δυνατό καί παντοδύναμο τήν προσευχή. Αὐτή τήν σύντομη προσευχή, πού εἶπε ὁ Πέτρος στόν Χριστό, ὅπως ἀκούσαμε στό σημερινό Εὐαγγέλιο. Ὅταν ὁ Πέτρος εἶδε στήν θάλασσα νά σηκώνονται ψηλά τά κύματα καί ὁ ἄνεμος νά εἶναι δυνατός, φοβήθηκε, γιατί ἄρχισε νά βουλιάζει, καί εἶπε δυνατά: «Κύριε, σῶσον με»! Καί ὁ Χριστός ἅπλωσε τό παντοδύναμο χέρι Του καί τόν ἔσωσε ἀπό τόν πνιγμό. «Κύριε, σῶσόν με», μικρή, σύντομη, ἀλλά δυνατή ἡ προσευχή αὐτή, χριστιανοί μου. Νά τήν λέμε τακτικά κάθε μέρα καί πολλές φορές τήν ἡμέρα. «Κύριε, σῶσόν με»! Νά τήν λέτε καί γιά τούς ἄλλους. «Κύριε, σῶσε τά παιδιά μου», «Κύριε, σῶσε τήν πατρίδα μας», «Κύριε, σῶσε ὅλους τούς χριστιανούς». «Κύριε, σῶσον τόν λαόν Σου καί εὐλόγησον τήν κληρονομίαν Σου»!

Ὁ πολλαπλασιασμὸς τῶν ἄρτων (Κυριακὴ Η´Ματθαίου, Ματθ. ιδ´ 14-22)Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

αναρτήθηκε στις 21 Ιουλ 2018, 3:04 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου   [ ενημερώθηκε 21 Ιουλ 2018, 3:04 π.μ. ]



 

 «Μόνο οἱ δαίμονες κι ἁμαρτωλοὶ ζητοῦν ἀπὸ τὸν Χριστὸ θαύματα ποὺ εἶναι ὑπερβολικὰ κι ἀχρείαστα, ὄχι ἀπαραίτητα»

         Γιατί ὁ Κύριος δὲν μετακίνησε ὄρη ἀπὸ ἕνα σημεῖο σὲ ἄλλο ἢ δὲν τὰ ἔριξε στὴν θάλασσα; Θὰ μποροῦσε νὰ τὸ κάνει κι αὐτό, δὲν ὑπάρχει ἀμφιβολία. Γιατί λοιπὸν δὲν τὸ ἔκανε; Ἐκεῖνος ποὺ μποροῦσε νὰ διατάξει τὴν τρικυμισμένη θάλασσα καὶ νὰ γαληνέψει, τοὺς ἀνέμους καὶ νὰ ἠρεμήσουν, σίγουρα θὰ μποροῦσε νὰ μετακινήσει ὄρη καὶ νὰ τὰ ρίξει στὴν θάλασσα. Ποιό σκοπὸ ὅμως θὰ εἶχε ὑπηρετήσει ἔτσι; Κανέναν. Γι᾽ αὐτὸ κι ὁ Κύριος δὲν ἔκανε τέτοιο θαῦμα. Ὑπῆρχε ὅμως μεγάλη ἀνάγκη νὰ γαληνέψει ἡ θάλασσα καὶ νὰ ἠρεμήσει ὁ ἄνεμος, γιατί ὑπῆρχαν ἄνθρωποι ποὺ ἔκραζαν γιὰ βοήθεια, ἐπειδὴ κινδύνευαν νὰ πνιγοῦν.


.         Μόνο οἱ δαίμονες κι οἱ ἁμαρτωλοὶ ζητοῦν ἀπὸ τὸν Χριστὸ θαύματα ποὺ εἶναι ὑπερβολικὰ κι ἀχρείαστα, ὄχι ἀπαραίτητα. Προσέξτε τί ἀνόητα πράγματα ζήτησε ὁ σατανᾶς ἀπὸ τὸν Κύριο: νὰ μετατρέψει τὶς πέτρες σὲ ψωμιὰ στὴν ἔρημο, νὰ πηδήσει κάτω ἀπὸ τὸ πτερύγιο τοῦ ναοῦ! Κοιτάξτε τώρα καὶ τοὺς σκληροτράχηλους ἁμαρτωλούς, τοὺς Φαρισαίους. Εἶχαν δεῖ πολλὰ θαύματα τοῦ Χριστοῦ, ποὺ τά ᾽κανε ὅλα γιὰ νὰ βοηθήσει τοὺς ἀνθρώπους. Καὶ τοῦ ζητοῦσαν ἔπειτα νὰ κάνει κάποια ἄσκοπα κι ἀνώφελα θαύματα, ὅπως τὸ νὰ ρίξει κάποιο βουνὸ στὴν θάλασσα! Ὁ Κύριος ἀρνιόταν νὰ κάνει τέτοια θαύματα, νὰ ἱκανοποιήσει τέτοιες ἀπαιτήσεις τοῦ διαβόλου καὶ τῶν ὑποκριτῶν. Ποτὲ ὅμως δὲν ἀρνήθηκε νὰ κάνει θαύματα ποὺ ἦταν ἀπαραίτητα, ἐπειδὴ ὑπηρετοῦσαν τὴν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων.

* * *

.         Τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο περιγράφει ἕνα τέτοιο ἀπαραίτητο καὶ χρήσιμο θαῦμα: τὸν πολλαπλασιασμὸ τῶν ἄρτων στὴν ἔρημο. Αὐτὴ δὲν ἦταν κάποια ἀκατοίκητη ἔρημος, μία ἔρημος ὅπου μόνο ὁ διάβολος κατοικοῦσε. Ἦταν μία ἔρημος ὅπου βρέθηκαν πάνω ἀπὸ δέκα χιλιάδες πεινασμένοι ἄνθρωποι. Τὸ συμπέρασμα γιὰ τὸν ἀριθμό τους προκύπτει ἀπ᾽ ὅσα γράφει ὁ εὐαγγελιστής, πὼς τὸ πλῆθος ἦταν πέντε χιλιάδες ἄντρες, χωρὶς νὰ συνυπολογίσει τὶς γυναῖκες καὶ τὰ παιδιά.

.              «Καὶ ἐξελθὼν ὁ Ἰησοῦς εἶδε πολὺν ὄχλον, καὶ ἐσπλαγχνίσθη ἐπ᾽ αὐτοῖς καὶ ἐθεράπευσε τοὺς ἀρρώστους αὐτῶν» (Ματθ. ιδ´ 14). Αὐτὸ ἔγινε τὴν ἐποχὴ ποὺ ὁ βασιλιὰς Ἡρώδης εἶχε ἀποκεφαλίσει τὸν Ἰωάννη τὸν Βαπτιστή. Κι ὅταν τὸ ἄκουσε αὐτὸ ὁ Ἰησοῦς ἐπιβιβάστηκε σ᾽ ἕνα πλοῖο κι ἀναχώρησε «εἰς ἔρημον τόπον κατ᾽ ἰδίαν» (Ματθ. ιδ´ 13). Τὸ περιστατικὸ αὐτὸ τὸ ἀναφέρουν καὶ οἱ τέσσερις εὐαγγελιστές. Μερικοὶ ἀναφέρουν περισσότερες λεπτομέρειες, ἄλλοι λιγότερες. Σύμφωνα μὲ τὸν Ἰωάννη, ὁ Κύριος μπῆκε στὸ πλοῖο κοντὰ στὴν Τιβεριάδα καὶ πέρασε στὸ ἀπέναντι μέρος τῆς θάλασσας τῆς Γαλιλαίας, ποὺ ὀνομάζεται καὶ θάλασσα τῆς Τιβεριάδας. Ὁ Λουκᾶς λέει πὼς «ὑπεχώρησε κατ᾽ ἰδίαν εἰς τόπον ἔρημον πόλεως καλούμενης Βηθσαϊδᾶ» (θ´ 10).

.         Τὸ συνήθιζε ὁ Κύριος ν᾽ ἀποσύρεται συχνὰ στὴν ἔρημο, σὲ ἐρημικὲς τοποθεσίες καὶ σὲ βουνά. Τὸ ἔκανε αὐτὸ γιὰ τρεῖς λόγους: Πρῶτον, γιὰ νὰ κάνει σύντομα διαλείμματα ἀπὸ τὶς ἐντατικὲς καὶ πολυσχιδεῖς δραστηριότητές Του, ὥστε νὰ χωνέψουν κι οἱ ἄνθρωποι τὶς διδαχές Του καὶ τὰ θαύματα ποὺ εἶχε κάνει. Δεύτερον, γιὰ νὰ δώσει τὸ παράδειγμα στοὺς ἀποστόλους καὶ σὲ μᾶς πὼς εἶναι ἀπαραίτητο ν᾽ ἀποσυρόμαστε, νὰ εἰσερχόμαστε στὸ ταμιεῖο μας (Ματθ. ϛ´ 6), γιὰ νὰ παραμένουμε στὴν προσευχὴ μόνοι μας μὲ τὸν Θεό. Ἡ ἡσυχία κι ἡ σιωπὴ καθαρίζουν τὸν ἄνθρωπο, τοῦ διδάσκουν τὴν ὑποταγὴ στὸν Θεὸ καὶ τοῦ χαρίζουν πνευματικὴ διαύγεια καὶ δύναμη. Τρίτον, γιὰ νὰ μᾶς δείξει πὼς ὁ καλὸς καὶ χρήσιμος ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ κρυφτεῖ – «Οὐ δύναται πόλις κρυβῆναι ἐπάνω ὄρους κειμένη» (Ματθ. ε´ 14). Ἔτσι ἔδειξε κι ἐπισήμανε ποιὸς εἶναι ὁ πραγματικὸς τόπος γιὰ τοὺς ἐρημίτες καὶ τοὺς μοναχούς.

.         Ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία τὸ ἔχει ἀποδείξει αὐτὸ χιλιάδες φορές. Δὲν ὑπάρχει οὔτε ἕνας μοναδικὸς ἐρημίτης, ἄνθρωπος τῆς προσευχῆς καὶ θαυματουργός, ποὺ νὰ κατόρθωσε νὰ κρυφτεῖ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους. Πολλοὶ ρωτᾶνε ἀναιτιολόγητα: Τί κάνει ὁ μοναχὸς στὴν ἔρημο; Δὲν θά ᾽ταν καλύτερα ὁ μοναχὸς νὰ μένει στὸν κόσμο, ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους, καὶ νὰ τοὺς ὑπηρετεῖ; Πῶς ὅμως μπορεῖ νὰ φωτίσει ἕνα κερὶ ποὺ δὲν εἶναι ἀναμμένο; Ὁ μοναχὸς κουβαλάει τὴν ψυχή του στὴν ἔρημο σὰν κερὶ ἄκαφτο. Τὴν φέρνει στὴν ἔρημο γιὰ νὰ τὴν ἀνάψει μὲ προσευχή, μὲ νηστεία, μὲ περισυλλογὴ καὶ ἄσκηση. Ἂν κατορθώσει νὰ τὴν ἀνάψει, τὸ φῶς Του θὰ λάμψει σ᾽ ὁλόκληρο τὸν κόσμο. Ὁ κόσμος θὰ τὸν ἀκολουθήσει καὶ θὰ τὸν βρεῖ, ἀκόμα κι ἂν αὐτὸς κρυφτεῖ στὴν ἔρημο, σὲ ἀπομακρυσμένα βουνὰ ἢ σὲ ἀπρόσιτες σπηλιές. Ὄχι, ὁ μοναχὸς δὲν εἶναι ἄχρηστος. Εἶναι ἱκανὸς νὰ γίνει πολὺ πιὸ χρήσιμος στοὺς ἄλλους ἀπὸ ὁποιονδήποτε ἄλλον. Αὐτὸ φαίνεται πολὺ καθαρὰ σ᾽ αὐτὴν τὴν περίπτωση ἀπὸ τὸν Κύριο Ἰησοῦ. Μάταια κρυβόταν ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους στὴν ἔρημο, γιατί τὰ πλήθη τὸν ἔβρισκαν καὶ τὸν ἀκολουθοῦσαν.

.         Ὁ Κύριος τοὺς κοίταξε καὶ «ἐσπλαχνίσθη περὶ αὐτῶν, ὅτι ἦσαν ἐκλελυμένοι καὶ ἐρριμένοι ὡς πρόβατα μὴ ἔχοντα ποιμένα» (Ματθ. θ´ 36). Κάτω στὶς πόλεις οἱ συναγωγὲς ἦταν γεμάτες ἀπὸ αὐτόκλητους ποιμένες, ποὺ στὴν πραγματικότητα ἦταν λύκοι μὲ ἐμφάνιση προβάτων. Οἱ ἄνθρωποι τὸ  ἤξεραν αὐτό, τὸ ἔνιωθαν, ὅπως ἤξεραν κι ἔνιωθαν τὴν ἀμέτρητη εὐσπλαχνία καὶ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ γι᾽ αὐτούς. Οἱ ἄνθρωποι ἤξεραν καὶ ἔνιωθαν πὼς ὁ Χριστὸς ἦταν ὁ μόνος Καλὸς Ποιμένας, πὼς ἡ μέριμνά Του γι᾽ αὐτοὺς ἦταν γνήσια, στοργική. Γι᾽ αὐτὸ καὶ τὸν ἀκολουθοῦσαν στὴν ἔρημο. Κι ὁ Κύριος ἐθεράπευσε τοὺς ἀρρώστους αὐτῶν. Οἱ ἄνθρωποι ἔνιωθαν πὼς τὸν χρειάζονταν τὸν Χριστό, δὲν τοῦ ζητοῦσαν νὰ θαυματουργήσει ἀπὸ μάταιη περιέργεια, ἀλλ᾽ ἀπὸ μεγάλη ἀνάγκη. Κι ὁ Μάρκος μᾶς λέει πὼς ἐκεῖ ἄρχισε νὰ τοὺς διδάσκει.

.         «Ὀψίας δὲ γενομένης προσῆλθον αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· ἔρημός ἐστιν ὁ τόπος καὶ ἡ ὥρα ἤδη παρῆλθεν· ἀπόλυσον τοὺς ὄχλους, ἵνα ἀπελθόντες εἰς τὰς κώμας ἀγοράσωσιν ἑαυτοῖς βρώματα» (Ματθ. ιδ´ 15). Ὁ Ματθαῖος δὲν μᾶς λέει τί τὸν κρατοῦσε τόσο πολὺ μὲ τοὺς ἀνθρώπους. Γράφει μόνο πὼς θεράπευσε τοὺς ἀρρώστους. Ὁ Μάρκος τὸ συμπληρώνει αὐτὸ καὶ λέει πὼς τοὺς δίδασκε πολλὰ πράγματα. Προσέξτε πόσο ὄμορφα συμπληρώνουν ὁ ἕνας εὐαγγελιστὴς τὸν ἄλλο! Ὁ Κύριος συνέχισε νὰ διδάσκει τοὺς ὄχλους γιὰ πολλὲς ὧρες, ὡσότου ἄρχισε νὰ νυχτώνει. Ὅλες αὐτὲς τὶς ὧρες ὁ Κύριος δίδαξε τόσο πολλὰ στὸν λαό, ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ γεμίσει ὁλόκληρο εὐαγγέλιο. Αὐτὸ τὸ εἶπε ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, ὅταν ἔγραψε πὼς «οὐδὲ αὐτὸν οἶμαι τὸν κόσμον χωρῆσαι τὰ γραφόμενα βιβλία» (Ἰωάν. κα´ 25).

.         Παρατηροῦμε ὅμως καὶ τὴν ἀγάπη τῶν μαθητῶν: Ἔρημός ἐστιν ὁ τόπος καὶ ἡ ὥρα ἤδη παρῆλθεν. Τὸ πλῆθος πεινάει κι εἶναι ἀργὰ πιὰ γιὰ νὰ φύγουν καὶ νὰ πᾶνε στὸν τόπο του ὁ καθένας. Τὰ σπίτια τους εἶναι μακριά. Δές, ἐδῶ ἔχουμε καὶ πολλὲς γυναῖκες, ἔχουμε καὶ παιδιά. Πρέπει νὰ βροῦν τροφὴ ὅσο πιὸ σύντομα γίνεται. Ἂσ᾽ τους λοιπὸν νὰ πᾶνε στὰ γύρω χωριά, γιὰ νὰ βροῦν κάτι νὰ φᾶνε.

.         Ὁ Χριστὸς σίγουρα εἶναι πιὸ εὔσπλαχνος καὶ πιὸ στοργικὸς ἀπὸ τοὺς μαθητές Του. Μήπως δὲν ἔνιωθε κι ὁ ἴδιος, ὅπως οἱ μαθητές Του, πὼς οἱ ἄνθρωποι πεινοῦσαν κι ἡ νύχτα ἦταν κοντά; Καὶ βέβαια ὁ Χριστὸς ἦταν περισσότερο ἐλεήμων καὶ στοργικὸς ἀπὸ τοὺς μαθητές Του. Τὶς ἀνάγκες τῶν ἀνθρώπων τὶς ἔνιωθε πρὶν ἀπὸ ἐκείνους. Στὴν ἀρχή, ὅπως λέει ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, «ἐπάρας οὖν ὁ Ἰησοῦς τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ θεασάμενος ὅτι πολὺς ὄχλος ἔρχεται πρὸς αὐτόν, λέγει πρὸς τὸν Φίλιππον πόθεν ἀγοράσωμεν ἄρτους ἵνα φάγωσιν οὗτοι;» (Ἰωάν. ϛ´ 5). Ἡ συζήτηση μὲ τὸν Φίλιππο ὅμως τελείωσε κι οἱ ἄνθρωποι μαζεύτηκαν γύρω ἀπὸ τὸν Κύριο μὲ τοὺς ἀσθενεῖς τους. Ὁ Κύριος θεράπευσε πρῶτα ὅλους τοὺς ἀρρώστους κι ἔπειτα ἄρχισε νὰ διδάσκει τοὺς ὄχλους. Ἡ διδασκαλία κράτησε ὣς τὸ βράδυ. Καὶ τότε μόνο σκέφτηκαν οἱ ἀπόστολοι πὼς οἱ ἄνθρωποι θὰ πεινοῦσαν κι ἔπρεπε νὰ φᾶνε.

.         Ὁ Κύριος τὸ εἶχε προβλέψει αὐτὸ ἀπὸ τὴν ἀρχή. Δὲν μίλησε ὅμως, σκοπίμως. Περίμενε τοὺς ἀποστόλους νὰ θέσουν τὸ πρόβλημα. Κι αὐτὸ τὸ ἔκανε γιὰ δύο λόγους: πρῶτα γιὰ νὰ τοὺς διεγείρει τὴν εὐσπλαγχνία καὶ τὴν συμπάθεια καὶ δεύτερον γιὰ ν᾽ ἀποδείξει πόσο ἀδύναμοι ἦταν χωρὶς Ἐκεῖνον. Τοὺς εἶπε ὁ Χριστός: «οὐ χρείαν ἔχουσιν ἀπελθεῖν· δότε αὐτοῖς ὑμεῖς φαγεῖν» (Ματθ. ιδ´ 16). Γνώριζε πὼς αὐτὸ δὲν μποροῦσαν νὰ τὸ κάνουν, ἦταν ἀδύνατο ἀνθρωπίνως νὰ γίνει. Τὸ εἶπε ὅμως γιὰ νὰ συνειδητοποιήσουν πλήρως καὶ νὰ ὁμολογήσουν τὴν ἀδυναμία τους. Γι᾽ αὐτὸ καὶ τοῦ εἶπαν: «οὐκ ἔχομεν ὧδε εἰ μὴ πέντε ἄρτους καὶ δύο ἰχθύας» (Ματθ. ιδ´ 17). Σύμφωνα μὲ τὸν εὐαγγελιστὴ Ἰωάννη, τὰ λιγοστὰ αὐτὰ τρόφιμα δὲν ἦταν δικά τους, ἀνῆκαν σὲ κάποιο μικρὸ παιδὶ ποὺ βρισκόταν ἐκεῖ. Γράφει ὁ εὐαγγελιστής: «Ἔστι παιδάριον ἓν ὧδε, ὃς ἔχει πέντε ἄρτους κριθίνους καὶ δύο ὀψάρια· ἀλλὰ ταῦτα τί ἐστιν εἰς τοσούτους;» (Ἰωάν. ϛ´ 9). Στὸν Κύριο αὐτὸ τὸ εἶπε ὁ Ἀνδρέας. Παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ πρωτόκλητος τῶν ἀποστόλων ζοῦσε τόσο καιρὸ μαζί Του, ἀκόμα δὲν εἶχε ἑδραιωθεῖ στὴν πίστη, δὲν εἶχε τελειοποιηθεῖ. Αὐτὸ εἶναι φανερὸ ἀπὸ ἐκεῖνο ποὺ εἶπε: ἀλλὰ ταῦτα τί ἐστιν εἰς τοσούτους; Τὸ ψωμὶ ἦταν κρίθινο. Κι αὐτὸ δὲν ἦταν συμπτωματικό. Σύμφωνα μὲ τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο, ἀπ’ αὐτὸ μαθαίνουμε πὼς πρέπει νὰ ἱκανοποιούμαστε μὲ ἁπλὲς τροφές, νὰ μὴν εἴμαστε ἀπαιτητικοί. «Ἡ λαιμαργία κι ἡ πολυφαγία εἶναι μητέρες τῆς ἀρρώστιας», συμπληρώνει ὁ ἅγιος πατέρας.
Όλ' αυτά τα μυστήρια έχουν μεγάλο βάθος, δυσθε­ώρητο. Ποιός τολμά να κοιτάξει τόσο βαθιά, στα απύθ­μενα βάθη τους; Ποιός θα τολμούσε στην πρόσκαιρη ζωή μας να διεισδύσει στα βάθη αυτά; Ίσως πληροφο­ρηθούν αρκετά εκείνοι που τους αρέσει να διαβάζουν και ν' ακούνε το ευαγγέλιο. Οι άγγελοι απολαμβάνουν μέχρι κορεσμού τη γλυκύτητα του ευαγγελίου. Όσο περισσότερο το διαβάζει ο άνθρωπος, τόσο περισσότερο τρέπεται σε σκέψεις πνευματικές και σε προσευχή. Όσο περισσότερο καθοδηγεί τη ζωή του σύμφωνα μ' αυτό, τόσο η ανάγνωση θ' ανοίγει τα βάθη των νοημάτων του και θα τον ικανοποιεί με το άρωμά του. Γι' αυτό πρέπει δόξα και ύμνος στον Κύριο Ιησού Χριστό, μαζί με τον άναρχο Πατέρα Του και το Πανάγιο Πνεύμα, την ομοούσια και αδιαίρετη Τριάδα, τώρα και πάντα και στους αιώνες τών αιώνων. Αμήν.

Κυριακή των Αγίων Πατέρων της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου

αναρτήθηκε στις 14 Ιουλ 2018, 3:01 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου   [ ενημερώθηκε 14 Ιουλ 2018, 3:02 π.μ. ]


ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Τίτ. γ΄ 8-15
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ: Ματθ. ε΄ 14-19
Ἀνόητες καί χρήσιμες συζητήσεις
Τὰ Ἀναγνώσματα σήμερα εἶναι πρὸς τιμὴν τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Δ´ Οἰκουμενικῆς Συν­όδου, ποὺ ἑορτάζουμε. Οἱ Ἅγιοι αὐτοὶ Πατέρες συνῆλθαν στὴ Χαλκηδόνα τὸ 451 μ.Χ. καὶ μὲ τὸν φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος διατύπωσαν τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη σχετικὰ μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ… 

Στὴ σημερινὴ ἀποστολικὴ περικοπὴ ἀκούσαμε σημαντικὲς συμβουλὲς τοῦ ἀποστόλου Παύλου πρὸς τὸν μαθητή του Τίτο. Μεταξὺ τῶν συμβουλῶν του εἶναι καὶ ἡ ἑξῆς: Νὰ ἀποφεύγεις, τοῦ παρήγγειλε, τὶς ἀνόητες συζητήσεις, διότι δὲν ὠφελοῦν καθόλου.
Ἂς δοῦμε λοιπὸν ποιὲς εἶναι οἱ ἀνόητες συζητήσεις ποὺ πρέπει νὰ ἀποφεύγουμε καὶ ποιὲς οἱ χρήσιμες ποὺ πρέπει νὰ ἐπιδιώκουμε.
1. Συζητήσεις ἀκαθαρσίας, κακίας καὶ ἄκαρπες θρησκευτικὲς
Ἡ πιὸ προφανὴς περίπτωση ἀνόητων συζητήσεων εἶναι αὐτὴ ποὺ ἀναφέρει ὁ ἴδιος ὁ Ἀπόστολος στὴν πρὸς Ἐφεσίους ἐπιστολή: «Πᾶσα ἀκαθαρσία ἢ πλεονεξία μηδὲ ὀνομαζέσθω ἐν ὑμῖν, καθὼς πρέπει ἁγίοις, καὶ αἰσχρότης καὶ μωρολογία ἢ εὐτραπελία, τὰ οὐκ ἀνήκοντα». Κάθε εἶδος σαρκικῆς ἀκαθαρσίας ἢ πλεονεξίας δὲν πρέπει οὔτε κἂν ὡς ἁπλὴ ὀνομασία νὰ ἀναφέρεται μεταξύ σας, καθὼς ἁρμόζει σὲ ἀνθρώπους ποὺ ἁγιάσθηκαν ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα· ἐπίσης οὔτε ὁποιαδήποτε αἰσχρὴ διαγωγὴ καὶ τὰ ἀνόητα φλύαρα λόγια ἢ τὰ ἄπρεπα καὶ βρόμικα ἀστεῖα· ὅλα αὐτὰ δὲν ταιριάζουν στοὺς Χριστιανούς (Ἐφ. ε´ 3-4). Συζητήσεις δὲ πλεονεξίας εἶναι π.χ. ὅσες γίνονται γιὰ τὴν ἐξαπάτηση διαφόρων προσώπων καὶ τὴν ἀπόκτηση παράνομου κέρδους.
Πῶς εἶναι δυνατὸν ὁ πιστὸς ποὺ ἀγωνίζεται νὰ σώσει τὴν ψυχή του, ποὺ ἔχει μυστηριακὴ ζωή, νὰ ἀνέχεται ἢ καὶ νὰ συμμετέχει σὲ τέτοιες συζητήσεις, ποὺ δυστυχῶς δὲν γίνονται μόνο ἀπὸ ἐφήβους ἀλλὰ πολλὲς φορὲς καὶ ἀπὸ ὥριμους ἀνθρώπους; «Περιίστασο», συμβουλεύει ὁ ἅγιος Ἀπόστολος. Μένε μακριά. Φεῦγε.
Ἀνόητες εἶναι ἐπίσης οἱ συζητήσεις στὶς ὁποῖες μᾶς ἀπορροφοῦν οἱ εἰδήσεις τῆς ἐπικαιρότητος καὶ οἱ ἀτελείωτες πολιτικές, οἰκονομικὲς καὶ ἄλλου εἴδους ἀναλύσεις τους· οἱ συζητήσεις ἀκόμη στὶς ὁποῖες κατακρίνονται διάφορα πρόσωπα ἢ οἱ συνομιλητὲς ἔρχονται σὲ σύγκρουση μεταξύ τους, ὁπότε μετατρέπονται σὲ φιλονικίες ποὺ δημιουργοῦν ἐχθρότητες.
Τέλος, ἀνόητες μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ οἱ συζητήσεις γιὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἐπικαιρότητα ἢ γιὰ ὑψηλὰ θεολογικὰ θέματα, ὅταν τρέφουν τὴν ματαιοδοξία, τὴν περιέργεια καὶ τὴν ἰσχυρογνωμοσύνη ὅσων συμμετέχουν σ᾿ αὐτές. Νομίζουν, γράφει ὁ ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ὅτι μὲ αὐτὲς τὶς συζητήσεις ὑπηρετοῦν τὸν Θεό, ἐνῶ λησμονοῦν νὰ καθαρίσουν τὴν καρδιά τους ἀπὸ τὰ πάθη καὶ νὰ προσέχουν στὴν ταπεινὴ γνώση τοῦ ἑαυτοῦ τους(*), τὸ ὁποῖο ζητᾶ ἀπὸ ἐμᾶς ὁ Κύριος.
2. Συζητήσεις γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη καὶ ζωὴ
Ἀντίθετα, ὁ πιστὸς ποὺ ἀγωνίζεται συνειδητὰ γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς του, ἐπιδιώκει νὰ σκέπτεται καὶ νὰ συζητᾶ «ὅσα ἐστὶν ἀληθῆ, ὅσα σεμνά, ὅσα δίκαια, ὅσα ἁγνά, ὅσα προσφιλῆ, ὅσα εὔφημα, εἴ τις ἀρετὴ καὶ εἴ τις ἔπαινος»· ὅσα εἶναι ἀληθινά, ὅσα δίκαια, ἀμόλυν­τα καὶ ἁγνά, ὅσα εἶναι ἀγαπητὰ στὸν Θεὸ καὶ στοὺς καλοὺς ἀνθρώπους, ὅσα ἔχουν καλὴ φήμη, καθὼς καὶ ὁποιαδήποτε ἄλλη ἀρετὴ καὶ καλὸ ἔργο ποὺ εἶναι ἄξιο ἐπαίνου (Φιλιπ. δ´ 8).
Ἀνάλογα μὲ τὸ ποιοὶ εἶναι οἱ ἄνθρωποι μὲ τοὺς ὁποίους ἀνοίγει συζήτηση, ἐπιδιώκει νὰ λέει τὸν καλὸ καὶ ὠφέλιμο λόγο, νὰ συζητᾶ καὶ νὰ ἀναζητᾶ ποιὸ εἶναι τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ στὴν κάθε περίσταση, πῶς καλεῖται ὡς Χριστιανὸς νὰ ἀντιμετωπίζει τὶς θλίψεις, ποιὰ εἶναι ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας σχετικὰ μὲ τὰ τρέχοντα θέματα: τὸ ζήτημα τῆς τεκνογονίας, τῶν ἐκτρώσεων, τῆς διαστροφικῆς ἁμαρτίας ποὺ προβάλλεται σήμερα τόσο ἔντονα…
Ἐπιπλέον ἔχει τὸ ἐνδιαφέρον καὶ τὴ διάθεση νὰ συζητᾶ πῶς μπορεῖ νὰ βοηθήσει πονεμένους συνανθρώπους, νὰ προσφέρει σὲ ἄλλα εὐλογημένα ἔργα, πῶς μπορεῖ νὰ βοηθήσει τὰ παιδιά του νὰ γνωρίσουν καὶ ν᾿ ἀγαπήσουν τὸν Χρι­στό· ἐπιδιώκει ἀκόμη τὴν ἀνταλλα­γὴ ἐμπειριῶν μὲ ἄλλους γονεῖς, τὴν ἀλ­ληλοενίσχυση καὶ τὸν ἀλληλοστηριγμό.
Συζητᾶ ἀκόμη θέματα Πίστεως ἐπιδιώκοντας τὸν καταρτισμό του, μάλιστα ὅταν βρίσκεται μὲ ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν τέτοιες γνώσεις: ποιὸς εἶναι ὁ Χριστός, τί εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία, ποιὲς οἱ διαφορές μας μὲ τοὺς Παπικούς, τί εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός, γιὰ τὸν ὁποῖο τόσος λόγος γίνεται στὶς ἡμέρες μας, τί πιστεύουμε γιὰ τὴν μετὰ θάνατον ζωή, τί μποροῦμε νὰ κάνουμε γιὰ τοὺς νεκρούς μας…
Καὶ στὸ θέμα τῶν συζητήσεων ποὺ μᾶς ἀπασχόλησε σήμερα, οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς προκείμενης Συνόδου μᾶς δείχνουν τὸν δρόμο. Βέβαια οἱ δικές τους συνοδικὲς συζητήσεις εἶναι μία πολὺ ἰδιαίτερη περίπτωση. Παρ᾿ ὅλα αὐτὰ μᾶς διδάσκουν ὅτι ὅταν καὶ οἱ δικές μας καθημερινὲς συζητήσεις γίνονται μὲ φόβο Θεοῦ, μὲ διάθεση νὰ εὐαρεστήσουμε στὸν Κύριο, τότε θὰ σκεπάζει καὶ θὰ φωτίζει κι ἐμᾶς τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Μακάρι, μὲ τὶς πρεσβεῖες τῶν Ἁγίων Πατέρων, νὰ ἀξιωνόμαστε τέτοιας εὐλογίας πάντοτε ὅλοι μας.
(*) Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Ἀόρατος Πόλεμος, Μέρος Α´, Κεφ. Θ´, ἐκδ. Νεκτάριος Παναγόπουλος, Ἀθῆναι 20038, σελ. 37.

Κυριακή ΣΤ΄ Ματθαίου - Θεάρεστο μίσος!

αναρτήθηκε στις 7 Ιουλ 2018, 10:36 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου   [ ενημερώθηκε 7 Ιουλ 2018, 10:37 π.μ. ]

 

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Ρωμ. ιβ΄ 6 – 14

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ: Ματθ. θ΄  1 – 8 

Τὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα, σχεδὸν σὲ κάθε ἡμιστίχιο, περιέχει μιὰ ξεχωριστὴ δυνατὴ πνευματικὴ προτροπή. Ἐμεῖς σήμερα θὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ μία μόνο ἀπὸ αὐτές, ποὺ ἴσως εἶναι ἡ πιὸ δυσνόητη: «Ἀποστυγοῦντες τὸ πονηρόν», γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος· δηλαδή: νὰ μισεῖτε, νὰ ἀπεχθάνεσθε τὸ κακό.Τὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα, σχεδὸν σὲ κάθε ἡμιστίχιο, περιέχει μιὰ ξεχωριστὴ δυνατὴ πνευματικὴ προτροπή. 

Ἐμεῖς σήμερα θὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ μία μόνο ἀπὸ αὐτές, ποὺ ἴσως εἶναι ἡ πιὸ δυσνόητη: «Ἀποστυγοῦντες τὸ πονηρόν», γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος· δηλαδή: νὰ μισεῖτε, νὰ ἀπεχθάνεσθε τὸ κακό.
Ἂς δοῦμε λοιπὸν τί καλούμαστε ὡς Χριστιανοὶ νὰ μισήσουμε, γιατί νὰ τὸ μισήσουμε καὶ πόσο ἀναγκαῖο εἶναι αὐτὸ τὸ μίσος στὴ σύγχρονη ἐποχή.
1. Νὰ μισήσουμε τὴν ἁμαρτία, ὄχι τὸν ἁμαρτωλὸ
Ἂς προσέξουμε μὲ κάθε ἀκρίβεια τὴν ἐντολή· ὁ ἅγιος Ἀπόστολος γράφει: Νὰ μισεῖτε «τὸ πονηρόν», ὄχι «τὸν πονηρόν». Μᾶς προτρέπει νὰ μισοῦμε τὸ κακό, τὴν ἁμαρτία, τὴν πράξη, τὸ πάθος· ὄχι τὸν ἄνθρωπο ποὺ τὴ διαπράττει. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλάσμα τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἄξιος τῆς ἀγάπης μας, τοῦ ἐλέους μας, ἐνῶ ἡ ἁμαρτία δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ τὸν Θεό· εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα τῆς κακῆς ἐπιλογῆς τοῦ ἀνθρώπου.
2. Νὰ καθαρισθοῦμε καὶ ἀπὸ τὴν ἐπιθυμία τῆς ἁμαρτίας
Ἀλλὰ γιὰ ποιὸν λόγο ὀφείλει ὁ πιστὸς νὰ μισεῖ τὴν ἁμαρτία; Ὀφείλει νὰ τὸ κάνει, διότι ἡ ἁμαρτία εἶναι ἡ ἀθέτηση καὶ περιφρόνηση τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ. Μὲ τὴν ἁμαρτία διακόπτουμε τὴν κοινωνία μας μὲ τὸν Θεό, ὁ Ὁποῖος εἶναι ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς καὶ κάθε ἀγαθοῦ. Ἡ ἁμαρτία εἶναι ἡ διαστροφὴ τῆς φύσεώς μας, ἡ αὐτοκαταστροφή μας, ἡ αἰτία ὅλων τῶν δεινῶν. Εἶναι «πολύδακρυς καὶ δυσώδης», κατὰ τὸν Μέγα Βασίλειο· δηλαδὴ ἀποπνέει πνευματικὴ δυσωδία καὶ ὀφείλει νὰ χύνει κανεὶς πολλὰ δάκρυα γι᾿ αὐτήν (ΕΠΕ 5, 218).Πρέπει ὅμως νὰ τὴ μισήσουμε καὶ γιὰ κάποιον ἄλλον λόγο, διότι δὲν ἀρκεῖ νὰ μὴ διαπράττουμε τὴν ἁμαρτία, ἀλλὰ πρέπει καὶ νὰ νεκρώσουμε τὴν ἐσωτερικὴ ἕλξη μας πρὸς αὐτήν. Ἂν δὲν μισοῦμε τὴν ἁμαρτία, αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ μετάνοιά μας εἶναι ἀκόμη ἐλλιπής, τὸ συγ­κεκριμένο πάθος δὲν ἔχει νεκρωθεῖ τελείως μέσα μας.
Ρώτησαν κάποτε τὸν Μέγα Βασίλειο πῶς μπορεῖ ἡ ψυχὴ νὰ πληροφορηθεῖ ὅτι ἔχει καθαρισθεῖ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Καὶ ἀπάντησε αὐτὸ ἀκριβῶς: Ὅταν μπορεῖ νὰ πεῖ μαζὶ μὲ τὸν Δαβίδ: «Ἀδικίαν ἐμίσησα καὶ ἐβδελυξάμην»· δηλαδή, μίσησα καὶ σιχάθηκα τὴν ἀδικία· καὶ ἀκόμη, ὅταν βλέποντας ἄλλους νὰ ἁμαρτάνουν, λέει πάλι μαζὶ μὲ τὸν Ψαλμωδό: «Εἶδον ἀσυν­ετοῦντας καὶ ἐξετηκόμην, ὅτι τὰ λόγιά σου οὐκ ἐφυλάξαντο»· εἶδα ἀνθρώπους ποὺ κατήντησαν ἀσύνετοι, νὰ ἁ­μαρτάνουν ἄφοβα, καὶ ἔλιωσα ἀπὸ τὴ λύ­πη μου γιὰ τὸ ὅτι καταπατοῦσαν τὸν νόμο Σου, Κύριε (Εἰς Ψαλ. ριη´ [118] – στίχ. 163, 158, ΕΠΕ 9, 368).
3. Ἀντίδραση στὸ πνεῦμα τῆς ἀποστασίας
Τὸ παραπάνω ψαλμικὸ χωρίο ἔχουμε ἀνάγκη νὰ τὸ ἐφαρμόσουμε κατ᾿ ἐξοχὴν οἱ σημερινοὶ Χριστιανοί. Διότι εἶναι τόση ἡ ἀποστασία στὴν ἐποχή μας, ὥστε σήμερα οἱ ἄνθρωποι ὄχι ἁπλῶς καταπατοῦν τὸν Νόμο τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ θεωροῦν ὅτι καὶ ἡ πιὸ ἀντίθεη καὶ ἀνήθικη ἐπιλογή τους πρέπει νὰ γίνεται ἀπὸ ὅλους σεβαστὴ χωρὶς καμία κριτική. Κυρίως τὸ πρόβλημα ἐπικεντρώνεται στὸ ὅτι σχεδὸν ἐπιβάλλεται ἡ τάση ἐν ὀνόματι τῆς ἀγάπης νὰ συμπροσευχόμαστε μὲ τοὺς ἑτεροδόξους καὶ ἀλλοθρήσκους καὶ νὰ σεβόμαστε τὴ διαστροφικὴ ἁμαρτία κάποιων συνανθρώπων μας· νὰ ἀποδεχόμαστε τοὺς πάντες ὅπως εἶναι, τοὺς μὲν ἀμετανόητους γιὰ τὶς κακοδοξίες τους, τοὺς δὲ ὑπερήφανους γιὰ τὶς βδελυκτὲς ἀσέλγειές τους. Ἀλλ᾿ αὐτὴ ἡ ἀγάπη εἶναι ἀνθρωποκεντρικὴ, γήινη καὶ ἀπατηλή. Ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη πηγάζει ἀπὸ τὸν ἅγιο Θεό. Ἀληθινὴ ἀγάπη ἔχει ὁ ἁγιασμένος, αὐτὸς ποὺ ἐμφορούμενος ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, ἔφθασε νὰ μισεῖ τὴν ἁμαρτία. Αὐτὴ εἶναι ἡ σύγχρονη πρόκληση γιὰ μᾶς τοὺς Χριστιανούς: νὰ ἀν­τιπροτείνουμε τὴν ἀληθινὴ ἐν Χριστῷ ἀ­γάπη στὸν πλανεμένο κόσμο, χωρὶς φανατισμὸ καὶ ἐμπάθεια, ὄχι τόσο μὲ τὸν λό­γο μας – ὁπωσδήποτε καὶ μὲ αὐτόν – ἀλ­λὰ κυρίως μὲ τὴν ἁγία καὶ χαριτωμένη ζωή μας.
Ἀλλὰ γιὰ νὰ γίνει αὐτό, εἶναι ἀνάγκη νὰ μείνουμε ἀνεπηρέαστοι ἀπὸ τὸ κοσμικὸ πνεῦμα ποὺ ἀσκεῖ καθημερινὰ ἔντονη ἐπίδραση πάνω μας. Εἶναι ἀνάγκη νὰ πηγαίνουμε ἀντίθετα στὸ ρεῦμα κάνον­τας ὑπακοὴ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ ἀποστρεφόμενοι σταθερὰ τὴν ἁμαρτία.
Τὰ ὅσα εἴπαμε σήμερα, δὲν πρέπει νὰ γίνουν ἀφορμὴ νὰ ἀσχολούμαστε συνέχεια μὲ τὸ κακό, νὰ πολεμοῦμε τὸ σκοτάδι. Ὄχι. Ἂς στραφοῦμε πρὸς τὸ Φῶς. Ἂς πέσουμε μὲ λαχτάρα στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Χριστοῦ. Ἂς ἀγωνισθοῦμε νὰ Τὸν γνωρίσουμε καὶ νὰ Τὸν ἀγαπήσουμε, νὰ ζοῦμε μέσα στὴν παρουσία Του, νὰ ἀναπνέουμε τὴν ἀτμόσφαιρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέσα στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ τότε θὰ ἔλθει τὸ μίσος ἐναντίον τοῦ κακοῦ· καὶ θὰ εἶναι φωτισμένο, ἀπαθές, ἅγιο, εἰρηνικὸ καὶ εἰρηνοποιό, συντροφευμένο μὲ τὴν πραότητα καὶ τὴν ἀγάπη πρὸς τοὺς συνανθρώπους μας ποὺ ζοῦν μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεό. Αὐτὴ θὰ εἶναι ἡ πιὸ δυνατή, ἡ πιὸ ἀπο­τελεσματικὴ μαρτυρία τῆς Πίστεώς μας στὸν σύγχρονο κόσμο.

1-10 of 1057