αναρτήθηκε στις 1 Οκτ 2022, 2:30 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 1 Οκτ 2022, 2:31 π.μ.
]
«Ὅπως θέλετε νὰ σᾶς συμπεριφέρονται οἱ ἄλλοι ἔτσι νὰ συμπεριφέρεσθε καὶ ἐσεῖς πρὸς αὐτούς, διότι ἂν ἀγαπᾶτε μόνο ἐκείνους πού σας ἀγαποῦν, ποιὰ ἀμοιβὴ θὰ λάβετε, ἀφοῦ καὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ ἀγαποῦν, ἐκείνους ποῦ τοὺς ἀγαποῦν; Καμία. Καὶ ἂν δανείζετε μὲ τὴν προοπτικὴ νὰ τὰ πάρετε πίσω, ποιὰ χάρη θὰ λάβετε ἀπὸ τὸν Θεό, διότι καὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ δανείζουν γιὰ νὰ τὰ πάρουν πίσω; Καμία. Νὰ ἀγαπᾶτε καὶ τοὺς ἐχθρούς σας, νὰ τοὺς εὐεργετεῖτε καὶ νὰ τοὺς δανείζετε χωρὶς νὰ ἐλπίζετε σὲ ἀνταπόδοση καὶ τότε ὁ μισθός σας θὰ εἶναι πολύς, διότι καὶ ὁ Θεὸς εἶναι εὐεργετικὸς κι ὅμως οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἀχάριστοι. Γίνεσθε λοιπὸν σπλαχνικοὶ πρὸς τὸν πλησίον σας καὶ συμπονετικοὶ στὶς δυσκολίες τοῦ καθὼς καὶ ὁ Θεὸς εἶναι σπλαχνικὸς πρὸς ὅλους». Ἀδελφοί μου, Πολὺ ὄμορφη ἡ σημερινὴ διδασκαλία τοῦ Κυρίου μας. Μία διδασκαλία ποὺ περιέχει ἕνα χρυσὸ κανόνα ἀποδεκτὸ ἀπὸ ὅλους τους ἀνθρώπους, μὲ τὸν ὁποῖον, ἐὰν τὸν εἴχαμε θὰ μπορούσαμε νὰ λύσουμε ὅλα τὰ προβλήματα καὶ τῆς κοινωνικῆς καὶ προσωπικῆς μας ζωῆς: «ὅπως θέλετε νὰ σᾶς συμπεριφέρονται οἱ ἄλλοι, ἔτσι νὰ συμπεριφέρεσθε καὶ σεῖς πρὸς τοὺς αὐτούς». Ἴσως κάποιος ἀπό σας διερωτηθεῖ: «πῶς εἶναι δυνατὸν αὐτὴ ἡ ἁπλὴ φράση νὰ λύνει τὰ προβλήματά μας, ὅταν ἑκατομμύρια νόμοι δὲν τὸ ἔχουν ἐπιτύχει;» Ἔχετε ἀπόλυτο δίκιο νὰ διερωτηθεῖτε, γιατί εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα μέχρι σήμερα οἱ ἄνθρωποι γράφουν νόμους γιὰ νὰ λύσουν τὰ προβλήματα. Καὶ εἶναι πράγματα ἑκατομμύρια οἱ νόμοι αὐτοί. Κι ὅμως ὄχι μόνο δὲν τὰ ἔχουν λύσει ἀλλὰ καὶ τὰ ἔχουν αὐξήσει. Γιατί ἄραγε; Ποιά εἶναι οἱ αἰτία τῆς ἀποτυχίας τῶν νόμων; Ἔχουν ἀποτύχει γιατί στηρίζονται στὸν ἐξαναγκασμὸ καὶ τὴν βία καὶ ὄχι στὸν νόμο τῆς καρδιᾶς «Ὅπως θέλετε νὰ συμπεριφέρονται…», γι’ αὐτὸ γίνονται ἀτροφικοί καὶ βλέπουμε, ἐνῶ ὑπερασπίζουν τὴ ζωή, τὸ δίκαιο καὶ τὰ ἀγαθὰ τοῦ ἀνθρώπου ἡ ζωὴ νὰ σφαγιάζεται καθημερινά, τὸ δίκαιο νὰ παραβιάζεται καὶ τὰ ἀγαθὰ νὰ ληστεύονται καὶ νὰ καταπατοῦνται. Ἔναντι τώρα αὐτῶν τῶν ἑκατομμυρίων νόμων ποὺ ὑπάρχουν, ὁ Κύριος ἀντιπαραθέτει τὸν δικό του νόμο, τὸν ὁποῖο στηρίζει, ὄχι στὴ βία ἀλλὰ στὴν ἀγάπη, γιατί αὐτὴ ἀποτελεῖ τὸ μυστικὸ τῆς λύτρωσής μας ἀπὸ τοὺς ἐφιάλτες ποὺ ὑπάρχουν στὴν προσωπικὴ καὶ στὴν κοινωνική μας ζωή. Αὐτὴ δημιουργεῖ καὶ τὴν συμπόνια μας γιὰ τὸν ἄλλο καὶ τὴ δυστυχία του, γι’ αὐτὸ ἄλλωστε ἄφησε ὁ Κύριος τὴν ἐντολή: «Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους». Αὐτὸς ὁ νόμος τοῦ Κυρίου «καθὼς θέλετε νὰ συμπεριφέρονται οἱ ἄλλοι, ἔτσι καὶ σεῖς νὰ συμπεριφέρεσθε πρὸς αὐτούς», εἶναι πραγματικὰ ὁ νόμος τῆς τάξεως, ὁ νόμος τῆς δικαιοσύνης καὶ ὁ νόμος τῆς ἀγάπης, γι’ αὐτὸ μπορεῖ νὰ ἐξαλείψει καὶ τὸ ἔγκλημα καὶ τὴν ἐκμετάλλευση. Ἀδελφοί μου, Ὅταν ζοῦσε ὁ Ἅγιος Διονύσιος τῆς Ζακύνθου, ἀσκήτευε στὸ Μοναστήρι τῆς Παναγίας τῆς Ἀναφωνήτριας. Μία νύκτα λοιπόν, δέχθηκε τὴν ἐπίσκεψη ἐνὸς ἀγνώστου ποὺ εἶχε ἀγριεμένο βλέμμα, ἀλλὰ κουρασμένη καὶ τρομαγμένη μορφή. Ὅλα ἔδειχναν ὅτι κάτι τὸ φοβερὸ συνέβαινε σὲ αὐτόν. Τὸν ἐρώτησε λοιπὸν ὁ ΄Ἅγιος, τί ἔχει καὶ εἶναι τόσο ἀναστατωμένος καὶ ἐκεῖνος τοῦ εἶπε: «Ἁμάρτησα Ἅγιε Πατέρα. Σκότωσα ἄνθρωπο. Σὲ μία στιγμὴ ὀργῆς ὁ νοῦς μου σκοτίσθηκε καὶ ἔγινα φονιάς. Σκότωσα τὸν Κωνσταντῖνο Σιγούρο καὶ ἕνα ἀπόσπασμα μὲ κυνηγάει. Εἶμαι ἄθλιος τὸ ξέρω, ἀλλὰ ἔρχομαι στὴν ἁγιωσύνη σου γιὰ νὰ μὲ σώσει. Κρύψε μὲ σὲ παρακαλῶ». Κεραυνὸς ἔπεσε στὸν Ἅγιο. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ζητοῦσε νὰ τὸν βοηθήσει ἦταν ὁ φονιὰς τοῦ ἀδελφοῦ του, τὸν φόνο τοῦ ὁποίου μόλις ἄκουσε. Μία δυνατὴ ἐσωτερικὴ πάλη, ἐξέσπασε τότε στὴν ψυχὴ τοῦ Ἁγίου. Εἶχε πληροφορηθεῖ ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν φονιὰ τὸν φόνο τοῦ ἀδελφοῦ του Κωνσταντίνου καὶ ὁ φονιὰς τὸν παρακάλεσε νὰ τὸν σώσει. Τί θὰ ἔκανε; Ἡ εὐσπλαχνία καὶ ἡ συγνώμη κυριάρχησαν στὴν ψυχὴ τοῦ ἀκολουθώντας τὸ παράδειγμα τοῦ Σταυρωμένου Κυρίου του, ποὺ ζήτησε ἀπὸ τὸν Πατέρα Του νὰ συγχωρήσει τοὺς σταυρωτές Του. Δὲν ἔβλεπε τὸν φονιὰ τοῦ ἀδελφοῦ του ἀλλὰ ἕνα δυστυχισμένο ἄνθρωπο γι’ αὐτὸ τὸν προστατεύει καὶ τὸν κρύβει ἀπὸ τοὺς διῶκτες του. Καὶ ὅταν ἐκεῖνοι ἔφυγαν τοῦ εἶπε: «Ἐκεῖνος ποὺ σκότωσες εἶναι ἀδελφός μου. Μποροῦσα νὰ σὲ ἐκδικηθῶ καὶ νὰ σὲ παραδώσω, μὰ δὲν τὸ ἔκανα. Πήγαινε καὶ προσπάθησε νὰ ἐξιλεωθεῖς γιὰ τὸ ἔγκλημά σου. Ὁ Χριστὸς στὸ Σταυρὸ συγχώρησε τὸν ληστὴ ποὺ μετάνιωσε. Προσπάθησε καὶ ἐσὺ νὰ γίνεις ἄξιος της θείας συγνώμης». Τότε ὁ φονιὰς γονάτισε καὶ μὲ πικρὰ δάκρυα ἔβρεξε τὸ χέρι τοῦ Ἁγίου, ὁ ὁποῖος στὴ συνέχεια τὸν φυγάδευσε ἀπὸ τὸ νησὶ μὲ καΐκι. Ἀδελφοί μου, Ὁ Κύριος μας ζητεῖ νὰ μὴν κάνομε στοὺς ἄλλους ὅ,τι δὲν θέλουμε νὰ μᾶς κάνουν αὐτοὶ καὶ νὰ εἴμεθα σπλαχνικοί. Τί λέτε, θὰ προσπαθήσομε νὰ τὰ κάνομε; Ὁ Κύριος ἂς εἶναι μαζί μας. |
αναρτήθηκε στις 24 Σεπ 2022, 3:11 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 24 Σεπ 2022, 3:12 π.μ.
]
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ: Λουκ. ε΄ 1-11 Μπροστὰ στὶς εὐλογίες τοῦ Θεοῦ «Ἔξελθε ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὅτι ἀνὴρ ἁμαρτωλός εἰμι, Κύριε» Ἀπὸ σήμερα, τελευταία Κυριακὴ τοῦ Σεπτεμβρίου, μέχρι σχεδὸν τὰ Χριστούγεννα ἀναγινώσκονται στὴν ἐκκλησία περικοπὲς ἀπὸ τὸ κατὰ Λουκᾶν Εὐαγγέλιο. Σήμερα ἀκούσαμε τὴ θαυμαστὴ ἁλιεία καὶ τὴν κλήση τῶν πρώτων μαθητῶν, ποὺ ἦταν ψαράδες. Μὲ τὶς ὁδηγίες τοῦ Κυρίου ἔπιασαν ἀνέλπιστα – μέρα μεσημέρι! – πρωτοφανὲς πλῆθος ψαριῶν. Τότε ὁ Πέτρος ἀντέδρασε μὲ τρόπο παράδοξο. Ἔπεσε στὰ γόνατα τοῦ Κυρίου καὶ Τοῦ εἶπε: «Ἔξελθε ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὅτι ἀνὴρ ἁμαρτωλός εἰμι, Κύριε»· βγὲς ἀπὸ τὸ πλοῖο μου, διότι εἶμαι ἄνθρωπος ἁμαρτωλός, Κύριε. Ἀπροσδόκητη πράγματι στάση! Γι᾿ αὐτὸ ἀξίζει νὰ ἐπιμείνουμε καὶ νὰ δοῦμε τί σημαίνει αὐτὸς ὁ λόγος τοῦ Πέτρου καὶ πῶς μπορεῖ νὰ ἐφαρμοσθεῖ στὴ δική μας ζωή. 1. Βαθιὰ συναίσθηση ἁμαρτωλότητος Μόλις εἶδε τὸ θαῦμα ὁ Πέτρος, δὲν εἶπε: «Σ᾿ εὐχαριστῶ, Κύριε. Νὰ ἔρχεσαι συχνὰ νὰ εὐλογεῖς τὰ δίχτυα μου, γιὰ νὰ πιάνω πολλὰ ψάρια καὶ νὰ μὴν κοπιάζω μάταια». Οὔτε σκέφθηκε: «Ἐπειδὴ εἶμαι εὐσεβής, γι᾿ αὐτὸ μὲ ἀντάμειψε ὁ Θεός». Ἀλλὰ τί εἶπε; «Ἔξελθε ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὅτι ἀνὴρ ἁμαρτωλός εἰμι, Κύριε». Διώχνει τὸν Κύριο ὁ Πέτρος; Ὁπωσδήποτε ὄχι, ἐφόσον ἀμέσως μετὰ Τὸν ἀκολουθεῖ γιὰ πάντα. Τὸ «ἔξελθε ἀπ᾿ ἐμοῦ» ποὺ λέει, σημαίνει: Δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ Σὲ ἔχω στὸ πλοιάριό μου. Γιατί; «Ὅτι ἀνὴρ ἁμαρτωλός εἰμι, Κύριε». Διότι εἶμαι ἁμαρτωλός, δὲν ἀξίζω εὐεργεσίες ἀλλὰ τιμωρίες. Ὁ λόγος αὐτὸς τοῦ Πέτρου δείχνει πολὺ μεγάλη ἀρετή – νὰ ὁμολογεῖ κανεὶς τὴν ἁμαρτωλότητά του τὴ στιγμὴ τῆς εὐτυχίας του! Νὰ συντρίβεται ὅταν τὸν εὐλογεῖ ὁ Θεός! Τὰ λόγια αὐτὰ εἶναι λόγια ἀνθρώπου ποὺ ἔχει ζωντανὴ εὐσέβεια καὶ βαθιὰ συναίσθηση ἁμαρτωλότητος, ποὺ ἀγαπᾶ καὶ εὐλαβεῖται τὸν Θεό, ποὺ πραγματικὰ ταπεινώθηκε ἀπέναντι στὸ Θεὸ καὶ δὲν ζεῖ πλέον γιὰ τὸν ἑαυτό του ἀλλὰ γιὰ Ἐκεῖνον. Φανερώνουν ἄνθρωπο ποὺ ζεῖ τὴ μετάνοια καὶ ἔχει ἀληθινὴ ταπείνωση καὶ αὐτογνωσία. Ὁ λόγος αὐτὸς τοῦ Πέτρου ἀποτελεῖ φρόνημα καὶ ὅλων τῶν Ἁγίων, οἱ ὁποῖοι σὲ κάθε εὐεργεσία τοῦ Θεοῦ ταπεινώνονται πιὸ πολύ, ἀναγνωρίζουν σταθερὰ τὴ δική τους ἀναξιότητα ἀφενός, καὶ τὸ θαυμαστὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ ἀφετέρου· καὶ γι᾿ αὐτὸ γίνονται ἄξιοι ὅλο καὶ μεγαλύτερων εὐεργεσιῶν, κάτι ἀσφαλῶς ποὺ ὀφείλουμε νὰ κάνουμε καὶ ἐμεῖς· ὅλοι μας· ὁ καθένας μας. 2. Νὰ ἀγαπήσουμε εἰλικρινὰ τὸν Κύριο Πῶς λοιπὸν μποροῦμε νὰ μιμηθοῦμε τὸν ἀπόστολο Πέτρο; Νὰ νιώθουμε βαθιὰ καὶ ἐμεῖς καὶ νὰ λέμε: «Ἔξελθε ἀπ᾿ ἐμοῦ...». Δὲν εἶμαι ἄξιος τῶν εὐεργεσιῶν Σου. Εἶμαι ἁμαρτωλός! Πρωτίστως σὲ κάθε εὐεργεσία τοῦ Θεοῦ νὰ προσπαθοῦμε νὰ εὐχαριστοῦμε ταπεινὰ τὸν Θεό, νὰ ὁμολογοῦμε ὅτι εἴμαστε ἁμαρτωλοὶ καὶ δὲν ἀξίζουμε τὰ δῶρα Του, τὰ ὁποῖα μᾶς δίνει ἐπειδὴ εἶναι πολυεύσπλαχνος καὶ ἐλεήμων. Τὸ σημαντικότερο ὅμως εἶναι νὰ ζοῦμε σωστὰ τὴ χριστιανικὴ ζωή. Διότι ἡ χριστιανικὴ ζωὴ δὲν εἶναι ἁπλῶς τὸ νὰ τηροῦμε κάποια ἐξωτερικὰ καθήκοντα – νὰ ἀνάβουμε τὸ κερί μας στὴν ἐκκλησία, νὰ κάνουμε καμιὰ ἐλεημοσύνη, νὰ λέμε τὶς ἁμαρτίες μας στὸν ἱερέα… – μὲ ἀντάλλαγμα νὰ μᾶς προστατεύει ὁ Θεός. Ἀληθινὴ χριστιανικὴ ζωὴ δὲν εἶναι νὰ θέλουμε τὸν Θεὸ ὑπηρέτη τῆς ἐγωιστικῆς εὐτυχίας μας, ἀλλὰ πραγματικὸ Κύριο τῆς ζωῆς μας. Νὰ Τοῦ δώσουμε τὴν καρδιά μας. Νὰ Τὸν ἀγαπήσουμε. Νὰ ταπεινωθοῦμε ἀπέναντί Του κάνοντας ὑπακοὴ στὸ θέλημά Του, ἐφαρμόζοντας τὶς ἐντολές Του, ὄχι ἐξωτερικὰ ἀλλὰ μὲ συμμετοχὴ τοῦ ἐσωτερικοῦ μας κόσμου. Ἀληθινὴ χριστιανικὴ ζωὴ εἶναι ἡ εἰλικρινὴς ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ζωντανὴ γνωριμία μαζί Του· γνωριμία ἡ ὁποία συνεχῶς θὰ μᾶς ἐκπλήσσει καὶ θὰ μᾶς συγκλονίζει: θὰ γνωρίζουμε ὅλο καὶ περισσότερο τὴν ἀγάπη καὶ τὴ μεγαλειότητα τοῦ Θεοῦ καὶ τὴ δική μας ἁμαρτωλότητα. Ἂν ζοῦμε ἔτσι τὴ χριστιανικὴ ζωή, τότε κάθε φορὰ ποὺ θὰ νιώθουμε τὴν εὐλογία καὶ ἐπίσκεψη τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή μας, θὰ μποροῦμε νὰ λέμε κι ἐμεῖς μαζὶ μὲ τὸν ἀπόστολο Πέτρο γεμάτοι εὐγνωμοσύνη καὶ συντριβή: «Ἔξελθε ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὅτι ἀνὴρ ἁμαρτωλός εἰμι, Κύριε». *** Τὰ δίχτυα ἦταν κατάφορτα ἀπὸ ψάρια, πρώτη φορὰ τόσα πολλά. Ἂν τὰ πουλοῦσαν, θὰ εἶχαν ἕνα πολὺ καλὸ εἰσόδημα. Ὅμως οἱ ἁπλοὶ ψαράδες τῆς Γεννησαρὲτ δὲν ἔριξαν βλέμμα πλεονεξίας στὰ δίχτυα, ἀλλὰ μὲ τὰ ἀνοιχτὰ μάτια τῆς καθαρῆς ψυχῆς τους ἀντιλήφθηκαν τὴν ἐπίσκεψη τοῦ Θεοῦ στὴν καθημερινότητά τους. Καὶ αὐτὸ ἄλλαξε τὴ ζωή τους. Ἂς σταματήσουμε λοιπὸν νὰ ἀγαπᾶμε τὸν Θεὸ γιὰ τὰ δῶρα ποὺ μᾶς δίνει, καὶ ἂς προσπαθήσουμε νὰ γνωρίσουμε τὸν ἴδιο τὸν Θεὸ καὶ νὰ Τὸν ἀγαπήσουμε. Ἂς γίνει ὁ Θεὸς τὸ μόνο ἀγαθό μας, ὄντως ὁ Κύριός μας, ὁ Σωτήρας καὶ Λυτρωτής μας καὶ ἡ μόνη χαρά μας στὴν ἀτελεύτητη αἰωνιότητα. |
αναρτήθηκε στις 17 Σεπ 2022, 12:50 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 17 Σεπ 2022, 12:51 π.μ.
]
«Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν, και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι». Κυριακή μετά τη μεγάλη Δεσποτική εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού η σημερινή, αγαπητοί μου αδελφοί, και η Αγία μας Εκκλησία, μας διακρατεί στο εορταστικό κλίμα της μεγάλης εκείνης εορτής. Τόσο οι μεθέορτοι ύμνοι όσο και τα αναγνώσματα περιφέρονται γύρω από τον Σταυρό του Κυρίου τον οποίο ο ίδιος ο Κύριος μας καλεί, όσοι θα τον ακολουθήσουμε, με την ελεύθερη βούλησή μας με την οποία είμαστε προικισμένοι, «όστις θέλει…», να αναλάβουμε το βάρος του διωγμού, των θλίψεων, του μαρτυρίου, ακόμα και του θανάτου. Προϋπόθεση για επιτυχή ένωση με τον Χριστό είναι η απάρνηση του παλαιού εαυτού μας και η πλήρης ένταξη στη μέριμνα του Θεού. Ουδείς επίγειος άρχοντας, ηγέτης ή οποιοσδήποτε πολιτικός, τόλμησε να εξαγγείλει πρόγραμμα και να θέσει όλα όσα αναφέρει ο Κύριος. Φαίνονται αρνητικά όλα αυτά στα μάτια των ανθρώπων του κόσμου τούτου. Και όμως πολλά τα εκατομμύρια που ακολούθησαν αυτό το πρόγραμμα, έδωσαν ότι καλύτερο είχαν για την αγάπη του Χριστού, τη διάδοση του Ευαγγελίου και την καλώς νοούμενη υπηρεσία του συνανθρώπου και έγιναν αιώνια και ασφαλή πρότυπα για όλους τους Χριστιανούς όλων των εποχών. Οι διωγμοί, οι φυλακίσεις, το μαρτύριο είναι δεδομένα. Ο Κύριος πολλές φορές μίλησε και προειδοποίησε για όλα όσα θα υποστούν οι πιστοί και έθεσε παράδειγμα τον ίδιο τον εαυτό του: «ει εμέ εδίωξαν και υμάς διώξουσιν…». Και κατά τον λόγο του Αποστόλου Παύλου «δια πολλών θλίψεων δει ημάς εισελθείν εις την βασιλείαν των ουρανών…» συνεχιστής και αυτός του δρόμου που έδειξεν ο Κύριος. Αυτή είναι η κατάληξη όλων αυτών των παθημάτων. Η απόκτηση της ουράνιας βασιλείας και η ποθούμενη από όλους τους ανθρώπους σωτηρία της ψυχής. Αυτή είναι και η επιθυμία του Θεανθρώπου Ιησού. Γι’ αυτό από άκρα ταπείνωση έγινε άνθρωπος με όλα τα ιδιώματα εκτός της αμαρτίας. Γι’ αυτό ανέβηκε στον σταυρό για να σώσει τον πεσόντα από την χάρη του Θεού άνθρωπο. Κέντρο του ενδιαφέροντος του Θεανθρώπου η ανθρώπινη ψυχή της οποίας δεν υπάρχει αντάλλαγμα και αποτελεί την προσωπικότητα του κατ’ εικόνα Θεού πλασθέντος ανθρώπου. Η ψυχή που είναι το εμφύσημα του Θεού κατά την πλάση του ανθρώπου, είναι μοναδική και ανεκτίμητη. «Τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού»; Ερωτά ο Κύριος. Ο δε Άγιος Νεόφυτος ο Έγκλειστος παρατηρεί ότι μιαν μόνη ψυχή έλαβεν ο άνθρωπος και αν την χάσει δεν υπάρχει δυνατότητα να αποκτήσει άλλη. Ούτε και αν κερδίσει τον κόσμο όλο. Οι άνθρωποι με το κοσμικό φρόνημα, συνήθως, υπολογίζουν τα κέρδη και τις ζημιές με κριτήρια υλικά. Ο Κύριος όμως μιλά για την αξία της αθάνατης και αιώνιας ψυχής, γι’ αυτό και τα αληθινά κέρδη και οι ζημιές κρίνονται μέσα στην αιωνιότητα και με ανάλογα μέτρα. Συνεχείς είναι και οι αναφορές στην υμνολογία της Εκκλησίας μας, οι ικεσίες για την σωτηρία της ψυχής. Και είναι αυτονόητο αυτό γιατί η ψυχή ζητά από μόνη της και ποθεί τη σωτηρία. Δεν την συγκινεί κανένα από τα αγαθά του κόσμου όσο και αν από λανθασμένες επιλογές καταλογίζουμε στη ψυχή πράγματα που δεν την αφορούν. «Ψυχή, έχεις πολλά αγαθά κείμενα εις έτη πολλά…», όπως αναφέρει, με κριτήρια κοσμικά, ο άφρων πλούσιος της γνωστής παραβολής. Αυτά αφορούν την υλική υπόσταση του ανθρώπου ο οποίος, απαραίτητα, πρέπει να επιμελείται της ψυχής που είναι άφθαρτη και μένει εις τον αιώνα. Αυτή ήταν και η προσπάθεια της Αγίας Σοφίας που τιμάται σήμερα μαζί με τις τρεις θυγατέρες της. Την δωδεκάχρονη Πίστη, την δεκάχρονη Ελπίδα και την εννεάχρονη Αγάπη. Τις ανέθρεψε με την αγάπη στον Τριαδικό αληθινό Θεό. Τότε η ομολογία πίστης στον Χριστό στοίχιζε ακόμα και τη ζωή. Και όταν βρέθηκε στο κρίσιμο δίλημμα να κερδίσουν τα αγαθά του κόσμου τούτου ή τον θάνατο, κατά τη γνώμη των τυράννων, χωρίς δεύτερη σκέψη διάλεξαν να απολέσουν τη ζωή τους υπέρ του Χριστού και να κερδίσουν την αιωνιότητα. Πρώτη η Πίστη υπέμεινε το μαρτύριο και δικαίωσε το όνομά της. Δεύτερη η Ελπίδα, που πίστευαν οι τύραννοι ότι θα δειλιάσει και θα αποστατήσει, βλέποντας το μαρτύριο της αδελφής της. Το αντίθετο∙ στάθηκε δυνατή μέχρι τέλους και πιστή στον Χριστό και την ουράνια βασιλεία του. Τρίτη η μικρότερη, η Αγάπη, ξεπέρασε το νεαρό της ηλικίας της και δεν δείλιασε μπροστά στο φρικτό μαρτύριο. Κέρδισε, μαζί με τις αδελφές της, τον στέφανο του μαρτυρίου και είναι κοντά στον ποθούμενο Νυμφίο Χριστό. Τέλος, η ηρωική μητέρα, Αγία Σοφία, για μέρες πολλές θρηνεί πάνω από τον κοινό τάφο των θυγατέρων της και αφήνει την τελευταία της πνοή εκεί που είδε να σφαγιάζονται τα παιδιά της. Αναχωρεί από την μάταιη ζωή για να συναντήσει τις αγιασμένες θυγατέρες της και αυτή στεφανωμένη στη θριαμβεύουσα Εκκλησία. Ταυτόχρονα ζει η μνήμη της αιώνια στην στρατευόμενη Εκκλησία, που είναι η θύρα από την οποία διέρχεται κάθε πιστός και κερδίζει τη Βασιλεία του Θεού, της οποίας είθε κληρονόμοι να γίνουμε όλοι, αδελφοί μου. Αμήν. |
αναρτήθηκε στις 13 Σεπ 2022, 9:03 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 13 Σεπ 2022, 9:04 π.μ.
]
Η Ύψωση του Τιμίου Σταυρού εορτάζεται με λαμπρότητα κάθε χρόνο στις 14 Σεπτεμβρίου. Την μέρα αυτή γιορτάζεται η διπλή ανεύρεση του Σταυρού πάνω στον οποίο μαρτύρησε ο Χριστός μας.
Η Αγία Ελένη, το 326 μ.Χ. πήγε στην Ιερουσαλήμ για να προσκυνήσει τους Αγίους Τόπους και να ευχαριστήσει τον Θεό για τους θριάμβους του γιου της, Μεγάλου Κωνσταντίνου.
Ο Θείος ζήλος, όμως, έκανε την Αγία Ελένη να αρχίσει έρευνες για την ανεύρεση του Τιμίου Σταυρού. Επάνω στο Γολγοθά υπήρχε ειδωλολατρικός ναός της θεάς Αφροδίτης, τον οποίο γκρέμισε και άρχισε τις ανασκαφές.
Ύστερα, η Αγία Ελένη οδηγήθηκε στην εύρεση του Τιμίου Σταυρού από ένα αρωματικό φυτό που φύτρωνε στο μέρος εκείνο, τον γνωστό μας βασιλικό. Ύστερα από επίπονες ανασκαφές βρέθηκαν τρεις σταυροί, του Κυρίου και των δύο ληστών. Ο επίσκοπος Ιεροσολύμων Μακάριος, αφού έκανε δέηση, άγγιξε στους σταυρούς το σώμα μιας ευσεβέστατης κυρίας που είχε πεθάνει. Όταν ήλθε η σειρά και άγγιξε τον τρίτο σταυρό, που ήταν πραγματικά του Κυρίου, η γυναίκα αμέσως αναστήθηκε.
14 Σεπτεμβρίου του έτους 335: Ο Πατριάρχης Μακάριος ύψωσε τον Τίμιο Σταυρό στον Γολγοθά και τον τοποθέτησε στον ναό της Αναστάσεως. Την ημέρα του εορτασμού έως και σήμερα, στις Εκκλησίες μοιράζεται βασιλικός, ώστε οι πιστοί να θυμούνται τον τρόπο που βρέθηκε ο Τίμιος Σταυρός που μαρτύρησε ο Χριστός.
Η επανάκτηση του Τιμίου Σταυρού
613 μ.Χ: Οι Πέρσες κυρίεψαν την Παλαιστίνη, λεηλάτησαν και κατέστρεψαν τα ιερά προσκυνήματα και πήραν ως λάφυρο τον Τίμιο Σταυρό. Αφού τον μετέφεραν στη χώρα τους, θεώρησαν τον Σταυρό μαγικό, εξαιτίας κάποιων θαυμάτων που έγιναν.
14 Σεπτεμβρίου 629: Ο αυτοκράτορας Ηράκλειος, μετά την οριστική νίκη του εναντίον των Περσών, ανέκτησε το ιερό σύμβολο της Χριστιανοσύνης και το μετέφερε αρχικά στην Κωνσταντινούπολη, όπου αποτέλεσε μέρος του θριάμβου του και στη συνέχεια στα Ιεροσόλυμα.
Τελικά, η εκκλησία των Ιεροσολύμων θεώρησε ότι ο Σταυρός του Χριστού ανήκει σε όλη την χριστιανοσύνη και γι’ αυτό αποφάσισε να τεμαχίσει το Τίμιο Ξύλο και να το διανείμει σε όλη την Εκκλησία.
Γιατί νηστεύουμε ακόμη και το λάδι
Για την Ανάμνηση λοιπόν της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού νηστεύουμε στις 14 Σεπτεμβρίου, επειδή ο Σταυρός είναι Ανάμνηση του Πάθους του Χριστού. Διότι όπως ο κάθε άνθρωπος που κάνει την ανακομιδή (εκταφή) των λειψάνων ενός συγγενή του (για παράδειγμα του πατέρα του, της μητέρας του και άλλων), λυπάται ενθυμούμενος το πρόσωπο αυτό, έτσι και εμείς οι Χριστιανοί βλέποντες τον Σταυρό και αναλογιζόμενοι ότι ο Χριστός Σταυρώθηκε για εμάς τους αμαρτωλούς και ως Άνθρωπος Έπαθε, ταπεινωνόμαστε και δείχνουμε Συντριβή καρδιάς νηστεύοντες.
Οι μεν Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας, επισημαίνουν ότι «η Εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού είναι Ισότιμη με την Μεγάλη Παρασκευή», αφού και τις δύο αυτές Ημέρες τιμούμε εξίσου τα Πάθη και την Σταύρωση του Κυρίου.
Η Νηστεία κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, «δεν γίνεται για το Πάσχα, ούτε για τον Σταυρό, αλλά για τις αμαρτίες μας… επειδή το Πάσχα δεν είναι υπόθεση Νηστείας και πένθους, αλλά ευφροσύνης και χαράς. Για τον λόγο αυτό δεν πρέπει να λέμε ότι πενθούμε για τον Σταυρό. Ούτε για εκείνον πενθούμε. Αλλά για τα δικά μας αμαρτήματα». Επίσης νηστεύουμε για να μιμηθούμε τον Κύριο, ο Οποίος ενήστευσε για σαράντα ημερόνυχτα επάνω στο Σαραντάριον Όρος. |
αναρτήθηκε στις 10 Σεπ 2022, 1:16 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 10 Σεπ 2022, 1:16 π.μ.
]
«οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον» Η σημερινή Κυριακή, αγαπητοί αδελφοί, αναφέρεται από την αγία μας Εκκλησία, ως «Κυριακή προ της Υψώσεως του τιμίου Σταυρού», γι΄ αυτό και στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα μας παρατίθεται ένα απόσπασμα από τη συνομιλία του Χριστού με τον Νικόδημο. Με την περικοπή αυτή ο Κύριος κάνει μια μεγάλη αποκάλυψη, δείχνοντάς μας το μέγεθος της αγάπης του Θεού Πατέρα προς τον άνθρωπο, αλλά ταυτόχρονα προλέγει και τον σταυρικό Του θάνατο, προετοιμάζοντας έτσι τους μαθητές Του για το εκούσιο Πάθος και την σταυρική θυσία που θα ακολουθούσαν. Και το κάνει αυτό, παραθέτοντας στο Νικόδημο ένα περιστατικό από την Παλαιά Διαθήκη, ένα γεγονός το οποίο συνέβη κατά την διάρκεια την τεσσαρακονταετούς περιπλάνησης του Ιουδαϊκού λαού στην έρημο. Όπως όλοι γνωρίζουμε, μετά την απελευθέρωση των Ισραηλιτών από την σκλαβιά του Φαραώ, στην Αίγυπτο, ο λαός του Ισραήλ με τον Μωυσή αρχηγό, περιπλανώντουσαν για σαράντα χρόνια στην έρημο, μέχρι να φτάσουν στην γη της επαγγελίας, τη γη που είχε υποσχεθεί ο Θεός στους Ισραηλίτες, τον εκλεκτό του λαό. Κατά τη διάρκεια της περιπλάνησης τους, λόγω των δυσκολιών που αντιμετώπιζαν ,πολλοί Ισραηλίτες άρχισαν να δυσανασχετούν και να βαρυγγομούν εναντίον του Θεού και να παραπονιούνται στον Μωυσή, λέγοντας ότι θα προτιμούσαν να βρίσκονται στην Αίγυπτο παρά να υπομένουν όλες αυτές τις κακουχίες. Γι’ αυτή τους την αχαριστία, επέτρεψε ο Θεός να εμφανιστούν δηλητηριώδη φίδια τα οποία τους δάγκωναν και τους θανάτωναν. Έντρομος ο Ισραηλιτικός λαός στράφηκε προς τον Μωυσή, και τον παρεκάλεσε να προσευχηθεί στον Θεό να τους σύγχωρέσει και να τους λυπηθεί ακομα μια φορά και να τους σώσει. Προσευχόμενος ο Μωυσής, έλαβε μια παράξενη εντολή από τον Θεό : του είπε να κατασκεύασει ένα χάλκινο ομοίωμα φιδιού και να το κρεμάσει σε ένα ξύλο και να πεί στους Ισραηλίτες ότι «Καθένας που θα τον δαγκώσει φίδι, να κοιτάζει το χάλκινο αυτό φίδι και θα σώζεται από το θάνατο». Με αυτό τον τρόπο σταμάτησε ο αποδεκατισμός των Ιουδαίων και όσοι δαγκώνονταν σωζώντουσαν από βέβαιο θάνατο. Αυτό, λοιπόν τον περιστατικό αναφέρει ο Κύριος, και μας λέει ότι αποτελεί προτύπωση του Σταυρικού Του θανάτου και εξηγεί στον Νικόδημο το νόημα της δικής του υψώσεως πάνω στο Σταυρό. Ότι και Εκείνος θα υψωνόταν στο σταυρό σαν κακούργος, αδίκως, γι’ αυτό και ο συμβολισμός Του ως το χάλκινο, το ψεύτικο φίδι, για να σώσει όσους πιστεύανε σε αυτόν, από το δάγκωμα του αληθινού φιδιού, δηλαδή από την αμαρτία. Μια άλλη παρομοίωση, ένας άλλος συμβολισμός είναι ότι στην έρημο, οι Ισραηλίτες, κοιτώντας το χάλκινο φίδι διέφευγαν τον θάνατο τον σαρκικό, για να καταφέρουν να μπουν στην γή της επαγγελίας. Με την θυσία του Κυρίου, εμείς σωζόμαστε από τον θάνατο τον ψυχικό, που επιφέρει το «δάγκωμα» της αμαρτίας, για να μπορέσουμε να εισέλθουμε στην δική μας γη της επαγγελίας, την άνω Ιερουσαλήμ, την βασιλεία των Ουρανών. Αυτό είναι το νόημα της Υψώσεως του Κυρίου πάνω στον Σταυρό, η ίδια η βάσις της πίστεως μας. Η αποκάλυψη της αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο, μια τόσο μεγάλη αγάπη, που παρέδωσε τον Υιό του τον μονογενή σε άδικο θάνατο, για να μην χαθεί κανείς από μας, αλλά να κερδίσουμε την αιώνια ζωή. «οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον» ,μας τονίζει ο Κύριος για να μας δείξει ότι δεν ήρθε στον κόσμο αυτό για να κρίνει και να καταδικάσει τον κόσμο, για τις αμαρτίες του, αντιθέτως ήρθε να σώσει τον κόσμο, να προσφέρει μια οδό σωτηρίας, ένα αντίδοτο για το δάγκωμα του «φιδιού» της αμαρτίας, την ελπίδα της Αναστάσεως. Άλλωστε αυτή είναι και η διαφορά ανάμεσα στην Παλαιά Διαθήκη, από την οποία προέρχεται, όπως είπαμε, το περιστατικό που αφηγήθηκε ο Κύριος και την Καινή Διαθήκη, την εποχή της σωτηρίας που αρχίζει από την έλευση του Ιησού Χριστού στην γη. Στην Παλαιά Διαθήκη ο Θεός παρουσιάζεται πολλές φορές, σκληρός, απαιτώντας την τήρηση των εντολών Του και αποδίδοντας συχνά δικαιοσύνη, άμεσα. Ενώ στην Καινή Διαθήκη, προσφέρει τον Υιό του ως θυσία, ως φιλεύσπλαχνος Πατέρας όλων μας, προκειμένου να σωθούμε από τον ψυχικό θάνατο. Όμως δεν αρκεί μόνο η αγάπη και το έλεος του Θεού, χρειάζεται και η δική μας πίστη. Γεγονός που μας υπενθυμίζει και μας τονίζει συνεχώς ο Κύριος καθ΄ όλη την διάρκεια της παρουσίας του επί της γης. Ας έχουμε εμπιστοσύνη και ας προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε το μέγεθος της πατρικής αγάπης του Θεού, για να μπορέσουμε ,όπως οι Ισραηλίτες εισήλθαν στην γη της επαγγελίας, να εισέλθουμε και μείς στην δόξα του Κυρίου, στην Βασιλεία του Θεού. Αμήν |
αναρτήθηκε στις 3 Σεπ 2022, 12:32 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 3 Σεπ 2022, 12:33 π.μ.
]
 O Κύριος διδάσκει καὶ σὲ κάποια στιγμή ἕνας πλούσιος νέος τὸν ἐρωτᾶ: «Κύριε τὶ θὰ πρέπει νὰ κάνω γιὰ νὰ κερδίσω τὴν αἰώνια ζωή;» - «Νὰ ἐφαρμόσεις τὶς ἐντολές πού λέει ὁ Νόμος». Ὁ νέος ἀπαντᾶ: - «Τό κάνω ἀπὸ μικρό παιδί». - «Τότε νὰ πουλήσεις τά ὑπάρχοντά σου, νὰ τά μοιράσεις στοὺς φτωχούς καὶ θὰ ἔχεις θησαυρό στόν οὐρανό». Ὁ νέος στενοχωρήθηκε γιατί ἦταν πολύ πλούσιος καὶ ἔφυγε χωρίς νὰ δώσει ἀπάντηση. Τότε ὁ Κύριος εἶπε ὅτι: «Εἶναι πολύ δύσκολο σὲ ἕνα πλούσιο νὰ εἰσέλθει στὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν». Καὶ ἐπειδή τά λόγια του αὐτά προκάλεσαν ἀπορίες καὶ ἔκπληξη στοὺς ἀκροατές τοὺς εἶπε: - «Ἐκεῖ πού φαίνονται τά πάντα δύσκολα καὶ ἀδύνατα, ὁ Θεός μπορεῖ νὰ τά κάνει δυνατά γιατί λύνει τό δέσιμο τῆς ψυχῆς μέ τά πλούτη, ἐάν ὁ ἄνθρωπος θελήσει». Τό σημερινό Εὐαγγέλιο μᾶς ἀποκάλυψε σήμερα μία μεγάλη ἀλήθεια, πού ἴσως πολλοί ἀπὸ ἐμᾶς ἀγνοοῦμε. Ποιά εἶναι αὐτή; Ὅτι τά ὑλικά ἀγαθά, ὅσα καὶ ἄν ἔχουμε δέν ἱκανοποιοῦν τὴν λαχτάρα τῆς ψυχῆς μας, ἕνα ἀσίγαστο πόθο της νὰ ζήσει αἰώνια. Ναὶ αὐτή εἶναι ἡ μεγάλη ἀλήθεια, ἡ λαχτάρα τῆς ψυχῆς γιὰ αἰωνιότητα, τὴν ὁποία ἀδυνατοῦν νὰ ἱκανοποιήσουν τά ὑλικά ἀγαθά καὶ αὐτὸ γιατί εἴμαστε πλασμένοι κατὰ τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ πού σημαίνει ὅτι ἔχουμε μέσα μας κάτι πού θέλει νὰ ζεῖ αἰώνια καὶ αὐτὸ εἶναι ἡ ψυχή μας. Ἀπόδειξη αὐτῆς τῆς μεγάλης λαχτάρας γιὰ αἰώνια ζωή εἶναι οἱ προσπάθειες πού κάνει ὁ ἄνθρωπος νὰ ἔχει ὅσο γίνεται, ἡ ζωή του μεγαλύτερη διάρκεια, γι’ αὐτὸ καὶ προσπαθεῖ μέ κάθε τρόπο νὰ δαμάσει τὸν χρόνο ὥστε τό πέρασμά του νὰ μήν φαίνεται π.χ. στό πρόσωπο του ὅπου προσπαθεῖ νὰ ἐξαλείψει τά ἴχνη τοῦ χρόνου. Αὐτὴ λοιπόν ἡ λαχτάρα γιὰ αἰώνια ζωή δέν ἱκανοποιεῖται μέ ὅλα τά πλούτη τοῦ κόσμου, γιατί δέν μποροῦν οὔτε νὰ δαμάσουν, οὔτε νὰ σταματήσουν τὸν χρόνο καὶ ἔτσι νὰ ἐμποδίσουν τὸν θάνατο. Ὁ θάνατος εἴτε πτωχός, εἴτε πλούσιος εἶναι ὁ ἄνθρωπος θὰ σφραγίσει τὴ ζωή του. Ὅταν ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος κυρίευσε τὴν Ἀθήνα ἀναζήτησε τὸν σπουδαῖο φιλόσοφο τὸν Διογένη, τὸν βρῆκε λοιπόν νὰ εἶναι μέ ἕνα σωρό ἀπὸ ἀνθρώπινα κρανία. Περίεργος ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος τὸν ἐρώτησε: «Φιλόσοφε, τὶ ψάχνεις αὐτοῦ;» Καί ἐκεῖνος ἀπαντᾶ: «Ψάχνω νὰ βρῶ τό κρανίο τοῦ βασιλιᾶ Φιλίππου μά δέν τό βρίσκω». Ἤθελε νὰ τοῦ πεῖ ἔτσι ὅτι ὁ θάνατος δέν κάνει διακρίσεις ἀλλά ὅλους τους σφραγίζει. Νά γιατί ὁ πλούσιος νέος τοῦ Εὐαγγελίου δέν νιώθει ἱκανοποιημένος. Δέν ἱκανοποιεῖται ἡ λαχτάρα τῆς ψυχῆς του γιὰ αἰώνια ζωή μέ ὅλα αὐτά τά πλούτη πού ἔχει, γι’ αὐτὸ καὶ ἐρωτᾶ τὸν Κύριο πώς θὰ κερδίσει τὴν αἰώνια ζωή. Ὅλοι θέλουμε νὰ ζοῦμε αἰώνια, πῶς ὅμως θὰ ζήσουμε ὅταν τό σῶμα μας εἶναι φθαρτό καὶ μᾶς ὁδηγεῖ στόν θάνατο; Δέν μποροῦμε λοιπόν μέ αὐτὸ τό σῶμα, γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ συνειδητοποιήσουμε ὅτι ὁ θάνατος ἀργά ἤ γρήγορα, δέν ξέρομε πότε, θὰ ἔλθει καὶ γιὰ μᾶς. Ἄν συνειδητοποιήσουμε αὐτήν τὴν ἀλήθεια τότε θὰ φθάσουμε σὲ μία ἄλλη συνειδητοποίηση, στὴν ὕπαρξη τῆς αἰώνιας ζωῆς τὴν ὁποία λαχταρᾶ ἡ ψυχή μας καὶ αὐτή ἡ δεύτερη συνειδητοποίηση θὰ μᾶς ὁδηγήσει στό ἐρώτημα πού ἀπασχολοῦσε τὸν πλούσιο νέο, πῶς θὰ κερδίσει τὴν αἰώνια ζωή. Μία Χριστιανή γυναίκα εἶχε διαπράξει μία μεγάλη ἁμαρτία πού τὴν βάραινε γι’ αὐτὸ καὶ ἐπισκέφθηκε τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Ἐλεήμονα. Ὅμως ἡ ντροπή της δέν τὴν ἄφηνε νὰ ἐξομολογηθεῖ, γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Ἅγιος τῆς εἶπε: «Ἀφοῦ ντρέπεσαι νὰ μοῦ τὴν πεῖς, γράψε τὴν σὲ ἕνα χαρτί». Ἔτσι καὶ ἔκανε, καὶ τοῦ ἔδωσε τό γράμμα της. Μετά ἀπὸ πέντε ὅμως ἡμέρες ὁ Ἅγιος κοιμήθηκε καὶ μία ἀγωνία τρομερή γεννήθηκε στὴν ψυχή της. Τὶ νὰ ἔκανε ἄραγε τό γράμμα ὁ Ἅγιος; Πῶς θὰ κυκλοφοροῦσε ἔξω ἄν εἶχε πέσει σὲ ξένα χέρια; τὶ θὰ γινόταν αὐτή; Ἐπῆγε λοιπόν στό τάφο τοῦ Ἁγίου, ὅπου γιὰ τρία ἡμερόνυχτα ἔκλαιγε καὶ τὸν παρακαλοῦσε νὰ τῆς πεῖ ποῦ εἶναι τό γράμμα της; Τό τρίτο βράδυ ἐμφανίζεται ὁ Ἅγιος μαζί μέ ἕναν Ἐπίσκοπο καὶ τῆς δίνει τό γράμμα της λέγοντας: - «Πάρε τό γράμμα σου. Τό ἀναγνωρίζεις ὅτι εἶναι δικό σου; Ἄνοιξέ το». Ἡ γυναίκα ἔκπληκτη τό ἀνοίγει καὶ βλέπει τά δικά της γράμματα σβησμένα καὶ στὴ θέση τοὺς ἐδιάβασε: «Διά τῶν εὐχῶν τοῦ δούλου μου Ἰωάννη σου συγχώρεσα τὴν μεγάλη σου ἁμαρτία». Ὑπάρχει λοιπόν ἀδελφοί μου ἡ αἰώνια ζωή καὶ τό εἰσιτήριο γι’ αὐτήν εἶναι ἡ καθαρότητα τῆς ψυχῆς μας ἡ ὁποία ὑπάρχει ὅταν ἡ ζωή μας εἶναι σύμφωνη μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ γι’ αὐτὸ ὅταν θὰ ἁμαρτάνουμε μή διστάζουμε νὰ ζητοῦμε ἀπὸ τὸν Θεό νὰ μᾶς συγχωρέσει. Ἔτσι θὰ κερδίσουμε τὴν αἰώνια ζωή, ζώντας ὅπως μᾶς ζητᾶ ὁ Κύριος, γι’ αὐτὸ μή καθυστεροῦμε τὸν ἀγώνα μας γιὰ νὰ κερδίσουμε τὴν αἰώνια ζωή. Καλό ἀγώνα καὶ καλά ἀποτελέσματα νὰ ἔχουμε. |
αναρτήθηκε στις 27 Αυγ 2022, 6:44 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 27 Αυγ 2022, 6:44 π.μ.
]
 «Ἕνας βασιλέας ζήτησε ἀπό τούς ἀνθρώπους του νά ἐξοφλήσουν τά χρέη πού τοῦ ὄφειλαν! Ἕνας ὀφειλέτης του ὅμως δέν εἶχε νά τοῦ ἐπιστρέψει τό χρέος του πού ἦταν μάλιστα πολύ μεγάλο. Ἔτσι κινδύνευε αὐτός μέν νά φυλακισθεῖ, ἡ δέ οἰκογένειά του νά πουληθοῦν ὡς δοῦλοι, γι’ αὐτό μέ δάκρυα τόν παρακάλεσε νά τοῦ δώσει λίγο χρόνο ἀκόμη γιά τήν ἐξόφληση. Ὁ βασιλιάς τόν λυπήθηκε καί τοῦ ἔδωσε τόν χρόνο πού ἤθελε. Ἐκεῖνος φεύγοντας συνάντησε ἕνα συνάδελφο του δοῦλο ὁ ὁποῖος ἐνῶ χρωστοῦσε ἕνα πολύ μικρό ποσό ἑννενήντα χρυσές δραχμές καί τοῦ τό ἐζήτησε. Αὐτός ὅμως ἐπειδή δέν εἶχε τόν παρακάλεσε νά τοῦ δώσει λίγο χρόνο ἀκόμη. Τότε ἐκεῖνος ὄχι μόνο δέν τοῦ ἔδωσε τόν χρόνο ἀλλά τόν κατήγγειλε καί στόν δικαστή ὁ ὁποῖος τόν ἔβαλε στή φυλακή. Οἱ ἄλλοι δοῦλοι βλέποντας τήν σκληρότητα καί τήν ἀδικία του, τόν κατήγγειλαν στόν βασιλιά, ὁ ὁποῖος, ἀφοῦ τοῦ ὑπενθύμισε ὅτι αὐτός τόν εἶχε λυπηθεῖ ἄν καί αὐτός ὄφειλε πολύ μεγάλο ποσό διέταξε νά τόν φυλακίσουν γιά τήν σκληρότητα του μέχρι νά ἐξοφλήσει τό χρέος». Ἀδελφοί μου, Μέ αὐτή τήν εἰκόνα ὁ Κύριός μας μίλησε σήμερα γιά τό χρέος πού ἔχουμε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἀπέναντί Του καί τό ὁποῖο σέ ἄλλους εἶναι μεγάλο καί σέ ἄλλους μικρό, ἀνάλογα μέ τίς ἁμαρτίες μας. Εἶναι τό χρέος τῶν ἁμαρτιῶν μας. Χρεωστοῦμε στόν Κύριό μας, γιατί ἁμαρτάνουμε ἀπέναντί Του. Καί Ἐκεῖνος, ἐπειδή μας συγχωρεῖ, μᾶς ζητεῖ νά συγχωροῦμε κι ἐμεῖς ἐκείνους πού ἁμαρτάνουν ἀπέναντί μας, δηλαδή μᾶς ἀδικοῦν, μᾶς ὑβρίζουν, μᾶς ἐκμεταλλεύονται καί μᾶς συκοφαντοῦν. Ἴσως ὅμως κάποιος ἀπό σᾶς διερωτηθεῖ: Μά πῶς μπορεῖ νά γίνει αὐτό; Ἀνθρωπίνως βέβαια φαίνεται παράλογο, γιατί ὁ ἀνθρώπινος νοῦς ζητεῖ δικαιοσύνη. Ἀλίμονο ἐάν δέν τιμωροῦνται ὅσοι βλάπτουν τούς ἄλλους. Γι’ αὐτό καί ἔχει θεσπίσει νόμους πού ἀπαγορεύουν καί τιμωροῦν τούς παραβάτες. Αὐτό λοιπόν πού ὁ Θεός ζητεῖ ἀπό μας νά συγχωροῦμε εἶναι μέν παράλογο γιά μᾶς, ἀλλά δίκαιο γιά Ἐκεῖνον, γιατί Αὐτός ἀντί νά μᾶς τιμωρεῖ, ὅπως θά ἔπρεπε, μᾶς συγχωρεῖ γιά τίς ἁμαρτίες μας δίδοντάς μας ἔτσι τήν εὐκαιρία νά γίνομε καλύτεροι. Ἑπομένως εἶναι καί φυσικό καί δίκαιο γιά Ἐκεῖνον νά μᾶς ζητεῖ νά κάνομε τό ἴδιο. Νά συγχωροῦμε ἐκείνους πού μᾶς βλάπτουν. Ἴσως κάποιος σκεφθεῖ: Γιά νά γίνει αὐτό πρέπει νά εἴμαστε ἅγιοι καί ἐμεῖς δέν εἴμαστε. Ἔχει δίκιο. Ναί εἴμαστε ἁμαρτωλοί καί ὄχι ἅγιοι. Μά γι’ αὐτό ἀκριβῶς μᾶς τό ζητεῖ ὁ Θεός, γιά νά γίνομε ἅγιοι ἀκολουθώντας τό δικό Του παράδειγμα πού πάνω στό σταυρό Του τήν ὥρα τοῦ μεγάλου μαρτυρίου Του συγχώρεσε τούς σταυρωτές Του. «Πατέρα συγχώρεσέ τους». Ἀδελφοί μου, Ἕνας Χριστιανός ἐξομολογεῖται στόν Γέροντα Σιλουανό, ὅτι ἕνας χωριανός του, τόν ὑβρίζει, τόν συκοφαντεῖ, τοῦ κλέβει σιγά – σιγά γῆ ἀπό τά χωράφια του καί τελευταῖα ἀπειλεῖ καί αὐτόν καί τήν οἰκογένειά του. Λέει λοιπόν: «Σκέπτομαι νά πάω στόν Δικαστή καί νά τόν καταγγείλω. Πιστεύω ὅτι ἔτσι θά τόν βοηθήσω καί θά σωθεῖ ἡ ψυχή του». Ὁ Γέροντας τοῦ ἁπαντά: «Κάνε ὅ,τι νομίζεις. Μόνο ἔλα νά προσευχηθοῦμε στόν Θεό νά σέ βοηθήσει στό διάβημά σου». Γονατίζουν λοιπόν καί ἄρχισε νά λέει τό «Πάτερ ἠμῶν». Ὅταν ὅμως ἔφθασαν στήν φράση: «καί ἅφες ἠμίν τά ὀφελήματα ἠμῶν, ὡς καί ἠμεῖς ἀφίεμεν ταίς ὀφειλέταις ἠμῶν» λέει ὁ Γέροντας: «Καί μήν συγχωρέσεις τά ὀφελήματα ἠμῶν ὅπως καί ἠμεῖς δέν συγχωροῦμε ταῖς ὀφελέταις ἠμῶν». Τότε ὁ Χριστιανός τοῦ λέει: «Γέροντα δέν εἶναι ἔτσι τό «Πάτερ ἠμῶν». Παίρνει τήν ἀπάντηση: «Ἀφοῦ ἐσύ δέν συγχωρεῖς τόν συγχωριανό σου, ἔτσι πρέπει νά προσευχηθοῦμε». Τότε ἐκεῖνος κατάλαβε τό λάθος του, ἐζήτησε νά τόν συγχωρέσει καί δέν πῆγε στόν Δικαστή. Πολύ ὄμορφη καί διδακτική αὐτή ἡ ἱστορία ἀπό τή ζωή τῶν Ἁγίων μας. Ἄν λοιπόν ζητοῦμε ἀπό τόν Θεό νά μᾶς συγχωρέσει γιά τίς ἁμαρτίες μας, τίς ἀναρίθμητες πρέπει νά μάθουμε νά συγχωροῦμε καί ἐκείνους πού μᾶς πειράζουν. Πολύ μεγάλη ὑπόθεση ἡ ἀγάπη στή ζωή μας. Ὅπου δέν ὑπάρχει αὐτή, δέν ὑπάρχει καί ἡ συγχώρεση. Εἶναι παράλογος λοιπόν ὁ Θεός μας; Ἀσφαλῶς ὄχι, γιατί ὄχι μόνο δέν εἶναι παράλογη ἡ ἀγάπη ἀλλά καί ἀναγκαία. Τήν ἔλλειψή της στή ζωή μας τήν ζοῦμε μέ τραγικό τρόπο. Ἄς προσπαθήσομε λοιπόν νά μάθουμε νά ἀγαποῦμε καί νά συγχωροῦμε. Νά εἶστε εὐλογημένοι ἀδελφοί μου. |
αναρτήθηκε στις 20 Αυγ 2022, 2:04 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 20 Αυγ 2022, 2:04 π.μ.
]
«Ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη, ἕως πότε ἔσομαι μεθ᾽ ὑμῶν, ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;» (Ματθ. 17,17)
Ἀκούσατε, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο εὐαγγέλιο; Δὲν ἐννοῶ ἂν τ᾽ ἀκούσατε μὲ αὐτὰ τὰ αὐτιά, ἀλλὰ μὲ τὰ ἐσωτερικὰ τῆς ψυχῆς. Ἂν ἀκούγαμε τὸ εὐαγγέλιο, θὰ ζούσαμε σὰν ἄγγελοι. Τὰ λόγια του εἶνε λόγια ἐκείνου ποὺ ποτέ δὲν ἔσφαλε, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, γραμμένα μὲ τὸ αἷμα του. Ἂς τ᾽ ἀκούσουμε.
Σήμερα τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ εἶνε κάπως παράξενα. Ξέρουμε ὅτι ὁ Χριστὸς ἦταν πρᾶος, γεμᾶτος ἀγάπη. Ἀλλὰ ἐδῶ ἀστράφτει καὶ βροντᾷ, πέφτουν κεραυνοί. Σεῖς φαίνεται δὲν εἶστε ἁμαρτωλοὶ καὶ δὲν φοβᾶστε, ἐγὼ εἶμαι ἁμαρτωλὸς καὶ φοβᾶμαι τὰ λόγια αὐτά· «Ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη! ἕως πότε θὰ σᾶς ὑποφέρω, ἕως πότε θά ᾽μαι μαζί σας;»(Ματθ. 17,17). Αὐτὰ λέει. Νὰ τὰ ἑρμηνεύσουμε, νὰ τὰ ἐξηγήσουμε; Θὰ βροῦμε καρδιὲς νὰ μᾶς νιώσουν;
Θὰ πῇ κάποιος· Αὐτὰ δὲν ἀπευθύνονται σὲ Χριστιανούς· εἶνε γιὰ τοὺς Ἰουδαίους. Ἀσφαλῶς γι᾽ αὐτοὺς τὰ εἶπε ὁ Χριστός· καὶ ἀφορμὴ ἔδωσε ἕνας πατέρας, ποὺ εἶχε παιδὶ δαιμονιζόμενο κι ὅταν τὸ ἔπιανε ἡ κρίσις ἔπεφτε στὴ φωτιὰ ἢ στὸ νερὸ κ᾽ ἔβγαζε ἀπ᾽ τὸ στόμα ἀφρούς. Ὁ πατέρας τό ᾽βλεπε καὶ καιγόταν. Ποιός γιατρός, ποιό φάρμακο θὰ τὸ θεράπευε; Τό ᾽φερε στοὺς μαθητὰς τοῦ Χριστοῦ νὰ τὸ κάνουν καλά. Προσπάθησαν ἐκεῖνοι, δὲν μπόρεσαν. Ὁ πατέρας περίμενε τὸ Χριστό, ποὺ ἦταν στὸ ὄρος, κι ὅταν κατέβηκε ἔπεσε καὶ τὸν παρακαλοῦσε. Ἀλλὰ τί εἶπε; Σύμφωνα μὲ ἄλλο εὐαγγελιστὴ ποὺ περιγράφει τὴ σκηνή, εἶπε· «Ἂν μπορῇς, Κύριε, βοήθησέ μας»(βλ. Μᾶρκ. 9,22). «Ἂν μπορῇς»! τί εἶν᾽ αὐτὰ ποὺ λές, πατέρα δυστυχισμένε;
Ἂν μιλᾷς ἔτσι, τότε δὲν πιστεύεις. Καὶ ὁ Χριστός, ποὺ ἄκουσε τέτοια λόγια ἀπ᾽ τὸν πατέρα κ᾽ εἶχε μπροστά του τὴν ἀπιστία καὶ τὴ διαφθορὰ τῆς Ἰουδαϊκῆς φυλῆς, ἄνοιξε τὰ πανάχραντά του χείλη κι ἀπὸ τὸ στόμα του βγῆκε ὁ κεραυνὸς κατὰ τῶν Ἰουδαίων, ποὺ εἶχαν δεῖ τόσα θαύματα κι ὅμως ἀπιστοῦσαν· «Ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη, ἕως πότε ἔσομαι μεθ᾽ ὑμῶν, ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;».
Ναί, γιὰ τοὺς Ἰουδαίους τὰ εἶπε. Ἀλλὰ νομίζω καὶ δὲν εἶμαι μακριὰ ἀπ᾽ τὴν πραγματικότητα ἂν πῶ, ὅτι ὁ ἔλεγχος αὐτὸς τοῦ Χριστοῦ μας ταιριάζει καὶ σ᾽ ἐμᾶς. Ναί, ἀδελφοί μου, ἔτσι εἴμαστε κ᾽ ἐμεῖς. Καὶ οἱ δύο τίτλοι μᾶς ἁρμόζουν. Καὶ στὴ δική μας πατρίδα καὶ στὴ δική μας γενεὰ ἁρμόζει νὰ πῇ ὁ Κύριος ὅτι εἴμαστε «γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη».
⃝ Εἴμαστε γενεὰ ἄπιστη. Ἀμφιβάλλεις; Τί ἀκούγεται ἔξω; Τὸ εὐαγγέλιο λέει ὅτι ἐσεληνιάζετο ἕνας, ὁ νέος αὐτός, κ᾽ ἔβγαζε ἀφρούς. Μὰ ἐγὼ τώρα δὲ βλέπω ἕναν· βλέπω πολλούς, χιλιάδες, ποὺ κάθε μέρα πέφτουν καὶ βγάζουν ἀφροὺς ἄλλου εἴδους. Οἱ ἀφροὶ ἐκεῖνοι ποὺ ἔβγαζε τὸ παιδὶ ἦταν ἀναμάρτητοι· ἦταν τῆς ἀρρώστιας, ὄχι τῆς ψυχῆς. Σήμερα βγάζουν ἀφροὺς χειρότερους· ἔγιναν σκυλιὰ λυσσασμένα.
Μὰ ποιοί εἶν᾽ αὐτοὶ οἱ δαιμονιζόμενοι; Τοὺς ξέρετε, εἶνε δίπλα σας· εἶνε οἱ βλάσφημοι. Αὐτοὶ ἔχουν λυσσάξει· ὅπου σταθοῦν κι ὅπου βρεθοῦν, ἀνοίγουν τὰ βρωμερά τους στόματα καὶ βρίζουν τὰ θεῖα· βλαστημοῦν Χριστό, Θεό, Παναγία, καντήλια, κολυμπῆθρες, εἰκόνες, τὰ πάντα. Κι ἅμα τοὺς παρατηρήσῃς σοῦ λένε· –Ἀπὸ συνήθεια τὸ κάνω, ἀπὸ συνήθεια… Πόσες φορὲς τ᾽ ἄκουσα αὐτό· –Ἀπὸ συνήθεια!… Ἀπὸ συνήθεια; Ὄχι ἀπὸ συνήθεια, διαμαρτύρομαι· δὲν τὸ κάνουν ἀπὸ συνήθεια· ἀπὸ ἀπιστία τὸ κάνουν.
Λίγο ἂν πίστευαν στὸ Θεό, ὅτι ὑπάρχει, ὅτι αὐτὸς δημιούργησε τὸ σύμπαν, ὅτι εἶνε ὁ τροφεὺς καὶ συντηρητὴς ποὺ μᾶς παρέχει τὰ πάντα, δὲ θὰ τὸν βλαστημοῦσαν, ἀλλὰ θά ᾽λεγαν ἕνα εὐχαριστῶ. Καὶ νερὸ καὶ ψωμὶ καὶ τὰ πάντα ἀπολαμβάνουν, καὶ τὸ Θεὸ βλαστημοῦν. Τὸ κάνουν λοιπὸν ὄχι ἀπὸ συνήθεια, ὅπως λένε, ἀλλ᾽ ἀπὸ μιὰ ἀπιστία στὸ Θεό.
Μὰ οἱ ἄλλοι, ποὺ δὲν βλαστημοῦν; Εἶνε αὐτοὶ ποὺ ἐκκλησιάζονται, κοινωνοῦν, ποὺ λέγονται θρησκευτικοὶ ἄνθρωποι· εἴμαστε ἐμεῖς ποὺ φοροῦμε τὸ ῥάσο, εἶνε οἱ ὀγδόντα δεσποτάδες κ᾽ οἱ ὀχτὼ χιλιάδες παπᾶδες κ᾽ οἱ τρεῖς χιλιάδες θεολόγοι. Ὅλοι ἐμεῖς, ποὺ ἀκοῦμε τὶς βλαστήμιες, τί κάνουμε; σηκώσαμε σταυροφορία, μιὰ ἁγία ἐπανάστασι, ποὺ θὰ καθαρίσῃ τὸ ἔθνος ἀπ᾽ αὐτὸ τὸ ἄγος; Τίποτα. Γιατί; γιατί δὲν μπορέσαμε ὅλοι ἐμεῖς νὰ ξερριζώσουμε αὐτὴ τὴν ἀσχημία; Ἡ ἀπάντησι εἶνε στὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο.
Ὅταν οἱ μαθηταὶ ρώτησαν τὸ Χριστό, Γιατί ἐμεῖς δὲν μπορέσαμε νὰ βγάλουμε τὸ δαιμόνιο; ὁ Χριστὸς τοὺς εἶπε· «Διὰ τὴν ἀπιστίαν ὑμῶν»(Ματθ. 17,20)· ἂν πιστεύατε, θὰ τὸ βγάζατε. Καὶ ἐμεῖς, ἂν δὲν μπορέσαμε νὰ ξερριζώσουμε τὴ βλαστήμια, εἶνε «διὰ τὴν ἀπιστίαν ἡμῶν».
⃝ Ὥστε λοιπόν, εἴτε ἀπ᾽ τὴν πλευρὰ αὐτῶν ποὺ βλαστημοῦν εἴτε ἀπ᾽ τὴν πλευρὰ τῶν ἄλλων ποὺ τοὺς ἀκοῦνε καὶ ἀδιαφοροῦν, εἴμαστε μία «γενεὰ ἄπιστος». Καὶ μόνο «ἄπιστος»; Καταντήσαμε ἀκόμη καὶ «γενεὰ διεστραμμένη», διεφθαρμένη γενεά(ἔ.ἀ.). Εἶνε ἀνάγκη νὰ τὸ ἀποδείξουμε κι αὐτό; πρέπει νὰ φέρω φακέλους ἀπ᾽ τὰ δικαστήρια καὶ τὴν ἀστυνομία, γιὰ ν᾽ ἀποδείξω μὲ νούμερα τὴ διαφθορά; Ποιά διαφθορά;
Στὰ παλιὰ τὰ χρόνια, ὅταν μιὰ γυναίκα ἔμπαινε στὸ μέσον νὰ χωρίσῃ ἀντρόγυνο, δὲν ἄνοιγε πόρτα γι᾽ αὐτήν! Ἡ μακαρίτισσα βασίλισσα Σοφία ἔκλεισε τὶς πόρτες σὲ κάτι τέτοιες. Γιατὶ προτιμότερο νὰ γκρεμίσῃς μιὰ ἐκκλησιὰ παρὰ νὰ χωρίσῃς ἕνα ἀντρόγυνο. Τώρα; κάτι τέτοιες εἶνε «κυρίες», εὐπρόσδεκτες παντοῦ, σὲ σαλόνια καὶ γραφεῖα, σὲ κάθε ἐκδήλωσι.
Τὰ ἀντρόγυνα παλιὰ εἶχαν ἀγάπη. Τὸ διαζύγιο ἦταν ἄγνωστη λέξι. Ζοῦσαν ἀγαπημένοι ὅπως οἱ ἅγιοι Ἀδριανὸς καὶ Ναταλία ποὺ μαρτύρησαν τὴν ἴδια μέρα γιὰ τὸ Χριστὸ καὶ γιορτάζουν στὶς 26 Αὐγούστου· ἑνωμένοι παντοῦ, στὴ χαρά, στὸν πόνο, ἀκόμη καὶ στὸ μαρτύριο.Ἔτσι ἦταν ὅλα τὰ ἀντρόγυνα. Τώρα; κάποιος ἀπέδειξε μὲ στοιχεῖα, ὅτι μέσα στὴ χαβούζα αὐτή, στὸ μεγάλο λάκκο τῆς ἁμαρτίας, οἱ γυναῖκες ποὺ πουλᾶνε τὸ κορμί τους, δηλωμένες καὶ ἀδήλωτες, εἶνε δεκάδες χιλιάδες.
Περάσαμε τὴ Βαβυλῶνα, γίναμε Σόδομα καὶ Γόμορρα. Κ᾽ ἔπειτα μοῦ λὲς ὅτι δὲν μᾶς ἁρμόζει τὸ «Ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη»; Ἂν τό ᾽πε μιὰ φορὰ ὁ Χριστὸς γιὰ τοὺς Ἰουδαίους, γιὰ μᾶς, ποὺ κατοικοῦμε σὲ τόπο ἅγιο, ὅπου κάθε κλαρὶ καὶ κάθε λόγγος καὶ κάθε βουνὸ καὶ κάθε πέτρα εἶνε ἁγιασμένα, σ᾽ αὐτὴ τὴ χώρα ἂν ἐρχόταν πάλι κ᾽ ἔβλεπε τὴν ἀπιστία καὶ τὴ διαφθορά μας, τὶς μοιχεῖες καὶ πορνεῖες μας, θά ᾽λεγε πάλι «Ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεφθαρμένη! ἕως πότε ἔσομαι μεθ᾽ ὑμῶν; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;».
Θὰ πῇ κάποιος· Μὰ δὲν τ᾽ ἀκούει αὐτὰ ὁ Θεός, δὲν τὰ βλέπει; Ἀσφαλῶς! Μήπως εἶνε ἀδύναμος νὰ τὰ σταματήσῃ; Ὄχι δά. Γιατί τότε τὰ ἀνέχεται; Μᾶς τὸ φωνάζουν τὰ ἅγια βιβλία· μακροθυμεῖ! «Δόξα τῇ μακροθυμίᾳ σου, Κύριε».
Τί θὰ πῇ μακροθυμία; Ὅπως λένε οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ἡ μακροθυμία εἶνε σὰ νὰ ἔχῃς ἕνα ποτήρι ἢ μιὰ κανάτα, καὶ νὰ πηγαίνῃ ἕνας μικρὸς καὶ νὰ ῥίχνῃ κάθε μέρα ἀπὸ μιὰ σταγόνα. ῾Ρίχνεις μία, ῥίχνεις ἄλλη σταγόνα…· ἔ, ἂν αὐτὸ ἐξακολουθῇ, θά ᾽ρθῃ μιὰ ὥρα ποὺ ἡ κανάτα θὰ γεμίσῃ. Κι ἅμα ξεχειλίσῃ, θὰ χυθῇ. Τώρα μικροὶ - μεγάλοι ῥίχνουμε μέσα στὴ μακροθυμία τοῦ Θεοῦ τ᾽ ἁμαρτήματά μας· ἔ, θά ᾽ρθῃ ὥρα, ἦρθε, ποὺ τὸ κακὸ θὰ ξεχειλίσῃ· κι ἅμα ξεχειλίσῃ, τότε οὐαὶ τῷ κόσμῳ· ἔφθασε ἡ ὥρα νὰ τελειώσῃ ἡ μακροθυμία τοῦ Θεοῦ καὶ ν᾽ ἀρχίσῃ ἡ δικαιοσύνη του.
Τὰ σημάδια ἔρχονται. Στὴν Ἰταλία, μιὰ πόλις μὲ ἕνα ἑκατομμύριο κόσμο, τὴν ὥρα ποὺ Ἀμερικᾶνες καὶ Γαλλίδες ξαπλωμένες στὴν ἀμμουδιὰ γλεντοῦσαν καὶ χαχάνιζαν καὶ ὠργίαζαν, τὴν ὥρα ποὺ τὰ κέντρα ἦταν γεμᾶτα καὶ μικροὶ - μεγάλοι ἔπαιζαν, ξαφνικὰ πετάχτηκαν ἔξω, ἄφησαν τὰ μπανιερά τους, ἄδειασαν ὅλα, ἡ πόλις ἐρήμωσε καὶ μόνο σκυλιὰ γαυγίζανε ἐκεῖ. Τι συνέβη; Σεισμὸς γιὰ λίγα δευτερόλεπτα! Τότε πιὰ θυμήθηκαν τὴ Μαντόνα, ποὺ τὴ βλαστημᾶνε κι αὐτοί, καὶ πέσανε καὶ κάνανε προσευχές.
Ἀδέρφια μου, εἶμαι ἁμαρτωλός, δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ σᾶς κηρύτττω, μόνο νὰ πάω σὲ μιὰ σπηλιὰ μ᾽ ἕνα κομποσχοίνι νὰ κλάψω τ᾽ ἁμαρτήματα μου καὶ τ᾽ ἁμαρτήματά σας. Εἶμαι κ᾽ ἐγὼ σὰν ἐσᾶς· ἀλλὰ πιστεύω στὸ Εὐαγγέλιο, στὴν Ἀποκάλυψι, στὴ θρησκεία μου. Καὶ μὲ τὴ γλῶσσα τῆς θρησκείας σᾶς λέω, ὅτι τὰ σημάδια πλησιάζουν. Δὲν εἶμαι προφήτης· ἀλλὰ φοβᾶμαι μήπως, γιὰ τὶς μοιχεῖες, τὶς πορνεῖες, τὶς βλαστήμιες, τὶς ἀδικίες, τὶς ἐκμεταλλεύσεις, ποὺ γίναμε θηρία καὶ τῶν δαιμόνων χειρότεροι, καμμιὰ νύχτα μᾶς τραντάξῃ ὁ Θεός. Καὶ τότε ποῦ τὰ παλάτια καὶ ποῦ τὰ δικαστήρια καὶ ποῦ οἱ στρατῶνες καὶ ποῦ οἱ πλὰζ καὶ ποῦ ὁ τουρισμὸς καὶ ποῦ οἱ διασκεδάσεις; Γῆς Μαδιάμ!
Ὦ Θεέ μου! Διὰ πρεσβειῶν τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου ὁ Θεὸς ἂς δώσῃ μετάνοια καὶ ἔλεος σὲ ὅλους μας, γιὰ νὰ δοξάζουμε τὸ ὄνομά του εἰς αἰῶνας αἰώνων· ἀμήν. |
αναρτήθηκε στις 6 Αυγ 2022, 3:12 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 6 Αυγ 2022, 3:13 π.μ.
]
Ευαγγέλιον: Ματθ. ιδ΄ 14 – 22 Το γεγονός του θαυματουργικού χορτασμού των πεντακισχιλίων, σημειώνει ο ευαγγελιστής Ματθαίος και ακούσαμε σήμερα στην ευαγγελική περικοπή. Συνέβη, αγαπητοί μου αδελφοί, λίγο μετά την αναγγελία από τους μαθητές, στον Κύριο, της ταφής του Ιωάννη του Βαπτιστή. Πέρασε λοιπόν με πλοίο απέναντι ο Κύριος, έμεινε για λίγο μόνος Του, για να προσευχηθεί. Αλλά «ακουσαντες οι όχλοι» προφανώς για την παρουσία Του εκεί, «ηκολούθησαν αυτώ πεζή από των πόλεων». Η διδασκαλία και τα θαύματα του Χριστού ήταν ήδη πολλά και κόσμος πολύς είχε ακούσει το κήρυγμά Του. Είχε ακούσει το κήρυγμα που έφτανε στα αυτιά του, δονούσε την καρδία του και ειρήνευε την βασανισμένη του ψυχή. Γιαυτό ενώ ο Κύριος πέρασε με το πλοιάριο που βρέθηκε εκεί, στην απέναντι όχθη, ο κόσμος που ήταν πολύς, έσπευσε να Τον ακολουθήσει περπατώντας μια μεγάλη απόσταση για να φτάσει στο σημείο που είχε πάει ο Κύριος με τους μαθητές Του. Βγήκε λοιπόν ο Κύριος, είδε όλον αυτό τον κόσμο, «πεντακισχίλιους» σημειώνει ο ευαγγελιστής. Χωρίς να υπολογίζει γυναίκες και παιδιά. Ίσως θα πρέπει να πλησίαζαν, αν δεν περνούσαν, τις είκοσι χιλιάδες. Τους είδε, τους σπλαχνίστηκε και θεράπευσε τους αρρώστους τους. Έτσι απλά το καταγράφει ο Ματθαίος. Γιατί ήταν γι αυτούς, που τον ακολουθούσαν, ένα απλό και συνηθισμένο γεγονός. Να διδάσκει αλλά και να θεραπεύει το πλήθος των ασθενών που έφταναν από παντού και απολάμβαναν τα δώρα της αγάπης Του. Την ειρήνη της ταλαίπωρης ψυχής τους, την απαλλαγή από τις αρρώστιες που τους βασάνιζαν. Ωστόσο, αγαπητοί μου αδελφοί, το σημαντικότερο γεγονός που αναφέρεται στη σημερινή περικοπή είναι ο χορτασμός τους τεραστίου πλήθους των ανθρώπων που συνέρρευσαν εκεί, με τον πρωτοφανή θαυματουργικό πολλαπλασιασμό των πέντε ψωμιών και των δύο ψαριών, που είχαν μαζί τους. Όταν λοιπόν πέρασε η ώρα, μετά τη διδασκαλία και τη θεραπεία των αρρώστων, νύχτωνε πια, πήγαν οι μαθητές στον Κύριο και Του είπαν: «Απόλυσον τους όχλους, ίνα απελθόντες εις τας κώμας αγοράσωσιν εαυτοίς βρώματα.» Άφησέ τους να φύγουν και να πάνε στα γύρω χωριά να βρούν να αγοράσουν τροφές. Πολύ λογική η ανησυχία των μαθητών. Την λύση την έδωσε άμεσα στους έκπληκτους μαθητές Του ο Κύριος. Δώστε τους να φάνε, είπε. Πήρε τα ψωμιά και τα ψάρια, τα ευλόγησε, τα έδινε στους μαθητές και αυτοί στον κοσμό, που τους περιέβαλε. Έφαγε το μεγάλο πλήθος, χόρτασε και περίσσεψαν κοφίνια με ψάρια και ψωμιά. Αποδείχτηκε ότι η ανησυχία των μαθητών ήταν αβάσιμη, αλλά ανθρώπινη. Ωστόσο πολύ λογική είναι κάποτε και η δική μας ανησυχία, όταν ενώ έχουμε κάποιες ανάγκες για μας και για την οικογένειά μας, δυστυχώς διαπιστώνουμε ότι αδυνατούμε να τις αντιμετωπίσουμε. Η ανησυχία και ανασφάλεια αυτή μεταφέρεται και στην οικογένεια μας και στους γύρω μας. Και τότε υποφέρουμε όλοι με το άγχος, να μας καταβάλει. Και όχι μόνο αυτό αλλά η αγωνία μας δεν μας αφήνει να βρούμε ή απλώς να δούμε κάποιες διεξόδους, που υπάρχουν για το οξύ πρόβλημά μας. Συνήθως περιορίζουμε την έρευνα επίλυσής του και τις προσπάθειές μας στις προσωπικές μας δυνατότητες και στον περίγυρό μας. Και χάνουμε γρήγορα τις ελπίδες μας, διαπιστώνοντας πόσο δύσκολα θα μπορούσαμε να ξεπεράσουμε τα προβλήματά, που βρίσκουμε μπροστά μας. Είναι αλήθεια ότι αντιλαμβανόμαστε απογοητευμένοι, την προσωπική αδυναμία μας. Σκεφτείτε όμως, όταν αυτά τα προβλήματα, υλικά, οικονομικά, ψυχικά και υγείας δεν επηρεάζουν μόνο εμάς και την οικογένειά μας, αλλά και τους άλλους, τους συμπολίτες μας, τον τόπο μας. Τότε τα προβλήματα, είναι πολύ σοβαρότερα και δυσκολότερα, για να φτάσουν σε κάποια λύση. Ζούμε σε μια παρόμοια κατάσταση. Οι περισσότεροι αντιμετωπίζουμε σοβαρά προβλήματα, κυρίως οικονομικά. Η διεθνής κρίση μας έχει επηρεάσει σε σημαντικό βαθμό. Ϊσως δε θα ήταν τόσο εύκολο να δούμε ένα θαύμα σαν αυτό που περιγράφει ο ευαγγελιστής Ματθαίος, αλλά δεν θα αποκλείαμε μια θεία παρέμβαση. Μια παρέμβαση που συμβαίνει πολλές φορές στη ζωή μας και μας κάνει να ξαφνιαζόμαστε και να ομολογούμε: Μόνο σαν θαύμα μπορεί να χαρακτηριστεί αυτό που μου συνέβη. Κι όμως λίγη σημασία δίνουμε σε κάποια εξωλογικά περιστατικά που μας συμβαίνουν ξαφνιάζοντάς μας και δίνοντας λύση σε δύσκολα προβλήματα. Πολύ λιγότερες φορές σκεφτόμαστε να ευχαριστήσουμε τον Πανάγαθο Δωρεοδότη. Θαύματα, αγαπητοί αδελφοί, συμβαίνουν. Είναι γεγονότα που δεν εξηγούνται με την συνληθη και κοινή λογική. Είναι φαινόμενα που είναι αντίθετα προς τους φυσικούς και άλλους νόμους, που και αυτοί, είναι προϊόν της ανθρώπινης παρατήρησης. Είναι ανατροπή εκείνου που φυσικά περιμένουμε και αλλάζει χωρίς να έχει συμβάλλει ο ανθρώπινος παράγων. Θα πρέπει ωστόσο να προσέχουμε και να αποφεύγουμε κάποιους επιτήδειους που εκμεταλλευόμενοι την θρησκευτική πίστη μας, μας προσφέρουν ή μάλλον μας “πωλούν” ψεύτικα και φτιαχτά θαύματα. Ο ευαγγελιστής, αγαπητοί μου αδελφοι, αναφέρει το μοναδικό, τόσο υλικό θαύμα, όπως και εκείνο της μετατροπής του νερού σε κρασί στον γάμο της Κανά, ενώ τις άλλες πολλές θεραπείες που έκαμε ο Κύριος, εκείνη την ημέρα, στο τεράστιο πλήθος που Τον ακολούθησε, το σημειώνει σχεδόν μονολεκτικά: “εθεράπευσε”. Ήταν τόσο συνηθισμένο και πολυεπαναλαμβανόμενο, ώστε να περιττεύει η καταγραφή και η λεπτομερής περιγραφή. Για τον κάθένα όμως, από αυτούς που δέχτηκαν τη θαυματουργική θεραπεία, ήταν ένα μοναδικό και σπουδαίο γεγονός που σημάδεψε τη ζωή τους. Ασφαλώς, λοιπόν, ο καθένας μας, ερευνώντας τη ζωή του, θα ανακαλύψει κάποια παράξενα περιστατικά, που αποδίδουμε συνήθως στην τύχη. Με περισσότερη ευαισθησία, θα πρέπει με ευγνωμοσύνη, να τα αποδίδουμε στον Θεό, ευχαριστώντας Τον και δοξάζοντας το όνομά Του. Αδελφοί μου! Αν θέλουμε τον Χριστό κοντά μας, θα πρέπει να Τον αφήνουμε να διαμορφώνει τη ζωή μας. Ο λόγος Του να διαποτίζει τον νου και την καρδιά μας, ώστε να μας δίνει κριτήρια και στόχους. Η Χάρη Του να μας μεταγγίζει την αιώνια ζωή. Με άλλα λόγια, ο Χριστός και Κύριός μας να κατευθύνει την σκέψη μας, τις διαθέσεις μας, τα όνειρά μας, τη ζωή μας ολόκληρη. Ας ανοίξουμε, λοιπόν, την καρδιά μας στον Κύριο και ας κάμουμε το λόγο Του πυξίδα μας. |
αναρτήθηκε στις 30 Ιουλ 2022, 2:05 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 30 Ιουλ 2022, 2:05 π.μ.
]
«Κατά την πίστιν υμών γενηθήτω υμίν» (Ματθ. θ΄29). Διπλό θαύμα μας διηγείται το σημερινό ευαγγέλιο. Θεραπεία δύο τυφλών και ενός δαιμονισμένου κωφάλαλου. Διπλό θαύμα που επιβεβαιώνει από τη μια τη φθορά της ανθρώπινης φύσεως, εξ’ αιτίας της αμαρτίας και από την άλλη την αποκάλυψη του Ιησού ως Μεσσία, ως Λυτρωτή. Έτσι, ο άνθρωπος που υπέστη φθορά λόγω της αμαρτίας, δέχεται τη θαυματουργική παρέμβαση του Θεού. Μέσα από την προστακτική εντολή «Γενηθήτω» αποκαθίσταται ο άνθρωπος στην προ της πτώσεως κατάσταση. Με μια μόνο διαφορά. Τώρα η θεραπεία ενεργοποιείται με τη μεσολάβηση της πίστεως του ανθρώπου. Γιατί, ο άνθρωπος, όπως θεληματικά οδηγήθηκε στο χώρο της φθοράς, μόνο με τη θέληση του θα μπορεί να βγει από αυτόν. Το παράδοξο δε είναι ότι αυτή την αναγκαιότητα την αισθάνονται μόνο οι σωματικά ασθενείς. Οι θεωρούμενοι «υγιείς» όχι μόνο αποφεύγουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο, αλλά και όταν εκδηλωθεί από άλλους το απορρίπτουν, κατακρίνοντας είτε τον Ιησού, είτε τους θεραπευμένους. Είναι δε στ’ αλήθεια παράδοξο τυφλοί σωματικά να βλέπουν με τα μάτια της ψυχής την παρουσία του Θεού και να επικαλούνται τη βοήθεια του. Ενώ αντίθετα σωματικά υγιείς να βλέπουν το θαύμα και να αρνούνται τη θαυματουργική παρέμβαση του Θεού. Και οι δυο αυτές καταστάσεις επιβεβαιώνονται μέσα από το σημερινό ευαγγέλιο. Δυο καταστάσεις φθοράς εξ’ αιτίας της αμαρτίας. Οι τυφλοί που αναγνωρίζουν τη Μεσσιανιακή ιδιότητα του Ιησού και οι Φαρισαίοι που όχι μόνο την αρνούνται, αλλά και τη συκοφαντούν. «Ελέησον ημάς, υιέ Δαυίδ» φωνάζουν με πίστη οι τυφλοί. Μπορεί να στερούνται το σωματικό φως, αλλά το φως της πίστης φώτισε την ψυχή τους. Μια πίστη που έδειξε υπομονή την ώρα της σιωπής του Ιησού. Μια πίστη που ακολούθησε επίμονα και όταν ρωτήθηκαν αν μπορεί να κάνει το θαύμα με μια φωνή ομολόγησαν «Ναι, Κύριε». Τότε άγγιξε τα μάτια τους και είπε: «Κατά την πίστιν υμών γενηθήτω υμίν». Όπως το πιστεύετε να σας γίνει. Η πίστη έφερε το θαύμα. Και η πίστη τους δεν ήταν στιγμιαία εκδήλωση. Ήταν πίστη που καλλιεργήθηκε συστηματικά. Πίστεψαν στα λόγια των Προφητών για το Μεσσία και τις δυνατότητας του και ότι στις μέρες του θα άνοιγαν τα μάτια των τυφλών, χωλοί θα περιπατούσαν και κωφάλαλοι θα μιλούσαν. Δεν λύγισαν μπροστά στη δοκιμασία τους. Αντίθετα καλλιέργησαν την υπομονή και αντί να μοιρολογούν έστρεψαν την προσοχή τους στο Θεό και στήριξαν σ’ αυτόν την ελπίδα τους. Με τον τρόπο αυτό βρέθηκαν σε πλεονεκτικότερη θέση από πολλούς σύγχρονους τους όπως τους φαρισαίους, που αντί να χαρούν για τη θεραπεία των συνανθρώπων τους, αντίθετα κατηγόρησαν τον Ιησού σαν… αρχιδιάβολο. Μέσα από τη δοκιμασία και ιδιαίτερα μέσα από τη θεραπεία επιβεβαιώνονται οι λόγοι του Ιησού, ότι στη ζωή μας θα συναντήσουμε θλίψεις, δοκιμασίες, αλλά να μην απογοητευτούμε. Να έχουμε θάρρος, να κάνουμε υπομονή και με τη δύναμη της προσευχής να στρέψουμε την προσοχή μας στο Θεό. «Πάντα όσα αν αιτήσητε εν τη προσευχή πιστεύοντες λήψεσθε» (Ματθ κα΄22) και «πάντα δυνατά τω πιστεύοντι» (Μαρκ. θ΄23). «Πάντα» όλα είναι κατορθωτά μέσα από τη δύναμη της προσευχής και της πίστης. Στ’ αλήθεια παρήγορο το μήνυμα, αλλά την ίδια στιγμή μεγάλη κι η δική μας ευθύνη. Γιατί, για το Θεό το θαύμα είναι κατορθωτό και δεδομένο. Για μας όμως, είναι δεδομένη πίστη μας; Πόσες φορές καταφύγαμε στην προσευχή με τη βεβαιότητα της πίστης; Πόσες φορές η προσευχή γαλήνεψε την ψυχή μας και με τα προβλήματα άλυτα γύρω μας, μόνο και μόνο γιατί εμπιστευτήκαμε τον εαυτό μας στο Θεό; Το «γενηθήτω το θέλημα σου» έγινε βάλσαμο για την ψυχή μας. Υπάρχουν στιγμές πάλι που την ώρα που ζητούμε το θαύμα, την ίδια στιγμή αποκλείουμε τα θαύματα. Μήπως ανήκουμε κι εμείς στην κατηγορία εκείνη των ανθρώπων τους οποίους ρωτά ο Ιησούς: «Πώς δύνασθε υμείς πιστεύσαι» (Ιωάν. ε΄ 44). Αλλά και η προειδοποίηση του «εάν μη σημεία και τέρατα ίδητε, ου μη πιστεύσητε» (Ιωάν. δ΄48). Αν δε δείτε εσείς σημεία και τέρατα, δεν πρόκειται να πιστέψετε. Η πίστη δεν λειτουργεί στη σκιά του φόβου ή της αγωνίας. Η πίστη είναι κατάθεση ψυχής. Η πίστη είναι ακόμα η εμπιστοσύνη που εκφράζεται μέσα από την υπομονή την ώρα της δοκιμασίας. Η πίστη είναι φως που φωτίζει και ηρεμεί την ώρα της καταιγίδας. Η πίστη είναι δύναμη που μας σπρώχνει σε δοξολογία την ώρα της δοκιμασίας, όπως έγινε με τον Παύλο και τον Σίλα στην φυλακή των Φιλίππων. Η πίστη, είναι η ασάλευτη ελπίδα πως ο Θεός που έδωσε την υπόσχεση, έχει και την δύναμη να την εκπληρώσει (Ρωμ. δ΄21). Κατά τον Απόστολο Παύλο «κι η ελπίδα τελικά δεν απογοητεύει. Μάρτυρες γι’ αυτό η αγάπη του Θεού, με την οποία το Άγιο Πνεύμα που μας δόθηκε γέμισε και ξεχείλισε τια καρδιές μας» (Ρωμ. ε΄5). Το ότι η «ελπίς ου καταισχύνει» επιβεβαιώθηκε με τη σημερινή θεραπεία του κωφάλαλου και των τυφλών. Επιβεβαιώνεται με τα καθημερινά θαύματα που εκδηλώνονται, είτε με τη μορφή της υπομονής, είτε και με τη μορφή της θεραπείας. Σιωπηλή, αθόρυβα δίνει ο Θεός την απάντηση στις γεμάτες δύναμη και πίστη προσευχές. Με τον τρόπο αυτό βεβαιώνει και τον καθένα από μας ότι μια μέρα θα ακούσουμε και εμείς τα παρήγορα και λυτρωτικά λόγια από τον Ιησού «Κατά την πίστιν υμών γενηθήτω υμίν». Αδελφοί μου, ζούμε σε μια εποχή παραδοξότητας, γιατί, ενώ ζούμε το θαύμα την ίδια στιγμή δεν το αντιλαμβανόμαστε και συνεχίζουμε να το αναζητούμε. Γιατί, ενώ ζούμε το θαύμα, την ίδια στιγμή το αμφισβητούμε. Γιατί, ενώ ζούμε το θαύμα την ίδια στιγμή… το ψηλαφούμε για να δούμε αν είναι αληθινό! Πρέπει να ξέρουμε ότι το θαύμα χρειάζεται πίστη για να εκδηλωθεί και τούτο και ο Απόστολος Παύλος τονίζει με έμφαση πως: «χωρίς δε πίστεως αδύνατον ευαρεστήσαι πιστεύσαι γαρ δε τον προσερχόμενον τω Θεώ ότι έστι και τοις εκζητούσιν αυτόν μισθαποδότης γίνεται» (Εβρ. ια΄6). Δηλαδή, χωρίς την πίστη είναι αδύνατο να ευαρεστήσει κανείς το Θεό, γιατί αυτός που πλησιάζει το Θεό πρέπει να πιστεύει ότι υπάρχει Θεός και ότι ανταμείβει όσους τον αποζητούν. Αυτή την πίστη ας αποκτήσουμε κι εμείς. Στους δύσκολους καιρούς που ζούμε ας τον παρακαλέσουμε: Κύριε «πρόσθες ημίν πίστιν» (Λουκ. ιζ΄ 5), για να μπορέσουμε στη δεδομένη στιγμή να ακούσουμε κι εμείς το ευχάριστο μήνυμα «κατά την πίστιν υμών γενηθήτω υμίν» .Αμήν. |
|
