αναρτήθηκε στις 21 Μαρ 2020, 2:33 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 21 Μαρ 2020, 2:34 π.μ.
]
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Ἑβρ. δ΄ 14 – ε΄ 6
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ: Μάρκ. η΄34- θ΄1
1. Μία ὄαση μέσα στὴν ἔρημο
Μὲ τὴ σημερινὴ Γ΄ Κυριακὴ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως
φθάνουμε στὴ μέση τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς· τῆς μακρᾶς αὐτῆς περιόδου ἀσκήσεως
καὶ ἐγκρατείας, τὴν ὁποία οἱ ἅγιοι Πατέρες παρομοιάζουν μὲ ἔρημο, λόγῳ τοῦ
κόπου καὶ τοῦ ἐντονότερου πνευματικοῦ ἀγώνα, στὸν ὁποῖο μᾶς καλεῖ ἡ Ἐκκλησία
μας τὴν περίοδο αὐτή.
Στὴν πορεία μας, λοιπόν, μέσα στὴν πνευματικὴ ἔρημο τῆς
Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἡ Κυριακὴ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως ἀποτελεῖ μία ὄαση· μία
εὐκαιρία ἀναψυχῆς καὶ ἀνασυντάξεως τῶν δυνάμεών μας. Δὲν καταλύεται ἡ νηστεία τὴν
ἡμέρα αὐτή, οὔτε γίνεται κάποια ἀνακωχὴ στὸν ἀόρατο πόλεμο μὲ τὰ πάθη μας. Ἡ
προσκύνηση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ὅμως, καὶ τὰ ἱερὰ Ἀναγνώσματα, τὰ ὁποῖα κι αὐτὰ ἀναφέρονται
στὸν Τίμιο Σταυρὸ τοῦ Κυρίου μας, φέρνουν δυνατὴ αἴσθηση παρακλήσεως καὶ
παρηγορίας στὴν ψυχὴ τοῦ πνευματικοῦ ἀθλητῆ. Τὴν ἀλήθεια αὐτὴ ὑπογραμμίζει κι ἕνα
τροπάριο τοῦ Ἑσπερινοῦ. Ἀναφέρεται στὸν Τίμιο Σταυρό, «δι᾿ οὗ τῶν δακρύων ἐξηφανίσθη
κατήφεια, καὶ πρὸς ἄληκτον εὐφροσύνην μετήλθομεν». Ὁ Τίμιος Σταυρός, δηλαδή, ἐξάλειψε
τὴ λύπη ἀπὸ τὸ δακρυσμένο πρόσωπο τοῦ ἀνθρώπου, χαρίζοντάς του ἀτελείωτη χαρὰ
καὶ εὐτυχία.
Πράγματι, μᾶς ἐνδυναμώνει ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου· μᾶς ἀναπαύει
ἀπὸ τὸν κόπο τοῦ πνευματικοῦ ἀγώνα. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία τὸν θέτει ἐνώπιόν
μας στὴ μέση τῆς πορείας μας αὐτῆς πρὸς τὸ Πάσχα, γιὰ νὰ τὸν προσκυνήσουμε καὶ
νὰ λάβουμε Χάρι καὶ ἐνίσχυση στὸν ἀγώνα μας.
2. Ὁ Μέγας Ἀρχιερέας συμπαθεῖ
Τὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα ἀπὸ τὴν πρὸς Ἑβραίους
ἐπιστολὴ μᾶς ἐξηγεῖ γιατί ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου παρηγορεῖ καὶ ἐνισχύει τὴν ψυχὴ
τοῦ πιστοῦ: «Οὐ γὰρ ἔχομεν ἀρχιερέα μὴ δυνάμενον συμπαθῆσαι ταῖς ἀσθενείαις ἡμῶν,
πεπειρασμένον δὲ κατὰ πάντα καθ᾿ ὁμοιότητα χωρὶς ἁμαρτίας». Δηλαδή, δὲν ἔχουμε Ἀρχιερέα
ποὺ νὰ μὴν μπορεῖ νὰ δείξει συμπάθεια στὶς ἀσθένειες καὶ στὶς ἀδυναμίες μας· ἀλλὰ
ἔχουμε Ἀρχιερέα ὁ Ὁποῖος ἔχει ἀντιμετωπίσει πειρασμοὺς μὲ ὅλους τοὺς τρόπους ποὺ
μπορεῖ νὰ δοκιμασθεῖ ἡ ἀνθρώπινη φύση, ἐξ ὁλοκλήρου ὅμοια μ᾿ ἐμᾶς, χωρὶς ὅμως νὰ
ὑποπέσει σὲ καμία ἁμαρτία.
Πράγματι, ὁ ἴδιος ὁ Ἐσταυρωμένος Κύριός μας γεύθηκε
τὸ πικρὸ ποτήριο τῶν θλίψεων σὲ βαθμὸ ποὺ κανεὶς ἄνθρωπος δὲν δοκίμασε ἐπὶ τῆς
γῆς. Γεννήθηκε σὲ ψυχρὸ σπήλαιο. Ἔζησε καὶ πέθανε σὲ ἔσχατη πτωχεία. Φθονήθηκε
καὶ μισήθηκε ὅσο κανεὶς ἄλλος. Περιφρονήθηκε. Δυσφημίσθηκε ὡς λαοπλάνος. Συκοφαντήθηκε
ὡς δαιμονισμένος. Κατηγορήθηκε ὡς βλάσφημος. Ἐγκαταλείφθηκε ἀπὸ ὅλους σχεδὸν
τοὺς ἀνθρώπους καὶ πέθανε μὲ τὸν πλέον ἀτιμωτικὸ καὶ βασανιστικὸ τρόπο ἐπάνω στὸν
Σταυρό. «Ὑπέφερε τόσα πάθη, καὶ μὲ τόσην ὑπερβολήν, ὅπου ἔγινεν ἀπὸ κεφαλῆς ἕως
ποδῶν ὅλος μία πληγή, καὶ ἐδοκίμασε πόνους περισσοτέρους ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους.
Ἔγινεν ὡσὰν ἕνα πέλαγος βασάνων», ὑπογραμμίζει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης
(«Πνευματικὰ Γυμνάσματα», Μελέτη Α΄, β΄). Γνωρίζει ἑπομένως τὶς δυσκολίες μας,
τὶς δοκιμασίες, τοὺς πειρασμούς μας. Γνωρίζει τὰ βάσανά μας. Τὰ γνωρίζει ἐκ
πείρας. Διότι τὰ ὑπέστη καὶ ὁ Ἴδιος. Δοκίμασε ὅλα τὰ ἀνθρώπινα ἐκτὸς τῆς ἁμαρτίας.
Ἂς μὴν ἀπελπιζόμαστε λοιπόν! Ὁ Μέγας Ἀρχιερέας, Ἰησοῦς
Χριστὸς μᾶς καταλαβαίνει καὶ γι᾿ αὐτὸ εἶναι συμπαθὴς στὶς ἀδυναμίες μας. Εἶναι
συνοδοιπόρος μας σὲ κάθε θλίψη καὶ δοκιμασία μας.
3. Μὲ θάρρος στὸν θρόνο Του
Στὴ συνέχεια τῆς περικοπῆς ὁ θεῖος Ἀπόστολος
χρησιμοποιεῖ μία εἰκόνα ποὺ σχετίζεται μὲ τὸ βασιλικὸ ἀξίωμα τοῦ Κυρίου μας:
«Προσερχώμεθα οὖν μετὰ παρρησίας τῷ θρόνῳ τῆς χάριτος, ἵνα λάβωμεν ἔλεον καὶ
χάριν εὕρωμεν εἰς εὔκαιρον βοήθειαν». Ἂς πλησιάζουμε, μᾶς λέει, μὲ θάρρος καὶ ἄφοβη
ἐμπιστοσύνη στὸν βασιλικὸ θρόνο τοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ τὸν ὁποῖο πηγάζει ἡ Χάρις, γιὰ
νὰ λάβουμε συγχώρηση γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας καὶ γιὰ νὰ βροῦμε εὔνοια καὶ δωρεὲς
ποὺ θὰ μᾶς δώσουν ἄμεση βοήθεια σὲ κάθε κρίσιμη ὥρα πειρασμοῦ.
Ὁ Κύριός μας, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ ἀρχιερατικὸ ἔχει καὶ τὸ
βασιλικὸ ἀξίωμα. Εἶναι ὁ αἰώνιος Βασιλεὺς· ὁ Βασιλεὺς τῶν βασιλευόντων. Ὅμως ὁ
Βασιλεὺς Χριστὸς δὲν ἐξουσιάζει μὲ τρόπο αὐταρχικό. Ὁ βασιλικός Του θρόνος δὲν ἐμπνέει
τρόμο καὶ ταραχή, ἀλλὰ ἀπὸ αὐτὸν πηγάζει ἡ Χάρις καὶ τὸ ἔλεος. Θρόνος Του εἶναι
ὁ Τίμιος Σταυρός Του. Ἐπάνω στὸν Σταυρὸ ὡς Μέγας Ἀρχιερεὺς προσέφερε τὴν ἀπολυτρωτικὴ
θυσία Του, καὶ διὰ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ Του χαρίζει ὡς αἰώνιος Βασιλεὺς τὰ δῶρα τῆς
θυσίας Του στοὺς ἀνθρώπους.
Ἀπὸ ἐκεῖ θὰ λάβουμε τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας, ὅσες
κι ἂν εἶναι αὐτές. Ἐνώπιόν Του θὰ γαληνέψει ἡ ψυχή μας καὶ θὰ βρεῖ εἰρήνη καὶ ἀνάπαυση
ἀπὸ τὶς ἀβάσταχτες δοκιμασίες ποὺ ἀντιμετωπίζει. Ἀπὸ τὸν Τίμιο Σταυρό Του θὰ ἀντλήσουμε
δύναμη καὶ Χάρι γιὰ τὸν πνευματικὸ ἀγώνα μας. Ἂς μὴν ἀναβάλλουμε λοιπὸν κι ἂς μὴν
ἀδιαφοροῦμε. Ἂς προστρέχουμε μὲ θάρρος στὸν θρόνο τοῦ Βασιλέως μας, στὸν ὁποῖο ὁ
Ἴδιος μᾶς προσκαλεῖ νὰ καταφεύγουμε, κι ἂς Τὸν προσκυνοῦμε ἐκεῖ μὲ πίστη καὶ εὐλάβεια. |
αναρτήθηκε στις 14 Μαρ 2020, 2:39 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 14 Μαρ 2020, 2:39 π.μ.
]
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ:
Εβρ. α' 10 - β'3
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ:
Μάρκ. β' 1 -12
Ο Χριστός, όταν άρχιζε το δημόσιο κήρυγμά Του,
ξεκινούσε με την πρόσκληση «Μετανοείτε», αλλά και την αποκάλυψη ότι «ήγγικε η
βασιλεία των ουρανών». (Ματθ. δ' 17). Μέσα από την πρόσκληση «Μετανοείτε»,
αποκαλυπτόταν, από τη μια η τραγικότητα στην οποία οδηγήθηκε ο άνθρωπος,
εξαιτίας της αμαρτίας, και από την άλλη η προσφορά σ' αυτόν της δυνατότητας να
βγει από αυτό το αδιέξοδο και με τη δική του συνεισφορά, τη μετάνοια. Ή δική
του μετάνοια θα ήταν η απάντηση στην αποδοχή του αγαθού μηνύματος της βασιλείας
του Θεού , που είναι η αγάπη, αλλά και η ικανότητα να τον βγάλει από τα όποια
αδιέξοδά του.
Αγαθό, λοιπόν, το μήνυμα της βασιλείας του Θεού. Είναι
μήνυμα αγάπης που έρχεται σαν βάλσαμο να απαλύνει τον πόνο και στη συνέχεια να
προσφέρει ριζική θεραπεία. Μια θεραπεία ψυχοσωματική, που όχι απλά θα τον
επαναφέρει στην αρχική του κατάσταση, αλλά και θα τον οδηγήσει στην παραπέρα
τελείωση, με τελική κατάληξη το «καθ' ομοίωσιν Θεού».
«Τέκνον, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου». Ο Χριστός τον
προσφωνεί «Τέκνον», παιδί μου, για να τονίσει όχι μόνο στον παράλυτο του
σημερινού Ευαγγελίου, αλλά και σε κάθε αμαρτωλό άνθρωπο ότι παρά την
αμαρτωλότητά του εξακολουθεί να τυγχάνει της στοργής και της αγάπης του Θεού.
Παράλληλα με την αγάπη Του λειτουργεί θεραπευτικά, αφού του αποκαλύπτει μεν, ως
αιτία της παραλυσίας του τις αμαρτίες του, αλλά την ίδια στιγμή του προσφέρει
και τη θεραπεία, λέγοντας του «Παιδί μου, σου συγχωρούνται οι αμαρτίες σου».
Με το «αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου», ο Χριστός χτυπά
τη ρίζα όλων των κακών, την αμαρτία. Παράλληλα αποκαλύπτει ότι, ο Ίδιος ως
Θεός, έχει τη δυνατότητα όχι μόνο να συγχωρεί αμαρτίες, αλλά και να προσφέρει
πλήρη ψυχοσωματική θεραπεία. Κατ'επέκταση ενθαρρύνει τον άνθρωπο να απευθύνεται
σ' Αυτόν και ότι τον προσμένει σαν στοργικός Πατέρας για να τον στηρίξει, για
να τον ανορθώσει και για να του αναγγείλει την ευχάριστη είδηση της θεραπείας.
Όμως δεν φτάνει μόνο η μετάνοια και η επιστροφή.
Χρειάζεται ακόμα και η πίστη, που δημιουργεί τη βεβαιότητα ότι ο Θεός μπορεί
και να συγχωρεί αμαρτίες, αλλά και να θεραπεύει κάθε ασθένεια. Μια πίστη που
δεν εκφράζεται τυπικά ή θεωρητικά, ούτε και σταματά στο πρώτο εμπόδιο. Μια
πίστη που ξεπερνά τα όρια της «λογικής», χωρίς να είναι παράλογη. Μια πίστη που
προσπερνά δυσκολίες και κινδύνους και ιδιαίτερα το «εγώ». Η πίστη που δεν
σταματά μόνο στη βεβαιότητα, αλλά προχωρά ακόμα περισσότερο και γίνεται
«ενεργουμένη», τότε γίνεται ωραιότερη και πιο συμπαθητική.
Αντίθετα αν η πίστη παραμείνει τυπική και άγονη
καταντά νεκρή. «Η πίστις χωρίς των έργων νεκρά εστίν»( Ιακ. β' 20 )
,υπογραμμίζει ο Απόστολος Ιάκωβος. Αλλά και ο Απόστολος Παύλος διαβεβαιώνει ότι
«και εάν έχω πάσαν την πίστιν ώστε όρη μεθιστάνειν αγάπην δε μη έχω, ουδέν
ειμί» Α' Κορ.ιγ' 2). Δηλαδή, «κι αν έχω ακόμα όλη την πίστη, έτσι που να
μετακινώ βουνά αλλά δεν έχω αγάπη είμαι ένα τίποτα».
Η πίστη χωρίς αγάπη, είναι αναξιόπιστη και
άποκρουστική, αλλά και επικίνδυνη. Ακόμα γίνεται εγωιστική και κάποτε επιθετική
και υποκριτική, όπως αυτή των Γραμματέων του σημερινού Ευαγγελίου και για την
οποία επικρίθηκαν από τον Χριστό. Γιατί, ενώ συνωστίζονταν για να τον ακούσουν,
την ίδια στιγμή τον αμφισβητούσαν και αρνούνταν να παραδεχτούν ότι είναι Θεός
και ως Θεός μπορούσε να κάνει θαύματα και να συγχωρεί αμαρτίες.
Σε πλήρη αντίθεση με τους Γραμματείς βρέθηκαν οι
τέσσερις που μετέφεραν τον παράλυτο. Στο πρόσωπό τους, αλλά και μέσα από τις
διαδοχικές ενέργειές τους ο Χριστός διέκρινε την πραγματική τους πίστη. Όπως
ακούσαμε και στο σημερινό Ευαγγέλιο: «Ιδών ο Ιησούς την πίστιν αυτών λέγει τω
παραλυτικώ. Τέκνον αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου".
Η πίστη, όταν είναι αληθινή εμπιστεύεται τον Θεό και
αποδέχεται το θαύμα χωρίς να το διερευνά. Η πίστη γκρεμίζει κάθε εμπόδιο που θα
βρεθεί μπροστά της. Το μόνο αξεπέραστο εμπόδιο είναι εκείνο του εγωισμού, όπως
διαπιστώσαμε σήμερα και στους Γραμματείς. Και τούτο γιατί, ο εγωισμός κρατά τον
άνθρωπο μακριά από το Θεό, αφού τον μόνο που πιστεύει και εμπιστεύεται είναι
τον εαυτό του. Ο ίδιος εγωισμός, αρνείται την ύπαρξη της αμαρτίας, με
αποτέλεσμα ο άνθρωπος να μένει αδιόρθωτος. Κάτι που δυστυχώς συμβαίνει και σε
μας σήμερα, αφού αρνούμαστε τη δυνατότητα αλληλεπίδρασης μεταξύ της αμαρτίας
και της ψυχοσωματικής ασθένειας ,χωρίς να σημαίνει ότι και κάθε ασθένεια
οφείλεται στην αμαρτία.
Όμως την ίδια
στιγμή δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε ότι η αμαρτία έχει γίνει ένα με τη φύση
μας. Κατά τον Απόστολο Παύλο: « φτάνω πια στο σημείο να μη διαπράττω εγώ ο
ίδιος το κακό, αλλά η αμαρτία που έχει εγκατασταθεί μέσα μου» (Ρωμ.ζ' 17).
Αδελφοί μου, όσο κι αν η αμαρτία βασιλεύει μέσα μας,
αλλά και μέσα στον κόσμο, δημιουργώντας μας μιαν καταθλιπτική κατάσταση,
εντούτοις η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να κρατήσει για πάντα. Γιατί, αυτά τα
δεδομένα τα άλλαξε ο Χριστός προσφέροντάς μας και με τη Σταυρική Του θυσία μια
καινούργια κατάσταση θεραπείας και λυτρώσεως. Αρκεί να την αναζητήσουμε, όπως
έκαναν σήμερα και οι τέσσερις που μετέφεραν τον παράλυτο, προτάσσοντας την
πίστη και παραμερίζοντας όλα τα εμπόδια. Παρήγορο, λοιπόν, κι ελπιδοφόρο το
μήνυμα που προσφέρει σήμερα ο Χριστός σε όσους καταφεύγουν με πίστη σ' Αυτόν.
«Τέκνον αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου». Αυτό το αγαθό μήνυμα της Βασιλείας του
Θεού που αποτελεί και πρόσκληση για μετάνοια, ας το αποδεχθούμε. Με τη Χάρη του
Θεού και τη δύναμη της πίστεως μας θα τα καταφέρουμε. |
αναρτήθηκε στις 7 Μαρ 2020, 8:29 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 7 Μαρ 2020, 8:30 π.μ.
]
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Ἑβρ. ια΄ 24-26, 32-40
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ : Ιω. Α΄44-52
1. Ἡμέρα θριάμβου
Ἡ Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι ἡμέρα δόξας καὶ
θριάμβου γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας, διότι εἶναι ἀφιερωμένη στοὺς ἀγῶνες καὶ στὶς
νίκες ποὺ ἐπιτέλεσε ἐναντίον τῶν εἰκονομάχων κατὰ πρῶτο λόγο, ἀλλὰ καὶ τῶν
ποικίλων ἐχθρῶν ποὺ ἀντιμετώπισε στὴν πορεία της μέσα στοὺς αἰῶνες.
Τὸ ἔτος 843, μὲ πρωτοβουλία τῆς αὐτοκράτειρας
Θεοδώρας, συνεκλήθη Σύνοδος στὴν Κωνσταντινούπολη, ἡ ὁποία ἀποφάσισε τὴν ἀναστήλωση
τῶν ἱερῶν εἰκόνων. Ἡ Σύνοδος αὐτὴ ἐπικύρωνε τὴ νίκη ἐναντίον τῆς φοβερῆς αἱρέσεως
τῆς Εἰκονομαχίας, ἡ ὁποία γιὰ περισσότερα ἀπὸ ἑκατὸ χρόνια ταλαιπώρησε τὴν Ἐκκλησία.
Καθιέρωσε μάλιστα νὰ ἑορτάζεται ὁ θρίαμβος αὐτὸς τὴν πρώτη Κυριακὴ τῆς Μεγάλης
Τεσσαρακοστῆς κάθε ἔτους, μὲ πανηγυρικὴ λιτάνευση τῶν ἱερῶν εἰκόνων στοὺς Ὀρθόδοξους
Ναοὺς καὶ ἀνάγνωση τῶν ἀποφάσεων τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ τοῦ Συμβόλου τῆς
Πίστεως, σὲ εἰδικὴ τελετὴ στὸ τέλος τῆς θείας Λειτουργίας.
Σήμερα, 12 αἰῶνες περίπου μετὰ τὴ σπουδαία ἐκείνη ἡμέρα,
οἱ ἐχθροὶ τῆς Ἐκκλησίας δὲν παύουν νὰ τὴν πολεμοῦν. Τὰ κύματα τοῦ οἰκουμενισμοῦ,
τῆς πανθρησκείας καὶ ἄλλων πεπλανημένων ἀντιλήψεων ὑψώνονται ἀπειλητικά, ἀποσκοπώντας
νὰ ταράξουν τὸ πλήρωμά της καὶ νὰ τὸ ὁδηγήσουν στὸν διχασμὸ καὶ στὴν ἀπώλεια. Ἂς
εἴμαστε πάντα ἕτοιμοι νὰ δώσουμε μάχη γιὰ νὰ κρατήσουμε ἀπαραχάρακτη τὴν ἀλήθεια
ποὺ μᾶς παρέδωσαν οἱ ἅγιοι θεοφόροι Πατέρες μας.
2. Οἱ ἥρωες τῆς πίστεως
Στὸ πανηγυρικὸ πνεῦμα τῆς σημερινῆς ἡμέρας εἶναι καὶ
τὸ ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα ἀπὸ τὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολή, τὸ ὁποῖο ἀποτελεῖ ἕνα
νικητήριο παιάνα καὶ ἕνα μεγαλειώδη ὕμνο ἀφιερωμένο στὴν πίστη. Μᾶς ἐξιστορεῖ ἀρχικὰ
ὁ Ἀπόστολος τὰ κατορθώματα ποὺ πέτυχαν οἱ Δίκαιοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης μὲ τὴ
θερμὴ πίστη τους. Κατορθώματα θαυμαστὰ ἀπέναντι σὲ ἀσεβεῖς ἡγεμόνες, σὲ ἄγρια
θηρία, στὰ στοιχεῖα τῆς φύσεως. Κατορθώματα ποὺ δημιουργοῦν ἱερὸ ἐνθουσιασμὸ στὶς
καρδιές μας.
Ἀκούγοντας στὴ συνέχεια τὰ φρικτὰ μαρτύρια καὶ τὶς
κακουχίες ποὺ ὑπέστησαν οἱ ἥρωες αὐτοὶ τῆς πίστεως, οἱ πρὸ Χριστοῦ, στοὺς ὁποίους
ἀναφέρεται τὸ ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα, ἀλλὰ καὶ οἱ μετὰ Χριστόν, μέχρι καὶ τὶς ἡμέρες
μας, βαθιὰ συγκίνηση συνέχει τὶς καρδιές μας. Αὐτοὶ βασανίσθηκαν, μαστιγώθηκαν,
φυλακίσθηκαν, λιθοβολήθηκαν, πριονίσθηκαν, ἀντιμετώπισαν πειρασμούς,
σφαγιάσθηκαν. Ὅλοι τους ἄντεξαν χωρὶς νὰ ὑποχωρήσουν, λαμβάνοντας θεία δύναμη
μέσῳ τῆς θερμῆς πίστης τους. Μὲ τὴ θαυμαστὴ αὐτὴ πίστη περιφρόνησαν τὶς
πρόσκαιρες ἀπολαύσεις τοῦ κόσμου ἀποβλέποντας στὴν οὐράνια μισθαποδοσία ποὺ δὲν
ἔχει τέλος.
Ἡ πίστη μας, λοιπόν, δὲν εἶναι χθεσινή. Ἔχει λαμπρὸ
παρελθὸν καὶ αἰώνιο μέλλον. Πολεμήθηκε λυσσαλέα μὲ ποικίλους τρόπους, ἀπὸ ἀναρίθμητους
ἐχθρούς, ἀλλὰ πάντοτε νικᾶ. Ποῦ εἶναι οἱ ἐχθροί της; Ἐξαφανίσθηκαν. Ἡ Ἐκκλησία
μας ὅμως ἀνασταίνεται μέσα ἀπὸ τοὺς διωγμοὺς καὶ τὰ μαρτύριά της, διότι τὴν ἀναγεννᾶ
ἡ ζωντανὴ πίστη της στὸν Μόνο Ἀληθινὸ Θεό
3. Οἱ Ἅγιοι μᾶς περιμένουν
Εἶναι συγκλονιστικὴ ἡ φράση μὲ τὴν ὁποία τελειώνει ἡ
περικοπὴ τοῦ Ἀποστόλου. Οἱ ἥρωες αὐτοὶ τῆς Ἐκκλησίας μας, λέει, «οὐκ ἐκομίσαντο
τὴν ἐπαγγελίαν, τοῦ Θεοῦ περὶ ἡμῶν κρεῖττόν τι προβλεψαμένου, ἵνα μὴ χωρὶς ἡμῶν
τελειωθῶσι». Δηλαδή, ὅλοι αὐτοὶ οἱ γίγαντες τῆς πίστεως δὲν ἀπόλαυσαν ἀκόμη
πλήρη τὴν ὑπόσχεση τῆς οὐρανίου κληρονομίας. Ὁ Θεὸς ὅρισε νὰ μὴ λάβουν σὲ
τέλειο βαθμὸ τὴ σωτηρία τους χωρὶς ἐμᾶς, ἀλλὰ νὰ περιμένουν νὰ τὴ λάβουμε ὅλοι
μαζί.
Ἀναμφίβολα ὅλοι οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας προγεύονται
ἤδη ἕνα μέρος ἀπὸ ὅσα θὰ ἀπολαύσουν στὴν αἰωνιότητα. Βρίσκονται σὲ κατάσταση εὐφροσύνης,
χωρὶς ὅμως νὰ ἀπολαμβάνουν ἀκόμη τὴν κοινωνία τους μὲ τὸν Χριστὸ σὲ τέλειο
βαθμό, ἀλλὰ ἀναμένοντας νὰ τὴν ἀπολαύσουν μαζί μας, μετὰ τὴ Δευτέρα Παρουσία τοῦ
Κυρίου.
Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος μάλιστα ὑπογραμμίζει ὅτι ἂν εἴμαστε
ὅλα τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας ἕνα σῶμα, τότε μεγαλύτερη εὐχαρίστηση προσφέρεται στὸ
σῶμα αὐτό, ὅταν βραβεύεται ὅλο μαζὶ γιὰ κάποια νίκη του, παρὰ ὅταν βραβεύεται
κάθε μέλος του χωριστά: «Εἰ γὰρ σῶμα ἓν οἱ πάντες ἐσμέν, μείζων γίνεται τῷ
σώματι τούτῳ ἡ ἡδονή, ὅταν κοινῇ στεφανῶται, καὶ μὴ κατὰ μέρος» (PG 63, 192).
Μᾶς περιμένουν λοιπὸν οἱ Ἅγιοι. Καὶ θὰ εἶναι ἀκόμη
μεγαλύτερη ἡ χαρά τους, ὅταν μαζὶ μὲ αὐτοὺς ἀπολαύσουμε κι ἐμεῖς τὴν ἄπειρη
δόξα καὶ τὴν ἀπερίγραπτη χαρὰ τοῦ Παραδείσου. Γι᾿ αὐτὸ ἂς μὴν ἀδιαφοροῦμε, ἀλλὰ
ἂς ἀγωνιζόμαστε τὸν καλὸν ἀγώνα τῆς πίστεως, ὥστε νὰ εὐφρανθοῦμε μαζί τους στὴν
Οὐράνιο Βασιλεία. |
αναρτήθηκε στις 29 Φεβ 2020, 7:51 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 29 Φεβ 2020, 7:51 π.μ.
]
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Ρωμ. ιγ΄ 11 – ιδ΄ 4
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ :Ματθ. στ΄14-21
Ἔφθασε ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Τεσσαρακοστή! Μὲ τὸν σημερινὸ
Κατανυκτικὸ Ἑσπερινὸ θὰ περάσουμε τὸ κατώφλι τῆς πνευματικότατης αὐτῆς
περιόδου, ποὺ θὰ μᾶς ἑτοιμάσει ὥστε νὰ ζήσουμε τὸ Ἄχραντο Πάθος καὶ τὴν Ἁγία Ἀνάσταση
τοῦ Κυρίου μας. Γι᾿ αὐτὸ καὶ σὰν ἰαχὴ πολέμου ἀκούγονται ὅσα μᾶς ἀπευθύνει τὸ Ἀποστολικὸ
Ἀνάγνωσμα τῆς ἡμέρας: «Ἡ νὺξ προέκοψεν, ἡ δὲ ἡμέρα ἤγγικεν». Ἔχει προχωρήσει ἡ
νύχτα· πλησίασε πιὰ τὸ ξημέρωμα. Εἶναι ὥρα νὰ ξυπνήσουμε!
1. Ἡ νύχτα τῆς ἐπίγειας ζωῆς
«Ἡ νὺξ προέκοψεν». Γιατί ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὀνομάζει νύχτα τὴν
ἐπίγεια ζωή μας; Διότι ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ θὰ γεννηθοῦμε μέχρι τὴ στιγμὴ ποὺ θὰ
πεθάνουμε, μᾶς περικυκλώνει πνευματικὸ σκοτάδι: ἡ ἀπιστία ποὺ ἐπικρατεῖ, οἱ
ποικίλες ἰδέες ποὺ κυκλοφοροῦν καὶ δημιουργοῦν σύγχυση στοὺς ἀνθρώπους, οἱ ἁμαρτίες
καὶ τὰ πάθη ποὺ βυθίζουν τὴ γῆ στὸ σκοτάδι. Ζήλειες, μίση, φόνοι, κλοπές, ἐκμετάλλευση,
ἀδικία, πλεονεξία καὶ ἀνηθικότητα σὰν πυκνὴ ὁμίχλη μαυρίζουν τὸν ὁρίζοντα.
Ὀνομάζεται νύχτα ἡ ἐπίγεια ζωή μας καὶ γιὰ ἕναν ἀκόμη λόγο·
διότι μοιάζει μὲ ὄνειρο. Ὅπως σὲ ἕνα ὄνειρο μπορεῖ ὁ πτωχὸς ζητιάνος νὰ δεῖ τὸν
ἑαυτό του βασιλιὰ ποὺ ἀπολαμβάνει ψεύτικα πλούτη καὶ τιμές, τὸ ἴδιο ἀπατηλὰ εἶναι
καὶ ὅλα ὅσα μᾶς ὑπόσχεται ἡ παροῦσα ζωή. Εἶναι πιὸ ἀδύναμα ἀπὸ μιὰ σκιά, ποὺ
χάνεται ξαφνικά, καὶ πιὸ ἀπατηλὰ ἀκόμη κι ἀπὸ τὰ ὄνειρα, ὅπως ψάλλει ἡ Ἐκκλησία
μας στὴ νεκρώσιμη Ἀκολουθία: «Πάντα σκιᾶς ἀσθενέστερα, πάντα ὀνείρων ἀπατηλότερα·
μία ροπὴ καὶ ταῦτα πάντα θάνατος διαδέχεται».
Ἂς μὴ μᾶς ξεγελοῦν, λοιπόν, οἱ ψεύτικες καὶ ἐφήμερες ἀπολαύσεις,
διότι ἔρχεται ἡ στιγμὴ τοῦ θανάτου γιὰ νὰ βάλει τέλος στὸ ὄνειρο τῆς ἀπατηλῆς
αὐτῆς ζωῆς.
2. Ἡ ἡμέρα τῆς οὐράνιας Βασιλείας
Ἡ νύχτα ὅμως προχώρησε καὶ πλησιάζει τὸ φῶς τῆς ἡμέρας, τὸ
ξημέρωμα. «Ἡ δὲ ἡμέρα ἤγγικεν», συνεχίζει ὁ Ἀπόστολος. Ποιὰ εἶναι ἡ ἡμέρα γιὰ τὴν
ὁποία κάνει λόγο; Εἶναι ἡ αἰώνια ζωή· ἡ ζωὴ μετὰ τὸν θάνατο καὶ μετὰ τὴ Δευτέρα
Παρουσία τοῦ Κυρίου μας. Ἡ Παγκόσμια Κρίση θὰ ξεσκεπάσει καὶ θὰ φανερώσει τὸ ἔργο
ποὺ ἔπραξε ὁ καθένας μας στὴν ἐπίγεια ζωή του, ὅπως ὑπογραμμίζει ἀλλοῦ ὁ θεῖος Ἀπόστολος:
«Ἑκάστου τὸ ἔργον φανερὸν γενήσεται· ἡ γὰρ ἡμέρα δηλώσει» (Α΄ Κορ. γ΄ 13).
Στὴν αἰωνιότητα λοιπόν, τίποτα δὲν θὰ εἶναι κρυφὸ καὶ
σκοτεινό. Ὅλες οἱ ἁμαρτίες, οἱ ρυπαρὲς πράξεις, οἱ ἄσχημες σκέψεις καὶ οἱ ἐπιθυμίες
μας, αὐτὲς ποὺ τώρα εἶναι ἄγνωστες στοὺς ἀνθρώπους, τότε θὰ ἀποκαλυφθοῦν. Τὸ φῶς
τῆς ἡμέρας αὐτῆς θὰ ἐξαφανίσει ἐπιπλέον καὶ κάθε πλάνη ποὺ σκοτίζει τὸν νοῦ τῶν
ἄθεων καὶ ἄπιστων ἀνθρώπων. Ὅλα τότε θὰ τὰ πλημμυρίζει τὸ ὑπέρλαμπρο φῶς τοῦ
νοητοῦ Ἡλίου, τοῦ Κυρίου μας.
Ὀνομάζεται ὅμως ἡμέρα ἡ αἰώνια ζωὴ καὶ γιὰ ἕναν ἀκόμη λόγο·
διότι αὐτὰ ποὺ θὰ συμβαίνουν κατὰ τὴ διάρκειά της δὲν θὰ εἶναι ψεύτικα καὶ
παροδικά, ὅπως αὐτὰ ποὺ βλέπουμε στὰ ὄνειρα τὴ νύχτα. Θὰ εἶναι ἀληθινά, καθὼς τότε
θὰ λάμψει ἡ μόνη Ἀλήθεια, ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Θὰ εἶναι ὅμως καὶ αἰώνια, διότι
μαζί Του θὰ ἔχουν αἰώνια δόξα, ἀπερίγραπτη χαρὰ καὶ ἀτέλειωτη εὐτυχία ὅσοι Τὸν
πίστεψαν καὶ Τὸν ἀκολούθησαν μὲ τὴ ζωὴ καὶ τὰ ἔργα τους.
3. Ἔχουμε πόλεμο
Ἐπειδή, λοιπόν, ἡ νύχτα τῆς ἐπιγείου ζωῆς μας παρέρχεται, ὁ Ἀπόστολος,
στὴ συνέχεια τῆς Περικοπῆς, μᾶς καλεῖ νὰ ἑτοιμαστοῦμε γιὰ τὴν ἡμέρα τῆς αἰωνίου
ζωῆς ποὺ πλησιάζει. «Ἀποθώμεθα τὰ ἔργα τοῦ σκότους καὶ ἐνδυσώμεθα τὰ ὅπλα τοῦ
φωτός», μᾶς φωνάζει. Ξυπνῆστε· πιάστε τὰ ὅπλα· ἔχουμε πόλεμο! Ἂς ἀποθέσουμε σὰν
νυκτερινὰ ἐνδύματα τὰ σκοτεινὰ ἔργα τῆς ἁμαρτίας καὶ ἂς φορέσουμε τὴ θεϊκὴ
πανοπλία τοῦ φωτός!
Ὁ ἱερὸς ὑμνογράφος σὲ ἕνα ὡραιότατο Τροπάριο τοῦ Ὄρθρου τῆς ἡμέρας
μᾶς περιγράφει τὴ θεϊκὴ αὐτὴ πανοπλία καὶ μᾶς προτρέπει νὰ πολεμήσουμε «ὡς τεῖχος
ἄρρηκτον κατέχοντες τὴν πίστιν, καὶ ὡς θώρακα τὴν προσευχήν, καὶ περικεφαλαίαν
τὴν ἐλεημοσύνην· ἀντὶ μαχαίρας τὴν νηστείαν». Πίστη, προσευχή, ἐλεημοσύνη καὶ
νηστεία. Αὐτὰ εἶναι τὰ πνευματικά μας ὅπλα, προκειμένου νὰ ἀντισταθοῦμε στὰ
πονηρὰ τεχνάσματα τοῦ ἐχθροῦ.
Στὰ ὅπλα λοιπόν! Ἂς φορέσουμε τὴν πανοπλία τοῦ φωτὸς καὶ ἂς
ριχθοῦμε στὴν πνευματικὴ μάχη ἐναντίον τῶν παθῶν μας, ἰδιαίτερα μάλιστα αὐτὴ τὴν
ἁγία περίοδο, ὥστε νὰ ἀπολαύσουμε τὴν ἀνέκφραστη χαρὰ στὴν ἀνέσπερη ἡμέρα τῆς οὐρανίου
Βασιλείας τοῦ Κυρίου μας. |
αναρτήθηκε στις 22 Φεβ 2020, 8:09 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 22 Φεβ 2020, 8:09 π.μ.
]
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Α΄Κορ. η΄ 8- θ΄ 2
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ : Ματθ. κε΄31-46
Η
Τρίτη Κυριακή της περιόδου του Τριωδίου, αγαπητοί μου αδελφοί, η
επονομαζομένη «της Κρίσεως» παίρνει και αυτή, όπως και οι δύο
προηγούμενες, την ονομασία της από την Ευαγγελική περικοπή της Θείας
Λειτουργίας στην οποία ακούσαμε την λεγομένη Παραβολή της Κρίσεως. Σε
αυτήν ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός αποκαλύπτει ποιο είναι το μοναδικό
κριτήριο βάσει του οποίου θα κριθούμε την μεγάλη εκείνη ημέρα της
Δευτέρας Παρουσίας, όταν θα σταθούμε ενώπιον Του και θα αποδώσουμε λόγο
για τον τρόπο με τον οποίο επιλέξαμε να ζήσουμε.
Με την
σημερινή παραβολή ο Χριστός κάνει απολύτως σαφές και ξεκάθαρο πως το
μέτρο της κρίσεώς μας είναι το μέτρο της αγάπης. Ο λόγος του είναι
απόλυτα σαφής. « Πείνασα και μου δώσατε να φάω» λέει στους δίκαιους.
«Δίψασα και μου δώσατε να πιώ. Ήμουν ξένος στον δρόμο και με βάλατε στο
σπίτι σας. Γυμνός και με ντύσατε. Ασθενής και με επισκεφτήκατε να
μοιραστείτε τον πόνο μου. Φυλακισμένος και δεν με περιφρονήσατε αλλά
ήρθατε κοντά μου». Και όταν εκείνοι ρωτήσουν πότε έγιναν όλα αυτά η
απάντηση είναι καθοριστική. «Εφόσον τα κάνατε στους αδελφούς μου τα
κάνατε σε Εμένα!». Αντίστροφη όμως είναι η απάντηση στους αδίκους.
Εκείνους που ούτε τάϊσαν, ούτε πότισαν, ούτε έντυσαν, ούτε παρηγόρησαν
στον πόνο, ούτε επισκέφτηκαν στην δοκιμασία. Ο Κύριος ξεκάθαρα και πάλι
θα πει «Εφόσον δεν τα κάνατε στους αδελφούς σας ούτε σε Εμένα τα
κάνατε».
Ο
δρόμος της αγάπης για εμάς τους χριστιανούς, αδελφοί μου, είναι
μονόδρομος! Ο Χριστός ήρθε και μας έδωσε νέα εντολή να αγαπάμε ο ένας
τον άλλο. «Εντολή καινήν δίδωμι υμίν ίνα αγαπάτε αλλήλους». (Ιω. 13,34)
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως πριν την έλευση του Χριστού οι άνθρωποι δεν
αγαπούσαν. Η αγάπη όμως που φέρνει ο Χριστός είναι αγάπη θυσιαστική που
φτάνει μέχρι και τους εχθρούς μας. Είναι η Θεϊκή αγάπη την οποία
καλούμαστε να μιμηθούμε και να κάνουμε πράξη. Παράλληλα ο Χριστός δεν
θέτει την αγάπη ως πρόταση ή ως επιλογή αλλά ως εντολή. Δεν έχουμε
περιθώρια να μην αγαπούμε. Είμαστε ελεύθεροι βέβαια να αρνηθούμε την
τήρηση της εντολής αλλά θα απολογηθούμε για αυτό.
Σημαντικό είναι επίσης το γεγονός ότι ο Κύριος μας λέει πως κάθε πράξη
προς τους αδελφούς μας έχει άμεσο αντίκρισμα στον Ίδιο. Κάθε άνθρωπος σε
αυτό τον κόσμο είναι μια ζωντανή εικόνα του Θεού. Η αγάπη μας για τον
Θεό τον οποίο δεν βλέπουμε γίνεται γεγονός στα πρόσωπα των αδελφών μας
και μάλιστα κατά την σημερινή Ευαγγελική περικοπή των αδελφών μας των
ελαχίστων. Εκεί η αγάπη αποκτά ακόμα μεγαλύτερη αξία αφού δεν αφορά μόνο
τους ισχυρούς και δυνατούς ή τους επιφανείς και κραταιούς αυτού του
κόσμου αλλά δίνεται σε εκείνους τους «ελαχίστους» όπως τους ονομάζει ο
Χριστός οι οποίοι δεν έχουν ούτε την δύναμη ούτε τον πλούτο να μας
ανταποδώσουν τα όσα από αγάπη τους προσφέρουμε.
Πολλές
φορές ο Χριστός στο Ευαγγέλιό του μίλησε για την αγάπη. Ο ίδιος την
δίδαξε με τον τρόπο της ζωής Του. Την προσέφερε απλόχερα σε φίλους και
εχθρούς και την αγίασε επάνω στον Σταυρό του μαρτυρίου Του. Ας θυμόμαστε
δε πως η αγάπη δεν είναι απλώς ένα ακόμα συναίσθημα ή μια ωραία ιδέα. Η
αγάπη είναι ο ίδιος ο Θεός όπως λέει και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην Α΄
Καθολική Επιστολή του, και γι’ αυτό κρύβει μέσα της την δύναμη να
αλλάξει τον κόσμο ολόκληρο.
Μην
ξεχνάμε ούτε στιγμή πως η αγάπη του Θεού μας δημιούργησε, η αγάπη μας
Του αναγέννησε, η αγάπη Του μας έσωσε, και αυτή η αγάπη θα είναι και το
μέτρο με το οποίο θα μας κρίνει. Ο Θεός μας αγάπησε και μας αγαπά και
αυτό ζητάει και από εμάς. Να τον αγαπήσουμε. Ο λόγος του Χριστού είναι
μια συνεχής διδαχή αγάπης. Ας κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε ώστε αυτή
η αγάπη Του μέσα από τον δικό μας τρόπο ζωής να πλημμυρίσει τον κόσμο
και εν τέλει να μας καταστήσει πολίτες της Ουρανίου Βασιλείας Του. Αμήν. |
αναρτήθηκε στις 15 Φεβ 2020, 3:24 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 15 Φεβ 2020, 3:24 π.μ.
]
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Α΄Κορ. στ΄ 12-20
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ: Λουκ. ιε΄ 11-32
Τι ήταν και τι έγινε! Πώς ξεκίνησε και πού κατάντησε!
Το αρχοντόπουλο, παραπεταμένος χοιροβοσκός, το λαμπροστόλιστο πλουσιόπαιδο
πεινασμένος κουρελής! Σπατάλησε την πατρική περιουσία. Δεν του απέμεινε τίποτε.
Αν είχε τουλάχιστον έστω και κανένα ξυλοκέρατο να ξεγελάσει την πείνα του!
Ήθελε να φάει και αυτός μαζί με τους χοίρους κανένα ξυλοκέρατο. Άγρυπνοι όμως
οι άλλοι χοιροβοσκοί τον έδιωχναν με σκληρότητα. «Ουδείς εδίδου αυτώ». Τι
ήθελε, έλεγαν, στον τόπο τους αυτός ο βρώμικος ξένος; Και εκείνος καταφρονημένος,
διωγμένος και μισοπεθαμένος από την πείνα, θυμήθηκε το πατρικό του σπίτι, όχι
τα πλούσια γεύματα, αλλά το χορταστικό ψωμί, που οι ημερομίσθιοι εργάτες
απολάμβαναν. «Πόσοι μίσθιοι του πατρός μου, είπε, περισσεύουσιν άρτων, εγώ δε
λιμώ απόλλυμαι»!
Όπου υπάρχει αμαρτία, αγαπητοί μου, εκεί πάντοτε
υπάρχει στέρηση και πείνα! Όπου υπάρχει ασωτία και σπατάλη εκεί υπάρχει λιμός
και γυμνότητα. Αχόρταγο τέρας η αμαρτία. Εξανεμίζει περιουσίες, κατατρώει
υπολήψεις, υποσκάπτει την υγεία, αποξηραίνει την πνευματική ζωή, απογυμνώνει
τον άνθρωπο από κάθε τι το καλό και στην θέση του καλού κολλά ηθικές
ρυπαρότητες και ασχήμιες!
Η άσωτη ζωή φέρνει υλική στέρηση, φτώχεια, πείνα.
Μήπως αυτό δεν μαρτυρεί η Ιστορία; Μήπως δεν μας το επιβεβαιώνει η καθημερινή
πείρα; Δεν βλέπουμε ανθρώπους, από τον απλό μεροκαματιάρη έως τον πάμπλουτο
επιχειρηματία, να σπαταλούν τα λίγα ή πολλά, που έχουν, σε αμαρτωλές
απολαύσεις; Μήπως δεν ξοδεύονται τεράστιες περιουσίες σε διασκεδάσεις, σε
ταξίδια, σε χαρτοπαίγνια, σε πρακτορεία στοιχημάτων, σε φανταχτερές επιδείξεις
ματαιοδοξίας; Οικογένειες καταστρέφονται, σπίτια διαλύονται, άνθρωποι καταντούν
ψυχικά ράκη, ανήμποροι να σηκώσουν κεφάλι και να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις
της καθημερινότητας. Ας το ξαναπούμε: όπου υπάρχει ασωτία εκεί υπάρχει φτώχεια
και πείνα.
Σύντροφος και συνέπεια της άσωτης ζωής είναι και μια
άλλη φτώχεια, η οποία δεν είναι κατώτερη από την υλική στέρηση. Είναι η στέρηση
πραγματικών φίλων, ανθρώπων εντίμων, που θα σε περιβάλλουν με ειλικρινή αγάπη,
στους οποίους θα έχεις εμπιστοσύνη και θα τους βλέπεις στήριγμα σε μια σου
ανάγκη. Η αμαρτία και η ασωτία δεν δημιουργεί ποτέ φίλους, δεν χαλκεύει ιερά
δεσμά ειλικρινούς φιλίας και αγάπης. Και μπορεί να συμμετέχεις και συ μέσα σε
μιαν τέτοια συντροφιά, και όμως να αισθάνεσαι τον εαυτό σου ξένο, μόνο και
έρημο.
Και αυτό θα φανεί ακόμα καθαρότερα, αν συμβεί να
φτωχύνεις, ώστε να μην μπορείς να συμμετέχεις στα έξοδα του γλεντιού, αν
αρρωστήσεις, αν κάποια περιπέτεια σε ταλαιπωρήσει, εκείνοι ούτε που θα σε
προσέξουν. Ούτε ίσως και θα σε σκεφτούν. Δεν βλέπουμε τι έγινε με τον άσωτο;
Όσον καιρόν είχε και ξόδευε, σμήνος ολόγυρα του οι φίλοι και οι φίλες. Όταν
όμως δαπάνησε τα πάντα, κανείς δεν γύρισε να τον κοιτάξει. Όλοι τον
εγκατέλειψαν.
Πάντοτε αισθάνεται ο άνθρωπος την ανάγκην των φίλων.
Και έχει απόλυτο δίκαιο ο σοφός Σειράχ να λέει «φίλος πιστός, σκέπη κραταιά, ο
δε ευρών αυτόν εύρε θησαυρόν». Και «φίλου πιστού ουκ έστιν αντάλλαγμα» (Σοφία
Σειράχ στ’ 14, 15). Αλλά αμαρτία και φιλία είναι πράγματα ασυμβίβαστα.
Υπάρχει όμως και ένας άλλος λιμός, μια άλλη φοβερή
πείνα και στέρηση, που έρχεται σαν φυσική συνέπεια της ασωτίας και διαφθοράς.
Είναι η πνευματική στέρηση και αγωνία. Αν το σώμα βρίσκει, ας πούμε, μερικές
φτωχές απολαύσεις και ηδονές στην αμαρτία, η ψυχή, ο καθαυτό δηλαδή άνθρωπος,
δεν μπορεί να ευχαριστηθεί και ικανοποιηθεί με αυτά. Αντίθετα πονά και
υποφέρει.
Επιθυμεί κάτι το ανώτερο και ευγενέστερο. Ποθεί να
γνωρίσει την αλήθεια, να μάθει και επιτύχει τον προορισμό του. Αισθάνεται ορμή
προς τα πάνω, προς τους πνευματικούς κόσμους, ανάταση προς τον Θεό. Η ψυχή να
βρει και να επικοινωνήσει με τον Δημιουργό και Πατέρα της. Συλλαμβάνει με τον
δέκτη της και αισθάνεται μερικές φορές υπερκόσμιες κλήσεις. Ποθεί την ειρήνη,
την γαλήνη, τη χαρά. Ποιος όμως θα ικανοποιήσει αυτή τη δίψα της; Μόνον
Εκείνος, που την προκάλεσε.
Αλλά μεταξύ του Θεού και της ψυχής παρεμβάλεται η
αμαρτία. Αυτή σκληρύνει την ανθρώπινη καρδιά, σκοτίζει την διάνοια, διαστρέφει
την ορθή σκέψη. Εμποδίζει την χάρη και το φως του Χριστού, να λάμψουν στην
ψυχή. Και έτσι ο άνθρωπος, ο αμαρτωλός άνθρωπος, μένει πνευματικά πεινασμένος
και διψασμένος, μελαγχολικός και πικραμένος. Και από τα βάθη του είναι του
ανέρχεται η σπαρακτική κραυγή, «λιμώ απόλλυμαι».
Αδελφοί μου,
Ας το καταλάβουμε καλά, η αμαρτία φέρνει στέρηση και πείνα,
καυστική δίψα και εξαντλητικό λιμό, υλικό και προ παντός πνευματικό. Μόνον
κοντά στον Χριστό, στον πλούσιο οίκο του ουρανίου Πατρός μας, υπάρχει η αληθινή
ευχαρίστηση, η πραγματική χαρά και ειρήνη, ο πλήρης χορτασμός και η βαθιά
ικανοποίηση. |
αναρτήθηκε στις 8 Φεβ 2020, 1:35 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 8 Φεβ 2020, 1:35 π.μ.
]
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Β΄ Τιμ. γ΄10-15 ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ: Λουκ. ιη΄10-14
Με τη σημερινή Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου αρχίζει η πνευματική και κτατανυκτική περίοδος του Τριωδίου. Αν δε, στην περίπτωση μιας οικοδομής, κάθε συνετός άνθρωπος φροντίζει να την χτίζει πάνω σε γερά θεμέλια και όχι πάνω στην άμμο (Ματθ. ζ΄24-27) , πολύ περισσότερο σε ότι αφορά μια πνευματική οικοδομή. Γιατί , η πνευματική οικοδομή πρέπει να θεμελιώνεται σωστά πάνω στον αξιόπιστο λόγο του Θεού, αλλά και να ερμηνεύεται και προ παντός να εφαρμόζεται σωστά. Η πνευματική ζωή είναι μια συνεχής πορεία «ανάβασης» του ανθρώπου προς τον Θεό. Δεν μπορεί να νοηθεί και δεν μπορεί να υπάρξει πνευματική ζωή αν αυτή δεν είναι συνδεδεμένη με τον ναό. Γιατί ο ναός, ως «οίκος του Θεού» δεν είναι μόνο ο χώρος της παρουσίας και της λατρείας του Θεού, αλλά και ο κατ’εξοχήν «οίκος προσευχής όλων των ανθρώπων». «Ο γάρ οίκος μου οίκος προσευχής κληθήσεται πάσι τοίς έθνεσιν » προαναγγέλλει ο Θεός διά του Προφήτου Ησαΐου. Παράλληλα διαβεβαιώνει ότι: «τα ολοκαυτώματά τους και οι θυσίες τους θα είναι δεκτές στο θυσιαστήριό του, γιατί ο ναός θα ονομαστεί οίκος προσευχής για όλους τους λαούς» (Ησ. νστ΄7). Ο ναός, λοιπόν, είναι ο τόπος της λατρείας του Θεού, που ενώνει τον Θεό με τον άνθρωπο και παράλληλα τον άνθρωπο με τον συνάνθρωπο. Ο ναός είναι ο τόπος της συμφιλίωσης του ανθρώπου με τον Θεό και που δεν μπορεί να υπάρξει αυτή η συμφιλίωση αν δεν περάσει πρώτα από τον συνάνθρωπο. Αυτό υπογραμμίζει και ο Χριστός λέγοντας : «Όταν προσφέρεις το δώρο σου στον ναό κι εκεί θυμηθείς πως ο αδελφός σου έχει κάτι εναντίον σου, άφησε εκεί μπροστά στο θυσιαστήριο του ναού, το δώρο σου, και πήγαινε να συμφιλιωθείς πρώτα με τον αδελφό σου και ύστερα έλα να προσφέρεις το δώρο σου» (Ματθ. ε΄ 23-24). Ο ναός, λοιπόν, είναι «οίκος Θεού», «οίκος προσευχής» και λατρείας του Θεού και κατ’επέκταση ένας χώρος που θα πρέπει να τυγχάνει και του ανάλογου σεβασμού. Άρα για την είσοδο στον ναό απαιτούνται, καθαρότητα της πίστεως και ειλικρίνεια προθέσεων και πράξεων στην καθημερινή ζωή του ανθρώπου. Μέσα από αυτές θα αποκαλυφθεί ότι η αληθινή ευσέβεια εκφράζεται μέσα από την πίστη και την συνειδητή ενάρετη ζωή. Αρετές, όπως η προσευχή και η νηστεία, η ταπεινοφροσύνη και η μετάνοια, θα ανοίξουν σήμερα τον πνευματικό στίβο της περιόδου του Τριωδίου προσκαλώντας μας για να τις κατακτήσουμε. Αντίθετα, πάθη όπως η υψηλοφροσύνη και η υποκρισία θα στιγματιστούν σαν ενέργειες όχι μόνο αντιθρησκευτικές αλλά και αντικοινωνικές. Κατ’επέκταση, θα υπογραμμιστεί ότι αυτά τα πάθη, σαν διαθέσεις, σαν ενέργειες και πράξεις καταδικάζονται απόλυτα και συνιστάται η αποφυγή τους. Η σημερινή Παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου, αποτελεί, κατά τον Ευαγγελιστή Λουκά, απάντηση του Χριστού «σε μερικούς που ήταν σίγουροι για την ευσέβειά τους και περιφρονούσαν τους άλλους» (Λουκ. ι η΄9). Η ψευδαίσθηση της τελειότητας , παραποιεί την πραγματική ευσέβεια, γιατί τις όποιες αρετές τις θέτει στην υπηρεσία του εγωισμού και όχι στην δόξα του Θεού, ούτε και του συνανθρώπου. Με τον τρόπο αυτό, αλλοιώνει το περιεχόμενο της πίστης, εμπαίζοντας τα θεία και παραποιείται η αρετή και ιδιαίτερα εκείνη της αγάπης. Αρετές πάλιν, όπως η ελεημοσύνη , η προσευχή και η νηστεία , όταν είναι τόσο οφθαλμοφανείς και προπαντός όταν διατυμπανίζονται ως προσωπική επιτυχία, γίνονται μόνο, κατά την έκφραση του Χριστού «προς το θεαθήναι τοις ανθρώποις » (Ματθ. κγ΄5). Η όποια κίνηση και πράξη είναι μέρος μιας «θεατρικής παράστασης». Έτσι, όταν το μέτρο της τελειότητας ενός ανθρώπου δεν είναι ο Θεός, αλλά ο άλλος άνθρωπος και ιδιαίτερα οι ατέλειές του , τότε υπερτιμά τις όποιες αρετές του, αφήνει στο περιθώριο τις ατέλειές του και μεγιστοποιεί τα λάθη και τις παραλείψεις των άλλων . Δικαιολογημένα ο Χριστός τους είπε ότι είναι οι «διϋλίζοντες τον κώνωπα την δε κάμηλον καταπίνοντες » (Ματθ. κγ΄24). Για τούτο και ο Χριστός όχι μόνο καταδίκασε αυτού του είδους τη συμπεριφορά σαν υποκρισία, αλλά την ίδια στιγμή την είχε συνδέσει με την τάξη των Φαρισαίων, τον δε Φαρισαϊσμό τον χαρακτήρισε σαν την χειρότερη μορφή εξαθλίωσης. Είναι δε γενικά παραδεκτό ότι οι πανανθρώπινες αξίες της θρησκείας και της πατρίδος δεν κινδύνευσαν τόσο από τους φανερούς εχθρούς, όσο από τον υποκριτικό θρησκευτικό και εθνικό φανατισμό. Μέσα από τη σημερινή Παραβολή, ο Χριστός καταδίκασε την υποκρισία σαν αρνητική έκφραση της πίστης και της ευσέβειας, γιατί θεμελιώνεται στην αυτοδικαίωση και όχι στην αληθινή κρίση και δικαίωση του Θεού. Καταδίκασε ακόμα την υποκρισία σαν βάναυση κακοποίηση της αγάπης, είτε προς τον Θεό είτε προς τον συνάνθρωπο. Αντίθετα δέχθηκε τη μετάνοια του Τελώνη που επιβεβαιώθηκε μέσα από την ταπεινοφροσύνη του. Για τον Τελώνη το μέτρο σύγκρισης ήταν ο Θεός και όχι ο άνθρωπος με τα όποια ελαττώματά του. Υπόλογος για τις αμαρτίες του ήταν μόνο απέναντι στον Θεό, που είχε και τη δυνατότητα να δεχθεί τους στεναγμούς και τη μετάνοιά του και να του προσφέρει την πραγματική δικαίωση. Αδελφοί μου, συγκλονιστική η σημερινή παραβολή. Συγκλονιστικότερο όμως το αποτέλεσμα. «Κατέβη ούτος δεδικαιωμένος εις τον οίκον αυτού ή γαρ εκείνος». Η δικαίωση του Τελώνου προσφέρθηκε σαν δώρο από τον Θεό για την ειλικρινή μετάνοια και ταπεινοφροσύνη του. Σε ότι αφορά τον Φαρισαίο απορρίφθηκε η «δικαίωση», γιατί από τις «αρετές» του έλειπε η ειλικρίνεια των προθέσεων καθώς και η πίστη και η αγάπη . Κατά τον υμνωδό «Φαρισαίου φύγωμεν» υψηγορίαν και Τελώνου μάθωμεν το ταπεινόν, εν στεναγμοίς προς τον Σωτήρα κράζοντες . Ίλαθι, μόνε ημίν ευδιάλακτε». Αμήν. |
αναρτήθηκε στις 1 Φεβ 2020, 11:42 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 1 Φεβ 2020, 11:42 π.μ.
]
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Ἑβρ. ζ΄ 7-17
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ: Λουκ. β΄22-40
Ἡ σημερινὴ Κυριακὴ συμπίπτει μὲ τὴ δεσποτικὴ καὶ
θεομητορικὴ ἑορτὴ τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου. Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος καὶ ὁ Μνήστωρ Ἰωσὴφ
ὑπακούοντας στὴ σχετικὴ διάταξη τοῦ Νόμου, ὁδήγησαν τὸν Κύριο, σαράντα ἡμέρες
μετὰ τὴ Γέννησή Του, στὸν Ναό, γιὰ νὰ Τὸν ἀφιερώσουν στὸν Θεό.
Ἐκεῖ Τὸν ὑποδέχθηκε ὁ πρεσβύτης Συμεών· ὁ δίκαιος αὐτὸς
ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος μὲ πολλὴ πίστη καὶ ἅγιο πόθο περίμενε νὰ συναντήσει
τὸν ἀναμενόμενο Μεσσία. Μετὰ ἀπὸ πληροφορία ποὺ ἔλαβε ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, μὲ ἱερὸ
ἐνθουσιασμὸ καὶ εὐλάβεια πῆρε στὴν ἀγκαλιά του τὸν τεσσαρακονθήμερο Κύριο καὶ εὐχαρίστησε
τὸν Θεὸ ποὺ τὸν ἀξίωσε νὰ δεχθεῖ τὴ μεγάλη αὐτὴ εὐλογία· νὰ δεῖ μὲ τὰ μάτια του
τὸν Λυτρωτὴ τῶν ἀνθρώπων.
1. Ἡ εὐλογία τοῦ Κυρίου
Τὸ Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα ποὺ ἀκούσαμε σήμερα, μᾶς
συνδέει μὲ τὸ γεγονὸς τῆς ἑορτῆς. «Χωρὶς πάσης ἀντιλογίας τὸ ἔλαττον ὑπὸ τοῦ
κρείττονος εὐλογεῖται», ἀναφέρει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Δηλαδή, εἶναι ἀναντίρρητο
καὶ ὁμολογημένο ὅτι τὸ μικρότερο καὶ κατώτερο εὐλογεῖται ἀπὸ τό μεγαλύτερο καὶ ἀνώτερο.
Πράγματι, αὐτὸ εἶναι τὸ σωστό: ὁ πατέρας νὰ δίνει τὴν
εὐχή του στὰ παιδιά του, ὁ Πνευματικὸς στὰ πνευματικά του παιδιά, ὁ Ἐπίσκοπος νὰ
εὐλογεῖ τὸ ποίμνιό του. Αὐτὸ συνέβη καὶ στὴ συνάντηση τοῦ Ἀβραὰμ μὲ τὸν ἱερέα
τοῦ Θεοῦ Μελχισεδέκ, στὴν ὁποία ἀναφέρεται ἡ περικοπή. Στὴ συνάντηση ἐκείνη ὁ
Μελχισεδέκ, ποὺ προτύπωνε τὸν αἰώνιο Ἀρχιερέα Ἰησοῦ Χριστό, εὐλόγησε τὸν Ἀβραάμ,
ἐνῶ ὁ ἔνδοξος Πατριάρχης γιὰ νὰ τιμήσει τὸν Μελχισεδὲκ τοῦ χάρισε τὸ ἕνα δέκατο
ἀπὸ τὰ πιὸ ἐκλεκτὰ λάφυρά του.
Μία ἀντίστοιχη σκηνὴ ἐκτυλίσσεται καὶ στὴ σημερινὴ ἑορτή.
Ὁ αἰώνιος καὶ Μέγας Ἀρχιερέας Ἰησοῦς Χριστὸς ὡς τεσσαρακονθήμερο Βρέφος συναντᾶται
στὸν Ναὸ μὲ τὸν πρεσβύτη Συμεών, καὶ ὅπως τότε ὁ Ἀβραὰμ εὐλογήθηκε ἀπὸ τόν
Μελχισεδέκ, ἔτσι καὶ τώρα ὁ Συμεὼν εὐλογεῖται ἀπὸ τὸν Κύριο, καθὼς ἀξιώνεται νὰ
Τὸν κρατήσει στὰ χέρια του. Γι᾿ αὐτὸ καὶ μὲ τόση προθυμία καὶ οὐράνιο πόθο Τὸν
δέχεται στὴν ἀγκάλη του, ἀφοῦ κατανοεῖ ὅτι τὸ θεῖο αὐτὸ Βρέφος εἶναι τὸ «κρεῖττον»,
δηλαδὴ τὸ ἀνώτερο, ἐνῶ ὁ ἴδιος εἶναι τὸ «ἔλαττον», δηλαδὴ τὸ κατώτερο.
Πόσο εὐτυχισμένος θὰ ἔνιωσε ὁ Συμεὼν ποὺ ἀξιώθηκε αὐτῆς
τῆς μεγάλης εὐλογίας ἀπὸ τὸν Θεό! Γιὰ νὰ λαμβάνουμε λοιπὸν κι ἐμεῖς τὴν εὐλογία
Του, θὰ πρέπει μὲ τὸν ἴδιο πόθο ποὺ εἶχε ὁ Συμεὼν νὰ προσεγγίζουμε τὸν Κύριο. Μὲ
τὴν ἴδια λαχτάρα νὰ μελετοῦμε τὰ θεῖα λόγια Του· μὲ ἀντίστοιχη προσμονὴ νὰ
μετέχουμε στὴ θεία Λατρεία. Τὸ ἴδιο εὐτυχισμένοι καὶ μακάριοι θὰ εἴμαστε κάθε
φορὰ ποὺ μὲ τὴν εὐλάβεια τοῦ Συμεὼν θὰ δεχόμαστε τὸν Κύριο τῆς δόξης, ὄχι ἁπλὰ
στὴν ἀγκάλη μας, ἀλλὰ μέσα μας, ὅταν ἑνωνόμαστε μαζί Του διὰ τοῦ Μυστηρίου τῆς
θείας Εὐχαριστίας.
2. Ὁ αἰώνιος Ἀρχιερέας Χριστὸς
Ποιὸς ἦταν ὅμως ὁ Μελχισεδὲκ καὶ γιατί προτυπώνει τὸν Ἰησοῦ
Χριστό; Οἱ πληροφορίες ποὺ ἔχουμε γιὰ τὸ αἰνιγματικὸ αὐτὸ πρόσωπο τῆς Παλαιᾶς
Διαθήκης εἶναι ἐλάχιστες. Δὲν γνωρίζουμε πότε γεννήθηκε, οὔτε ποιοὶ ἦταν οἱ
γονεῖς του, οὔτε πότε πέθανε καὶ ἂν εἶχε ἀπογόνους. Τὸ μόνο ποὺ πληροφορούμαστε
γι᾿ αὐτὸν εἶναι ὅτι ἦταν βασιλιὰς τῆς Σαλὴμ καὶ ἱερέας τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου. Τὸν
βλέπουμε μία καὶ μοναδικὴ φορὰ στὴ συνάντηση ποὺ προαναφέραμε μὲ τὸν πατριάρχη Ἀβράαμ.
Καμία ἄλλη ἀναφορὰ στὴ σπουδαία καὶ μυστηριώδη αὐτὴ προσωπικότητα.
Γι᾿ αὐτὸ καὶ χαρακτηρίζεται «ἀπάτωρ, ἀμήτωρ, ἀγενεαλόγητος,
μήτε ἀρχὴν ἡμερῶν μήτε ζωῆς τέλος ἔχων,… μένει ἱερεὺς εἰς τὸ διηνεκές» (Ἑβρ.
ζ΄ 3). Δηλαδή, ἐνῶ ἡ Ἁγία Γραφὴ μᾶς καθιστᾶ πάντοτε γνωστὴ τὴν καταγωγὴ καὶ τὴ
γενεαλογία τῶν ἐπίσημων προσώπων, μνημονεύει μάλιστα καὶ τὸν θάνατό τους, ἐδῶ ἐπίτηδες
ἀποσιωπᾶ καὶ τὴν καταγωγὴ καὶ τὸν θάνατο τοῦ Μελχισεδέκ. Κι ἔτσι παρουσιάζεται ὁ
ἱερεὺς αὐτὸς τοῦ Θεοῦ, χωρὶς πατέρα, χωρὶς μητέρα, χωρὶς γενεαλογία. Σὰν νὰ μὴν
ἔχει οὔτε ἀρχὴ ἡμερῶν οὔτε τέλος ζωῆς, ἀλλὰ ζεῖ αἰώνια.
Συνεπῶς, ὁ Μελχισεδὲκ προτυπώνει τὸν Κύριο Ἰησοῦ
Χριστό, ὁ Ὁποῖος εἶναι ἀπάτωρ ὡς ἄνθρωπος, διότι γεννήθηκε μόνο ἀπὸ τὴν Ὑπεραγία
Θεοτόκο μὲ τὴν ἐπέλευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Εἶναι ἀμήτωρ ὡς Θεός, διότι γεννᾶται
μόνο ἀπὸ τὸν Πατέρα. Εἶναι ἀγενεαλόγητος, διότι εἶναι Θεὸς Ἄναρχος, ὁ Ὁποῖος δὲν
ἔχει δημιουργηθεῖ ἀπὸ κάποιον· δὲν ἔχει δηλαδὴ ἀρχή. Εἶναι ὅμως καὶ αἰώνιος Ἀρχιερέας,
διότι μὲ τὴν ὑπέρτατη σταυρική Του θυσία καὶ τὴ διηνεκὴ μεσιτεία Του στὸν θρόνο
τοῦ Πατέρα σώζει ὅλους ὅσοι πιστεύουν σὲ Ἐκεῖνον.
Δὲν ὑπάρχει, ἑπομένως, λόγος νὰ ἀπελπιζόμαστε, ὅσο
μεγάλο κι ἂν εἶναι τὸ βάρος τῶν ἁμαρτιῶν μας. Τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου εἶναι ἀπείρως
μεγαλύτερο! Ἀρκεῖ μόνο νὰ προστρέχουμε μὲ μετάνοια στὸν αἰώνιο Ἀρχιερέα Ἰησοῦ
Χριστὸ καὶ νὰ γινόμαστε κοινωνοὶ τῆς θυσίας Του, μετέχοντας στὸ φιλανθρωπότατο
Μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως. |
αναρτήθηκε στις 25 Ιαν 2020, 8:51 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 25 Ιαν 2020, 8:51 π.μ.
]
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Α΄ Τιμ. δ΄ 9-15
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ: Λουκ. ιθ’ 1-10
1. Ἐλπίδα μας ὁ Χριστὸς
Πλησιάζει πρὸς τὸ τέλος τῆς πολυκύμαντης ζωῆς του ὁ ἀπόστολος
Παῦλος. Βρίσκεται πλέον δέσμιος στὶς φυλακὲς τῆς Ρώμης, μετὰ ἀπὸ πολλοὺς διωγμούς,
κόπους καὶ ὀνειδισμούς, μὲ φρόνημα ὅμως ἀκατάβλητο.
Στὸ Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα ποὺ ἀκούσαμε σήμερα μᾶς ἀποκαλύπτει
ὁ φλογερὸς Ἀπόστολος τὸ μυστικὸ τῆς δυνάμεώς του· τὴν πηγὴ ἀπὸ τὴν ὁποία ἀντλοῦσε
τὸ θάρρος γιὰ νὰ ξεπερνᾶ κάθε ἐμπόδιο ποὺ συναντοῦσε στὴν ἐπιτέλεση τῆς ἱερῆς ἀποστολῆς
του: «Ἠλπίκαμεν ἐπὶ Θεῷ ζῶντι»· δηλαδή, ἔχουμε στηρίξει τὶς ἐλπίδες μας στὸν
ζωντανὸ Θεό. Εἴμαστε ἥσυχοι καὶ ἀσφαλεῖς. Δὲν φοβόμαστε τίποτε, ὁτιδήποτε κι ἂν
μᾶς συμβεῖ. Διότι ὁ Θεὸς στὸν Ὁποῖον πιστεύουμε καὶ ἐλπίζουμε εἶναι ὁ Σωτήρας ὅλων
τῶν ἀνθρώπων, τοὺς ὁποίους συντηρεῖ μὲ τὴν πρόνοιά Του. Προπαντὸς ὅμως εἶναι ὁ
Σωτήρας τῶν πιστῶν μαθητῶν Του, διότι τοὺς σώζει ἀπὸ τὸν αἰώνιο θάνατο.
Πόσοι ἄνθρωποι στὶς μέρες μας στηρίζουν μὲ ἀλαζονεία τὴν
ἐλπίδα τους στὶς φτωχὲς ἀνθρώπινες δυνάμεις τους, στὰ ἐφήμερα πλούτη τους καὶ
στὶς πεπερασμένες γνώσεις τους! Βλέπουμε τὸν σοφὸ λόγο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης νὰ ἐπιβεβαιώνεται
διαρκῶς: «ἐλπὶς ἀσεβοῦς… ὡς καπνὸς ὑπὸ ἀνέμου διεχύθη» (Σ. Σολ. ε΄ 14). Δηλαδή,
αὐτὸ ποὺ ἐλπίζουν καὶ ἐπιδιώκουν οἱ ἀσεβεῖς μοιάζει μὲ τὸν καπνὸ ποὺ διαλύεται ἀπὸ
τὸν ἄνεμο.
Ἀντίθετα, οἱ Χριστιανοὶ δὲν στηρίζουμε τὴν ἐλπίδα μας
σὲ ἀνθρώπους, ἢ σὲ εἴδωλα, ἢ σὲ κάποια ἀπρόσωπη δύναμη, ἀλλὰ στὸν ζωντανὸ Θεό.
Στὸν παντογνώστη Κύριο, ποὺ γνωρίζει σὲ βάθος κάθε δυσκολία ποὺ ἀντιμετωπίζουμε·
στὸν στοργικὸ Πατέρα, ποὺ ἄγρυπνα παρακολουθεῖ τὸ κάθε μας βῆμα· στὸν
παντοδύναμο Θεό, ὁ Ὁποῖος μπορεῖ νὰ ὑπερβεῖ ἀκόμη καὶ τοὺς φυσικοὺς νόμους γιὰ
νὰ μᾶς βοηθήσει. Καὶ ἡ ἐλπίδα μας αὐτὴ εἶναι ἡ ἀσφαλὴς ἄγκυρα ποὺ μᾶς συγκρατεῖ
ἀπὸ τὰ ὁρμητικὰ κύματα καὶ τοὺς ἰσχυροὺς ἀνέμους τῆς παρούσας ζωῆς.
2. Το παράδειγμά μας
Στὴ συνέχεια τοῦ Ἀποστολικοῦ Ἀναγνώσματος ὁ ἀπόστολος
Παῦλος συμβουλεύει τὸν νεαρὸ μαθητή του Τιμόθεο, νὰ διδάσκει τοὺς πιστοὺς ὄχι
μόνο μὲ τὸν λόγο του, ἀλλὰ καὶ μὲ τὸ παράδειγμά του: «Τύπος γίνου τῶν πιστῶν ἐν
λόγῳ, ἐν ἀναστροφῇ, ἐν ἀγάπῃ, ἐν πνεύματι, ἐν πίστει, ἐν ἁγνείᾳ». Δηλαδή, γίνε
παράδειγμα τῶν πιστῶν καὶ στοὺς λόγους σου, καὶ στὴ συμπεριφορὰ ποὺ θὰ ἔχεις στὶς
συναναστροφές σου μαζί τους, καὶ στὴν ἀγάπη ποὺ θὰ δείχνεις σὲ ὅλους, καὶ στὴν
πνευματικὴ ζωὴ ποὺ μὲ τὴν Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος θὰ ζεῖς, καὶ στὴν πίστη καὶ
στὴν ἁγνότητα καὶ καθαρότητα τῆς ζωῆς σου.
Τὸ παράδειγμα πράγματι διδάσκει περισσότερο ἀπὸ τὰ
λόγια. Εἶναι αὐτὸ ποὺ ἐπικυρώνει τὴ γνησιότητα τῶν λόγων καὶ τῆς διδασκαλίας
μας. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, τόν ὁποῖο ἡ Ἐκκλησία μας ἑόρτασε πρόσφατα,
τονίζει σχετικά: «Ἢ μὴ διδάσκειν ἢ διδάσκειν τῷ τρόπῳ» (ΕΠΕ 9, 414). Δηλαδή, ἢ
νὰ μὴ διδάσκεις, ἢ νὰ διδάσκεις μὲ τὴν ὅλη διαγωγή σου. Μὴν τραβᾶς μὲ τὸ ἕνα
χέρι καὶ ἀπωθεῖς μὲ τὸ ἄλλο.
Ἂς προσέχουμε λοιπὸν τὴ συμπεριφορά μας, ὥστε νὰ μὴ
σκανδαλίζουμε τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μᾶς περιβάλλουν, ἀλλὰ νὰ γινόμαστε παράδειγμα
μὲ τὴ ζωή μας καὶ ἀφορμὴ νὰ δοξάζεται τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου μας.
3. Ἡ μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴ συνέχεια τῆς περικοπῆς
συμβουλεύει τὸν Τιμόθεο νὰ δείχνει ἰδιαίτερη ἐπιμέλεια στή μελέτη τῶν θείων
Γραφῶν. «Ταῦτα μελέτα, ἐν τούτοις ἴσθι», τοῦ παραγγέλλει. Σοῦ συνιστῶ νὰ μελετᾶς
αὐτὰ ποὺ σοῦ γράφω. Ὁλόκληρη ἡ διάνοια καὶ ἡ ὕπαρξή σου νὰ εἶναι σὲ αὐτά. Δὲν
ζητᾶ δηλαδὴ ἀπὸ τὸν μαθητή του νὰ διαβάζει ἁπλῶς τὶς θεῖες Γραφές, ἀλλὰ νὰ
βάζει τὸν ἑαυτό του ὁλόκληρο μέσα στὰ ἱερά τους κείμενα.
Πόσο βαρυσήμαντοι καὶ διδακτικοὶ γιὰ ἐμᾶς εἶναι οἱ
λόγοι αὐτοὶ τοῦ θείου Ἀποστόλου. Δὲν πρέπει ἁπλῶς νὰ ἀκοῦμε, ἴσως καὶ μὲ ἐπιπολαιότητα
κάποτε, μὲ βιασύνη ἢ ἀδιαφορία τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ τὴν ὥρα ποὺ ἀναγινώσκεται στὴ
θεία Λειτουργία, ἢ στὶς ἱερὲς συνάξεις στὶς ὁποῖες τόν μελετοῦμε. Ὁ Ἀπόστολος μᾶς
καλεῖ νὰ ἐμβαθύνουμε στὰ ἱερὰ κείμενα μὲ ἐνδιαφέρον, μὲ φόβο Θεοῦ καὶ μὲ τὴ
συναίσθηση ὅτι μᾶς μιλάει μέσα ἀπὸ αὐτὰ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος.
Ἄν μελετοῦμε μὲ αὐτὴ τὴν προσοχὴ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ
τὸν διατηροῦμε στὸν νοῦ καὶ στὴν καρδιά μας, τότε ὁλόκληρη ἡ ὕπαρξή μας θὰ
κατευθύνεται ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου καὶ ἔτσι θὰ δοξάζεται τὸ ὄνομά Του μὲ τὴ
ζωὴ καὶ τὰ ἔργα μας. |
αναρτήθηκε στις 18 Ιαν 2020, 8:18 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 18 Ιαν 2020, 8:18 π.μ.
]
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Κολασ. γ΄ 4-11
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ: Λουκ. ιζ΄12-19
1. Ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ ζωή μας
Θαυμάζει κανεὶς καὶ διδάσκεται ἀπὸ τὴ ζωντανὴ σχέση ποὺ
διατηροῦσε ὁ ἀπόστολος Παῦλος μὲ τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Ἡ διαρκὴς αὐτὴ ἕνωση
μαζί Του ἀποτυπώνεται καὶ στὸ σημερινὸ Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα.
«Ὅταν ὁ Χριστὸς
φανερωθῇ, ἡ ζωὴ ἡμῶν, τότε καὶ ὑμεῖς σὺν αὐτῷ φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ». Δηλαδή, ὅταν
ὁ Χριστός, ποὺ εἶναι ὁ αἴτιος καὶ χορηγὸς τῆς πνευματικῆς ζωῆς μας, φανερωθεῖ
στὴ Δευτέρα Του Παρουσία, τότε κι ἐσεῖς οἱ πιστοὶ Χριστιανοὶ θὰ φανερωθεῖτε
μαζί Του δοξασμένοι. Τόσο ἔντονα αἰσθάνεται τὴν ἕνωσή του μὲ τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ ὁ
Ἀπόστολος, ποὺ Τὸν ὀνομάζει «ἡ ζωὴ ἡμῶν»!
Πράγματι, Ἐκεῖνος εἶναι ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς. Πρωτίστως ὁ χορηγὸς
τῆς φυσικῆς ζωῆς στὰ δημιουργήματά Του, ἀφοῦ «πάντα δι᾿ αὐτοῦ ἐγένετο» (Ἰω. α΄
3), ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ὁ ἱερὸς εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης. Ἐπιπλέον ὅμως, παρέχει καὶ
τὴν αἰώνια καὶ μακαρία ζωὴ τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν, στὰ πιστὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας
Του. Σὲ ὅσους, δηλαδή, παραμένουν ἑνωμένοι μαζί Του μὲ τὰ ἱερὰ Μυστήρια· σὲ ὅσους
ἐπικαλοῦνται τὸ ἅγιο ὄνομά Του καὶ ἐπικοινωνοῦν μαζί Του μὲ τὴν προσευχή· σὲ ὅσους
ζοῦν σύμφωνα μὲ τὸ δικό Του θέλημα. Ζεῖ τότε μέσα τους ὁ Χριστός. Αὐτὸ ἔνιωθε
καὶ ὁμολογοῦσε ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός»
(Γαλ. β΄ 20). Δὲν ζῶ πλέον ἐγώ, ὁ παλαιὸς ἄνθρωπος, ἀλλὰ ζεῖ μέσα μου ὁ
Χριστός.
Εἴμαστε γεννημένοι γιὰ νὰ ζοῦμε. Αὐτὸς εἶναι ὁ βαθὺς πόθος
κάθε ἀνθρώπου: νὰ μὴν πεθάνει ποτέ· νὰ ζήσει αἰώνια! Καὶ τὴν ἀληθινὴ καὶ ἀτελεύτητη
ζωὴ θὰ τὴ βροῦμε μόνο κοντὰ στὸν Ἰησοῦ Χριστό, ὅταν Τοῦ παραδώσουμε ὁλοκληρωτικὰ
τὴν ὕπαρξή μας. Ἐκεῖνος ἄλλωστε εἶναι ὁ Δημιουργός μας καὶ ὁ προορισμὸς τῆς ζωῆς
μας.
2. Ἡ δόξα τῶν Χριστιανῶν
Στὸν στίχο ποὺ ἀναφέραμε, ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς ἀποκαλύπτει
καὶ μία ἀκόμη σπουδαία ἀλήθεια· ὅτι κατὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία, μαζὶ μὲ τὸν
Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ θὰ φανερωθοῦμε δοξασμένοι κι ὅλοι οἱ πιστοὶ Χριστιανοί.
Δηλαδή, ὅταν ὁ Κύριος θὰ ἔλθει μὲ ὅλο τό μεγαλεῖο τῆς Θεότητός Του,
περιστοιχιζόμενος ἀπὸ ὅλες τὶς οὐράνιες δυνάμεις Του, τότε καὶ κάθε πιστὸς ἀκόλουθός
Του, θὰ φανερωθεῖ μαζί Του μὲ ἀπερίγραπτη καὶ ὑπερκόσμια δόξα, τέτοια ποὺ ἀδυνατεῖ
ὁ ἀνθρώπινος νοῦς μας νὰ συλλάβει. Σὲ τί ὕψος, πράγματι, μᾶς ἀνεβάζει ὁ Κύριος!
Μὲ πόση τιμὴ καὶ δόξα περιμένει νὰ στεφανώσει κάθε πιστὸ Χριστιανό!
Ἀκόμη λοιπὸν κι ἂν εἴμαστε ἄσημοι, πτωχοί, περιφρονημένοι ἢ
συκοφαντημένοι στὴ ζωὴ αὐτή· ἀκόμη κι ἂν τὸ βάρος κάποιας ἀδικίας ἢ ὁ πόνος
κάποιας ἀθεράπευτης ἀσθένειας μᾶς κλονίζει, ἂς σηκώνουμε μὲ ὑπομονὴ τὴν κάθε
δοκιμασία. Διότι κατὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου θὰ λάμψουμε μαζί Του ὅπως
ὁ ἥλιος. «Τότε οἱ δίκαιοι ἐκλάμψουσιν ὡς ὁ ἥλιος ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ πατρὸς αὐτῶν»
(Ματθ. ιγ΄ [13] 43), μᾶς τονίζει ὁ ἀδιάψευστος λόγος τοῦ Κυρίου.
3. Νέκρωση τῶν παθῶν μας
Στὴ συνέχεια τῆς περικοπῆς ὁ Ἀπόστολος ὑπογραμμίζει τὴν
προϋπόθεση ποὺ ἀπαιτεῖται νὰ ἔχει ὁ ἄνθρωπος γιὰ νὰ μετέχει στὴ δόξα καὶ
μακαριότητα τῆς αἰώνιας ζωῆς. Ποιὰ εἶναι αὐτή; Ἡ νέκρωση τῶν παθῶν του.
«Νεκρώσατε οὖν τὰ μέλη ὑμῶν τὰ ἐπὶ τῆς γῆς», γράφει. Δηλαδή, νεκρῶστε τὰ μέλη
σας ποὺ ἐπιθυμοῦν τὶς γήινες ἀπολαύσεις καὶ ἡδονές. Δὲν μᾶς ζητᾶ βέβαια νὰ
σκοτώσουμε τὸν ἑαυτό μας, ἢ νὰ ἀχρηστεύσουμε κάποια μέλη τοῦ σώματός μας, ἀλλὰ
νὰ νεκρώσουμε κάθε πάθος καὶ κάθε κατώτερη ἐπιθυμία μας· νὰ ἀφήσουμε τὸν παλαιὸ
ἄνθρωπο, τὶς ἄσχημες συνήθειες ποὺ εἴχαμε στὸ παρελθόν. «Ἁπόθεσθε τὰ πάντα»,
συνεχίζει ὁ Ἀπόστολος. Βγάλτε καὶ πετάξτε ἀπὸ πάνω σας σὰν ἀκάθαρτο ἔνδυμα
κάθε ἁμαρτωλή σας πράξη.
Σὲ ριζικὴ καὶ ἀποφασιστικὴ ἀλλαγή, χωρὶς διαπραγματεύσεις μᾶς
προτρέπει ὁ φλογερὸς Ἀπόστολος. Ὅπως ἕνας νεκρός, ἀδυνατεῖ νὰ κινήσει τὰ μέλη
τοῦ σώματός του γιὰ κάποιον ἄσχημο σκοπό, ἔτσι κι ἐμεῖς καλούμαστε νὰ
συμπεριφερόμαστε ὡς νεκροὶ ἀπέναντι σὲ κάθε ἁμαρτωλὴ πρόκληση. Ὁ ἅγιος
Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης τονίζει ὅτι «μεγαλυτέρα νίκη εἶναι τὸ νὰ νικήσῃς ἕν σου
πάθος, καὶ μίαν ἡδονὴν τῶν αἰσθήσεών σου, παρὰ τὸ νὰ νικήσῃς ἑκατὸν ἐχθρούς, καὶ
περιφανέστερος λογίζεται θρίαμβος, τὸ νὰ ὑποτάξῃς τὰς αἰσθήσεις καὶ ὅλον τὸ σῶμα
σου εἰς τὸν ἡγεμόνα σου νοῦν, παρὰ νὰ ὑποτάξῃς εὐρύχωρα βασίλεια» (Συμβουλευτικὸν
Ἐγχειρίδιον, κεφ. η΄).
Πρέπει, λοιπόν, νὰ προηγηθεῖ θάνατος· ὁ θάνατος τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου,
ἡ νέκρωση τῶν παθῶν μας, προκειμένου νὰ κερδίσουμε τὴν ζωή· τὴν ἀληθινή, ἔνδοξη
καὶ αἰώνια ζωὴ ποὺ μᾶς ὑπόσχεται ὁ Κύριός μας. |
|
