Επίκαιρα

Εγγραφή σε αναρτήσεις

Κυριακή ΙΓ΄ Ματθαίου - Η παραβολή των κακών γεωργών

αναρτήθηκε στις 2 Σεπ 2017, 12:54 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου   [ ενημερώθηκε 2 Σεπ 2017, 12:55 π.μ. ]

 


ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ : Α΄ Κορ. ιστ΄, 13 – 24
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ: Ματθ. κα’ 33-42

   1. Ἄξιος νοικοκύρης, ἔργατικος καὶ δημιουργικὸς ἦταν ὁ ἄνθρωπος τῆς σημερινῆς παραβολῆς. Μὲ περισσὴ ἐπιμέλεια «ἔφυτευσεν ἀμπελώνα» καὶ ἔκανε ὅλες τὶς ἀπαραίτητες ἐγκαταστάσεις γιὰ μία καλὴ συγκομιδή. Ἔβαλε δηλαδὴ φράχτη γύρω - γύρω γιὰ νὰ ἀποτρέψει τὶς φθορὲς ἀπὸ ἀνθρώπους καὶ ζῶα. Ἔσκαψε πάνω σὲ βράχο κατάλληλο χῶρο γιὰ νὰ πατηθοῦν τὰ σταφύλια. Ἐπιπροσθέτως ἀνοικοδόμησε καὶ «πύργον», ἕνα κτίριο ψηλὸ καὶ ἀσφαλὲς γιὰ τοὺς ἐργάτες καὶ ἔτσι ἕτοιμο τὸ παρέδωσε τὸ ἄμπελι σὲ ὁρισμένους γεωργούς, ἐνῶ αὐτος ὁ ἴδιος ἔφυγε σὲ ἄλλη χώρα.
   Ὅταν ἐπλησίασε «ὁ καιρὸς τῶν καρπῶν», ἔστειλε ὁ νοικοκύρης ἐκεῖνος «τοὺς δούλους αὐτοῦ πρὸς τοὺς γεωργούς», μὲ σκοπὸ νὰ παραλάβουν τὴν συγκομιδή. Ἀλλὰ τότε συνέβη κάτι ἀπίστευτο. Οἱ γεωργοὶ ἔπιασαν τοὺς ἀπεσταλμένους τοῦ κυρίου τους καὶ «ὃν μὲν ἔδειραν, ὃν δὲ ἀπέκτειναν, ὃν δὲ ἐλιθοβόλησαν». Τοὺς μεταχειρίσθηκαν μὲ ἀνήκουστη βαρβαρότητα καὶ κακία, μὴ θέλοντας νὰ παραδώσουν τοὺς καρπούς.

   Ὁ νοικοκύρης ἀναγκάσθηκε νὰ στεὶλει πάλι «ἄλλους δούλους» καὶ μάλιστα περισσοτέρους, «πλείονας τῶν πρώτων». Ἀλλὰ καὶ αὐτὴ τὴ φορὰ τὸ ἀποτέλεσμα δὲν ἦταν καλλίτερο. Οἱ γεωργοὶ παράλογοι, ἄξεστοι καὶ ἀδίστακτοι ἔκαναν καὶ σ' αὐτους τὰ ἴδια.
   Μπροστὰ σὲ τέτοιο ἀδιέξοδο, ποὺ ἀντιμετώπιζε, ὁ ἰδιοκτήτης τοῦ ἀμπελῶνος ἔστειλε πιὰ τὸν γιό του. Σκέφθηκε: Θὰ αἰσθανθοῦν ἐντροπὴ τουλάχιστον μπροστὰ στὸ παιδί μου καὶ θὰ συνέλθουν οἱ γεωργοὶ αὐτοι. Καὶ ὅμως, κάθε ἄλλο. Οἱ γεωργοὶ τελείως ἐκτραχηλισμένοι πλέον εἶπαν: Αὐτος εἶναι ὁ κληρονόμος τοῦ πατέρα. Ἑπομένως «δεῦτε ἀποκτείνωμεν αὐτόν», ὥστε νὰ γίνει ὁριστικὰ δικό μας τὸ ἀμπέλι. Καὶ χωρὶς κανένα δισταγμὸ «ἐξέβαλον ἔξω τοῦ ἀμπελῶνος καὶ ἀπέκτειναν».
   Ἀπορεῖ ὁ καθένας μὲ τὴν νοοτροπία καὶ τὴν κακότητα τῶν γεωργῶν ἐκείνων. Ἀντὶ νὰ εὐγνωμονοῦν τὸν κύριό τους, ποὺ τοὺς εἶχε τιμήσει τόσο πολύ, ἀντὶ νὰ συνδεθοῦν στενό-τέρα μαζί του, αὐτοὶ ἐντελῶς ἀδικαιολόγητα ἀπομακρύνθηκαν καὶ ἀποξενώθηκαν ἀπὸ ἐκεῖνον. Ἔγιναν ἐχθροί του! Ἔφθασαν νὰ θανατώσουν καὶ τὸν γιὸ του τὸν πολυαγαπημένο.
   Αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ μεγάλο ἁμάρτημα εἶχαν κάνει καὶ οἱ ἄρχοντες τοῦ Ἰσραήλ, γιὰ τοὺς ὁποίους ἄλλωστε ἔλεχθη ἡ παραβολή. Καλλιεργοῦσαν τὸ ἀμπέλι τοῦ Θεοῦ, τὴν Συναγωγὴ τοῦ περιουσίου λαοῦ Του. Μελετοῦσαν, ἀνέλυαν καὶ δίδασκαν τὸν θεῖο Νόμο, καθὼς καὶ τὶς προφητεῖες γιὰ τὸν Μεσσία. Διαρκῶς μὲ τὰ θεία ἀσχολούνταν. Ἀλλὰ τί παράδοξο! Ἀντὶ νὰ εὐαισθητοποιοῦνται στὴν ψυχή, ἀντὶ νὰ ὑποδεχθοῦν πρῶτοι αὐτοὶ τὸν ἀναμενόμενο Σωτήρα τοῦ κόσμου, αὐτοὶ ὅλο καὶ περισσότερο σκληρύνονταν, ἀντιδροῦσαν καὶ τελικῶς δὲν δίστασαν νὰ ἐγκληματήσουν! Ἀπὸ κακή τους γνώμη ναυάγησαν καὶ πνίγηκαν μέσα στὸ ἴδιο τὸ λιμάνι!
   Τὸ πάθημά τους ἂς γὶνει προειδοποίηση γιὰ ὅλους ἐμᾶς τοὺς Χριστιανοὺς σήμερα, ποὺ μᾶς ἀξιώνει ὁ Θεὸς νὰ προσερχόμαστε τόσο συχνὰ στὸν Οἶκο Του, ν' ἀκοῦμε πλούσιο τὸ κήρυγμα, νὰ πλησιάζουμε τὰ Ἄχραντα Μυστήρια. Ἂν δὲν προσέξουμε, μπορεῖ νὰ γίνουμε χειρότεροι κι ἀπ' τοὺς ἀπίστους. Γι' αὐτο ὅσο πιὸ πολύ μᾶς τιμᾶ ὁ Θεός, τόσο πιὸ ταπεινὰ κι ἔμφοβα πρέπει κι ἐμεῖς νὰ Τὸν ὑπακοῦμε. Ὅσο πιὸ πολύ μᾶς καταδέχεται Ἐκεῖνος καὶ μᾶς πλησιάζει, τόσο περισσότερο νὰ συντριβόμαστε ἐμεῖς, νὰ ἐξαγνίζουμε τὴν ψυχή μας, νὰ ἐπαγρυπνοῦμε καὶ νὰ ἐργαζόμαστε φιλότιμα τὸ ἅγιο θέλημά Του.
   Ἰδιαίτερα εἶναι ἀνάγκη νὰ τὸ προσέξουν αὐτό οἱ κληρικοί, οἱ μοναχοί, οἱ θεολόγοι, ποὺ διαρκῶς ἀσχολοῦνται μὲ τὰ ἱερά. Εἶναι ἀνάγκη νὰ ἐπαγρυπνοῦν ἐπάνω στὸν ἑαυτό τους καὶ νὰ φροντίζουν μ' ἐπιμέλεια πολλὴ νὰ εἶναι πάντοτε στενώτατα συνδεδεμένοι μὲ τὸν Ἅγιο Θεό. Νὰ ἐνθυμοῦνται δὲ ὅτι θὰ κριθοῦν πολὺ αὐστηρά, ἐὰν ἀμελήσουν τὰ ἔργα, ποὺ τοὺς ἔχει ἀναθέσει, ἢ τυχὸν ὑπερηφανευθοῦν καὶ αὐθαδιάσουν πρὸς τὸν Κύριο τοῦ παντός. Αὐτὸ ἄλλωστε φαίνεται καθαρὰ καὶ στὴ συνέχεια.
   2. Μετὰ τὴν διήγηση τῆς παραβολῆς ὁ Κύριος ρώτησε τοὺς ἴδιους τοὺς ἀκροατὲς Του: Ὅταν λοιπὸν ἔρθει στὸ ἀμπέλι του «ὁ κύριος τοῦ ἀμπελῶνος, τί ποιήσει», τί εἶναι δίκαιο καὶ πρέπον νὰ κάμει μὲ τοὺς γεωργοὺς ἐκείνους;
   «Κακοὺς κακῶς ἀπολέσει αὐτούς», ἔδωσαν αὐθόρμητη ἀπάντηση ὅλοι. Πρέπει νὰ τοὺς ἐξολοθρεύσει καὶ μάλιστα μὲ θάνατο πολὺ σκληρό, ἀντάξιο τῆς φρικτῆς κακίας τους. Κατόπιν δὲ νὰ ἐμπιστευθεῖ τὸν ἀμπελώνα σ’ ἄλλους γεωργούς, οἱ ὁποῖοι «ἀποδώσουσιν αὐτῷ τοὺς καρποὺς ἐν τοῖς καιροῖς αὐτῶν». Κάθε φορὰ ποὺ θά ‘ρχεται ἡ ἐποχὴ τῆς καρποφορίας, θὰ τοῦ δίνουν τὸν καρπὸ ποὺ τοῦ ἀνήκει.
   Ἔ, λοιπόν, συνεπέρανε ὁ Κύριος, αὐτὸ ἀκριβῶς θὰ συμβεῖ καὶ μέ σᾶς. Καὶ ἀπορῶ πῶς δὲν τὸ ἀντιλαμβάνεσθε. Δὲν διαβάσατε στὰ ἱερά βιβλία τὸν προφητικὸ λόγο; «λίθον ὃν ἀπεδοκίμασαν οἱ οἰκοδομοῦντες, οὗτος ἐγενήθη εἰς κεφαλὴν γωνίας». Αὐτη ἡ πέτρα ποὺ περιφρόνησαν καὶ πέταξαν μακριὰ σὰν ἀκατάλληλη καὶ ἄχρηστη οἱ κτίστες, αὐτὴ ἔγινε τὸ θεμέλιο καὶ τὸ βασικὸ ἀγκωνάρι πάνω στὸ ὁποῖο στηρίχθηκε ἡ οἰκία. «Παρὰ Κυρίου ἐγένετο αὕτη», εἶναι ἔργο τοῦ Ἴδιου τοῦ Δικαίου Θεοῦ αὐτό. «Καὶ ἔστι θαυμαστὴ ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν». Καὶ μένουν ἔκπληκτα τὰ μάτια τῶν πιστῶν, ποὺ διαπιστώνουν τὴν συγκλονιστικὴ αὐτὴ ἐπέμβαση τοῦ Παντοδυνάμου καὶ Δικαίου Θεοῦ.
   Ποιὰ ἦταν ἡ ἐξέλιξη τῶν γεγονότων καὶ μὲ πόση ἀκρίβεια ἐκπληρώθηκαν τὰ λόγια αὐτά, σήμερα ὅλοι τὸ γνωρίζουμε.
   Ὁ Κύριος ἀποδοκιμάσθηκε καὶ ἀποκηρύχθηκε ἀπὸ τοὺς Ἑβραίους τῆς ἐποχῆς Του ἔξω ἀπὸ τὸν «ἀμπελώνα» Του, τὴν Ἁγία Πόλη, τὴν Ἱερουσαλήμ. Δέχθηκε τὸν σταυρικὸ θάνατο, θάνατο ἐπονείδιστο καὶ φρικτό. Κι ὅμως Αὐτὸς ἐνίκησε, Αὐτὸς ἐπεκράτησε, Αὐτὸς θεμελίωσε τὸν νέο κόσμο, τὴν ἐποχὴ τῆς Χάριτος, τῆς λυτρώσεως, τοῦ ἁγιασμοῦ. Αὖτος συνεκέντρωσε τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ, τὸν ἀσφάλισε στὴν Ἐκκλησία Του. Αὐτὸς λαμβάνει τώρα τοὺς καρποὺς καὶ δοξάζεται ἀπὸ ὅλους.
   Τί καὶ ἂν ὕπαρχουν ὤρισμενοι θεληματικὰ τυφλοί, διεστραμμένοι στὴν ψυχὴ καὶ φανατικοὶ ἐχθροί Του; Τί καὶ ἂν προσπαθοῦν πάλι νὰ Τὸν «ἀποδοκιμάσουν», νὰ Τὸν δυσφημήσουν καὶ νὰ Τὸν συκοφαντήσουν; Τί καὶ ἂν θέλουν νὰ Τὸν ἐξορίσουν ἀπὸ κάθε τομέα τῆς ζωῆς καὶ νὰ καθιερώσουν οἰκογένειες χωρὶς Χριστό, Σχολεῖα χωρὶς Χριστό, κοινωνία χωρὶς Χριστό; Ματαιοπονοῦν!
   Τελικὰ ὁ Χριστὸς θὰ ἐπικρατήσει. Ἡ Ἐκκλησία Του θὰ γίνεται τὸ καταφύγιο καὶ ἡ μόνη σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Ἀκόμη καὶ τῶν ἴδιων τῶν σημερινῶν πολεμίων Του. Καὶ θὰ σώζονται οἱ καλοδιάθετες ψυχές. Θὰ τὸν πιστεύουν καὶ θὰ προσκυνοῦν μὲ θαυμασμὸ τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ.

Κυριακή ΙΒ΄ Ματθαίου - Ο πλούσιος νέος

αναρτήθηκε στις 26 Αυγ 2017, 11:37 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου   [ ενημερώθηκε 26 Αυγ 2017, 11:38 π.μ. ]


ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ : Α΄ Κορ. ιε΄ 1 – 11
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ: Ματθ. ιθ΄ 16-
1. Ἀγαποῦσε τὸν πλησίον του;
Κάποια μέρα πλησίασε τὸν Κύριο ἕ­­νας πλούσιος νέος καὶ τὸν ρώτησε μὲ ἐν­δια­φέρον πολύ: Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί νὰ κά­νω γιὰ νὰ ἀποκτήσω τὴν αἰώνια ζωή; Καὶ ὁ Κύριος τοῦ ἀπάντησε: 

Γιατί μὲ ὀνο­­μάζεις ἀγαθό, ἀφοῦ μὲ θεωρεῖς ἕ­­­ναν ἁπλὸ ἄνθρωπο; Κανεὶς δὲν εἶναι ἀπὸ τὸν ἑαυτό του πραγματικὰ ἀγα­θὸς πα­­ρὰ μό­­νον ἕνας, ὁ Θεός. Ἐὰν ὅμως θέλεις νὰ εἰσ­­έλθεις στὴν αἰώνια ζωή, φύλαξε σ’ ὅ­­­λη τὴ ζωή σου τὶς ἐντολές. 
Κι ὁ νέος ξαναρωτᾶ: Ποιὲς ἐντολές; Ὁ Κύριος τοῦ ἀπαριθμεῖ κάποιες ἀπὸ τὶς δέκα ἐντολὲς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης: Νὰ μὴ σκοτώσεις, νὰ μὴ μοιχεύσεις, νὰ­­ μὴν κλέψεις, νὰ μὴν ψευδομαρτυ­ρή­σεις, τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴ μη­τέρα σου. Καὶ τοῦ προσθέτει καὶ μία ἀ­­­κόμη ἐντολὴ ποὺ προερχόταν ἀπὸ τὸ «Λευϊ­τικό»: Νὰ ἀγα­πήσεις τὸν πλησίον σου ὅπως τὸν ἑαυ­τό σου. Ὁ νέος τότε μὲ ἀπορία λέει: Ὅλα αὐτὰ τὰ φύλαξα ἀπὸ τότε ποὺ ἤμουν νέος. Τί μοῦ λείπει ἀκόμη;
Ἦταν ὅμως ἀληθινὰ τὰ λόγια τοῦ νέ­ου; Ἔλεγε πράγματι τὴν ἀλήθεια;
Βέβαια ὁ νεὸς αὐτὸς προσπαθοῦσε ἀπὸ τὰ παιδικά του χρόνια νὰ τηρεῖ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. Ἤθελε μὲ εἰλικρίνεια νὰ κερδίσει τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἀνα­­ζητοῦσε μὲ πόθο νὰ μάθει περισσότερα, νὰ γνωρίσει καλύτερα τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ εὐαγγελιστὴς Μάρκος λέει ὅτι ὁ Κύριος συμπάθησε τὸν νέο αὐτὸ καὶ τὸν ἀγάπησε. Κι ἐ­­­­­πει­δὴ γνώριζε ὅτι ἦταν προσεκτικὸς στὴ ζωή του καὶ ἀγωνιζόταν νὰ τηρεῖ τὶς­ ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, τοῦ πρόσθεσε τὴν τε­­­­­­­­λευταία αὐτὴ ἐντολή. Διότι ἤθελε νὰ­­ τὸν ὁδηγήσει στὸ δρόμο τῆς τέλειας ἀ­­γά­πης καὶ νὰ τὸν ἐλευθερώσει ἀπὸ τὴν προσ­κόλληση ποὺ εἶχε στὸν πλοῦτο.
Σ’ αὐτὸ ὅμως τὸ θέμα τῆς ἀγά­πης ὁ νέος δὲν ἔλεγε τὴν ἀλήθεια, χωρὶς βέβαια νὰ τὸ καταλαβαίνει. Διότι μὲ βάση τὰ ὅσα ὅριζε ὁ νόμος, νόμιζε ὅτι ἦταν ἐντάξει. Ὅ­­μως δὲν ἦταν. Διότι πῶς μποροῦσε νὰ ἀγαπάει τὸν διπλανό του, τὸν κάθε φτωχὸ καὶ ἄρρωστο καὶ ἐνδεή, ὅταν κρατοῦσε τὰ πλούτη του ἀποκλειστικὰ γιὰ τὸν ἑαυτό του; Πῶς μποροῦσε νὰ εὐτυχεῖ, ἐνῶ ἔβλε­πε ὅτι τόσοι ἄλλοι γύ­­ρω του ὑ­­­πέφεραν μέσα στὴ δυστυχία; Γιατί δὲν ἔδινε ἀπὸ τὰ πολ­λὰ ποὺ εἶχε σ’ αὐτοὺς ποὺ δὲν εἶχαν τίποτε; Ἀγαποῦσε βέβαια τὸν διπλανό του μέχρι τὸ σημεῖο ἐκεῖνο ποὺ ἡ ἀγάπη του δὲν τοῦ στοίχιζε οἰκονομικά.
Δυστυχῶς πολλοὶ Χριστιανοὶ στὶς μέ­­ρες μας μοιάζουμε πολὺ μὲ τὸν πλούσιο αὐ­τὸν τοῦ Εὐαγ­­γελίου. Ἀγαποῦμε τὸν Χρι­­στὸ καὶ τὸ θέλημά του, ἀλλὰ μένουμε ταυτόχρονα προσκολλημένοι στὰ πολλὰ ἢ λίγα πλούτη μας. Ἐπιτελοῦμε βέβαια τὰ θρησκευτικά μας καθήκον­­τα, μετέχουμε στὶς ἱερὲς Ἀκολουθίες, δὲν θέλουμε ὅμως νὰ στερηθοῦμε μερικὰ ἀπὸ τὰ ἀγαθὰ ποὺ ἔχουμε διαθέτοντας ἀπὸ αὐτὰ σὲ ἔργα ἀγάπης καὶ φιλανθρωπίας ἢ σὲ ἄλλα ἱερὰ ἔργα τῆς Ἐκκλησίας μας. Κι ἐνῶ γύρω μας τόσοι ὑποφέρουν, ἐμεῖς θέλουμε νὰ ζοῦμε ἄνετα, νὰ ἔχουμε πολ­λὰ σπίτια, πολλὰ αὐτοκίνητα, καινούργια ἔπιπλα καὶ τόσα ἄλλα. Ἔτσι ὅμως μεταδίδουμε τὸ πάθος μας αὐτὸ καὶ στὰ παιδιά μας. Καὶ κινδυνεύουμε νὰ σκληρυνθοῦ­με, νὰ γίνουμε ἄσπλαχνοι, νὰ χάσουμε τὸ δρόμο μας καὶ τὸν προορισμό μας.
2. Τό μεγάλο ἐμπόδιο
Ὁ Κύριος στὴ συνέχεια εἶπε κατη­γο­ρημα­τικὰ καὶ ξεκάθαρα στὸν πλούσιο νέο: Ἐὰν θέλεις νὰ εἶσαι τέλειος, πήγαινε πούλησε τὰ ὑπάρχοντά σου καὶ μοίρασέ τα στοὺς φτωχούς, καὶ θὰ ἔχεις θησαυρὸ στοὺς οὐρανούς. Κι ἔλα νὰ μὲ ἀκολουθήσεις.
Μόλις ὅμως ὁ νέος ἄκουσε τὰ λόγια αὐ­­­τά, ἔφυγε λυπημένος, διότι εἶχε πολ­λὰ κτήματα καὶ ἡ καρδιά του ἦταν προσ­κολλημένη σ’ αὐτά. Τότε ὁ Κύριος εἶπε στοὺς μαθητές του: Ἀληθινὰ σᾶς λέω ὅτι δύσκολα ἕνας πλούσιος ἄνθρωπος θὰ μπεῖ στὴ Βα­σιλεία τῶν οὐρανῶν. Εἶναι εὐκολότε­ρο νὰ περάσει μία καμήλα ἀπὸ τὴν τρύ­πα ποὺ ἀνοίγει ἡ βελόνα, παρὰ ὁ πλούσιος νὰ μπεῖ στὴ Βα­­σιλεία τοῦ Θεοῦ. Καὶ οἱ μαθητὲς μὲ με­­γάλη ἔκπληξη ρω­­­τοῦν: Μὰ τότε ποιὸς τάχα μπορεῖ νὰ σωθεῖ; Καὶ ὁ Χρι­­στὸς τοὺς ἀπαντᾶ: Στοὺς ἀνθρώπους αὐτὸ εἶναι ἀδύ­νατο, στὸν Θεὸ ὅμως ὅλα εἶναι δυνατά.
Μέσα ἀπὸ τὸν διάλογο ὅ­­­μως αὐτὸ προκύπτει εὔλογα ἡ ἀπορία: Ὅποιος δη­λαδὴ θέλει νὰ ἀκολουθήσει τὸν Χριστό, πρέπει νὰ πουλήσει ὅλη του τὴν περιουσία; Ὄχι ἀσφαλῶς. Ἡ παραγγελία αὐτὴ τοῦ Κυρίου δόθηκε στὸν συγκεκριμένο πλού­­σιο καὶ εἶχε εἰδικὸ σκοπό. Νὰ τὸν ἀ­­­­πε­­­ξαρτήσει ἀπὸ τὴ φιλαργυρία. Διότι ἡ φιλαργυρία του αὐτὴ δὲν τὸν ἄφηνε νὰ ἀκο­­λουθήσει τὸν δρόμο τῆς τελειότητος. Ὁ Κύριος δηλαδὴ προκειμένου νὰ ὁδηγήσει κάθε ἄνθρωπο στὴν τελειότητα, τοῦ ζητᾶ νὰ ἀπαρνηθεῖ τὸ ἄλφα ἢ βῆτα πά­­θος ποὺ τὸν δένει στὴ γῆ καὶ δὲν τὸν ἀφήνει νὰ ἀγαπήσει ἐλεύθερα καὶ δυνατὰ τὸν Θεὸ καὶ τὴ Βασιλεία του. Κάθε ἄνθρωπος ἔχει διαφορετικὸ πάθος κυρίαρχο στὴν ψυχή του. Ἄλλος εἶναι δέσμιος στὸ θυμό, ἄλλος στὴ ζή­­­­λεια, στὴ μέθη, στὸ ψέμα, στὴν πονη­ρία. Πρέπει λοιπὸν ὁ ἄνθρωπος νὰ ἐ­­­­­­­λευθερωθεῖ ἀ­­­πὸ τὸ κυρίαρχο πάθος του, νὰ εἰσέλθει στὴ στενὴ πύλη καὶ νὰ βαδίσει τὴν τεθλιμμένη ὁδὸ γιὰ νὰ κερ­­δίσει τὴν αἰώνια ζωή. Διαφορετικὰ κά­­ποτε θὰ ἀπέλθει κι αὐτὸς λυπούμενος σὰν τὸν πλούσιο νέο. Γι’ αὐτὸ ὅσο εἶναι καιρός, ἂς πολεμήσουμε ὅλοι μας τὰ πάθη ἐκεῖνα ποὺ κυριαρχοῦν στὴν ψυχή μας, ποὺ μᾶς κρατοῦν σκλάβους στὴ γῆ καὶ δὲν μᾶς ἀφήνουν νὰ ἀγα­πήσουμε τὸν Θεὸ καὶ τὴ Βασιλεία του.
Ἂς ἀγωνισθοῦμε λοιπόν, καὶ μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θε­­­οῦ θὰ δοῦμε τὴν ψυχή μας νὰ ἐ­­­λευ­θε­ρώνεται, νὰ ὑψώνεται πρὸς τὰ ἀνώτερα. Τότε θὰ ἀγαποῦμε περισσότερο τὸν Θεὸ καὶ τὰ τοῦ Θεοῦ, τὴν προσευχή, τὴ λατρεία, τὴν πνευματικὴ μελέτη. Θὰ ποθοῦμε καθημερινὰ τὴν ἀρετὴ καὶ τὴν ἁγιότητα.

Κυριακή ΙΑ΄ Ματθαίου - Ανεξικακία, το κλειδί του Παραδείσου

αναρτήθηκε στις 21 Αυγ 2017, 12:47 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου   [ ενημερώθηκε 21 Αυγ 2017, 12:47 π.μ. ]

 

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Α΄ Κορ. θ΄ 2-12
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ: Ματθ. ιη΄ 23-35

Ἀκούσαμε στὸ σημερινὸ εὐ­αγγελικὸ ἀνάγνωσμα τὴν Πα­ραβολὴ τῶν ­μυρίων τα­λάν­των. Ἕνας δοῦλος, δηλαδὴ ὁ κάθε ἄνθρωπος, χρωστοῦσε στὸ βασιλιά του, δηλαδὴ στὸ Θεό, «μύρια τάλαντα», 10.000 τάλαντα, ἀμύθητο ποσό, ποὺ δηλώνει τὶς πολλές του ἁμαρτίες.

 Ὁ δοῦλος παρακάλεσε τὸν βασιλιὰ νὰ τοῦ χαρίσει τὸ χρέος· πράγματι ὁ βασιλιὰς τὸν σπλαχνίσθηκε καὶ τοῦ τὸ χάρισε. Ὅμως ὁ δοῦλος ἐκεῖνος δὲν ἔδειξε ἀνάλογη συμπάθεια σὲ σύνδουλό του ποὺ τοῦ χρωστοῦσε 100 δηνάρια, ποσὸ συγκριτικὰ ἀσήμαν­το, ἀλλὰ τὸν ἔβαλε στὴ φυλακή. Τότε ὁ βασιλιὰς ὀργίστηκε, ἄλλαξε τὴν ἀπόφασή του καὶ παρέδωσε τὸν ἄσπλαχνο δοῦλο στοὺς βασανιστὲς μέχρι νὰ ξεπληρώσει τὸ χρέος του. Τὸ δίδαγμα τῆς Παραβολῆς εἶναι ἡ ἀπεριόριστη συγχώρηση, δηλαδὴ τὸ νὰ συγχωροῦμε πάντοτε ὅποιον μᾶς ἔχει φταίξει, ὅσες φορὲς κι ἂν μᾶς ἔχει φταίξει. Γιὰ νὰ καταλάβουμε ὅμως καλύτερα τὴν Παραβολή, ἂς δοῦμε γιατί οἱ ἁμαρτίες τοῦ κάθε ἀνθρώπου παρομοιάζονται μὲ ὑπέρ­ογκο χρέος καὶ πόσο σημαντικὸ εἶ­ναι νὰ συγχωροῦμε τοὺς ἄλλους.
1. Ὅλοι εἴμαστε πολὺ ἁμαρτωλοὶ
Πολλοὶ θεωροῦν ὅτι δὲν ἔχουν ἁμαρτίες. Ἡ Ἁγία Γραφὴ ὅμως ἄλλα μᾶς διδάσκει. Ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος τονίζει ὅτι «πολλὰ πταίομεν ἅπαντες» (Ἰακ. γ´ 2). Ὅλοι – συμπεριλαμβάνει καὶ τὸν ἑαυτό του ὁ Ἅγιος – ὅλοι ἀνεξαιρέτως φταῖμε σὲ πολλά. «Πάντες ἥμαρτον καὶ ὑστεροῦνται τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ», διδάσκει καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος (Ρωμ. γ´ 23). Ὅλοι ἀνεξ­αιρέτως ἁμάρτησαν καὶ στεροῦνται τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ· καὶ ἑπομένως ἔχουν ἀνάγκη ἐλέους.
Ἀλλὰ καὶ στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ὁ Ἰὼβ διερωτᾶται: «Τίς καθαρὸς ἔσται ἀπὸ ρύ­­που;» Ποιὸς θὰ βρεθεῖ καθαρὸς ἀπὸ τὸν ρύπο τῆς ἁμαρτίας; Καὶ ἀπαντᾶ: Κανείς, ἀκόμη κι ἂν ζοῦσε μόνο μιὰ μέρα πάνω στὴ γῆ (Ἰὼβ ιδ´ 4-5). 
Ἀκόμη στὴ Γένεση διαβάζουμε ὅτι ὁ Θεὸς μετὰ τὸν Κατακλυσμὸ ἀποφάσισε: Δὲν θὰ ἐπιφέρω ξανὰ τέτοια ὁλοκληρωτικὴ καταστροφὴ στὸ ἀνθρώπινο γένος, «ὅτι ἔγκειται ἡ διάνοια τοῦ ἀνθρώπου ἐπιμελῶς ἐπὶ τὰ πονηρὰ ἐκ νεότητος αὐτοῦ»· διότι ἡ καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου ρέπει μὲ πολλὴ ἐπιμέλεια στὸ κακὸ ἀπὸ τὴν παιδική του ἡλικία (Γεν. η´ 21)· καὶ ἑπομένως θὰ ἔπρεπε συχνὰ νὰ τιμωρεῖ τὴν ἀνθρωπότητα γιὰ τὸ πλῆθος τῶν ἁμαρτιῶν τους.
Ἐπίσης ὁ Μέγας Βασίλειος γράφει στὰ «Ἀσκητικά» του ὅτι «πολλὰ ἁμαρτάνον­τες, τὰ πλεῖστα οὔτε συνίεμεν»· κάνουμε πολλὲς ἁμαρτίες, καὶ τὶς περισσότερες οὔτε ποὺ καταλαβαίνουμε ὅτι τὶς διαπράττουμε (ΕΠΕ 9, 404). Ὅλοι λοιπὸν εἴμαστε πολὺ ἁμαρτωλοί· Ἐπιπλέον τὴν ἐνοχή μας αὐξάνει ἀσύλληπτα τὸ ὅτι δὲν ἁμαρτάνουμε σ᾿ ἕναν ἴσο μὲ ἐμᾶς ἀλλὰ στὸν ἄπειρο Θεό.
2. Ἂν δὲν συγχωροῦμε, δὲν θὰ σωθοῦμε
Λοιπὸν τί θὰ κάνουμε; Πῶς θὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὸ τεράστιο αὐτὸ χρέος καὶ τὶς φοβερὲς συνέπειές του, δηλαδὴ ἀπὸ τὴν αἰώνια κόλαση; Ὑπάρχει λύση στὸ πρόβλημα, ἀνέλπιστη λύση. Τὴν ἀκούσαμε στὴν Παραβολὴ τῶν μυρίων ταλάντων. Μᾶς τὴν προτείνει ὁ εὐσπλαχνικότατος Κύριός μας: «Ἂν συγχωρεῖς μέσα ἀπὸ τὴν καρδιά σου ὅσους σοῦ φταῖνε, ἐγὼ θὰ σοῦ συγχωρήσω ὅλα τὰ ἁμαρτήματα, ὅσο πολλὰ κι ἂν εἶναι αὐτά». Μὲ ἄλλα λόγια εἶναι σὰν νὰ μᾶς λέει ὁ Κύριος: «Μοῦ χρωστᾶς 100.000.000 εὐρώ. Θὰ σοῦ τὰ χαρίσω ὅλα· ὑπὸ μία ὅμως προϋπόθεση: νὰ χαρίσεις κι ἐσὺ τὰ χρέη τῶν ἄλλων πρὸς ἐσένα, τὰ ὁποῖα εἶναι ἀσυγκρίτως μικρότερα, 10, 20, 100 εὐρώ!»
Τί συμφέρουσα πρόταση! Τί ἐπιείκεια, τί ἔλεος ἐφαρμόζει ὁ Κύριος ἀπέναντί μας! Ἂν συνέβαινε αὐτὸ μὲ οἰκονομικὸ χρέος, θὰ τὸ θεωρούσαμε καταπληκτι­κὴ εὐκαιρία. Καὶ ὅμως ὅσον ἀφορᾶ τὸ θέμα μας συνήθως δυσκολευόμαστε οἱ ἄνθρωποι νὰ συγχωρήσουμε, καὶ μάλιστα μέσα ἀπὸ τὴν καρδιά μας, νὰ ξεχάσουμε τελείως τὸ κακὸ ποὺ μᾶς ἔκαναν!
Ἂν ὅμως εἶναι τόσο σημαντικὸ νὰ συγχωροῦμε, πῶς θὰ τὸ κατορθώσουμε; Νὰ θυμόμαστε πάντοτε τὴν Παραβολὴ τῶν μυρίων ταλάντων. Καὶ νὰ σκεφτόμαστε: Ὁ ἀναμάρτητος Χριστὸς μὲ συγχωρεῖ γιὰ τὶς ἀναρίθμητες ἁμαρτίες μου, καὶ ἐγὼ ὁ ἁμαρτωλὸς δὲν συγχωρῶ τὸν συνάνθρωπό μου; Καὶ πῶς περιμένω νὰ βρῶ ἔλεος; Νὰ συγχωροῦμε, ἂν ὄχι ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τὸν ἄλλον, τουλάχιστον ἀπὸ ἐνδιαφέρον γιὰ τὴ δική μας σωτηρία – εἶναι κι αὐτὸ ἕνα πρῶτο βῆμα. Τέλος νὰ καλλιεργοῦμε τὴ μετάνοια. Ὅ­ποιος συναισθάνεται πόσο ἁμαρτω­λὸς εἶναι, εὔκολα συγχωρεῖ.
***
Ἡ ἀνεξικακία εἶναι πολὺ μεγάλη ἀ­ρετή. Μᾶς ἐξομοιώνει μὲ τὸν Θεό, ὁ Ὁ­ποῖος συνέχεια συγχωρεῖ ὅσους μετανοοῦν καὶ ἐλεεῖ ὅλους. Αὐτὴ μᾶς ἀνοίγει τὸν Παράδεισο. Εἶναι ἡ αἰτία ὅλων τῶν ἀγαθῶν, γράφει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, καθὼς ὁδηγεῖ τὴν ψυχὴ σὲ γαλήνιο λιμάνι (ΕΠΕ 28, 170). Νὰ τὴν ἀγαπήσουμε καὶ νὰ παρακαλοῦμε τὸν Κύριο νὰ μᾶς τὴν χαρίζει, ὥστε νὰ μᾶς ἀξιώσει τῆς Βασιλείας Του, ὅπου ἐπικρατεῖ ἡ ἀπέραντη ἀγάπη καὶ μακαριότητα.

Ω Υπεράγιε θησαυρέ παντός αγιασμού

αναρτήθηκε στις 14 Αυγ 2017, 11:53 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου   [ ενημερώθηκε 14 Αυγ 2017, 11:53 π.μ. ]

       

kastorias 1

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστορίας κ. Σεραφείμ

Η λαμπρότητα, με την οποία εορτάζει και πανηγυρίζει σήμερα η Αγία μας Εκκλησία, την πανένδοξη κοίμηση και την εις ουρανούς μετάσταση της Υπεραγίας Θεοτόκου, αποτελεί έκφραση ευγνωμοσύνης στο πανάγιο πρόσωπό της και στη διακονία της που συνεχίζεται αδιάκοπη για το ανθρώπινο γένος.

Είναι μία πανήγυρη ζυμωμένη με τις παραδόσεις του ορθοδόξου λαού μας που γνωρίζει να τιμά και να μακαρίζει «την αειμακάριστον και παναμώμητον και μητέρα του Θεού ημών». 

Προφήτες, Πατέρες και ιεροί υμνωδοί προσφέρουν στην πάνσεπτη κοίμηση της Μητέρας του Θεού άνθη ευλαβείας δανεισμένα από το περιβόλι των αρετών της.

Ζωγράφοι θεόφρονες απεικονίζουν ανά τους αιώνες τα ιερά τους αισθήματα και εναποθέτουν με το χρωστήρα τους στα ιερά της εκτυπώματα το χαρακτήρα της μεγαλωσύνης της.

Στα πέρατα της οικουμένης, Ιερά Προσκυνήματα, μεγάλοι Ναοί και Ιερά Παρεκκλήσια διατρανώνουν την απόδειξη του ύμνου : «εμεγάλυνας Χριστέ την τεκούσαν Σε Θεοτόκον»1.

Η κοίμησή της για την ορθόδοξη χώρα μας είναι το θεομητορικό Πάσχα μέσα στην καρδιά του καλοκαιριού.

Γράφει ο Φώτης Κόντογλου πως : «Μονάχα στην Ελλάδα τιμάται η Παναγία με τον πρεπούμενο τρόπο, δηλαδή με δάκρυα, με πόνο και με ταπεινή αγάπη. Γιατί η Ελλάδα είναι τόπος πονεμένος, χαροκαμένος, βασανισμένος από κάθε λογής βάσανο... Η Παναγία είναι η πικραμένη χαρά της Ορθοδοξίας, το χαροποιόν πένθος, η χαρμολύπη, ο ποταμός ο γλυκερός του ελέους, ο χρυσοπλοκώτατος πύργος και η δεωδεκάτειχος πόλις... Η Παναγία είναι η ελπίδα των απελπισμένων, η χαρά των πικραμένων, το ραβδί των τυφλών, η άγκυρα των θαλασσοδαρμένων, η μάνα των ορφανών»2.

Γι’ αυτό γεμάτος θαυμασμό ο Άγιος Ανδρέας Επίσκοπος Κρήτης ο Ιεροσολυμίτης θα πει χαρακτηριστικά για το πάντιμο πρόσωπό της : «Συ είσαι του ακενώτου μύρου η νέα μυροθήκη...

Συ το θυμίαμα των νοητών αρωμάτων... Συ είσαι το άνθος της αφθαρσίας... η υψωμένη πύλη του ουρανού των ουρανών, η βασίλισσα ολοκλήρου της ανθρωπίνης φύσεως»3.

Επιτρέψτε μου λοιπόν, αυτήν την εόρτια ημέρα, να χρησιμοποιήσω ως οδηγό στον πτωχό αυτό λόγο τον ιεροσολυμίτη Ιεράρχη και να σταθώ σε δυό χαρακτηρισμούς που αποδίδει στο σεπτό πρόσωπο της Παναγίας με την ευκαιρία της πανενδόξου κοιμήσεώς της.

Και, πρώτον, την ονομάζει χορηγό της ζωής. «Ω ζωής χορηγέ και ζωή των ζώντων και συνεργέ του αιτίου της ζωής»4.

Χορηγός της ζωής η Παναγία, αφού στην άχραντη γαστέρα της εσκήνωσε ο Υιός και Λόγος του Θεού, προκειμένου να σώσει το ανθρώπινο γένος.

Με αυτήν τη συγκαταβατική κένωση του Θεού, δηλαδή τη Σάρκωσή Του από την Παρθένο Μαρία, διαλύονται τα αδιέξοδα της ζωής του ανθρώπου, αλλά και συγχρόνως καινοτομούνται οι νόμοι της φύσεως, κατά την έκφραση του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου5.

Ο άναρχος Θεός γεννάται εν χρόνω ως αληθινός άνθρωπος άνευ σποράς, αλλά εκ Πνεύματος Αγίου στη γαστέρα της Παναγίας Παρθένου, χωρίς οδύνες και πόνους, χωρίς να φθαρεί η παρθενία της.

Γι’ αυτό και ψάλλουμε σήμερα : «Νενίκηνται της φύσεως οι όροι, εν σοι Παρθένε άχραντε• παρθενεύει γαρ τόκος, και ζωήν προμνηστεύεται θάνατος»6.

«Γίνεται έτσι η σωτήριος μίξις παρθενίας και τόκου, θεότητος και ανθρωπότητος, πάθους και απαθείας, ζωής και θανάτου»7, και ο Χριστός γίνεται πλέον η σωτηρία του κόσμου, η νέα δημιουργία, η αναγέννηση της ανθρωπότητος και ολοκλήρου της δημιουργίας.

Αυτήν την αναγέννηση και τη νέα ζωή που χαρίζει ο Χριστός, ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος την ονομάζει δεύτερο κόσμο, θεανθρώπινο, που είναι η Εκκλησία8.

Αλλά και το σώμα της Παναγίας είναι ζωαρχικόν.

«Δι’ αυτού του σώματος ο ζωαρχικός Ιησούς χάρισε σ’ εμάς την αρχή θειοτέρας ζωής αφού έκανε τη δική μας απαρχή, αρχή ζωής την οποία σχεδίασε υπερφυώς στην παρθενική μήτρα. Ζωαρχικό επομένως το σώμα της Θεοτόκου, αφού δέχτηκε μέσα του όλο αυτό το ζωαρχικό πλήρωμα της θεότητος... που είναι η απαρχή του εν Χριστώ θεωθέντος αδαμιαίου φυράματος»9.

Δι’ αυτής η ανθρώπινη φύση θεώθηκε και ο άνθρωπος μπορεί πλέον να φθάσει στον ύψιστο σκοπό του, που είναι ο αγιασμός και η θέωση και άρα η είσοδός του στη Βασιλεία των Ουρανών.

Γι’ αυτό οφείλουμε ευγνωμοσύνη στην Παναγία, που με την υπακοή της και την αγία της ζωή έγινε μητέρα του Θεού αλλά και πρόξενος ζωής σε κάθε άνθρωπο.

Δεύτερον. Τη χαρακτηρίζει, ο θεοφόρος πατέρας, ως αγία των αγίων.

«Ω άγια και των αγίων αγιοτέρα και υπεράγιε θησαυρέ παντός αγιασμού»10. Η απόλυτη αγιότητα αρμόζει μόνο στο πρόσωπο του Σωτήρος Χριστού. Είναι ο μόνος Άγιος. Γι’ αυτό και επαναλαμβάνουμε σε κάθε Θεία Λειτουργία το «Εις Άγιος, εις Κύριος, Ιησούς Χριστός, εις δόξαν Θεού Πατρός».

Μετά την απόλυτη αυτή αγιότητα του Δευτέρου Προσώπου της Αγίας Τριάδος, έρχεται η σχετική αγιότητα της Υπεραγίας Θεοτόκου, που το Άγιο Πνεύμα της δωρίζει, όταν την επισκιάζει την ημέρα του Ευαγγελισμού.

Γι’ αυτό δεν την ονομάζει απλώς «χαριτωμένη», αλλά «Κεχαριτωμένη», αφού δέχθηκε όλο το πλήρωμα της δωρεάς του Θεού που μπορεί να δοθεί σε κτιστό πλάσμα.

Για το λόγο αυτό κι εμείς, τα παιδιά της, την ονομάζουμε Παναγία, Υπεραγία και Θεοτόκο συγχρόνως αφού, αφ’ ενός μεν γέννησε «Θεόν σεσαρκωμένον», και αφ’ ετέρου ζούμε κάτω από το αδιάπτωτο θεομητορικό της μεγαλείο, απολαμβάνοντας καθημερινά «τον ποταμό τον γλυκερό του ελέους» της11.

Έγινε για τους ανθρώπους η αγία και θεοτελής ζύμη που αρτοποίησε όλο το ανθρώπινο γένος12 και μας έδωσε τη δυνατότητα να καταπατούμε δια του Υιού της το θάνατο και τρεφόμενοι δια των Αχράντων Μυστηρίων να γινόμαστε κοινωνοί θείας φύσεως.

Γι’ αυτό και μετά τη Θεία Ευχαριστία, ευχαριστούμε την Παναγία όλως ιδιαιτέρως γι’ αυτήν την ευλογία που μας χάρισε λέγοντας : «ευχαριστώ σοι, ότι ηξίωσάς με τον ανάξιον κοινωνόν γενέσθαι του αχράντου Σώματος και του τιμίου Αίματος του Υιού σου»13.

Έτσι δικαιολογείται πως οι Άγιοι της Εκκλησίας μας, όπως ο Όσιος Παΐσιος, ο Όσιος Πορφύριος, η Οσία Σοφία της Κλεισούρας, συμβούλευαν ότι θα πρέπει ο καθένας μας να συνδέεται με το πρόσωπο της Παναγίας • γιατί αυτός που συνδέεται μαζί της, συνδέεται με τον Υιό και Θεό της, άρα γίνεται νέος στο φρόνημα και κάνει τη μεγαλύτερη επανάσταση στον εαυτό του, δηλαδή προσαρμόζει την πορεία του προς τη θέωση14.

«Τώρα που η Θεοτόκος έκλεισε τους αισθητούς οφθαλμούς, υψώνει για χάρι μας τους νοητούς, σαν λαμπρούς και μεγάλους φωστήρες που ποτέ ως τώρα δεν βασίλεψαν, για να αγρυπνούν και να εξιλεώνουν τον Θεό υπέρ της σωτηρίας του κόσμου. Τώρα, ενώ στα θεοκίνητα χείλη της εσίγασε ο έναρθρος λόγος, αείλαλο ανοίγει το πρεσβευτικό της στόμα υπέρ όλου του γένους. Τώρα, ενώ συνέστειλε τις σωματικές και θεοφόρες της παλάμες, τις υψώνει άφθαρτες προς τον Δεσπότη υπέρ ολόκληρης της οικουμένης»15.

Κι ενώ εμείς σήμερα στενάζουμε και υποφέρουμε από τις δυσκολίες και τις αντιξοότητες που σαν πελώρια κύματα υψώνονται απέναντί μας, συγχρόνως χαιρόμαστε γιατί έχουμε πρέσβειρα στο θρόνο της Θείας Μεγαλωσύνης.

Δακρύζουμε και πολλές φορές πέφτουμε, αλλά συγχρόνως είμαστε γεμάτοι ελπίδα ότι ποτέ δεν θα μας εγκαταλείψει. Θα προΐσταται στη ζωή μας και θα γίνεται για τον καθένα μας, καθώς ευχόταν ο Άγιος Γερμανός Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, «του καύσωνος η θεία δρόσος, της ξηρανθείσης καρδίας η θεόρρυτος ρανίς»16.

Πιστεύουμε, ακόμη, και ομολογούμε ότι αυτή θα μας προϋπαντήσει στα ουράνια σκηνώματα και θα μας συνοδεύσει μπροστά στο θρόνο του Υιού της και με την μητρική της μεσιτεία θα γίνει για τον καθένα μας η σωτηρία.

Ας ασπασθούμε, λοιπόν, τη νεκρική της κλίνη και τον ιερό χαρακτήρα της παναγίας μορφής της και ας πάρουμε την απόφαση να νεκρώσουμε τα πάθη που ταλαιπωρούν τόσο τη ζωή μας.

Ας την παρακαλέσουμε, συγχρόνως, για την πατρίδα μας, που τόσες δυσκολίες αντιμετωπίζει και που φυσούν σε αυτήν οι άνεμοι της αθεΐας και της απιστίας, να επικρατήσει και πάλι η γαλήνη, η ηρεμία και η ειρήνη «η υπερέχουσα πάντα νουν».

Και συντονισμένοι με τους ύμνους και τις δοξολογίες της καρδιάς μας, μαζί με τα άυλα αγγελικά χείλη ας της πούμε αυτήν την ημέρα της κοιμήσεώς της : «Αλλ’ ω Δέσποινα πάντων των ανθρώπων προπύργιον της πίστεως των Χριστιανών και υπέρμαχε όσων αποθέτουν εις εσέ τας ελπίδας των, δέξου από εμάς τα εγκώμια»17 χαρίζοντάς μας τα εγκόσμια και τα υπερκόσμια αγαθά του Δεπότου και Βασιλέως Κυρίου.

Ἡ θεραπεία τοῦ σεληνιαζομένου

αναρτήθηκε στις 12 Αυγ 2017, 12:44 μ.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου   [ ενημερώθηκε 12 Αυγ 2017, 12:45 μ.μ. ]



Εὐαγγέλιον Κυριακῆς 13 Αὐγούστου 2017, Ι΄ Ματθαίου (Ματθ. ιζ΄ 14-23)

1. Γενεὰ ἄπιστος

Μόλις κατέβηκε ὁ Κύριος ἀπὸ τὸ ὄρος τῆς Μεταμορφώσεως, ἀντίκρυσε μέσα στὸν ὄχλο ἕνα δυστυχισμένο πατέρα, ποὺ ἔπεσε γονατιστὸς στὰ πόδια του καὶ Τοῦ εἶπε:

–Κύριε, λυπήσου τὸ παιδί μου, διότι σεληνιάζεται καὶ ὑποφέρει φοβερά. Κινδυνεύει! Πολλὲς φορὲς πέφτει στὴ φωτιὰ ἢ στὸ νερό. Τὸν ἔφερα στοὺς μαθητάς σου, ἀλλὰ αὐτοὶ δὲν μπόρεσαν νὰ τὸν θεραπεύσουν.

Καὶ ὁ Κύριος μὲ παράπονο λέγει: Ὦ γενεὰ ἄπιστη, ποὺ τόσα θαύματα εἶδες καὶ ἀπὸ τὴν κακία σου εἶσαι διεστραμμένη! Ἕως πότε θὰ εἶμαι μαζί σας; Ἕως πότε θὰ σᾶς ἀνέχωμαι;


Σὲ ποιὸν ὅμως ἀναφέρεται ἡ ἐπιτίμησι αὐτὴ τοῦ Κυρίου; Στὸν πατέρα τοῦ δαιμονισμένου; στοὺς μαθητάς; ἢ στὰ πλήθη, τὸν ὄχλο; Βέβαια τὴν ἀφορμὴ γιὰ νὰ πῇ τοὺς λόγους αὐτοὺς ὁ Κύριος τὴν ἔδωσε ὁ πατέρας τοῦ δαιμονισμένου. Ἀγωνιοῦσε γιὰ τὸ παιδί του, καὶ βλέποντας τοὺς μαθητὰς νὰ μὴ μποροῦν νὰ τὸ θεραπεύσουν, ἀμφέβαλλε γιὰ τὴ δυνατότητα τοῦ θαύματος. Ὅμως ὁ Κύριος κατόπιν, κατ’ ἰδίαν ἐλέγχει γιὰ ἀπιστία καὶ τοὺς μαθητές του. Ἐδῶ ὅμως προκύπτει κάποιο ἐπιπλέον ζήτημα: Ἐὰν ἡ ἀπιστία τοῦ πατέρα ἦταν ἡ αἰτία τῆς ἀδυναμίας τῶν μαθητῶν νὰ ἐκβάλουν τὸ δαιμόνιο, τότε γιατί ὁ Κύριος ἐπικρίνει καὶ τοὺς μαθητάς; Διότι ὁ Κύριος ἤθελε νὰ δείξῃ στοὺς μαθητάς του ὅτι μποροῦσαν μὲ τὴν δύναμί του νὰ θεραπεύσουν τὸν δαιμονισμένο καὶ χωρὶς νὰ πιστεύῃ ὁ πατέρας του ποὺ τὸν ἔφερε κοντά τους. Ὀλιγοπιστεῖ λοιπὸν ὁ πατέρας, ὀλιγοπιστοῦν καὶ οἱ μαθηταί. Ὀλιγοπιστεῖ ὅμως καὶ ὁ παρευρισκόμε-νος ὄχλος. Διότι ὁ Κύριος ἐπιτιμᾷ καὶ τὰ πλήθη τοῦ λαοῦ, τὰ ὁποῖα ἀποκαλεῖ γενεὰ ἄπιστη καὶ διεστραμμένη. Φαίνεται λοιπὸν ὅτι καὶ τὰ πλήθη ἔδειξαν ἀπιστία γιὰ τὸ θαῦμα, καθὼς ἔβλεπαν τοὺς μαθητὰς νὰ μὴ μποροῦν νὰ θεραπεύσουν τὸν δαιμονισμένο. Καὶ μάλιστα τὰ πλήθη αὐτὰ εἶχαν δεῖ πολλὰ θαύματα καὶ ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους καὶ ἀπὸ τὸν Κύριο.

Ὅμως ὁ Κύριος ἐλέγχοντας γιὰ ἀπιστία ὅλους αὐτοὺς τοὺς παρευρισκομένους, οὐσιαστικὰ ἐλέγχει ἀκόμη περισσότερο ἐμᾶς. Εἶναι σὰν νὰ λέγῃ καὶ στὴ δική μας γενιά: Ὦ γενεὰ ἄπιστη καὶ διεστραμμένη. Πόσο περισσότερο σκληρόκαρδη καὶ ἄπιστη εἶσαι! Διότι ἐμεῖς οἱ σημερινοὶ Χριστιανοὶ ἔχουμε πολὺ μεγαλύτερη εὐθύνη καὶ ἐνοχὴ ἀπὸ αὐτὴν ποὺ εἶχαν τὰ πλήθη τῆς Γαλιλαίας. Ἐφ’ ὅσον ἐμεῖς ἔχουμε δεχθῆ τὴν Χάρι καὶ τὸ φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἔχουμε πίσω μας μιὰ ἱστορία ἐκπληκτικῶν θαυμάτων τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή μας, τὴν Ἐκκλησία μας, ἀλλὰ καὶ τὴν πορεία τῆς ἀνθρωπότητος. ῎Εχουμε ἀμέτρητα νέφη μαρτύρων καὶ ἁγίων. Πόσο περισσότερο λοιπὸν ἀδικαι-ολόγητοι εἴμαστε ἐμεῖς σήμερα ποὺ κάποτε σὲ ὧρες πειρασμοῦ ἢ δοκιμασίας ἀμφιβάλλουμε! Χάνουμε τὴν πίστι μας. Καὶ συμπεριφερόμαστε σὰν ἄπιστοι ἢ ἔστω ὀλιγόπιστοι. Ὣς πότε λοιπὸν θὰ μᾶς ἀνέχεται ὁ Θεός; Μόνον τὸ ἔλεός του θὰ μᾶς σώσῃ.

2. Ποιὸς μετακίνησε βουνά;

Ὁ Κύριος, ἀφοῦ ἐπετίμησε τὸ δαιμόνιο, ἐθεράπευσε ἀμέσως τὸ δαιμονισμένο παιδί. Οἱ μαθηταὶ ἐκστατικοί, πλησίασαν ἰδιαιτέρως τὸν Ἰησοῦ καὶ Τὸν ρώτησαν μὲ ἀπορία: Γιατί ἐμεῖς δὲν μπορέσαμε νὰ βγάλουμε τὸ δαιμόνιο αὐτό; Καὶ ὁ Κύριος τοὺς εἶπε: Ἐπειδὴ σᾶς λείπει ἡ πίστις. Ἐὰν ἔχετε πίστι θερμὴ καὶ δυνατὴ σὰν τὸ μικρὸ σπόρο τοῦ σιναπιοῦ, θὰ πῆτε στὸ βουνὸ αὐτό, πήγαινε ἀπὸ ἐδῶ ἐκεῖ, καὶ θὰ μετακινηθῇ. Μὲ μία τέτοια θερμὴ πίστι τὰ πάντα θὰ εἶναι δυνατὰ σὲ σᾶς. 

Ἀκούγοντας ὅμως τοὺς λόγους αὐτούς, κάποιοι Χριστιανοὶ ρωτοῦν: Μὰ καλά, ἐφ’ ὅσον οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι δὲν μετακίνησαν κανένα βουνό, δὲν ἔκαναν ποτὲ ἕνα τέτοιο θαῦμα τόσο δυσκατόρθωτο, ἄρα δὲν εἶχαν πίστι «ὡς κόκκον σινάπεως»; Κι ἂν οἱ Ἀπόστολοι δὲν εἶχαν τέτοια πίστι, πῶς ὁ Κύριος ζητεῖ νὰ τὴν ἔχουμε ἐμεῖς οἱ ὑπόλοιποι Χριστιανοί;

Οἱ ἱεροὶ ἑρμηνευταὶ ἐξηγοῦν ὅτι οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι μετὰ τὴν Πεντηκοστὴ δὲν εἶχαν μόνον μιὰ τόσο μικρὴ πίστι ἀλλὰ πολὺ μεγαλύτερη. Διότι δὲν μετακίνησαν ἁπλῶς κάποιο βουνό, ἀλλὰ ἔκαναν κάτι ἀσυγκρίτως μεγαλύτερο καὶ δυσκολώτερο. Μετακίνησαν τεράστιους ὄγκους κακίας ἀπὸ τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων, ἀνέστησαν ψυχικῶς ἀμέτρητους νεκρούς. Ἄλλαξαν τὴν ἱστορία τοῦ κόσμου. Ἡ μετακίνησι κάποιου βουνοῦ θὰ ἦταν ἁπλῶς ἕνα θαῦμα ἐντυπωσιασμοῦ. Ἡ ἀλλαγὴ ὅμως τῆς οἰκουμένης ἀποτελοῦσε ἕνα θαῦμα ἀσυγκρίτως μεγαλύτερο καὶ δυσκολώτερο.

Ἄρα λοιπόν, ὅταν ὁ Κύριος μᾶς ζητῇ νὰ ἔχουμε πίστι «ὡς κόκκον σινάπεως», δὲν χρησιμοποιεῖ ἁπλῶς ἕνα σχῆμα λόγου, ἀλλὰ μᾶς ζητεῖ πραγματικῶς νὰ ἔχουμε μία θερμὴ καὶ δυνατὴ πίστι. Διότι, ὅταν ἡ πίστι μας εἶναι τόσο δυνατή, καὶ πέσῃ, ὅπως τὸ σινάπι, σὲ γῆ ἀγαθή, δηλαδὴ σὲ καθαρὸ καὶ εὔφορο χωράφι τῆς ψυχῆς, γίνεται δένδρο μεγάλο καὶ ἔχει θαυμαστὰ ἀποτελέσματα. Μιὰ τέτοια πίστι θερμὴ καὶ δυνατὴ ἂς προσευχώμαστε καθημερινῶς νὰ μᾶς χαρίσῃ ὁ Κύριος. Καὶ θὰ βλέπουμε στὴν ψυχή μας τὴν θαυμαστὴ καρποφορία τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ.

Κυριακή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος - Ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ, δόξα καὶ τοῦ ἀνθρώπου

αναρτήθηκε στις 5 Αυγ 2017, 2:04 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου   [ ενημερώθηκε 5 Αυγ 2017, 2:04 π.μ. ]

 

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ: Ματθ. ιζ΄ 1-9

«Μετεμορφώθη ἔμπροσθεν αὐτῶν»
Μεγάλη ἑορτὴ γιορτάζουμε ­σήμερα, ἀδελφοί, τὴ Μεταμόρφωση τοῦ Σωτῆ­ρος. Εἶναι τόσο μεγάλη, ὥστε ἂν καὶ εἶναι σήμερα Κυριακή, δὲν ψάλλουμε τίποτε ἀναστάσιμο ἀλλὰ μόνο τὰ τῆς ἑορτῆς.

 Ἀλλὰ τί γιορτάζουμε σήμερα; Σήμερα ὁ Κύριος ἀνέβηκε στὸ ὄρος Θαβὼρ μαζὶ μὲ τοὺς ἁγίους Ἀποστόλους Πέτρο, Ἰάκωβο καὶ Ἰωάννη καὶ ἐκεῖ «μετεμορφώθη ἔμπροσθεν αὐτῶν»· μεταμορφώθηκε μπροστά τους. Τὸ πρόσωπό Του ἔγινε λαμπρὸ σὰν τὸν ἥλιο καὶ τὰ ἐνδύματά Του λευκὰ σὰν τὸ φῶς. Τί σημαίνει ὅμως αὐτὸ τὸ γεγονός; Γιατί τὸ γιορτάζουμε; Ἂς δοῦμε πολὺ σύντομα τί εἶναι ἡ Μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου καὶ τί σημασία ἔχει γιὰ τὸν ἄνθρωπο.
1. Μιὰ ἀκτίνα ἀπὸ τὴ θεότητά Του!
Μεταμορφώνομαι σημαίνει ἀλλάζω μορφή, γίνομαι κάτι ποὺ δὲν ἤμουν προηγουμένως. Στὶς μυθολογίες τῶν ἀρχαίων λαῶν περιλαμβάνονται διά­φορες μεταμορφώσεις θεῶν καὶ ἀν­θρώπων. Ἡ Μεταμόρφωση ὅμως τοῦ Σωτῆρος εἶναι κάτι ἐντελῶς διαφορετικό. Δὲν εἶναι μύθος ἀλλὰ ἱστορικὸ γεγονός, γιὰ τὸ ὁποῖο ἔδωσαν τὴ μαρτυρία τους ὅσοι τὸ ἔζησαν. Γεγονὸς ἱερό, ὑπερφυσικὸ καὶ πολὺ τιμητικὸ γιὰ τὸν ἄνθρωπο.
Ὁ Κύριος κατὰ τὴ Μεταμόρφωσή Του δὲν ἔγινε κάτι ποὺ δὲν ἦταν προηγουμένως, ἀλλὰ φανέρωσε ποιὸς ἦ­ταν προαιωνίως. Δηλαδή; Δὲν ἔγινε τό­­τε λαμπρός· ἦταν πάντοτε λαμπρός, «φῶς ἐκ φωτός», ὅπως ὁμολογοῦμε στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως. Εἶναι Φῶς ποὺ προῆλθε, γεννήθηκε «πρὸ πάντων τῶν αἰώνων» «ἐκ φωτός», ἀπὸ τὸ Φῶς, τὸν Πατέρα.
Ὁ Κύριος ὅμως κατὰ τὴν ἐνανθρώπησή Του «ἐκένωσεν ἑαυτόν» (Φιλιπ. β´ 7), «ἄδειασε» τὸν Ἑαυτό του· δὲν ἔχασε τότε τὴ θεϊκή Του δόξα, ἀλλὰ τὴν ἔκρυψε κάτω ἀπὸ τὴν ταπεινὴ ἀνθρώπινη μορφὴ ποὺ προσέλαβε. Καὶ τώρα, κατὰ τὴ Μεταμόρφωσή Του, ἄφησε νὰ φανεῖ μιὰ ἀκτίνα ἀπὸ τὴ θεότητά Του· φανέρωσε στοὺς πιὸ ἐκλεκτοὺς μαθητές Του κάτι ἐλάχιστο ἀπὸ τὸ ὑπερβάλλον μεγαλεῖο τῆς θεϊκῆς Του δόξας. Ἡ Μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου σημαίνει ὅτι ὁ Κύριος δὲν ἦταν μόνο ἄνθρωπος· ἦταν καὶ Θεός. Ἦταν ὁ ἐνανθρωπήσας Υἱὸς τοῦ Θεοῦ.
Ἡ Μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου ἦταν θεοφάνεια, ἔνδοξη φανέρωση τοῦ Θεοῦ, ὄχι ὅμως σὰν τὶς θεοφάνειες στὴν ἐποχὴ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Τὸ τελείως μοναδικὸ μὲ τὴ Μεταμόρφωση ἦταν ὅτι τὸ φῶς τῆς θεότητος ἔλαμψε μέσα ἀπὸ τὸ ἀνθρώπινο σῶμα τοῦ Κυρίου.
2. Μποροῦμε νὰ ἑνωθοῦμε μὲ τὸν Θεὸ
Ἡ Μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου ἦταν ἕνα μεγάλο στήριγμα γιὰ τοὺς μαθητὲς ἐν ὄψει τοῦ Πάθους Του καὶ ἐπιβεβαίωση τῆς σημαντικότερης ἀλήθειας τοῦ κηρύγματος ποὺ ἐπρόκειτο νὰ κηρύξουν: ὅτι ὁ Κύριος εἶναι Θεάνθρωπος. Αὐτὸ διδασκόμαστε ἀπὸ τὸ Κοντάκιο τῆς ἑορτῆς: «Ἐπὶ τοῦ ὄρους μετεμορφώθης… ἵνα ὅταν σε ἴδωσι σταυρούμενον, τὸ μὲν Πάθος νοήσωσιν ἑκούσιον, τῷ δὲ κόσμῳ κηρύξωσιν ὅτι σὺ ὑπάρχεις ἀληθῶς τοῦ Πατρὸς τὸ ἀπαύγασμα». 
Πέρα ἀπὸ αὐτὸ οἱ πιστοὶ ὅλων τῶν αἰώνων γιορτάζοντας τὴ Μεταμόρφωση ὁμολογοῦμε ὅτι ὁ Ἀρχηγὸς τῆς πίστεώς μας δὲν εἶναι κοινὸς ἄνθρωπος ἀλλὰ Θεάνθρωπος, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, τέλειος Θεός, ὁ Ὁποῖος ἔγινε ἄνθρωπος γιὰ τὴ σωτηρία μας· καὶ ὅτι ἡ Πίστη μας δὲν εἶναι ἁπλὴ θρησκεία, ἀνθρώπινο κατασκεύασμα, ἀλλὰ ἀποκάλυψη τοῦ μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ.
Ἐπίσης ἡ Μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου δηλώνει ὅτι ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὸν Θεὸ χωρὶς νὰ καταστραφεῖ ἡ ἀνθρώπινη φύση του καὶ χωρὶς νὰ διαλυθεῖ ἡ προσωπικότητά του. Μὰ πῶς μπορεῖ ὁ χωματένιος ἄνθρωπος νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὸν ἄπειρο Θεό, μὲ τὸ πῦρ τῆς θεότητος, καὶ νὰ παραμείνει ἀβλαβής;
Τὸ δοξασμένο σῶμα τοῦ Κυρίου στὸ ὄρος Θαβὼρ ἀποτελεῖ τὴ διαβεβαίωση ὅτι ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ μποροῦμε πλέον νὰ ἑνωθοῦμε οἱ ἄνθρωποι μὲ τὸν Θεό. Ὡς μέλη τοῦ σώματός Του, τῆς Ἐκκλησίας Του, διὰ τῶν ἱερῶν Μυστηρίων καὶ τῆς ἀσκήσεως τῶν ἀρετῶν, μποροῦμε νὰ γίνουμε κατοικητήρια τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἡ Μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου εἶναι φανέρωση τῆς δόξας τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία γίνεται καὶ δόξα τοῦ ἀνθρώπου.
Ἡ Μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου, μαζὶ μὲ τὸν Ὁποῖο ἐμφανίσθηκαν «ἐν δόξῃ» οἱ δίκαιοι Μωυσῆς καὶ Ἠλίας (βλ. Λουκ. θ´ 31), δίνει καὶ μία εἰκόνα τῆς μελλούσης μακαριότητος. Γράφει σχετικὰ ὁ θεόπτης ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος στὴν Α´ Καθολική του Ἐπιστολή (γ´ 2-3): Ἀγαπητοί, ἀπὸ τώρα εἴμαστε παιδιὰ τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ δὲν μᾶς ἔχει φανερωθεῖ ἀκόμη τί θὰ γίνουμε. Γνωρίζουμε ὅμως ὅτι ὅταν ὁ Χριστὸς φανερωθεῖ κατὰ τὴν Δευτέρα Του Παρουσία, «ὅμοιοι αὐτῷ ἐσόμεθα, ὅτι ὀψόμεθα αὐτὸν καθώς ἐστι»· θὰ γίνουμε ὅμοιοι μ᾿ Αὐτὸν στὴ δόξα, διότι θὰ Τὸν δοῦμε ὅπως εἶναι, στὴν κατάσταση τῆς θείας Του δόξας, ἡ ὁποία θὰ καθρεπτισθεῖ καὶ θὰ λάμψει καὶ σ᾿ ἐμᾶς. Καὶ καθένας ποὺ κρατᾶ στέρεη αὐτὴν τὴν ἐλπίδα στὸ Χριστό, καθαρίζει τὸν ἑαυτό του ἀπὸ κάθε ἁμαρτία, ὅπως κι Ἐκεῖνος εἶναι καθαρὸς καὶ ἅγιος. Διότι μόνο οἱ ἁγνοὶ καὶ καθαροὶ θὰ ἀξιωθοῦν νὰ δοῦν τὸν Καθαρὸ καὶ Ἅγιο Θεό.
***
Μεγάλη γιορτὴ γιορτάζουμε σήμερα, ἀδελφοί, ποὺ διακηρύττει τὸ ἀπρόσιτο μεγαλεῖο τοῦ Θεοῦ μας καὶ τὴ θαυμαστὴ ἀγάπη Του· διακηρύττει καὶ τὸ μεγαλεῖο τοῦ θεωμένου ἀνθρώπου στὴν αἰώνια Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Λοιπὸν ἂς μὴν ξεχνιόμαστε στὴ γῆ, ἂς μὴ μᾶς κερδίζουν τὰ ἐφήμερα καὶ ἀσήμαντα. Μὲ τὰ μάτια στραμμένα στὸ ὄρος Θαβὼρ νὰ καθαριζόμαστε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ νὰ ἀναπέμπουμε θερμὴ προσευχή: «Λάμψον καὶ ἡμῖν τοῖς ἁμαρτωλοῖς τὸ φῶς σου τὸ ἀΐδιον πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου· Φωτοδότα, δόξα σοι».

Κυριακή Η΄ Ματθαίου - Ποιοὺς χορταίνει ὁ Θεὸς

αναρτήθηκε στις 29 Ιουλ 2017, 1:36 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου   [ ενημερώθηκε 29 Ιουλ 2017, 1:37 π.μ. ]


artoi_psaria_1
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Α΄ Κορ. α΄ 10-17
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ: Ματθ. ιδ΄ 14-22

Στὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ἀ­κούσαμε ὅτι ὁ Κύριος μὲ πέν­τε ψωμιὰ καὶ δύο ψάρια ἔθρεψε πλῆθος ἀνθρώπων, ἀ­πὸ τοὺς ὁποίους μόνο οἱ ἄνδρες ἦταν πέν­τε χιλιάδες! Ἔφαγαν ὅλοι καὶ χόρτασαν καὶ μάλιστα περίσσεψαν δώδεκα κοφίνι­α γεμάτα μέχρι πάνω! Ἡ περικοπὴ αὐτὴ εἶναι κατ᾿ ἐξοχὴν ἐπίκαιρη στὴν ἐποχή μας, ἐποχὴ οἰκονομικῆς κρίσεως, κατὰ τὴν ὁποία πολλοὶ συνάνθρωποί μας στεροῦνται ἀκόμη καὶ τὰ ἀναγκαῖα. Ὡστόσο, γιὰ νὰ κατανοήσουμε τὸ θαῦμα, θὰ πρέπει νὰ δοῦμε ποιὰ ἦταν ἡ περίσταση στὴν ὁποία ὁ Κύριος τὸ ἐνήργησε, καὶ κατόπιν τί σημαίνει αὐτὸ γιὰ τὴ ζωή μας.

1. Προνοεῖ ἰδιαιτέρως γιὰ ὅσους ἐπίμονα Τὸν ἀναζητοῦν
Ὁ Κύριος καὶ οἱ μαθητές Του εἶχαν ἀποσυρθεῖ σὲ ἔρημο τόπο γιὰ λίγη ξεκούραση. Τὸν ἀντιλήφθηκαν ὅμως τὰ πλήθη καὶ πῆγαν σ᾿ ἐκεῖνο τὸ μέρος. Ἐκεῖνος τοὺς σπλαχνίσθηκε, θεράπευσε τοὺς ἀσθενεῖς τους καὶ δίδαξε ἐπὶ πολλὴ ὥρα, μέχρι ποὺ ἄρχισε νὰ βραδιάζει. Τότε τοὺς ἔθρεψε μὲ αὐτὸ τὸ καταπληκτικὸ θαῦμα.
Αὐτοὺς ἔθρεψε. Αὐτοὺς ποὺ εἶχαν δείξει τέτοιο ζῆλο καὶ αὐταπάρνηση γιὰ τὸν Κύριο. Δὲν τοὺς βρῆκε Ἐκεῖνος· αὐτοὶ Τὸν βρῆκαν, περπατώντας ὧρες, καὶ μάλιστα κουβαλώντας τοὺς ἀρρώστους τους. Δὲν πῆγαν μόνο γιὰ νὰ θεραπευθοῦν, ἀλλὰ ἔδειξαν ἐνδιαφέρον νὰ ἀκούσουν τὴ διδασκαλία Του. Κάθισαν καὶ Τὸν ἄκουγαν ὧρες, χωρὶς νὰ δυσανασχετήσουν καὶ νὰ παραπονεθοῦν. Τόσο τοὺς εἵλκυσε ἡ θεία διδασκαλία Του, ὥστε ξέχασαν τὴν κούρασή τους καὶ δὲν τοὺς ἀπασχόλησε καθόλου οὔτε ποῦ θὰ κοιμηθοῦν οὔτε τί θὰ φᾶνε. Αὐτοὺς ἔθρεψε ὁ Κύριος· τοὺς ἐπίμονους ἀναζητητές Του καὶ φιλόπονους ἀκροατές Του, οἱ ὁποῖοι γιὰ χάρη τῶν πνευματικῶν λησμόνησαν τὰ σωματικά.
Τί σημαίνει ὅμως αὐτὸ γιὰ τὴ ζωή μας;
2. Πάνω ἀπὸ ὅλα ἡ ψυχή!
Ἀπὸ τὸ θαῦμα τοῦ χορτασμοῦ τῶν πεντακισχιλίων διδασκόμαστε ὅτι ὅ­ταν φροντίζουμε περισσότερο ἀπὸ ὅλα γιὰ τὸν ἐξαγιασμό μας, τότε ὁ Κύριος δὲν θὰ μᾶς στερήσει τίποτε ἀπὸ ὅσα ἔχουμε ἀνάγκη. Τὸ θαῦμα αὐτὸ εἶναι ἀκριβῶς ἡ ἐφαρμογὴ τῆς ἐντολῆς τοῦ Κυρίου «ζητεῖτε πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν». Νὰ ζητᾶτε πρῶτα καὶ πάνω ἀπὸ ὅλα, τὰ πνευματικὰ ἀγαθὰ τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν, καὶ τότε ὅλα αὐτὰ τὰ ἐπίγεια, τὰ ἀναγκαῖα γιὰ τὴ σωματική σας συντήρηση, θὰ σᾶς δοθοῦν (Ματθ. ς´ 33).
Εἶναι ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ ψαλμικοῦ χωρίου ποὺ ψάλλουμε στὴν ἱερὴ Ἀ­κολουθία τῆς Ἀρτοκλασίας: «Πλούσιοι ἐπτώχευσαν καὶ ἐπείνασαν, οἱ δὲ ἐκζητοῦντες τὸν Κύριον οὐκ ἐλαττωθήσονται παντὸς ἀγαθοῦ». Πλούσιοι ποὺ ἐξάρτησαν τὴν εὐτυχία τους ἀπὸ τὰ πλούτη τους, κατάντησαν φτωχοὶ καὶ πείνασαν· ἐνῶ ὅσοι στήριξαν τὴν ἐλπίδα τους στὸν Κύριο καὶ Τὸν ἀναζητοῦν μὲ πόθο, δὲν θὰ στερηθοῦν κανένα ἀγαθό (Ψαλ. λγ´ [33] 11).
Τὸ ζητούμενο λοιπὸν εἶναι νὰ βάλουμε σωστὲς προτεραιότητες: πρῶτα νὰ φροντίζουμε γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς μας καὶ μετὰ γιὰ τὴ συντήρηση τοῦ σώματός μας. Νὰ μὴ μᾶς ἀπορροφοῦν οἱ δουλειές μας καὶ παραμελοῦμε τὰ πνευματικά – τὴν καθημερινὴ προσ­ευχὴ καὶ μελέτη, τὸν ἐκκλησιασμὸ κάθε Κυριακή, τὴν τακτικὴ Ἐξομολόγηση καὶ θεία Κοινωνία. Νὰ μᾶς ἀπασχολεῖ πάνω ἀπὸ ὅλα πῶς θὰ ἀρέσουμε στὸ Θεό, καὶ τότε Ἐκεῖνος θὰ εὐλογεῖ τὴν ἐργασία μας καὶ δὲν θὰ μᾶς λείπει τίποτε.
Νὰ φυλάττουμε ἀκόμη τὴν ἀργία τῆς Κυριακῆς, ποὺ δυστυχῶς στὶς μέρες μας καταπατεῖται. Νὰ μὴν ἐργαζόμαστε τὴν Κυριακή, ὅση ἀνάγκη κι ἂν ἔχουμε, καὶ δὲν θὰ μᾶς ἀφήσει ὁ Θεός. «Τὸ κέρδος τῆς Κυριακῆς εἶναι καταραμένο», ὅπως μᾶς διδάσκει ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, «καὶ βάνετε φωτιὰ καὶ κατάρα στὸ σπίτι σας καὶ ὄχι εὐλογία», ἔλεγε χαρακτηριστικὰ ὁ Ἅγιος. Τὴν Κυριακὴ νὰ τὴν ἀφιερώνουμε στὴ λατρεία τοῦ Θεοῦ, σὲ πνευματικὴ μελέτη, σὲ ἀγαθοεργίες…
***
Εἶναι πραγματικὰ παράδοξο ὅτι ἕνα τόσο «ὑλικὸ» θαῦμα, ὁ χορτασμὸς τῶν πεντακισχιλίων, δίνει ἕνα τόσο πνευμα­τικὸ μήνυμα. Τὸ μήνυμα νὰ στρέψουμε τὸ ἐνδιαφέρον, τὴν προσοχή, τὴν καρδιά μας ἀπὸ τὰ γήινα στὰ οὐράνια· νὰ ἀγαπήσουμε τὸν Χριστὸ μὲ ὅλη μας τὴ δύναμη, νὰ ἐμπιστευθοῦμε σ᾿ Αὐτὸν ὁλόκληρη τὴ ζωή μας· καὶ τότε Ἐκεῖνος θὰ φροντίσει γιὰ ὅ,τι ἔχουμε ἀνάγκη. Αὐτὴ εἶναι καὶ ἡ μόνη λύση στὴν κρίση τῆς ἐποχῆς μας: νὰ σταματήσουμε νὰ δίνουμε τὶς δικές μας ἀν­θρώπινες λύσεις στὰ προβλήματα ποὺ μᾶς ταλαιπωροῦν, καὶ νὰ μᾶς ἀπασχολήσει ἕνα κυρίως ζήτημα: πῶς θὰ βροῦμε τὸν Θεό. Καὶ τότε Ἐκεῖνος θὰ δίνει τὶς δικές Του θαυμαστὲς θεϊκὲς λύσεις σὲ ὅλα τὰ προβλήματά μας.

Κυριακή Ζ΄ Ματθαίου - Ἄνοιξε τὴν καρδιά σου στὸ Χριστό

αναρτήθηκε στις 22 Ιουλ 2017, 2:59 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου   [ ενημερώθηκε 22 Ιουλ 2017, 2:59 π.μ. ]

 

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Ῥωμ. ιε΄ 1-7
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ : Ματθ. θ΄ 27-35

«Κατὰ τὴν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὑμῖν»
Στὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα παρακολουθήσαμε δύο θαύματα τοῦ Κυρίου: τὸ ἕνα ἡ θεραπεία δύο τυφλῶν, καὶ τὸ ἄλλο ἡ ἀπελευθέρωση ἑνὸς δαιμονισμένου κωφαλάλου ἀπὸ τὸ δαιμόνιο ποὺ τὸν κατεῖχε καὶ τοῦ προκαλοῦσε τὴν ἀναπηρία αὐτή. Οἱ τυφλοὶ μάλιστα ἐπίμονα Τὸν παρακαλοῦσαν νὰ τοὺς θεραπεύσει.

 Ὁ Κύριος ὅμως τοὺς ρώτησε: «Πιστεύετε ὅτι μπορῶ νὰ τὸ κάνω αὐτὸ ποὺ μοῦ ζητᾶτε;». «Ναί, Κύριε», Τοῦ ἀπάντησαν ἐκεῖνοι. Τότε ἄγγιξε τὰ μάτια τους λέγοντας: «Ἂς γίνει αὐτὸ ποὺ ζητᾶτε, σύμφωνα μὲ τὴν πίστη σας». Καὶ θεραπεύθηκαν ἀμέσως. Γιατί ὅμως ὁ Κύριος ζήτησε τὴν πίστη τῶν τυφλῶν καὶ τί σημαίνει αὐτὸ γιὰ τὴ ζωή μας;
1. Ἀπαραίτητη ἡ ἀνθρώπινη συμμετοχὴ σὲ κάθε θαῦμα
Τὸ κάθε θαῦμα τὸ ἐνεργεῖ ὁ Θεός. Ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ εἶναι ἄπειρη. Δὲν ὑπάρχει τίποτε ἀδύνατο γιὰ Ἐκεῖνον. Ἀλλὰ καὶ ἡ ἀγάπη Του εἶναι ἀπέραντο πέλαγος. Θέλει νὰ μᾶς εὐεργετεῖ, νὰ μᾶς γεμίζει μὲ τὰ δῶρα Του, νὰ μᾶς πλουτίζει μὲ τὶς χάριτές Του. 
Ρώτησε ὅμως ὁ Κύριος τοὺς τυφλούς: Πιστεύετε σ᾿ Ἐμένα; «Κατὰ τὴν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὑμῖν». Ἡ δική μου παν­τοδυναμία καὶ ἀγάπη εἶναι δεδομένα· Ἐγὼ θὰ κάνω τὸ πᾶν, ἀλλὰ ὄχι χωρὶς τὴ δική σας συμμετοχή· θὰ ἐνεργήσω κατὰ τὸν βαθμὸ τῆς πίστεώς σας. Γιατί ὅμως;
Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἁπλή: διότι ὁ Θεὸς σέβεται τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἐπιθυμεῖ νὰ συνεργασθεῖ μαζί του γιὰ νὰ ἀλλάξει τὴ ζωή του. Ἂν ὁ Θεὸς μᾶς εὐεργετοῦσε παραβιάζοντας τὴν ἐλευθερία μας, θὰ μᾶς ἀφαιροῦσε τὸ μεγαλύτερο δῶρο ποὺ μᾶς ἔχει δώσει, δηλαδὴ τὴν ἐλευθερία μας, τὸ αὐτεξούσιο.
Βέβαια ὁ Θεὸς κάποτε ἐνεργεῖ θαῦμα, ἁπλῶς ἐπειδὴ βλέπει καλὴ διάθεση στὸν εὐεργετούμενο, χωρὶς νὰ ζητήσει πίστη, προκειμένου νὰ τὸν ἑλκύσει στὴν πίστη. Ἀλλὰ καὶ σ᾿ αὐτὴ τὴν περίπτωση ὁ Θεὸς δὲν παραβιάζει τὴν ἐλευθερία του. Παίρνει ἀφορμὴ ἀπὸ τὴν καλή του διάθεση.
Πάντως τὸ πόσο ἀναγκαία εἶναι ἡ πίστη, φάνηκε χαρακτηριστικὰ ὅταν ὁ Κύριος ἐπισκέφθηκε τὴν πατρίδα Του τὴ Ναζαρέτ. Οἱ συμπατριῶτες Του Τὸν ἀντιμετώπισαν μὲ ὀλιγοπιστία. Γι᾿ αὐτὸ «οὐκ ἠδύνατο ἐκεῖ οὐδεμίαν δύναμιν ποιῆσαι» (Μάρκ. Ϛ´ 5). «Οὐκ ἠδύνατο»! Δὲν μποροῦσε νὰ θαυματουργήσει! Τὸν ἐμπόδιζε ἡ ἀπιστία τους. Ὁ Θεὸς εἶναι μέγας, φοβερός· ἀλλὰ καὶ ἀπολύτως δια­κριτικὸς ἀπέναντι στὸ πλάσμα Του! 
2. Νὰ δυναμώνουμε τὴν πίστη μας
Ἀπὸ τὰ παραπάνω τί δίδαγμα μποροῦμε νὰ βγάλουμε γιὰ τὴ ζωή μας; Κατ᾿ ἀρχὰς νὰ συνειδητοποιήσουμε ὅτι ὁ παν­άγαθος Θεὸς εἶναι ἕτοιμος νὰ μᾶς δώσει ὅ,τι ἔχουμε ἀνάγκη, καὶ μὲ τὸ παραπάνω. «Κύριος ποιμαίνει με, καὶ οὐδέν με ὑστερήσει», γράφει γεμάτος φωτισμένη πίστη ὁ Ψαλμωδός (Ψαλ. κβ´ [22] 1). Ὁ Θεὸς εἶναι Ἐκεῖνος ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς δώσει «ὑπερεκπερισσοῦ ὧν αἰτούμεθα ἢ νοοῦμεν»· πολὺ περισσότερα ἀπὸ ὅσα ἐμεῖς Τοῦ ζητοῦμε ἢ μποροῦμε νὰ σκεφθοῦμε μὲ τὸ μυαλό μας (Ἐφ. γ΄ 20).
Γι᾿ αὐτὸ ὅταν Τοῦ ζητᾶμε κάτι καὶ δὲν τὸ λαμβάνουμε, νὰ μὴ θεωροῦμε ὅτι ὁ Θεὸς ἀδιαφορεῖ γιὰ μᾶς – νὰ διώξουμε κάθε τέτοια σκέψη· ἀλλὰ νὰ ἐξετάσουμε μήπως δὲν προσευχηθήκαμε μὲ ἀκλόνητη πίστη. Καὶ νὰ ἐνισχύσουμε τὴν πίστη μας πρὸς Ἐκεῖνον. Νὰ Τὸν παρακαλοῦμε ὅπως οἱ μαθητές Του: «Πρόσ­θες ἡμῖν πίστιν» (Λουκ. ιζ´ [17] 5). Ἐπίσης τὴν πίστη μας θὰ τὴν ἐνισχύουμε, ὅταν ζοῦμε σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅταν δηλαδὴ τὴν δείχνουμε ἔμπρακτα μὲ τὴν ὑπακοή μας στὶς θεῖες ἐντολές· ἀκόμη ὅταν εὐχαριστοῦμε συνεχῶς τὸν Θεὸ γιὰ τὶς πολλές Του εὐεργεσίες· ἐπιπλέον ὅταν καλλιεργοῦμε ταπεινὸ φρόνημα, ὅταν ἀναγνωρίζουμε πὼς ὅ,τι κατορθώνουμε, τὸ κατορθώνουμε μὲ τὴ Χάρι τοῦ Θεοῦ. Γενικὰ ὅταν ζοῦμε μέσα στὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ, θὰ ἔχουμε μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ δυνατὴ πίστη.
***
Λοιπὸν ἂς δώσουμε ὅλη μας τὴν ἐμ­πιστοσύνη, ὅλη μας τὴν καλὴ διάθεση στὸν Κύριο, καὶ Ἐκεῖνος θὰ ἐνεργεῖ τὰ πάντα στὴ ζωή μας. Ἂς ἀνοίξουμε ὅλα τὰ παράθυρα τῆς ψυχῆς μας στὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ, κι Ἐκεῖνος θὰ πλημμυρίζει τὴν ὕπαρξή μας μὲ τὸ ζωογόνο καὶ εὐεργετικό Του φῶς!

Κυριακή Ε΄ Ματθαίου - Ἡ ἀδυναμία τῶν πονηρῶν πνευμάτων

αναρτήθηκε στις 12 Ιουλ 2017, 1:12 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου   [ ενημερώθηκε 12 Ιουλ 2017, 1:12 π.μ. ]

 

Demonizati_pag_04_w747_h373_q100
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Ῥωμ. ι΄ 1-10
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ: Ματθ. η΄ 28 - θ΄ 1

Ἀκούσαμε στὴ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ ὅτι ὁ Κύριος ἐπισκέφθηκε τὴ χώρα τῶν Γεργεσηνῶν. Ἐκεῖ Τὸν συνάν­τησαν δύο δαιμονισμένοι πολὺ ἄγριοι καὶ ἐπιθετικοί. Καὶ ἐπειδὴ ὁ Κύριος θὰ ἐκδίωκε τὰ πονηρὰ πνεύματα ἀπὸ τοὺς δαιμονισμένους, ἐκεῖνα Τὸν παρακάλεσαν: 

«Δῶσ᾿ μας τὴν ἄδεια νὰ πᾶμε στὴν ἀγέλη τῶν χοίρων»· ζήτησαν νὰ κυριεύσουν ἕνα μεγάλο κοπάδι χοίρων ποὺ ἔβοσκαν οἱ κάτοικοι τῆς περιοχῆς. Πράγματι τοὺς τὸ ἐπέτρεψε. Τότε ὅλο τὸ κοπάδι δαιμονισμένο ὅρμησε στὸν γκρεμὸ καὶ πνίγηκε. Ἡ περικοπὴ αὐτὴ μᾶς δίνει αὐθεντικὲς πληροφορίες σχετικὰ μὲ τὸν κόσμο τῶν πονηρῶν πνευμάτων, ἐμεῖς ὅμως σήμε­ρα θὰ σταθοῦμε μόνο στὸ τί δηλώνει τὸ αἴτημα αὐτὸ τῶν δαιμόνων, νὰ μποῦν στοὺς χοίρους, καὶ ποιὸ εἶναι τὸ δικό μας καθῆκον.
1. Ἡ ἀδυναμία τῶν δαιμόνων
Γιατί οἱ δαίμονες θέλησαν νὰ πᾶνε στοὺς χοίρους; Διότι ἡ χαρά τους εἶναι νὰ ταλαιπωροῦν τοὺς ἀνθρώπους καὶ νὰ καταστρέφουν τὴ δημιουργία τοῦ Θεοῦ. Ἀφοῦ θὰ ἐκδιώκονταν ἀπὸ τοὺς δαιμονισμένους ἀνθρώπους, τουλάχιστον νὰ βλάψουν τὰ ζῶα.
Ἡ σημαντικότερη ὅμως ἀλήθεια ποὺ μᾶς ἀποκαλύπτει τὸ αἴτημά τους αὐτό, εἶναι ἡ πλήρης ἀδυναμία τους. Ὅταν ζητᾶς ἄδεια ἀπὸ κάποιον, ἀναγνωρίζεις τὴν ἐξουσία ἐκείνου καὶ τὴ δική σου κατωτερότητα καὶ ἀδυναμία. Οἱ δαίμονες λοιπὸν διατυπώνον­τας αὐτὸ τὸ αἴτημα ἀναγνωρίζουν ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ παντοκράτωρ Θεός, ὁ Δημιουργὸς τῶν πάντων, ὁ Ὁποῖος ἔχει ἀπόλυτη ἐξουσία ἐπάνω σὲ ὁλόκληρη τὴ δημιουργία. Τὸ ἀναγνωρίζουν ὅμως χωρὶς μετάνοια, ὅπως φανερώνει ὁ πρῶτος λόγος τους, «τί σχέση ὑπάρχει ἀνάμεσα σ᾿ ἐμᾶς καὶ σ᾿ Ἐσένα;».
Οἱ δαίμονες λοιπὸν δὲν ἔχουν δικαίωμα νὰ πειράξουν ἀπολύτως κανέναν καὶ τίποτε νὰ κάνουν χωρὶς τὴν ἄδεια τοῦ Θεοῦ. Στὴ σημερινὴ περικοπὴ τοὺς ἀκοῦμε νὰ ζητοῦν ἄδεια νὰ ἐνεργήσουν ἐπάνω ὄχι σὲ ἄνθρωπο, ἀλλὰ σὲ ζῶο, καὶ μάλιστα ταπεινὸ ζῶο, περιφρονημένο, ποὺ κυλιέται στὶς λάσπες καὶ τὸ ὄνομά του χρησιμοποιεῖται ὑβριστικά!
Ἐπίσης ὁ Μωσαϊκὸς Νόμος ἀπαγόρευε στοὺς Ἰουδαίους νὰ τρῶνε χοιρινὸ κρέας. Ἑπομένως ἡ ἐκτροφὴ χοίρων ἦταν ἁμαρτία. Καὶ ὅμως οἱ δαίμονες δὲν εἶχαν ἐξουσία ἐπάνω τους! Μποροῦμε νὰ τὸ συνειδητοποιήσουμε αὐτό; Πόσο μεγάλη εἶναι ἡ ἀδυναμία τους!
2. Ἀγώνας μὲ θάρρος στὴν ἀγκαλιὰ τῆς Ἐκκλησίας
Κατόπιν ὅλων αὐτῶν τί θὰ μπορούσαμε νὰ κρατήσουμε γιὰ τὴ ζωή μας; Νὰ συνειδητοποιήσουμε, ἀδελφοί, τὴ λύσσα τῶν δαιμόνων στὸ νὰ καταστρέφουν καὶ νὰ διαφθείρουν, καὶ νὰ μὴν τοὺς δίνουμε κανένα δικαίωμα νὰ μᾶς κάνουν κακό. Νὰ ἀποφεύγουμε τὴν ἁμαρτία μὲ ὅλη μας τὴ δύναμη, νὰ ἀποκρούουμε τὶς δελεαστι-κὲς προτάσεις τους, κάθε πειρασμό. Νὰ ἀποφεύγουμε ἐπιμελῶς τὴ μαγεία, τὴν ἀστρολογία, τὴ μαντεία καὶ ὅ,τι ­παρόμοιο, διότι πίσω ἀπὸ αὐτὰ κρύβονται οἱ δαίμονες, ποὺ ἐνεργοῦν ἔτσι, ὥστε νὰ πιστέψουν οἱ ἄνθρωποι ὅτι μὲ ἄλλους τρόπους μπορεῖ νὰ γίνει κανεὶς εὐτυχισμένος καὶ ὄχι καταφεύγοντας στὸ Θεό.
Ἀλλὰ δὲν φθάνει μόνο ἡ δική μας ἀπόφαση νὰ μὴν ἔχουμε σχέση μαζί τους. Ἀπὸ μόνοι μας εἴμαστε πολὺ ἀδύναμοι μπροστά τους. Μόνο ἂν συνδεθοῦμε στενὰ μὲ τὸν Χριστό, δὲν θὰ μποροῦν νὰ μᾶς βλάψουν καθόλου. Νὰ ζοῦμε λοιπὸν μέσα στὴ μάνδρα τοῦ Χριστοῦ, τὴν Ἐκκλησία, νὰ συμμετέχουμε τακτικὰ καὶ συνειδητὰ στὰ ἱερὰ Μυστήρια, νὰ μετανοοῦμε καὶ νὰ ἁγιαζόμαστε. Νὰ πλουτίζουμε σὲ θεία Χάρι. Ἡ θεία Χάρις εἶναι τὸ ἀνίκητο ὅπλο ποὺ κατακαίει τοὺς δαίμονες. «Ὁ γεννηθεὶς ἐκ τοῦ Θεοῦ τηρεῖ ἑαυτόν, καὶ ὁ πονηρὸς οὐχ ἅπτεται αὐτοῦ» (Α´ Ἰω. ε´ 18). Ἐκεῖνος ποὺ ἀναγεννήθηκε ἀπὸ τὸν Θεό, φυλάει τὸν ἑαυτό του, καὶ ὁ πονηρὸς δὲν μπορεῖ νὰ τὸν ἀγγίξει καὶ νὰ τὸν βλάψει, καὶ δὲν ἔχει καμία δύναμη ἐπάνω του…
Διδασκόμαστε ὅμως καὶ κάτι ἄλλο: νὰ μὴν τρομάζουμε καὶ ἀπελπιζόμαστε ἀπὸ τὴ δράση καὶ ἐνέργεια τῶν δαιμόνων στὴν κοινωνία καὶ τὴ ζωή μας. Ὁ διάβολος δὲν εἶναι παντοκράτωρ, ἀλλὰ «ὁ κοσμοκράτωρ τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου» (Ἐφ. Ϛ´ 12). Δηλαδὴ ἔχει ἐξουσία μόνο στοὺς ἀνθρώπους τοὺς βυθισμένους στὸ σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς πλάνης, ποὺ ἐπικρατεῖ στὴν παρούσα ζωή.
***********
Ὁ Κύριος μὲ ἕνα πρόσταγμά Του ἀπελευθέρωσε τοὺς δαιμονισμένους ἀπὸ τὰ πονηρὰ πνεύματα ποὺ τοὺς ταλαιπωροῦσαν, ὄχι ὅμως καὶ τοὺς κατοίκους ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες τους· διότι δὲν τὸ θέλησαν, διότι Τοῦ ζήτησαν νὰ φύγει ἀπὸ τὴν περιοχή τους. Δὲν ἄντεχαν στὴν παρουσία Του, δὲν ἦταν διατεθειμένοι νὰ ἀπαρνηθοῦν τὶς ἁμαρτίες τους. Ἦλθε ὁ Ἐλευθερωτὴς στὴ χώρα τους καὶ προτίμησαν νὰ μένουν στὴ δουλεία τους. Ἂς μὴ φοβόμαστε λοιπὸν τὸν διάβολο. Τὸν ἑαυτό μας νὰ φοβόμαστε, καὶ στὸ Θεὸ νὰ ὑποτασσόμαστε, μέχρις ὅτου μᾶς ἀπαλλάξει ὁλοκληρωτικὰ καὶ ὁριστικὰ ἀπὸ κάθε δαιμονικὴ τυραννία καὶ ἐνέργεια, καὶ μᾶς χαρίσει τὴ Βασιλεία Του, τὴ Βασιλεία τοῦ ἀνεσπέρου φωτός, τῆς ἄσπιλης ἁγιότητος καὶ τῆς αἰώνιας μακαριότητος.

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ – 2 ΙΟΥΛΙΟΥ 2017

αναρτήθηκε στις 1 Ιουλ 2017, 12:30 μ.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου   [ ενημερώθηκε 1 Ιουλ 2017, 12:31 μ.μ. ]

 



Sutasul-credincios-3


 «Ἐκεῖνο τὸν καιρό, μόλις μπῆκε ὁ Ἰησοῦς στὴν Καπερναούμ, τὸν πλησίασε ἕνας ἑκατόνταρχος, καὶ τὸν παρακαλοῦσε λέγοντας· «Κύριε, ὁ δοῦλος μου εἶναι κατάκοιτος στὸ σπίτι, παράλυτος καὶ ὑποφέρει φοβερά». Καὶ ὁ Ἰησοῦς τοῦ λέει· «ἐγὼ θὰ ἔλθω καὶ θὰ τὸν θεραπεύσω». Καὶ ὁ ἑκατόνταρχος τοῦ εἶπε· «Κύριε, δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ σὲ δεχτῶ στὸ σπίτι μου· ἀλλὰ πὲς μόνο ἕνα λόγο, καὶ θὰ γιατρευτῆ ὁ δοῦλος μου. Καὶ ἐγὼ εἶμαι ἄνθρωπος κάτω ἀπὸ ἐξουσία καὶ ἔχω στρατιῶτες στὴ διοίκησή μου· λέγω στὸν ἕνα «πήγαινε» καὶ πηγαίνει, καὶ στὸν ἄλλο «ἔλα» καὶ ἔρχεται, καὶ στὸ δοῦλό μου «κάνε αὐτὸ» καὶ τὸ κάνει. Ὅταν τὸν ἄκουσε ὁ Ἰησοῦς, θαύμασε καὶ εἶπε σὲ ὅσους τὸν ἀκολουθοῦσαν· «Σᾶς διαβεβαιώνω πὼς τόση πίστη οὔτε ἀνάμεσα στοὺς Ἰσραηλῖτες δὲν βρῆκα. Καὶ σᾶς λέγω πὼς θὰ ἔρθουν πολλοὶ ἀπὸ ἀνατολὴ καὶ δύση καὶ θὰ καθίσουν μαζὶ μὲ τὸν Ἀβραὰμ καὶ τὸν Ἰσαὰκ καὶ τὸν Ἰακὼβ στὸ τραπέζι τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, ἐνῶ οἱ κληρονόμοι τῆς βασιλείας θὰ πεταχτοῦν ἔξω στὸ σκοτάδι· ἐκεῖ θὰ εἶναι τὸ κλάμα καὶ τὸ τρίξιμο τῶν δοντιῶν. Καὶ εἶπε ὁ Ἰησοῦς στὸν ἑακτόνταρχο· «πήγαινε, καὶ ἄς γίνη αὐτὸ ποὺ πίστεψες». Καὶ γιατρεύτηκε ὁ δοῦλος ἐκείνη τὴν ὥρα».

* * *

Αὐτὸ ποὺ βλέπουμε στὸ θαῦμα αὐτὸ τοῦ Κυρίου καὶ ἐπαινεῖται ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸ Χριστὸ εἶναι ἡ μεγάλη πίστη τοῦ ἑκατοντάρχου. Ὁ ἑκατόνταρχος τῆς εὐαγγελικῆς αὐτῆς περικοπῆς ὄχι μόνο μεγάλη πίστη εἶχε στὸν Ἰησοῦ Χριστό, ἀλλὰ καὶ μεγάλη ταπείνωση. Ἦταν στολισμένος μὲ τὴν ἀρετὴ τῶν ἀρετῶν, τὴν ταπείνωση. Χωρὶς τὴν ταπείνωση δὲν γίνεται τίποτα. Ἐκεῖ ποὺ ὑπάρχει ἡ ταπείνωση, ὑπάρχει καὶ ἡ πίστη.
Ὁ ὑπερήφανος δὲν μπορεῖ νὰ ἔχη πίστη στὸ Θεό. Ὁ Θεὸς θέλει ταπεινοὺς ἀνθρώπους σὰν τὸν ἑκατόνταρχο, καὶ ὄχι ὑπερήφανους. Νά, λοιπόν, γιατί οἱ ἄνθρωποι σήμερα δὲν ἔχουν πίστη στὸ Θεό· γιατί εἶναι ὑπερήφανοι. Δὲν θέλουν νὰ ταπεινωθοῦν οὔτε μπροστὰ στὸ Θεό, γι᾽ αὐτὸ καὶ συνεχῶς ἀδυνατίζει ἡ πίστη τους στὸ Χριστό. Ἡ ὑπερηφάνειά τους δὲν τοὺς ἀφήνει νὰ δοῦν τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ πιστέψουν. Τοὺς τύφλωσε ὁ ἐγωϊσμὸς μὲ τὴν ὑπερηφάνεια τους καὶ δὲν μποροῦν νὰ δοῦν οὔτε τὸ Θεό, οὔτε τὸ συνάνθρωπό τους, ποὺ εἶναι δίπλα τους, πορεύονται τὸ δρόμο τῆς ζωῆς μόνοι τους, χωρὶς Θεό, χωρὶς ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον τους, γι᾽ αὐτὸ καὶ ζοῦν μέσα στὸν κόσμο μὲ τόσο πόνο καὶ κακό.

Ὁ ἑκατόνταρχος τῆς εὐαγγελικῆς ἐδῶ περικοπῆς ἄν καὶ εἰδωλολάτρης, στρατιωτικὸς τῆς Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας, ἄν καὶ δὲν εἶχε ἀκούσει τοὺς προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἐπειδὴ εἶχε ταπείνωση, εἶχαν ἀνοίξει τὰ μάτια τῆς ψυχῆς του καὶ εἶχαν δεῖ τὴ θεϊκὴ δύναμη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Εἶχε τόση μεγάλη πίστη ποὺ πίστευε πὼς καὶ μόνο μὲ τὸ λόγο του ὁ Κύριος μποροῦσε νὰ κάνη καλὰ τὸ δοῦλο του, ὅπως καὶ ἔγινε. Ἀντίθετα οἱ ὑπερήφανοι Ἰσραηλῖτες, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι, δὲν μπόρεσαν νὰ πιστέψουν στὸν Ἰησοῦ Χριστό, ἄν καὶ μελετοῦσαν κάθε μέρα τὸ νόμο, τοὺς ψαλμοὺς καὶ τοὺς προφῆτες. Καλὴ εἶναι ἡ μελέτη τῶν θείων Γραφῶν, ἀλλὰ θέλει καὶ ταπείνωση γιὰ νὰ τὴν καταλάβουμε. Τότε ἔρχεται ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ μέσα μας, ποὺ μᾶς φωτίζει καὶ μᾶς ἁγιάζει, ὅταν ἔχουμε ταπείνωση.

Σήμερα, ὅσο ποτὲ, βρίσκει κανεὶς ἔξυπνους καὶ γραμματισμένους ἀνθρώπους· δύσκολα ὅμως βρίσκει γνωμικούς. Ὁ γνωμικὸς εἶναι καὶ ταπεινός. Καὶ ἐπειδὴ ἔφυγε ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ἡ ταπείνωση, ἔφυγε καὶ ἡ φρονιμάδα, καὶ μαζὶ μὲ τὴ φρονιμάδα καὶ ἡ πίστη στὸ Θεό. Ἡ ὑπερηφάνεια ὁδήγησε τὸ σύγχρονο ἄνθρωπο στὴν ἀφροσύνη καὶ αὐτὴ στὴν ἀπιστία, καθὼς ὁ ψαλμὸς λέει: «Εἶπεν ἄφρων ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ· οὐκ ἔστι Θεός». Ἐγκωμιάζοντας  ἐδῶ   ὁ  Κύριος  τὴ  μεγάλη  πίστη  τοῦ ἑκατοντάρχου ἐπαινεῖ συγχρόνως καὶ τὴν ταπείνωση τοῦ ἀνθρώπου αὐτοῦ, ποὺ εἶναι μεγάλη. Ἡ σκάλα τῶν ἀρετῶν, ποὺ ἀνεβάζει τὸν ἄνθρωπο στὸ Θεό, ἔχει ὡς βάση τὴν ταπείνωση. Ἐὰν λείπη ἡ ταπείνωση, ἡ πνευματικὴ σκάλα κόβεται καὶ ὁ ἄνθρωπος πέφτει καὶ γίνεται τροφὴ τοῦ διαβόλου.

Τὰ τελευταῖα λόγια τοῦ Κυρίου: «ἐνῶ οἱ κληρονόμοι τῆς βασιλείας θὰ πεταχθοῦν ἔξω στὸ σκοτάδι· ἐκεῖ θὰ εἶναι τὸ κλάμα καὶ τὸ τρίξιμο τῶν δοντιῶν», οὔτε λόγια ἁπλῆς φοβέρας εἶναι, οὔτε μόνο γιὰ τοὺς Ἰσραηλῖτες εἰπώθηκαν, ἀλλὰ εἶναι λόγια μὲ πραγματικὸ περιεχόμενο· καὶ αὐτὸ ποὺ λέγουν, αὐτὸ καὶ ἐννοοῦν· ἐννοοῦν τὴν αἰώνια κόλαση, ποὺ περιμένει τοὺς ἀμετανόητους ἁμαρτωλούς· ἀπευθύνονται καὶ σὲ μᾶς τοὺς χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι βαπτιστήκαμε μέν, ἀλλὰ δὲν ζοῦμε σύμφωνα μὲ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ. Ἐὰν δὲν μετανοήσουμε καὶ δὲν ἐπιστρέψουμε στὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ θὰ καταδικαστοῦμε στὴν αἰώνια κόλαση. Καιρός, λοιπόν, νὰ μετανοήσουμε καὶ νὰ ζήσουμε σύμφωνα μὲ τὰ θεῖα λόγια τοῦ Χριστοῦ: «ᾧ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων». Ἀμήν.

1-10 of 1011