αναρτήθηκε στις 19 Αυγ 2019, 1:49 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 19 Αυγ 2019, 1:49 π.μ.
]
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ: Ματθ.
ιδ΄ 22-34
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Θ΄
ἐπιστολῶν (Α΄ Κορ. γ΄ 9-17)
1.
Κατὰ Θεὸν μόνωση
Στὴν εὐαγγελικὴ
περικοπὴ αὐτῆς τῆς Κυριακῆς ἀκούσαμε ὅτι ὁ Κύριος, μετὰ τὸ θαῦμα τῆς διατροφῆς
τῶν πεντακισχιλίων, ἀνάγκασε τοὺς Μαθητές Του νὰ ἐπιβιβασθοῦν σὲ πλοιάριο γιὰ νὰ
περάσουν ἀπέναντι. Ἀφοῦ διέλυσε τὰ πλήθη, «ἀνέβη εἰς τὸ ὄρος κατ᾿ ἰδίαν
προσεύξασθαι»· ἀνέβηκε στὸ γειτονικὸ βουνὸ γιὰ νὰ προσευχηθεῖ μόνος Του.
Πόσο κουραστικὴ ἦταν
γιὰ τὸν Κύριο ἐκείνη ἡ μέρα! Θεράπευσε τόσους ἀρρώστους, δίδαξε τὰ λόγια τοῦ
Θεοῦ στὰ πλήθη ἐπὶ ὧρες, μέχρι τὸ σούρουπο. Κατόπιν φρόντισε καὶ γιὰ τὴ
σωματικὴ διατροφή τους – τοὺς ἔθρεψε μὲ πέντε ψωμιὰ καὶ δύο ψάρια. Καὶ ὅμως οὔτε
τώρα ἀποζητᾶ σωματικὴ ἀνάπαυση, ἀλλὰ ἀποσύρεται γιὰ κατ᾿ ἰδίαν προσευχή! Ἐπιδιώκει
τὴν ἀτομικὴ προσευχή: «ἠνάγκασε τοὺς μαθητάς… ἀπέλυσε τοὺς ὄχλους»· μήνυμα
πολύτιμο γιὰ τὴν ἐποχή μας, ἡ ὁποία εὐνοεῖ τὴν ἐξωστρέφεια, τὴν πολυπραγμοσύνη,
τὴν πληθωρικὴ ἐπικοινωνία μὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους· μήνυμα ταιριαστὸ γιὰ τὸ
καλοκαίρι, μάλιστα τώρα στὸν κατ᾿ ἐξοχὴν μήνα τῶν διακοπῶν.
Ἔχουμε ἀνάγκη
κάποτε νὰ μένουμε μόνοι μὲ τὸν ἑαυτό μας καὶ μὲ τὸν Θεό. Ἔχουμε ἀνάγκη νὰ
κοιτάζουμε μέσα μας, νὰ ἀσκοῦμε αὐτοκριτική, νὰ μελετοῦμε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, νὰ
ἐπιδιδόμαστε στὴν προσευχή· νὰ ὑψώνουμε τὸν νοῦ μας στὸν Κύριο καὶ Θεό μας καὶ
νὰ Τοῦ ἀνοίγουμε τὴν καρδιά μας: νὰ Τὸν εὐχαριστοῦμε γιὰ τὶς δωρεές Του, νὰ Τοῦ
ἀναφέρουμε τὰ προβλήματἀ μας, ν᾿ ἀποθέτουμε μπροστὰ στὸν θρόνο Του τὰ ἀγαπημένα
μας πρόσωπα, ἀλλὰ καὶ ὅλους τοὺς πονεμένους, καὶ ὅλο τὸν κόσμο. Νὰ Τοῦ ζητοῦμε
βοήθεια καὶ φωτισμὸ ὄχι μόνο γιὰ τὰ ἐπίγεια ἀλλὰ καὶ γιὰ τὰ οὐράνια: νέκρωση τῶν
παθῶν, πνευματικὴ πρόοδο, ἀρετή, πόθο τῆς Βασιλείας Του…
Βέβαια ὁ συνειδητὸς
πιστὸς ὅλο τὸν χρόνο ἐπιδιώκει τὴν κατὰ Θεὸν μόνωση κάθε μέρα. Ὡστόσο τὸν
χειμώνα αὐτὸ γίνεται ἴσως μὲ κάποια πίεση. Τώρα τὸ καλοκαίρι μπορεῖ νὰ γίνεται
πιὸ ἄνετα. Πόσο θὰ γλυκαίνεται τότε καὶ θὰ εἰρηνεύει ἡ ψυχή μας, καὶ θὰ ἐπιδιώκει
πλέον αὐθόρμητα πιὸ συχνὰ νὰ ἀποσύρεται γιὰ νὰ «κατατρυφᾷ τοῦ Κυρίου»!
2. «Κύριε, σῶσόν με»
Ἐνῶ ὁ Κύριος
προσευχόταν στὸ βουνό, οἱ Μαθητές Του πάλευαν μὲ τὰ κύματα. Ἡ ξαφνικὴ θύελλα ἀπειλοῦσε
τὸ πλοιάριό τους καὶ τὴ ζωή τους. Περασμένα μεσάνυχτα καὶ ἡ ἀγωνία τους στὸ
κατακόρυφο. Ἐκείνη τὴν ὥρα τοὺς πλησίασε ὁ Κύριος. Τὸν νόμισαν γιὰ φάντασμα,
φοβήθηκαν. Ἐκεῖνος ὅμως τοὺς καθησύχασε: «Ἐγὼ εἶμαι, μὴ φοβάστε!» Τότε ὁ ἀπόστολος
Πέτρος ζήτησε ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ τοῦ δώσει ἐντολὴ νὰ ἔλθει πρὸς Ἐκεῖνον, νὰ περπατήσει
πάνω στὰ κύματα ὅπως ὁ Διδάσκαλος. Πράγματι, τοῦ εἶπε: «Ἔλα». Ὁ ὁρμητικὸς
μαθητὴς ἀποβιβάσθηκε ἀπὸ τὸ πλοιάριο καὶ ἄρχισε νὰ περπατᾶ στὴ θάλασσα σὰν νὰ ἦταν
στεριά. Ὅταν ὅμως εἶδε ὅτι ὁ ἄνεμος ἦταν ἰσχυρὸς καὶ τὰ κύματα μεγάλα,
φοβήθηκε, ἡ πίστη του κλονίστηκε, καὶ ἔτσι ἄρχισε νὰ βουλιάζει. Τότε ἔβγαλε ἐναγώνια
κραυγή:
–«Κύριε, σῶσόν
με»!
Ὁ Κύριος τὸν ἔσωσε.
Ἀμέσως ἅπλωσε τὸ χέρι Του καὶ τὸν κράτησε σταθερά.
«Κύριε, σῶσόν με»!
ἡ κραυγὴ τῶν κλυδωνιζόμενων πιστῶν, ἡ καρδιακὴ προσευχή – ἱκεσία γιὰ τὴν ἄμεση
παρέμβαση τοῦ Θεοῦ. Ὅταν κινδυνεύουμε νὰ καταποντισθοῦμε στὸ τρικυμισμένο
πέλαγος τῆς ἀπελπισίας, νὰ κυριευθοῦμε ἀπὸ τὴ μανία τῆς ἐκδικήσεως καὶ ὁποιουδήποτε
ἄλλου πάθους, ἢ νὰ ὑποκύψουμε σὲ ὁποιονδήποτε πειρασμό, ἂς κραυγάζουμε· «Κύριε,
σῶσόν με» μὲ ὅλη τὴ δύναμη τῆς ψυχῆς μας. Κι Ἐκεῖνος θὰ ἔρχεται, νά ᾿μαστε
βέβαιοι, καὶ θὰ μᾶς σώζει, θὰ μᾶς ἁρπάζει ἀπὸ τὰ νύχια τοῦ πονηροῦ, ἀπὸ τὸ χεῖλος
τοῦ γκρεμοῦ, ἀπὸ τὴν ὁλοκληρωτικὴ ἀπώλεια.
3. «Γιατί δίστασες;»
Ὅμως ὁ Κύριος ἀφοῦ
διέσωσε τὸν Μαθητή Του, τὸν ἐπέπληξε κιόλας:
–«Ὀλιγόπιστε, εἰς
τί ἐδίστασας;», τοῦ εἶπε. Ὀλιγόπιστε, γιατί δίστασες; γιατί δείλιασες; Εἶναι σὰν
νὰ τοῦ ἔλεγε: Δὲν ὑπῆρχε κανεὶς λόγος νὰ δείξεις ὀλιγοπιστία.
Νὰ περπατάει ὁ
Μαθητὴς πάνω στὴν ταραγμένη θάλασσα γιὰ πρώτη φορὰ στὴ ζωή του, νὰ σφυρίζει
γύρω του ὁ ἄνεμος, νά ᾿ναι νύχτα, ἡ βάρκα νὰ κινδυνεύει νὰ βουλιάξει, καὶ ὁ
Κύριος νὰ τοῦ λέει· «γιατί δίστασες;». Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ μὴ φοβηθεῖ κανείς;
Ἡ ἀλήθεια ὅμως εἶναι
ὅτι ὁ Κύριός μας, ὁ τόσο συγκαταβατικὸς στὴν ἀνθρώπινη ἀδυναμία, ποτὲ δὲν εἶναι
ὑπερβολικὸς στὶς ἀπαιτήσεις Του. Οὐσιαστικὰ εἶναι σὰν νὰ εἶπε στὸν ἀπόστολο
Πέτρο: Τὸ ἔπαθες αὐτό, διότι πῆρες τὰ μάτια σου ἀπὸ πάνω μου καὶ τὰ ἔστρεψες στὰ
κύματα. Ἀφοῦ περπάτησες πάνω στὴ θάλασσα, γιατί μετὰ δίστασες; Ἐγὼ δὲν εἶμαι ὁ
Κύριος ὄχι μόνο τῆς θάλασσας ἀλλὰ καὶ τοῦ ἀνέμου;
Ἡ ὀλιγοπιστία δὲν
δημιουργεῖται ἀπὸ τὶς δυσμενεῖς ἐξωτερικὲς συνθῆκες ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἀδύναμη
προαίρεσή μας: διότι ἐμεῖς δὲν εἴμαστε στραμμένοι σταθερὰ πρὸς τὸν Κύριο.
Στρέφουμε τὴν προσοχή μας πρὸς τὰ κύματα, πρὸς τὰ προβλήματα καὶ τὶς δυσκολίες,
καὶ λησμονοῦμε τὶς πολλὲς θαυμαστὲς ἐπεμβάσεις Του στὴ ζωή μας.
Ὅταν ὁ Χριστιανὸς ἔχει
πίστη χωρὶς ταλαντεύσεις, ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ στερεώνει τὴν καρδιά του μὲ τόσο ἰσχυρὴ
βεβαιότητα, ὥστε νὰ μὴν κλονίζεται ἀπὸ τὰ συμπεράσματα τῆς κοντόφθαλμης ἀνθρώπινης
λογικῆς καὶ τὶς τυχὸν ἀντίθετες πληροφορίες ποὺ δίνουν οἱ αἰσθήσεις του. Μακάρι
ν᾿ ἀξιωθοῦμε ὅλοι μας νὰ ἀποκτήσουμε τέτοια πίστη. |
αναρτήθηκε στις 10 Αυγ 2019, 2:32 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 10 Αυγ 2019, 2:32 π.μ.
]
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ: Ματθ.
ιδ΄ 14-22
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Η΄
ἐπιστολῶν (Α΄ Κορ. α΄ 10-17)
1. Θυσίασε τὴν ἀνάπαυσή Του
Στὴν εὐαγγελικὴ
περικοπὴ αὐτῆς τῆς Κυριακῆς ἀκούσαμε ὅτι ὁ Κύριος ἐπιτέλεσε τὸ καταπληκτικὸ θαῦμα
τῆς διατροφῆς τῶν πεντακισχιλίων. Τὸ θαῦμα ἔγινε σὲ ἔρημο τόπο.
Ἀλλὰ γιατί ὁ
Κύριος εἶχε βρεθεῖ ἐκεῖ; Ὅπως γράφουν οἱ ἱεροὶ Εὐαγγελιστὲς στὶς παράλληλες
περικοπές – δὲν τὸ ἀκούσαμε στὸ σημερινὸ Ἀνάγνωσμα – εἶχε ἀποσυρθεῖ στὴν ἐρημιὰ
ἐκείνη, στὸ ὄρος ἐκεῖνο τῆς Γαλιλαίας, γιὰ νὰ ξεκουρασθεῖ μαζὶ μὲ τοὺς Μαθητές
Του ἀπὸ τοὺς πολλοὺς κόπους τῆς ἱεραποστολικῆς ἐργασίας (βλ. Μάρκ. ς´ 31, Ἰω.
ς´ 1-3). Ὅμως τὸ ἀντιλήφθηκαν πολλοὶ ἄνθρωποι καὶ πῆγαν νὰ Τὸν συναντήσουν. Ὁ
Κύριος τοὺς εἶδε καὶ τοὺς σπλαχνίσθηκε, θεράπευσε τοὺς ἀρρώστους τους καὶ τοὺς
κήρυξε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ μέχρι τὸ ἀπόγευμα…
Ὁ Κύριος λοιπὸν ἀπὸ
τὴ μεγάλη Του εὐσπλαχνία θυσίασε τὴν ἀνάπαυση καὶ ἡσυχία Του γιὰ νὰ
συμπαρασταθεῖ καὶ νὰ εὐεργετήσει ἀνθρώπους πονεμένους καὶ πνευματικὰ
διψασμένους· καὶ ὄχι μόνο σὲ αὐτὴ τὴν περίσταση. Πάντοτε ξεχνοῦσε τὸν Ἑαυτό του
γιὰ χάρη τῶν ἄλλων. Ὅλη Του ἡ ζωὴ ἦταν θυσία ἀγάπης καὶ προσφορᾶς στοὺς ἀνθρώπους.
Ποτὲ δὲν ζήτησε τὴν ἄνεση καὶ τὴν καλοπέραση.
Μᾶς συγκινεῖ τὸ
φρόνημα τῆς αὐταπαρνήσεως καὶ κακοπαθείας ποὺ εἶχε ὁ Κύριος ἀπὸ τὴν ἀγάπη Του
πρὸς ἐμᾶς, ὅπως φανερώνεται μέσα ἀπὸ τὶς σελίδες τῶν ἱερῶν Εὐαγγελίων. Ἂς μὴ
μένουμε ὅμως μόνο στὴ συγκίνηση, ἀλλὰ νὰ φιλοτιμούμαστε νὰ τὸ μιμούμαστε. Ὅποιος
θέλει νὰ εἶναι ἀληθινὸς μαθητής Του, ποθεῖ νὰ Τὸν μιμηθεῖ σὲ ὅλα.
Βέβαια ἐμεῖς δὲν ἔχουμε
τὴν τέλεια ἀγάπη καὶ αὐταπάρνηση, ὥστε νὰ θυσιάζουμε πάντοτε τὴν ἀνάπαυσή μας. Ὑπάρχουν
ὅμως τακτικὲς ἢ ἔκτακτες περιστάσεις στὴν καθημερινότητά μας κατὰ τὶς ὁποῖες ἔχουμε
ὁλοφάνερα καθῆκον ἀγάπης ἱερὸ νὰ ἀφήσουμε τὴ δική μας ξεκούραση γιὰ χάρη τῶν ἄλλων:
τῆς μητέρας ποὺ ἔχει ἀνάγκη συμπαραστάσεως τοῦ συζύγου στὸν μεγάλο της κόπο –
μάλιστα ἐὰν εἶναι ἐργαζόμενη – στὶς ἐργασίες τοῦ σπιτιοῦ καὶ στὴν ἀνατροφὴ τῶν
παιδιῶν, τῶν γερόντων γονέων ἢ τοῦ ἀρρώστου μας ποὺ ἔχουν ἀνάγκη διακονίας· τοῦ
συναδέλφου στὴν ἐργασία ἢ τοῦ γείτονα ποὺ ζητάει ἀναγκαία βοήθεια σὲ ἀκατάλληλη
ὥρα…
Ὅταν ἀνταποκρινόμαστε
στὴν ἀνάγκη τῶν συνανθρώπων μας σὲ τέτοιες περιπτώσεις, κουραζόμαστε, βγαίνουμε
ἀπὸ τὸ πρόγραμμά μας, ἀφήνουμε αὐτὸ ποὺ θὰ μᾶς εὐχαριστοῦσε. Ἂν τὸ κάνουμε ὅμως
χωρὶς γογγυσμό, ἀλλὰ μὲ ἀγάπη, στὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου, ὁ Ὁποῖος «ἐσπλαγχνίσθη ἐπ᾿
αὐτοῖς», ἔνιωσε βαθιὰ συμπάθεια γιὰ τὰ πλήθη, τότε καὶ ὅσους ἐξυπηρετοῦμε θὰ ἀναπαύουμε
καὶ θὰ ὠφελοῦμε, καὶ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι θὰ γεμίζουμε μὲ χαρὰ καὶ Χάρι.
2. Πνεῦμα οἰκονομίας
Ὅμως ἡ ἡμέρα
πέρασε, οἱ ἄνθρωποι εἶχαν μείνει τόσες ὧρες κοντὰ στὸν Κύριο νηστικοὶ ἀκούγοντας
τὴ διδασκαλία Του. Οἱ Μαθητὲς ἀνησύχησαν καὶ Τοῦ εἶπαν νὰ σταματήσει γιὰ νὰ
μπορέσει ὅλος αὐτὸς ὁ κόσμος νὰ πάει στὰ γύρω χωριὰ νὰ βρεῖ τροφή. Ὁ Κύριος ἀρνήθηκε
καὶ παρήγγειλε νὰ καθίσουν οἱ ἄνθρωποι πάνω στὰ χόρτα. Θὰ τοὺς ἔτρεφε ὁ Ἴδιος μὲ
θαῦμα. Καὶ τὸ θαῦμα ἔγινε! Μὲ πέντε ψωμιὰ καὶ δύο ψάρια ποὺ εὐλόγησε ὁ Κύριος, ἔφαγαν
5.000 ἄνδρες μαζὶ μὲ τὶς οἰκογένειές τους! Ἔφαγαν ὄχι ἀπὸ λίγο, ἀλλὰ ὅσο
χρειάζονταν γιὰ νὰ χορτάσουν – «ἔφαγον πάντες καὶ ἐχορτάσθησαν», σημειώνει ὁ ἱερὸς
Εὐαγγελιστής. «Καὶ ἦραν τὸ περισσεῦον τῶν κλασμάτων», συνεχίζει, «δώδεκα
κοφίνους πλήρεις». Οἱ δώδεκα Ἀπόστολοι, ποὺ εἶχαν περάσει ἀπὸ τὶς παρέες τῶν
καθισμένων ἀνθρώπων γιὰ νὰ μοιράσουν τὴν τροφή, μετὰ τὸ τέλος τοῦ θαυμαστοῦ
γεύματος, πέρασαν ξανὰ γιὰ νὰ μαζέψουν τὰ περισσεύματα. Καὶ ἦταν πολλά: 12
κοφίνια γεμάτα μέχρι πάνω! Ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης μάλιστα μᾶς πληροφορεῖ ὅτι αὐτὸ
ἔγινε μὲ ἐντολὴ τοῦ Κυρίου, «ἵνα μή τι ἀπόληται», γιὰ νὰ μὴ χαθεῖ τίποτε.
Ὁ Κύριος καὶ Θεός
μας ποὺ τρέφει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους καὶ τὰ λοιπὰ ἔμβια ὄντα καὶ δὲν Τοῦ λείπει
ποτὲ ἡ δύναμη νὰ μᾶς τροφοδοτεῖ πλούσια, δὲν θέλει νὰ χαθεῖ οὔτε ἕνα κομμάτι
τροφῆς χωρὶς λόγο! Δίνει ἔτσι στὴ σύγχρονη καταναλωτικὴ κοινωνία, σὲ ὅλους μας,
μάθημα οἰκονομίας, μάθημα σεβασμοῦ τῆς ὑλικῆς τροφῆς, μὲ τὴν ὁποία Χάριτι Θεοῦ
συντηρεῖται ὁ ἄνθρωπος στὴ βιολογικὴ ζωή. Ἀκόμη καὶ ὅταν ἔχουμε ἄφθονα τὰ ὑλικὰ
ἀγαθά, δὲν ἔχουμε δικαίωμα νὰ τὰ σπαταλᾶμε καὶ νὰ τὰ πετᾶμε, τὴ στιγμὴ μάλιστα
ποὺ ὑπάρχουν τόσοι συνάνθρωποί μας ποὺ πεινοῦν. Νὰ ἐκτιμοῦμε τὴ δωρεὰ τοῦ Θεοῦ
καὶ νὰ διαχειριζόμαστε τὰ ἀγαθά Του μὲ φόβο Θεοῦ. Εἰδάλλως ὑπάρχει ἐνδεχόμενο νὰ
ἐπιτρέψει παιδαγωγικῶς ὁ Κύριος νὰ τὰ στερηθοῦμε.
Ὁ Κύριος ἐκείνους
ποὺ Τὸν ἀναζητοῦσαν ἐπίμονα, τοὺς γέμισε μὲ τὰ ἀγαθά Του, μὲ τὶς δωρεές Του:
θεράπευσε τοὺς ἀσθενεῖς τους καὶ τοὺς ἔθρεψε μὲ ὑλικὴ καὶ πνευματικὴ τροφή.
Μετέτρεψε τὴν ἔρημο σὲ παράδεισο! Ἂς θελήσουμε κι ἐμεῖς ν᾿ ἀνήκουμε σ᾿ ἐκείνους
ποὺ συνεχῶς ἀναζητοῦν τὸ πρόσωπό Του καὶ ποθοῦν τὴν παρουσία Του. Σ᾿ αὐτὴ τὴν ἱερὴ
ἀναζήτηση θὰ βροῦμε τὸ νόημα τῆς ζωῆς καὶ τὴν ἀληθινὴ εὐτυχία. |
αναρτήθηκε στις 3 Αυγ 2019, 11:10 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 3 Αυγ 2019, 11:10 π.μ.
]
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ: Ματθ. θ΄ 27-35
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: ζ΄ ἐπιστολῶν (Ῥωμ. ιε
«Καὶ ἐθαύμασαν οἱ ὄχλοι λέγοντες ὅτι οὐδέποτε ἐφάνη
οὕτως ἐν τῷ Ἰσραὴλ»
Μιὰ σειρὰ ἀπὸ ἀλλεπάλληλα
θαύματα τοῦ Κυρίου μᾶς παρουσιάζει ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή. Ἡ θεραπεία τῶν
δύο τυφλῶν, τοῦ δαιμονισμένου κωφοῦ ἀλλὰ καὶ πολλῶν ἀκόμη ἀσθενῶν προκαλοῦσαν αὐθόρμητα
τὸν θαυμασμὸ τοῦ λαοῦ, ποὺ ὁμολογοῦσε «ὅτι οὐδέποτε ἐφάνη οὕτως ἐν τῷ Ἰσραήλ», δηλαδή,
ποτὲ στὴν ἱστορία τοῦ Ἰσραὴλ δὲν ξανάγιναν τέτοια θαύματα.
Μὲ ἀφορμὴ λοιπὸν αὐτὴ
τὴν ἐντυπωσιακὴ διαπίστωση τοῦ ἰουδαϊκοῦ λαοῦ ἂς δοῦμε γιατί τὰ θαύματα τοῦ
Κυρίου προκαλοῦσαν τόσο μεγάλο θαυμασμὸ καὶ κατὰ πόσο εἶναι δυνατὸν νὰ ἐπαναληφθοῦν
παρόμοια θαύματα καὶ στὴ δική μας ζωή.
1. ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ
Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὁ
λαὸς τοῦ Ἰσραήλ, ὁ ὁποῖος ἀπολάμβανε τὴν ἰδιαίτερη εὔνοια καὶ προστασία τοῦ Θεοῦ,
κατὰ τὴ διάρκεια τῆς μακραίωνης ἱστορίας του εἶχε ζήσει πολλὰ καὶ ἐκπληκτικὰ
θαύματα. Ὅμως τὰ θαύματα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἦταν κάτι τὸ ἐντελῶς διαφορετικὸ καὶ
πρωτόγνωρο.
Πρῶτον, διότι τὰ ἐπιτελοῦσε
αὐτεξουσίως. Μὲ τὴ θεϊκή του δύναμη. Ἕνα ἁπλὸ ἄγγιγμα ἢ καὶ μόνο ὁ θεϊκός του
λόγος ἀρκοῦσε γιὰ νὰ γίνει τὸ θαῦμα. Ἀντιθέτως τὰ θαύματα ποὺ πραγματοποιοῦσαν
οἱ δίκαιοι ἢ οἱ προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης δὲν μποροῦσαν νὰ γίνουν, ἂν οἱ ἴδιοι
δὲν ἐπικαλοῦνταν μὲ θερμὴ προσευχὴ τὴν ἐπέμβαση τῆς θείας δυνάμεως.
Ἔπειτα, τὰ θαύματα
τοῦ Κυρίου εἶναι ποικίλα καὶ μοναδικὰ ὡς πρὸς τὴ φύση τους. Οἱ θαυμαστὲς ἐπεμβάσεις
στὴ φύση, οἱ θεραπεῖες κάθε εἴδους ἀσθένειας, οἱ ἀναστάσεις νεκρῶν καὶ γενικὰ ὅλα
τὰ θαύματα τοῦ Κυρίου ἀποτελοῦν πρωτόγνωρα καὶ μοναδικὰ φαινόμενα. Ποιὸς ἄλλος
θεράπευσε ἐκ γενετῆς τυφλὸ ἢ ἀνέστησε τετραήμερο νεκρό, ὅπως συνέβη μὲ τὸν
Λάζαρο;
Εἶναι ἀναρίθμητα τὰ
θαύματα τοῦ Κυρίου. Διότι ἐκτὸς ἀπὸ αὐτά, τὰ ὁποῖα μᾶς περιγράφουν μὲ
λεπτομέρειες οἱ ἱεροὶ Εὐαγγελιστές, ὑπάρχουν καὶ πολλὰ ἄλλα τὰ ὁποῖα ἀναφέρουν
μὲ γενικὲς ἐκφράσεις: «Καὶ προσήνεγκαν αὐτῷ πάντας τοὺς κακῶς ἔχοντας… καὶ ἐθεράπευσεν
αὐτούς» (Ματθ. δ΄ 24).
2. ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΘΑΥΜΑΤΑ
Πολλὲς φορὲς ὅμως
δημιουργεῖται μέσα μας τὸ ἐρώτημα: Ἄραγε σήμερα γίνονται θαύματα ὅπως καὶ
τότε; Μπορεῖ ὁ Θεὸς νὰ κάνει θαῦμα καὶ στὴ δική μας ζωή;
Τὴν ἀπάντηση μᾶς τὴν
ἔδωσε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, ὁ Ὁποῖος ὄχι μόνο δὲν περιόρισε τὰ θαύματα στὸν καιρὸ τῆς
ἐπὶ γῆς παρουσίας του, ἀλλὰ ὑποσχέθηκε πολὺ περισσότερα στοὺς πιστοὺς μαθητές
του κάθε ἐποχῆς. Εἶπε: «Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, τὰ ἔργα ἃ ἐγὼ ποιῶ κἀκεῖνος ποιήσει,
καὶ μείζονα τούτων ποιήσει» (Ἰω. ιδ΄ 12). Δηλαδή, ἐκεῖνος ποὺ πιστεύει σ’ ἐμένα
θὰ μπορεῖ νὰ ἐπιτελεῖ θαύματα σὰν τὰ δικά μου ἀλλὰ καὶ μεγαλύτερα ἀκόμη!
Αὐτὴ τὴν
πραγματικότητα ζοῦμε στὴν Ἐκκλησία 2.000 χρόνια τώρα. Αὐτὸ ἀποδεικνύουν τὰ ἀναρίθμητα
θαύματα ποὺ ἀναφέρονται στὴ ζωὴ τῶν Ἁγίων. Αὐτὸ ἐπιβεβαιώνει καὶ ἡ προσωπικὴ
πείρα τοῦ κάθε πιστοῦ. Χάρη στὶς πρεσβεῖες τῶν Ἁγίων καὶ ἰδιαιτέρως τῆς Ὑπερευλογημένης
Θεοτόκου, ὁ πανάγαθος Θεὸς συνεχίζει νὰ μᾶς εὐεργετεῖ μὲ θαύματα ποικιλοτρόπως.
Πόσες φορὲς ἀλήθεια στεκόμαστε ἐκστατικοὶ μπροστὰ στὶς θαυμαστὲς ἐπεμβάσεις
τῆς θείας Προνοίας στὴ ζωή μας!
Καὶ σήμερα λοιπὸν ὁ
Θεὸς μπορεῖ νὰ κάνει θαύματα. Ἀρκεῖ ἐμεῖς νὰ μὴν Τὸν «ἐμποδίζουμε»… Διότι ἐκεῖνο
ποὺ στέκεται ἐμπόδιο στὴ θαυματουργικὴ ἐπέμβαση τοῦ Κυρίου εἶναι ἡ ἀπιστία μας.
Ὁ ἅγιος εὐαγγελιστὴς Μάρκος ἀναφέρει χαρακτηριστικὰ ὅτι ἦταν τόσο μεγάλη ἡ ἀπιστία
τῶν συμπατριωτῶν τοῦ Κυρίου, δηλαδὴ τῶν Ναζαρηνῶν, ὥστε ὁ Κύριος «οὐκ ἠδύνατο ἐκεῖ
οὐδεμίαν δύναμιν ποιῆσαι» (Μάρκ. ς΄ 5). Τὸν ἐμπόδιζε ἡ ἀπιστία τους, καὶ γιὰ τὸν
λόγο αὐτὸ ἐλάχιστα ἦταν τὰ θαύματα ποὺ ἔκανε στὴ Ναζαρέτ. Συνεπῶς γιὰ νὰ γίνει
τὸ θαῦμα χρειάζεται πίστη. Πίστη στὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Τὸν παντοδύναμο Θεό.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Ὁ Κύριος δὲν ἐπιτελοῦσε
τὰ θαύματα γιὰ νὰ κάνει τοὺς ἀνθρώπους νὰ πιστέψουν. Τὰ θαύματα τὰ ἔκανε ἐφόσον
αὐτοὶ πίστευαν. Καὶ ὁ λόγος ἦταν ὅτι δὲν ἤθελε μιὰ πίστη ἐπιβεβλημένη ἀπὸ τὸ
θαῦμα. Ἤθελε νὰ Τὸν ἀποδέχονται, νὰ Τὸν πιστεύουν, νὰ Τὸν ἀγαποῦν ἐλεύθερα. Αὐτὸ
ζητᾶ καὶ ἀπὸ τὸν καθένα μας. Νὰ Τὸν πιστεύουμε, νὰ Τὸν ἀγαποῦμε καὶ νὰ ζοῦμε
ὅπως ὁρίζει Ἐκεῖνος. Μὲ συνειδητὴ συμμετοχὴ στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας καὶ στὰ ἱερὰ
Μυστήρια. Τότε θὰ ἑλκύουμε πλούσια τὴ Χάρη του. Τότε δὲν θὰ ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ
θαύματα γιὰ νὰ πιστέψουμε. Διότι ἡ ζωή μας ἑνωμένη μαζί του θὰ εἶναι ἕνα θαῦμα! |
αναρτήθηκε στις 29 Ιουλ 2019, 2:23 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 29 Ιουλ 2019, 2:24 π.μ.
]
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ: Ματθ. θ΄ 1-8
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Στ΄ ἐπιστολῶν, Ρωμ. ιβ΄ 6-14
1. Μὲ πίστη καὶ μετάνοια
Τὴν Κυριακὴ αὐτὴ ἀναγινώσκεται
στοὺς Ναούς μας ἡ περικοπὴ τῆς θεραπείας τοῦ παραλυτικοῦ τῆς Καπερναοὺμ ἀπὸ τὸ
κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγέλιο.
Σ᾿ αὐτὴν ὁ ἱερὸς Εὐαγγελιστὴς μᾶς περιγράφει τὸν
παράδοξο τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ἐκεῖνοι ποὺ μετέφεραν τὸν ἄρρωστο, ἐπειδὴ τὸ πλῆθος
τοῦ κόσμου τοὺς ἐμπόδιζε νὰ πλησιάσουν τὸν Κύριο μέσα στὸ σπίτι ποὺ δίδασκε, ἀνέβηκαν
στὴ στέγη τοῦ σπιτιοῦ, ξεσκέπασαν ἕνα τμῆμα της καὶ ἀπὸ ἐκεῖ μὲ σχοινιὰ
κατέβασαν τὸν παραλυτικὸ μπροστὰ στὸν Κύριο.
Καὶ τότε Ἐκεῖνος «ἰδὼν
τὴν πίστιν αὐτῶν», ὅταν εἶδε τὴν πίστη τους, τοῦ παραλυτικοῦ καὶ ἐκείνων ποὺ τὸν
μετέφεραν, εἶπε στὸν παραλυτικό:
–«Θάρσει, τέκνον· ἀφέωνταί
σοι αἱ ἁμαρτίαι σου». Ἔχε θάρρος, παιδί μου. Σοῦ ἔχουν συγχωρηθεῖ οἱ ἁμαρτίες.
Μόνο ὁ εὐαγγελιστὴς
Ματθαῖος καταγράφει αὐτὰ τὰ ἐνθαρρυντικὰ λόγια, «θάρσει, τέκνον». Γιατί ὅμως τὰ
εἶπε ὁ Κύριος; Διότι ὁ παραλυτικὸς ἀγωνιοῦσε μήπως δὲν τὸν δεχόταν ὁ Κύριος ἐξαιτίας
τῶν ἁμαρτιῶν του, οἱ ὁποῖες ἦταν ἡ αἰτία τῆς παραλυσίας του. Ὁ Κύριος ὅμως τὸν ἐνίσχυσε
χρησιμοποιώντας μάλιστα ἕναν τρυφερὸ χαρακτηρισμό: «παιδί μου».
Ἔτσι μᾶς δέχεται
πάντοτε ὅλους. Γι᾿ αὐτὸ κι ἐμεῖς ἂς μὴ διστάζουμε λόγῳ τῶν ἁμαρτιῶν μας νὰ
καταφεύγουμε στὸν Κύριο καὶ νὰ Τοῦ διατυπώνουμε τὰ αἰτήματά μας. Ὁ Κύριος
πράγματι προκαλεῖ δέος σὲ ὅποιον Τὸν πλησιάζει μὲ συναίσθηση, διότι εἶναι ὁ
πανάγιος καὶ παντέλειος Θεός. Ἀλλὰ εἶναι καὶ «ὁ πρᾷος καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ», ὁ
προσηνής, ὁ φίλος τῶν ἁμαρτωλῶν (βλ. Ματθ. ια΄ [11] 29, 19).
Μόνο νὰ Τὸν
πλησιάζουμε μὲ πίστη, μὲ ἐμπιστοσύνη στὴν ἀγάπη Του, μὲ διάθεση νὰ ὑπακούσουμε
στὶς ἐντολές Του. Νὰ Τὸν πλησιάζουμε μὲ μετάνοια γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας. Τότε μᾶς
θεωρεῖ οἰκείους Του, παιδιά Του, ἀκόμη καὶ ἐμᾶς τοὺς ἁμαρτωλούς.
Τίποτε ἄλλο δὲν ἑλκύει
τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή μας ὅσο ἡ ταπείνωση, ἡ συντριβή, ἡ συναίσθηση τῶν ἁμαρτιῶν
μας, ἡ διάθεση διορθώσεως. Καὶ τότε θ᾿ ἀκοῦμε κι ἐμεῖς τὴ γλυκύτατη φωνή, τὸν ἐνθαρρυντικὸ
λόγο ποὺ διαλύει κάθε σύννεφο ἀπελπισίας: «Θάρσει, τέκνον»· ἔχε θάρρος, παιδί
μου!
2. Προστάζει, καὶ γίνεται
Ὁ Κύριος στὴ συνέχεια,
ἀποστομώνοντας τοὺς Γραμματεῖς ποὺ Τὸν κατηγοροῦσαν ἀπὸ μέσα τους ὡς
βλάσφημο, εἶπε στὸν παραλυτικό:
–«Ἐγερθεὶς ἆρόν
σου τὴν κλίνην καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου». Σήκω ὄρθιος, πάρε στοὺς ὤμους σου
τὸ κρεβάτι σου καὶ πήγαινε στὸ σπίτι σου.
«Καὶ ἐγερθεὶς ἀπῆλθεν
εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ». Καὶ πράγματι ἐκεῖνος σηκώθηκε καὶ πῆγε στὸ σπίτι του.
Ἕνα πρόσταγμα, ἕνας
λόγος, κι ἀμέσως ἔγινε πράξη. Εἶπε ὁ Κύριος: Σήκω καὶ πήγαινε· καὶ ὄντως
σηκώθηκε καὶ πῆγε, ὅπως τὸν διέταξε ὁ Κύριος· ἀμέσως· τόσο εὔκολα! Αὐτὴ εἶναι ἡ
δύναμη τοῦ Θεοῦ μας, ἄπειρη, τέλεια, θαυμαστή. Μὲ τὴ λογικὴ δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ
κατανοήσει πῶς αὐτὴ ἐνεργεῖ· μόνο μὲ τὴν πίστη τὴν ἀντιλαμβάνεται καὶ τὴ
γεύεται στὴ ζωή του.
Μὲ τέτοια διάθεση
νὰ καταφεύγουμε σ᾿ Ἐκεῖνον, στὸν «ἰατρὸν τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἡμῶν», μὲ
πίστη ὄχι μόνο στὴν ἀγάπη καὶ συγκατάβασή Του, ὅπως ἐπισημάναμε παραπάνω, ἀλλὰ
καὶ στὴν ἄπειρη δύναμή Του. Νὰ Τοῦ ἀναφέρουμε τὸν πόνο μας, τὴ δυσκολία μας, κι
Ἐκεῖνος θὰ ἀπαντᾶ, κατὰ τὸ συμφέρον βέβαια τῆς ψυχῆς μας. Διότι δὲν ὑπάρχει
τίποτε ἀδύνατο στὸν Θεό, κανένα ἐμπόδιο ἀνυπέρβλητο, καμία ἀσθένεια ἀνίατη.
Προστάζει, καὶ γίνεται ἀμέσως!
3. Δοξολογία γιὰ τὶς δωρεές Του
Τὰ παρόντα πλήθη εἶδαν
καὶ θαύμασαν «καὶ ἐδόξασαν τὸν Θεὸν τὸν δόντα ἐξουσίαν τοιαύτην τοῖς ἀνθρώποις»·
δόξασαν τὸν Θεό, ὁ Ὁποῖος ἔδωσε μέσῳ τοῦ Χριστοῦ τέτοια δυνατότητα στοὺς ἀνθρώπους,
δηλαδὴ τοῦ νὰ συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες τους καὶ νὰ θεραπεύονται μὲ ἕνα λόγο ἀθεράπευτες
ἀρρώστιες τοῦ σώματος.
Ὅσοι εἶδαν τὸ θαῦμα
καὶ δὲν ἦταν τυφλωμένοι ἀπὸ τὴ ζήλεια ὅπως οἱ Γραμματεῖς, χάρηκαν, διότι δόθηκε
στοὺς ἀνθρώπους τέτοια δυνατότητα, τέτοια Χάρι. Χάρηκαν καὶ δόξασαν τὸν Θεό.
Τέτοια βέβαια
θαύματα γίνονται καὶ σήμερα στὴν Ἐκκλησία μας. Θεραπεύονται πολλοὶ ἀπὸ ποικίλες
ἀρρώστιες καὶ ὅλων μας συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες στὸ Μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως.
Μεγάλοι ἐγκληματίες μετανοοῦν καὶ σώζονται. Ἄνθρωποι ἄθεοι καὶ ἀσεβεῖς βρίσκουν
τὸν δρόμο τῆς σωτηρίας.
Πολλοί, φθονεροὶ σὰν
τοὺς Γραμματεῖς, χλευάζουν καὶ εἰρωνεύονται τὴν Ἐκκλησία σ᾿ αὐτὲς τὶς
περιπτώσεις. Ἐμεῖς ὅμως ἂς δοξάζουμε τὸν Θεὸ ὁλόψυχα, ποὺ καὶ στὴν ἐποχή μας ἐνεργεῖ
μεγάλα θαύματα μέσῳ τῶν ἁγίων Του. Καὶ ἐπιτελεῖ τόσες νεκραναστάσεις ψυχῶν μὲ τὴ
μετάνοια καὶ τὴν εἰλικρινὴ ἐξομολόγηση |
αναρτήθηκε στις 22 Ιουλ 2019, 12:48 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 22 Ιουλ 2019, 12:48 π.μ.
]
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ: Ματθ. η΄ 28 – θ΄ 1
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: ε΄ ἐπιστολῶν, Ρωμ. ι΄ 1-10
1. Ἀνθρωποκτόνος
Ἀκούσαμε στὸ
σημερινὸ Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα ὅτι ὁ Κύριος πῆγε στὴ χώρα τῶν Γεργεσηνῶν. Ἐκεῖ Τὸν
συνάντησαν δύο δαιμονισμένοι «ἐκ τῶν μνημείων ἐξερχόμενοι, χαλεποὶ λίαν»· ἔβγαιναν
ἐπιθετικοὶ καὶ πολὺ ἐπικίνδυνοι ἀπὸ τὰ ἐκεῖ μνήματα, ὅπου εὐχαριστοῦνταν νὰ
κατοικοῦν. Ἦταν ὁ φόβος καὶ ὁ τρόμος τῆς περιοχῆς. Μάλιστα ὁ ἱερὸς εὐαγγελιστὴς
Μᾶρκος γράφει ἐπιπλέον ὅτι ἔβγαζαν ἄγριες κραυγὲς καὶ κατέκοπταν τὸ σῶμα τους μὲ
μυτερὲς πέτρες (Μάρκ. ε´ 5)!
Ἀπὸ τὴ σύντομη ἀλλὰ
μεστὴ αὐτὴ περιγραφὴ διδασκόμαστε κάτι πολὺ σημαντικό: τὸ ἄσβεστο μίσος τῶν
δαιμόνων πρὸς τὸν ἄνθρωπο καὶ τὴ μανία τους νὰ τὸν βασανίσουν καὶ τελικὰ νὰ τὸν
ρίξουν στὴν αἰώνια κόλαση. Τὸ δίδαγμα αὐτὸ εἶναι πολὺ ἐπίκαιρο γιὰ τὴν ἐποχή
μας, κατὰ τὴν ὁποία ὁ σατανισμὸς βρίσκεται σὲ ἔξαρση καὶ ὁ Ἑωσφόρος
παρουσιάζεται μὲ συμπάθεια ὡς σύμβολο ἀπελευθερώσεως καὶ αὐτονομίας, τρόπον τινὰ
πρότυπο ἐπαναστάτη. Στὴν ἀλλοπρόσαλλη ἐποχή μας κυρίως στὴν Ἀμερικὴ στήνονται ἀγάλματα
τοῦ σατανᾶ καὶ ἐξυμνεῖται ἀνοιχτὰ τὸ ὄνομά του!
Οἱ πιστοί, ὅσοι
θέλουμε τὴ σωτηρία μας, ἂς προσέξουμε πολὺ νὰ μὴν ἔχουμε καμία ἀπολύτως σχέση μὲ
τὸν διάβολο καὶ ὅλο τὸ στράτευμά του καὶ τὴ λατρεία του καὶ τὰ ἔργα του, ὅπως
δώσαμε ὑπόσχεση κατὰ τὸ ἅγιο Βάπτισμά μας. Ἂς ἀπέχουμε ὄχι μόνο ἀπὸ τὸν
σατανισμό, τὴ μαγεία καὶ τὴν ἀστρολογία, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ὁποιαδήποτε ἁμαρτία, ἡ ὁποία
τοῦ δίνει δικαιώματα ἐπάνω μας.
Ἀπὸ ἐκεῖνον δὲν ἔχουμε
νὰ κερδίσουμε τίποτε. Εἶναι «ἀνθρωποκτόνος», κατὰ τὴ διαβεβαίωση τοῦ Κυρίου μας
(Ἰω. η´ 44). Μᾶς μισεῖ καὶ μᾶς φθονεῖ ὅσο δὲν μποροῦμε νὰ φαντασθοῦμε, διψᾶ τὴν
ἀπώλειά μας. Ἐξαιτίας τῆς ἀποστασίας του εἶναι τὸ πιὸ δυστυχισμένο πλάσμα τῆς
Δημιουργίας, ὁρατῆς καὶ ἀόρατης, τυφλωμένος ἀπὸ τὸν θηριώδη ἐγωισμό του καὶ τὴν
ἀθεράπευτη ἀμετανοησία του.
2. Ἡ ἀδυναμία τῶν δαιμόνων
Οἱ δαίμονες μὲ τὸ
στόμα τῶν δαιμονισμένων ὅταν εἶδαν τὸν Κύριο, φώναξαν σ᾿ Ἐκεῖνον: Ἂν πρόκειται
νὰ μᾶς βγάλεις ἀπὸ τὴν εὐχάριστη αὐτὴ κατοικία μας, τοὺς ἀνθρώπους, «ἐπίτρεψον ἡμῖν
ἀπελθεῖν εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοίρων». Δῶσε μας ἄδεια νὰ πᾶμε στὸ κοπάδι μὲ τοὺς
χοίρους.
Ὅσο φόβο μᾶς
προκαλεῖ ἡ παραπάνω περιγραφὴ τῶν δαιμονισμένων, τόσο καὶ ἀκόμη περισσότερο μᾶς
ἐνισχύει τοῦτο τὸ αἴτημα τῶν δαιμόνων· διότι ἀποκαλύπτει τὴ μεγάλη ἀδυναμία
τους.
Οἱ δαίμονες
τρέμουν μπροστὰ στὸν Θεάνθρωπο. Αἰσθάνονται νὰ τοὺς καίει καὶ μόνη ἡ παρουσία
Του. Ἀναγνωρίζουν τὴν ἀδυναμία τους ἀπέναντί Του καὶ παρακαλοῦν νὰ τοὺς ἐπιτρέψει
τουλάχιστον νὰ ἱκανοποιήσουν τὴν καταστροφική τους μανία στὴν ἀγέλη τῶν χοίρων.
Οἱ δαίμονες, τὰ
φοβερὰ αὐτὰ ἄυλα πνεύματα, οἱ ἄσπονδοι καὶ δολιότατοι ἐχθροί μας, δὲν ἔχουν ἐξουσία
ὄχι μόνο ἐπάνω στὴν κορωνίδα τῆς δημιουργίας, τὸν ἄνθρωπο, νὰ τὸν πειράξουν καὶ
νὰ τὸν βλάψουν ὅποτε τὸ θελήσουν, ἀλλὰ οὔτε ἐπάνω στὰ ζῶα, καὶ μάλιστα στοὺς
χοίρους, ποὺ κυλιοῦνται μέσα στὶς λάσπες!
Νὰ σκεφθεῖ μάλιστα
κανεὶς ὅτι οἱ Ἰουδαῖοι δὲν ἐπιτρεπόταν νὰ φᾶνε χοιρινὸ κρέας σύμφωνα μὲ τὸν
Μωσαϊκὸ Νόμο. Ἄρα ἡ ἐκτροφὴ χοίρων ἦταν ἁμαρτία. Καὶ ὅμως οἱ δαίμονες δὲν ἔχουν
ἐξουσία νὰ βλάψουν οὔτε αὐτοὺς τοὺς παράνομα ἐκτρεφόμενους χοίρους! Ἔσχατη ἀδυναμία!
Ὁ Κύριος βέβαια τοὺς ἔδωσε τὴν ἄδεια, τιμωρώντας τὴν παρανομία αὐτὴ τῶν
κατοίκων ἐκείνης τῆς περιοχῆς καὶ καλώντας τους ἔτσι σὲ μετάνοια.
Λοιπόν, δὲν ἐξουσιάζει
ὁ διάβολος τὸν κόσμο, ἀλλὰ ὅσους τοῦ δώσουν τέτοιο δικαίωμα. Ἕνας εἶναι ὁ ἀπόλυτος
Παντοκράτωρ, ὁ Τριαδικὸς Θεός. Καὶ ἡ δαιμονικὴ παρουσία καὶ ἐνέργεια στὸν κόσμο
εἶναι ἀπόλυτα ἐλεγχόμενη, πρὸς παιδαγωγία καὶ ὠφέλεια τῶν ἀνθρώπων, ἐκείνων
βέβαια ποὺ ἀγωνίζονται καὶ καταφεύγουν στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ ἀπολαμβάνουν τὴν
ἀνίκητη βοήθεια καὶ σκέπη Του. Ἑπομένως δὲν ἔχουμε νὰ φοβηθοῦμε τίποτε ἀπὸ τὸν
σατανᾶ. Τὸν ἑαυτό μας νὰ φοβόμαστε, μὴν τυχὸν δώσουμε δικαιώματα στὸν ἐχθρὸ τῆς
ψυχῆς μας.
3. Τὸ θλιβερὸ αἴτημα
Οἱ χοῖροι ὑπὸ τὴν ἐπήρεια
τῶν δαιμόνων ὅρμησαν στὸν γκρεμό, ἔπεσαν στὴ λίμνη καὶ πνίγηκαν! Ὁλόκληρη ἡ
πόλη ἔμαθε καὶ γιὰ τὴν καταστροφὴ τοῦ κοπαδιοῦ καὶ γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῶν
δαιμονισμένων. Καὶ μὲ μιὰ γνώμη πῆγαν στὸν Κύριο καὶ Τὸν παρακάλεσαν νὰ φύγει ἀπὸ
τὴ χώρα τους. Φοβήθηκαν μήπως χάσουν κι ἄλλοι τά παράνομα κοπάδια τους.
Προτίμησαν τὸν χρυσὸ ἀπὸ τὸν Χριστό. Κι Ἐκεῖνος βέβαια ἔφυγε.
Τί θλιβερὸ αἴτημα,
τί φοβερὸ κατάντημα! Νὰ ἔρχεται ὁ Χριστὸς στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου, καὶ ἐκεῖνος νὰ
Τὸν ἀρνεῖται, ἐπειδὴ προτιμᾶ τοὺς χοίρους του, τὰ πάθη του.
Ἐμεῖς, ἀντίθετα πρὸς
τοὺς κατοίκους τῶν Γεργεσηνῶν, νὰ δώσουμε ὁλόκληρη τὴν καρδιά μας στὸν Κύριο,
στὸν Σωτήρα μας, στὸν Ἐλευθερωτὴ τῶν ψυχῶν μας. Νὰ ἀγαπήσουμε χωρὶς κρατούμενα Ἐκεῖνον
ποὺ μᾶς ἀγάπησε μέχρι θανάτου. Νὰ Τὸν ἀγαπήσουμε, ὥστε νὰ ἀπολαμβάνουμε τὸ
ζωοποιὸ φῶς Του στὴν παρούσα ζωὴ καὶ στὴν ἀτελεύτητη αἰωνιότητα. |
αναρτήθηκε στις 13 Ιουλ 2019, 12:38 μ.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 13 Ιουλ 2019, 12:38 μ.μ.
]
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ:
Ματθ. ε΄ 14-19
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Τίτ.
γ΄ 8-15
1.
Ἔλαμψε ἡ ἀλήθεια γιὰ τὸν Θεάνθρωπο!
Αὐτὴ τὴν Κυριακὴ τιμοῦμε
τοὺς 630 ἁγίους Πατέρες τῆς Δ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ἡ Σύνοδος αὐτὴ συγκλήθηκε
τὸ 451 μ.Χ. στὴ Χαλκηδόνα, προάστιο τῆς Κωνσταντινουπόλεως στὴν ἀσιατικὴ ἀκτὴ
τοῦ Βοσπόρου, γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσει τὴν αἵρεση τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ καὶ νὰ
διατυπώσει τὴν Ὀρθόδοξη διδασκαλία σχετικὰ μὲ τὸ Πρόσωπο τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ
Χριστοῦ. Οἱ ἅγιοι Πατέρες μὲ τὸν φωτισμὸ τοῦ Θεοῦ δίδαξαν ὅτι ὁ Κύριος εἶναι
τέλειος Θεὸς καὶ τέλειος ἄνθρωπος. Εἶναι ἕνα Πρόσωπο, ὁ Θεὸς Λόγος, ποὺ ὅμως ἔχει
δύο τέλειες φύσεις. Οἱ θεοφώτιστες ἀποφάσεις τους προκάλεσαν πολλὲς ἀντιδράσεις,
ἀλλὰ τελικὰ ἐπικράτησε τὸ φῶς τῆς ἀλήθειας καὶ διαλύθηκε τὸ σκοτάδι τῆς πλάνης.
2.
Ὀρθόδοξο δόγμα καὶ ἁγία ζωὴ
Οἱ ἅγιοι Πατέρες ἔλαμψαν
μὲ τὴν ὁσία βιοτή τους καὶ τὴν Ὀρθόδοξη ὁμολογία τους. Ἐφάρμοσαν αὐτὸ ποὺ ἀκούσαμε
νὰ λέει ὁ Κύριος στὸ Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα τῆς Ἑορτῆς, ὅτι οἱ μαθητές Του, εἶναι
τὸ φῶς τοῦ κόσμου. Κάτι ποὺ ἀσφαλῶς ἰσχύει καὶ γιὰ μᾶς, γιὰ ὅλους τοὺς πιστούς.
Κατὰ τὴν τέλεση τοῦ ἱεροῦ
Μυστηρίου τοῦ Βαπτίσματος ὁ λειτουργὸς λέει τὰ ἑξῆς λόγια ποὺ ἐπίσης ἀκούσαμε
στὴν περικοπή: «Οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν
τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσι τὸν πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς». Ἔτσι νὰ λάμψει
τὸ φῶς τῆς ἀρετῆς σας μπροστὰ στοὺς ἀνθρώπους, γιὰ νὰ δοῦν τὰ καλά σας ἔργα καὶ
νὰ δοξάσουν τὸν Πατέρα σας ποὺ εἶναι στοὺς οὐρανούς.
Ἡ χριστιανικὴ ζωὴ εἶναι
ζωὴ ἀρετῆς. Ὅμως αὐτὴ δὲν συνίσταται στὸ νὰ κάνει ὁ Χριστιανὸς κάποια καλὰ ἔργα
ὅποτε τοῦ δίνεται εὐκαιρία, ἀλλὰ στὴ συστηματικὴ καλλιέργεια καὶ ἐφαρμογὴ κάθε ἀρετῆς.
Ὁ ἀληθινὸς Χριστιανὸς πρέπει νὰ ἔχει τέτοιο πλοῦτο ἀρετῆς, ὥστε χωρὶς νὰ τὸ ἐπιδιώκει,
νὰ κάνει αἴσθηση στοὺς ἀνθρώπους τοῦ περιβάλλοντός του, οἱ ὁποῖοι ἔτσι θὰ
δοξάζουν τὸν Θεὸ Πατέρα ποὺ ἔχει τέτοια παιδιά.
Νὰ ἀσκεῖ τὴν ἀρετή, νὰ
κρατάει ὅμως καὶ τὴν ἀλήθεια τῆς Πίστεώς του ἀμόλυντη. Διότι ὅποιος χάνει τὴν ἀλήθεια,
χάνει καὶ τὴν Χάρι τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία καλλιεργεῖ τὴν ἀρετή. Τὸ διατυπώνει
κατηγορηματικὰ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης μιλώντας γιὰ τὴν ταπεινοφροσύνη, τὸ
θεμέλιο τῶν ἀρετῶν, ἰσχύει ὡστόσο γιὰ κάθε ἀρετή: «Εἶναι ἀδύνατο ἀπὸ τὸ χιόνι
νὰ βγεῖ φλόγα· ἀλλὰ ἀκόμη πιὸ ἀδύνατο εἶναι νὰ ὑπάρξει ἡ ταπεινοφροσύνη στοὺς αἱρετικούς.
Αὐτὸ εἶναι κατόρθωμα μόνο τῶν πιστῶν καὶ εὐσεβῶν, καὶ μάλιστα αὐτῶν ποὺ ἔχουν
καθαρθεῖ ἀπὸ τὰ πάθη τους»(*). Ὀρθόδοξο δόγμα καὶ ἁγία ζωὴ εἶναι τὰ δύο ἀξεχώριστα
γνωρίσματα τοῦ ἀληθινοῦ πιστοῦ, ποὺ τὸν ἀναδεικνύουν φῶς τοῦ κόσμου.
3.
Ὅλες τὶς ἐντολὲς
Ἡ περικοπὴ κλείνει μὲ τὴ
διακήρυξη τοῦ Κυρίου ὅτι ὁ λόγος Του εἶναι αἰώνιος καὶ ἀκατάλυτος. Ἔτσι, ἂν
κάποιος ἀθετήσει ἀκόμη καὶ μία ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἐντολές Του ποὺ φαίνονται ἐλάχιστες
καὶ μικρές, καὶ διδάξει ἔτσι τοὺς ἀνθρώπους, δηλαδὴ νὰ μὴν τὴν τηροῦν καὶ ἐκεῖνοι,
«ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν», τελευταῖος θὰ καταταγεῖ στὴ
Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν· δηλαδὴ θὰ ἀποκλεισθεῖ ἀπὸ αὐτήν. Ἀντίθετα, ὅποιος ἐφαρμόσει
καὶ διδάξει ὅλες τὶς ἐντολές, αὐτὸς θὰ ἀναγνωρισθεῖ μεγάλος στὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.
Συνεπῶς, ὁ ἀληθινὸς πιστὸς
δὲν κάνει ἐπιλογὲς στὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ: «αὐτὸ τὸ ἐφαρμόζω, αὐτὸ δὲν τὸ ἐφαρμόζω».
Ἂν θέλουμε νὰ σωθοῦμε, θὰ πρέπει νὰ ἀποδεχόμαστε τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ στὸ σύνολό
του χωρὶς καμία ἐξαίρεση. Ἂν ἐπιλέγουμε, τότε φτιάχνουμε δικό μας «Εὐαγγέλιο»,
καὶ ἑπομένως ἀποκλείουμε τὸν ἑαυτό μας ἀπὸ τὴ σωτηρία ποὺ χαρίζει ὁ Κύριος.
Οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Δ´ Οἰκουμενικῆς
Συνόδου ἀκριβῶς σὲ αὐτὸ ἀρίστευσαν: Ἔδειξαν ἰδιαίτερη προσοχὴ νὰ μὴν ἀθετήσουν
οὔτε τὴν παραμικρὴ ἐντολή, οὔτε τὸ παραμικρὸ δόγμα τῆς Πίστεως, νὰ φυλάξουν δὲ ἀκέραιη
τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη, ὅπως τὴν παρέλαβαν ἀπὸ τοὺς προγενέστερους Πατέρες, ὅπως τὴ
δίδαξαν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι, ὅπως τὴν ἀποκάλυψε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Δὲν
δέχθηκαν νὰ ἀλλάξουν οὔτε τὸ ἐλάχιστο ἀπὸ τὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, οὔτε νὰ
προσθέσουν οὔτε νὰ ἀφαιρέσουν, ὅποιες καὶ ἂν ἦταν οἱ ἀντιδράσεις τῶν Μονοφυσιτῶν
καὶ οἱ πιέσεις τῶν ἀρχόντων ἐκείνης τῆς ἐποχῆς. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ Θεὸς τοὺς
προστάτευσε καὶ τοὺς εὐλόγησε. Ἡ ἀλήθεια τελικὰ ἐπικράτησε καὶ οἱ ἴδιοι ζοῦν
πλέον αἰώνια κοντὰ στὸν Θεό, τὸν Ὁποῖον ἀγάπησαν μὲ ὅλη τὴν ὕπαρξή τους.
Ἀπὸ τὸ παράδειγμά τους νὰ
ἐμπνευσθοῦμε καὶ ἐμεῖς οἱ σύγχρονοι πιστοί, ποὺ ζοῦμε σὲ ἐποχὴ οἰκουμενισμοῦ καὶ
συμβιβασμῶν. Νὰ ἀνανεώσουμε τὴν ἀπόφασή μας νὰ βαδίζουμε τὴν εὐθεία ὁδό, τὴ
μόνη ποὺ ὁδηγεῖ στὴ σωτηρία· τὴν ὁδὸ τῆς ἀπαραχάρακτης Ὀρθόδοξης Πίστεως καὶ τῆς
τέλειας ὑπακοῆς στὶς ζωοποιὲς ἐντολές. |
αναρτήθηκε στις 29 Ιουν 2019, 2:40 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 29 Ιουν 2019, 2:41 π.μ.
]
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ: Ματθ.
θ΄ 36, ι΄ 1-8
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Ρωμ.
β' 10 – 16
1. Κορυφαῖοι Ἅγιοι
Σήμερα
τελοῦμε τὴ Σύναξη τῶν Ἁγίων Δώδεκα Ἀποστόλων. Δηλαδὴ ἡ Ἐκκλησία συνάγεται γιὰ νὰ
τιμήσει τοὺς Δώδεκα Μαθητὲς τοῦ Κυρίου. Οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι εἶναι οἱ μεγαλύτεροι
Ἅγιοι τῆς Πίστεώς μας. Ἐκτὸς ἀπὸ τὴ σημερινὴ ἑορτὴ καὶ τὴν ξεχωριστὴ τοῦ καθενὸς
μέσα στὸ ἔτος, τιμῶνται καὶ τὴν Πέμπτη κάθε ἑβδομάδος!
Κλήθηκαν
κατ᾿ εὐθείαν ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Κύριο· τὰ ἄφησαν ὅλα καὶ Τὸν ἀκολούθησαν. Ὁ
Κύριος τοὺς δίδασκε τὶς θεῖες ἀλήθειες συστηματικὰ καὶ ἰδιαιτέρως. Ὑπῆρξαν αὐτόπτες
καὶ αὐτήκοοι μάρτυρες τῆς δημόσιας δράσεώς Του καὶ τῆς Ἀναστάσεώς Του καὶ γι᾿ αὐτὸ
ἀπεστάλησαν ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ κηρύξουν τὸ Εὐαγγέλιο στὰ πέρατα τῆς γῆς.
Πράγματι, ὑποβλήθηκαν σὲ πάρα πολλοὺς κόπους καὶ μὲ τὴν Χάρι τοῦ Θεοῦ διέδωσαν
τὴν ἀληθινὴ Πίστη στὸν ἑλληνορωμαϊκὸ κόσμο καὶ πέρα ἀπὸ αὐτόν. Μαρτύρησαν δὲ
κατὰ τὴν ἱεραποστολική τους δράση ὅλοι, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Θεολόγο.
Τὸ
χάρισμά τους ἦταν τὸ ἀνώτερο ἀπὸ ὅλα. Τὸ κύρος τους ἦταν ἐξαιρετικὰ μεγάλο στὴν
πρώτη Ἐκκλησία καὶ τὸ ἀξίωμά τους μοναδικό. Κατὰ τὴ μαρτυρία τῆς Ἁγίας Γραφῆς,
εἶναι οἱ δώδεκα θεμέλιοι τῆς Ἐκκλησίας (βλ. Ἐφ. β´ 20, Ἀποκ. κα´ [21] 14)! Γι᾿
αὐτὸ ὀφείλουμε νὰ τιμοῦμε τὴ μνήμη τους μὲ ἰδιαίτερη εὐλάβεια καὶ εὐγνωμοσύνη
καὶ νὰ ζητοῦμε μὲ πίστη τὶς πρεσβεῖες τους, ἐπειδὴ ἔχουν μεγάλη παρρησία ἐνώπιον
τοῦ Θεοῦ.
2. Ἀνάγκη γιὰ
πνευματικοὺς ἐργάτες
Στὴν
ἀρχὴ τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελικοῦ Ἀναγνώσματος ἀκούσαμε ὅτι ὁ Κύριος ἔνιωσε βαθιὰ
συμπάθεια γιὰ τὸν λαό, διότι οἱ ἄνθρωποι ἦταν ἀποκαμωμένοι καὶ παραμελημένοι
πνευματικὰ σὰν πρόβατα ποὺ δὲν εἶχαν ποιμένα. Γι᾿ αὐτὸ κάποτε εἶπε στοὺς
Μαθητές Του: «Τὰ στάχυα τὰ ὥριμα γιὰ θερισμὸ εἶναι πολλά, ἐνῶ οἱ ἐργάτες λίγοι.
Προσευχηθεῖτε στὸν κύριο τοῦ θερισμοῦ, τὸν Θεὸ Πατέρα, νὰ βγάλει καὶ νὰ στείλει
ἐργάτες στὸν θερισμό Του». Γι᾿ αὐτὸ ἐξέλεξε τοὺς Δώδεκα.
Ἀλλὰ
καὶ σήμερα ὁ Κύριος ρίχνει βλέμμα συμπάθειας στὸν λαό Του, καὶ τὰ λόγια Του αὐτὰ
ἔχουν ἰδιαίτερη ἐπικαιρότητα. Ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ, οἱ Χριστιανοί, ἔχουμε ἐπείγουσα ἀνάγκη
ἐπανευαγγελισμοῦ καὶ κατηχήσεως. Τὶς τελευταῖες δεκαετίες ἡ ἑλληνικὴ ἐκπαίδευση
καὶ κοινωνία ἔχουν χάσει τὸν παραδοσιακὸ χριστιανικὸ χαρακτήρα τους. Ἡ ἐκκοσμίκευση
καὶ ἡ ἀποστασία ἔχουν σαρώσει τὴν κοινωνία καὶ ἔχουν εἰσβάλει καὶ στὴν Ἐκκλησία.
Ἡ νεότητα διδάσκεται τὴν ἀσυδοσία καὶ οὐσιαστικὰ χειραγωγεῖται ἀπὸ ὅσους ἐλέγχουν
τὰ Μέσα Μαζικῆς Ἐνημέρωσης καὶ Κοινωνικῆς Δικτύωσης.
Ἔχουμε
ἀνάγκη ἀπὸ ἁγίους ποιμένες, ἀπὸ ἐργάτες τοῦ Εὐαγγελίου, ποὺ νὰ μοιάζουν στοὺς ἁγίους
Ἀποστόλους, κατὰ τὸ δυνατόν, στὸ φρόνημα τῆς τέλειας αὐταπαρνήσεως, στὸν ἱεραποστολικὸ
ζῆλο καὶ τὴν ὁμολογία, «πλήρεις Πνεύματος ἁγίου», Ἰσαποστόλους σὰν τὸν ἅγιο
Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλό, τὸν ὅσιο Νίκωνα τὸν «Μετανοεῖτε», τοὺς ἁγίους Κολλυβάδες
Πατέρες. Μόνο τέτοια ἀναστήματα μποροῦν νὰ ἀνακόψουν τὸ ὁρμητικὸ ρεῦμα τῆς ἀποστασίας,
νὰ ξυπνήσουν τὸν λαὸ ἀπὸ τὸν βαθὺ λήθαργο τῆς ἄγνοιας καὶ τῆς τυπικῆς
θρησκευτικότητος καὶ νὰ ἐργασθοῦν ἀποτελεσματικὰ γιὰ τὴν πνευματικὴ ἀναγέννηση
τοῦ τόπου.
Ὁ
Κύριος ἀπὸ ἐμᾶς περιμένει τὴν ἐπίμονη προσευχή μας πρὸς Ἐκεῖνον, ἀφενὸς μὲν νὰ ἀναδείξει
τέτοια «σκεύη ἐκλογῆς», ἀφετέρου δὲ νὰ στηρίζει, νὰ φωτίζει καὶ ἁγιάζει τοὺς ὑπάρχοντες
ποιμένες, ἀρχιερεῖς καὶ ἱερεῖς, στὴν πολὺ δύσκολη ἱερὴ διακονία τους.
3. Τὸ ἀποστολικὸ
κήρυγμα
Ὁ
Κύριος ἀπέστειλε τοὺς Ἀποστόλους νὰ περιοδεύουν κηρύττοντας ὅτι «ἤγγικεν ἡ βασιλεία
τῶν οὐρανῶν», ἔχει πλησιάσει ἡ ἔλευση καὶ ἐγκαθίδρυση τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν
στὴ γῆ. Δηλαδὴ σὲ λίγο, κατὰ τὴν Πεντηκοστή, θὰ ἱδρυόταν ἡ Ἐκκλησία, στὴν ὁποία
μὲ τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τὴν Χάρι τῶν Μυστηρίων θὰ μεταδιδόταν στοὺς
πιστοὺς ἡ θεία ζωὴ τῆς ἐπουράνιας Βασιλείας.
Αὐτὸ
ἦταν τὸ ἀποστολικὸ κήρυγμα. Αὐτὸ ἦταν τὸ κήρυγμα τοῦ Τιμίου Προδρόμου, ἀλλὰ καὶ
τοῦ Κυρίου. Αὐτὸ εἶναι τὸ κέντρο καὶ ἡ οὐσία τοῦ κηρύγματος τῆς Ἐκκλησίας:
Δίνεται ἡ δυνατότητα στοὺς ἀνθρώπους νὰ ἑνωθοῦν μὲ τὸν Θεό. Ποῦ; Μέσα στὴν Ἐκκλησία,
ποὺ εἶναι τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Τί ἀπαιτεῖται γι᾿ αὐτό; Τὸ στοιχειῶδες: ν᾿ ἀνοίξουμε
τὴν καρδιά μας στὸν Χριστὸ διὰ τῆς πίστεως καὶ μετανοίας. Ἐφόσον ὑπάρχει αὐτό,
τὸ θαῦμα τὸ ἐνεργεῖ μέσα μας ἡ θεία Χάρις κατ᾿ ἐξοχὴν διὰ τῶν ἱερῶν Μυστηρίων ἀλλὰ
καὶ τῶν ἄλλων ἁγιαστικῶν μέσων.
Ἑπομένως
τὸ κήρυγμα τῆς Ἐκκλησίας στὴν αὐθεντική του μορφή, ὅπως τὸ παρέδωσαν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι,
δὲν εἶναι οὔτε κοινωνιολογία ἢ ὅ,τι ἄλλο, ἀλλὰ εἶναι κήρυγμα μετανοίας, κλήσεως
στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
Εἴθε
μὲ τὶς πρεσβεῖες τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, ποὺ τιμοῦμε σήμερα, νὰ ζοῦμε κι ἐμεῖς ὅλο
καὶ βαθύτερα τὴ μετάνοια καὶ νὰ τὴν κηρύττουμε μὲ τὴ ζωὴ καὶ τὰ λόγια μας
σύμφωνα μὲ τὸ παράδειγμά τους. |
αναρτήθηκε στις 16 Ιουν 2019, 2:34 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 16 Ιουν 2019, 2:35 π.μ.
]
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ:
Ἰωάν. ζ΄ 37-52, η΄ 12
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ:
Πράξ. β΄ 1-11
1. Τὸ Ἅγιον Πνεῦμα
ἀνακαινίζει τὸν ἄνθρωπο
Πεντηκοστή!
Ἡ τελευταία δεσποτικὴ ἑορτή. Γιορτάζουμε σήμερα τὴν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος,
τὴν ἔκχυση τῆς ἁγιαστικῆς θείας Χάριτος στὸ ἀνθρώπινο γένος. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ εἶναι
ὁ ὕψιστος καρπὸς τοῦ ἀπολυτρωτικοῦ ἔργου τοῦ Κυρίου, ἡ ἔσχατη καὶ κορυφαία ἐπαγγελία
(ὑπόσχεση) τῆς ἐποχῆς τῆς Καινῆς Διαθήκης.
Στὴν
πρὸ Χριστοῦ ἐποχὴ οἱ ἄνθρωποι λόγῳ τῆς δουλείας τους στὴν ἁμαρτία ἦταν
χωρισμένοι ἀπὸ τὸν Θεό. Ὁ Κύριος Ἰησοῦς μὲ τὴ Σταύρωσή Του ἐξασφάλισε τὴν ἄφεση
τῶν ἁμαρτιῶν τους, τὴν καταλλαγή (συμφιλίωση) μὲ τὸν ἐπουράνιο Πατέρα. Ἀπόδειξη
τῆς καταλλαγῆς εἶναι ἡ ἀποστολὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὸν κόσμο.
Σήμερα
γιορτάζουμε τὴν ἔλευση τοῦ τρίτου Προσώπου τῆς ἀδιαιρέτου Ἁγίας Τριάδος, τοῦ Ἁγίου
Πνεύματος, στὴν κοινωνία τῶν μαθητῶν, τὴν ἀποστολή Του στὶς καρδιὲς τῶν πιστῶν.
Ἀπὸ σήμερα τὸ Ἅγιον Πνεῦμα μένει μόνιμα στὸν κόσμο, μέσα στὴν Ἐκκλησία, καὶ ἐργάζεται
τὴ μεταμόρφωση τοῦ κόσμου, τὴ μεταμόρφωση τῆς καρδιᾶς τοῦ καθενός μας.
Γι’
αὐτὸ καὶ Πεντηκοστὴ σημαίνει: ἀναγέννηση τοῦ ἀνθρώπου, ὅτι ὁ ἐν Χριστῷ καινὸς ἄνθρωπος
εἶναι πραγματικότητα. Πεντηκοστὴ σημαίνει ὅτι ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὸν
Θεό, νὰ γίνει θεοφόρος.
2. Ποταμοὶ θείας
Χάριτος ἀπὸ τὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου
Ὁ
Κύριος στὸ σημερινὸ Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα, γεμάτος ἀγάπη καὶ πόθο γιὰ τὴ σωτηρία
μας, «ἔκραξε», φώναξε δυνατά, καὶ μᾶς κάλεσε κοντά Του γιὰ νὰ σβήσει τὴ δίψα
μας, δηλαδὴ τοὺς μεγάλους πόθους τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς:
–«Ἐάν
τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω»· ὅποιος διψάει ἂς ἔρθει κοντὰ σὲ Μένα καὶ
ἂς πίνει. Κοντὰ σὲ Μένα θὰ βρεῖ ἀνάπαυση, θὰ ξεδιψάσει.
Ἔτσι
γίνεται. Καὶ ὄχι μόνο θὰ ξεδιψάσει κοντά Του ὅποιος διὰ τῆς πίστεως καὶ τῆς
μετανοίας συνδεθεῖ μὲ τὸν Κύριο, ἀλλὰ γίνεται καὶ ὁ ἴδιος πηγή:
–«Ὁ
πιστεύων εἰς ἐμέ», διαβεβαίωσε ὁ Κύριος, «καθὼς εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοὶ ἐκ τῆς
κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσιν ὕδατος ζῶντος». Ἀπὸ τὸ ἐσωτερικό του θὰ τρέχουν ποταμοὶ
θείας Χάριτος.
Αὐτὴ
τὴν πραγματικότητα τὴ διαπιστώνουμε στοὺς Ἁγίους μας. Τὰ λόγια τους εἶναι
φωτισμένα, τὰ ἀγαθὰ ἔργα τους πολλὰ καὶ θαυμαστά, ἡ προσευχή τους φλογερὴ καὶ ἀποτελεσματική,
ἡ παρουσία τους τόσο εὐεργετικὴ στὸ περιβάλλον τους. Εἰρηνεύουν, ἀναπαύουν,
συγκλονίζουν ὅσους ἀναστρέφονται μαζί τους. Ἐκπέμπουν ἔντονα τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ,
τὴν Χάρι Του.
Οἱ
Ἅγιοι φανερώνουν πόσο μεγάλη εὐεργεσία εἶναι ἡ Πεντηκοστή. Καὶ μᾶς καλοῦν νὰ τοὺς
ἀκολουθήσουμε. Διότι τὸ ζητούμενο δὲν εἶναι νὰ μετέχουμε τυπικὰ στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας,
ἀλλὰ νὰ ἔχουμε ἐμπειρία Χάριτος, νὰ κατοικήσει μόνιμα μέσα μας ὁ Κύριος· νὰ Τοῦ
δώσουμε ὁλόκληρη τὴν καρδιά μας· νὰ ἀποφασίσουμε καὶ νὰ ἀγωνισθοῦμε γιὰ τὴν
τέλεια ὑπακοὴ στὶς ἅγιες ἐντολές Του, γιὰ τὴν τέλεια νέκρωση τῆς ἁμαρτίας μέσα
μας. Καὶ σὲ αὐτὸ μᾶς βοηθεῖ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα.
Ὅσο
τὸ προσπαθοῦμε, τόσο ἐνισχύεται ἡ παρουσία καὶ ἡ ἐνέργειά Του μέσα μας, μέχρι νὰ
φθάσουμε, μετὰ ἀπὸ σταθερὸ ἀγώνα καὶ πολλὴ ταπείνωση, νὰ ζήσουμε τὴ μόνιμη
παρουσία Του στὶς καρδιές μας.
3. Ἀντίσταση στὴ
θεία ἀγάπη
Ὅταν
ὁ Κύριος μίλησε γιὰ τὴν ὕψιστη αὐτὴ δωρεά, δὲν ἔγινε ἀποδεκτὸς ἀπὸ ὅλους.
«Σχίσμα ἐν τῷ ὄχλῳ ἐγένετο δι᾿ αὐτόν». Ἄλλοι ἀπὸ τὸν λαὸ πίστεψαν, ἐνῶ ἄλλοι ὄχι.
Οἱ ὑπηρέτες τῶν Φαρισαίων ποὺ εἶχαν σταλεῖ νὰ Τὸν συλλάβουν, γύρισαν ἄπρακτοι ὁμολογώντας
ὅτι ποτὲ δὲν μίλησε ἄνθρωπος ὅπως Ἐκεῖνος, γεγονὸς ποὺ ἐξόργισε τοὺς κυρίους
τους. Τότε ἕνας ἀπὸ τοὺς Φαρισαίους, ὁ Νικόδημος, θέλησε νὰ ὑπερασπισθεῖ τὸν
Κύριο:
–«Σύμφωνα
μὲ τὸ Νόμο, κανεὶς δὲν καταδικάζεται, ἂν πρῶτα δὲν ἀπολογηθεῖ». Ἀλλὰ ἐκεῖνοι δὲν
πείσθηκαν, διότι δὲν ἤθελαν.
Ἡ
ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ στὸν κόσμο, ἂν καὶ εἶναι ἀποκάλυψη ἀγάπης καὶ φέρνει τὴ μεγάλη
δωρεὰ τῆς εἰρήνης καὶ τῆς ἑνότητος, προκαλεῖ ἀντιδράσεις. Διότι, ὅσο
συγκλονιστικὸ γεγονὸς καὶ ἂν εἶναι, δὲν καταργεῖ τὴν ἀνθρώπινη ἐλευθερία.
Προκειμένου
ὁ ἄνθρωπος νὰ δεχθεῖ τὸν Θεό, πρέπει νὰ ἀπαρνηθεῖ τὸν ἁμαρτωλὸ ἑαυτό του. Ἀλλὰ
αὐτὸ δὲν εἶναι διατεθειμένοι νὰ τὸ κάνουν ὅσοι ἀγαποῦν τὰ πάθη τους. Ἔτσι, μὲ
ἀφορμὴ τὴ φανέρωση τοῦ Θεοῦ στὸν κόσμο, ἡ ἀνθρωπότητα χωρίζεται σὲ δύο
στρατόπεδα: σὲ ὅσους δέχονται τὴ δωρεά, καὶ σὲ ὅσους τὴν ἀρνοῦνται. Σὲ ὅσους ὑποτάσσονται
στὸν Χριστὸ καὶ μεταμορφώνονται ἀπὸ τὴ θεία ἀγάπη, καὶ σὲ ὅσους ἀντιτίθενται σ᾿
Ἐκεῖνον καὶ μισοῦν τὰ τέκνα τοῦ Θεοῦ…
Εἴθε
ὅλοι μας νὰ παραδοθοῦμε ὁλοκληρωτικὰ στὸ Ἅγιον Πνεῦμα, ὥστε νὰ γίνουμε
«λάμποντες, ἀστράπτοντες, ἠλλοιωμένοι» – νὰ λάμπουμε, νὰ ἐκπέμπουμε μὲ τὴ
ζωή μας τὸ ἀστραφτερὸ φῶς τῆς ἁγιότητος. Νὰ εἴμαστε ἀλλοιωμένοι, μεταμορφωμένοι
– καὶ νὰ μὴν ὑπάρχει καμιὰ καρδιὰ ποὺ νὰ ἀρνεῖται πεισματικὰ τὴν ἀνεκτίμητη
δωρεὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. |
αναρτήθηκε στις 8 Ιουν 2019, 1:01 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 8 Ιουν 2019, 1:01 π.μ.
]
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ: Ἰωάν.
ιζ΄ 1-13
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Κυρ. ζ΄
Πράξεων: Πράξ. κ΄ 16-18, 28-36
1. Τί εἶναι ἡ αἰώνια ζωὴ
Σήμερα
τιμοῦμε τὴ μνήμη τῶν Ἁγίων 318 Πατέρων τῆς Α´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, οἱ ὁποῖοι μὲ
τὸν φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καταδίκασαν τὴ φοβερὴ αἵρεση τοῦ Ἀρειανισμοῦ καὶ
συνέταξαν τὰ 7 πρῶτα ἄρθρα τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, διακηρύσσοντας τὴν θεότητα
τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ.
Τὸ
Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα, ποὺ ἀναγινώσκεται πρὸς τιμὴν τῶν ἁγίων Πατέρων,
περιλαμβάνει τὸ πρῶτο τμῆμα τῆς λεγόμενης Ἀρχιερατικῆς Προσευχῆς τοῦ Κυρίου·
δηλαδὴ τῆς προσευχῆς ποὺ ἀνέπεμψε ὁ Κύριος στὸν ἐπουράνιο Πατέρα, πρὶν μεταβεῖ
στὸν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ τὴ νύχτα τοῦ Πάθους Του.
Σ᾿
αὐτὴν ὁ Κύριος φανερώνει καὶ τὸν ὁρισμὸ τῆς αἰώνιας ζωῆς: «Αὕτη ἐστὶν ἡ αἰώνιος
ζωή, ἵνα γινώσκωσί σε τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας Ἰησοῦν
Χριστόν», εἶπε. Αὐτὴ εἶναι ἡ αἰώνια ζωή, τὸ νὰ γνωρίζουν οἱ ἄνθρωποι ὅλο καὶ
περισσότερο Ἐσένα, τὸν μόνο ἀληθινὸ Θεό, καὶ τὸν Ἰησοῦ Χριστό, τὸν Ὁποῖον ἀπέστειλες
στὸν κόσμο· νὰ Σὲ γνωρίζουν ἔχοντας ζωντανὴ ἐπικοινωνία μὲ Σένα καὶ ἀπολαμβάνοντας
τὶς ἄπειρες τελειότητές Σου.
Ἡ
αἰώνια ζωὴ λοιπὸν συνίσταται στὴ γνώση τοῦ ἀληθινοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Ἡ γνώση ὅμως
αὐτὴ δὲν εἶναι διανοητική, ὅπως αὐτὴ ποὺ ἀποκτοῦμε διαβάζοντας ἕνα βιβλίο, ἀλλὰ
ἐμπειρική, βιωματική. Αὐτὸς ποὺ ἔχει τὸν Θεὸ μέσα του, ἔχει ἤδη τὴν αἰώνια ζωή,
μετέχει στὴ ζωὴ τοῦ Θεοῦ, ἀπολαμβάνει τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ, καὶ αὐτὸ τὸν γεμίζει μὲ
ἀναφαίρετη εὐτυχία.
Μάλιστα
ὁ Κύριος λέει: «ἵνα γινώσκωσί σε»· νὰ Σὲ γνωρίζουν· συνέχεια. Ἡ αἰώνια ζωὴ
συνίσταται στὴν ἀδιάλειπτη κοινωνία καὶ ἕνωση μὲ τὸν Θεό, ἡ ὁποία ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν
παρούσα ζωὴ καὶ ἐκτείνεται στὴν ἀτελεύτητη αἰωνιότητα.
Ὅλα
τὰ ἔκαμε ὁ Κύριος γιὰ νὰ ἐξασφαλισθεῖ αὐτὴ ἡ κοινωνία τῶν ἀνθρώπων μὲ τὸν Θεό,
ποὺ εἶναι τὸ πιὸ μεγάλο ἀγαθό. Ἀπομένει ἐμεῖς, ὁ καθένας μας, νὰ ἀνταποκριθοῦμε
σ’ αὐτὴ τὴν ἄπειρη δωρεὰ τοῦ Θεοῦ.
2. Γιὰ τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ
Στὴ
συνέχεια ὁ Κύριος, ἀπευθυνόμενος πάντα πρὸς τὸν Πατέρα Του, λέει: «Ἐγώ σε ἐδόξασα
ἐπὶ τῆς γῆς, τὸ ἔργον ἐτελείωσα ὃ δέδωκάς μοι ἵνα ποιήσω». Ἐγὼ Σὲ δόξασα πάνω
στὴ γῆ. Καὶ μὲ τὴ θυσία μου, ποὺ θὰ προσφέρω σὲ λίγο πάνω στὸν Σταυρό, ὁλοκλήρωσα
τελείως τὸ ἔργο ποὺ μοῦ ἔδωσες νὰ ἐπιτελέσω.
Ὁ
Κύριος ἐκπλήρωσε τὴν ἀποστολή Του στὴ γῆ, ποὺ ἦταν ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπινου
γένους, καὶ δόξασε τὸν Πατέρα Του κατὰ τρόπο μοναδικὸ καὶ ἀνεπανάληπτο. Ὡστόσο
καὶ ὁ κάθε πιστὸς καλεῖται στὴ ζωή του νὰ δοξάσει τὸν Θεὸ ἐκπληρώνοντας τὴν ἀποστολή
του, ποὺ εἶναι ὁ προσωπικός του ἁγιασμός. Δοξάζει τὸν Θεό, ὅταν ὑπακούει στὸ
ἅγιο θέλημά Του. Δοξάζει τὸν Θεὸ μὲ τοὺς ἐνάρετους λόγους καὶ τὶς πράξεις του, ἀλλὰ
καὶ μὲ τὶς σκέψεις του· μὲ τὶς αἰσθήσεις του, ὅταν τὶς φυλάσσει καθαρὲς ἀπὸ τὸν
μολυσμὸ τῆς ἁμαρτίας καὶ τὶς ἁγιάζει. Τὸν δοξάζει καὶ ὅταν εἶναι μόνος ἀλλὰ καὶ
ὅταν συναναστρέφεται μὲ ἄλλους, στὸ σπίτι, στὴν ἀγορά, στὴ δουλειά, στὶς
διακοπές, τὴ νύχτα καὶ τὴ μέρα…
Τί
μεγαλεῖο καὶ τί τιμὴ ὅ,τι κάνουμε, νὰ τὸ κάνουμε γιὰ τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ! Καὶ στὸ
τέλος τῆς ζωῆς μας νὰ μποροῦμε νὰ ἐπαναλάβουμε κι ἐμεῖς – τηρουμένων τῶν ἀναλογιῶν
– αὐτὸν τὸν λόγο: «Ἐγώ σε ἐδόξασα ἐπὶ τῆς γῆς, τὸ ἔργον ἐτελείωσα ὃ δέδωκάς μοι
ἵνα ποιήσω»· μὲ τὴ βέβαιη ἐλπίδα καὶ πληροφορία ὅτι ὁ Κύριος, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός
Του, θὰ ἀναπληρώσει τὸ ἔλλειμμα τοῦ ἀγώνα μας.
3. Νὰ εἴμαστε ἕνα
Ὁ
Κύριος προσεύχεται στὸν ἐπουράνιο Πατέρα Του νὰ φυλάξει τοὺς μαθητές Του, ἀλλὰ
καὶ ὅλους τοὺς πιστοὺς κάτω ἀπὸ τὴν παντοδύναμη προστασία Του, τώρα ποὺ ὁ Ἴδιος
θὰ θυσιασθεῖ καὶ δὲν θὰ εἶναι πλέον αἰσθητὰ κοντά τους. Τί λέει; Ἀξίωσέ τους «ἵνα
ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς»· φύλαξέ τους ἔτσι, ὥστε νὰ παραμένουν ἑνωμένοι μαζί μου καὶ
μεταξύ τους καὶ νὰ εἶναι μὲ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ὁμοφροσύνη τους ἕνα σῶμα, ὅπως εἴμαστε
ἕνα κι Ἐμεῖς ποὺ ἔχουμε τὴν ἴδια οὐσία καὶ φύση.
Τὸ
ἐπίμονο αἴτημα τοῦ Κυρίου στὴν Ἀρχιερατική Του Προσευχὴ εἶναι αὐτό: ἡ μεταξὺ ἡμῶν
τῶν Χριστιανῶν ἀγάπη, εἰρήνη καὶ ἑνότητα.
Ἡ
ἁμαρτία ἔφερε στὴν ἀνθρωπότητα τὸν διχασμό, τὴν ἔχθρα, τὴν ταραχὴ καὶ τὴ
σύγχυση. Ὁ Κύριος μὲ τὴ σταυρικὴ θυσία Του κατήργησε τὸ κράτος τῆς ἁμαρτίας καὶ
χάρισε ἑνότητα στοὺς πιστούς Του. Ἡ ἑνότητα αὐτὴ βιώνεται μὲ τὴν Χάρι τοῦ Θεοῦ
μέσα στὴν Ἐκκλησία, καθὼς ἀποτελεῖ καρπὸ τῆς κοινωνίας τῶν πιστῶν μὲ τὸν Θεὸ τῆς
ἀγάπης.
Μακάρι
μέρα μὲ τὴ μέρα ἡ θεία Χάρις νὰ μᾶς μεταμορφώνει, ὥστε νὰ ζοῦμε οἱ πιστοὶ στὴν ἀγκαλιὰ
τῆς Ἐκκλησίας τὸ πιὸ μεγάλο θαῦμα, τὴν ἐν Χριστῷ ἑνότητα τῶν ψυχῶν μας, καὶ νὰ
σκορπίζουμε στοὺς γύρω μας τὴν ἀνέκφραστη εἰρήνη καὶ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. |
αναρτήθηκε στις 1 Ιουν 2019, 11:04 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 1 Ιουν 2019, 11:05 π.μ.
]
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ:
Ἰωάν. θ΄ 1-38
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ:
Πράξ. ις΄ 16-34
1. Η ΔΕΙΛΙΑ ΤΩΝ
ΓΟΝΕΩΝ
Κάποιο
Σάββατο ὁ Κύριος στὴν Ἱερουσαλὴμ συνάντησε ἕναν ἄνθρωπο ποὺ εἶχε γεννηθεῖ
τυφλός. Καὶ ἀφοῦ ἔφτιαξε πηλὸ μὲ τὸ σάλιο του, ἔχρισε μὲ τὸν πηλὸ τὰ μάτια τοῦ
τυφλοῦ. Δοκιμάζοντας ὅμως τὴν πίστη του, δὲν τὸν θεράπευσε ἀμέσως, ἀλλὰ τοῦ εἶπε:
«Πήγαινε, νίψου στὴν κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ». Κι ὁ τυφλὸς ὑπάκουσε ἀμέσως. Καὶ τὸ
θαῦμα ἔγινε! Ὅσοι ὅμως τὸν ἔβλεπαν κατόπιν ὑγιή, ἀποροῦσαν: «Δὲν εἶναι αὐτὸς ὁ
τυφλὸς ποὺ ζητιάνευε;» Ἄλλοι ἔλεγαν «αὐτὸς εἶναι», ἄλλοι ὅμως ἔλεγαν «εἶναι
κάποιος ποὺ τοῦ μοιάζει». Ἐκεῖνος ὅμως τοὺς διαβεβαίωνε ὅτι εἶναι ὁ ἴδιος. Κι αὐτοὶ
ἔκπληκτοι ἀποροῦσαν: «Πῶς θεραπεύθηκαν τὰ μάτια σου;» Κι ἐκεῖνος μὲ θάρρος ἐξηγοῦσε
πῶς ἔγινε τὸ θαῦμα.
Κι
ὅταν κατόπιν τὸν ὁδήγησαν στοὺς Φαρισαίους, ἄρχισε μία νέα ἀνάκριση: «Πῶς βρῆκες
τὸ φῶς σου;» Κι ἐνῶ ἐκεῖνος τοὺς ἐξήγησε, οἱ Φαρισαῖοι δὲν ἤθελαν νὰ τὸ παραδεχθοῦν.
Κάποιοι μάλιστα ἔλεγαν γιὰ τὸν Κύριο: «Αὐτὸς δὲν εἶναι ἀπεσταλμένος τοῦ Θεοῦ,
διότι δὲν τηρεῖ τὴν ἀργία τοῦ Σαββάτου». Ἄλλοι ὅμως ἀντα-παντοῦσαν: «Πῶς εἶναι
δυνατὸν ἕνας ἄνθρωπος ἁμαρτωλὸς νὰ κάνει τέτοια μεγάλα θαύματα;» Κι ἄρχισαν
πάλι νὰ ἐξετάζουν τὸν τυφλό: «Ἐσὺ τί λὲς γι’ αὐτόν;» Κι αὐτὸς τοὺς εἶπε: «Ἐγὼ
λέω ὅτι εἶναι προφήτης».
Οἱ
Φαρισαῖοι ὅμως ἐπιμένουν στὴν ἄρνηση. Γι’ αὐτὸ φωνάζουν τοὺς γονεῖς του καὶ τοὺς
ρωτοῦν: «Αὐτὸς εἶναι ὁ γυιός σας ποὺ λέτε ὅτι γεννήθηκε τυφλός; Καὶ πῶς
τώρα βλέπει;» Οἱ γονεῖς ὅμως φοβισμένοι μήπως τοὺς διώξουν ἀπὸ τὴ Συναγωγὴ ἀπάντησαν:
«Αὐτὸς εἶναι ὁ γυιός μας καὶ πράγματι τυφλὸς γεννήθηκε. Πῶς ὅμως τώρα βλέπει, δὲν
ξέρουμε. Ὥριμη ἡλικία ἔχει, ρωτῆστε τον».
Οἱ
γονεῖς λοιπὸν ἀποφεύγουν νὰ δώσουν σαφὴ ἀπάντηση γιὰ τὸ θαῦμα. Φοβοῦνται καὶ
τρέμουν καθὼς βλέπουν τοὺς Φαρισαίους νὰ μιλοῦν μὲ θυμὸ καὶ ἀπειλές, γιὰ νὰ τοὺς
ἐκφοβίσουν. Κι ἀπαντοῦν μόνο στὶς δυὸ πρῶτες ἐρωτήσεις τους. Στὴν τρίτη σιωποῦν,
ἐνῶ ἦταν βέβαιοι γιὰ τὸ θαῦμα καὶ ὄφειλαν νὰ ἀπαντήσουν ἀπὸ εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸν
Κύριο ποὺ θεράπευσε τὸ παιδί τους. Ἀλλὰ αὐτοὶ τρομοκρατημένοι ἄφησαν τὸν γυιό
τους μόνο του νὰ σηκώσει τὸ βάρος τῶν ἀπειλῶν τῶν Φαρισαίων.
Ἡ
ἱστορία αὐτὴ ἐπαναλήφθηκε πολλὲς φορὲς μέσα στὴν πορεία τῆς Ἐκκλησίας. Τὸ ἴδιο
συμβαίνει καὶ στὶς μέρες μας, ποὺ τόσο μεγάλη πολεμικὴ γίνεται ἐναντίον τοῦ
Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας μας. Οἱ συκοφαντίες καὶ οἱ κατηγορίες πολλές, οἱ ἔμμεσες
ἀπειλὲς ὕπουλες, καὶ ὁ φόβος κάνει πολλοὺς νὰ φοβοῦνται νὰ ποῦν τὴν ἀλήθεια γιὰ
πολλὰ θέματα πίστεως, νὰ δειλιάζουν νὰ πάρουν θέση καὶ μάλιστα ἐνώπιον ἀνθρώπων
ποὺ κατέχουν κά-ποια μεγάλη θέση στὴν κοινωνία· γιὰ νὰ μὴν ἐκτεθοῦν, γιὰ νὰ μὴν
κινδυνεύσει ἡ σταδιοδρομία τους, γιὰ νὰ τὰ ἔχουν καλὰ μὲ ὅλους. Ἔτσι προδίδουν
τὸ πιστεύω τους καὶ καταπατοῦν τὴ συνείδησή τους. Ὅσους φοβόμαστε νὰ ὁμολογήσουμε
αὐτὸ ποὺ πιστεύουμε καὶ νὰ ὑπερασπιστοῦμε τὴν Ἐκκλησία μας, θὰ μᾶς ἀρνηθεῖ κι ὁ
Κύριος κατὰ τὴν φοβερὰ ἡμέρα τῆς κρίσεως.
2. Η
ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΡΩΗΝ ΤΥΦΛΟΥ
Οἱ
Ἰουδαῖοι ἀναστατωμένοι φώναξαν καὶ πάλι τὸν πρώην τυφλὸ καὶ τοῦ εἶπαν: «Δόξασε
τὸν Θεό, ὁμολογώντας ὅτι πλανήθηκες. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ σὲ θεράπευσε εἶναι ἁμαρτωλός,
ἀφοῦ καταλύει τὴν ἀργία τοῦ Σαββάτου».
Ἐκεῖνος
ὅμως μὲ παρρησία καὶ θάρρος ἀπάντησε: «Ἐὰν ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς εἶναι ἁμαρτωλὸς
δὲν ξέρω. Ξέρω ὅμως πολὺ καλὰ ὅτι ἐνῶ ἤμουν τυφλός, τώρα βλέπω».
Κι
αὐτοὶ ξαναρωτοῦν: «Πῶς σοῦ ἄνοιξε τὰ μάτια;» Κι ἐκεῖνος ἀκόμη πιὸ θαρρετὰ ἀπαντᾶ:
«Λίγο πρὶν σᾶς τὸ εἶπα καὶ δὲν θελήσατε νὰ τὸ παραδεχθεῖτε. Γιατί τώρα θέλετε
ν’ ἀκούσετε πάλι τὰ ἴδια; Μήπως θέλετε κι ἐσεῖς νὰ γίνετε μαθητές του; Κι ἔπειτα
ὁ Θεὸς δὲν ἀκούει τοὺς ἁμαρτωλούς. Ἀλλὰ καὶ ποτὲ δὲν ἀκούσθηκε, ἀπὸ τότε ποὺ ἔγινε
ὁ κόσμος, ὅτι θεράπευσε κάποιος μάτια ἀνθρώπου ποὺ εἶχε γεννηθεῖ τυφλός».
Ἐκεῖνοι
τώρα ἐξαγριωμένοι τοῦ λένε: «Ἐσὺ γεννήθηκες βουτηγμένος στὴν ἁμαρτία, καὶ
διδάσκεις ἐμᾶς;» Καὶ τὸν ἔδιωξαν. Βρῆκε ὅμως ὁ Κύριος τὸν πρώην τυφλὸ καὶ τοῦ εἶπε:
«Ἐσύ, πιστεύεις στὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ;». «Καὶ ποιὸς εἶναι, Κύριε, γιὰ νὰ τὸν
πιστεύσω;», ἀποκρίθηκε ἐκεῖνος. Εἶπε τότε σ’ αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς: «Αὐτὸς ποὺ σοῦ
μιλάει, ἐκεῖνος εἶναι». «Πιστεύω, Κύριε», ἀπαντᾶ μὲ εἰλικρίνεια ὁ πρώην τυφλός.
Καὶ Τὸν προσκύνησε ὡς Υἱὸν τοῦ Θεοῦ.
Εἶναι
πραγματικὰ ἀξιοθαύμαστη ἡ ὁμολογία τοῦ πρώην τυφλοῦ. Ἡ παρρησία του ἐκδηλώνεται
ὁλοένα καὶ πιὸ θαυμαστή. Ὁμολογεῖ ἀρχικῶς, γεμάτος εὐγνωμοσύνη, στοὺς γνωστούς
του τὸ θαῦμα. Καὶ ὅταν ὁδηγεῖται μπροστὰ στοὺς τυφλωμένους ἀπὸ τὴν κακία
Φαρισαίους, δὲν κάμπτεται ἀπὸ τὶς ἀπειλές τους καὶ τὴν ἀσφυκτική τους πίεση.
Περιγράφει καὶ πάλι τὸ θαῦμα καὶ ὁμολογεῖ χωρὶς νὰ φοβᾶται ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι
προφήτης. Κι ὅταν οἱ Φαρισαῖοι ἀπαιτοῦν νὰ ὁμολογήσει ὅτι πλανήθηκε, αὐτὸς ἀκάθεκτος
ἐπιμένει στὴν ἀλήθεια. Καὶ τελικὰ προτιμάει νὰ φύγει μακριά τους, μένοντας
σταθερὸς στὴν ὁμολογία του, ὅ,τι κι ἂν αὐτὸ θὰ τοῦ κοστίσει.
Καὶ
μᾶς διδάσκει ὁ ἄνθρωπος αὐτός, ὁ πρώην τυφλός, νὰ ὁμολογοῦμε κι ἐμεῖς τὴν ἀλήθεια
μὲ θάρρος, μὲ ἐνθουσιασμὸ καὶ καύχηση, ὅπου καὶ ὅταν μᾶς τὸ ζητάει αὐτὸ ὁ
Κύριος. Καὶ γιατί νὰ τὸ κάνουμε αὐτό; Διότι ὁ Χριστὸς μᾶς ἄνοιξε τὰ τυφλὰ μάτια
τῆς ψυχῆς. Μᾶς ἔμαθε νὰ ζοῦμε, νὰ πορευόμαστε, νὰ ἐλπίζουμε. Γεμάτοι εὐγνωμοσύνη
λοιπὸν κι ἐμεῖς νὰ ὁμολογοῦμε τὸν εὐεργέτη μας καὶ τὴν πίστη μας. Εἶναι
προτιμότερο νὰ μείνουμε ἀπομονωμένοι ὁμολογώντας τὴν ἀλήθεια, παρὰ νὰ εἴμαστε
φίλοι ὅλου τοῦ κόσμου συμβιβασμένοι μὲ τὸ ψέμα. Καὶ ὁ Χριστὸς θὰ μᾶς εὐλογήσει.
Θὰ μᾶς ὁμολογήσει ὡς παιδιά του ἀγαπημένα καὶ θὰ μᾶς καταστήσει πολίτες τῆς
Βασιλείας του. |
|
