• 
  

Στην ζωή μας κάναμε πολλά λάθη. Κάναμε λάθη όταν ήμασταν παιδιά, όταν γίναμε έφηβοι και νέοι, αλλά πολύ περισσότερο κάναμε λάθη και αργότερα όταν γίναμε γονείς.

Κυνηγήσαμε τη χαρά και τη ευτυχία στις ηδονές, στη σάρκα, στον κόσμο. Χαράξαμε μία ζωή υλιστική, με γλέντια, διασκεδάσεις, τζόγο και εύκολη ζωή, ρουφήσαμε την αμαρτία μέχρι τελευταίας σταγόνας.

Δοκιμάσαμε τα πάντα, και όμως η πίκρα είναι απλωμένη στη ζωή μας, το κενό που υπάρχει μέσα μας αυξάνει καθημερινά. Νομίζουμε πως αυτή είναι η μοίρα μας και το τέλος μας. Αλλά μέσα σ᾿ αυτό το πυκνό σκοτάδι ένα φως λάμπει, δεν το προσέξαμε, δεν το είδαμε.

Είναι ο αστέρας που οδήγησε τους μάγους στο σπήλαιο της Βηθλεέμ. Αυτό το αστέρι εξακολουθεί να οδηγή τους οδοιπόρους της ζωής σε εκείνον, στον έναν στο μοναδικό, στον Ιησού Χριστό.

Αδελφέ μου, σκέψου για λίγο, μην απογοητεύεσαι, μην απελπίζεσαι, υπάρχει σωτηρία, υπάρχει Σωτήρας. Ο Κύριος της αγάπης ο Ιησούς Χριστός απέθανε για σένα, έχυσε το αίμα Του στο Σταυρό για να σού χαρίση σωτηρία, λύτρωσι, ελευθερία από τα δεσμά της αμαρτίας. Ίσως δεν γνώρισες, δεν ενδιαφέρθηκες γι᾿ Αυτόν· Αυτός σε αγαπά, σε αναζητά, θέλει να σε σώση.

Γνωρίζεις ότι ο Κύριος έβαλε ένα σβηστήρι μέσα στην Εκκλησία Του, που μπορεί να σβήση όλο το παρελθόν σου, ώστε να μπορέσης ν᾿ ανοίξης μία καινούρια σελίδα στη ζωή σου.

Η ζωή που κάνεις θα σε οδηγήση σε ένα θάνατο αιώνιο· η αγάπη του Θεού σε καλεί, θέλει να σε σώση. Αυτό που διαβάζεις αυτή την ώρα είναι η φωνή του Θεού· μη κλείσης την καρδιά σου στήφωνή Του, έλα κοντά Του, πήγαινε να βρης ένα πνευματικό, άνοιξε την καρδιά σου στο Θεό, πες τα λάθη της ζωής σου με ειλικρίνεια, με ταπείνωσι, με αληθινή μετάνοια, και ο Θεός θα σε σώση, θα σε αλλάξη, θα σε καταστήση παιδί δικό του, θα σού χαρίση το Πνεύμα Του το Άγιον, θα γίνης νέος άνθρωπος, καινή κτίσι, πολίτης του ουρανού.

Προέλευση κειμένου: Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας Αγίου Όρους.

Aρχιμ. Aιμιλιανού Kαθηγουμένου I. M. Σίμωνος Πέτρας
Tην προσευχήν του Aγίου Όρους ποιός δεν την γνωρίζει; Aποτελείται από μίαν φράσιν μικράν, από μετρημένας τας λέξεις.                                                                                                                                        Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με τον αμαρτωλόν

Mε την βοεράν κραυγήν «Kύριε», δοξολογούμεν τον Θεόν, την ένδοξον μεγαλειότητά Tου, τον βασιλέα του Iσραήλ, τον δημιουργόν της ορατής και αοράτου κτίσεως, όν φρίττουσι τα Σεραφείμ και τα Xερουβείμ.
Mε την γλυκυτάτην επίκλησιν και πρόσκλησιν «Iησού», μαρτυρούμεν, ότι είναι παρών ο Xριστός, ο σωτήρ ημών, και ευγνωμόνως τον ευχαριστούμεν, διότι μας ητοίμασε ζωήν αιώνιον.

Mε την τρίτην λέξιν «Xριστέ», θεολογούμεν, ομολογούντες ότι ο Xριστός είναι αυτός ο Yιός του Θεού και Θεός. Δεν μας έσωσε κάποιος άνθρωπος, ούτε άγγελος, αλλά ο Iησούς Xριστός, ο αληθινός Θεός.

Eν συνεχεία, με την ενδόμυχον αίτησιν «ελέησόν με», προσκυνούμεν και παρακαλούμεν να γίνη ίλεως ο Θεός, εκπληρών τα σωτήρια αιτήματά μας, τους πόθους και τας ανάγκας των καρδιών μας.

Kαι εκείνο το «με», τί εύρος έχει! Δεν είναι μόνον ο εαυτός μου – είναι άπαντες οι πολιτογραφηθέντες εις το κράτος του Xριστού, εις την αγίαν Eκκλησίαν, είναι όλοι αυτοί που αποτελούν μέλος του ιδικού μου σώματος.

Kαι, τέλος, διά να είναι πληρεστάτη η προσευχή μας, κατακλείομεν με την λέξιν «τόν αμαρτωλόν», εξομολογούμενοι – πάντες γάρ αμαρτωλοί εσμεν – καθώς εξωμολογούντο και όλοι οι Άγιοι και εγίνοντο διά ταύτης της φωνής υιοί φωτός και ημέρας.

Eξ αυτών αντιλαμβανόμεθα, ότι η ευχή εμπεριέχει δοξολογίαν, ευχαριστίαν, θεολογίαν, παράκλησιν και εξομολόγησιν.

Πρωτοβουλίες και προσφορές όπως αυτὴ διατηρούν πάντοτε άσβεστη την κανδήλα της Πίστης και της ελπίδος προς τον Θεό, προσφέροντας ζωντανό και αδιάψευστο παράδειγμα της αληθινής κατά Χριστὸν αγάπης, ιδίως στις παρούσες πολὺ δύσκολες περιστάσεις  για την πολυβασανισμένη μας Πατρίδα.

Ευχόμοθα ο Παντοδύναμος Θεὸς να χαρίζει πλούσια την ευλογία του στον Μακαριότατον Αρχιεπίσκοπον Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμο Β` και στον αξιότιμο Διευθυντή της Αποστολής Κωνσταντίνο Δήμτσα  και να ευδοκήσει ώστε το παράδειγμά τους να βρει πολλοὺς μιμητάς, προς δόξαν Θεού και ενίσχυσιν του αγωνιζομένου και δοκιμαζομένου λαού μας.

Ο Αρχιερατικός επίτροπος Πλωμαρίου

Πρωτοπρεσβύτερος Ευστάθιος Μεταξής

Του Χρήστου Φωτόπουλου
Ποιος ύμνος και ποια γλώσσα θα είναι ποτέ αρκετά για να υμνήσουν την Κεχαριτωμένη Κόρη; Ποιο ποίημα και ποιο τραγούδι είναι αντάξιο της Δόξας και της Μεγαλοσύνης της; Κι όμως μια απλή λέξη από μια πονεμένη καρδιά θα μπορούσε να είναι εκείνο το οποίο θα λυγήσει και τον ομορφότερο λόγο για Εκείνην!

Δεκαπενταύγουστος λοιπόν Αδελφοί, η Πάναγνος Μητέρα του Εμμανουήλ αφήνει τα επί γης και πορεύεται εν δόξη προς την όντως και ατελεύτητο Ζωή, προς τον Υιό και Θεό Της. Η Παναγία μας η αέναη Μεσίτρια μας προς τον Θεόν εκοιμήθη και μεστέστη από της γης εις τα άνω, μη εγκαταλείποντας όμως όλους εμάς αβοηθήτους και απροστάτευτους μέσα στην ζάλη του παρόντος βίου.
Αλήθεια ποια θα κατανοήσει τον πόνο μας καλύτερα από εκείνη που επόνεσε; Και πράγματι η Κυρία Θεοτόκος επόνεσε πολύ επί της γης βλέπουσα επί Σταυρού Κρεμάμενον τον Υιόν Της, υπέστη τον μεγαλύτερο πόνο το οποίον βιώνει μια μάνα, πόνεσε βαθύτατα και διαπέρασε την καρδιά της Ρομφαία ως της είχε είπει ο Δίκαιος Συμεών. Υπέμεινε λοιπόν παραδειγματικά τον πόνο Της και ηξιώθει αυτός ο πόνος να γίνει Χαρά βλέποντας τον Κύριον Αναστάντα εκ νεκρών!

Έτσι η Παναγίας μας, αυτή η πονεμένη Μάνα, εξακολουθεί να πονά διά όλους εμάς είτε δια την αμετανοησία μας, είτε δια τα θλίψεις και τας δοκιμασίας τας οποίας δοκιμάζουμε εις την παρούσα ζωή. Γίνεται όμως Γλυκιά δρόσος, παρηγορία, καταφυγή, προστασία, γίνεται το αποκούμπι των πονεμένων και αδικουμένων, γίνεται η Μάνα των ορφανών και η βοήθεια πάντων των ελπιζόντων εις Αυτήν!

«…Ξυπνά κι ο γέρο γούμενος, τον όρθρο του σημαίνει
και μουρμουρίζοντας σιγά, στην εκκλησιά πηγαίνει,
την άγια εικόνα της Κυράς σκυφτά να προσκυνήσει.

Κι εκεί που ετέντων ο παπάς τα χείλη να φιλήσει
του κάστηκε πως έλειπε – παράδοξη ιστορία –
απ΄ το θρονί της το χρυσό η Δέσποινα Μαρία…

Ετρόμαξ΄ ο καλόγερος… Στην πλάκα γονατίζει,
χτυπά το μέτωπο στη γη, παρακαλεί, δακρύζει ….
Με μιας αστράφτ΄ η εκκλησιά κι αισθάνεται ένα χέρι
όπου τον ανασήκωνε… Μοσχοβολάει τ΄ αγέρι…

Τα μάτια του άνοιξ΄ ο παπας… Στο κατασπρο του γενι
το δακρυ του εσταζε βροχη.. Κυττάζει… καθισμένη
στο θρόνο βλέπει την Κυρά, που του χαμογελούσε
και το Παιδί, που εχαίρετο και που τον ευλογούσε.

– Σε ποιο καλύβι αγνώριστο, σε ποια καρδιά θλιμμένη
να πέρασες τη νύχτα Σου, Κυρά Φανερωμένη;..»

Αυτό το ποίημα του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο τα όσα καταγράψαμε παραπάνω. Η Παναγία μας, η γλυκιά μας Μάνα βοήθησε και παλαιότερον αλλά βοηθά και τώρα και θα βοηθά πάντοτε το Γένος μας, διότι τούτο το Γένος των Ορθοδόξων Ρωμιών την αγαπά και προστρέχει εις Αυτήν, γνωρίζει τα λόγια του ποιητή τα οποία την εθέλουν <<Μάνα του Πλάστη μια φορά και δυο φορές δική μου, γιατί έχει δυο φορές παιδί εκείνον που κλαίει…>> και το Γένος μας έχει κλαύσει πολύ και εξακολουθεί μέχρι σήμερα να έχει πολλούς λόγους δια να κλαίει.
Ας είναι λοιπόν Αδελφοί μου η Παναγία μας εγγυήτρια καλύτερων ημερών δια το Γένος μας και δια όλον τον κόσμον, άλλωστε εκείνη δεν ξεχωρίζει κανέναν, και ας την παρακαλέσουμε και τώρα και πάντοτε πρώτα δια την εσωτερική αλλαγή μας, δια την μετάνοιά μας δηλαδή και έπειτα διά όλα τα άλλα. Να μην απελπιζόμαστε έχομεν βεβαίαν την ακαταίσχυντον Θεομητορικήν Ελπίδα ότι η Παντάνασσα Μητροπάρθενος Κόρη θα είναι πάντοτε μαζί μας!

Σήμερα σταματάμε την πορεία μας προς τη Γεσθημανή, καθώς η Εκκλησία μας διακόπτει τη σειρά των Παρακλήσεων για να εορτάσουμε, την μεγάλη  Δεσποτική εορτή της Μεταμορφώσεως του Χριστού.

Όπως μας αναφέρουν οι Ευαγγελιστές στο Θαβώρ ο Χριστός «μετεμορφώθη έμπροσθεν αυτών (Πέτρος, Ιάκωβος, Ιωάννης) και έλαμψεν το πρόσωπο αυτού ως ο ήλιος, τα δε ιμάτια αυτού εγένετο λευκά ως το φως» (Ματθ. 17, 2). Και οι τρεις μαθητές Του «είδον την δόξαν αυτού» (Λουκ. 9, 28).

Όσο κι αν προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε με τη σκέψη μας το μεγαλείο της Μεταμορφώσεως, είναι αδύνατο να το αντιληφθούμε. Σύμφωνα με τους ερμηνευτές, μόνο ένα μικρό μέρος της απείρου θείας δόξης εξέλαμψε κατά την Μεταμόρφωση. Το φως το οποίο είδαν οι μαθητές στο όρος Θαβώρ, υπήρχε και προ αυτού του γεγονότος ως φυσική λαμπρότητα της θεότητος του Χριστού. Άλλωστε δεν ήταν μόνο άνθρωπος, ήταν και Θεός. Μεταμορφούμενος ο Χριστός δεν προσέλαβε κάποιο επιπλέον στοιχείο το οποίο δεν είχε. Τα μάτια των μαθητών αξιώθηκαν να δουν το ένδοξο και άκτιστο φως της θεότητος του Ιησού. Προηγουμένως η Χάρις του Αγίου Πνεύματος δεν τους άφηνε να το δουν.

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς (Λόγος υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων Α’) ομιλεί περί της ενδυναμώσεως των οφθαλμών της ψυχής με τη θεία Χάρη, ώστε να μπορέσει ο άνθρωπος να δει το θαβώρειον φως, που είναι το φως της Βασιλείας του Θεού και το οποίο αποκτά αγωνιζόμενος μέσα στην Εκκλησία με την προσωπική του πνευματική εμπειρία ο κάθε χριστιανός.

Οι άγιοι Μακάριος ο Αιγύπτιος και Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης αναφέρουν πως τα πνευματικά είναι ανέγγιχτα από τους πολλούς επειδή το Άγιο Πνεύμα έρχεται σε ψυχές πιστές και αγίες. Ο θησαυρός του φωτός αποκαλύπτεται μόνο σ’ εκείνον που έχει την υπομονή και τη θέληση να αγωνίζεται. Όλοι οι άνθρωποι που θα αγωνισθούν πνευματικά θα ενδυθούν με το θαβώρειο φως και σωματικά και ψυχικά. Αυτοί θα είναι όσοι για τον Χριστό αρνήθηκαν τα χρήματα, τη δόξα, την ηδονή των παθών, τον εαυτό τους, επειδή αισθάνθηκαν την επιθυμία να ζήσουν μόνο για τον Χριστό.

Το φως του Θαβώρ υπήρχε και θα υπάρχει πάντοτε, αλλά δεν μπορούν να το δουν όλοι, όπως δεν μπόρεσαν να το δουν και όλοι οι μαθητές. Ας θυμηθούμε όταν αυτό το φως εμφανίστηκε στο πρόσωπο του Μωυσή που πλημμυριζόταν από τη θεία Χάρη, αλλά δεν μπορούσαν να το δουν αυτοί που στρέφονταν προς αυτό με τα αισθητά μάτια.

Το φως αυτό της Μεταμορφώσεως, όπως λέει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος, φαίνεται μόνο διά της προσευχής και της λατρείας του Θεού. Κι όταν το δει (ο άνθρωπος) δεν θα ενδιαφερθεί για τίποτε άλλο στη ζωή του. Αυτός που το βλέπει, δε μιλά. Αυτός που δεν το βλέπει, τυφλός πνευματικά, συνήθως προσπαθεί να το διακωμωδήσει. Ας θυμηθούμε τι γίνεται με την αφή του Αγίου Φωτός το Μεγάλο Σάββατο.

Αυτός ο λόγος περί του θαβωρείου φωτός στην εποχή μας έχει εξαιρετική σημασία. Αν ο σύγχρονος άνθρωπος αναζητά την αληθινή σχέση με το Θεό του, αν παλεύει να διώξει το σκοτάδι της ζωής του, αν ψάξει να ξεκουράσει την ψυχή του, αν επιθυμήσει να γλιτώσει από το άγχος του, τότε πρέπει να γνωρίζει πως αυτό θα το καταφέρει μόνο αν πλησιάσει και βιώσει τον Χριστό. Τότε μόνο ο άνθρωπος μπορεί να μεταμορφωθεί, όταν απλώσει το χέρι στο Χριστό για να τον ανεβάσει μαζί Του στο Θαβώρ. Αν γνωρίσουμε το Χριστό, τότε θα λάβουμε το δώρο της πνευματικής ζωής. Θα μεταμορφώσουμε τη ζωή και την κοινωνία μας και θα την πλημμυρίσουμε με το φως του Χριστού που λείπει σήμερα από τον κόσμο μας. Ας θυμηθούμε τα λόγια του Γρηγορίου του Παλαμά: «Ο καινούριος εν Χριστώ άνθρωπος είναι φως και βλέπει δια του φωτός, κι όταν βλέπει τον εαυτό του βλέπει φως». Μοναδική ελπίδα στο σκοτάδι της υπάρξεώς μας είναι ο Χριστός και το φως που προσφέρει στη γη.

Μελετώντας κανείς τη ζωή του Κυρίου μας μέσα από τις σελίδες της Αγίας Γραφής διαπιστώνει πώς ύπάρχουν κάποια μικρά σημεία, κάποιες λεπτομέρειες, πού εκ πρώτης όψεως μπορεί να φαίνονται άσήμαντες αν όμως τις εξετάσει προσεκτικότερα, θα δει πως και αυτές οι λεπτομέρειες έχουν τη θέση τους, τη σημασία, την άξια τους.

Μιά τέτοια συγκλονιστική λεπτομέρεια μάς περιγράφει ό ιερός εύαγγελιστής Λουκάς.

Μεσάνυχτα Πέμπτης πρός Παρασκευή ό Κύριος βρίσκεται ένώπιον τών άρχιερέων Άννα καί Καϊάφα. Μόνος. Χωρίς τή συνοδεία, τή συμπαράσταση τών μαθητών, τήν ύποστήριξη τού Πέτρου, τήν όποια λίγο πριν Του είχε υποσχεθει.

Τήν’ίδια ώρα, στόν ϊδιο τόπο, μπροστά σέ μιά δούλη αύτός ό μαθητής, ό Πέτρος, θά άρνηθεϊ τόν Κύριο τρεις φορές. Καί μάλιστα μέ όρκους καί άναθεματίζοντας καί καταρώμενος τόν έαυτό του, είπε ότι δέν γνωρίζει τόν Κύριό του! Ό πειρασμός ήταν μεγάλος καί τό άμάρτημα βαρύ. Εκείνη τή στιγμή άκούστηκε τό λάλημα τού πετεινού. Ήταν τό σημάδι πού είχε βάλει ό Κύριος γιά νά τόν ξυπνήσει. «Ού φωνήσει σήμερον άλέκτωρ πριν ή τρις άπαρνήση μή είδέναι με» τού είχε πει (Λουκ. κβ’ 34).

Τήν ίδια στιγμή ό Κύριος, είτε άπό τήν άνοικτή πόρτα τής αίθουσας όπου δικαζόταν, είτε άπό κάποιο παράθυρο τού διαδρόμου άπ’ όπου Τόν οδήγησαν στήν έπίσημη αίθουσα τού συνεδρίου, έριξε ένα βλέμμα στον Πέτρο γεμάτο πόνο καί συμπάθεια. «Ένέβλεψε τώ Πέτρω», σημειώνει ό εύαγγελιστής Λουκάς. Βρισκόταν ένώπιον τών παρανόμων δικαστών, δέν λησμόνησε όμως τόν μαθητή του. Θά μπορούσε, σημειώνει ό άείμνηστος καθηγητής Παναγιώτης Τρεμπέλας, «νά τοϋ στρέψη οριστικούς τά νώτα καί νά μή ρίψη πλέον κανέν βλέμμα εις αύτόν. Καίτοι δέ ό Πέτρος είναι ήδη ένοχος βαρέος έγκλήματος, έν τούτοις ό Ιησούς άποφεύγει νά τόν έκθέση καί νά τόν καταισχύνη. Δέν τοϋ φωνάζει, άλλά ρίπτει βλέμμα έπ’ αύτού, τήν σημασίαν τού όποιου μόνος ό Πέτρος ήδύνατο νά έννοήση».

Τό βλέμμα τού Κυρίου…

Βλέμμα πόνου. Αύτό τό βλέμμα ήταν ένας πολύ δυνατός λόγος πρός τόν μαθητή. Μιλούσε γιά τόν πόνο πού τού προξένησε ή άμαρτία τού Πέτρου. Έλεγε ότι πονάει καί λυπάται βαθύτατα ό Κύριος γιά τό κατάντημα τοϋ μαθητή.

Άλλά είναι καί βλέμμα έκπλήξεως καί έλέγχου. Σάν νά τού έλεγε: Εσύ, Πέτρε, δέν μέ γνωρίζεις; Έσύ πού ήσουν τρία ολόκληρα χρόνια μαζί μου; Εσύ τοϋ όποιου πριν άπό λίγο έπλυνα τά πόδια καί έδωσα τό Σώμα καί τό Αίμα μου; Έσύ πού μέ διαβεβαίωσες γιά τή μέχρι θανάτου άφοσίωσή σου; Πέτρε! Πόσο άσυνεπής φάνηκες! Δέν μπόρεσες νά κρατήσεις τό λόγο σου! Πόσο χαμηλά έπεσες έσύ ό γενναίος!

Ήταν όμως καί βλέμμα γεμάτο στοργή καί συμπάθεια. Καί στήν πτώση σου είμαι κοντά σου, Πέτρε, τοϋ έλεγε. Καί προηγουμένως προσευχήθηκα νά μή χαθείς. Καί τώρα όμως στήν ώρα τής άδυναμίας σου δέν σέ άπορρίπτω. Είμαι κοντά σου.

Ήταν τέλος καί βλέμμα καθοδηγήσεως. Τοϋ έλεγε: Θυμήσου, Πέτρε, τήν κλίση σου. Θυμήσου τότε πού περπάτησες πάνω στά κύματα καί, όταν άρχισες νά βυθίζεσαι, φώναξες «Κύριε, σώσόν με».

Τότε άπλωσα τό χέρι μου καί σ’ έσωσα. Τώρα τά χέρια μου είναι άλυσοδεμένα. Καί ό κίνδυνος στόν όποιο βρίσκεσαι, είναι άσυγκρίτως μεγαλύτερος. Απλώνω λοιπόν τό βλέμμα μου, γιά νά σέ βοηθήσω νά σηκωθείς άπό τή φοβερή πτώση σου. Στό βάθος τής ψυχής σου γνωρίζω ότι συνεχίζεις νά μέ άγαπάς. ΓΓ αύτό καί σέ καλώ νά έπιστρέψεις.

Αύτό τό βλέμμα ήταν μιά δυνατή πρόσκληση μετάνοιας στόν Πέτρο. Αύτό τό βλέμμα έμεινε χαραγμένο γιά πάντα στήν καρδιά τοϋ μαθητή. Κι έκεΐνος τό δέχθηκε. Αμέσως συναισθάνθηκε τό άμάρτημά του, συναισθάνθηκε τό βάθος στό όποιο τόν έριξε ή αύτοπεποίθησή του «καί έξελθών έξω έκλαυσε πικρώς» (Ματθ. κς’ 75). Μετανόησε, έχυσε πικρά, καυτά δάκρυα συντριβής, ολοκληρωτικής μετάνοιας.

Ίσως κάποιες φορές βρισκόμαστε καί μεις στή θέση αύτή τού Πέτρου. Βρισκόμαστε:

Όταν παραβαίνουμε τις έντολές τοϋ Θεού καί τις ύποσχέσεις πού δώσαμε.

Όταν γεμίζουμε μέ άπροσεξίες τή ζωή μας μ’ αύτά πού λέμε, πού άκοϋμε, πού βλέπουμε, πού κάνουμε.

Όταν άμφιβολίες, όλιγοπιστίες καί διλήμματα γεμίζουν τό έσωτερικό μας μπροστά στις δοκιμασίες, στις θλίψεις καί στά προβλήματα τής ζωής.

Τότε τό βλέμμα τού Κυρίου στρέφεται καί σέ μάς. Είτε μέσα άπό τήν εικόνα του, είτε άπό τόν αιώνιο λόγο του, είτε άπό τή συμβουλή τού Πνευματικού μας, είτε άπό τή φωνή τής συνειδήσεώς μας. Αισθανόμαστε τό βλέμμα του μέ τήν ίδια άγάπη καί στοργή νά μάς καλεΐ ξανά κοντά του, νά μάς δυναμώνει καί νά μάς στηρίζει γιά νά βρούμε πάλι τό σωστό δρόμο, τήν όρθή πορεία μας κοντά του, παιδιά δικά του άγαπημένα, ξανά μαθητές του.

Αρκεί νά τό βλέπουμε, νά Τόν πιστεύουμε καί νά μετανοούμε.

---

Ἑρμηνεύοντας, ὁ Ἅγιος Κύριλλος Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας τό Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα, πού ἀναφέρεται στή θαυμαστή διατροφή τῶν πεντακισχιλίων, ὅπως αὐτό τό ἀκοῦμε καί συχνά πυκνά μέσα στήν Ἁγία μας Ἐκκλησία ὅταν τελεῖται ἡ Ἀκολουθία τῆς Ἀρτοκλασίας, λέγει τά ἑξῆς: «Ὁ Σωτήρας, πραγματοποιῶντας τό μυστήριο τῆς θείας οἰκονομίας, στρέφει τό βλέμμα Του πρός τόν οὐρανό ... καί μέ τά χέρια τῶν μαθητῶν Του δίνει τίς τροφές στά πλήθη, ὑπαινισσόμενος τό γεγονός ὅτι οἱ ἅγιοι βρίσκονται πλησίον τοῦ Θεοῦ. ... Γιά νά ἀναγνωρισθεῖ μέ κάθε τρόπο ὅτι εἶναι ἀπό τήν φύση Του Θεός, πολλαπλασιάζει τό πολύ μικρό, καί βλέπει πρός τόν οὐρανό, σάν νά ζητᾶ τήν οὐράνια εὐλογία. Καί τό ἔκανε αὐτό κατ΄ οἰκονομία γιά μᾶς. Γιατί εἶναι αὐτός ὁ ἴδιος ὁ ὁποῖος γεμίζει τά πάντα».

Μᾶς δίνεται λοιπόν, σήμερα ἡ εὐκαιρία, μέ τή βοήθεια καί τή χειραγωγία τῶν Ἁγίων Πατέρων, νά προσεγγίσουμε κάποιες πτυχές τῆς εὐαγγελικῆς αὐτῆς περικοπῆς.

Καί, πρῶτον. Ὅσον ἀφορᾶ τή λύση τῶν διαφόρων προβλημάτων, ὅπως αὐτοῦ τοῦ κοινωνικοῦ προβλήματος πού τήν περίοδο αὐτή μαστίζει τήν πατρίδα μας, ὁ Χριστός μᾶς θέλει κοινωνούς καί συμμετόχους.

Γι΄ αὐτό καί στούς Μαθητές Του, ὅταν Τοῦ ὑπενθυμίζουν ὅτι ἡ ὥρα ἔχει ἤδη περάσει καί ὁ τόπος εἶναι ἔρημος καί ὅτι θά πρέπει νά ἀπολύσει τούς ὄχλους προκειμένου νά μεταβοῦν σέ κοντινά χωριά «ἵνα ἀγοράσωσιν ἑαυτοῖς βρώματα», τούς ἀπαντᾶ: «Δότε αὐτοῖς ὑμεῖς φαγεῖν» δηλαδή «Δῶστε τους ἐσεῖς νά φᾶνε».

Μέ αὐτόν τόν τρόπο μεταπλάθει τή σκέψη τους καί τόν προβληματισμό τους, δεικνύοντας πώς ἡ λύση τοῦ κάθε προβλήματος ἀρχίζει ἀπό τήν προσφορά τή δική τους.

Εἶναι σάν νά μᾶς λέγει σήμερα, πού διαπιστώνουμε τήν ἀδικία πού ὑπάρχει γύρω μας, τήν κοινωνική ἀνισότητα, τήν ἔλλειψη σεβασμοῦ πρός τό ἀνθρώπινο πρόσωπο, τά διάφορα σοβαρά ζητήματα πού ἀπειλοῦν νά καταστρέψουν τήν οἰκογένεια καί τήν κοινωνία, ὅτι θά πρέπει ὁ καθένας ἐν τῷ μέτρῳ τῶν δυνατοτήτων του νά δώσει αὐτό πού ἔχει.

Δέν φθάνει ἁπλῶς νά περιγράφουμε τί πρέπει νά γίνει, ἀλλά νά ἐπικεντρωνόμαστε στό τί ἐμεῖς μποροῦμε καί πρέπει νά προσφέρουμε.

Δέν ἀπαλλασσόμαστε τῆς εὐθύνης ὅταν ἁπλῶς κατακρίνουμε τήν ἀναλγησία καί τήν ὑποκρισία πού ἐπικρατεῖ, ἀλλά ὀφείλουμε νά προσφέρουμε τόν ἑαυτό μας καί τήν εἰλικρίνειά μας στό κοινωνικό σύνολο ἀρχίζοντας ἀπό τό στενό οἰκογενειακό περιβάλλον.

Γιατί, οἱ πιό πάνω ἀσθένειες πού διαδίδονται πάρα πολύ εὔκολα, θεραπεύονται μέ τήν προσφορά τῆς καλωσύνης, τῆς ἀγάπης καί τό δώσιμο τοῦ ἑαυτοῦ μας.

Δεύτερον. Σ΄ αὐτήν τήν περικοπή διαπιστώνουμε καί τήν παρουσία τοῦ θαύματος. «Καί ἔφαγον πάντες καί ἐχορτάσθησαν, καί ἦραν τό περισσεῦον τῶν κλασμάτων δώδεκα κοφίνους πλήρεις» μᾶς σημειώνει ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος.

Ὁ Βασίλειος Σελευκείας ἀναφέρει χαρακτη-ριστικά τά ἑξῆς: «Εἶναι μεγάλο τό νά φθάσουν πέντε μόνον ἄρτοι γιά τόσες χιλιάδες ψυχές · ὅμως τό νά μείνουν καί τόσα πολλά περισσεύματα, ὄχι μόνο στούς μαθητές γεννοῦσε τήν μνήμη τοῦ θαύματος, ἀλλά φανέρωνε καί τήν δύναμη Ἐκείνου πού τό πραγματοποίησε. Ἐπειδή, ἄν τούς ἔδινε ὅσο εἶχαν ἀνάγκη, ... δέν θά εἶχε γίνει σαφές πώς εἶναι ὁ Κύριος τοῦ παντός, ἀφοῦ ὑπηρέτησε μόνο τήν ἀνάγκη. Ἐνῶ τώρα πού ἡ δωρεά ἔγινε εὑρύτερη ἀπό τήν ἀνάγκη, μαρτυρεῖ τήν ἐξουσία Ἐκείνου πού τήν χορήγησε».

Ὅταν οἱ Μαθητές δίνουν ὅ,τι ἔχουν καί μάλιστα μέ τήν εὐλογία τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, ὅταν στή ζωή μας θέτουμε τόν ἑαυτό μας στήν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ καί ζητοῦμε σύμφωνα μέ τήν Κυριακή Προσευχή «τόν ἄρτον ἡμῶν τόν ἐπιούσιον δός ἡμῖν σήμερον», τότε πραγματικά ἔχουμε τό γεγονός τοῦ θαύματος.

Τά ἁπλά πράγματα πολλαπλασιάζονται, χορταίνουμε ὄχι μόνο ἐμεῖς ἀλλά καί ἐκεῖνοι στούς ὁποίους πλουσιοπάροχα παρέχουμε, ἀλλά καί μένει καί τό περίσσευμα γιά νά μᾶς πιστοποιεῖ αὐτήν τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ.

Πόσες φορές αὐτό τό θαυμαστό γεγονός, τό ὁποῖο συναντοῦμε στήν Παλαιά καί στήν Καινή Διαθήκη, στά Ἱερά Συναξάρια τῶν Ἁγίων μας, δέν ἐπαναλαμβάνεται ἀμέτρητες φορές καί στά δικά μας δρώμενα;

Πόσες φορές οἱ ἄδειες ἀποθῆκες τῶν Μοναστηριῶν γέμισαν ξαφνικά μέ τρόφιμα; Πόσες φορές, οἰκογένειες πού ἔδωσαν ὅ,τι ὑπῆρχε μέσα στό σπίτι τους, στά χρόνια μάλιστα τῆς Κατοχῆς, δέν ἔζησαν αὐτήν τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, τήν αὔξηση, δηλαδή, ὅλων τῶν ἀναγκαίων ἀγαθῶν τους;

Τό αὐτό θαῦμα θά ἐπαναλαμβάνεται πάντα μέσα στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Γιατί ὅ,τι περνάει ἀπό τά χέρια τοῦ Χριστοῦ, ὅσα τοποθετοῦνται στόν τομέα τῆς ἀγάπης Του, ἁγιάζονται, εὐλογοῦνται, πολλαπλασιάζονται καί εἶναι ἱκανά νά χορτάσουν πολλούς καί νά ἀφήσουν καί περισσεύματα.

Γι΄ αὐτό καί σήμερα ὁ Χριστός, μέ τήν εὐαγγελική αὐτή περικοπή, ἔρχεται νά μᾶς ὑπογραμμίσει πώς, ἐνῶ ζοῦμε στήν ἐποχή τοῦ τεχνοκρατικοῦ πολιτισμοῦ καί τῆς εὐμάρειας, ἐν τούτοις ὅμως ἡ ἔρημος τῆς σύγχρο-νης ζωῆς μᾶς παρουσιάζει καθημερινά πολύπλοκα προβλήματα πού ζητοῦν τήν ἀντιμετώπισή τους.

Καί ἡ λύση εἶναι, πρῶτον, ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ πού δέν πρέπει νά τήν ξεχνοῦμε ποτέ καί δεύτερον ἡ δική μας συμμετοχή στήν εὐθύνη πού μᾶς ἀναλογεῖ. Χρέος μας εἶναι νά προσφέρουμε ὅ,τι ἔχουμε, μέ τή βεβαιότητα ὅτι, ὡς εὐλογημένο ἀπό τό Θεό, θά μπορεῖ νά συμβάλλει στήν ἀνακούφιση πολλῶν ἀναγκῶν τῶν συνανθρώπων μας πού σήμερα ὑποφέρουν.

Θά ἀκούσουμε αὐτήν τή φωνή τοῦ Χριστοῦ;

Θά συμμορφωθοῦμε στήν ἀγάπη Του καί στήν ἐπιταγή Του;

Ἐάν ναί, τότε θά εἴμαστε οἱ πλέον εὐτυχισμένοι, ἀλλά καί οἱ αὐριανοί πολίτες τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν.

Καί ἐπειδή εἰσερχόμαστε στήν εὐλογημένη περίοδο τοῦ Αὐγούστου μέ τίς μεγάλες Δεσποτικές καί Θεομητορικές ἑορτές, σᾶς ὑπενθυμίζω καί τά κάτωθι:

1. Ἄν κάποιος ἔχει ἀποκτήσει τήν κακή συνήθεια νά βλασφημεῖ τά Θεῖα καί ἰδιαιτέρως τό πρόσωπο τῆς Θεοτόκου, θά πρέπει πάραυτα νά σταματήσει τό φοβερό αὐτό ἁμάρτημα.

Ἄν ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἀνέχεται νά βλασφημεῖται τό ὄνομά Του, δέν ἀνέχεται ὄμως νά βλασφημεῖται τό ὄνομα τῆς Παναγίας Μητέρας Του.

Ἡ βλασφημία ἀποτελεῖ τόν δυναμίτη στήν ζωή μας, στήν οἰκογένειά μας, στόν χῶρο τῆς ἐργασίας μας, δίνοντας δικαίωμα στόν ἀντικείμενο ἐχθρό νά εἰσχωρεῖ στήν ζωή μας.

2. Θά ἀποτελεῖ γιά μᾶς τούς ἰδίους ἰδιαίτερη εὐλογία νά συνηθίσουμε νά ἀπευθύνουμε στήν Παναγία καθημερινά τούς Χαιρετισμούς ἤ νά διαβάζουμε τόν Παρακλητικό της Κανόνα.

Ὅσα δέν μπορέσαμε μέχρι σήμερα νά λύσουμε μέ τήν λογική μας, θά τά πετύχουμε μέ τόν τρόπο αὐτό καί συγχρόνως θά ἀποκτήσουμε εἰρήνη στήν ψυχή μας, ἀνέκφραστη χαρά καί θά φυγαδεύσουμε τήν ἀσθένεια τοῦ αἰῶνος μας, τό ἄγχος.

Σήμερα, στήν δύσκολη ἀπό κάθε ἄποψη ἐποχή στήν ὁποία ζοῦμε, ὑπάρχει ἰδιαίτερη ἀνάγκη τῆς προστασίας τῆς Παναγίας. Ἄς τήν ζητοῦμε καθημερινά μέ πίστη καί θέρμη.

3. Ἀπό τήν 1η Αὐγούστου ἀρχίζει ἡ Νηστεία. Αὐτή ἡ νηστεία εἶναι μία προσφορά στήν Παναγία, ἡ ὁποία τελειώνει τήν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς, τήν 15η Αὐγούστου, ἀκριβῶς μετά τήν Θεία Λειτουργία, στήν ὁποία καί θά πρέπει νά κοινωνήσουμε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων.

Ἄς ἀγωνισθοῦμε στό ἀγώνισμα τῆς νηστείας τῶν ὀλίγων αὐτῶν ἡμερῶν, μέ σκοπό νά προετοιμασθοῦμε κατάλληλα γιά τή μεγάλη ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου.

Δέν ἐπιτρέπεται ἡ λύση τῆς νηστείας τίς παραμονές τῆς ἑορτῆς γιά τόν ὁποιοδήποτε λόγο ἐκτός ἀσθενείας καί μάλιστα μέ τήν πρόφαση ὅτι συμμετέχουμε σέ μία πανήγυρη.

Ἡ κατάλυση τῆς νηστείας συνιστᾶ μή συμμετοχή στή γιορτή τῆς Παναγίας καί ἄρα προσβολή τοῦ προσώπου της.

4. Σᾶς προτρέπω νά παρακολουθεῖτε καθημερινά στούς Ἱερούς Ναούς τῶν Ἐνοριῶν σας τόν Παρακλητικό Κανόνα πρός τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο. Θά ἔχετε πολλή χαρά καί εὐλογία.

Μέ αὐτές τίς σκέψεις εὔχομαι νά ἔχετε πάντοτε στή ζωή σας τήν εὐλογία τῆς Παναγίας καί τήν ἐκπλήρωση ἀπό Ἐκείνη κάθε εὐγενοῦς ἐπιθυμίας σας.

Καλό Δεκαπενταύγουστο!